Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 2017

Άνοιγμα στην κοινωνία και άλλες ιστορίες για αγρίους! Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Άνοιγμα στην κοινωνία από όλα τα κόμματα του Κοινοβουλίου, τώρα που μπήκαμε σε μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο. Προσοχή όμως να μην «ξεχειλώσουν» από το πολύ άνοιγμα! Παχιά και μεγάλα λόγια από πιστούς θιασώτες μιας «χαλασμένης» πολιτικής. Το τελευταίο σαββατοκύριακο είχαμε δύο «ανοίγματα στην κοινωνία», ένα από την αξιωματική αντιπολίτευση στο ετήσιο συνέδριο της και από στόματος Αρχηγού, και ένα από το κυβερνών κόμμα στο Περιφερειακό Αναπτυξιακό Συνέδριο παραγωγικής ανασυγκρότησης Δυτικής Αττικής, από τον Υπουργό Επικρατείας.
 
Απευθυνόμενοι στους μόνιμους κωπηλάτες στις κομματικές γαλέρες και σε όλα τα μέλη των πληρωμάτων, τους παρότρυναν να βγουν στην κοινωνία και ακολουθώντας τη στρατηγική «στόμα με στόμα» να πουλήσουν την πολιτική τους πραμάτεια! Ουαί κι αλλοίμονο.
 
Η κοινωνία περιμένει στη γωνία. Με απαξία, ωχαδερφισμό, αδιαφορία και απάθεια. Πολλάκις με ύβρεις και προπηλακισμούς. Και αυτό, τα εκάστοτε ηχεία της πολιτικής το ξέρουν. Άλλωστε, δεν είναι όλα τα «μαντρόσκυλα» ανθεκτικά στη φόλα!
 
Άνοιγμα στην κοινωνία, είτε διά ζώσης, είτε μέσω των νέων τεχνολογιών και ερωτηματολογίων, η βασική προτεραιότητα κάθε πολιτικού κόμματος που σέβεται τον ψηφοφόρο του. Μαζί αποφασίζουμε, όπως μαζί τα φάγαμε!
 
Η συνέχεια γνωστή. Τα περισσότερα αιτήματα των πολιτών δεν συνάδουν με τις πολιτικές αρχές του κόμματος και άρα μη αποδεκτά. Στον κάλαθο!
 
Το άνοιγμα στην κοινωνία πραγματοποιείται και με περιοδείες και επισκέψεις σε διάφορες περιοχές και οργανωμένους συλλόγους, όπου συγκεντρώνονται μια «τυφλή» κομματική πελατεία και μεγάλος αριθμός από αγκιστρωμένα ψάρια που δεν χρειάζονται δόλωμα.
 
Εκεί σηκώνεται για περιορισμένο χρόνο η σημαία της νίκης του κόμματος και γίνονται αποδεκτά τα πεπραγμένα της πολιτικής ως Ευαγγέλια, από πολιτικούς αργόσχολους, κηφήνες! Στόχος το «Υπάρχω» του πολιτικού σχηματισμού και «όσο με στηρίζεις θα υπάρχω», παραφράζοντας το λαϊκό άσμα. Κάθε άνοιγμα της κοινωνίας για να είναι επιτυχημένο, θα πρέπει να ακολουθείται κι από ορυμαγδό υποσχέσεων γενικών και ειδικών στην κοινωνική ομάδα που απευθύνεται. Το κρεσέντο των κυβιστήσεων θα ακολουθήσει. Είναι σε όλους γνωστό και αποδεκτό.
 
Άνοιγμα στην κοινωνία για προέλκυση και νέων υποψήφιων που θα κοσμήσουν τα ψηφοδέλτια σε Εθνικές Εκλογές και Αυτοδιοικητικές. Νέα εκλογή οργάνων με ευρύτερη νομιμοποίηση από τη βάση, με ελεύθερη συμμετοχή. Αυτό στη θεωρία, γιατί στην πράξη οι πολίτες ενώ αποστρέφονται πολλά από τα γνωστά πολιτικά ονόματα τους ψηφίζουν ανελλιπώς κάθε φορά. Ανάγκη ψυχιατρικής εξέτασης. Φαυλικές, κυκλικές και γνώριμες ψηφοδοσίες με κύριο γνώρισμα το «όλοι το ίδιο είναι». Η στοχοπροσήλωση των κομμάτων σε ανοίγματα στην κοινωνία, πολλές φορές συγχέεται με το άνοιγμα στον κομματικό μηχανισμό τους, για τη στελέχωση των οργάνων του κόμματος. Γαρνιτούρα είναι τις περισσότερες φορές τα νέα πρόσωπα στα ψηφοδέλτια. Ο κομματικός μηχανισμός στηρίζει πάντα έναν «δικό» του παλαιό κατά προτίμηση.
 
Για τα κυβερνώντα κόμματα το άνοιγμα στις κοινωνίες συνοδεύεται σχεδόν πάντα με άγρια γιούχα και ακατονόμαστες ύβρεις. Πολιτική αυτοχειρία τις περισσότερες φορές αντί δίαυλος αμφίδρομης επικοινωνίας. 
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου 2017

Οι φυλές των πολιτικών, καθρέφτης των πολιτών. Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Στην πολιτική ιστορία της χώρας μας δεν έλειψαν οι πάσης φύσεως χαρακτήρες των πολιτικών. Από ειλικρινείς, ικανούς, οξυδερκείς αλλά και ιδιοτελείς και διψασμένους για εξουσία.
 
Κάποιοι απολιτίκ, άλλοι αποτέλεσμα του μεταμοντέρνου life style της μεταπολιτευτικής εποχής. Άλλοι, με ιδεολογικά κίνητρα και άλλοι εκμεταλλευόμενοι την πολιτική ενασχόληση για να βελτιώσουν την επαγγελματική ή κοινωνική θέση τους, ή ακόμη και άμεση εξασφάλιση υψηλών αμοιβών και προνομίων. Μια γρήγορη ματιά σε ολόκληρο το χώρο της ελληνικής πολιτικής σκηνής θα μπορούσαμε ένα διαπιστώσουμε τις εξής φυλές των πολιτικών.
 
Επαγγελματίες πολιτικοί με μακροημέρευση άνω των τριών ή τεσσάρων θητειών σε θώκους εξουσίας της κεντρικής πολιτικής σκηνής ή στην αυτοδιοίκηση. Κολλημένοι στην εξουσία για λόγους «επαγγελματικής» ενασχόληση. Αδιάψευστοι μάρτυρες οι προερχόμενοι εκ οικογενειοκρατίας, πελατειακών σχέσεων, σχέσεων διαπλοκής, συνδικαλισμού. Άρρηκτη, ζέουσα και διαχρονική η σχέση τους με την εξουσία.
 
Οι πολιτικοί μιας χρήσεως, που για συγκεκριμένους λόγους εποχής, ιδεολογικούς, οικονομικούς, κοινωνικούς, ακόμη και εκλογικού συστήματος, κατάφεραν να πείσουν τους πολίτες και να εκλεγούν. Όσοι ασχολήθηκαν έμπρακτα για το καλό των υπολόγων που τους ψήφισαν παρέμειναν για μια ακόμη θητεία. Όσοι «παρασύρθηκαν» από τα μεγαλεία της θέσης, γίνανε «κομπάρσοι» στο πολιτικό σύστημα.
 
Οι «αιώνιοι» πολιτευτές, οι λεγόμενοι στο twitter, followers, ακόλουθοι των κομμάτων που συμπληρώνουν τα ψηφοδέλτια και που πιθανόν κάποτε να έφτασαν στην πηγή να πιούν νερό, αλλά έγινε ξαφνική διακοπή! Είναι η πολυπληθέστερη μάζα των πολιτικών που συνωστίζεται σε κομματικές συγκεντρώσεις, στους προθαλάμους κομματικών γραφείων και γύρω από πρωτοκλασάτα στελέχη κομμάτων, ελπίζοντας να καταλάβουν μια θέση ευθύνης στις χιλιάδες πολιτικές θέσεις που ελέγχει το κόμμα εξουσίας.
 
Παρατρεχάμενοι και νεροκουβαλητές. Το είδος ευδοκιμεί κυρίως σε κόμματα εξουσίας. Υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν ότι θα βρουν στο διάβα τους «κόκκινα χαλιά». Δεν είχαν ακούσει οι αφελείς για τον λεγόμενο κομματικό μηχανισμό που προωθεί τα «δικά» του παιδιά, αφήνοντας στο παρασκήνιο τους «νεροκουβαλητές» αφισών, ψηφοδελτίων και άλλων κομματικών εντύπων. Κάποιες φορές συμπληρώνουν και τα ψηφοδέλτια παίρνοντας ελάχιστους σταυρούς μιας και ο «εκλεκτός» του κόμματος θα είναι ο μόνος εκλεγμένος. Οι παρατρεχάμενοι και νεροκουβαλητές διαφέρουν από την κατηγορία των «γκρουπούσκυλων», δεδομένης της αδυναμίας τους να έχουν διαφορετική άποψη σε θέματα ιδεολογικά, οργανωτικά, κοινωνικά.
 
Όσο για τη «θρυλούμενη» ανανέωση στο ποιος θα κάθεται στις καρέκλες εξουσίας, αυτή γίνεται σε ένα σημαντικό ποσοστό στα πρόσωπα, αλλά καθόλου στις ιδέες και στον τρόπο διακυβέρνησης. Το γνωστό σε όλους μας πολιτικό κόστος, είναι η τροχοπέδη σε κάθε νέα πρωτοβουλία και προσέγγιση ενός ακανθώδους προβλήματος.
 
Νέοι και παλιοί πολιτικοί, σιωπούν κάθε φορά που χρειάζεται να υψώσουν το ανάστημα τους, στρογγυλεύοντας το λόγο, αποκρύπτοντας τη γνώμη τους.
 
Πολλές φορές η διαφοροποίηση του πολιτικού εντός του κόμματος του, έχει ως στόχο την εξαργύρωση με θέση και αξιώματα.
 
Η ρήση του αείμνηστου πολιτικού Ευάγγελου Αβέρωφ «όποιο αρνί ξεφύγει από το μαντρί, το τρώει ο λύκος» αναβάλει και τη σκέψη ακόμα για διαφοροποίηση.
 
Στην εποχή μας, όπως έχει «ρωγμές» ο πολιτικός καθρέφτης, λόγω απαξίωσης, με τον ίδιο τρόπο πληρώνουν και οι πολίτες τα λάθη των πολιτικών επιλογών τους.
 
