Τα προσόντα ενός νέου πολιτικού. Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Οι πολιτικοί ενός κράτους είναι ο «καθρέφτης» του λαού, όπως ευφυώς έχει λεχθεί. Πολιτική προίκα, πελατειακές σχέσεις, συγκυρίες, τύχη και άλλα αποτελούν τα βασικά κριτήρια της εκλογής ενός πολιτικού.

Σε μια κρίση ειλικρινούς αφέλειας, κυβερνητικός βουλευτής δήλωσε με στόμφο «είχαμε πει ότι το μεταναστευτικό είναι πρόβλημα, αλλά δεν είπαμε πως θα το λύσουμε», όταν ρωτήθηκε γιατί πάνε τους μετανάστες στην ενδοχώρα. Και είχε το δίκιο του. Ο λαός ψηφίζει με κλειστά μάτια τον πολιτικό και το κόμμα που τον έχει στο ψηφοδέλτιο του, και όχι το πρόγραμμα που θα εφαρμοστεί την επόμενη των εκλογών. Ο λαός ψηφίζει το ηχείο και όχι το είδος της μουσικής που ακούγεται.

Όμως τα μνημονιακά χρόνια και η οικονομική κρίση έφεραν στο προσκήνιο μια νέα «ελίτ» πολιτικών της νέας εποχής. Ένα νέο brand name του Έλληνα πολιτικού που να αφορά την εικόνα του και τα νέα απαραίτητα προσόντα του. Δεν αρκεί μόνο το νεαρό της ηλικίας, το πόσα ένσημα έχει κολλήσει, και πόσο καλός αφισοκολλητής υπήρξε για τις ανάγκες του κόμματος.

Απαιτούνται πολύ περισσότερα προσόντα, γιατί τα κριτήρια επιλογής των ψηφοφόρων άλλαξαν. Πιο απλά, το εκλογικό σώμα έχει «μπαφιάσει» στην κυριολεξία, από τους ίδιους και τους ίδιους πολιτικούς, που μπήκαν στην πολιτική και πήραν σύνταξη!

Σκιαγραφώντας, ο πολιτικός της νέας εποχής, της νέας «κοπής», πρέπει να συνδυάζει τη γνώση, τη μεθοδικότητα, τη σκληρή δουλειά με τα δεδομένα της πολιτικής και να μην υπολογίζει το πρόσκαιρο πολιτικό κόστος. Να έχει όραμα και στόχους, να υπερασπίζεται τις θέσεις του με πυγμή και να μην κάνει πίσω στις πρώτες αντιδράσεις μερίδας πολιτών ή συντεχνιών. Να δημιουργεί νέες κοινωνικές δομές με τις τεχνοκρατικές γνώσεις του, σε συνδυασμό με την πολιτική του εμπειρία.

Απαραίτητη προϋπόθεση να ξέρει τουλάχιστον μια ξένη γλώσσα και να έχει τις αρετές ενός σύγχρονου μάνατζερ.

Ο πολιτικός της νέας εποχής θα πρέπει να αναγνωρίζει τα λάθη και τις παραλήψεις του, να σκέφτεται πριν μιλήσει ιδιαίτερα μπροστά σε εκπροσώπους των Μέσων Ενημέρωσης. Στην περίπτωση που υποπέσει σε παράπτωμα, η παραδοχή του δεν σημαίνει αδυναμία. Το mea culpa το είπανε πολλοί πριν από αυτόν και δεν πάθανε και τίποτα. Οι πολίτες ξέρουν και να συγχωρούν!

Ο πολιτικός της νέας εποχής δεν βιάζεται, αλλά ούτε αργοπορεί. Τα πάντα στην ώρα τους. Πολλές πολιτικές πρωτοβουλίες θα είχαν υλοποιηθεί, αν η χρονική στιγμή, το γνωστό timing, ήταν κατάλληλη και δεν ήταν λάθος. Η ανάγνωση των πολιτικών ευκαιριών δεν είναι μόνο οριζόντια, χρειάζεται να μελετάται και πίσω από τις γραμμές. Αλλιώς κινδυνεύει να «καεί» πρώιμα.

