Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014


Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014


Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014


Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2014

Πολιτική «σαλάτα» χωρίς μαϊντανούς και βλήτα!





Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου


Σε γνωστό σύγγραμμα επιφανούς πολιτικού αναλυτή, και καθηγητή πολιτικής επικοινωνίας, αναφέρεται ότι τα ίδια πρόσωπα, οι «μαϊντανοί» σε διάφορα ηλεκτρονικά Μέσα, είναι μια επινόηση για να αποφεύγεται το αποκαλούμενο ζάπινγκ. Ο λόγος, σε όποιοι κανάλι κι αν γυρίσεις, τον ίδιο «μαϊντανό» θα δεις, είτε είναι σε πρωινάδικη εκπομπή, είτε στις ειδήσεις που είναι πλέον μακρόσυρτες συζητήσεις στα περισσότερα κανάλια. Και φυσικά, οι περισσότεροι «τηλε-μαϊντανοί» είναι τα γνωστά μας πολιτικά πρόσωπα, που αν δεν είναι καλεσμένοι σε πάνελ, έχουν τη δική τους εκπομπή για «φρεσκάρισμα» του προφίλ τους, ιδιαίτερα λίγο πριν την περίοδο των εκλογών.

Οι πολιτικοί «τηλε-μαϊντανοί» θεωρούνται προστατευόμενο είδος από τα Μέσα και η «καλλιέργεια» τους επιδοτείται από τους πολίτες με την ψήφο τους σε κάθε εκλογική διαδικασία. Τώρα αν μαζί με τους πολιτικούς που αξίζουν να εκλεγούν, εκλέγονται και διάφορες ακόμη ποικιλίες όπως «παράσιτα, βούρλα, βλήτα, γλάστρες» η ευθύνη βαραίνει περισσότερο τους πολίτες.
Βέβαια, στην τηλεοπτική δημοκρατία όπου ζούμε ενδημεί ένας τεράστιος αριθμός ειδών που κατακλύζουν τα τηλεοπτικά σαλόνια μας και φιλοδοξούν να κυριαρχήσουν στις τελευταίες σκέψεις μας πριν κοιμηθούμε. Κονταροχτυπιούνται φωνασκούν, «αναλύουν» με τον δικό τους τρόπο τα πάντα. Από τη σχέση μας με την Τρόϊκα μέχρι το φονικό στο Μικρολίμανο.
Η εφήμερη σχέση με τα Μέσα έχει τελειωμό το βράδυ των εκλογών!

Σήμερα διανύουμε μια περίοδο κρίσιμων πολιτικών εξελίξεων, με ανοιχτό το ενδεχόμενο αιφνίδιας προσφυγής στην λαϊκή ετυμηγορία και τα επικοινωνιακά επιτελεία πολιτικών και υποψηφίων πολιτικών αποδίδονται σε «μιντιακούς αγώνες», για να πετύχουν λίγα λεπτά αναγνωρισιμότητας των επικεφαλής τους.

Στο παρελθόν όντως η συγκεκριμένη συνταγή μπορούσε να αποφέρει κάποια αποτελέσματα, ωστόσο προϊόντος του χρόνου έχει αποδειχθεί ότι η μη στοχευμένη ή η υπερβολική έκθεση ενός υποψηφίου στην δημοσιότητα μόνο κακό μπορεί να προκαλέσει. Δεν προέκυψε τυχαία ο ορισμός του τηλεοπτικού μαϊντανού ή της τηλεοπτικής γλάστρας που αναφέρθηκε πιο πάνω. Και οι δύο είναι απόρροια των παραπάνω λόγων, ενώ στις μέρες μας μια και μόνο αποτυχημένη τηλεοπτική παρουσία μπορεί να ακολουθήσει έναν πολιτικό για μια ολόκληρη ζωή.

Εξάλλου, τις περισσότερες φορές οι ολιγόλεπτες εμφανίσεις ενός πολιτικού, η εκκολαπτόμενου πολιτικού σε τηλεοπτικά μέσα που συνήθως περιλαμβάνουν συμμετοχή σε ενημερωτική εκπομπή εάν εκείνος δεν «προκαλέσει» με βαρύγδουπες ή προκλητικές δηλώσεις το τηλεοπτικό πάνελ, πολλά παραδείγματα τον τελευταίο καιρό, λόγω της διάρθρωσης αυτών των συνεντεύξεων δεν θα μπορέσει ούτε να αναπτύξει επαρκώς τις απόψεις του, ούτε να περάσει το μήνυμα που θέλει στους εν δυνάμει ψηφοφόρους του.
 Στην καλύτερη περίπτωση θα τον αναγνωρίσουν κάποιοι άνθρωποι παραπάνω, γιατί απλά θα τον δουν στους δέκτες τους για λίγα δεύτερα, στη χειρότερη ωστόσο η παρουσία του μπορεί να αναπαραχθεί σε σατυρική εκπομπή, που αντλεί τη θεματολογία της από αυτού του τύπου τις εκπομπές.
Η τηλεοπτική αρένα είναι δύσκολη και σε αυτή μπορεί να λειτουργήσει μόνο όποιος έχει και προσόντα καλού ηθοποιού.

Εμμένοντας ωστόσο σε μια επικοινωνιακή πολιτική που βασίζεται στην τηλεοπτική ή ραδιοφωνική προβολή χάνονται πολλές άλλου τύπου σημαντικές στρατηγικές στις οποίες πρέπει να στρέψει την προσοχή του ο πολιτικός.

Η αναγνωρισιμότητα είναι ένα από τα στοιχεία επιλογής που έχει ένας ψηφοφόρος, δεν είναι όμως το πιο σημαντικό. Ιδιαίτερα οι νέοι ψηφοφόροι προτιμούν να γνωρίσουν πιο αναλυτικά και πιο σφαιρικά έναν υποψήφιο ως προσωπικότητα, κάτι που δεν αποτελούσε προϋπόθεση για τις παλαιότερες γενιές.

Η γνώση για το πρόσωπο του υποψηφίου είναι το κομβικότερο στοιχείο επιλογής και αυτή δεν ταυτίζεται πια με τα παραδοσιακά μέσα διοχέτευσης της πληροφορίας αλλά έχει προσαρμοστεί σε νέα δεδομένα που πρέπει να λάβει υπόψη του ο πολιτικός είτε είναι νέος είτε είναι εμπειρότερος. Ίσως ήρθε ο καιρός να ξεκαθαριστεί όχι μόνο το πολιτικό τοπίο αλλά και το τηλεοπτικό…. Και ο «δημοσιογράφος – παρουσιαστής» να κλείσει την πόρτα!
Ίσως ήρθε ο καιρός για πολιτική «σαλάτα» αλλά χωρίς μαϊντανούς και βλήτα. Με τη μοναδική γεύση της αξιοσύνης!

Συμπέρασμα. Οι σύγχρονες απαιτήσεις γύρω από μια υποψηφιότητα ενός πολιτικού ξεπερνούν την εφήμερη συμμετοχή σε τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και ιντερνετικά Μέσα. Η σωστή ανάδειξη της υποψηφιότητας και η δόμηση του προφίλ του για να ξεχωρίσει δεν εξυπηρετείται αποκλειστικά από δύο άρθρα και δύο εμφανίσεις στην τηλεόραση ή από τα likes στο facebook.
Τα κριτήρια ψήφου των πολιτών έχουν αλλάξει. Είναι πλέον σύνθετα και περίπλοκα και δύσκολα κωδικοποιούνται σε ένα άρθρο.

Άλλωστε και η σχέση των πολιτών με τα Μέσα, δεν περνάει και τις καλύτερες μέρες της. Πολλά από αυτά θεωρούνται κατευθυνόμενα, συστημικά και δεν πείθουν όπως παλιά με τις επιλογές τους. Η ταυτοποίηση ενός πολιτικού προσώπου με ένα τέτοιο Μέσο εγκυμονεί κινδύνους για την εικόνα του. Μια ακόμη απόδειξη είναι ότι στις τελευταίες Αυτοδιοικητικές εκλογές έχουν εκλεγεί πολλά νέα πρόσωπα που δεν «πέρασαν» ούτε έξω από πόρτες των Μέσων. Απλά, «δούλεψαν» δίπλα στον πολίτη – ψηφοφόρο.

Οι πιστοποιημένοι επαγγελματίες της επικοινωνίας θα σας βοηθήσουν να σχεδιάσετε την επικοινωνιακή στρατηγική σας και να πετύχετε το στόχο σας. 


Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

Οι νέοι Αυτοδιοικητικοί δείχνουν το δρόμο...


Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ - Επικοινωνιολόγου

Τα τελευταια χρονια της οικονομικης κρισης και λογω των γνωστων πολιτικων προβληματων που ειδαν το φως της δημοσιοτητας οπως διαφθορα,μιζες.και τα τοιαυτα,πολλοι Νεοεισερχομενοι στους χωρους της πολιτικης και ιδιαιτερα στον "πρωταθλητη" της διαφθορας χωρο της Τοπικης Αυτοδιοικησης,ειδαν την συμμετοχη και τον ρολο τους απο μια διαφορετικη σκοπια ,απο μια αλλη οπτικη γωνια..Αυτην του Θεμτοφυλακα της διαφανειας και της χρηστης διαχειρησης του δημοσιου χρηματος.Αποτελεσμα να μην υπακουουν τυφλα στα κελευσματα του επικεφαλης, γνωστη και ως στρατηγικη του "κοπαδιου" αλλα να επιζητουν εγγυησεις πολιτικης διαφανειας και υγιων κανονων ανταγωνισμου.Ακομη και σε βαροςτης ιδιας τους δημοτικης παραταξης!Ετσι εξηγειται οτι δεν "περνανε" πλεον πολλα απο τα θεματα της ημερησιας διαταξης σε δημοτικα συμβουλια,καταψηφιζομενα απο συμβουλους της πλειοψηφιας οταν υπαρχουν υπονοιες αδιαφανουςσυναλλαγης.Οι Αυτοδιοικητικοι δειχνουν το νεο ειδος του πολιτικου.Να δούμε αν τον ακολουθήσουν κι άλλες ομάδες διαχείρισης δημόσιου χρήματος!

Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2014

Διαδικτυακό ξεκατίνιασμα: Από Ραχήλ, Τατσόπουλο, Χειμωνά έως…




Άρθρο της Στέλλας Παπαμιχαήλ - Δημοσιογράφου

Από τα tweets της Ραχής Μακρή με τον Πέτρο Τατσόπουλο και από τα status στο facebook του Θανάση Χειμωνά ή του άγνωστου διαδικτυακού μας φίλου, που αναρτά ό,τι υβριστικότερο υπάρχει καθημερινά, ένα είναι το ζητούμενο.
Ζητείται άμεσα ιντερνετικός Πολιτισμός για να μας απελευθερώσει από το ξεκατίνιασμα και τη χυδαιότητα που κυκλοφορεί ανάμεσά μας, έστω και διαδικτυακά.
Για να μην αναφέρω τις ακατονόμαστες βρισιές κάποιον «διαδικτυακών τοίχων» Χρυσαυγιτών τύπου « ΠΣΟΦΑ» και «κρεμάλες», που φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι, ευτυχώς, δεν συναντάμε σερφάροντας και τόσο συχνά…
Η πιο εύκολη δικαιολογία για όσους «ξεφεύγουν» με λέξεις και συμπεριφορές στα social media και έχουν λόγο και ρόλο στο δημόσιο βίο ,είναι ότι τους πολεμούν για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις ή για την αγωνιστική τους δράση (!), βλέπε Ραχήλ Μακρή όταν σκαρφάλωνε στα κάγκελα της ΕΡΤ…
Σπάνια αναγνωρίζουν ότι έχουν παρεκτραπεί, σπανιότερα ζητούν συγγνώμη και κάποιες φορές «απολαμβάνουν» τον χαμό που δημιούργησαν, μετρώντας πόσοι συμφωνούν και πόσοι διαφωνούν μαζί τους…
Και ο ευτελισμός καλά κρατεί και τα σοβαρά επιχειρήματα όταν προκύπτουν διαφωνίες μέσα από ένα ιντερνετικό διάλογο, που μπορεί να γίνει πράγματι παραγωγικός, έχουν δώσει τη θέση τους στην καλύτερη περίπτωση σε τσιτάτα στην χειρότερη σε ύβρεις, σαν αυτές που διαβάσαμε, μέσα από την αναπαραγωγή της σελίδας του κ. Χειμωνά, υπεύθυνου Πολιτισμού του ΠΑΣΟΚ…
Όταν περνάς τις κόκκινες γραμμές ακόμη και μέσα από την προστασία που σου παρέχει ο υπολογιστής σου, δεν πείθει επίσης ούτε η άλλη δικαιολογία που διατείνεται ότι στο facebook μπορούμε να ξεχάσουμε την αστική μας ευγένεια ή να βγάλουμε μύχιες πλευρές του εαυτού μας που στην καθημερινότητα μας ελέγχουμε καλύτερα.
Η συμπεριφορά μας στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, με όσα συμφωνούμε ή διαφωνούμε,ακόμη και το τραγούδι που αναρτούμε, καλώς ή κακώς είμαστε εμείς, είναι κομμάτι της προσωπικότητας μας και, ευτυχώς ή δυστυχώς, έχει να κάνει με το ποιοι είμαστε, πώς μεγαλώσαμε, τι προσδοκούμε από τη ζωή και πώς τα βγάζουμε πέρα στις πιο «επώδυνες» διαδικτυακές συζητήσεις.
Σε κάθε περίπτωση, όσοι έχουν απαντήσει με τόσο χυδαίο τρόπο σε κάποιον που έχει απλώς διαφωνήσει μαζί τους στο facebook, δεν απολογούνται μετά, αν όντως το έχουν μετανιώσει, ζητώντας συγγνώμη από τον Πάριο!
Αντί επιλόγου παραφρασμένος  ένας στίχος του Κώστα Καβάφη που συχνά πυκνά χρησιμοποιούμε «Και αν δεν μπορείς να κάνεις τη (διαδικτυακή) ζωή σου όπως τη θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις….»
Δεν σου φταίμε τίποτα οι υπόλοιποι…

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

Ο Δημήτρης Καφαντάρης Δήμαρχος Πύλου – Νέστορος Υποψήφιος στην ΚΕΔΕ με τον συνδυασμό ΚΙΝΗΜΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ





Στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές ο Δημήτρης Καφαντάρης επανεξελέγη για δεύτερη φορά στον Καλλικρατικό δήμο Πύλου – Νέστορος και μάλιστα από την πρώτη Κυριακή των εκλογών.

Στις εκλογές της ΚΕΔΕ την ερχόμενη Πέμπτη είναι υποψήφιος για το Διοικητικό Συμβούλιο με το Κίνημα Ανατροπής στην Αυτοδιοίκηση με επικεφαλής τον Δήμαρχο Αμαρουσίου κ. Πατούλη.

Ένα αυτοδιοικητικό κίνημα που έχει ως στόχο την αναβάθμιση του αυτοδιοικητικού θεσμού μέσα από την αναβάθμιση της λειτουργίας των θεσμικών οργάνων της Αυτοδιοίκησης.
Μια πρωτοβουλία που δημιουργήθηκε από ομάδα δημάρχων που πιστεύουν σε μια θεσμικά ισχυρή, αυτάρκη αλλά και κομματικά ακηδεμόνευτη Τοπική Αυτοδιοίκηση.


Ο δήμαρχος Πύλου – Νέστορος και Υποψήφιος για το ΔΣ της ΚΕΔΕ δήλωσε στο airetos.gr ότι «Ζητάμε καθημερινά ψήφο εμπιστοσύνης από τους δημότες μας γι αυτό θα πρέπει να έχουμε ικανότητα και αποτελεσματικότητα, για να ανταποκριθούμε στις ιδιαίτερα αυξημένες απαιτήσεις. Είμαστε το «δεύτερο» σπίτι του δημότη και πρέπει να το υπερασπιστούμε με κάθε τρόπο. Η επόμενη πενταετής θητεία όλων των δημάρχων προσφέρεται για δημιουργική ανασυγκρότηση και ανάληψη δράσεων και πρωτοβουλιών αναβαθμίζοντας το κύρος του θεσμού που υπηρετούμε, πάντα προς όφελος των συμπολιτών μας.».

Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2014

Κίνηση ματ από Σαμαρά-Βενιζέλο ή μπούμεραγκ;





Άρθρο της Στέλλας Παπαμιχαήλ - Δημοσιογράφου

Συνήθως όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά. Και αυτήν ακριβώς τη φωτιά, των πρόωρων εκλογών, επιχείρησε να σβήσει η κυβέρνηση με τη διπλή πρωτοβουλία για άμεση ψήφο εμπιστοσύνης από τη Bουλή και μετάθεση της διαδικασίας για την προεδρική εκλογή, μόλις ένα μήνα πριν από την εκπνοή της παρούσας θητείας του Κάρολου Παπούλια.
Στην ρεαλιστική της επιχειρηματολογία η κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου στοχεύει με αυτόν τον τρόπο να «αγοράσει» πολιτικό χρόνο, να συσπειρώσει τους βουλευτές της συγκυβέρνησης,  αποσυνδέοντας την ψήφο εμπιστοσύνης από την προεδρική εκλογή και, κυρίως, αν τα νέα από τη διαπραγμάτευση με την τρόικα είναι καλά, να πορευθεί με άλλο αέρα τους επόμενους μήνες και μέχρι την κομβική ημερομηνία του Μαρτίου του 2015.
Είναι, επίσης, γεγονός ότι αυτή η πρωτοβουλία, την οποία  φημολογείται ότι εμπνεύστηκε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, αιφνιδίασε τον ΣΥΡΙΖΑ και του αφαίρεσε τη δυνατότητα πρότασης μομφής, που θα μπορούσε να καταθέσει, δεδομένου ότι έχει παρέλθει το εξάμηνο από την τελευταία, τον Μάρτιο του 2014.
Η κυβέρνηση στέρησε, στην ουσία, από τον Αλέξη Τσίπρα με αυτόν τον τρόπο ένα ισχυρό αντιπολιτευτικό χαρτί, το οποίο μπορούσε να δημιουργήσει κλίμα εκλογών και, έτσι, η αξιωματική αντιπολίτευση πρέπει τώρα να βρει έναν άλλον εντυπωσιακό τρόπο για να κάνει τη ρελάνς.
Η κοινοβουλευτική της παρουσία, για παράδειγμα, το τριήμερο της επίμαχης συζήτησης θα παίξει καταλυτικό ρόλο στον καθορισμό των εξελίξεων, αν δεν οχυρωθεί στα στεγανά των προηγούμενων τέτοιου τύπου διαξιφισμών στη Βουλή, που δεν την ωφέλησαν και ιδιαίτερα.
Και κάπου εδώ σταματά το ευοίωνο σενάριο για τους κυρίους Σαμαρά και Βενιζέλο και ξεκινά το δυσοίωνο για αυτούς, που περιλαμβάνει έναν άλλο ρου εξελίξεων, οι οποίες σχετίζονται με τις ιδιαίτερες συνθήκες που βιώνει η χώρα εδώ και έξι χρόνια.
Το πρώτο και ισχυρότερο αντεπιχείρημα είναι τι όφελος θα έχει μια κυβέρνηση που αντιμετωπίζει πλήθος αρρυθμιών αν καταφέρει και πάρει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή;
Θα εγκύψει περισσότερο στα προβλήματα των πολιτών και θα πάρει σοφότερες αποφάσεις;
Το δεύτερο είναι ότι μπορεί να αποδειχθεί κίνηση υψηλού ρίσκου. Και αυτό γιατί σε μια περίοδο που το κλίμα για τη δικομματική δεν είναι καθόλου ευνοϊκό, εν μέσω της πρώτης φθινοπωρινής αξιολόγησης από την τρόικα, με άγνωστη έκβαση αποτελέσματος και με τους βουλευτές ιδιαίτερα από το ΠΑΣΟΚ να είναι στα κάγκελα, η αιφνιδιαστική αυτή κίνηση θα μπορούσε να φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα.
Σε περίπτωση απωλειών στην επικείμενη ψηφοφορία, το γεγονός θα λειτουργήσει διαλυτικά, και θα μπορούσε να οδηγήσει αναπόφευκτα σε αυτό που η κυβέρνηση προσδοκούσε να αποφύγει, δηλαδή σε πρόωρη εκλογική μάχη.
Μένει να δούμε αν η κίνηση Σαμαρά- Βενιζέλου θα αποδειχθεί Ρουά Ματ ή Μπούμερανγκ… Το σίγουρο είναι ότι ο Οκτώβρης μπήκε με άγριες «πολιτικές» διαθέσεις…

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

Γαλλία: ποιος θα σύρει τον χορό;



Έχασε και την Γερουσία, μετά τις ευρωεκλογές και τις δημοτικές, ο Ολαντ. Κοινώς: Όταν παίρνω φόρα, φόρα-κατηφόρα κι ο θεός ο ίδιος δεν με σταματά. Μεταρρυθμίσεις κι όχι αέρα κοπανιστό Monsieur, διαφορετικά τα πολιτικά ζόμπι, τύπου Σαρκοζί καραδοκούν, κι όχι αδικαιολόγητα.

Το κλασσικό κλαψονιαούρισμα -ας μου επιτραπεί ό όρος-  των Γάλλων Σοσιαλιστών ότι παρέλαβαν καμμένη γη, δεν πιάνει  -κι ευτυχώς- τόπο. Οι πρωτοβουλίες που μετουσιώνονται σε πράξεις υπολογίζονται, ενώ οι μονομερείς διαπιστώσεις εκλαμβάνονται -και πολύ σωστά- ως πολιτική αδυναμία, αν όχι ατολμία.

Προς το παρόν κερδισμένοι δεν είναι ούτε οι Γάλλοι επί τω συνόλω, ούτε η Δεξιά, ούτε οι Σοσιαλιστές, αλλά το Εθνικό Μέτωπο της Μαρί Λεπέν, το ακροδεξιό τμήμα του γαλλικου κοινοβουλιου που καμουφλαρεται τελευταία άκρως επιτυχημένα ως ριζοσπαστική δεξιά για να 'ναι πιο ελκυστικό και να μην τρομάζει την μεσαία τάξη.

Ανησυχητικά τα μηνύματα της Γαλλικής Δημοκρατίας, λοιπόν, όχι μόνον σε οικονομικό, αλλά ιδίως σε πολιτικό επίπεδο. Αρκεί ένας νέος υπουργός Οικονομικών να φέρει την πολυπόθητη "άνοιξη"; Προφανώς και όχι. Αρκούν οι πρωτοβουλίες για την ανακοπή της ανόδου του μουσουλμανικού εξτρεμισμού; Αναμφίβολα και όχι.

Το πρόβλημα είναι ότι την πολιτική ατζέντα δεν την καθορίζει καν η κυβέρνηση κι ούτε καν η αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά είτε πολιτικές προσωπικότητες εκτός γαλλικών συνόρων, είτε καρικατούρες της εγχώριας γαλλικής σκηνής. Και το θέμα είναι ότι τους μεν πρώτους τους χρειάζεσαι, τους δε δεύτερους δεν αρκεί να τους αγνοείς.

Σταυρόλεξο για δύσκολους λύτες. Αλλά αυτό ήταν πάντα η γοητεία και η πρόκληση της πολιτικής, μην γελιόμαστε. Όποιος μπαίνει στο χορό, θα χορέψει. Το αν θα το κάνει επιτυχημένα και με διάρκεια μαλιστα, εξαρτάται από πολλούς εξωγενείς παράγοντες, αλλά κυρίως από την βούληση του ιδίου να πρωτοστατήσει του "χορού". Μέχρι στιγμής ο κ. Ολαντ κρατά το μαντήλι κι αφήνουν τους άλλους να τον "σέρνουν"... δυστυχώς. Για πόσο; Όχι για πολύ, γιατι τα παλαμάκια τελείωσαν κι η ορχήστρα κουράστηκε. Εκτός κι αν ο Γάλλος πρόεδρος επιδείξει την τελευταία στιγμή μοναδικές, αν όχι εκπληκτικές ικανότητες. Μπορεί; Οι συνθήκες δεν τον ευνοούν. Και η πολιτικη αρένα, ως γνωστόν, δεν αντέχει, ουτε αρέσκεται σε αδύναμους κρίκους.

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα

Tης Ευφροσύνης Παυλακούδη, 
δημοσιογράφου-information architect

 Μια βδομάδα τώρα κι όλοι ασχολούνται με τη λεγόμενη στροφή του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης προς τον λεγόμενο μεσαίο χώρο, τις οικονομικές εξαγγελίες του κ. Τσίπρα στη ΔΕΘ, τις συναντήσεις του με οικονομικούς, θρησκευτικούς και πολιτικούς παράγοντες στο εξωτερικό. Το ερώτημα, όμως, παραμένει: μιλάμε για ρεαλιστική στροφή της Κουμουνδούρου προς στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα ή μήπως για επικράτηση της ιδεοληψίας με επικίνδυνους μαξιμαλισμούς στην αλυσίδα ενός αριστερού λαϊκισμού;

Και για να μην παρεξηγηθώ. Δεν θα έπρεπε να κάνει εντύπωση η ρελάνς παροχολογίας του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη ΔΕΘ. Ακολούθησε την πεπατημένη. Υποσχέθηκε λαγούς με πετραχήλια, όπως ακριβώς έκαναν όλο το προηγούμενο διάστημα και οι προκάτοχοί του. Καμία έκπληξη, λοιπόν, στο ότι υποσχέθηκε ζωή χαρισάμενη, αν τον εκλέξουμε πρωθυπουργό οσονούπω. Μια από τα ίδια έλεγαν και οι πάλαι ποτέ εν δυνάμει πρωθυπουργοί να θυμίσω. Θα περίμενε κάποιος, βέβαια, κάτι διαφορετικό, πόσο μάλλον όταν το νέο και καινοτόμο προβάλλονται ως παντιέρα της πολιτικής στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ. Φευ. Αν και πολύ πιο νέος ο κ. Τσίπρας, ο λόγος του ήταν τόσο μονολιθικός και παλαιοκομματικός που τα πολιτικά ζόμπι εν Ελλάδι έσπευσαν να χειροκροτήσουν την επικράτηση ότι χειρότερου έχει αναδείξει η Μεταπολίτευση: «τάζω το ανέφικτο ως σωτήρας και καταγγέλλω τους πάντες ως αδίστακτους, αν όχι ανόητους».

 Ωστόσο, το ότι επικεντρώθηκε στους οικονομικά ασθενέστερους, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι δεν είναι παράπτωμα. Μην αποτρελαθούμε κιόλας. Η πολιτική δεν μπορεί κι αλλοίμονο αν περιορίζεται μόνο σε δείκτες, ελλείμματα, πλεονάσματα, χρέη. Υπάρχει κι ο παράγοντας άνθρωπος. Η κοινωνία έχει και μια καθημερινότητα πέρα από τις συζητήσεις στο ECOFIN και τις ανακοινώσεις της EΛΣΤΑΤ. Και όπως πολύ σωστά τόνισε κι ένας φίλος πρόσφατα, έστω και παρακινδυνευμένα: «κι η Βραζιλία έχει ρυθμό ανάπτυξης, που πολλοί θα ζήλευαν, αλλά έχει και φαβέλες, ε; Μην ξεχνιόμαστε». Σωστή η παρατήρηση και αιχμηρή, αλλά εδώ δεν διαθέτουμε ούτε καν έναν εύλογο ρυθμό ανάπτυξης να υπενθυμίσω, ούτε έχουμε φτάσει φυσικά σε τέτοια φαινόμενα γκετοποίησης. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να προσέξουμε και να επικεντρωθούμε στη διατήρηση, αν όχι αναβάθμιση του κοινωνικού ιστού. Από αυτή την άποψη, οι εξαγγελίες του κ. Τσίπρα στη ΔΕΘ ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση.

Το πρόβλημα είναι ότι οι πηγές χρηματοδότησης που επικαλείται δεν τεκμηριώνονται. Και το χειρότερο είναι ότι δεν δίνει επί της ουσίας καμία εναλλακτική στο τι πρέπει να αλλάξει για να αυξηθεί η παραγωγική ικανότητα της χώρας. Πώς δηλαδή θα δημιουργήσει ανταγωνιστικά προϊόντα και υπηρεσίες; Με αέρα κοπανιστό; Ή μήπως το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών θα κλείσει ως δια μαγείας; Δυστυχώς δεν υπάρχουν κορόιδα που χαρίζουν λεφτά εσαεί χωρίς όρους, ελέγχους και ρήτρες. Μοιραίες ψευδαισθήσεις, μάλιστα, με όχημα την αναπαλαίωση του κρατισμού, όχι μόνον είναι επικίνδυνες, αλλά και ιδιαίτερα απαγορευτικές πόσο μάλλον σε συνθήκες μιας ούτως ή άλλως παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Η Σοβιέτα μας τελείωσε και ευτυχώς. Δεν ζούμε στην εποχή του Κέινς και είναι απορίας άξιο πώς στα κομμάτια δεν το έχει αντιληφθεί ο κ. Τσίπρας. Στο 2014 είμαστε… Κι όταν μιλάει για έλεγχο από το κράτος των συστημικών τραπεζών, το μήνυμα προς την αγορά, τους δανειστές και τους καταθέτες είναι όχι απλά άσχημο, αλλά και αποτρεπτικό, στο να διατηρήσει κάποιος τα χρήματά του σε ελληνική τράπεζα, αν όχι σκέφτεται να τα επενδύσει στη χώρα αυτή.

Επίσης, ενώ επικαλείται ότι θα αποκαταστήσει τις συντάξεις, θα χαρίσει τα δάνεια, θα αυξήσει τις επενδύσεις, θα δημιουργήσει 300.000 θέσεις, θα πάει τον κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ, θα επαναφέρει το αφορολόγητο όριο στα 12.000 ευρώ με κατάργηση μάλιστα των ΤΑΙΠΕΔ, ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ και ΕΝΦΙΑ, δεν αναφέρει πουθενά και προφανώς σκοπίμως -εκτός κι αν κάποιοι θέλουν να πιστέψουμε ότι είναι ατυχώς αφελής ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που δεν νομίζω- ότι:  
1)Η συναίνεση των εταίρων μας ως προς τη διάθεση 3 δισ. ευρώ του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας για τις ρυθμίσεις των κόκκινων δανείων, κάθε άλλο παρά σίγουρη δεν είναι, ιδιαιτέρα όταν αυτή τη στιγμή, δεν συναινούν προς το παρόν ούτε ως προς τη διάθεσή τους για το χρηματοδοτικό κενό της χώρας. 2)Δεν θα είναι εύκολο να αποσπαστούν πόροι του ΕΣΠΑ, αφού είναι ήδη κατανεμημένοι σε άλλα προγράμματα. Αλλά ακόμη κι αν συμβεί κάτι τέτοιο θα απαιτήσει τόσο χρόνο, που ο κ. Τσίπρας απλά δεν διαθέτει για την υλοποίηση έστω του 1/10 των παραπάνω που υπόσχεται. 3)Η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής δεν θα αποφέρει αμέσως 3 δισ. ευρώ και οι ρυθμίσεις οφειλών άλλα τόσα (επιπλέον των όσων ήδη αποδίδουν), αν δεν υπάρξει κάποια δομική αλλαγή στους διοικητικούς μηχανισμούς και στην ασκούμενη πολιτική. Αντιθέτως ο κ. Τσίπρας προτείνει επιστροφή στο προ κρίσης μοντέλο με φοροαπαλλαγές μάλιστα ευρείας κλίμακας οι οποίες μάλιστα απαλλάσσουν αυτόματα το 1/3 του πληθυσμού από την άμεση φορολογία (σ’ αυτούς συμπεριλαμβάνεται σχεδόν το σύνολο των ελεύθερων επαγγελματιών), ενώ η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ για την πρώτη κατοικία, απαλλάσσει από το φόρο πάνω 4.000.000 κατοικίες.

Κοινώς τύφλα να ’χει ο ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Αυτός δεν είναι απλά εν δυνάμει πρωθυπουργός, αλλά ο Χαρυ Πόττερ των Οικονομικών. Και άντε ότι βγαίνει το παραπάνω πρόγραμμα, με δεήσεις στο Αγ. Όρος και τις ευλογίες του Πάπα, όταν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης λέει ότι «η απασχόληση θα φέρει ανάπτυξη, όχι η ανάπτυξη την απασχόληση», τί ακριβώς εννοεί; Ο Στίγκλιτς, ο Κρουγκμαν και οι περισσότεροι οικονομολόγοι σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Σε τελική ανάλυση η διάκριση μεταξύ επιθυμητού και εφικτού δεν κατέστη δυνατή για τον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι το πρόγραμμα που παρουσίασε προϋποθέτει ελεγχόμενο χρέος, μηδενικές δανειακές υποχρεώσεις, αγορές που θα μας λατρεύουν, αν όχι υμνούν, θεαματικά έσοδα από την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και κυρίως μια τζάμπα και βερεσέ Ε.Ε. που θα λειτουργεί χωρίς τους καταναγκασμούς που προκαλεί η κρίση για τις χώρες με ελλείμματα και χρέη.

Όλα αυτά δεν υπάρχουν και είναι απορίας άξιο πώς έστω θα επιτευχθούν, όταν οι απλουστεύσεις πάνε σύννεφο («Δεν με διέκοψε κανείς από τους συνομιλητές μου στο εξωτερικό». Στοιχειώδη ευγένεια λέγεται αυτό κ. Τσίπρα. Δεν συζητούν με τσιρίδες και αφορισμούς ξέρετε, όπως γίνεται στο ελληνικό κοινοβούλιο π.χ.), τα λεκτικά πυροτεχνήματα παίρνουν και δίνουν («Ονομαστική διαγραφή του χρέους με άμεση κατάργηση της λιτότητας». Ούτε ο Τόλκιν του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών δεν διέθετε τόση καλπάζουσα φαντασία. Κι αν εν πάση περιπτώσει είναι τόσο εύκολο, κορόιδα είναι οι άλλοι και γίνονται σάκοι του μποξ; Προφανώς και όχι.), η μη επίγνωση της διεθνούς πρακτικής βγάζει μάτι («Κανείς δεν μου υπέδειξε την έξοδο». Μα δεν χρειάζεται κάποιος, να σας διώξει κλωτσηδόν κ. Τσίπρα. Αυτά μόνο στα γούεστερν γίνονται. Σας ακούν και μετά σας λένε ωραία, ευγενικά κι απλά, ότι ξέρετε «δεν συμπίπτουν οι απόψεις μας» κι άντε μετά να βγάλεις το φίδι από την τρύπα).