Η δημοσιονομική και οικονομική ασφυξία που μας επιβάλλεται από τους «δανειστές», μας υποχρεώνει στην υλοποίηση μεταρρυθμιστικών μέτρων από σοβαρούς πολιτικούς και όχι από τους φωνακλάδες θαμώνες των πρωινάδικων εκπομπών, οι φυλές των οποίων έχουν αναλυθεί σε προηγούμενο άρθρο μου. 
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Δευτέρα 11 Δεκεμβρίου 2017

Σιγά τα ωά…! Του Θανάση Παπαμιχαήλ



«Στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται αλλά δεν γίνονται και πράγματα που γίνονται αλλά δεν λέγονται». Μια πολιτική ατάκα του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή που ο νυν Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, φαίνεται ότι δεν ασπάζεται.
 
Η πολιτική «θυσία» για πολλούς και «αποστρατεία» για κάποιους άλλους της Ντόρας Μπακογιάννη το αποδεικνύει. Η από-οικογενειοποίηση του κόμματος που ηγείται θα έχει και συνέχεια ή θα σταματήσει στα του «οίκου» του; Σε μια περίοδο που υπάρχει ανάγκη μέγιστης δυνατής συσπείρωσης, οι νέες κομματικές «γκρίνιες» και συζητήσεις που έχουν προκληθεί, βοηθούν την εικόνα αξιόπιστης εναλλακτικής πρότασης εξουσίας του κόμματος του; Στην παρούσα συγκυρία αυτό βρήκαν οι επικοινωνιακοί σύμβουλοι του ως το πιο δυνατό πολιτικό αφήγημα, μετά το δυσνόητο αφήγημα περί «νέου πατριωτισμού», που ακούσαμε στο προσυνέδριο της Θεσσαλονίκης;
 
Το μόνο πρόβλημα στο εσωτερικό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν αν θα υπουργοποιηθεί η αδελφή του αν και όταν γίνει Πρωθυπουργός. Έτσι θα σπάσει τα αυγά της κομματικής νομενκλατούρας και του νεποτισμού;
 
Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια της οικογενειακής διαμάχης και τώρα παίρνει και διαστάσεις κομματικές. Ο έχων το πάνω χέρι βάζει τους κανόνες και καθορίζει το παιχνίδι. Μόνο που δεν πρέπει να ξεχνά τη ρήση του θυμόσοφου λαού «Όποιος σκάβει το λάκκο του άλλου, τελικά πέφτει ο ίδιος μέσα» και το γνωστό σε όλους μας «γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος»!
 
Πως θα αντιμετωπίσει την επομένη που θα είναι στην κυβέρνηση, τη μη υπουργοποίηση γόνων παλιών πολιτικών που έχουν δυνατά εκλογικά και κοινωνικά ερείσματα; Εσωκομματική αντιπολίτευση, αυθωρεί και παραχρήμα!
 
Σε όλα τα κόμματα υπάρχουν τα λεγόμενα πολιτικά βαρίδια. Χρειάζεται όμως σωστός στρατηγικός σχεδιασμός για την απόρριψη τους, χωρίς να κοστίσουν στη συνοχή του κόμματος. Πολύ περισσότερο όταν το κόμμα βρίσκεται στην εξώπορτα της εξουσίας. Μια λάθος στρατηγική κίνηση μπορεί να του κοστίσει την είσοδο. Οι ενδοπαραταξιακές σχέσεις δεν θα πρέπει να ακολουθούν τον κανόνα, πολιτική με συναίσθημα. Η πίκρα για τη μη στήριξη μας δεν θα πρέπει να οδηγεί σε ρήξεις. Στην πολιτική όπως διαβάζουμε και στις «Αρχές του Πολέμου» του κινέζου στρατηγού Σουν Τζου, είναι σοφό να κρατάμε τους αντιπάλους κοντά. Να γνωρίζουμε τις επόμενες κινήσεις του.
 
Στη συγκεκριμένη περίπτωση η επίθεση εναντίον της οικογενειοκρατίας, είναι πέραν από κάθε λογική και πολύ άδικη για μια πολιτική προσωπικότητα, με πολύ σημαντική πορεία στην ελληνική πολιτική σκηνή.
 
Οι υπουργοί δεν εκλέγονται απ’ ευθείας από το λαό αλλά διορίζονται από τον εκάστοτε Πρωθυπουργό. Αυτός παρουσιάζει το Υπουργικό Συμβούλιο και όλα τα διορισμένα πολιτικά πρόσωπα που χρειάζεται για να στελεχώσουν τον κρατικό μηχανισμό. Ανεξήγητη η βιασύνη αποκλεισμού ενός προσώπου, με το πρόσχημα της οικογενειοκρατίας, εκτός κι αν έχουν συμφωνηθεί θέσεις εκτός των Ελληνικών συνόρων και εντός των Ευρωπαϊκών. Ίδωμεν!
 
Ακόμη, πολλές είναι οι εκπλήξεις που παρουσιάζονται σε επίπεδο προσώπων με την αξιοκρατία και την οικογενειοκρατία να μπαίνουν σε δεύτερο επίπεδο!
 
Όσο για τις Ιφιγένειες που δεν θα συμμετέχουν στο Υπουργικό Συμβούλιο, σιγά τα ωά! Χορτάσανε….
 
Τελικά, και η πολιτική ατάκα του αείμνηστου πολιτικού ηγέτη «Αυτή η χώρα είναι ένα απέραντο τρελοκομείο» έχει τους εκφραστές της ακόμη και σήμερα!
 
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου 2017

Όταν... Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Όταν από ιστορικό ατύχημα βρεθείς στην καρέκλα της εξουσίας.
Όταν ενδύεσαι εσωτερικά με αντικομφορμισμό και εξωτερικά με Armani.
Όταν για μια χούφτα χειροκροτήματα, από περιθωριοποιημένες ομάδες, λόγω λόγου, γεμάτου από εμμονές, λαϊκισμούς, δαιμονοποιήσεις και δογματισμούς.
Όταν τα παρωχημένα ιδεολογικά στερεότυπα, οι τετριμμένες δικαιολογίες, γελοίες παρομοιώσεις και τα επικοινωνιακά τερτίπια, παίζουν το ρόλο αναπνευστήρα πολιτικής επιβίωσης.
Όταν τα μόνα επαναστατικά ένσημα, είναι η κομματική αφοσίωση και το delivery αφισών, flyers τοξικών κομματικών αποβλήτων.
 
Όταν οι αγανακτισμένοι του Συντάγματος και υπερασπιστές των φτωχών, υπογράφουν, το πιο επαχθές μνημόνιο μαζί με τις χαρτοπετσέτες που μπερδεύτηκαν ανάμεσα και σήμερα μοιράζουν χαρτζιλίκια.
 
Όταν οι δολοφόνοι χαρακτήρων και οι τότε άγγελοι της διαφάνειας βρίσκουν καταφύγιο σήμερα σε μονόπλευρες αλήθειες και σε μονοπάτια προπαγάνδας ολοκληρωτικών συστημάτων.
 
Όταν φορώντας τη λεοντή του ασυμβίβαστου, με λάθος ιδεοληπτικές αναγνώσεις της πραγματικότητας, προκλήθηκε οικονομική πανωλεθρία και ευρωπαϊκή αβεβαιότητα.
 
Όταν ασήμαντα πρόσωπα, μικρού μεγέθους και ελάχιστου ειδικού βάρους αναλαμβάνουν να διεκπεραιώσουν υψηλά διαβαθμισμένες ενέργειες.
 
Όταν με ελιτιστικό πνεύμα, υφολογικές υπερβολές, ξεπερασμένη ιδεολογική κουλτούρα, αφυδατωμένο λόγο, χτίζετε κοινωνίες που νοσούν ψυχικά.
 
Όταν στοκάρετε τις ρωγμές των κομματικών αρμών με νεολογισμούς, χιονοστιβάδες λαϊκισμού και ασαφή λόγια.
 
Όταν οι «Εμποράκοι» των ψεύτικων ελπίδων παρέα με τα καλοπληρωμένα τρολς και αργυρώνητους κονδυλοφόρους δεν πείθουν κανέναν πλέον και συγκεντρώνουν «μούντζες» ως αρνητικό πρόσημο στα πραγματοποιηθέντα.
 
Όταν το καλογυαλισμένο «τίποτα» συνδυάζεται με τη λογική του «ανάλαφρου» αρθρώνεται πολιτικός λόγος, δίκην Ποντίου Πιλάτου.
 
Όταν μια δράκα νοματαίων του χαβαλέ χώρου, έχουν αναλάβει τη διαπαιδαγώγηση με φούμο και βαριοπούλες κι αυτό θεωρείται ακτιβισμός και μόδα.
 
Όταν πολλαπλασιάζονται τα φαινόμενα αυτοδικίας λόγω ατιμωρησίας των υπεύθυνων ταραχοποιών και συγκάλυψης των ενεργειών τους από άλλοτε συνοδοιπόρους.
 
Όταν
 το αυτονόητο ηθικό πλεονέκτημα μιας πολιτικής παράταξης γίνεται προπαγανδιστικό αφήγημα στρατηγικής επικοινωνίας του.
 
Όταν η σκανδαλολογία, οι ύβρεις και η ακραία πόλωση κοσμούν σε καθημερινή βάση τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και την πρωτοκαθεδρία των τηλεοπτικών ειδήσεων των καναλιών.
 
Όταν μετά από κάθε δημοσκόπηση ανοιγοκλείνουν οι ψαλίδες της διαφοράς μεταξύ των πρωταγωνιστών της πολιτικής ζωής και χύνονται τόνοι μελάνης για τις πρόσκαιρες αναλύσεις.
 
Όταν οι τηλεοπτικές άδειες εισέρχονται για μια ακόμη φορά στην τελική ευθεία, θα αλλάξουν κάτι στην καθημερινότητα των πολιτών ή μόνο τα οικονομικά των βαρόνων;
 
Όταν «ξεκατινιάζονται» στο Ναό της Δημοκρατίας, το κάνουν για τον φτωχό λαό ή για την προβολή των ίδιων μέσω τηλεθέασης;
 
Όταν συμπάσχουν με τα θύματα των καταστροφικών καιρικών φαινομένων, γιατί συμμετέχουν μόνο με λόγια συμπόνιας και αγάπης και με την παροχή κρατικών χρημάτων; Βατράχια έχουν στην τσέπη τους;
Όταν, όταν, όταν… τότε η αποστοίχηση από την κοινωνία είναι το μόνο μαθηματικά βέβαιο επακολούθημα. Το βραβείο του αδίστακτου αμοραλιστή θα απονεμηθεί σε άλλο χρόνο. Αποδρομή από την καρέκλα της εξουσίας αναμενεται οσονούπω.
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Τρίτη 28 Νοεμβρίου 2017

Οι καρέκλες της Αυτοδιοίκησης... «Ηλεκτρικές» καρέκλες!