Ο πολιτικός της νέας εποχής δεν γίνεται ούτε μαϊντανός, ούτε γλάστρα, στις προσκλήσεις των media. Πρέπει να ξέρει τα όρια του και το πόσο αδηφάγα είναι, για σκάνδαλα κάθε τύπου, παγίδες και διαστρέβλωση δηλώσεων. Η αφέλεια δεν δικαιολογείται από ένα νέο πολιτικό.

Ο πολιτικός της νέας εποχής πρέπει να ξέρει ότι έχει ημερομηνία λήξης. Οι εξελίξεις, τεχνικές και κοινωνικές, είναι οι μεγάλοι του «εχθροί».

Η «χρυσή εποχή» ενός πολιτικού είναι μια δεκαετία δράσης και προσφοράς. Αν πιστεύει σε μακροχρόνια άσκηση εξουσίας, τότε πιστεύει στον ίδιο του τον μύθο. Σε μια ψευδαίσθηση.

Σήμερα, στο πολιτικό μας σύστημα οι «φωτεινοί» αστέρες της πολιτικής, είναι πολλοί; Αναρωτηθείτε!

Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Κόλλησε η βελόνα της αντιπολίτευσης. Του Θανάση Παπαμιχαήλ

…στην οδυνηρή επιστροφή και παλινόρθωση του κράτους της δεξιάς.

Κόλλησε η βελόνα, στη δεξιά «κανονικότητα» μέσα στις πρώτες εκατό ημέρες των κυβερνητικών πρωτοβουλιών.

Κόλλησε η βελόνα, στις επιθέσεις του κράτους της δεξιάς στις λαϊκές κατακτήσεις, στα ρουσφέτια των «δικών» μας, στην ανυπαρξία ενός σχεδίου εθνικής ανασυγκρότησης.

Κόλλησε η βελόνα,στη μεταφορά της δημόσιας συζήτησης από θέματα μείζονος σημασίας, όπως συμφωνία Πρεσπών, εργατικά δικαιώματα, ανεργία, φτωχοποίηση, σε ήσσονος σημασίας θέματα όπως άσυλο, απλή αναλογική, μείωση φόρων, τάξη και ασφάλεια.

Κόλλησε η βελόνα, στη χρεοκοπία από το παλιό πολιτικό σύστημα, τις μονοκομματικές κυβερνήσεις, στη δίψα της σκληρής δεξιάς για την εγκαθίδρυση ενός ρεβανσιστικού κράτους.

Κόλλησε η βελόνα, στην υπεροπλία της δεξιάς στο χώρο της ενημέρωσης για τον επηρεασμό της κοινής γνώμης, με πλύση εγκεφάλου που δέχεται καθημερινά για να πιστέψει ότι η αυτοδύναμη κυβέρνηση του Κυριάκου, είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί. Τα δώρα πάνε σύννεφο στους ολιγάρχες και μόνο καλά νέα για την κυβέρνηση μεταδίδονται, όπως μείωση ΕΝΦΙΑ, ρύθμιση χρεών και τα συναφή που θεωρούνται σαν χαϊμαλάκια για τους γηγενείς αυτής της χώρας.

Κόλλησε η βελόνα, σε έναν αθεράπευτο αντιπολιτευτικό οίστρο από μια παράταξη που κυβέρνησε κοντά στα πέντε χρόνια, και το μόνο που έχει καταλάβει είναι ότι για να επανέλθει στη «γλυκιά» εξουσία, θα πρέπει να απαξιώνει τα πάντα και συνεχώς.

Κόλλησε η βελόνα, σε ψοφοδεείς κοκορομαχίες για θέματα ερμηνείας των άρθρων του Συντάγματος, αδιαφορώντας για θέματα εσωτερικά και εξωτερικά που «καίνε» και τρέμει το φυλλοκάρδι όλων, μήπως κακοφορμίσουν!