Όπως και να ’χει, γεγονός είναι ότι μια βδομάδα τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ καθορίζει την ατζέντα των πολιτικών συζητήσεων, προηγείται των τεσσάρων δημοσκοπήσεων που είδαν το φως της δημοσιότητας μετά τη ΔΕΘ και η κυβέρνηση μετά το επικοινωνιακό στραπάτσο της καθυστερημένης αντεπίθεσης, οφείλει να μιλήσει ξάστερα για τους εφικτούς κοινωνικούς στόχους. Κοινώς ΝΔ-ΠΑΣΟΚ οφείλουν πέραν των εταίρων, της Τρόικας, των αγορών, να πείσουν και τον μέσο Έλληνα ότι οι κόποι του δεν πήγαν χαμένοι, ότι το εισόδημα του είναι εγγυημένο, ότι υπάρχει ελπίδα για τα παιδιά του. Διαφορετικά, ας μου επιτραπεί η παράφραση, αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.

Για τον Αλέξη Τσίπρα μετά το Όστιν του Τέξας, ήρθε το Βερολίνο και η συνάντηση με τον Σόιμπλε, ακολούθησε η επίσκεψη στο Άγιο Όρος, η συμμετοχή στο φόρουμ του ιταλικού ιδρύματος European House – Ambrosetti στο Τσερνόμπιο, ύστερα η συνάντηση με τον ηγέτη των 1,5 δισ. καθολικών σε όλο τον κόσμο, Πάπα Φραγκίσκο, στην Αγία Έδρα. Και φυσικά να μην ξεχάσουμε τη συνάντηση του οικονομικού «εγκεφάλου» του προγράμματος της Κουμουνδούρου Γ. Δραγασάκη και του υπευθύνου για την ανάπτυξη Γ. Σταθάκη, στο Βερολίνο με τον Γεργκ Άσμουνσεν, πάλαι ποτέ εκτελεστικό διευθυντή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δεξί χέρι της κας Μέρκελ ή ακόμα-ακόμα και το χρίσμα του «πιθανού πρωθυπουργού» που έλαβε λίαν προσφάτως ο κ. Τσίπρας σε ένα μάλλον φιλικό δημοσίευμα των Financial Times. Είναι ηλίου φαεινότερον ότι η ηγετική ομάδα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει αντιληφθεί πλήρως ότι η κατάληψη της εξουσίας απαιτεί συμβιβασμούς και κυρίως ανοίγματα σε ευρύτερες κοινωνικές ομάδες, πολλές εκ των οποίων βρίσκονται παραδοσιακά στον αντίποδα των ιδεών της αριστεράς του κ. Λαφαζάνη κι άλλων στον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το σενάριο ότι «οι ξένοι φοβούνται τον Τσίπρα» μάλλον ανατρέπεται.

Λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα παραπάνω και ενόψει τη επικείμενης συνάντησης Σαμαρά-Μέρκελ, το ερώτημα είναι ένα και μάλιστα επιτακτικό: εφόσον όλοι έχουν βάλει λίγο-πολύ νερό στο κρασί τους, αποδέχονται πλέον ότι το μέλλον της χώρας είναι στην Ευρώπη, ότι δεν θέλουν ελλειμματικούς προϋπολογισμούς, ότι η ρύθμιση του χρέους δεν θα είναι ένα μονόπρακτο έργο, θα αξιοποιηθεί επιτέλους η πολιτική σταθερότητα για να προωθηθεί μια ευρύτερη συνεννόηση για το δέον γενέσθαι ή θα αρκεστούμε σε κοκορομαχίες για το ποιος θα κάνει καλύτερο μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα;

Οι εύθραυστες συμμαχίες, οι ρευστοί συσχετισμοί δυνάμεων, οι διάφορες κυβερνητικές ανακατατάξεις δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια για περαιτέρω ταλαντεύσεις μεταξύ ρεαλισμού και λαϊκίστικης σωτηριολογίας. Κοινώς και μιας και τα θρησκευτικά είναι και πάλι της μόδας: ο καιρός γαρ εγγύς για να πάρουμε καθοριστικές αποφάσεις τόσο για το πολιτικό σύστημα, όσο και για το οικονομικό μοντέλο της χώρας. Ας ελπίσουμε, ότι οι αρμόδιοι, αν όχι οι πρωταγωνιστές, θα επιδείξουν σοβαρότητα και θα καταθέσουν σχέδιο για την επίλυση των κοινωνικών και πολιτικών προβλημάτων, αντί απλώς εργαλείων πολιτικής ηγεμονίας.

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014

Στις εθνικές εκλογές Ο «Καλλικράτης» για την Αυτοδιοίκηση «Καρεκλο-κράτης» για την Κυβέρνηση!

Του Θανάση Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγου

Το μείζον ζήτημα που έχει ανακύψει με την επίσημη πρόθεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να επισπευσθούν οι εθνικές εκλογές χρησιμοποιώντας την ανάδειξη του νέου Προέδρου, καθώς και οι ασθενείς σεναριακές προβλέψεις των κομμάτων της συγκυβέρνησης για την συμπλήρωση των 180 αναγκαίων ψήφων, οδηγούν τη χώρα σε μια «επαχθέστατη» προεκλογική περίοδο, μεγαλύτερη των έξι μηνών. Φυσικά οι νέες εθνικές εκλογές και πιθανόν και οι επόμενες θα γίνουν με τις νέες ηγεσίες της Αυτοδιοίκησης που έχουν εκλεγεί πριν από λίγους μήνες. Η πιθανή κατάργηση του ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ από τον πρόεδρο της αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αν γίνει, θα ισχύσει από τη νέα θητεία των αιρετών της αυτοδιοίκησης, δηλαδή μετά από πέντε χρόνια. Θα πρέπει να επισημανθεί ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των εκλεγμένων αιρετών στην Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι πλέον ένθερμοι υποστηρικτές στην επιχειρούμενη αναδιάρθρωση της Αυτοδιοίκησης με το σχέδιο ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ παρά τα προβλήματα της πρώτης περιόδου στην επάρκεια υλικών και ανθρώπινων πόρων, λόγω του επανακαθορισμού του συνόλου των αρμοδιοτήτων και της κατανομής τους. Ο μετασχηματισμός του κεντρικού κράτους από συγκεντρωτικό, σε επιτελικό θα αργήσει να πραγματοποιηθεί. Όμως ο τρόπος άσκησης πολιτικής με έμφαση στις αρχές, εγγύτητας στον πολίτη και εξυπηρέτησης του, πρέπει να αποτελούν προμετωπίδα της εκάστοτε κυβέρνησης για προθέσεις της στις προσκλήσεις των καιρών. Με απλά λόγια, οι αιρετοί άρχοντες, Περιφερειάρχες και Δήμαρχοι θα πρέπει να αποτελούν την πρώτη πελατειακή προτεραιότητα της κάθε κυβέρνησης. Ιδιαίτερα στις μέρες μας όπου οι κομματικές «αγκυλώσεις» και ιδεοληψίες ανήκουν στο παρελθόν. Το δίλημμα «μνηνονιακός- αντιμνημονιακός», όπως έδειξαν οι πρόσφατες δημοτικές εκλογές φθίνει στη συνείδηση του κόσμου και αντικαθίσταται από τα «άξιος-ανάξιος», και το «ικανός- μη ικανός». Οι νεοεκλεγέντες δήμαρχοι είναι φυσικό τις περισσότερες φορές να μην θέλουν να χαρακτηριστούν «κομματικοί», ωστόσο η συνεισφορά της τοπικής αυτοδιοίκησης στην κεντρική πολιτική σκηνή, ιδιαίτερα σε μια περίοδο έντονων πολιτικών κραδασμών, με ανοιχτό και το ενδεχόμενο πρόωρης προσφυγής στις κάλπες δεν πρέπει να παραβλέπεται. Η προσέγγιση σε δημάρχους που ασκούν χρηστή διοίκηση, εμφορούνται από αξίες και αρχές που συμβάλλουν στην πολιτική σταθερότητα και αισθάνονται ακόμη κομματικά «ανέστιοι» είναι επιβεβλημένη για να δημιουργήσει τις απαραίτητες εκείνες συμμαχίες που πρέπει να αναζητηθούν στην υφιστάμενη πολιτική συγκυρία. Η αρωγή της κυβέρνησης στις δημοτικές αρχές που θέλουν να φανούν αντάξιες των προσδοκιών των δημοτών είναι πολύ σημαντική όχι μόνο για την εκάστοτε δημοτική εξουσία αλλά και για την ίδια την κυβέρνηση, καθώς η σχέση των δύο (κρατική εξουσία- δήμος) είναι αμφίδρομη. Η τοπική αυτοδιοίκηση ασκεί πολιτική διαχείριση και αφήνει ανεξίτηλο το στίγμα της ιδεολογικό-πολιτικής της ταυτότητας τόσο στα έργα της όσο και στην επικοινωνία της με τους δημότες. Μπορεί να επηρεάσει και να κατευθύνει ιδεολογικο-πολιτικό ψηφοφόρους, όταν εκείνοι αντιληφθούν ότι οι διεκδικήσεις των δημάρχων που επέλεξαν υλοποιούνται με τη στήριξη της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Οι δήμοι δεν είναι αποκομμένοι από την εκτελεστική εξουσία, είναι μέρος της ή και συνέχεια της και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται. Στις ερχόμενες εθνικές εκλογές ο Αυτοδιοικητικός «Καλλικράτης» μπορεί να γίνει για την Κυβέρνηση «Καρεκλο-κράτης». Και ο νοών νοείτω….

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2014

Ο «Εμποράκος» των ψεύτικων ελπίδων και το «Ποτάμι» που πίσω μας γυρνά.