Η διαχείριση μιας αυτοδιοικητικής καρέκλας, δεν διαφέρει από τη διαχείριση μιας «ηλεκτρικής» καρέκλας που συνοδεύεται τις περισσότερες φορές από «πολιτικό» θάνατο, κοινωνικό διασυρμό και οικονομική εξόντωση του αυτοδιοικητικού στελέχους.
 
Μια αυτοδιοικητική καρέκλα, ακόμη και πολυθρόνα, από εργαλείο υλοποίησης οραμάτων εξυπηρέτησης επωφελών κοινωνικών στόχων, μπορεί «εν μία νυκτί» να μετατραπεί σε φλεγόμενη «βάτο», αλλά που από μέσα της δεν θα ακουστεί η φωνή του Βιβλικού «Θεού», αλλά του δημόσιου κατήγορου που θα σας «κάτσει στο σκαμνί»!
 
Ζούμε και βιώνουμε πονηρούς και καχύποπτους καιρούς. Ο χώρος της αυτοδιοίκησης, καιρό τώρα, θεωρείται χώρος διαφθοράς, «πρωταθλητές» οι Δήμοι και Περιφέρειες και οι τοπικοί άρχοντες διεφθαρμένοι και αναξιόπιστοι.
 
Προκατάληψη, δυσπιστία σε κάθε οικονομική διαχείριση, συνεχείς έλεγχοι από διάφορους φορείς, κλονισμός της εμπιστοσύνης των πολιτών προς τον εγγύτερο θεσμό του κράτους, τον θεσμός της αυτοδιοίκησης. Τώρα πως ο χώρος της αυτοδιοίκησης είναι ο πιο διεφθαρμένος χώρος, όταν διαχειρίζεται μόνο το 2,5% του δημόσιου χρήματος, είναι μια ερώτηση που δεν έχει ακόμη απαντηθεί από τους έχοντες και κατέχοντες τον υπόλοιπο 97,5% του δημόσιου χρήματος! Γι αυτούς έχει θεσπιστεί, ο περιβόητος νόμος «περί ευθύνης Υπουργών» και ούτε γάτα, ούτε ζημιά! Αυτοί στο απυρόβλητο!
 
Σε αρκετούς Δήμους και Περιφέρειες, ο καταλογισμός ευθυνών είναι «προ των πυλών», για λόγους υπονοιών οικονομικών σκανδάλων, και ανύπαρκτων καταγγελιών.
 
«Τρίζει» η καρέκλα αρκετών αυτοδιοικητικών και δεν αισθάνονται καλά τελευταία με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα περί «αμαρτωλής» αυτοδιοίκησης. Νοιώθουν με την πλάτη «κολλημένη» στον τοίχο, ακόμη και στο fb με τις υβριστικές αναρτήσεις που διαβάζουν καθημερινά.
 
Οι νόμοι είναι σκληροί και οι ελεγκτές της Δημόσιας Διοίκησης άτεγκτοι, αν και πολλές φορές οι εκθέσεις ελέγχου τους είναι αόριστες και πλημμελείς και χωρίς τα εχέγγυα αμερόληπτης και αντικειμενικής κρίσης. «Μαύρο πρόβατο» όμως αυτοδιοίκηση και αυτοδιοικητικός. Συκοφάντηση στα μάτια των πολιτών.  Πάνε με το γράμμα του  νόμου, με αποτέλεσμα να «τυλίγουν» σε μια κόλλα χαρτί αρκετούς αυτοδιοικητικούς και στη συνέχεια οι φυσικοί δικαστές να ρίχνουν «καμπάνες» πολλών ετών και κατασχέσεις περιουσιών. Η δικαστική δίωξη ακολουθεί τον αυτοδιοικητικό και πολλά χρόνια μετά τη λήξη της αιρετής θητείας του. Δικηγόροι, δικαστήρια, έξοδα που δεν έχουν τελειωμό. Το γεγονός ότι σήμερα ένας αυτοδιοκητικός χαίρει εκτίμησης από τους δημότες του ως οικονόμος, αποτελεσματικός, καθαρός, έντιμος και ειλικρινής, δεν τον εξασφαλίζει από μια «στραβή» που μπορεί να συμβεί. Πολλά είναι τα παραδείγματα όπου παύθηκαν εν μία νυκτί ή κάθισαν στο «σκαμνί» από παραλείψεις μόνιμων υπαλλήλων, άλλων κρατικών υπηρεσιών, απρόβλεπτες φυσικές καταστροφές, παράνομες χωματερές, σκουπίδια που ξεχειλίζουν, κακοτεχνίες δρόμων, ανύπαρκτος φωτισμός, παράνομες επιχειρήσεις που δρουν ακόμη και στα όρια του Δήμου, κακοτεχνίες των προηγούμενων αρχών και άλλα πολλά, γνωστά σε όλους μας.
 
Η καρέκλα της Αυτοδιοίκησης είναι μια πολύφερνη νύφη για πολλούς που ορέγονται πολιτικά αξιώματα. Όμως έρχεται με «προίκα» μια  βραδυφλεγή βόμβα  που πάντα «σκάει». Αλλοίμονο στα χέρια όποιου «σκάσει»! Μοιάζει με «καυτό» μπαλάκι που το πετάς γρήγορα για να μην σε κάψει.
 
Στα προσόντα κάθε υποψήφιου για την αυτοδιοικητική καρέκλα, θα πρέπει να προστεθούν οι δεξιότητες, διορατικότητας, ελιγμών, καπατσοσύνης, γρήγορων αντανακλαστικών και μεγάλης τύχης!
Και δεν έχει θεσπιστεί ακόμη, το επίδομα βαρέως και ανθυγιεινού επαγγέλματος.
 
Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες και Αυτοδιοικητικούς!
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Δευτέρα 20 Νοεμβρίου 2017

Αλέξη, το πολύ το «κύριε ελέησον» το βαριέται ο λαός!



Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει με την πολιτική επικοινωνία της κυβέρνησης. Δεν φτάνει που σε καθημερινή βάση κάνει το «μαύρο – άσπρο», απαντά μόνο σε ότι τη συμφέρει και βγάζει «σκελετούς» από τα ντουλάπια, όπως διαφθορά, offshore, αντιδεξιά σύνδρομα και άλλα για αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης, αλλάζοντας ατζέντες όπως τα πουκάμισα, συνεχίζει δυναμικά, να δρα και μέσω διαγγελμάτων!
 
Πριν προλάβει να ολοκληρωθεί ο δεύτερος γύρος των εκλογών της κεντροαριστεράς, μια από τις στρατηγικές αστοχίες του δεύτερου υποψήφιου, να μην παραιτηθεί από τη διεκδίκηση και να «ταλαιπωρήσει» το εκλογικό σώμα εκ νέου, δεδομένου ότι στο τέλος θα χάσει πανηγυρικά, ο Πρωθυπουργός  θεώρησε να χρησιμοποιήσει την προσφιλή του μέθοδο των διαγγελμάτων, ανακοινώνοντας τη διανομή μου κοινωνικού μερίσματος στις αδύναμες κοινωνικές ομάδες.
 
Η αρχή των διαγγελμάτων έγινε από τα πολλαπλά διαγγέλματα της αλήστου μνήμης εποχής του δημοψηφίσματος και των εκλογών του Σεπτεμβρίου του ’15, της παροχής της «13ης σύνταξης» σε χαμηλοσυνταξιούχους πριν από ένα χρόνο, και πριν λίγες μέρες το νέο Πρωθυπουργικό διάγγελμα για τη διανομή κοινωνικού  μερίσματος, διανθισμένο με νέες υποσχέσεις, για «καθαρή» έξοδο από τα μνημόνια, νέους λεονταρισμούς απέναντι στους δανειστές, και μεταφορά της ευθύνης της φτωχοποίησης της μεσαίας τάξης στις προηγούμενες κυβερνήσεις.
 
Καμία αναφορά στην υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης, στην κατάρρευση της από τις άστοχες οικονομικές πολιτικές της κυβέρνησης και στη συρρίκνωση του αποταμιευτικού «λίπους» των άλλοτε νοικοκυραίων.
 
Καμία αναφορά στα νέα δυσβάσταχτα μέτρα που ψήφισαν, στον ορυμαγδό νέων φόρων, αλλά υπέρ προβολή του «αντίδωρου ελεημοσύνης».
 
Έριξε το χαρτί του κοινωνικού μερίσματος, παρέλειψε όμως να πει ότι για να πετύχει το υπερπλεόνασμα εφάρμοσε σκληρά μέτρα, μετά από απαίτηση των δανειστών και όχι από την οικονομική ανάπτυξη του τόπου. Μάλλον ζει σε άλλη χώρα και δεν βλέπει την κατάντια της Ελληνικής κοινωνίας, ή τρέμει την εξέλιξη του νέου φορέα της κεντροδεξιάς.
 
Ο νέος Ανδρέας, που θα ήθελε πάντα να γίνει και να λεηλατήσει ότι απέμεινε από την εκλογική πελατεία του άλλοτε ισχυρού ΠΑΣΟΚ, δεν του «έκατσε»! Ο νέος φορέας, θα κόψει εκτός από τον εκλογικό αέρα του ΣΥΡΙΖΑ και ένα σημαντικό ποσοστό της τάξης του 10% και πάνω από τους επαναπατρισθέντες στο χώρο του νέου φορέα. Το όνειρο να ηγηθεί ενός μεγάλου φορέα της κεντροαριστεράς, θα παραμείνει μια αυταπάτη όπως αυτή που πρόσφερε στους ψηφοφόρους του.
 
Από κόσκινο θα περάσει ο ίδιος, αλλά και οι υποψήφιοι βουλευτές του στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν.
 
Θα ξαναγυρίσουν στο δικό τους χώρο, στο «σπίτι» τους. Μια κομματική «καμαρούλα» μια σταλιά, που λέει και το γνωστό άσμα.
 