Κόλλησε η βελόνα, στην κυριαρχία ενός «στρατού κατοχής» μετακλητών υπαλλήλων στο Δημόσιο, όταν στην πραγματικότητα δεν έχει ξεκινήσει ακόμα η τοποθέτηση ούτε των προέδρων κρατικών οργανισμών.

Κόλλησε η βελόνα, στον «μεγάλο ασθενή» των ημερών. Το μεταναστευτικό. Αντί να ζητηθεί η συναίνεση και συνεργασία στο πρόβλημα, που κληρονόμησαν με τις πολιτικές τους, απλά κάνουν κριτική αφ’ υψηλού.

Κόλλησε η βελόνα, και αποδίδουν μόνο εύσημα στον εαυτό τους, όταν ήταν στην εξουσία. Όλα καλά τα έκαναν και γι αυτό ο «αχάριστος» λαός τους τιμώρησε. Κουβέντα δεν γίνεται για το πρώτο εξάμηνο της κυβέρνησης το 2015 και τις οικονομικές επιπτώσεις στις πλάτες της ελληνικής κοινωνίας. «Εσαεί υπόλογοι» θα είναι αν και το αποφεύγουν σαν το λιβάνι ο «έξω από εδώ».

Η βελόνα θα πρέπει να ξεκολλήσει από όλα τα «αντί», αν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θέλει να κερδίσει τους ψηφοφόρους που το εγκατέλειψαν.

Η όξυνση και ο διχασμός δεν βοηθάνε στην προσπάθεια της αντιπολίτευσης που βγάζει φλας προς το κέντρο, αλλά «μαρσάρει» και ακολουθεί πορεία προς αριστερά. Ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς , λέει μια λαϊκή παροιμία.

Το να προσπαθεί να μετατρέψει την ανεπάρκεια του σε προτάσεις, με επάρκεια αντιπολιτευτική, δεν θα φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η γνωστή μέθοδος να κερδίσει κανείς ψήφους «battery system» είναι αναγκαία.

Ο Θανάσης Παπαμιχαήλ είναι Επικοινωνιολόγος

«Ε και;». Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Η «φιλοσοφική βίβλος» της πολιτικής επικοινωνίας, γραμμένη από θαυμάσια πολιτικά μυαλά, συμβουλεύει τους πολιτικούς να φορτώνουν τα ανομήματα τους προσωπικά και πολιτικά, σε οτιδήποτε άλλο πλην του εαυτού τους.

Να ξεφορτώνονται τα δικά τους αμαρτήματα φτιάχνοντας εύκολα «αόρατους» εχθρούς, αλλά και αδιαφορώντας ακόμη και για την προσωπική τους ευθύνη. Η πιο συνηθισμένη έκφραση, στην οποία κλίνουν ευλαβικά το γόνυ οι «έξυπνοι» και ετοιμόλογοι πολιτικοί, είναι το «Ε και;». Ε και τι έγινε αν συνέβη αυτό ή εκείνο; Κι αν ακόμη αποδεικνύεται με τη γίδα στην πλάτη. Ας δούμε μερικά από τα πιο γνωστά «Ε και;» που έχουν εκστομίσει οι πολιτικοί ταγοί ή βρίσκεται στα χείλη τους, έτοιμη να βγει.

«Ε και;» ήταν η απάντηση που έδωσε ο αείμνηστος Πρόεδρος της Γαλλίας Μιτεράν, όταν νεαρή δημοσιογράφος προσπάθησε να τον «στριμώξει» πολιτικά, αναφέροντας το εξώγαμο του που είχε ανακαλυφθεί. Σε προσωπικές επιθέσεις είναι η καλύτερη απάντηση.