Της Μαμώλη Κατερίνας,
Ψυχολόγου- Πολιτικού Επιστήμονα

Στα πλαίσια του πρώτου καθαρά μιντιακού πολιτικού μορφώματος για τα ελληνικά δεδομένα, ονόματι "Ποτάμι", η ηγετική του ομάδα αρχίζει να κάνει τις πρώτες εμφανίσεις της και τα στελέχη του μηχανισμού του να παίρνουν τη "θέση μάχης" που αναλογεί στον καθένα, ενόψει Ευρωεκλογών. Αρχικά, ο Σταύρος Θεοδωράκης και η βολεμένη ομάδα των κονδυλοφόρων του που υποστήριξαν με «δημοσιογραφικό πάθος» από το site protagon.gr, επί τέσσερα χρόνια την ένταξη της χώρας στο ΔΝΤ και τα μνημόνια -που συγκροτούν τον πυρήνα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής- και πλέον συναποτελούν το «Ποτάμι», προωθήθηκαν σε επικοινωνιακό επίπεδο, από όλα τα συστημικά ΜΜΕ που στηρίζουν το «μνημονιακό μπλοκ» των πολιτικών δυνάμεων. Το αρνητικό όμως, κλίμα που εισέπραξαν από τον προοδευτικό κόσμο, ως προϊόν του συστήματος, τους οδήγησε σε αναπροσαρμογή της επικοινωνιακής στρατηγικής τους. Πλέον, ως βασικό επικοινωνιακό όχημα δεν θα χρησιμοποιήσει το πλήρως απαξιωμένο στην ελληνική κοινωνία και με ασήμαντη πλέον πολιτική επιρροή στους προοδευτικούς πολίτες, συγκρότημα ΔΟΛ - αν και αποτελεί κατεξοχήν πολιτικό προϊόν για την εξυπηρέτηση των πολιτικό-οικονομικών επιδιώξεων που το αντίστοιχο σύμπλεγμα διαπλοκής προωθεί - και τα παραδοσιακά του επικοινωνιακά εργαλεία, MEGA, ΒΗΜΑ, ΤΑ ΝΕΑ κλπ. Αλλά αντιθέτως, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα free press έντυπα με επικοινωνιακή «ναυαρχίδα» την Athens Voice, που προωθούν την ίδια σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική ατζέντα αλλά με σαφώς καλύτερο επικοινωνιακό περιτύλιγμα και με μεγάλη διείσδυση στην ελληνική νεολαία, ευρύτερα τμήματα της οποίας είναι πολιτικά απαίδευτα, στα πλαίσια του ρεύματος αποπολιτικοποίησης, ατομικισμού και μη ενασχόλησης με τα κοινά που κυριάρχησε τις τελευταίες δεκαετίες. Η δουλειά των εν λόγω εντύπων είναι ομολογουμένως, τόσο σε επίπεδο ιδεολογικό-πολιτικής κατ’ ουσία, ζύμωσης αλλά με την ταμπέλα του «απολιτικού», της δήθεν «κοινής λογικής» και του «αυτονοήτου», που υπερβαίνει τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα και το πολιτικό λόγο που αρθρώνουν, όσο και σε επίπεδο προώθησης «προτύπων ζωής», με βασικό στόχο την επικράτηση στο ηγεμονικό πεδίο -με γκραμσιανούς όρους - εξαιρετικά προσεκτική, σοβαρή και συνεπής στο χρόνο, εδώ και μια δεκαετία. Ενδεικτικό είναι ότι η πρώτη «χαλαρή» συνέντευξη-παρουσίαση του υπευθύνου της πολιτικής καμπάνιας του «Ποταμιού», κύριου Γιατρωμανωλάκη, υπότροφου του ιδρύματος Σωκράτη Κόκκαλη, γίνεται στην Lifo στη στήλη «Η φωνή του Λαού» (!). Αντίστοιχα οργανωμένη ιδεολογικό-πολιτική δουλειά την τελευταία δεκαετία σε καθαρά κομματικό επίπεδο, μόνο η Χρυσή Αυγή διαθέτει που υπήρξε «πρωτοπόρος» και στη χρήση του διαδικτύου, ως εργαλείου προπαγάνδας και διάχυσης του πολιτικού της μηνύματος στους νέους και αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους, που ως κοινωνικό-πολιτικό φαινόμενο, διατηρεί τη δυναμική του και ο σκληρός πυρήνας της εξακολουθεί να τη στηρίζει, παρά τα όσα έχουν πλέον αποδεδειγμένα αποκαλυφθεί στην ελληνική κοινωνία την τελευταία περίοδο για τη δράση των στελεχών της. Καθόλου τυχαία λοιπόν, αλλά με σαφή πολιτική και επικοινωνιακή στόχευση, επιλέχθηκε η πολιτική ονομασία «Ποτάμι», αλλά και το αρχικό πολιτικό τους σλόγκαν «Πολιτική χωρίς κομματικό παρελθόν» που έδωσε πλέον τη θέση του, αν και χρησιμοποιείται από στελέχη του, στο πιο εύστοχο επικοινωνιακά, «Πολιτική για όλους». Το «Ποτάμι» πολιτικά δεν εκφράζει τίποτε αλλά σε συμβολικό επίπεδο λειτουργεί ως έννοια που υποδηλώνει μια επιθετική δυναμική, με θετικό όμως πρόσημο. Το «Ποτάμι» εκφράζει συμβολικά τη «μούντζα» των αγανακτισμένων της ακροδεξιάς, αντιπολιτικής και εντέλει αντιδημοκρατικής «πάνω πλατείας» στη Βουλή, αντεστραμμένη. Συγκεκριμένα έχει μία μόνο ποιοτική διαφορά, καθοριστικής όμως, σημασίας: Η «μούντζα» είναι συμβολικά το ίδιο δυνατή και το ίδιο επιθετική, έχει όμως αρνητικό πρόσημο και υποδηλώνει ετεροπροσδιορισμό, καθώς αυτός που μουντζώνει τη Βουλή και τους εκπροσώπους της, ετεροπροσδιορίζεται. Δεν υποδηλώνει θέση αλλά αντίθεση, ως προς αυτόν που απευθύνεται η «μούντζα». Ο ετεροπροσδιορισμός, ως προς κάποιον «άλλο» και ο αρνητικός λόγος ποτέ δεν κατορθώνει στην πολιτική να δημιουργήσει δυναμική στην κοινωνία με διάρκεια. Αντιθέτως, το «Ποτάμι» συμβολικά έρχεται να εκφράσει και να προκαλέσει τα ίδια συναισθήματα και συνειρμούς αλλά με θετικό πρόσημο και με αυτοπροσδιορισμό. Υποσυνείδητα, το μήνυμα έγκειται στο ότι έρχεται να συμπαρασύρει πολιτικά μέσα από μια τυφλή γενίκευση, αυτό - δηλαδή το παρόν πολιτικό σύστημα και τους εκπροσώπους του χωρίς καμία απολύτως πολιτική διάκριση - που μέχρι πρότινος οι πολίτες απλώς «μούντζωναν». «Εγώ μπορώ να πάω στον κόσμο. Οι πολιτικοί μπορούν;», αναφέρει χαρακτηριστικά ο «απλός πολίτης» Στ. Θεοδωράκης, αποκρύπτοντας εσκεμμένα ότι είναι συγκεκριμένοι οι πολιτικοί που εξαιτίας της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που άσκησαν, «δεν μπορούν» και όχι όλοι συλλήβδην. Έρχεται να καβαλήσει το «Κύμα» - η έτερη ονομασία που τελικά απορρίφθηκε, όπως έγινε γνωστό, καθόλου τυχαία επίσης - της λαϊκής δυσαρέσκειας απέναντι στους πολιτικούς και φυσικά να το κατευθύνει αναλόγως, για την εξυπηρέτηση των επιδιώξεων του οικονομικού, μιντιακού και πολιτικού συμπλέγματος διαπλοκής που το δημιούργησε. Επίσης, καθόλου τυχαία δεν είναι η μη ξεκάθαρη τοποθέτηση σε επίπεδο ρητορικής, στον άξονα Αριστερά-Δεξιά: «Το Ποτάμι δεν είναι ούτε αριστερό ούτε δεξιό», ισχυρίστηκε ο επικεφαλής της κίνησης στην πρώτη συνέντευξη Τύπου. «Το Ποτάμι δεν έχει ιδεολογία και αυτό είναι πολύ θετικό καθώς οι ιδεολογίες εμποδίζουν την σωστή πολιτική», δηλώνε ο συνιδρυτής του αν και πλέον αποχωρήσας, συγγραφέας Ν. Δήμου, γνωστός για τις περίτεχνα αντιδραστικές και νεοφιλελεύθερες απόψεις του. Ένας προσεκτικός πολιτικά, πολίτης αντιλαμβάνεται ήδη σαφώς το κλείσιμο του ματιού προς τα δεξιά: «Το μνημόνιο τελειώνει το Μάιο», «να χρησιμοποιήσω κάτι παλιό και αριστερό», η αναφορά του Στ. Θεοδωράκη σε ενδεχόμενη συνεργασία με τη Ν.Δ., η επιχείρηση αποπολιτικοποίησης του αποτελέσματος των ευρωεκλογών, κ.λπ. Διόλου τυχαίο επίσης, δεν είναι και το γεγονός ότι οι πολιτικές θέσεις κατά κύριο λόγο, δημοσιεύονται μέσω βίντεο, αποσπασμάτων από συνεντεύξεις του επικεφαλής και του προφορικού λόγου και όχι του γραπτού που απαιτεί πολύ πιο συγκροτημένο και σαφή πολιτικά λόγο και φανερώνει πολύ πιο έντονα τις πολιτικές επιδιώξεις του γράφοντος. Και το μέσο είναι μήνυμα, όπως πρεσβεύει το αμερικάνικο πολιτικό μάρκετινγκ: the medium is the message. Το πολιτικό μήνυμα είναι γρήγορο, εύπεπτο, δεν προϋποθέτει την προσοχή, τη συγκέντρωση, την πολιτική παιδεία και ανάλυση του πολίτη-δέκτη. Αλλά αντιθέτως, διαμέσου της κυριαρχίας της εικόνας και του λόγου-σύνθημα -οι πολιτικές θέσεις ανακοινώνονται με τη μορφή ερωτήσεων-απαντήσεων με τηλεγραφικό τρόπο καθώς και σε βίντεο-, επιδιώκει εντέχνως τον αποπροσανατολισμό τους. Ένα πολιτικό μήνυμα fast food που όμως, ανταποκρίνεται σαφώς στο μοτίβο λήψης πολιτικών αποφάσεων, που είναι σήμερα κυρίαρχο στις μερίδες της κοινωνίας που το «Ποτάμι» διεκδικεί ως ψηφοφόρους. Όχι «καφενειακή πολιτική» πλέον, αλλά σύγχρονη, «Internet-café πολιτική». Με εργαλεία αυτή την φαινομενικά ιδεολογική ασάφεια και την πολιτική σύγχυση προκειμένου να αποκρύψουν την επί της ουσίας νεοφιλελεύθερη, με μια επίφαση προοδευτικότητας ατζέντα τους, τα στελέχη του πατούν σαφώς πάνω τόσο στο πραγματικό αίτημα που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία για άνοιγμα της «πολιτικής αγοράς» όσο και στο ισχυρότατο αντιπολιτικό και αντικομματικό «ποτάμι» που είναι διάχυτο σήμερα στην ελληνική κοινωνία. Το αντιπολιτικό αυτό ρεύμα, αν και δεν προέκυψε εν πολιτικώ κενώ, τέσσερα χρόνια πριν αλλά οι «πηγές» του μας πάνε πίσω στη δεκαετία του ’90 με την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού, γιγαντώθηκε όμως σαφώς, όταν οι ίδιες οι πολιτικές ηγεσίες των μέχρι το 2010, ηγεμονικών κομμάτων ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. αλλά και οι πολιτικές ηγεσίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο, οδήγησαν στην τελειωτική ήττα και συντριβή από τις αγορές, την ίδια την Πολιτική. Η απαξίωση της Πολιτικής, και δη της Προοδευτικής Πολιτικής, δεν προήλθε καταρχήν, από την κοινωνία, τόσο της ελληνικής όσο και της ευρωπαϊκής, μιας και το αντιπολιτικό φαινόμενο δε συνιστά ελληνική πολιτική ιδιαιτερότητα. Αυτό ήταν το σύμπτωμα της απαξίωσης της Πολιτικής δια της πλήρους παράδοσης τους στις επιταγές της αγοράς, από αυτούς που υποτίθεται ότι αποτελούσαν τους βασικούς εκπροσώπους της. Στα πλαίσια αυτά, μετά και την πρώτη πολιτικά πλήρως αποτυχημένη αλλά επικοινωνιακά πλήρως επιτυχημένη καθώς, όπως συνηθίζουν να λένε και οι αγγλοσάξονες, μετρ της πολιτικής επικοινωνίας, «bad publicity is actually publicity» (η αρνητική δημοσιότητα είναι εντέλει δημοσιότητα), παρουσίαση από το Σταύρο Θεοδωράκη, αρχίζει να ξεδιπλώνεται η επικοινωνιακή στρατηγική τους, της οποίας βασικό της χαρακτηριστικό είναι η αίσθηση του δήθεν αυθόρμητου και πηγαίου, του δήθεν εναλλακτικού και του δήθεν εκπορευόμενου από τους απλούς πολίτες, που δημιουργεί. Καθόλου τυχαία δεν ήταν ούτε η ανακοίνωση που έγινε και δημοσιεύτηκε μέσω video από κινητό τηλέφωνο, η παρουσίαση στο Hub, ένα στέκι του trendy και hipster κόσμου της ελληνικής νεολαίας, με τον επικεφαλή Στ. Θεοδωράκη όρθιο σε διαρκή κίνηση και όχι στατικό, casual ντυμένο, να απαντάει σε «αυθόρμητες» ερωτήσεις αλλά και χρήση μεθόδων όπως το «γίνε εθελοντής» και το crowd funding, η υποτιθέμενη δηλαδή ενίσχυση του κόμματος από χρήματα που προσφέρουν οι πολίτες, προκειμένου να δημιουργεί την αίσθηση της ενεργούς συμμετοχής των πολιτών, ενώ παράλληλα η χρηματοδότηση που θα προέρχεται από μη δημόσια ελέγξιμες «πηγές του Ποταμιού», θα ρέει άφθονη. Είναι ενδεικτικό ότι το «Ποτάμι» από την πρώτη μέρα δημοσιοποίησης της κίνησης, διαθέτει site, πλήρη μιντιακή προώθηση, επιχορηγούμενες; οικονομικά, ομάδες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με διαρκή ροή, μηχανισμό ανθρώπων που επομένως ασχολείται συνεχώς, γραφεία και πούλμαν για την προεκλογική περιοδεία τους που ήδη πραγματοποιείται. Ταυτόχρονα το site του Στ. Θεοδωράκη protagon.gr, ήταν και είναι γεμάτο από διαφημίσεις Τραπεζών, του ΟΠΑΠ αλλά και οργανισμούς του Δημοσίου. Ο Στ. Θεοδωράκης παραμένει μέτοχος του εν λόγω site, επομένως, έχει εισοδήματα από τις τράπεζες και όλους τους ιδιωτικούς ως επί το πλείστον οργανισμούς, που θα έπρεπε να έχει απέναντι στην πολιτική του, μιας και παρουσιάζει το «Ποτάμι» ως κόμμα της Κεντροαριστεράς. Στην πραγματικότητα, όπως γίνεται αντιληπτό, τίποτε δεν είναι αυθόρμητο. Όλα είναι σύμφωνα με μια επιμελώς μελετημένη και σύγχρονη επικοινωνιακή στρατηγική. Το «Ποτάμι» είναι κατ’ ουσία ένα πολύ καλά μελετημένο, πολιτικά και επικοινωνιακά project και όχι κόμμα, που αντλεί στοιχεία από την επικοινωνιακή στρατηγική των Μπλερ και Ομπάμα αλλά και μεγάλων αμερικάνικων εταιρειών τεχνολογίας και σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί αλλά να αντιμετωπιστεί επαρκώς και εν τη γενέσει του, όχι μόνο πολιτικά αλλά και με όρους επικοινωνίας. Η επικοινωνία ήταν πάντοτε, κατεξοχήν και επί της ουσίας άσκηση πολιτικής καθώς διαμορφώνει απόψεις και «πραγματικότητες», δημιουργεί κλίμα. Πόσω μάλλον σε μια εποχή όπως η σημερινή όπου τα κόμματα ως φορείς έκφρασης συλλογικών κοινωνικών συμφερόντων και ως ιμάντες διαμεσολάβησης μεταξύ των πολιτικών ελίτ και της κοινωνίας των πολιτών, βρίσκονται σε καθεστώς πλήρους ανυποληψίας και παρακμής. Το «Ποτάμι» αποτελεί σχεδιασμένη παρέμβαση επιχειρηματιών, καναλαρχών, δημοσιογράφων και ομάδας πολιτικών παραγόντων, ως εναλλακτική λύση στην αποτυχία του εγχειρήματος Κ. Σημίτη- Β. Βενιζέλου, με την κίνηση των 58. Το «έριξαν» στην κεντρική πολιτική σκηνή και στο δημόσιο βίο, προκειμένου να επιχειρήσει να εδραιώσει με το περιτύλιγμα μιας δήθεν λαϊκής, νεολαιίστικης επικοινωνίας, τη βασική τους επιδίωξη που αφορά τη δικαίωση του «νεοφιλελεύθερου μονόδρομου», ως μόνη επιλογή για την ελληνική κοινωνία, παρά την οικονομική καταστροφή και την κοινωνική ερήμωση που προκάλεσε και προκαλεί στη χώρα. Το «Ποτάμι» και τα στελέχη του είναι στην πραγματικότητα οι «λάιτ» απολογητές της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας που βίωσε και βιώνει η ελληνική κοινωνία και ο Στ. Θεοδωράκης ο σύγχρονος εμποράκος της νέας πολιτικής απάτης και των ψεύτικων ελπίδων. Το «Ποτάμι», το φέρνουν προκειμένου να τα αλλάξει όλα σε επίπεδο πολιτικής επικοινωνίας, για να μην αλλάξει εντέλει τίποτα σε επίπεδο εφαρμοσμένης πολιτικής. Έρχεται να αλλάξει το υφιστάμενο πολιτικό σκηνικό αλλά όχι το σύστημα διαπλοκής που το συντηρεί και του οποίου αποτελεί «παιδί». Διαμέσου αυτού, το σύστημα της διαπλοκής αποκτά επίσημο κομματικό βραχίονα και αναβαθμίζει το ρόλο του ως κυρίαρχος πολιτικός παίχτης. Βασική επιδίωξη των δημιουργών του είναι να ανακόψει τη δυναμική του πραγματικού ποταμιού που έχει αναπτυχθεί στην ελληνική κοινωνία στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο απέναντι στη νεοφιλελεύθερη πολιτική των μνημονίων. Απέναντι σε μια πολιτική, που έχει οδηγήσει σε ύφεση και σε εκατομμύρια ανέργους, διαλύοντας οικονομικές και κοινωνικές δομές, εν ονόματι της αντιμετώπισης του δημόσιου χρέους και των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και έχει οδηγήσει σε ένα φαύλο κύκλο μονόπλευρης λιτότητας, ύφεσης και ανεργίας, με αποτέλεσμα το οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών. Στόχος είναι στην παρούσα φάση και ενόψει των ευρωεκλογών και των εκλογών στην Τ.Α., μια νέα υφαρπαγή της λαϊκής ψήφου. Αυτή τη φορά, όμως η στρατηγική δεν αφορά τόσο ένα εμπόριο φόβου και εκβιασμών που εξάντλησε πλέον τα περιθώρια επηρεασμού της ψήφου της πλειοψηφίας των πολιτών αλλά ένα εμπόριο ψεύτικων ελπίδων ως υποκατάστατο του φόβου, τόσο από τους παραδοσιακούς πολιτικούς εκπροσώπους του ευρύτερου «μνημονιακού μπλοκ» όσο και από πολιτικούς-αχυρανθρώπους, νέας κοπής. Επιδίωξη τους είναι να αποσοβηθεί η καταγραφή της ξεκάθαρης ήττας και εκλογικής συντριβής αυτής της πολιτικής, να εδραιωθεί η θεωρία του «νεοφιλελεύθερου μονόδρομου» που έβλαψε τη χώρα και την κοινωνία και ωφέλησε τους «ημέτερους» τους. Να μην απονομιμοποιηθεί μέσω ενός ξεκάθαρου εκλογικού αποτελέσματος αυτή η πολιτική και να μας παρουσιαστεί σε μια πιο light, διανοουμενίστικη και «τελευταίας τεχνολογίας» πολιτική «συσκευασία». Οδηγούμαστε πλέον, σε νέα φάση και σε ένα υπό διαμόρφωση πολιτικό σύστημα, που αν σταθεροποιηθεί, θα είναι σαφώς πιο αποφασιστικά ελεγχόμενο από το ισχύον σύστημα διαπλοκής. Η νεοφιλελεύθερη πολιτική των μνημονίων δεν συνιστά απλώς κρίση πλέον, αλλά τη ζώσα πραγματικότητα. Η «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» που επιβλήθηκε από τις πολιτικές ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., συνιστά μια εν δυνάμει και υπό διαμόρφωση κανονικότητα που επιδιώκουν να ριζώσει και να οδηγήσει την ελληνική κοινωνία σε μια νέα πολιτειακή και οικονομική συγκυρία όπου θα συνεχίζεται η στρατηγική της λιτότητας, ενώ παράλληλα θα προβαίνουν σε κατ’ επίφαση «προοδευτικές» διορθωτικές πολιτικές, απόλυτα όμως ενσωματωμένες στα συμφέροντα τους, αποκαλώντας τεχνηέντως όλο αυτό, «μετά-μνημονιακή εποχή». Οι προοδευτικοί πολίτες στο σύνολο τους και η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας που έχει πληγεί από τη νεοφιλελεύθερη πολιτική των μνημονίων, έχουμε υποχρέωση να μη μείνουμε απαθείς απέναντι στα σχέδια του ευρύτερου «μνημονιακού μπλοκ» δυνάμεων αλλά από κοινού να συμβάλλουμε στην ήττα αυτής της πολιτικής και στη δημοκρατική και προοδευτική λύση που θα απαντά χωρίς να συσκοτίζει, στα πραγματικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας. Η προοδευτική έξοδος από την κρίση, δε θα προκύψει ως ώριμο φρούτο. Μόνη λύση η δημοκρατική συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων. Μόνη λύση για τους πολίτες της Ε.Ε. να κρατήσουμε προοδευτικά ψηφοδέλτια στις επερχόμενες Ευρωεκλογές, να οδηγήσουμε σε πολιτική ήττα την νεοφιλελεύθερη πολιτική με τη ψήφο μας και στην αντιπολίτευση τις πολιτικές δυνάμεις που την ψήφισαν, την στήριξαν, την εφάρμοσαν και συνεχίζουν να το κάνουν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, σε κάθε κάλπη.

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2014

Ο Σημίτης και τα mea culpa που ποτέ δεν είπε.