Τα συνεχή πολιτικά διαγγέλματα, δίκην πολιτικών πυροτεχνημάτων, βλάπτουν σοβαρά την εικόνα του πρωταγωνιστή, μετατρέποντας τον από σωτήρα σε αποσυναγωγό. Ακόμη κι όταν μοιράζονται μποναμάδες για ευπαθείς ομάδες, μετά από αφαίμαξη της μεσαίας και παραγωγικής τάξης.
 
Το αριστερό «εύσημο» δεν σηματοδοτείται με τέτοιου είδους αφηγήματα.
 
Το επόμενο αναμενόμενο διάγγελμα, αν δεν επιτευχθούν όσα έχουν προαναγγελθεί, περί εξόδου από τα μνημόνια, ανάπτυξη, εισροή επενδύσεων, θα είναι διάγγελμα ρήξης και προσφυγής σε πρόωρες εκλογές.
 
Τα πολιτικά οφέλη από διαγγέλματα, έχουν και τα όρια τους. Άλλωστε είναι γνωστό ότι «το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται κι ο παπάς». Φανταστείτε τα πολλαπλά διαγγέλματα από επαγγελματία πολιτικό, πόσο τα βαριέται ο λαός!
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Δευτέρα 13 Νοεμβρίου 2017

Για όνομα του Θεού, πόσο ακόμα… Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Πόσο ακόμα, θα ανεχόμαστε κάθε σαββατόβραδο να καίγονται τα Εξάρχεια, να βλέπουμε «κλοτσοσκούφι» μολότοφ με δακρυγόνα και εκατέρωθεν δηλώσεις για την αδράνεια των υπεύθυνων της Δημόσιας τάξης.
 
Πόσο ακόμα, θα ανεχτούμε το κατάντημα, να μπαίνει σε κλήρωση σαν σε λαχειοφόρο αγορά το εθνικό μας σύμβολο, η σημαία;
 
Πόσο ακόμα, θα παραμένουμε αραχτοί στους καναπέδες, τρώγοντας και πίνοντας και μονίμως σχολιάζοντας, τα κακώς κείμενα και περιμένοντας τον από μηχανής Θεό να κάνει κάτι;
 
Πόσο ακόμα, θα βλέπουμε τα καλοταϊσμένα και καλοβαλμένα πολιτικά δημιουργήματα μας, να μας γεμίζουν με ψεύτικα οράματα, επιμελώς επιμελημένα, με την βοήθεια ακριβοπληρωμένων ειδικών επικοινωνιολόγων;
 
Πόσο ακόμα, θα ακούμε τα παρωχημένα ιδεολογικά τους στερεότυπα «καθεστωτικού» χαρακτήρα και γελοίες παρομοιώσεις για καμήλες και φυματικές σαρανταποδαρούσες;
 
Πόσο ακόμα, θα ανεχόμαστε «κρεσέντο» πολλαπλών κυβιστήσεων και θράσεμα λόγου από επαναστάτες με περγαμηνές κομματικών αφισοκολλήσεων;
 
Πόσο ακόμα πλαστικά, αργυρώνητα ανθρωπάκια, θα εξακολουθούν να διαστρεβλώνουν την καθημερινότητα μας, χάριν της νέας και παλιάς διαπλοκής;
 
Πόσο ακόμα, θα βλέπουμε αδιαμαρτύρητα τη φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης, τη γενοκτονία της, για να επιβεβαιώσουν το ιδεολογικό τους αριστερό πρόσημο;
 
Πόσο ακόμα, θα μας εμπαίζουν, παίζοντας εντελώς αλλοπρόσαλλα με τη «δεξιά» για επενδύσεις, και την «αριστερά» με προσκυνήματα σε χώρους και κινηματογραφικά έργα μνήμης;
 
Πόσο ακόμα, η επίπλαστη πραγματικότητα που δημιουργούν, με τα φερέφωνα τους, και η αμετροέπεια τους με απύλωτο στόμα, πολλάκις προσβλητικό;
 
Πόσο ακόμα, θα ακούγεται και θα γράφεται από έγκριτους δημοσιογράφους του ηλεκτρονικού και έντυπου λόγου, ότι οι μετανάστες «αφομοιώνονται» αντί του σωστού, ενσωματώνονται;
 
Πόσο ακόμα, θα είμαστε μάρτυρες φαινομένων διανοητικής αναπηρίας, ανίατης ψηφιακής ψευδολογίας, χυδαίας γλώσσας πεζοδρομίου, κυβερνητικού βερμπαλισμού, από «αφιονισμένους» πολιτικούς που κάνουν χρήση ληγμένων παραισθησιογόνων;
 
Πόσο ακόμα, θα πληρώνουμε ένα «γερασμένο» πολιτικό σύστημα μοιράζοντας απλόχερα το «σταυρό» προτίμησης μας, είτε σε «νεόγερους» της πολιτικής, νέα στελέχη που ακολουθούν όμως προσωπικές ατζέντες, είτε σε επαγγελματίες πολιτικούς με προίκα τις διαχρονικές πελατειακές σχέσεις;
 
Πόσο ακόμα θα βλέπουμε νέους άνεργους, να δουλεύουν με εξευτελιστικούς μισθούς, μετά τις «ηρωικές» διαπραγματεύσεις που κόστισαν στην οικονομία δις, θέσεις εργασίας και πολιτική υπερφορολόγηση των επιχειρήσεων;
 
Πόσο ακόμα, ο μοναδικός αδύναμος κρίκος της ύφεσης, θα είναι ο ιδιωτικός τομέας και όχι ο Δημόσιος;
 
Πόσο ακόμα θα δεχόμαστε τις γνωστές τακτικές, από τη μία να εφαρμόζονται τα μνημόνια και να τηρούνται άπασες οι δεσμεύσεις από τους δανειστές μας και από την άλλη να κλείνετε το μάτι με «ταξικά» ρητά, ατάκες και εμμονές;
 
Πόσο ακόμα οι «κωλοτούμπες» θα εντάσσονται στην τομέα της επίκλησης εθνικής αναγκαιότητας καλύπτοντας τα συνηθέστερα προσχήματα ανεπάρκειας και επαναστατικής τακτικής;
 
Πόσο ακόμα θα αποπροσανατολίζεται η κοινή γνώμη με θέματα τύπου Αμίρ, από τα ζέοντα καθημερινά προβλήματα της ανέχειας, της ασφάλειας, μειώσεις συντάξεων, αυξήσεις φόρων;
 
Πόσο ακόμα θα μας πάρει, μέχρι να μας φωτίσει ο Θεός να πάρουμε στα χέρια μας τον έλεγχο;
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Δευτέρα 6 Νοεμβρίου 2017

«Πας Προφήτης μετά Χριστόν εστί…». Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Αυτό ταιριάζει στους σημερινούς και αυριανούς αρθρογράφους, πολιτικούς αναλυτές, ειδικούς επικοινωνιολόγους που μας «πρήζουν» καθημερινά με τις βαθυστόχαστες και εμπεριστατωμένες αναλύσεις και προβλέψεις για τις επόμενες εθνικές εκλογές. Ακόμη και για το χρόνο έχουμε προβλέψεις. Μόνο την ακριβή ημερομηνία δεν μας έχουν γνωστοποιήσει.
 
Μοιράζεται το πλεόνασμα, άρα ακολουθούν εκλογές. Βγαίνουμε τον Αύγουστο από τα Μνημόνια, τον Οκτώβριο θα έχουμε εκλογές. Αρχές του ’19 μειώνονται οι συντάξεις, όπως έχουν υπογράψει οι κυβερνώντες, άρα εκλογές θα κάνουν πριν τον κόφτη. Αυτές και άλλες πιο «σίγουρες» αναλύσεις καθορίζουν το χρονοδιάγραμμα των εκλογών και συνεχίζουμε με τα πιθανά εκλογικά αφηγήματα των κυβερνώντων και της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
 
Πολλά ερωτήματα εγείρονται από το συνονθύλευμα των αναλύσεων που βομβαρδιζόμαστε τον τελευταίο καιρό και θα συνεχίσουμε να τα υφιστάμεθα.
 
Όσο για τα δημοσκοπικά ευρήματα, τα περισσότερα είναι και μακιγιαρισμένα και «μαγαρισμένα» από τον εκάστοτε εντολέα που παίζει το δικό του παιχνίδι. Και τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων παράγουν fake αναλύσεις και λανθασμένες στρατηγικές από τους ειδικούς των κομμάτων.
 
Η αχίλλειος πτέρνα των προβλέψεων της έκβασης των επόμενων εκλογών είναι οι λάθος ιδεοληπτικές αναγνώσεις της πραγματικότητας για λόγους πολιτικού κονσομασιόν, ψυχολογικής στήριξης ενός στενού πυρήνα στελεχών και οπαδών.
 
Με πολιτικά ευχολόγια, πολιτική αφέλεια, ανακύκλωση ληγμένων τσιτάτων και αφυδατωμένο λόγο, η καινούργια Ελλάδα δεν γεννιέται.
 
Η συνταγή της επιτυχίας των προηγούμενων εκλογών, «ψεύδεσθε και στη συνέχεια απαλλάσσεσθε λόγω αυταπάτης», δεν έχει πλέον πέραση! Επίθετα όπως οργή, διαμαρτυρία, μηχανισμοί, αγανάκτηση και ετικέτες όπως κεντροδεξιά, μεσαίος χώρος, κεντροαριστερά, αποφασισμένοι και αναποφάσιστοι και άλλοι παρόμοιοι χαρακτηρισμοί, λειτουργούν αυτάρεσκα και ομφαλοσκοπικά, ως οχήματα της αχαλίνωτης αντιπαλότητας, του διχαστικού λόγου και της αυταρχικής προπαγάνδας των πολιτικών κομμάτων.
 
Το συμπέρασμα είναι ένα: Κανένας πολιτικός αναλυτής ή δημοσκόπος δεν μπορεί με βεβαιότητα να προβλέψει την εκλογική συμπεριφοράτων περίπου τεσσάρων εκατομμυρίων ψηφοφόρων που ζουν σήμερα στα όρια της φτώχειας.
 
Μπορεί με την ψήφο τους να δείξουν αγανάκτηση, να τιμωρήσουν, να αδιαφορήσουν, να ξαναπιαστούν κορόιδα, να εξαγοραστούν για ένα κομμάτι ψωμί ή ακόμη να πιαστούν στον ύπνο με αιφνίδιες στρατηγικές μικροπαροχών.
 
Μετά από τρία μνημόνια, απίστευτες μειώσεις μισθών και συντάξεων, αυξήσεις άμεσων και έμμεσων φόρων, λεηλασία ιδιωτικής πρωτοβουλίας και έντονης φτωχοποίησης της μεσαίας τάξης παρατηρείται μια απάθεια και μια σιωπηλή υποταγή των άλλοτε αγανακτισμένων πολιτών.
 
Πλέον, στην πολιτική, οι ευθύγραμμες και λογικές εξελίξεις έχουν σταματήσει προ πολλού να ισχύουν. Οι κοινωνίες άλλαξαν και οι ψηφοφόροι είναι πλέον απρόβλεπτοι. Οι κάθε είδους ειδικοί στην επικοινωνία και στις αναλύσεις θα πρέπει να αλλάζουν κι αυτοί τον τρόπο σκέψης τους, για να μην εκπλήσσονται κάθε φορά με το αποτέλεσμα. Η κοινή λογική είναι είδος προς εξαφάνιση, στην πολιτική. 
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Δευτέρα 30 Οκτωβρίου 2017

Η απάντηση σε μια ερώτηση θα δώσει την αυτοδυναμία στη ΝΔ. Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Ο διακαής πόθος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ηαυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές. Αν φυσικά, καταφέρει να κρατήσει τη δημοσκοπική της υπεροχή μέχρι τις εκλογές και να την αυξήσει με νέο εκλογικό «αίμα» από τις τάξεις των αναποφάσιστων ψηφοφόρων και της αποχής.
 
Μητρώα στελεχών, προσυνέδρια, μαζώξεις κομματικές, ενδοοικογενειακές διενέξεις και γενικά αθρόα προσέλευση πολιτών για τον επαναπροσδιορισμό της ζωτικής σημασίας ταυτότητας του κόμματος στη νέα εποχή. Να καθορίσουν τη νέα στρατηγική και το νέο στίγμα. Όλα καλά μέχρι εδώ.
 
Όλα τα κόμματα εξουσίας και μη, μαζεύονται, συζητάνε και αποφασίζουν πως θα οικοδομήσουν μια καλύτερη ποιότητα ζωής για τους ψηφοφόρους – πολίτες τους και φυσικά για τους ίδιους.
 
Σχολιάζουν, διαφωνούν, κρίνουν δηκτικά τα έργα των αντιπάλων αλλά ποτέ τα λάθη των ίδιων. Αρέσκονται στην κριτική αλλά ποτέ στην αυτοκριτική. Και όταν την κάνουν αυτή γίνεται επιφανειακά και χωρίς να λαμβάνεται η πρέπουσα θεραπευτική αγωγή. Γίνεται για το θεαθήναι!
 
Γενόσημα της κομματοκρατίας και της μιντιοκρατίας οι περισσότεροι πολιτικοί μας, δεν έχουν αντιληφθεί ότι οι πρακτικές και τα συστατικά που οικοδόμησαν τον παλιό κόσμο, έχουν ακυρωθεί από τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία και είναι πλέον μόνο ερείπια από τον μνημονιακό σεισμό και υλικά με μηδενική αξία. Η πλειονότητα των πολιτών θεωρεί το πολιτικό προσωπικό υπεύθυνο για τις σεισμικές δονήσεις των μνημονίων κάτι σαν το αλεξικέραυνο, που τραβάει τις δονήσεις.
 
Και όλα αυτά έχουν να κάνουν και με τον διακαή πόθο της Νέας Δημοκρατίας για την πρωτιά και την αυτοδυναμία στις εθνικές εκλογές. Και θα πρέπει να ληφθούν σοβαρά από τους υπεύθυνους σχεδιασμού της πολιτικής στρατηγικής και επικοινωνίας του κόμματος. Και πάνω εκεί να στηριχτούν κάποια συνθήματα και επικοινωνιακά αφηγήματα.
 
Για να εξασφαλίσει όμως την ευπροσηγορία του ακροατηρίου του λεγόμενου μεσαίου χώρου, που ιστορικά δίνει την αυτοδυναμία στο πρώτο κόμμα, θα πρέπει να απαντηθεί ένα ερώτημα  που βρίσκεται στα χείλη πολλών αναποφάσιστων ψηφοφόρων, και που κανένας από τους ακριβοπληρωμένους spin doctors του κόμματος δεν μπήκε στον κόπο να το απαντήσει «σταράτα»!
 
Ένα ερώτημα, που ακούνε βουλευτές, πολιτευτές, στελέχη του κόμματος από απλούς πολίτες, κάθε μέρα όπου κι αν πάνε και το ερώτημα είναι : «Γιατί να ψηφίσω όλους εσάς που μας φέρατε εδώ; Εσείς θα μας σώσετε;».  Ένα απλό και συνάμα πολύ δύσκολο προς απάντηση, ερώτημα του απλού κόσμου.
 
Από τη μια έχουμε κάποιον που πήρε με ψέματα την εξουσία και εκμεταλλεύεται την εμπιστοσύνη που του δείξαμε. Από την άλλη έχουμε κάποιους άλλους υπεύθυνους για την οικονομική τραγωδία που βιώνουμε και ζητάνε να τους ξαναψηφίσουμε για να μας σώσουν!
 
Καλά είναι τα δημαγωγικά λόγια «ψεύτης, αναξιόπιστος, Αλέξης», «καταστροφική κυβερνητική πολιτική», «ψεκασμένος υπουργός», και άλλα παρόμοια ευχολόγια και αφορισμοί, στρατευμένα στο μεγαλείο της παράταξης αλλά δεν φέρνουν αυτοδυναμία.
 
Ο ρόλος των τμημάτων του πολιτικού σχεδιασμού ενός κόμματος είναι να μελετά, να σχεδιάζει και να ενημερώνει, με τα λεγόμενα non papers, όλα τα μέλη του κόμματος που έρχονται σε επαφή με Μέσα και πολίτες, με τις κατευθύνσεις, τις προτεραιότητες και τις βασικές δεσμεύσεις. Για την πλήρη ενημέρωση των πολιτών να απαντά και στις καίριες ερωτήσεις τους, έστω κι αν σε μερικές απαντήσεις σοβούν δόσεις αυτοσαρκασμού.
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2017

Οι τηλε-ευαγγελιστές της πολιτικής και οι τελάληδες της αγοράς. Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Το φρούτο μας ήρθε από την Αμερική, όπου και ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας, ως προέκταση ενός από τα κύρια θρησκευτικά δόγματα του προτεσταντισμού. Οι ευαγγελιστές αποτέλεσαν την κυρίαρχη αμερικανική εκδοχή του. Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 στο ευαγγελικό κήρυγμα προστέθηκαν εκτός από τα θρησκευτικά και κοινωνικά μηνύματα και μηνύματα πολιτικών κινημάτων.
 
Στις μέρες μας έφτασε και στη χώρα μας, παράλληλα με την ανάπτυξη της σύγχρονης τεχνολογίας. Πρώτος διδάξας, στην αλήστου μνήμης εποχή της έναρξης της ιδιωτικής τηλεόρασης, έμπλεος οργής και γραφικότητας, πρόεδρος πολιτικού κόμματος. Ένας τηλε- ευαγγελιστής της πολιτικής προς αποφυγήν, αν και ετεροχρονισμένα, πέτυχε τον απώτερο στόχο του.
 
Στην τηλεοπτική δημοκρατία όπου ζούμε, ενδημεί ένας σημαντικός αριθμός τηλε- ευαγγελιστών της πολιτικής που κατακλύζουν τα σαλόνια μας και φιλοδοξούν να κυριαρχήσουν στις τελευταίες σκέψεις μας πριν κοιμηθούμε και να μας πουλήσουν από κρέμες, βιβλία, κινητά, φυτικά σκευάσματα υγείας, ακόμη και θερμάστρες με τριάντα βαθμούς Κελσίου υπό σκιάν!
 
Κονταροχτυπιούνται, φωνασκούν, αναλύουν με τον δικό τους τρόπο τα πάντα. Από την καθημερινότητα στην πολιτική ζωή του τόπου, τις παρεμβάσεις τους στα πολιτικά δρώμενα, τον σχεδιασμό όλων των εμπλεκομένων μερών στην πολύπαθη περιοχή της Μέσης Ανατολής, μέχρι και τις μύχιες σκέψεις του Προέδρου της Ρωσίας και του ηγέτη της Βόρειας Κορέας. Παντογνώστες, με το αζημίωτο φυσικά.
 
Ιδεολογικός προσηλυτισμός με άμεσα εμπορικά και πολιτικά οφέλη, ένα ελληνικό μιντιακό παράδοξο που χρεώνεται σε τιμές telemarketing.
 
Εκπομπές πώλησης προϊόντων ενδεδυμένες με πολιτικό περίβλημα που φαίνεται να μην προβληματίζει τους υπεύθυνους των τηλεοπτικών πραγμάτων. Ίσως προβληματιστούν αν ξεπεραστούν τα όρια και αγγίξουν εθνικά προβλήματα ή περάσουμε σε εκπομπές με θρησκευτικό προσηλυτισμό. Τότε όμως θα είναι πολύ αργά να μπουν τηλεοπτικοί κανόνες.
 
Στην ίδια κατηγορία συμπεριλαμβάνονται και οι τελάληδες της αγοράς και του τηλεοπτικού εμπορίου. Γνωστοί και καταξιωμένοι παρουσιαστές και δημοσιογράφοι, έναντι αδράς αμοιβής και ποσοστών επί των πωλήσεων, αναλαμβάνουν την «κατήχηση» του τηλεοπτικού κοινού του καναπέ, σε προϊόντα ευρείας κατανάλωσης. Από φυσικό σκεύασμα για το αδυνάτισμα, μέχρι επιγονατίδες για στραβοπατήματα. Κι όλα αυτά, μέσα στις εκπομπές λόγου και διαλόγου και ανάμεσα σε ζέοντα θέματα της καθημερινότητας, όπως συντάξεις και επιδόματα ανεργίας. Πραγματικοί τηλε – ευαγγελιστές καταναλωτικών προϊόντων. Τα μόνα τηλεοπτικά προγράμματα αρκετών τηλεοράσεων, είναι τα προγράμματα telemarketing και με πολλές επαναλήψεις. Και η αδειοδότηση των καναλιών αργεί….
 
Κράτος, ολιγάρχες των media, φιλόδοξοι πολιτικοί, ιδιώτες, έμποροι, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ρόλους και όρια στη χρήση του μέσου της τηλεόρασης. Να γνωρίζουν οι αγανακτισμένοι και ανυπόμονοι, φιλόδοξοι πολιτικοί, ότι δεν κατέχουν μόνο αυτοί το προνόμιο της μοναδικής αλήθειας και οι επώνυμοι παρουσιαστές εμπορικών προϊόντων και υπηρεσιών ότι ταυτιζόμενοι με ένα προϊόν «πουλάνε» έναντι πινακίου φακής την εικόνα τους που με τόσο κόπο και θυσίες φιλοτέχνησαν.
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Δευτέρα 16 Οκτωβρίου 2017

Αυτά βλέπει ο κόσμος, Κυριάκο! Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Το ερωτηματολόγιο, multiple choice, που έστειλε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στα μέλη του, με στόχο να καταλάβει τις πολιτικές επιθυμίες που έχουν οι ψηφοφόροι μέλη της, προκειμένου να έρθει η ανάπτυξη, νέες θέσεις εργασίας, σίγουρα, δεν περιλαμβάνει ερώτηση για πολυθεσία ορισμένων στελεχών που επιλέγονται παράλληλα με τις πλουσιοπάροχα αμοιβόμενες θέσεις που κατέχουν, από Ελληνικά και Ευρωπαϊκά πρυτανεία να καλύψουν νευραλγικές θέσεις στον κομματικό μηχανισμό! Το αξίωμα τόπο στα νιάτα βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή. Αυτά βλέπει ο κόσμος και αποστρέφεται κάθε είδους σανό! Παραφράζοντας τον Καριωτάκη θα λέγαμε «Μα δεν υπάρχει κανείς ανάμεσα στους αξιωματούχους του κόμματος, να πεθάνει από αηδία;».
 
Κρεσέντο κυβιστήσεων από ένα κόμμα εξουσίας που θέλει να αυτοπροβάλλεται ως υπερασπιστής των μεταρρυθμίσεων, μείωση του κρατισμού και απεγκλωβισμό από τη μέχρι τώρα ομφαλοσκόπηση του πολιτικού συστήματος. Αυτά βλέπει ο κόσμος και του δίνει αναιμικά δημοσκοπικά ποσοστά της τάξεως του πέντε με έξι τοις εκατό, ενώ θα έπρεπε να ξεπερνάει τη διαφορά των δεκαπέντε μονάδων από το κυβερνών κόμμα, με τις φορομπηχτικές πολιτικές που ακολουθεί. Όταν το κόμμα του Αλέξη υιοθετήσει τη στρατηγική u-turn, των παροχών σε συντεχνιακές  ενώσεις και ασθενέστερες οικονομικές τάξεις, με έμπειρους spin doctors γαλουχημένους στην κομματική προπαγάνδα, οι δημοσκοπήσεις θα δείξουν ποσοστά διαφοράς, στατιστικού σφάλματος, μεταξύ των δύο κομμάτων. Ακόμη και το «εκτροχιασμένο» τρένο θα ξαναμπεί στις ράγες.
 
Τα κονταροχτυπήματα και η υφέρπουσα εσωστρέφεια στα τελευταίως εμφανιζόμενα «ταυτοτικά» ζητήματα όπως αλλαγή φύλου, εθνική ταυτότητα και αυτονομία ελληνικών περιοχών ή διαχωρισμός Κράτους – Εκκλησίας συρρικνώνουν την εικόνα ισχυρής και σταθερής αυριανής κυβέρνησης με αυτοδυναμία. Πολλά συγχαρητήρια θα πρέπει να δοθούν και στον δημιουργό του παραδείγματος με τον εξωγήινο που συμβούλευσε ένα παιδί να αλλάξει φύλο. Ένα παράδειγμα που χρησιμοποίησε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να υποστηρίξει την άποψη του αλλά που έδωσε την ευκαιρία στον Αλέξη για ένα κρεσέντο προοδευτισμού της Κυβέρνησης. Ένα παράδειγμα που μόνο σε παρέα φίλων λέγεται και όχι στη Βουλή.
 
Η οικονομία μας είναι σε ελεύθερη πτώση, οι θεσμοί αποσαθρώνονται, οι πολίτες συνθλίβονται από φόρους, μειώσεις μισθών και συντάξεων και είναι αρκετά εξοργιστικό να ασχολείται μια Βουλή με θέματα αποπροσανατολισμού και αριστερού, «τακτικισμού» της Κυβέρνησης. Άπαντες οι πολιτικοί μας κατώτεροι των περιστάσεων, ανίκανοι και λίγοι και με μικρές διαφορές από τα UFO, σύμφωνα με τη γνώμη των περισσότερων πολιτών. Απόδειξη τα συνεχώς αυξανόμενα ποσοστά αποχής από τις εκλογές.  
 
Αυτά βλέπει ο κόσμος και περιμένει τη σωτηρία από τον από μηχανής Θεό. Ψάχνει μαγικές και εναλλακτικές λύσεις που υπάρχουν μόνο στη σφαίρα της φαντασίας του. Ψάχνει νέα πρόσωπα, με ειλικρίνεια στα λεγόμενα, με καθαρότητα θέσεων και με προτεραιότητες εφαρμόσιμες και όχι βαθυστόχαστες αναλύσεις και ερμηνείες. Χόρτασε κάθε σανό – brand.
 
Για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο δρόμος μέχρι τις εκλογές δεν θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, ούτε «αναίμακτος» προσώπων από τα ψηφοδέλτια. Το παλιό πρέπει να δώσει τη θέσει του στο νέο και να αποκλειστούν οι καιροφυλακτούντες σαλτιμπάγκοι άλλων κομμάτων, να πιάσουν στασίδι σε ένα κόμμα που διεκδικεί την εξουσία. Ήδη έχουν αρχίσει να φαίνονται οι πρώτες «ξεσκονίστρες» προς το πρόσωπο του Αρχηγού.
 
Αυτά βλέπει ο κόσμος και το σάλπισμα της ανανέωσης από το πολλά υποσχόμενο Μητρώο στελεχών, θα σιγήσει πριν την ώρα της κάλπης, αν επαληθευτούν. 

Δευτέρα 9 Οκτωβρίου 2017

«Ξύλινη» γλώσσα. Η «κατάρα» του πολιτικού συστήματος. Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Νέηλυς, νεόφερτος, στο χώρο της πολιτικής επικοινωνίας, προ αρκετών ετών, είχα την ευκαιρία να προσφέρω εθελοντικά τις υπηρεσίες μου στο τμήμα πολιτικού σχεδιασμού μεγάλου κόμματος που κατείχε παράλληλα και την εξουσία. Σε λίγες μέρες θα είχαμε μια νέα εκλογική αναμέτρηση με αντίπαλο κόμμα που φιλοδοξούσε την «εκθρόνιση» μας. Οι πρώτες εθελοντικές υπηρεσίες που μου είχαν ανατεθεί ήταν οι μεταφορές πολιτικών κειμένων και δελτίων τύπου από τους υπεύθυνους του τμήματος προς τους πολιτικούς προϊστάμενους τους. Παράλληλα, παρακολουθούσα από κοντά εσωτερικές συσκέψεις για να εξοικειωθώ με τα μυστικά του στρατηγικού σχεδιασμού και της επικοινωνίας ενός κόμματος εξουσίας. Παραμονές μιας μεγάλης προεκλογικής συγκέντρωσης όπου θα μιλούσε ο αρχηγός της παράταξης, ήρθε τα χέρια μου, για φωτοτύπηση, η τελική προεκλογικής ομιλία του. Μπήκα στον πειρασμό, πριν την φωτοτυπήσω, να την διαβάσω. Κι έμεινα άλαλος! Αν και είχα πανεπιστημιακή μόρφωση αλλά και άρτι αποφοιτήσας από κολλέγιο επικοινωνίας εξωτερικού, δεν έβγαζα το νόημα σε κάποιες παραγράφους. Ήξεις, αφίξεις. Στην εύλογη απορία μου η απάντηση ήταν ότι ο αρχηγός δεν ήθελε να πάρει ξεκάθαρη θέση σε κάποια θέματα!
 
Με ένα λόγο αποστεωμένο, βαρύγδουπο, αρτηριοσκληρωτικό, λόγω κομματικής ιδεολογίας, ένας απολιθωμένος λόγος που μόνο στα δημόσια έγγραφα μπορούσε κάποιος να διαβάσει, με άγνωστες λέξεις και εκφράσεις ασυνάρτητες μεταξύ τους. Ένας λόγος που δεν έλεγε τίποτα, στο μεγαλύτερο μέρος τους και φυσικά θα άφηνε αδιάφορο το κοινό όταν θα εκφωνείτο. Τελικά ο λόγος πέρασε, ο πολιτικός τον εκφώνησε, αλλά η εξουσία χάθηκε. Και από αυτή την τελική ομιλία, πλην των άλλων αιτιών. Δυστυχώς δεν την κράτησα, ούτε υπάρχει και στο διαδίκτυο.
 
Η γνωστή σε όλους μας «ξύλινη» γλώσσα, προνόμιο των πολιτικών να μιλάνε χωρίς να λένε τίποτα, δυστυχώς συνεχίζεται και στις μέρες μας. Τυποποιημένες φράσεις, κοινοτυπίες, άκαμπτη και πομπώδης γλώσσα για εντυπωσιασμό και προπαγάνδα.
 
Στην εξέλιξη της ο χαρακτηρισμός «ξύλινη» γλώσσα, χρησιμοποιείται σήμερα πλην των πολιτικών και από κλάδους πολλών τεχνοκρατών.
 
Συνήθως «ξύλινη» ονομάζουμε τη γλώσσα που περιλαμβάνει λέξεις που δεν καταλαβαίνουμε με απώτερο στόχο να μην καταλαβαίνουμε τι θέλει να πει κάποιος. Αρκετοί πολιτικοί μας, με έντονη την κομματική τους ιδεοληψία, χρησιμοποιούν την αντίστοιχη «κασέτα» λόγου ανάλογα με το μέρος που βρίσκονται. Στα πάνελ των τηλεοράσεων, στα τηλεπαράθυρα, στα ραδιόφωνα μας «φλομώνουν» με δυσνόητα νοήματα, δύσκολες λέξεις, και πολλές φορές με πολιτική δόμηση λόγου επιτηδευμένα δυσνόητη. Οι ανακοινώσεις πολλών πολιτικών κομμάτων βρίθουν από παραδείγματα «ξύλινης» γλώσσας για την επίτευξη προπαγανδιστικών στόχων. Αρκετές ανακοινώσεις ο αναγνώστης ή ο ακροατής τις θεωρεί αποτέλεσμα ψευτοκουλτούρας με μανδύα σοβαροφάνειας και τις απορρίπτει λόγω άγνοιας των λέξεων.
 
Η χρησιμοποίηση της «ξύλινης» γλώσσας από τους πολιτικούς μας είναι ένας ακόμη βασικός λόγος της απαξίωσης του πολιτικού μας συστήματος. Είναι μια γλώσσα που δεν εξελίσσεται όπως και οι πολιτικοί. Η πολυετής χρήση των λέξεων ιμπεριαλισμός, καπιταλισμός, η εργατική υπεραξία, η δικτατορία του προλεταριάτου, οι νέες μορφές πάλης και άλλες ακόμη παρόμοιες λέξεις δεν συγκινούν κανέναν σημερινό ψηφοφόρο και δεν είναι πεδίο δόξης λαμπρό για έναν πολιτικό.
 
Βέβαια η «ξύλινη» γλώσσα ενός πολιτικού διαφέρει από τη γλώσσα κενού πολιτικού λόγου. Η πρώτη είναι μόνο ακαταλαβίστικη ενώ η δεύτερη συσκοτίζει και με σκοπιμότητα αποκρύπτει το περιεχόμενο.
 
Η «ξύλινη» γλώσσα τραυμάτισε την εικόνα μεγάλου μέρους του πολιτικού συστήματος αλλά δεν την «σκότωσε» ακόμα. Οι πολιτικοί που τη χρησιμοποιούν ανήκουν στο χθες, αγχώνονται με το σήμερα και αρνούνται το αύριο. Η λήθη αναμενόμενη. 
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Δευτέρα 2 Οκτωβρίου 2017

Εκλεκτικές συγγένειες! Του Θανάση Παπαμιχαήλ




Χούλιγκανς της πολιτικής, πολιτικοί γυρολόγοι πιάνουν στασίδι από το πρωί στα λιγοστά ευτυχώς τηλεοπτικά παράθυρα, άλλοι για να αποδομήσουν την κυβερνητική παράταξη και άλλοι για να συνεχίσουν τοαειθαλές μοντέλο παραποίησης της πραγματικότητας. Με πλούσιο το λέγειν και φτωχό το πράττειν, επιδίδονται καθημερινά στο ανεξάντλητο σπορ της πολιτικής απάτης.

Αγνωσία ή πολιτική τοξίνη, τα καθημερινά πολιτικά «αντάρτικα» στα έδρανα της Βουλής και στις ειδήσεις των ΜΜΕ.

Συνεχίζεται η ακραία ρητορική ταξίματος και η μηδενιστική αντιπολιτευτική πρακτική, των περισσότερων κομμάτων, καθόλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Με πρωταγωνιστή τον σημερινό κυβερνητικό σχηματισμό. Η χώρα χρόνια τώρα οδηγείται στα βράχια αλλά η αντιπολίτευση ακολουθεί τη μόνη στρατηγική που ξέρει, την εξόντωση των εχόντων την εξουσία. Για τα ελληνικά πολιτικά κόμματα δεν υπάρχουν αντίπαλοι, μόνο εχθροί. Προδότες, καταστροφείς, δωσίλογοι, γερμανοτσολιάδες, τρομοκράτες και αρκετοί ακόμη επιθετικοί προσδιορισμοί, με στόχο την ολοκλήρωση της απαξίωσης του συνόλου του πολιτικού προσωπικού συλλήβδην. Και δεν σκέφτονται ότι αυτή την απαξίωση τη «λούζονται»!

Οι γνωστοί μας άγνωστοι που είναι εθισμένοι στη βία και στο μπάχαλο, στις οδομαχίες και στα ακραία επεισόδια, πιστεύοντας ότι θα αντιστρέψουν τον ρουν των γεγονότων, δεν διαφέρουν και πολύ από τους πολιτικούς που ξιφουλκούν με το μαχαίρι του Βρούτου στις πλάτες του λαού.

Φυσικά, σε καμία περίπτωση δεν εξισώνουμε όσους καίνε, σπάνε χρόνια τώρα, το κέντρο της Αθήνας, με όσους «πονηρούς» πολιτικούς τάζουν λαγούς με πετραχήλια και στη συνέχεια σφυρίζουν αδιάφορα και με νέα ψέματα προσπαθούν να δικαιολογηθούν.

Στα χρόνια τα λεγόμενα μνημονιακά, άπαντες οι πολιτικοί αποδείχθηκαν απελπιστικά λίγοι και η δραματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων, μόνο έπειτα από πόλεμο μπορεί να παρομοιαστεί. Τα νηπιακά επιχειρήματα που ανταλλάσσουν ευρισκόμενοι στα έδρανα της Βουλής για την απόρριψη των ευθυνών τους και το «λούσιμο» με προσωπικές ύβρεις και χτυπήματα στο μαλακό υπογάστριο, δεν αφήνουν καμιά ελπίδα για εθνική συνεννόηση την ύστατη αυτή στιγμή.

Η υποτιθέμενη ευρωπαϊκή κουλτούρα των αστικών κομμάτων, σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο, δεν κατάφερε να «μπολιαστεί» στο DNA των δικών μας πολιτικών, όπως το «γάντι» των μονομάχων.

Ο ένας το πετάει, ο άλλος το σηκώνει! Άγραφος νόμος αν μπεις στα χωράφια του άλλου. Τα παίρνει στο κρανίο κατά την προσφιλή λαϊκή έκφραση, και σε καλεί σε μονομαχία στα αλώνια της Βουλής και στα παράθυρα των τηλεοράσεων. Βέβαια χωρίς θεατές μια και οι πολίτες, έχουν βαρεθεί να ακούνε και να βλέπουν fake μονομαχίες. Σήμερα, μετά τις Γερμανικές εκλογές, με όλα τα πολιτικά σενάρια εξελισσόμενα, με τη χώρα στη γεωπολιτική μέγγενη εταίρων, δανειστών, με την κοινωνία στα όρια εξαθλίωσης, οι πολιτικοί αρχηγοί οφείλουν να ακολουθήσουν τη στρατηγική της ελάχιστης εθνικής συνεννόησης προετοιμάζοντας πολιτικά στελέχη και ψηφοφόρους τους. Διαφορετικά, πολιτικοί και μπαχαλάκηδες, κατά το «κολιός και κολιός από το ίδιο βαρέλι». Εκλεκτικές συγγένειες!

Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου 2017

Μια αριστερά, ο Θεός να την κάνει αριστερά! Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Μια αριστερά που καθημερινά καταποντίζεται δημοσκοπικά, ευνουχίζεται ιδεολογικά και κινδυνεύει να ακρωτηριαστεί πολιτικά, όταν γίνουν εκλογές, ζει με την ελπίδα να ξαναθεριέψει το πεινασμένο κτήνος του λαϊκισμού. Μια αριστερά που άλωσε, αλώθηκε και τελικά αλλοιώθηκε από μια δράκα στελεχών «χαλασμένης» γενιάς που πίστευε ότι ήταν «χαρισματική»!

Μια αριστερά στα όρια της πολιτικής φαιδρότητας με λόγο φτηνού πολιτικαντισμού και επιδόσεις ανευθυνότητας περιορίζεται πάντα σε αυτοψία μετά τις καταστροφές, με συνοδεία τηλεοπτικών συνεργειών. Το προλαμβάνειν, αγνοείται όπως και η ανάληψη πολιτικής ευθύνης.

Μια αριστερά αιθεροβάμων, ιδεοληπτική, γραφική ανερμάτιστη, ανεύθυνη, εμμονική, αφοριστική, καιροσκοπική, αμετροεπής, κυνική, οκνηρή, ξεπερασμένη, απομεινάρι μιας άλλης εποχής όπου η πολιτική των στημένων εικόνων έχει τελειώσει οριστικά και αμετάκλητα και το όραμα που προβάλλει με πάθος έχει «ξεθωριάσει» επικίνδυνα.

Μια αριστερά αναιδής,  υπερφίαλη, μαξιμαλιστική αυτάρεσκα ημιμαθής και με χιλιοφθαρμένα ιδεολογικά ρητορεύματα, κενολογίες εντυπωσιασμού αφελών, βουλιμία για νομή εξουσίας, ολέθρια για το συμφέρον του τόπου.

Μια αριστερά οπαδός του καφενόβιου κουβεντιαστού θριάμβου εικονικών επιτυχιών, εκμαυλισμό συνειδήσεων, και οβιδιακές μεταμορφώσεις εντός ζώνης βολέματος.

Μια αριστερά με λόγο ξύλινο, ιδεοληπτικό, φοβικό, συμβατικό, αραχνιασμένο, προκάτ, με στρεβλώσεις και αγκυλώσεις από τον περασμένο αιώνα να φιλοδοξεί να πείσει νέους ανθρώπους με σκέψη, γνώση και σύγχρονες ανησυχίες των αναγκών της ζωής τους.

Μια αριστερά που πολιτεύεται με διχαστικό τρόπο κριτήρια κομματικής επικράτησης, συσπείρωσης του σκληρού πυρήνα των οπαδών και διεύρυνση της εκλογικής πελατείας με συμπεριφορές και ανακλαστικά της πρώτης δεκαετίας της μεταπολίτευσης.
Το «καινούργιο κοσκινάκι» που διαμορφώθηκε βασιζόμενο σε αντισυστημικά και αντιμνημονιακά συστατικά αμφισβητείται καθημερινά.

Μια αριστερά που ενώ η χώρα μετεωρίζεται στο χείλος της αβύσσου παραμένει θιασώτης στο θέατρο του παραλόγου περιμένοντας την έλευση του από μηχανής Θεού για τη σωτηρία.

Μια αριστερά που διεκδικεί επάξια την πιστοποίηση αμοραλισμού και καιροσκοπισμού.

Μια αριστερά που αντιδρά με τον «πλέον βέλτιστο τρόπο», όταν οι παραλίες του Σαρωνικού γέμισαν με οργή τους κατοίκους και μαζούτ τη θάλασσα, και δεν βρέθηκε ένας αρμόδιος πολιτικός να αναφωνήσει «mea culpa»!

Μια αριστερά που διορίζει, τακτοποιεί χωρίς έλεγχο, σε δημόσιες θέσεις «ημέτερους», σαν να επρόκειτο για την οικογενειακή τους επιχείρηση. Η κουλτούρα των «πελατειακών σχέσεων» μπόλιασε και το DNA της αριστεράς.

Μια αριστερά που προτιμά τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, από τους μη έχοντες καμία σχέση επιχειρηματίες του ιδιωτικού τομέα, με το κράτος.

Μια αριστερά ο Θεός να την κάνει αριστερά όπως την καταντήσανε! 
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Τρίτη 19 Σεπτεμβρίου 2017

Τολμήστε να πολιτευθείτε! Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Ο μέσος πολιτικός είναι για τον μέσο νεοέλληνα πολίτη, απατεώνας, ψεύτης, χαραμοφάης, κουτοπόνηρος, ανεπάγγελτος, ανέντιμος, εγωκεντρικά φιλόδοξος, διεφθαρμένος, κονομημένος, αναξιόπιστος, βολεψάκιας, άβουλος, κομματικό υποχείριο και αρκούντως κομπλεξικός. Πιθανόν από την ανωτέρω ταυτότητα να λείπουν αρκετά ακόμη «κοσμητικά» που εκφράζονται από πολίτες απογοητευμένους και δυσαρεστημένους από το πολιτικό προσωπικό που μας κυβερνά τα τελευταία χρόνια. Μια άποψη που ενισχύεται από τον στερεότυπο πλέον τρόπο αναφοράς των ΜΜΕ στο πρόσωπο του μέσου πολιτικού, και στα κίνητρα που τον ωθούν στην πολιτική.

Όμως ο μέσος πολιτικός «ντιλάρει» ευφυώς στο δρόμο για την εξουσία και παίζει ως καλός ηθοποιός το παιχνίδι του πολίτη που θέλγεται από σωτήρες, εξωπραγματικές υποσχέσεις, εικόνα αντί για αλήθεια, ανεδαφικές προσδοκίες, ευτελισμένες αργυρώνητες αγιογραφίες και ναρκισσιστικές γελοιότητες.
Προωθούν την ιδεολογία τους, βάσει των άγραφων νόμων της προπαγάνδας με παχιά λόγια και ακραίο λόγο, πεζοδρομιακό κατά προτίμηση τις περισσότερες φορές. Άλλωστε αυτά αρέσουν στο target group των προσωπικών ψηφοφόρων τους και ο συνήθης χαρακτηρισμός «καραγκιόζης» συνάδει απόλυτα με την ταυτότητα των ανώριμων και ακαλλιέργητων πολιτών που συνδράμουν στη θεατρική παράσταση της εκλογής τους.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να έχουμε σήμερα από το σύνολο του πολιτικού μας προσωπικού το πενήντα τοις εκατό μόνιμα εκλεγμένους εκπροσώπους στο κοινοβούλιο και άλλο ένα πενήντα τοις εκατό «εναλλασσόμενους» αναλόγως των «ρευμάτων» που πνέουν στα τηλεπαράθυρα, τις πλατείες και τους δρόμους. Όλοι διεκδικούν την εξουσία αποφεύγοντας, κατά κανόνα, τη συνάντηση με την πραγματικότητα, υποσχόμενοι τη γη της επαγγελίας και επιρρίπτοντας άμεσες και έμμεσες ευθύνες για την αποτυχία στη λεγόμενη «Πέμπτη φάλαγγα» ή σε εξωτερικούς εχθρούς. Οι βασικοί κανόνες της προπαγάνδας «πιάνουν» δουλειά και ξελασπώνουν κάθε φέρελπη σωτήρα της κοινωνίας μας.

Ο ακροβάτης για να περπατήσει πάνω στο σκοινί απαιτείται να κοιτάει πάντα μπροστά. Ούτε το χάος κάτω από τα πόδια του, ούτε ψηλά. Το ίδιο και ο σκεπτόμενος ψηφοφόρος. Να βλέπει μπροστά το αύριο το δικό του και των παιδιών του. Να κλείσει τα αφτιά του όπως οι σύντροφοι του Οδυσσέα, στις μεγαλόσχημες υποσχέσεις των πολιτικών που έχουν πιάσει μόνιμο «στασίδι» στα ψηφοδέλτια των πολιτικών κομμάτων και να δώσει την πολυπόθητη ψήφο του σε νέους αλλά ώριμους και καλλιεργημένους πολιτικούς που θα χρησιμοποιήσουν άλλη γλώσσα πλην της ξύλινης και άλλα μέσα, πλην των γνωστών μας πελατειακών σχέσεων, για να πείσουν το λαό και να κερδίσουν ψήφους. Διαφορετικά ο κάθε ψηφοφόρος ήταν, είναι και θα είναι ο ηθικός αυτουργός και συνένοχος της «κατάντιας» του πολιτικού προσωπικού που μας κυβερνά.

Σαν παλιός τεχνικός της επικοινωνίας και με την πολυετή εμπειρία μου στην πολιτική επικοινωνία θα συνιστούσα σε κάθε νέο, φρέσκο πρόσωπο, που θέλει να μπει στην αρένα της πολιτικής, να ξεκινήσει άμεσα. Τώρα. Η σημερινή πολιτική και οικονομική συγκυρία τον ευνοεί, να πάρει το βάπτισμα του πυρός. Γιατί ιδιαίτερα σήμερα; Διότι υπό τις σημερινές συνθήκες μακροχρόνιας οικονομικής ύφεσης – το χάος που λέγαμε- τα περιθώρια λάθους, οι «περίοδοι χάριτος», μειώνονται αισθητά για τους εκλεγμένους τόσο του Εθνικού Κοινοβουλίου όσο και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Το λαϊκό αίτημα για ανανέωση σε πρόσωπα εμφανίζεται εντονότατο. Και ευνοεί σαφώς τους νέους και ανεξάρτητους υποψήφιους. Όσοι εκλεγμένοι δεν έχουν να επιδείξουν έργα, δράσεις, πρωτοβουλίες, θα αντιμετωπίσουν μεγάλα προβλήματα στην επανεκλογή τους. ιδίως αν θα έχουν απέναντι τους νέους, άφθαρτους και ανεξάρτητους υποψήφιους. Νέοι υποψήφιοι πολιτικοί μη διστάζετε. Στις επόμενες εθνικές και αυτοδιοικητικές εκλογές δώστε δυναμικά το παρόν σας. Δεν θα διαψευστείτε αν επιλέξετε την τόλμη έναντι της ατολμίας, τη δράση έναντι της αδράνειας. Θα ανταμειφθείτε. Αρκεί να δείξετε αποφασιστικότητα, επιμονή και υπομονή. 
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Παρασκευή 1 Σεπτεμβρίου 2017

«Έγκλημα» στην Αυτοδιοίκηση. Του Θανάση Παπαμιχαήλ




Μετά την αναμενόμενη ψήφιση σε λίγο καιρό της απλής αναλογικής, στις επόμενες εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, θα τελεστούν τα «εγκλήματα» της ακυβερνησίας, συναλλαγής, αποδυνάμωσης του θεσμικού ρόλου Περιφερειαρχών, Δημάρχων, πλειονοψηφήσαντος δημοτικού συνδυασμού, μπλοκαρίσματος αποφάσεων και άλλα τραγελαφικά.
 
Ένα «έγκλημα», με θύματα χιλιάδες πολίτες, κυρίως ασθενέστερων κοινωνικών τάξεων, που θα βλέπουν το θεσμικό όργανο των ΟΤΑ να αδυνατεί να ανταπεξέλθει στις καθημερινές τους ανάγκες λόγω νέων εκλογικών αγκυλώσεων.
 
Πολύ απλά, η μέχρι τώρα Κυβερνησιμότητα των ΟΤΑ πάει περίπατο! Η αντίληψη της κυβέρνησης ότι με την προώθηση της απλής αναλογικής θα δημιουργηθούν συνθήκες συνεργασίας, κουλτούρα συναινέσεων, δημιουργική αντιπολίτευση και ισότιμες στρατηγικές συμμαχίες, ισοδυναμεί μεν, με τα ταυτοτικά στοιχεία της Αριστεράς, ακολουθώντας τον εκσυγχρονιστικό οίστρο της , αλλά όμως σε λάθος πεδίο εφαρμογής. Η απλή αναλογική θα μετατρέψει έναν ζωντανό και δυνατό τοπικό οργανισμό σε νεκρή φύση, σε κενό αέρος. Η επιδιωκόμενη για την κυβέρνηση συμμετοχική αυτοδιοίκηση θα μετατραπεί αναγκαστικά σε ετεροδιοίκηση για να υλοποιήσει και το πιο απλό έργο σε ένα Δήμο, μια Περιφέρεια. Οι προφανείς λόγοι αύξησης της επιρροής του Κυβερνώντος κόμματος στην Αυτοδιοίκηση και οι μικροκομματικές σκοπιμότητες θα επισύρουν σεισμικές αλλαγές και στην κυβέρνηση και στην Αυτοδιοίκηση.
 
Οι προτεινόμενες θεσμικές ασφαλιστικές δικλείδες για τη θεραπεία του αδιέξοδου της Κυβερνησιμότητας, όπως «προδιαβουλεύσεις» των τοπικών νομοσχεδίων, άρνηση ψήφου για δημιουργία πλασματικής πλειοψηφίας, δημοσιότητα των συνελεύσεων για πίεση από την κοινή γνώμη ή και τοπικά δημοψηφίσματα, θα περιπλέξουν περισσότερο το σύστημα της Κυβερνησιμότητας των ΟΤΑ.
 
Οι «μικροί παίκτες» των ΟΤΑ θα πετροβολάνε ό,τι κινείται στο όνομα της αντίδρασης τα συμβούλια.
Το μοίρασμα της τράπουλας για τον έλεγχο της αυτοδιοίκησης πρέπει να γίνει αλλιώς, διαφορετικά οι αξιωματούχοι των ΟΤΑ, θα έχουν διακοσμητικό ρόλο στις περιοχές ευθύνης τους.
 
Οι εκλογές των ΟΤΑ το 2019 θα είναι οι πρώτες … κάλπες που θα εγκαινιάσουν το νέο εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής και θα διαπιστώσουμε πόσο θα αλλάξει η λειτουργία του θεσμού αν και σύμφωνα με τη λαϊκή ρήση «χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει». Μια πραγματική «νάρκη» στα θεμέλια των ΟΤΑ.
 
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος