Πέμπτη 30 Ιουνίου 2016



ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ

Ο Θανάσης Παπαμιχαήλ, σπούδασε Νομικά και Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και παρακολούθησε ειδικά σεμινάρια επικοινωνίας στην Αγγλία. Ιδρυτής και Διευθύνων Σύμβουλος της διαφημιστικής εταιρείας Ananas Α.Ε. από το 1987. Εκλεγμένο μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ένωσης Εταιρειών Διαφήμισης και Επικοινωνίας για τέσσερις συνεχόμενες θητείες. Έχει εργαστεί για τις προεκλογικές εκστρατείες πολιτικών προσώπων και συνδυασμών, καθώς και ως σύμβουλος επικοινωνίας για πολλούς πολιτικούς και οργανισμούς, με πιο πρόσφατη απ’ όλες τις τακτικές συνεργασίες του, εκείνη με τον Πρόεδρο της Ένωσης...

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΑΜΕΡΟΝhttp://new-deal.gr/wp-content/uploads/2016/06/82865201_30035428-6873-4f2a-8fdc-94305c047eeb.jpg

Ο Ντέιβιντ Κάμερον έκανε λόγο για μια γιγαντιαία άσκηση δημοκρατίας στην οποία έλαβε μέρος η Βρετανία, τη μεγαλύτερη στην ιστορία της χώρας, όπως είπε, σημειώνοντας πως πάνω από 33 εκατομμύρια άνθρωποι από την Αγγλία, τη Σκωτία, την Ουαλία, τη Βόρεια Ιρλανδία και το Γιβραλτάρ εξέφρασαν τη γνώμη τους.
«Οι Βρετανοί ψήφισαν την αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, και πρέπει να γίνει σεβαστή η θέλησή τους» τόνισε ο Βρετανός πρωθυπουργός σημειώνοντας πως «δεν ήταν μια απόφαση που ελήφθη ελαφρά τη καρδία, αφού ειπώθηκαν τόσα πολλά πράγματα από τόσες πολλές διαφορετικές πλευρές για τη σημασία αυτής της απόφασης».
«Έτσι, δεν μπορεί να υπάρξει καμία αμφιβολία για το αποτέλεσμα» τόνισε εμφατικά. Υπογραμμίζοντας πως όλος ο κόσμος παρακολούθησε τις εξελίξεις στη Βρετανία θέλησε να καθησυχάσει τις αγορές και τους επενδυτές ότι «η βρετανική οικονομία είναι θεμελιωδώς σταθερή».
«Θα ήθελα επίσης να καθησυχάσω τους Βρετανούς που ζουν σε ευρωπαϊκές χώρες και τους ευρωπαίους πολίτες που ζουν στο Ηνωμένο Βασίλειο ότι δεν θα υπάρξει άμεση αλλαγή όσον αφορά την κατάστασή τους. Δεν θα υπάρξει άμεση αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο ταξιδεύει ο πληθυσμός μας, με τον οποίο κυκλοφορούν τα αγαθά μας και με τον οποίο πωλούνται οι υπηρεσίες μας» διευκρίνισε ο Βρετανός πρωθυπουργός.
Αναφερόμενος στη σημασία της προετοιμασίας για τη διαπραγμάτευση εξόδου με την Ευρωπαϊκή Ένωση  σημείωσε πως αυτό θα πρέπει να περιλαμβάνει την πλήρη δέσμευση των κυβερνήσεων της Σκωτίας, της Ουαλίας και της Βόρειας Ιρλανδίας πως θα διασφαλιστούν τα συμφέροντα όλων των μερών του Ηνωμένου Βασιλείου. «Αλλά πάνω απ ‘όλα, αυτό θα απαιτήσει ισχυρή, αποφασιστική και προσηλωμένη ηγεσία» τόνισε προετοιμάζοντας τους Βρετανούς για αυτά που είχε να ανακοινώσει στη συνέχεια.
Κάνοντας έναν απολογισμό των πεπραγμένων του στα έξι χρόνια πρωθυπουργίας δήλωσε υπερήφανος κάνοντας λόγο για μεγάλα βήματα στην εργασία και την εκπαίδευση, χτίζοντας, όπως είπε, μια μεγαλύτερη και ισχυρότερη κοινωνία. «Αλλά πάνω απ ‘όλα, συμβάλαμε στην αποκατάσταση της οικονομικής ισχύος της Βρετανίας, και είμαι ευγνώμων σε όλους όσους βοήθησαν να συμβεί αυτό» τόνισε.
Εξηγώντας τις επιλογές του σημείωσε πως «πάντα πίστευα ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε τις μεγάλες αποφάσεις, όχι να τις αποφεύγουμε». «Για αυτό έκανα δημοψήφισμα στη Σκωτία, και αυτός είναι ο λόγος που υποσχέθηκα να επαναδιαπραγματευθώ τη θέση της Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να διοργανώσω δημοψήφισμα» τόνισε.
Όπως ισχυρίστηκε, πάλεψε σε αυτή την εκστρατεία όντας απολύτως σαφής σχετικά με την πεποίθησή του ότι η Βρετανία είναι ισχυρότερη, ασφαλέστερη και καλύτερη έχοντας θέση στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης,
«Έκανα σαφές ότι το δημοψήφισμα ήταν σχετικά με αυτό και μόνο, και όχι για το μέλλον οποιουδήποτε πολιτικού, συμπεριλαμβανομένου και εμένα» τόνισε προαναγγέλλοντας την παραίτηση του. «Οι Βρετανοί πολίτες πήραν μια πολύ ξεκάθαρη απόφαση να ακολουθήσουν έναν διαφορετικό δρόμο, γι’ αυτό και πιστεύω ότι χρειάζεται μια νέα ηγεσία.» τόνισε δίνοντας την υπόσχεση πως «θα κάνω ότι μπορώ για να κρατήσω σταθερό το καράβι τις επόμενες εβδομάδες και τους επόμενους μήνες».
«Αλλά δεν πιστεύω ότι είναι σωστό για μένα να είμαι ο καπετάνιος που θα οδηγήσει τη χώρα μας στον επόμενο προορισμό» είπε χαρακτηριστικά. Εξηγώντας πως αυτή δεν ήταν μια απόφαση που πήρε ελαφρά τη καρδία, δήλωσε πως πιστεύει ότι είναι προς το εθνικό συμφέρον για μια περίοδο σταθερότητας.
«Δεν υπάρχει καμία ανάγκη για ένα ακριβές χρονοδιάγραμμα, αλλά κατά την άποψή μου θα πρέπει να έχει ως στόχο νέο πρωθυπουργό στη θέση του από την έναρξη του συνεδρίου του Συντηρητικού Κόμματος τον Οκτώβριο» τόνισε ξεκαθαρίζοντας τις προθέσεις του.
Σημειώνοντας πως η διαπραγμάτευση με την Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να αρχίσει από ένα νέο πρωθυπουργό, ο οποίος θα λάβει την απόφαση για το πότε να ενεργοποιήσει το άρθρο 50 δεσμεύτηκε πως ακόμη και όσοι τάχθηκαν κατά της εξόδου συμπεριλαμβανομένου του ιδίου  θα πρέπει να βοηθήσουν στο να αποδειχθεί λειτουργική. Αφού εξύμνησε τη Βρετανία κάνοντας λόγο για μια ξεχωριστή χώρα που κατά τη γνώμη του αποτελεί μοντέλο πολύ-πολιτισμού, τόνισε πως παρόλο που η έξοδος από την ΕΕ δεν είναι η επιλογή που συστήνει, «είμαι ο πρώτος που θα εξυμνήσω την απίστευτη δύναμή μας».
«Τώρα που πάρθηκε απόφαση για έξοδο, πρέπει να βρούμε τον καλύτερο τρόπο και θα κάνω ότι μπορώ να βοηθήσω» έκλεισε το διάγγελμα του εμφανώς συγκινημένος.

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016

Έλληνες πολιτικοί: Go Re-branding or Go home






Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου


Σε σταδιακό εκφυλισμό οδηγείται το πολιτικό σύστημα μας, μετά και από τις ατυχείς δηλώσεις πρωτοκλασάτων πολιτικών για σκυλιά που ουρλιάζουν και άλλα ευτράπελα.

Εμφανίζεται καθημερινά ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού κόσμου να θυμίζει τον «μεγάλο ασθενή» της δημοκρατίας μας. Ήρθε η ώρα για το GO RE-BRANDING OR GO HOME για ολόκληρο το πολιτικό μας σύστημα.

Η πολυθρύλητη ανανέωση του πολιτικού προσωπικού στις τελευταίες εκλογές δεν απέφερε εκτός των νέων προσώπων και την αναγκαία ποιοτική αναβάθμιση του κοινοβουλίου μας.

Επιλογές κομματικού σωλήνα οι περισσότεροι εκπρόσωποι μας στην κεντρική πολιτική σκηνή, δεν αποτελούν το ισχυρό brand name που έχει ανάγκη η χώρα μας στις δύσκολες οικονομικές περιόδους των διαδοχικών μνημονίων.

Άτολμοι, φοβικοί, ανέμπνευστο, πολλοί από αυτούς αλλά και με το βολικό ιδεολόγημα ότι για όλα φταίει η άλλη πλευρά πορεύονται by the book (party) την οδό του λαϊκισμού και της δημαγωγίας μας ενώ την πληρώνουν πάντα οι αδύνατες κοινωνικές τάξεις, χαμηλοσυνταξιούχοι, ιδιωτικοί υπάλληλοι και πολλοί ακόμη ταλαιπωρημένοι και παραπλανημένοι ψηφοφόροι.

Η πολιτική έγινε επάγγελμα ενώ θα έπρεπε να είναι λειτούργημα. Μια ματιά στα περιουσιακά στοιχεία των βουλευτών μας δείχνει πόσο καλά πληρωμένο επάγγελμα είναι ιδιαίτερα στις μέρες μας και πόσο άνετες και ευχάριστες είναι οι εργασιακές τους συνθήκες.

Η Ελλάδα υποφέρει κι από έλλειψη χρημάτων και από έλλειψη σοβαρότητας και εμπιστοσύνης. Υπερβολική έπαρση, τυχοδιωκτισμός και απανωτά πολιτικά ατοπήματα από όλες τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης.

Οι πολίτες, δικαιολογημένα, απώλεσαν ολοσχερώς την εμπιστοσύνη τους στους θεσμούς, στη λειτουργία του πολιτεύματος, στη Δημοκρατία. Και υπεύθυνοι είναι στο μεγαλύτερο ποσοστό οι πολιτικοί ταγοί μας.

Το brand name των πολιτικών ασθένησε και σάπισε. Χρειάζεται ένα rebranding της πολιτικής φυσιογνωμίας τους. η επαναπροσέγγιση και ανανέωση αυτή του πολιτικού γίγνεσθαι θα ήταν εύλογα λογικό να συνδυαστεί και με το νέο τρόπο επιλογής από τους πολίτες. Η συνεχιζόμενη από τους πολίτες ψήφος προσωπικού συμφέροντος, κομματικής υπακοής, ή ψήφος των κολλητών, θα πρέπει να αντικατασταθούν από αξιοκρατική ψήφο των αρίστων για να επαναπροσεγγιστεί η ίδια η ουσία της πολιτικής.

Διαφορετικά θα μας κυβερνάνε συνασπισμοί κομμάτων με πολύ χαμηλά ποσοστά σε σχέση με το εκλογικό σώμα και η αποχή θα αυξάνεται ραγδαία. Ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος θα μένει «ορφανό» από αντιπροσώπευση νοιώθοντας ότι δεν καλύπτονται από παραδοσιακούς ή νέους κομματικούς εκπροσώπους. Η ανακύκλωση των ίδιων προσώπων μεγαλώνει το χάσμα μιας κοινωνίας που αποστρέφεται την πολιτική, χάριν των πολιτικών.

Πολιτικοί αρχηγοί και πολιτικά κόμματα θα πρέπει να «ακούσουν» τις νέες μεταρρυθμίσεις – αλλαγές του πολιτικού τους προσωπικού που ζητάνε οι ψηφοφόροι τους.  Rebranding πρώτα και στα κόμματα και στα πρόσωπα των ψηφοδελτίων για να έχουμε το νέο,  βελτιωμένο brand name του Έλληνα πολιτικού.



Τρίτη 21 Ιουνίου 2016

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα;





Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου


Ούτε το «κίνημα της γραβάτας», ούτε οι ήχοι από τα κράνη των μεταλλωρύχων, ούτε η γνωστή «στάση πληρωμών» από τους πολίτες, αλλά και οι κάθε είδους «επαναστατικές γυμναστικές» θα αλλάξουν το σκηνικό της σημερινής πολιτικής κατάστασης.

Μια νέα πολιτική πραγματικότητα για να καταγραφεί, απαιτείται κάτι περισσότερο από την έκφραση πολιτικής οργής, θυμού, αγανάκτησης. Καμιά κυβέρνηση δεν παραιτείτε επειδή θα διαδηλώσουν ένα απόγευμα μαζικά χιλιάδες πολίτες με πάθος και παλμό.

Για να υπάρξει πολιτική ανατροπή θα πρέπει η κοινωνική αποσταθεροποίηση να έχει χαρακτήρα μονιμότητας και όχι προσωρινό. Με διαδηλώσεις ολίγων ωρών, το πολύ μιας μέρας, η πολιτική ατζέντα δεν αλλάζει και καμία εξουσία δεν βρίσκεται στο καναβάτσο!

Οι επαγγελματικές ομάδες που στηρίζουν την κάθε κυβέρνηση που τους διασφαλίζει το προσωπικό τους συμφέρον, εξακολουθούν να δίνουν ακόμη αξιοπρεπή δημοσκοπικά ποσοστά, με αποτέλεσμα να κερδίσουν χρόνο παραμονής στην εξουσία.

Αλλά, κι αν ακόμη, το κίνημα «παραιτηθείτε» πετύχαινε το στόχο τους και πηγαίναμε σε εκλογές, ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι τα εκλογικά αποτελέσματα θα ήταν πού διαφορετικά από τα τελευταία των εκλογών του Σεπτεμβρίου.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης δείχνουν και επενδύουν πολλά στις συγκεντρώσεις κάθε είδους διαμαρτυρίας των πολιτών. Δεν βλέπουν τη δική τους αδυναμία να προσελκύσουν ψηφοφόρους με τις θέσεις και τις προτάσεις τους αλλά αποβλέποντας μόνο στην οργή των πολιτών απέναντι σε κάθε είδους εξουσία για να κερδίσουν εκλογικά «ψίχουλα».

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν αναιμικά ποσοστά για τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας και μονοψήφια ποσοστά σε όλα τα υπόλοιπα. Μόνη σταθερά το ποσοστό της αποχής. Από τριάντα πέντε έως σαράντα και πλέον τοις εκατό.

Η απογοήτευση από τα κόμματα, οι «φρούδες» ελπίδες που έχουν μοιράσει κατά καιρούς, η αναξιοπιστία λόγων και έργων των πολιτικών μας έχουν σαν διέξοδο διαμαρτυρίας την αποχή από τους πολίτες. Η αποχή από τις εκλογές φαντάζει ως ιδανική λύση διαμαρτυρίας από μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων. Υπεύθυνη πολιτική στάση καταδίκης ενός σάπιου και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος ή βούτυρο στο ψωμί όλων εκείνων που θέλουν να συνεχίσουν να κάνουν τα ίδια; Φτάνοντας η αποχή σε ποσοστό πάνω από σαράντα τέσσερα τοις εκατό στις τελευταίες εκλογές, υπήρξε καμία έμπρακτη καταδίκη του τρόπου διακυβέρνησης της χώρας; Απλά «νομιμοποίησε» τη συνέχιση του ίδιου πολιτικού συστήματος και των ενεργειών του.

Οι πολίτες βλέπουν ότι η χώρα πάει από το κακό στο χειρότερο και οι ίδιοι έχουν βυθιστεί σε ένα τέλμα μιζέριας, απαισιοδοξίας και φτωχοποίησης.

Οι πολίτες δεν πιστεύουν πλέον ότι τα παραδοσιακά κόμματα νοιάζονται γι αυτούς ούτε ότι θα επωφεληθούν από την όποια ανάπτυξη εξαγγέλλει η κυβέρνηση. Έχουν εξαπατηθεί σε πολλά θέματα επιβίωσης και κρατάνε «μικρό» καλάθι στις εξαγγελίες. Χρειάζεται να βρεθεί ένα νέο αφήγημα που θα εμπνεύσει το εκλογικό σώμα και δυστυχώς δεν υπάρχουν ούτε και τα πρόσωπα να το επικοινωνήσουν.

Σχολιαστές τσιτάτων και διαχειριστές εντολών είναι οι περισσότεροι πολιτικοί μας. Όλη μέρα κατοικοεδρεύουν στα social media, μαζεύοντας «likes» και «followers»!
Αρχηγοί και πολιτικά κόμματα που θα συνεχίσουν να εκλέγονται στηριζόμενα στην αγανάκτηση των πολιτών και όχι στην εμπιστοσύνη για τα λεγόμενα τους.


Παρασκευή 10 Ιουνίου 2016

Οι «καρέκλες» της εξουσίας στα χρόνια της κρίσης.







Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

Στα χρόνια πριν από την οικονομική κρίση οι πολιτικοί μας προσπαθούσαν να πείσουν του ψηφοφόρους ότι μόνοι τους μπορούν να διαχειριστούν τα προβλήματα της χώρας. Στα χρόνια των μνημονίων, της τρόικας, των θεσμών, οι δανειστές μας είναι αυτοί που καθορίζουν την οικονομική πολιτική της χώρας και οι πολιτικοί απλά δημιουργούν προεκλογικά τις εντυπώσεις ότι υπάρχουν εύκολες λύσεις σε σύνθετα προβλήματα. Δημαγωγία και λαϊκισμός για να κερδίσουμε την εξουσία και να καθίσουμε στις περιβόητες «καρέκλες» εξουσίας που δεν θέλει και πολύ να μετεξελιχθούν ηλεκτρικές!

Καρέκλες και μόνο καρέκλες θέλουν οι περισσότεροι πολιτικοί μας. Κράτησαν τις καρέκλες βάζοντας υπογραφές σε «σθεναρές», «περήφανες», «αναγκαίες» διαπραγματεύσεις με στόχο τη σωτηρία μας. Φυσικά χωρίς τη γνώμη μας. Αυτοπροσδιοριζόμενοι σωτήρες μας!

Τι κι αν το ηθικό πλεονέκτημα τσαλακώνεται και μετατρέπεται σε ηθικό μειονέκτημα. Τι κι αν το αντιμνημονιακό μετατρέπεται σε μνημονιακό στην πρώτη στροφή όπως το όχι που γίνεται ναι.
Καθημερινά καταγράφονται κόκκινες γραμμές που οπισθοχωρούν σε κάθε μνημονιακή παρέμβαση των θεσμών και υψώνονται κόκκινα λάβαρα για να ενεργοποιηθούν τα αντανακλαστικά ταξικής συνείδησης αλλά μέχρι εκεί. Γιατί οι μόνες «καρέκλες» που αντιπαρατίθενται στις εκλογές των τελευταίων μνημονιακών χρόνων, είναι οι καρέκλες επιπέδου αρχηγών, οι «αρχηγικές καρέκλες» και όχι για την άσκηση της πολιτικής που ήταν και είναι προκαθορισμένη. Πολιτικές καρέκλες, αδειανά πουκάμισα μιας και τα μέτρα και οι μη ηθικές ρυθμίσεις, όπως μειώσεις μισθών και συντάξεων, αυξήσεις σε τρόφιμα και ενέργεια λόγω διαδοχικών αυξήσεων του ΦΠΑ, ήταν έργα τροϊκανών και θεσμών.  Υπακοή στα κελεύσματα των θεσμών, διαφορετικά πολλές απώλειες και μεταξύ άλλων και οι καρέκλες. Ένας κομματικός μικρόκοσμος που σώζεται γιατί δεν υπάρχει άλλη πρόταση που να συνεγείρει την κοινωνία. Κολλημένοι στις καρέκλες όλοι τους λειτουργούν με όρους σέχτας σε μια κοινωνία που έχει πέσει σε κώμα και περιμένει τον από μηχανής Θεό να την σώσει. Μια κοινωνία που «ζούσε πάνω από τις δυνάμεις της», όπως διατείνονται οι «σοφοί» πολιτικοί μας και ειδήμονες εθνοσωτήρες. Όσο για τους «καρεκλάτους» πιστεύουν ότι θα παραμείνουν στις θέσεις τους, οχυρωμένοι στις θετικές ψήφους των υποστηρικτών της εκάστοτε κυβέρνησης. Άλλωστε η αυταπάτη είναι βασικό χαρακτηριστικό των απελπισμένων.
Όμως θα έρθει η ώρα της πολιτικής ανυπακοής των πολιτών στις μη ηθικές επιλογές τους και τότε να δούμε πως θα κρατήσουν τις καρέκλες.

Δεν μπορούμε να προβλέψουμε την τύχη του νέου κινήματος που ακούει στο όνομα «παραιτηθείτε» των απλών πολιτών, χωρίς μεσάζοντες κόμματα και συνδικαλιστικές οργανώσεις.

Όποιο όμως κι αν είναι θα βάλει, όπως κάποτε οι Αγανακτισμένοι, ένα μικρό λιθαράκι στη συλλογική αντίσταση των πολιτών στις αδικίες που υφίστανται από κυβέρνηση και θεσμούς. Θα «τρίξουν» λίγο οι «καρέκλες» τους!

Όσο για την κοινωνία, επόμενη στάση θα είναι η παρανομία, είτε για να βρει να πληρώσει τις υποχρεώσεις της, είτε γυρίζοντας την πλάτη σε ειρημένα βάρη. Άλλη σωτηρία δεν περιμένει….