Της Στέλλας Παπαμιχαήλ, Δημοσιογράφου

 H εικόνα ενός πολιτικού και δη πρωθυπουργού δεν φιλοτεχνείται μόνο όταν εκείνος κατέχει τα ηνία της εξουσίας και στον τρόπο που τη διαχειρίζεται, συνδιαμορφώνεται από την συμπεριφορά που επιδεικνύει προϊόντος του χρόνου στον δημόσιο βίο και στον δημόσιο λόγο. Ο Κώστας Σημίτης είναι ο μακροβιότερος πρωθυπουργός στην μεταπολιτευτική ιστορία, μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου, και άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια του, με κορυφαία στιγμή την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ – έστω και αν αυτή επιτεύχθηκε με τη λεγόμενη «δημιουργική λογιστική». Ο πρώην πρωθυπουργός συνδέεται, ωστόσο, και με κάποια από τα μεγαλύτερα μεταπολιτευτικά σκάνδαλα,με κορυφαίο αυτό του Χρηματιστηρίου το 1999, που στην ουσία αποτέλεσε τη μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου υπέρ του χρηματιστικού κεφαλαίου που είχε γίνει ποτέ. Στη οχτάχρονη διακυβέρνησή του εκδηλώθηκαν, επίσης, μερικά από τα μεγαλύτερα κρούσματα διαφθοράς, τα οποία πληρώνει μέχρι σήμερα ο τόπος – εξοπλιστικά, Siemens, μαύρο πολιτικό χρήμα στα κομματικά ταμεία. Την τότε πρωθυπουργική αυλή περιέβαλαν πρόσωπα σαν τον Άκη Τσοχατζόπουλο, τον Γιάννο Παπαντωνίου ή τον Θόδωρο Τσουκάτο. Σήμερα ο Κώστας Σημίτης, που θα έπρεπε να θεωρείται τουλάχιστον ηθικά απαξιωμένος, έστω και αν όλα τα παραπάνω συντελέστηκαν εν αγνοία του (;), συμμετέχει στα εγχώρια και διεθνή κομματικά φόρα σαν «Γκουρού» της πολιτικής, κατακεραυνώνει τις μεθόδους των προκατόχων του, Παπανδρέου ή Βενιζέλου, ενώ ενίοτε προχωρά σε προφητείες «θα μπούμε στο ΔΝΤ», « ανοιχτό να γίνουν πρόωρες εκλογές» και ως από καθέδρας καθηγητής, ιδιότητα που κατείχε εξάλλου, μοιράζει διδαχές περί κακού συντεχνιασμού και μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων. Με εμφατικό ύφος τονίζει παράλληλα ότι «η κρίση δεν ήρθε από το πουθενά» αποσιωπώντας προκλητικά σε κάθε ομιλία του τις δικές του ευθύνες και ζητά από τους πολιτικούς να μιλήσουν «με ειλικρίνεια στον ελληνικό λαό», δίνοντας κάθε φορά το περί του αντιθέτου παράδειγμα. Για να είμαι δίκαιη πρέπει να πω ότι η αυτοκριτική δεν υπήρξε ποτέ το δυνατό σημείο των πολιτικών και ειδικά των πρωθυπουργών των νεότερων χρόνων. Μετά το “mea culpa” που ψέλλισε στα λατινικά κιόλας το 1988 ο Ανδρέας Παπανδρέου κανένας πολιτικός δεν παραδέχθηκε ποτέ τα λάθη και τις αδυναμίες του. Ο Κώστας Καραμανλής έχει προσβληθεί από αφωνία από τον Οκτώβριο του 2009, ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου θεωρεί τον εαυτό του αδικημένο από την ιστορία, αναζητώντας την υστεροφημία του στην διεθνή πολιτική σκακιέρα… Η περίπτωση του Κώστα Σημίτη ωστόσο είναι διαφορετική, όπως διαφορετική είναι και η αντιμετώπισή του σε σχέση με τους άλλους πρωθυπουργούς από μερίδα του Τύπου, που χαρακτήρισε «σοφή» και «χρήσιμη» την τελευταία του παρέμβαση στο Ζάππειο. Είναι, πράγματι, «χρήσιμη» η ομιλία του κ. Σημίτη γιατί είπε και αλήθειες που πονάνε το πολιτικό σύστημα, καταδικάζοντας για παράδειγμα τον λαϊκισμό, ενώ προέβη σε ομολογουμένως «σοφές» διαπιστώσεις, που το χαρακτηριστικό τους είναι, ότι είναι τόσο αποστασιοποιημένες, όσο θα ταίριαζαν σε έναν άνθρωπο που δεν έχει κυβερνήσει ποτέ αυτή την χώρα… Η ομιλία του Κώστα Σημίτη είναι «χρήσιμη» και για έναν ακόμη λόγο. Για να οξύνει τη μνήμη των Ελλήνων ψηφοφόρων που έχουν μάθει να προσπερνούν αλλά πλέον να μην ξεχνούν, γιατί -όπως είπε και ο ίδιος- «οι χίμαιρες πληρώνονται»…..

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2014

Καλή Αρχή, Κύριε Δήμαρχε!

Του Θανάση Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγου


 Συγχαρητήρια για την εκλογή σας! Η επιτυχία σας στις εκλογές σημαίνει ότι ανοίγεται μπροστά σας μια περίοδος ενδιαφέρουσα και χρήσιμη που ευχόμαστε να αξιοποιήσετε με τον καλύτερο τρόπο. Τα μηνύματα των τελευταίων Αυτοδιοικητικών εκλογών είναι σαφή: οι πολίτες δεν είναι προβλέψιμοι στην ψήφο τους, οι παραδοσιακές μέθοδοι αναμέτρησης εξασθενούν σημαντικά και δε δίνουν πια χωρίς εχέγγυα δεύτερες ευκαιρίες σε όσους απέδειξαν ότι δεν τις αξίζουν. Στην αφετηρία κάθε νέας δημοτικής θητείας η εκκίνηση πρέπει να είναι πάντα δυναμική, ιδιαίτερα στην περίπτωση που ο νέος δημοτικός άρχοντας επιδιώκει μια πετυχημένη πενταετία με σκοπό την προσφορά στην πόλη του αλλά και την επανεκλογή του. Οι πολίτες κατέδειξαν με την ψήφο τους στις πρόσφατες εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης ότι θέλουν ικανούς και εργατικούς δημάρχους. Συνεπώς για τους νεοεκλεγέντες δημάρχους το στοίχημα είναι μέσα σε πέντε χρόνια να υλοποιήσουν τις δεσμεύσεις που υποσχέθηκαν προεκλογικά και κυρίως να επικοινωνήσουν το έργο τους με τον βέλτιστο δυνατό τρόπο και δη στον κατάλληλο χρόνο. Το κλειδί της επιτυχίας είναι η σωστή και σε βάθος της 5ετίας επικοινωνία του Δημάρχου με τους πολίτες. Στην «αδυσώπητη» εποχή του διαδικτύου και των social media, όπου οι εξελίξεις τρέχουν με αστραπιαίους χρόνους, οι παραδοσιακοί μέθοδοι επικοινωνίας έχουν την σημασία τους αλλά σίγουρα δεν επαρκούν. Χρειάζεται πιο σφαιρική δράση. Κάθε έργο πρέπει να διαφημίζεται στον χρόνο που εκπονείται και να προβάλλεται συνολικά στον ηλεκτρονικό και έντυπο Τύπο με εγκυρότητα, αξιοπιστία και σοβαρότητα. Τα έργα της δημοτικής αρχής πρέπει να αποτελούν είδηση για την ίδια την πόλη και να γίνονται αμέσως γνωστά στον δημότη, καθώς όταν γνωστοποιούνται αποκλειστικά στην εκπνοή της δημαρχιακής θητείας και λίγο πριν από τις εκλογές θεωρούνται και δικαίως ως προεκλογικά τρικ και χάνουν την αξία τους. Η επικοινωνία με τους δημότες σε όλες τις μορφές που αυτή μπορεί να είναι εφικτή είναι η Λυδία λίθος για τη νέα δημοτική αρχή, ενώ αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σπουδαιότητα στις περιπτώσεις που οι εκλεγέντες έχουν ένα συνολικότερο όραμα για την πολιτική και την διοίκηση του κρατικού μηχανισμού. Σε έναν κόσμο που η διοχέτευση της πληροφορίας διαρκώς εξελίσσεται είναι ατελέσφορο οι προσπάθειες του δήμου σας να μείνουν στάσιμες στις παραδοσιακές μεθόδους επικοινωνίας. Για αυτό κάθε δράση πρέπει να έχει και την εικόνα που της αξίζει….

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014

Στην Περιφέρεια Αττικής το στοίχημα δεν είναι του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ., δεν είναι της Αριστεράς. Είναι της Ρένας!

Της Άριας Χήνου, Συμβούλου Επικοινωνίας

Την Τετάρτη 27 Αυγούστου στο Κλειστό Γυμναστήριο των Άνω Λιοσίων είχα την ευκαιρία να βιώσω μια διαφορετική εμπειρία. Να βιώσω προσωπικά το ρίγος, που διαπερνά τον κόσμο, όταν ένας ηγέτης προσέρχεται στο χώρο. Από περιγραφές και τηλεοπτικά στιγμιότυπα φαντάζομαι ότι το συναίσθημα ήταν παρόμοιο κατά τη διάρκεια των προεκλογικών συγκεντρώσεων της δεκαετίας του 1980. Αν και ελλιπώς οργανωμένη η τελετή ορκωμοσίας, σύμφωνα με τα πρωτόκολλα και την καθεστηκυία τάξη, η Ρένα κατάφερε με την παρουσία της και μόνο να ξεσηκώσει τον κόσμο. Ξαφνικά, χωρίς αναγγελίες ή προσφωνήσεις, όλοι είναι όρθιοι και ξεσπούν σε παρατεταμένο χειροκρότημα. Η νέα Περιφερειάρχης κα Ρένα Δούρου μπήκε στο κλειστό. Για μισή ώρα περίπου ανταλλάσσει χειραψίες και φιλιά με τους παρευρισκόμενους. Όχι με τους «επίσημους» προσκεκλημένους του πρωτοκόλλου, αλλά με τους πολίτες, με τους φίλους, τους συνεργάτες, τους υποστηρικτές της, οι οποίοι έκαναν ένα μικρό ταξίδι για να είναι μαζί της στην ορκωμοσία της. Θέλουν να την αγγίξουν, να τη χαιρετήσουν προσωπικά, να της ευχηθούν και το διαφορετικό είναι ότι το θέλει και η ίδια. Συγκινείται, χαμογελά, φωτογραφίζεται και μοιάζει να παίρνει δύναμη και κουράγιο για το πολύ δύσκολο έργο που την περιμένει. Οι καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών είναι εκεί, με τα κόκκινα γάντια τους, τα χέρια προταγμένα και την παλάμη σφιχτή γροθιά φωνάζοντας ρυθμικά: «Ρένα μπορείς, μπορείς να τους νικήσεις. Ρένα μαζί με το λαό θα τα καταφέρεις» και το χειροκρότημα είναι ακόμα πιο δυνατό. Οι φωτογράφοι και οι οπερατέρ προσπαθούν να απαθανατίσουν όλα τα στιγμιότυπα λατρείας του κόσμου προς τη Ρένα. Είναι η Ρένα η φίλη, η συναγωνίστρια, η συμπαραστάτρια, η συνάδελφος και τώρα η Νέα Περιφερειάρχης. Η Ρένα είναι πεισματάρα, δυναμική, ευσυγκίνητη, μαχητική, αποφασισμένη να γράψει το νέο βιβλίο της Περιφέρειας. Ένα βιβλίο που για πρώτη φορά θα έχει συγγραφέα γυναίκα. Μια γυναίκα που κατάφερε να επικρατήσει σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο, να ανατρέψει όλα τα προγνωστικά και να πάει κόντρα στα στερεότυπα. Το στοίχημα λοιπόν είναι ένα και είναι της Ρένας. Δεν είναι του ΣΎ.ΡΙ.ΖΑ, ούτε της αριστεράς, ούτε της νέας Περιφερειακής Αρχής. Το στοίχημα είναι της Ρένας. Ο κόσμος είναι στο πλευρό της Ρένας. Επιτέλους, φαίνεται ότι κάποιος μπορεί να καλύψει το τεράστιο κενό των πολιτικών προτύπων σε αυτή τη χώρα. Η κοινωνία έχει ανάγκη να εμπιστευτεί τους πολιτικούς άρχοντες ξανά. Μια κοινωνία σε σύγχυση, γεγονός που αποδεικνύεται σαφέστατα ακόμα και από τους πέντε διαφορετικούς όρκους που επέλεξαν οι εκλεγμένοι των περιφερειακών παρατάξεων. Δήλωση της διαφορετικής αντίληψης και ιδεολογίας του καθενός. Ρεαλιστική αποτύπωση κατ’ εμέ της χαοτικής ανομοιογένειας της σημερινής ελληνικής κοινωνίας. Το ιδεολογικό κενό φαίνεται ότι μπορεί να το καλύψει αυτή η νέα γυναίκα που καταφέρνει να εμπνεύσει συναίσθημα και εμπιστοσύνη. Με βλέμμα καθαρό, που ακτινοβολεί πάθος, δυναμισμό, ανατροπή του κατεστημένου. «Θέλω να γράψουμε το νέο βιβλίο της Περιφέρειας, μαζί με τους πολίτες, για τους πολίτες» τόνισε η Ρένα. Ας είναι η ορκωμοσία της ο πρόλογος. Άλλωστε κάπως έτσι δε γράφονται τα βιβλία; Από μια έμπνευση, μια ιδέα, ένα συναίσθημα δυνατό που θέλουμε να το αποτυπώσουμε με λέξεις! Καλή αρχή!

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

Διαφημιστική Απορρύθμιση ή Ρύθμιση;

Του Θανάση Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγου

Την πρώτη Παρασκευή του Αυγούστου μια κατεπείγουσα νομοθετική διάταξη βάζει λουκέτο στις διαφημιστικές εταιρείες και media shops, εξυπηρετώντας τις αρπακτικές διαθέσεις μεγαλο-καναλαρχών και εκδοτών, που στοχεύουν στη συγκέντρωση του συνόλου των διαφημιστικών κονδυλίων σε βάρος των μεσαίων και μικρών Μ.Μ.Ε., ενώ παράλληλα εξυπηρετεί την αντιμετώπιση των χρόνιων παθογενειών της διαφημιστικής αγοράς προς τα Μέσα. Αναμενόμενο ένα τέτοιο ή παρεμφερές προς αυτό νομοσχέδιο μετά από όσα έχουν συμβεί στον χώρο μας τα τελευταία χρόνια. Σίγουρα, όχι κεραυνός εν αιθρία, όπως θέλουν να λένε μερικοί. Κάποια στιγμή σε κάποιο άλλο σχέδιο νόμου θα έμπαινε η διάταξη. Οι λόγοι που οδήγησαν σε ένα τέτοιο νομοσχέδιο οφθαλμοφανείς στους παρατηρητικούς στο χώρο μας. Όταν διαφημιστικές εταιρείες, 4 με 5 τον αριθμό με μεγάλα διαφημιστικά κονδύλια, πτωχεύουν «εν μια νυκτί», αφήνοντας υπέρογκα χρέη σε Μ.Μ.Ε. , ανοίγοντας νέες εταιρείες με τους ίδιους πελάτες, οι υπεύθυνοι των Μ.Μ.Ε. θα έμενα με σταυρωμένα τα χέρια; Όταν οι περισσότερες διαφημιστικές εταιρείες εκμεταλλεύονταν τα χρήματα των διαφημιζομένων πληρώνοντας αρκετά ετεροχρονισμένα τα Μ.Μ.Ε., οι υπεύθυνοι θα έμεναν απραγείς; Όταν τα λεγόμενα μεγάλα media shops ζητάνε εκβιαστικά μεγάλες επιστροφές για να κλείσουν λογαριασμούς, θα μιλάμε για «καθαρούς κανόνες» παιχνιδιού; Μήπως η αγορά λειτουργούσε με ορθολογικά κριτήρια και κανόνες παιχνιδιού και το νομοσχέδιο τους απορρύθμισε; Αφήστε που η απευθείας τιμολόγηση σε διαφημιζομένους, απαλλάσσει πολλούς διαφημιστές από τον κίνδυνο της επισφάλειας και των φεσωμάτων που τόσο μας ταλαιπώρησαν στο παρελθόν. Για μια αμοιβή σε ποσοστό 5% είχαμε την ευθύνη της πληρωμής του ποσοστού 95% στα Μέσα και του Αγγελιοσήμου και του Φ.Π.Α. Τώρα ας τα πληρώσουν τα Μ.Μ.Ε., αν φυσικά θα πληρώνουν. Θυμάστε τα χρέη των Μέσων προς το Αγγελιόσημο πριν τον νόμο Βενιζέλου. Οι διαφημιστικές εταιρείες, όσες μείνουν, θα πουλάνε δημιουργικό προϊόν προς τους πελάτες και όχι τα ποσοστά των επιστροφών από τα Μέσα. Και γι’ αυτό θα αμείβονται. Τελευταία χρονιά που θα δούμε μεγάλους ισολογισμούς εταιρειών και κατατάξεις. Φυσικά υπάρχουν και παράπλευρες απώλειες από το νομοσχέδιο, με παραλήπτες τα μεσαία και μικρά Μ.Μ.Ε. που θα πρέπει να οργανωθούν για να βρίσκουν πελάτες, να εισπράττουν από εκατοντάδες πελάτες και να γνωρίσουν τις επισφάλειες τους. Ακόμη, οι ωφελούμενοι από το Αγγελιόσημο δημοσιογράφοι θα δουν τα έσοδά τους να μειώνονται δραματικά, λόγω του νέου τρόπου υπολογισμού του Αγγελιοσήμου. Σε μια διαφημιστική αγορά, τραυματισμένη από τη μειωμένη διαφημιστική δαπάνη, την έλλειψη ρευστότητας, αναμένονται μεγάλος αριθμός απολύσεων, νέα φέσια σε προμηθευτές και κλεισίματα εταιρειών. Δυστυχώς, την απληστία των ολίγων θα την πληρώσουμε πολλοί. Τελειώνοντας έχω μια ερώτηση προς τον Πρόεδρο και το Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσής μας: Θα γίνουν μέλη και οι νέες εταιρείες, που οι «πτωχευμένες» άνοιξαν «εν μια νυκτί»;

Δευτέρα 28 Ιουλίου 2014

Ο φόβος του άλλου...

Άρθρο της Στέλλας Παπαμιχαήλ - Δημοσιογράφου/ O φόβος του άλλου, του διαφορετικού, αυτού που δεν το νιώθουμε ως δικού μας και το πολεμάμε άλλοτε λεκτικά, άλλοτε με εχθρικές συμπεριφορές, άλλοτε με ρουκέτες, όπως στην πολύπαθη Μέση Ανατολή στοιχειώνει το φετινό καλοκαίρι. Εδώ η ρήση του Ζαν Πολ Σαρτρ «Κόλαση είναι οι άλλοι άνθρωποι» βρίσκει σάρκα και οστά, συνθλίβοντας παράλληλα την ιδέα της ειρηνικής συνύπαρξης παρά τη διαφορετικότητα στην θρησκεία, τις ιδέες, την κουλούρα, την αποδοχή. Την εμμονή της εναντίωσης στον ξένο, τον αλλότριο και τον διαφορετικό τη συναντάμε φυσικά και στις δυτικές κοινωνίες, που επαίρονται για τον πολιτισμένο τρόπο συμπεριφοράς τους. Εδώ οι εχθρικές συμπεριφορές δεν εκφράζονται, βεβαίως, με πόλεμο και με εκτόξευση ρουκετών αλλά με ρατσιστικούς νόμους, ρατσιστικές συμπεριφορές και σχόλια που στόχο έχουν να προσβάλουν και να υποτιμήσουν το διαφορετικό. Ο άλλος δεν είναι καλοδεχούμενος γιατί απλά δεν μας μοιάζει εξωτερικά, είναι μαύρος ή κίτρινος, δεν είναι καθολικός ή ορθόδοξος, δεν τρώει γαλοπούλα κατά τον προσφιλή τρόπο που την μαγειρεύουμε εμείς τα Χριστούγεννα και δεν θα γίνει ποτέ άξιος να συνυπάρξει ως σύζυγος για τον γιο ή την κόρη μας. Αυτό το τελευταίο «αξίωμα» πραγματεύεται η γαλλική κωμωδία με τον χαρακτηριστικότατο τίτλο «Θεέ μου τι σου κάναμε», που προβάλλεται στους ελληνικούς κινηματογράφους, αφού έχει σημειώσει τη μεγαλύτερη φετινή εισπρακτική επιτυχία στην Γαλλία. Με βασική ιδέα τον φόβο του ξένου, η ταινία μέσα από ένα πνευματώδες και σπαρταριστό χιούμορ, που κακά τα ψέματα δεν μπορεί να βγάλει το ίδιο καλά ο αμερικανικός κινηματογράφος, αναδεικνύει ανάγλυφα το πώς όλοι μας συνειδητά η ασυνείδητα προβάλλουμε ένα τείχος προστασίας απέναντι στο καινούργιο και διαφορετικό, υιοθετώντας ρατσιστικά συνήθως σχόλια και πως, τελικά, ο μόνος τρόπος να το ξεπεράσουμε είναι να το παραδεχθούμε! Να αναγνωρίσουμε, δηλαδή, ότι εκούσια ή ακούσια είμαστε όλοι, ανεξαρτήτως εθνικότητας, φυλής ή θρησκεύματος, ρατσιστές… Μια συντηρητική μεγαλοαστική γαλλική οικογένεια πρέπει ξαφνικά να αποδεχθεί στους κόλπους της, τους εκλεκτούς γαμπρούς που επέλεξαν οι κόρες τους, έναν Κινέζο, έναν Εβραίο, έναν μουσουλμάνο και έναν έγχρωμο από την ακτή Ελεφαντοστού… Ταινία με έξοχους χαρακτήρες, δυνατή ερμηνεία ρόλων που βασίζονται στην εύστοχη ατάκα, χωρίς γνωστό καστ αλλά με συμπαθέστατους ηθοποιούς κερδίζει από την αρχή το ακροατήριο. Νομίζω ότι είχα πολύ καιρό να γελάσω αλλά και να προβληματιστώ τόσο, όσο βεβαίως επιτρέπουν οι συνθήκες μέσα από ένα δίωρο έργο σε θερινό σινεμά της Αθήνας, μεσούντος ενός αλλόκοτου Ιουλίου…

Δευτέρα 14 Ιουλίου 2014

… και του θανάτου μου γενέθλια θα κάνω!

Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ - Επικοινωνιολόγου - Το γνωστό σουξέ, του δημοφιλούς αοιδού το ξέρετε ή τουλάχιστον ξέρετε μια στροφή από το ρεφραίν του σουξέ. Εκείνο που δεν ξέρετε και ίσως σας φανεί παράξενο είναι ότι γίνονται «γενέθλια θανάτου» αλλά ονομάζονται γενέθλια στο facebook! Ναι, δεν διαβάσατε λάθος. Αν κάποιος πεθάνει ενώ διατηρεί σελίδα στο facebook, αυτός θα κείτεται στο χώμα αλλά η σελίδα θα είναι όρθια, με τα τελευταία posts in action! Φαντάζεστε την ανείπωτη θλίψη της οικογένειας του εκλιπόντος να τον βλέπει καθημερινά να φιγουράρει μέσα από φωτό και βίντεο, παλαιότερων ευτυχισμένων στιγμών! Δεν γνωρίζω αν έχει εγερθεί ζήτημα διαχείρισης των ηλεκτρονικών σελίδων εκλιπόντων μελών ενός κοινωνικού ιστότοπου. Ποιος έχει την ευθύνη αν θα παραμείνει η σελίδα ή αν θα κατέβει; Και ποιος θα δώσει την εντολή; Οι κληρονόμοι ή τα δικαστήρια; Ο ίδιος ο εκλιπών έχει τη δυνατότητα να αφήσει σε διαθήκη τους κληρονόμους της σελίδας του; Κι αν η σελίδα έχει ανέκδοτα ποιήματα ή πίνακες του εκλιπόντος ποιος κληρονομεί; Σας θυμίζω ότι διάσημος ζωγράφος άφησε το μπλοκ της ζωγραφικής του με έργα που δεν είχαν εκτεθεί και ο κληρονόμος του το πούλησε πανάκριβα. Φυσικά, το νεαρό της ηλικίας του δικτυακού αρχείου σε συνδυασμό με το νεαρό της ηλικίας των χρηστών του, δεν έχει δώσει το χρόνο για νομοθετική ρύθμιση του θέματος. Οσονούπω αναμένεται να «φακελώνεται» και στον κυβερνοχώρο κάθε αλληλογραφία σε στικάκια! Μακάβριο το θέμα αλλά υπαρκτό! Δεν συμφωνείτε;

Δευτέρα 7 Ιουλίου 2014

Ωραιοπάθειες…

Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ - Επικοινωνιολόγου - Η Αλίκη, ο Γιάννης, η Δήμητρα και εκατοντάδες ακόμη μέλη του γνωστού μας facebook, άλλαξαν την εικόνα του προφίλ τους για χιλιοστή εκατοστή τρίτη φορά μέσα στους τελευταίους έξι μήνες. Πότε αν φας, πότε προφίλ, πότε με μαγιό, πότε καβάλα στο γάιδαρο και πάει λέγοντας. Τι κι αν ο αρχικός σχεδιασμός του εφευρέτη της γνωστής ιστοσελίδας κοινωνικής δικτύωσης ήταν να βρίσκουμε τους παλιούς γνωστούς και φίλους, να ανταλλάσουμε απόψεις και να μοιραζόμαστε παντός είδους συναισθήματα χαράς, λύπης, και πολλών άλλων καθημερινών μας ασχολιών. Η κεντρική φωτογραφία του προφίλ στη σελίδα του καθενός είναι ο καθρέφτης στον οποίο βλέπουμε το είδωλο μας και θέλουμε να το θαυμάζουν και οι άλλοι. «Στον καθρέφτη σου κοιτιέσαι και από μόνη σου αγαπιέσαι» λέει ένα παλιό σουξέ, πριν ακόμη ανακαλυφθεί η σελίδα στο facebook. Ωραιοπάθειες και καρδιοπάθειες από πολλές προφίλ – φωτό. Βέβαια υπάρχουν και τα «σούργελα» κάτι όψιμες σαρανταπεντάρες που «βουγιουκλονεανίζουν» ναζιάρικα στις φωτό του προφίλ τους. Το πιο τρελό είναι ότι διαβάζεις από κάτω σχόλια, όπως κουκλάρα, τέλεια, σούπερ, μοντέλο και άλλα τέτοια υποκοριστικά που δεν έχουν καμία σχέση με τη φωτό που έχει αναρτηθεί. Προσωπικά τρελαίνομαι και κάνω πάντα like σε αυτοφωτογραφιζόμενες (selfie) που ατενίζουν σοβαρά, με απλανές βλέμμα το Υπερπέραν! Από το AD BUSINESS

Άρτος και θεάματα.

Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ - Επικοινωνιολόγου - Είναι γνωστές οι δέκα τεχνικές της χειραγώγησης της κοινής γνώμης από τον Αμερικανό ακαδημαϊκό και στοχαστή Ναόμ Τσόμσκι. Η πρώτη τεχνική, είναι η τεχνική της διασκέδασης, όπου η κοινή γνώμη στρέφει την προσοχή της πέρα από τα πολιτικά και οικονομικά προβλήματα σε θέματα που τον διασκεδάζουν σημαντικά ή ασήμαντα, όπως αθλητικά, μουσικά, ακόμη και θεατρικά γεγονότα. Μια τεχνική χειραγώγησης της κοινής γνώμης γνωστή σε όλους όσους στοχεύουν στον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από φλέγοντα ζητήματα, αλλά και αναγκαία πολλές φορές για την ψυχολογική τόνωση μιας κοινωνίας που τα βλέπει όλα μαύρα. Ένας καταλύτης των δυσκολιών που περνάει και μια μικρή αχτίδα ελπίδας. Στην τεχνική της διασκέδασης συμπεριλαμβάνονται από τις γνωστές μας Ρωμαϊκές φιέστες στο Κολοσσιαίο μέχρι το σύγχρονο μουσικό γεγονός της Eurovision αλλά και η πληθώρα των ποδοσφαιρικών γεγονότων εθνικών ομάδων, όπως Euro και Μουντιάλ. Αγαπημένη τεχνική και όλων των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Είναι γνωστό το «άρτος και θεάματα» θέλει ο λαός! Στη χώρα μας για λίγες μέρες ξεχάστηκαν τα πάντα. Ούτε τα πρόσθετα χαράτσια, ούτε τα πιθανά νέα μνημόνια μπόρεσαν να κυριαρχήσουν στη ζωή μας. Μόνο οι αγώνες της Εθνικής μας ομάδας είχαν ενδιαφέρον. Και όσο μας γέμιζαν χαρά, τόσο ξεχνάγαμε τα προβλήματα. Δυστυχώς, ενώ το Μουντιάλ συνεχίζεται, η αισιοδοξία μας σταμάτησε. Η ποδοσφαιρική παραλλαγή του γνωστού μας Καβαφικού ερωτήματος «και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς … μουντιάλ» αντικατοπτρίζει πλήρως τη θλιβερή επιστροφή στην πραγματικότητα. Γιατί και το Μουντιάλ, ήταν μια λύση απέναντι στην κρίση!

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

Οι ευέλικτες μορφές πληρωμής «του μηνιάτικου» στην επικοινωνία.

Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ - Επικοινωνιολόγου/ Συνθήκες Μεσαίωνα επικρατούν στις περισσότερες κατηγορίες εργαζομένων και μέσα σ’ αυτούς και οι εργαζόμενοι στο δικό μας χώρο, της επικοινωνίας. Καθυστερήσεις και κουρέματα μισθών και ένα καθεστώς εργασιακών συμβάσεων που τίποτα δε θυμίζει το «ένδοξο» παρελθόν του κλάδου μας. Επόμενο στάδιο, μετά από τις καθυστερήσεις καταβολής των δεδουλευμένων θα είναι η πληρωμή σε είδος, από τα διαφημιζόμενα προϊόντα της εταιρίας. Διαφημίζουμε λάδια, παίρνουμε δωρεάν ένα μέρος του μισθού μας, σε πεντόκιλα. Διαφημίζουμε σούπερ μάρκετ παίρνουμε διατακτικές αγοράς που αντιστοιχούν στο ένα τρίτο του μισθού μας. Όποιο προϊόν κι αν διαφημίζει η εταιρία, διατίθεται προς αγορά από τους ίδιους τους διαφημιστές του και με κουπόνια προσφορών. Τυχεροί οι εργαζόμενοι σε διαφημιστικές εταιρίες που διαφημίζουν κινητή τηλεφωνία, πρατήρια βενζίνης, σούπερ μάρκετ, συνεργεία κάθε είδους, ξενοδοχεία σε τουριστικές περιοχές και άλλα προϊόντα καθημερινής ανάγκης. Άλλωστε ο κανόνας είναι ένα προϊόν για να διαφημιστεί καλύτερα θα πρέπει ο πρώτος που θα το πιστέψει, να είναι ο διαφημιστής του! Τώρα, αν διαφημίζεις πίτσα, όσο καλή κι αν είναι δεν μπορεί να την τρως καθημερινά. Όσο για το επίδομα άδειας, προτείνεται να δίνουν οι εργοδότες στους εργαζόμενους, σε μεταλλικό κουτάκι «κοπανιστό αέρα» με άρωμα θάλασσας ή βουνού. Όσο για τις νέες μορφές ευέλικτης απασχόλησης στον κλάδο μας, εκτός από τη μόνιμη, μερική και εκ περιτροπής απασχόληση θα ακολουθήσουν η ετήσια (μια φορά το χρόνο) και η δίσεκτη απασχόληση. Κάντε υπομονή και θα έρθουν καλύτερες μέρες (πολιτική υπόσχεση)! Δημοσιεύθηκε στο AD BUSINESS

Δευτέρα 9 Ιουνίου 2014

Tattoo, ένα νέο διαφημιστικό Μέσον…

Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ - Επικοινωνιολόγου/ Ξεκίνησε ως underground κίνημα. Αφορούσε περιθωριακά στοιχεία και ήταν κοινωνικά απαράδεκτο για τις νέες ηλικίες. Τι κι αν ήταν σύμβολο στολισμού, κύρους για πολλές αρχαίες φυλές. Μιλάμε για το tattoo. Ένα κίνημα που φουντώνει στις μέρες μας και είναι πλέον όχι μόνο κοινωνικά αποδεκτό αλλά και της μόδας. Είναι trendy. Από εφήβους μέχρι νεογέροντες να «χτυπάνε» φράσεις, ονόματα, πουλιά, και άλλες ψυχεδελικές παραστάσεις σε φανερά και απόκρυφα σημεία του σώματος. Άλλα μόνιμα και άλλα εφήμερα. Καλοκαιρινά tattoo, αγάπης tattoo, ελευθερίας tattoo με γεράκια και αετούς και άλλα παρεμφερή. Τώρα η τέχνη tattoo την υπηρεσία των brands. Των γνωστών και φημισμένων ανά τον κόσμο διάσημων ονομάτων. Το γυμνό ανθρώπινο σώμα, διαφημιστικό όχημα που «νοικιάζεται» για μια χρονική περίοδο για να μεταφέρει το μήνυμα ή το όνομα του διαφημιζόμενου προϊόντος. Ανάλογα με το προϊόν και τη χρήση του και η θέση του στο ανθρώπινο σώμα. Μια φίρμα προφυλακτικών που θα το έβαζε, στο χέρι; Όσο για τον τιμοκατάλογο του Μέσου, αυτό καθορίζεται από το μέγεθος του tattoo, το σημείο που θα γίνει, o χρόνος παραμονής του καθώς και τη συχνότητα έκθεσης του μηνύματος και την αποκλειστικότητα στον αριθμό tattoo που θα έχει στο σώμα του ο άνθρωπος – Μέσον. Τα παραφερνάλια του νέου Μέσου είναι η επιλογή της κατάλληλης ένδυσης για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη έκθεση του tattoo και το συνεχές «φρεσκάρισμα» του. Ανταγωνιστικό Μέσον, το body painting! /Δημοσιεύθηκε στο AD BUSINESS

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2014

ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2014 Αγαπητέ Υποψήφιε, … να γιατί χάσατε!

Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ - Επικοινωνιολόγου Είναι γνωστό ότι οι εκλογές, είναι ανταγωνισμός, είναι αγώνας , είναι μάχη, οι εκλογές είναι ΠΟΛΕΜΟΣ. Μόνο η οργή, η πόλωση, και οι ξεθωριασμένες καταγγελίες δεν αρκούν για να φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα της νίκης. Χρειάζεται να υπάρχει και θετικιστική οπτική των πραγμάτων. Αυτό είναι μια πρώτη γενική πολιτική αποτύπωση των αυτοδιοικητικών εκλογών. Το έργο που είδαμε στις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ΔΕΝ το έχουμε ξαναδεί. Είναι πρώτης προβολής. Μεγάλοι χαμένοι οι περισσότεροι «εν ενεργεία» τοπικοί άρχοντες, ακόμη και Δήμαρχοι μιας θητείας, υποψήφιοι που προτίμησαν να αναμετρηθούν με κραυγαλέα συνθήματα και όχι με χαμηλούς τόνους, υποψήφιοι με «βαριά ονόματα» αλλά και με κομματικά βαρίδια, και υποψήφιοι που δεν γνώριζαν τη διδαχή της πολιτικής ιστορίας ότι τα «κάστρα πέφτουν από μέσα»! Στη δεύτερη Κυριακή των αυτοδιοικητικών εκλογών είδαμε σκηνικά ανισορροπιών, λανθασμένους υπολογισμούς, «ανάρμοστες» κομματικές συμπεριφορές, εσωκομματικά μαχαιρώματα. Αποτέλεσμα: μη «αναμενόμενες» ήττες από πολλούς εν ενεργεία Δημάρχους αλλά και νικητές υποψήφιους που τους «έλειπαν» στον πρώτο γύρω των εκλογών όλοι οι ψήφοι της αντιπολίτευσης. Και τους πήραν, είτε λόγω ανανέωσης, είτε λόγω συνεργειών, είτε λόγω προσωπικών αντεκδικήσεων. Απίστευτες «καραμπόλες»! Το θλιβερότερο όμως όλων είναι ότι στο σύνολο των Δημάρχων εξελέγησαν μόνο 12 γυναίκες ήτοι το ελάχιστο 3,5%, γεγονός που μεταφράζεται είτε σε απουσία ενδιαφέροντος από γυναίκες να διεκδικήσουν το αξίωμα, είτε σε έλλειψη εμπιστοσύνης από το εκλογικό σώμα να τις πριμοδοτήσουν. Το πιο αξιοσημείωτο των πρόσφατων εκλογών είναι ότι πρώτη φορά έχασαν τόσοι πολλοί δήμαρχοι μιας θητείας, καθώς συνήθως δίνεται και δεύτερη ευκαιρία. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι τα όρια αντοχής και ανοχής του κόσμου έχουν στενέψει και μπορούν ευκολότερα να «μαυρίσουν» υποψήφιους και να δοκιμάσουν πιο νέους και ίσως απειρότερους αλλά σε καμία περίπτωση «φθαρμένους». Πολλοί αυτοδιοικητικοί άρχοντες έπεσαν θύματα της γενικότερης πολιτικής απαξίωσης των πολιτών για τους πολιτικούς. Βρέθηκαν στο ζενίθ της αυτοδιοικητικής απαξίας και στο ναδίρ της προσωπικής εκτίμησης. Παράπλευρες απώλειες στις περισσότερες των περιπτώσεων, και οι ψηφοφόροι τους έδειξαν «κόκκινη» κάρτα με την πρώτη! Σε κάθε ήττα υπάρχουν πολλές αιτίες. Στις ήττες που υπέστησαν πολλοί αυτοδιοικητικοί σ’ αυτές τις εκλογές, την πιο μεγάλη ευθύνη έχει η επικοινωνιακή πολιτική που ακολούθησαν. Στηριγμένη η πολιτική επικοινωνία σε πετυχημένες στρατηγικές του παρελθόντος, έχασε παταγωδώς. Καταποντίστηκε για να κυριολεκτούμε. Οι ψηφοφόροι άλλαξαν, δεν θύμιζαν σε τίποτα από τις εκλογές του παρελθόντος. Αντ’ αυτού είδαμε, εντυπωσιακές ομιλίες «κονσέρβας», μηνύματα «πακεταρισμένα» άλλων εποχών, συνθήματα – κλισέ, ομοιομορφία στρατηγικών. Ετοιματζίδικα όλα, στις περισσότερες εκλογικές εκστρατείες. Καμία ταύτιση με την ταυτότητα του υποψήφιου προσώπου. Γυναίκα υποψήφια Δήμαρχος, εκφώνησε ομιλία, ίδια με αυτή που θα μπορούσε να εκφωνήσει και άνδρας υποψήφιος. Καμία διαφοροποίηση, ιδιαιτερότητα λόγω φύλου και προσωπικότητας του υποψηφίου. Ακόμη και η προβολή των υποψήφιων συμβούλων κάθε συνδυασμού προβλήθηκε με τα ίδια επίθετα όπως νέος, άφθαρτος, έμπειρος, καταξιωμένος και άλλες κοινότυπες λέξεις. Όμως οι πολίτες – ψηφοφόροι ήθελαν «προσωπικές στρατηγικές» από τον κάθε υποψήφιο, στις ομιλίες, στα συνθήματα, στον προφορικό λόγο. Ήθελαν να «πειστούν» πριν ψηφίσουν, με νέο, φρέσκο και ανθρώπινο λόγο. Με την «ατόφια» προσωπικότητα του υποψηφίου. Το εκλογικό σώμα είναι περισσότερο απαιτητικό από ποτέ. Απέδειξε ότι η κριτική του καναπέ που με τόση ευκολία του «φόρεσαν», ο μανδύας του καθοδηγούμενου ψηφοφόρου από στείρες κομματικές γραμμές, δεν απέδωσε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Το ποσοστό της αποχής απέδειξε για μια ακόμα φορά ότι πολλοί ψηφοφόροι δεν πείστηκαν και δεν προσήλθαν στην κάλπη. Οι υποψήφιοι είδαν το δέντρο αλλά έχασαν το δάσος! Θέλω να πιστεύω ότι όλοι όσοι ασχολούμαστε με την πολιτική επικοινωνία, πήραμε το μάθημα μας. Οι ψηφοφόροι άλλαξαν, αλλά το μήνυμα ελήφθη;

Τρίτη 29 Απριλίου 2014

Για ένα like, ρε γαμώτο…!

Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ - Επικοινωνιολόγου/ Ξεκίνησε η μάχη του σταυρού, σε δημοτικές και Ευρωεκλογές και παράλληλα η «άλλη μάχη» των υποψηφίων στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης λέγε facebook, για τη συγκέντρωση όσο το δυνατόν περισσότερων likes. Τι θα τα κάνουν, δεν ξέρω. Ρωτήστε τους. Ο ανταγωνισμός μεγάλος και η προσωπική επαφή που φέρνει ψήφους έχει αντικατασταθεί από τη χειραψία μέσω πληκτρολογίων! Όλες τις ώρες της ημέρας και της νύχτας, χωρίς διακοπή για να κερδίσουν μια κοινοποίηση, ένα σχόλιο, ένα like. Και το τι γράφεται στα κείμενα είναι για να γράψεις βιβλίο. Τώρα αν κάθε like εξαργυρωθεί στην κάλπη με μια ψήφο, αυτό συζητιέται. Τα social media δεν είναι η μαγική συνταγή για φτηνές και αποτελεσματικές καμπάνιες. Αποτελούν μέρος της συνολικής καμπάνιας. Άλλωστε, το μεγαλύτερο ποσοστό όλων όσων χρησιμοποιούν καθημερινά και συστηματικά το διαδίκτυο, είναι νέοι και νέες, όπου η αποχή τους από τις κάλπες αναμένεται στα ύψη. Συμπέρασμα, καλά τα likes υποψήφιοι, αλλά καλύτερα να βγείτε στους δρόμους, στις λαϊκές, να τρέξετε σε γάμους και κηδείες, μήπως μαζέψετε καμιά ψήφο. Like στην κάλπη δεν μπαίνει! Την επαύριο των εκλογών θα μετράτε χιλιάδες likes στον τοίχο σας όμως δεν θα αντιστοιχούν στον πραγματικό αριθμό των σταυρών που θα πάρετε. Όσο για τις φωτό των υποψηφίων στους τοίχους τους που περιμένουν το δικό τους like, εκεί υποκλινόμαστε στην τεχνολογία του photoshop.

Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

Στη μαρκίζα πολλές οι φίρμες, στο μαγαζί λίγος ο κόσμος…

Άρθρο της Στέλλας Παπαμιχαήλ - Δημοσιογράφου/ Κλείνοντας τη χειμερινή σεζόν των καλλιτεχνικών σχημάτων -όσων έχουν επιβιώσει, βέβαια, στους χαλεπούς καιρούς της κρίσης- ένα είναι σίγουρο, ότι επέζησαν μόνο εκείνα που λειτούργησαν με «συμμαχίες». Τουτέστιν, δύο ή και τρία γνωστά ονόματα μπορούσαν να γεμίσουν αξιοπρεπώς τα μαγαζιά νυχτερινής διασκέδασης ή τις μουσικές σκηνές, ενώ στις περιπτώσεις όπου μόνο ένας τραγουδιστής αποπειράθηκε να ανταπεξέλθει, χωρίς άλλες καλλιτεχνικές συμπράξεις, το μαγαζί έκλεινε, προφανώς γιατί δεν κατάφερνε να προσελκύσει το απαιτούμενο κοινό για να το διατηρήσει ανοιχτό ο εκάστοτε επιχειρηματίας. Κάπως έτσι πορεύεται από το 2011 κιόλας, με τη συμμαχική κυβέρνηση Παπαδήμου, και η πολιτική σκηνή της χώρας. Λίγο η οικονομική κρίση, περισσότερο το έλλειμμα ηγεσίας και, κυρίως, η απουσία στιβαρότητας ενός πολιτικού αρχηγού να εμπνεύσει τους ψηφοφόρους έχουν οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι η χώρα δε μπορεί να λειτουργήσει χωρίς «συμμαχικές κυβερνήσεις». Το ίδιο πάνω-κάτω συμβαίνει και στην Ευρώπη, όπου σήμερα και ενόψει ευρωεκλογών πανθομολογείται ότι δεν υπάρχουν οι μεγάλου βεληνεκούς ηγέτες, τύπου Ντε Γκωλ, Χέλμουτ Κολ ή ακόμη και της Μάργκαρετ Θάτσερ, που μπορούσαν από μόνοι τους να σηκώσουν το βάρος του πολιτικού κόστους και δεν προσπαθούσαν να μετακυλήσουν τις ευθύνες σε συμμάχους ή συνεργάτες. Σε συμπράξεις βρίσκονται σήμερα οι κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Ιταλίας, ενώ ο μοναχικός δρόμος του Φρανσουά Ολάντ τον οδηγεί σταδιακά σε αδιέξοδα… Στην Ελλάδα δεν είχαμε ποτέ κουλτούρα κυβερνητικών συνεργασιών, και μάλλον δεν έχουμε αποκτήσει ακόμη, αφού η κυβέρνηση ΝΔ- ΠΑΣΟΚ δημιουργήθηκε αποκλειστικά εξ’ ανάγκης, κυρίως δε, εκλογικής επιβίωσης του δεύτερου, και μπατάρει κυρίως από τη μια πλευρά. Στη Γερμανία Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλιστές διαπραγματεύονταν επί ένα εξάμηνο για το κυβερνητικό πρόγραμμα, εδώ η περίφημη συμφωνία 6 σημείων των δύο κομμάτων δόθηκε τσάτρα-πάτρα στη δημοσιότητα και σήμερα, μάλλον, αποτελεί κουρελόχαρτο (ποιος τη θυμάται δηλαδή…). Ελέω εκλογών και επειδή το προεκλογικό σκηνικό είναι απίστευτα ρευστό τα περισσότερα κόμματα, είτε παραδοσιακά είτε νεοσύστατα, ομνύουν στις κυβερνήσεις συνεργασίας, ενώ κάποια διαγκωνίζονται στο ποιος θα παίξει το ρόλο του ρυθμιστή, όταν με το καλό ξεκαθαρίσει το εκλογικό αποτέλεσμα. Κορυφαία στελέχη ένθεν κακείθεν προσπαθούν να πείσουν για την ανάγκη συνεννόησης ακόμη και με μέχρι πρότινος άσπονδους αντιπάλους τους, επικαλούμενα το συμφέρον της χώρας και την εθνική ενότητα. Και επιμένουν στην επιχειρηματολογία τους, ακόμη και όταν γνωρίζουν ότι το σχήμα που θα γεννηθεί από αυτό θα είναι από παράταιρο έως εξαμβλωματικό, ας θυμηθούμε τη συμπόρευση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ στην οικονομία, τότε που ήθελαν να «σκίσουν και οι δύο τα μνημόνια». Προσφάτως η Ντόρα Μπακογιάννη είπε πως «με το Φώτη Κουβέλη κάποια στιγμή θα ξανασυναντηθούμε», ενώ ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ έχει γίνει πόλος έλξης και για Παπανδρεϊκά στελέχη, προεξάρχοντος όπως διεφάνη και του πρώην πρωθυπουργού. Το «Ποτάμι» θέλει να πετύχει ποσοστό άνω του 5% γιατί θέλει να συμπράξει με τους πρώτους για το καλό της χώρας. Με τον έναν η με τον άλλο τρόπο στην πολιτική σκακιέρα όλοι ελπίζουν σε μετεκλογικούς γάμους συμφέροντος και προσπαθούν αυτό να το περάσουν ως αναγκαιότητα στους ψηφοφόρους. Στην ουσία εξαπατούν τους πολίτες με την ιδέα των συμμαχιών, λόγω της δικής τους αδυναμίας να κερδίσουν την πλειοψηφία τους. Το αποτέλεσμα είναι -αν θυμηθούμε και τα τελευταία ισχνά, για τα μεγάλα κόμματα, εκλογικά ποσοστά- να κυβερνά μια μειοψηφία πολιτικών, λόγω της διαίρεσης της πλειοψηφίας των πολιτών σε πολλά κόμματα. Αν το κίνητρό τους ήταν η χώρα, θα έβρισκαν ένα «modus operandi» μεταξύ τους, πολύ φοβάμαι, όμως, ότι εκεί τους οδηγεί η έλλειψη σοβαρών πολιτικών προτάσεων και η εκλογική-κομματική τους επιβίωση. Και ο κόσμος το έχει καταλάβει…

Τρίτη 8 Απριλίου 2014

Τελευταίες οδηγίες προς Υποψήφιους Αυτοδιοικητικούς και Ευρωβουλευτές

Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ - Επικοινωνιολόγου/ Το «εκλέγεσθαι» από σημαντικό αριθμό νέων υποψήφιων πολιτικών στις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης αλλά και στις Ευρωεκλογές αποτελεί για πολλούς μια ευχάριστη έκπληξη για όσους πιστεύουν στην ανακυττάρωση, ανανέωση του πολιτικού δυναμικού της χώρας μας. Και δεν περιορίζεται η λέξη νέος πολιτικός μόνο στα ηλικιακά χαρακτηριστικά της νιότης. Καταξιωμένοι επιστήμονες, πετυχημένοι επιχειρηματίες, μέλη ακτιβιστικών οργανώσεων, εξέχουσες προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών προσελκύονται από τα θέλγητρα της εξουσίας είτε εξαιτίας της κοινωνικής απαίτησης του εκλογικού σώματος είτε από την αίγλη που αποπνέει το επιδιωκόμενο αξίωμα, είτε από πραγματική πρόθεση προσφοράς προς το κοινωνικό σύνολο. Υπάρχει πλούσια αρθρογραφία και βιβλιογραφία για τα χαρακτηριστικά του επιτυχημένου πολιτικού. Ωστόσο, δεν είναι όλοι κατάλληλοι να παραμείνουν στην πολιτική και η επιτυχία τους δεν είναι εγγυημένη. Πολλοί εξωτερικοί παράγοντες παίζουν ρόλο όπως συγκυρίες, συμμαχίες, τύχη, το timing κλπ. Όμως κάποια από τα χαρακτηριστικά αυξάνουν σημαντικά τις πιθανότητες εκλογής του υποψήφιου για την Τοπική Αυτοδιοίκηση ή και για κάθε είδους εκλογική αναμέτρηση. 1.- Μελετήστε προσεκτικά το πολιτικό τοπίο. Στις εκλογές πάντα υπάρχει «ρίσκο». Υπάρχει όμως μεγάλη διαφορά μεταξύ του «αλόγιστου» ρίσκου και του «λελογισμένου». Μελετήστε το πολιτικό περιβάλλον, διαβάστε τις προθέσεις των ψηφοφόρων, αξιολογείστε τους αντιπάλους σας και ζυγίστε τις πιθανότητες εκλογής σας. Το πολιτικό timing πρέπει να παίξει το σημαντικότερο ρόλο στην απόφαση σας. Μελετήστε το. 2.- Αποφασίστε άμεσα. Μην κωλυσιεργείτε συζητώντας με φίλους, γνωστούς, συγγενείς σε ατέρμονες συναντήσεις. Πάρτε γρήγορα την απόφαση και κάντε πρώτοι το βήμα μπροστά, σε σχέση με τους αντιπάλους σας. Όσο πιο γρήγορα, ξεκινήσετε τις χειραψίες με τα μέλη του εκλογικού σας σώματος τόσο περισσότερες χειραψίες θα κάνετε και τόσες περισσότερες ψήφους θα κερδίσετε! 3.- Κάντε επικοινωνία με «πλήρες νόημα». Μετατρέψτε το πολιτικό σας όραμα και προτάσεις σας που πιστεύετε ότι είναι ικανά να αναμορφώσουν ριζικά τη ζωή των κατοίκων του Δήμου, της Περιφέρειας ή της χώρας σε επικοινωνιακά μηνύματα πλήρη και με τέτοιο τρόπο ώστε να πείσετε το εκλογικό σας σώμα για την ορθότητα τους. 4.- Ο από μηχανής Θεός είστε Εσείς! Μην περιμένετε από θαυματοποιούς επικοινωνιολόγους, από συζητήσεις σε τηλεοράσεις, από συνεντεύξεις σε εφημερίδες, ή από τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης όπως facebook, twitter και άλλες να σας φέρουν τον βασικό «κορμό» των συνολικών ψήφων σας. Απλά, θα συνεισφέρουν στην δική σας σκληρή δουλειά και καθημερινή επαφή με τους συμπολίτες σας. Φυσικά, οι λεγόμενοι «ψηφοσυλλέκτες» συνεργάτες είναι επιθυμητοί αλλά μην ξεχνάτε ο από μηχανής Θεός είστε Εσείς. Ο Υποψήφιος. 5.- Η πολιτική δεν είναι επάγγελμα. Είναι τρόπος ζωής. Αυτό θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη από όσους πιστεύουν ότι υπάρχει το επάγγελμα πολιτικός. Φυσικά και υπάρχουν πολιτικοί με μακροχρόνιες καριέρες που στα μάτια των πολιτών, φαίνονται επαγγελματίες πολιτικοί. Όμως, η πολιτική δεν είναι επάγγελμα. Είναι τρόπος ζωής. Φορτώνει με άγχος, πίεση, ανασφάλεια, εγκυμονεί κινδύνους για τη ψυχική υγεία του υποψήφιου, αλλάζει τις προτεραιότητες του και της οικογένειας του περιορίζει τα ενδιαφέροντα και εγκλωβίζει όλες τις συμπεριφορές προσωπικές και κοινωνικές του υποψήφιου. Ιδιαίτερα σε μια φορτισμένη προεκλογική περίοδο, ο τρόπος ζωής ενός υποψήφιου μοιάζει με τον τρόπο ζωής ενός γυρολόγου!

Πέμπτη 3 Απριλίου 2014

ΟΜΙΛΙΑ Θ. ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ ΣΤΟΝ ΙΑΝΟ

Καλησπέρα, Θα ξεκινήσω την ομιλία μου με τον καθιερωμένο τρόπο: «Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για την τιμητική για μένα σημερινή παρουσία σας εδώ!» Όσο τετριμμένο κι αν ακούγεται σας το λέω πραγματικά από την ψυχή μου γι’ αυτό και το επαναλαμβάνω, «Σας ευχαριστώ για την παρουσία σας, στην πρώτη και μοναδική μέχρι τώρα παρουσίαση των βιβλίων μου». Πριν από αρκετά χρόνια αποφάσισα να μετατρέψω το χόμπι μου, την ενασχόληση με την πολιτική, σε παράλληλη επαγγελματική ενασχόληση με την εμπορική επικοινωνία. Στα πρώτα εκείνα βήματά μου, ένας πρωτοκλασάτος πολιτικός της τότε εποχής, μου είπε: «Διάλεξες να είσαι πάντα στο παρασκήνιο. Χώνεψε το και μείνε εκεί. Η δουλειά σου είναι να βοηθήσεις αυτούς που σε εμπιστεύθηκαν όσο το δυνατό καλύτερα γίνεται. Αν κερδίσει ο υποψήφιος πολιτευτής, θα κερδίσει αυτός. Αν χάσει, θα φταις πρώτα απ’ όλους ΕΣΥ!». Στο πέρασμα των χρόνων πήρα μέρος σε πολλές εκλογικές αναμετρήσεις αυτοδιοικητικές, εθνικές, συνδικαλιστικές. Σε άλλες κέρδισα, σε άλλες έχασα. Στις περισσότερες που κέρδισα είχα υποψήφιους, από τη λεγόμενη κατηγορία των αουτσάιντερς και από όσες έχασα πήρα τα καλύτερα μαθήματα πολιτικής επικοινωνίας. Εδώ, θα πρέπει αυτάρεσκα να σημειώσω ότι πήρα μέρος σε 4 προσωπικές εκλογικές μάχες στο συνδικαλιστικό όργανο μας, την Ένωση Επικοινωνίας και κέρδισα και τις 4, εκλεγόμενος για 4 συνεχείς θητείες στο Διοικητικό Συμβούλιο. Θα τολμούσα να πω ότι είμαι τυχερός! Η ενασχόλησή μου με τον χώρο της πολιτικής επικοινωνίας μου έδωσε την ευκαιρία να ζήσω πολλές προεκλογικές περιόδους. Ξέρετε, η περίοδος πριν τις εκλογές είναι μοναδική. Η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο, ο εγκέφαλος δουλεύει υπερωρίες, τα απρόβλεπτα διαδέχονται το ένα το άλλο, οι αισθήσεις είναι σε υπερδιέγερση. Η χαρά και η ικανοποίηση όταν επιτυγχάνεται ο στόχος σε δικαιώνει όσο τίποτα άλλο. Η ήττα, γιατί υπάρχει κι αυτή σε δυναμώνει, σε πεισμώνει. Το ταξίδι αυτό αποφάσισα να το μοιραστώ με όλους σας, μέσα από τα βιβλία μου. Θα σκεφτεί κανείς, μα αν τα έχετε καταγράψει όλα αυτά τότε γιατί κάποιος να χρειαστεί σύμβουλο επικοινωνίας; Η αλήθεια είναι ότι δημιουργήσαμε ανταγωνιστές, γιατί τα βιβλία μας είναι ανταγωνιστικά προς τη δουλειά μας. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυσκολία από το να ανταγωνίζεσαι τον εαυτό σου!!! Αλλά μας αρέσει αυτό. Μας αρέσει να μας διαβάζουν ή ακόμα και να μας αντιγράφουν. Και θα αναρωτηθείτε πως το καταλαβαίνουμε; Από τις ιδρυτικές διακηρύξεις και τις ομιλίες που ακούμε, από τα προεκλογικά έντυπα που βλέπουμε, από την αναφορά στα βιβλία μας ως βιβλιογραφία για άλλα συγγράμματα συναδέλφων, από τη στρατηγική που αποφασίζουν να ακολουθήσουν πολλοί υποψήφιοι. Άρα η καλύτερη σκέψη που θα κάνατε είναι να αγοράσετε τα βιβλία. Η δεύτερη καλύτερη σκέψη σας είναι να απευθυνθείτε σε έναν ειδικό της επικοινωνίας. Αυτός θα προσαρμόσει τους κανόνες της πολιτικής επικοινωνίας στις ανάγκες της δικής σας εκστρατείας. Κανένα βιβλίο δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ανθρώπινη παρέμβαση. Επιλέξαμε να γίνει η παρουσίαση των βιβλίων τώρα, τώρα που έχει ανάψει και επίσημα η εκλογική μάχη. Θέλουμε να δώσουμε τα πολεμοφόδια σε όλους τους υποψήφιους, να μπουν στον πόλεμο με τα κατάλληλα όπλα. Σήμερα δε, που έχουμε περάσει από την εποχή του party concept στην εποχή του marketing concept, όλα τα βιβλία πολιτικής επικοινωνίας είναι πιο χρήσιμα από ποτέ. Σήμερα δεν θεωρώ ότι παρουσιάζω ένα συγγραφικό έργο, παρά μάλλον μια βιωματική κατάθεση στην πολιτική επικοινωνία με την οποία συνταξιδεύω αρκετά χρόνια. Πρώτα ζούμε και μετά γράφουμε, ήταν το σύνθημα που είχε υιοθετήσει ένα πρωτοποριακό περιοδικό. Στην περίπτωση μου βρίσκει απόλυτη εφαρμογή. Κι αυτό δεν είναι άλλοθι για την αξία του περιεχομένου των βιβλίων ή μη, ούτε σημαίνει ότι κρατάω εσκεμμένα χαμηλούς τόνους. Προτιμώ να τα ονομάζω εγχειρίδια, οδηγούς πολιτικής επικοινωνίας. Δεν είναι επιστημονικά συγγράμματα, ασχολούνται απλά με την επιστήμη της πολιτικής επικοινωνίας. Είναι χρήσιμα βοηθήματα για όσους έχουν εμπλακεί ή ετοιμάζονται να εμπλακούν μαζί της. Για όσους έχουν την πολιτική στο DNA τους. Δε διεκδικούν περγαμηνές, ούτε το αλάθητο των σκέψεων του συγγραφέα. Εξάλλου το επάγγελμα του επικοινωνιολόγου δεν έχει όρια, ειδικά σε μια εξελισσόμενη, δυναμική και ευμετάβλητη πολιτική σκηνή όπως η Ελληνική. Είναι βιβλία-οδηγοί μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, με την έννοια ότι δεν υπάρχουν πολλά ελληνικά εγχειρίδια πολιτικής επικοινωνίας για τους υποψηφίους πολιτευτές, βασίζονται σε πραγματικές καταστάσεις που βίωσαν οι υποψήφιοι και σε εκλογικές συμπεριφορές που τους ευνόησαν ή τους έβλαψαν. Μπορούν λοιπόν να αποτελέσουν παράδειγμα μίμησης ή αποφυγής για μελλοντικούς υποψήφιους. Οι οδηγοί πολιτικής επικοινωνίας είναι 4 τον αριθμό. Εδώ έχουμε τους τρεις. Ο πρώτο οδηγός ΠΩΣ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΣΩΣΤΗ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ εκδόθηκε πριν από 16 χρόνια. Πούλησε ότι πούλησε και ότι απέμεινε έκανε καριέρα στην ανακύκλωση, μιας και σε μια μετακόμιση αποφασίστηκε ότι δεν υπάρχει χώρος γι αυτόν. Και μετά από λίγα χρόνια, ήρθε ο οδηγός με τίτλο ΠΩΣ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΤΕ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ. Η πρώτη του έκδοση εξαντλήθηκε σε χρόνο ρεκόρ. Διαπιστώθηκε ότι οι αναγνώστε του δεν ήταν αποκλειστικά από τον χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Το σημαντικότερο μήνυμα που αποκόμισα από την εμπειρία της αποδοχής του δεύτερου οδηγού πολιτικής επικοινωνίας, είναι η ανάγκη αναβάθμισης, ανανέωσης και εκσυγχρονισμού του πολιτικού συστήματος και των ανθρώπων του. Έτσι λοιπόν, προχώρησα στην Τρίτη έκδοση με τίτλο ΑΝΕΞΟΔΗ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ. Η αγορά, αξίας 25ευρώ είναι ένα από τα λίγα έξοδα ενός υποψηφίου. Η έκδοση συνέπεσε με τις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, και με τη νέα διοικητική μεταρρύθμιση που άκουγε στο όνομα ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ. Και το κυριότερο, με την εποχή λιτότητας που ξεκινούσε για όλους τους Έλληνες. Ένας οδηγός με πρωτότυπες συμβουλές, ανέξοδες και αποτελεσματικές. Από το πώς να προωθήσετε την υποψηφιότητα σας μέσω των social media μέχρι το πώς να σηκώσετε τους ψηφοφόρους σας από τους καναπέδες. Πώς να αντιμετωπίσετε ένα ροζ σκάνδαλο και πώς να δουλέψετε με το facebook, όπως έκανε ο Ομπάμα. Στη συνέχεια, ήρθαν τα πάνω – κάτω στην πολιτική. Το πολιτικό σεργιάνι με το γνωστό μας ριχτό σακάκι στον ώμο, τα χαμόγελα, οι χειραψίες και η εποχή του life style έδωσαν τη θέση τους σε νέα μυστικά πολιτικής επικοινωνίας σε αβέβαιους καιρούς. Με πρώτο από όλα τη στρατηγική που θα πρέπει κάθε υποψήφιος να ακολουθήσει για μια νικηφόρα προεκλογική εκστρατεία. Ο Σουν Τζου, ένας ευφυής στρατιωτικός μας έδωσε τα φώτα του με την ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ. Η διεξαγωγή μιας εκλογικής μάχης τόσο σε τακτικό όσο και σε στρατηγικό επίπεδο, δε διαφέρει από εκείνη του πολέμου. Είναι μια πολεμική αναμέτρηση. Η ορολογία μοιάζει: «Στρατηγείο», σχέδιο μάχης, στρατηγικός σύμμαχος – κέντρο επιχειρήσεων. Άλλωστε πολλές εκλογικές ανακοινώσεις κομμάτων μοιάζουν με πολεμικά ανακοινωθέντα. Στον πόλεμο έχουμε τα γνωστά όπλα, σε μια εκλογική μάχη έχουμε στρατηγική, ιδέες και προγράμματα. Ο Τσόρτσιλ έλεγε ότι η πολιτική είναι τόσο συναρπαστική όσο ο πόλεμος με τη διαφορά ότι στον πόλεμο μπορείς να σκοτωθείς μια φορά, στην πολιτική πολλές. Το βιβλίο-οδηγός «Εκλογές Ίσον Πόλεμος» αν διαβαστεί διασταλτικά, αφορά ένα ευρύτερο κοινό. Απευθύνεται σε όλους όσους πιστεύουν ότι οι κάθε είδους αναμετρήσεις γίνονται με στρατηγική, γνώση και διάλογο και όχι με ύβρεις, ξεφωνητά, ουρλιαχτά και χτυπήματα κάτω από τη μέση. Πριν ολοκληρώσω την ομιλία μου, θέλω να διευκρινίσω ένα πράγμα. Η πολιτική επικοινωνία δεν αντικαθιστά την ουσία του περιεχομένου της πολιτικής, απλά την βοηθάει να φτάσει στο στόχο της. Και δυο απαντήσεις σε δυο ερωτήσεις, ιδιαίτερα επίκαιρες σήμερα: Πρώτον, σήμερα ένας πολιτικός χρειάζεται περισσότερη ή λιγότερη επικοινωνία; «Καλύτερη « επικοινωνία θα συνιστούσα στους φίλους πολιτικούς. Δεύτερον, υπάρχει επάγγελμα πολιτικός; Κατά τη γνώμη μου όχι. Η πολιτική δεν είναι επάγγελμα, είναι τρόπος ζωής με πολλά συν αλλά περισσότερα πλην. Κλείνοντας θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην εκφράσω τις θερμές μου ευχαριστίες σε όλους εκείνους που συνέβαλαν για να γραφτούν τα βιβλία-οδηγοί και ιδιαίτερα τον εκδοτικό οίκο Direction και τον φίλο μου Βαγγέλη Παπαλιό που μοιράστηκε μαζί μου τη Σισύφειο οικονομική προσπάθεια τους εγχειρήματος. Επίσης, όλους τους υποψήφιους με τους οποίους συνεργάστηκα, και μου έδωσαν τις εμπειρίες για να εμπλουτιστούν οι σελίδες των βιβλίων-οδηγών. Ιδιαίτερα θέλω να εκφράσω τις ευχαριστίες μου στους πρώην συνεργάτες μου στην εταιρεία πολιτικής επικοινωνίας, στις κυρίες Εμμανουέλλα Μαυρουδή, Αναστασία Δουκάκη, Ρένα Δούρου, και στους κυρίους Δημήτρη Ζαφειριάδη και Γιάννη Μοίρα, που με τις πολύπλευρες υποδείξεις τους βοήθησαν στη διαμόρφωση αυτών των εγχειριδίων πολιτικής επικοινωνίας. Θέλω ακόμη να ευχαριστήσω για την τιμή που μου έκαναν να είναι σήμερα εδώ, αλλά και για τα καλά τους λόγια, τον βουλευτή και πρώην Υφυπουργό Ανάπτυξης κ. Γιώργο Βλάχο, τον βουλευτή κ. Βασίλη Κικίκλια, τον συνάδελφο και φίλο μου κ. Αλέξανδρο Βέλλιο, τους υποψήφιους Περειφερειάρχες Αττικής κα Ρένα Δούρου και Γιώργο Κουμουτσάκο, την υποψήφια Αντιπεριφερειάρχη με επικεφαλής τον κ. Κουμουτσάκο κυρία Φωτεινή Βρύνα και να τους ευχηθώ δύναμη και καλή επιτυχία. Και φυσικά όλους εσάς που προτιμήσατε εμένα αντί του αγώνα Ολυμπιακός –ΠΑΟΚ. Σας ευχαριστώ!