«Ε και;» φαίνεται ότι απαντά το πολιτικό σύστημα, όταν κατηγορείται ότι έχει διαγράψει τις λέξεις συναίνεση και συνεννόηση. Πάνω από όλα η κομματική ταυτότητα και η επαύριο μιας εκλογικής αναμέτρησης.

«Ε και;» τι έγινε αν συνεχίζονται οι ληστείες, οι κλοπές, οι διαρρήξεις και κάθε είδους παραβατικότητα. Δεν δεσμεύεται κανένας πολιτικός ότι θα κοιμόμαστε πλέον με ανοιχτά παράθυρα και πόρτες. Τουλάχιστον την πρώτη τετραετία.

«Ε και;» τι έγινε αν συνεχίζεται η ίδια τακτική πρόσληψης των ημετέρων, σε πολιτικές θέσεις. Προσφιλής απάντηση στο ερώτημα, ο αριθμός των προσλήψεων σε σχέση με τους προηγούμενους.

«Ε και;» ποιος νοιάζεται αν οι «προηγούμενοι» πιστεύουν ότι κέρδισαν στις εκλογές, αν και έχασαν την κυβέρνηση. Ο κλασσικός κανόνας στην πολιτική είναι να είσαι ο πρώτος και αυτοδύναμος για να κυβερνήσεις. Μετά από εσένα, τα υπόλοιπα είναι για μικροπολιτική.

«Ε και;» τι έγινε που προεκλογικά είπαμε και κάποιες ανοησίες, δώσαμε υπερβολικές υποσχέσεις, κατηγορήσαμε για καμένη γη, άδεια ταμεία, λαθροχειρίες, καθεστώς και άλλα παρεμφερή. Εκλογές είχαμε και όλα τα επικοινωνιακά όπλα τα ρίξαμε στη μάχη.

«Ε και;» είναι ηλίου φαεινότερο ότι, ό,τι θετικό βλέπουν οι πολίτες είναι δικό μας, για ότι αρνητικό ευθύνονται οι προηγούμενοι.

«Ε και;» εμείς φταίμε που το πολιτικό μας σύστημα δεν ανανεώνεται, και τα ρίχνουμε όλα στον ατελεύτητο βίο πολλών επαγγελματιών της πολιτικής, ή οι πολίτες που ενώ το στηλιτεύουν, στις εκλογές το επιβραβεύουν.

«Ε και;» κάναμε κάποιες άστοχες δηλώσεις, αυτό σημαίνει ότι αγνοούμε την ιστορία; Την επόμενη φορά, αν έχουμε την τύχη να παραμείνουμε στις θέσεις μας, θα τις ανασκευάσουμε. Πολιτικοί είμαστε, εσκεμμένα λάθη κάνουμε.

«Ε και;» οι πρώτοι ή οι τελευταίοι είμαστε. Τόσα mea culpa και αυταπάτες έχουν πει οι προηγούμενοι, εμάς θα πυροβολήσετε;

«Ε και;» απαντάμε σε όσους μας κατηγορούν, ότι ξοδεύουμε τα χρήματα που άφησαν οι προηγούμενοι. Στον τόκο θα τα βάζαμε; Τα μοιράσαμε και αλλάξαμε άρδην το ψυχολογικό κλίμα της αγοράς. Τόσο δύσκολο ήταν να το είχανε σκεφτεί;

Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Κατώτερη των περιστάσεων… Του Θανάση Παπαμιχαήλ

…το σύνολο της αντιπολίτευσης. Αξιωματική αντιπολίτευση και έλασσον. Διχαστική. Χωρίς όραμα για την επόμενη μέρα, με φθηνές επιθέσεις εναντίον μιας κυβέρνησης τριών μηνών. Απώτερος στόχος η συσπείρωση της σκληρής βάσης. Από αυτοκριτική για τα δικά τους πεπραγμένα, ούτε ίχνος. Όλα καλά καμωμένα.

Ήρθαν δεύτεροι, τρίτοι ή με το ζόρι μπήκαν στη βουλή και έφταιγαν η κακιά στιγμή, το μάτι και η γλωσσοφαγιά. Μόνο αυτοί δεν έφταιγαν!
Καθημερινά δείχνουν το αφτιασίδωτο πρόσωπο τους στις τηλεοράσεις, στη βουλή, στην κοινωνία. Σκληρό και χυδαίο. Μέσα σε λιγότερο από τρεις μήνες της κυβέρνησης, βγάλανε συμπεράσματα, εξοργιστικά. Από υβρίδιο νεοφιλελευθερισμό και ακραίας δεξιάς, από κυβέρνηση συναλλαγής με το κεφάλαιο, μέχρι και χυδαιότητες και κοινωνικές πληγές που άνοιξαν, πριν ακόμη στεγνώσει το μελάνι της υπογραφής της ανάληψης της εξουσίας.

Η νέα κυβέρνηση επανέφερε όλες τις παθογένειες, όπως τη διαπλοκή, τη διαφθορά, τη φοροδιαφυγή. Και όλα αυτά μέσα σε ενενήντα μέρες. Ούτε ο μάγος Χουντίνι να ήταν, ο αρχηγός της κυβέρνησης. Καμιά αναφορά στα θετικά, στις πρωτοβουλίες της νέας κυβέρνησης. Η δημοσκοπική διαφορά που καταγράφεται από το δεύτερο κόμμα, είναι οφθαλμαπάτη και όχι πραγματικότητα.
Με νέες προσπάθειες ανάδειξης διαχωριστικών γραμμών «Δεξιά – Αριστερά», «Προοδευτικός – Συντηρητικός», προσπαθούν να «θολώσουν» τα νερά, λόγω αδυναμίας άλλου συγκεκριμένου αφηγήματος.

Θέλουν να επικρατήσει η λήθη, να γίνουν οι πολίτες «λωτοφάγοι» και να ξεχάσουν τα τελευταία χρόνια που τους οδήγησαν στην εξαθλίωση.
Φυσικά επιλεκτικά, σύμφωνα με τις δικές τους επιδείξεις και τις ευθύνες που αποποιούνται. Αντί να κοιτάξουν να μαζέψουν τα δικά τους εκλογικά «συντρίμμια» και την πολλή απογοήτευση των στελεχών τους, ασχολούνται με τον εκχυδαϊσμό της πολιτικής ζωής, στις δημόσιες εμφανίσεις τους.
Ξέχασε, η αξιωματική αντιπολίτευση, ότι κατά τη διάρκεια της τετραετούς θητείας της ως κυβέρνηση, «μπάζωνε φόρους και έχτιζε επιδόματα», με στόχο την ομηρία αναξιοπαθούντων πολιτών.
Φυσικά, οι «καινούργιες» ημέρες που διαλαλεί η κυβέρνηση, μοιάζουν μέχρι στιγμής απελπιστικά με τις παλιές.

Η φυγή προς τα εμπρός και η περιβόητη ανάπτυξη, περιγράφουν ένα ευοίωνο μέλλον, αλλά οι πολίτες ζουν στο παρόν και θέλουν χειροπιαστές αποδείξεις βελτίωσης της ποιότητας ζωής τους. Η ανεργία δεν φαίνεται να μειώνεται, τα «μυαλά» που έφυγαν δεν προτίθενται να επιστρέψουν στο εγγύς μέλλον, κάποιες οικονομικές ανάσες που δόθηκαν στη μεσαία τάξη σηματοδοτούν τη νέα εποχή που έρχεται, σύμφωνα με τις εξαγγελίες της νέας κυβέρνησης.
Από ότι φαίνεται, η νέα κυβέρνηση θα εξαντλήσει την τετραετία και καλά θα κάνουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης να ασχοληθούν περισσότερο με τα δικά τους προβλήματα, παρά να επιτίθενται καθημερινά στην κυβέρνηση. Υπάρχει φόβος να «καούν» στην προπόνηση.

Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος