Ο Ζήκος και οι μπακάλικοι λογαριασμοί. Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

Στην Ελληνική ταινία, με τους τίτλους «Ο Μπακαλόγατος» ή «Της κακομοίρας», διαφορετικοί τίτλοι, μία η ταινία, λόγω πολλαπλών επαναλήψεων από τα τηλεοπτικά μας κανάλια, απολαμβάνουμε τις «φαρμακερές» ατάκες του Ζήκου, την ώρα που παραδίδει ταμείο στο αφεντικό του. Ακολουθούν μπακάλικοι λογαριασμοί, εφεύρεσης του Ζήκου που κάθε φορά τους ακούμε με χαμόγελο και ευχαρίστηση.

Μπακάλικοί λογαριασμοί «κομμένοι και ραμμένοι» στα μέτρα εκείνου που αποδίδει λογαριασμό. Έτσι γίνεται πάντα και στην πολιτική. Όταν ένας αρχηγός κόμματος, ένας υπουργός, μια κομματική παράταξη, χάνει τον μπούσουλα, οι απαντήσεις τους θυμίζουν τις απαντήσεις του Ζήκου. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε και γράψτε το όπως το λέμε. Άλλα τους ρωτάς και για άλλα σου απαντάνε. Συχνά οι απαντήσεις μοιάζουν να δίνονται με «πλαστελίνη». Πλάθονται κατά το δοκούν και σερβίρονται από την πλευρά που συμφέρει τον έχοντα την υποχρέωση να απαντήσει.

Ιδιαίτερα, στο χώρο της καταμέτρησης των κρουσμάτων από τον κορονοϊό, τον αριθμό των θυμάτων, τον αριθμό των ΜΕΘ ακόμη και τον αριθμό των εργαζομένων στον τομέα της υγείας.

Διαφορετικές αναφορές από κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, για αριθμούς, στατιστικές και παράπλευρες απώλειες. Ακόμη και τα θύματα από το Μάτι μπαίνουν στον καθημερινό απολογισμό των κομμάτων της εξουσίας.

Συγκρίνουν ανόμοιες καταστάσεις, ενώ «φλέγεται» στην κυριολεξία ο υγειονομικός χώρος.

Σώνει και καλά, να βγει ο ένας πάνω από τον άλλον, λες και όταν θα έρθει η ώρα της κάλπης ή της επόμενης δημοσκόπησης, οι πολίτες θα πάρουν τοις μετρητοίς όσα σήμερα ισχυρίζονται οι μονομάχοι της εξουσίας και όχι όσα βιώνουν!

Το τελευταίο που χρειάζεται η πολιτική του τόπου είναι ένα κίνημα διχασμού, και αμφισβήτησης της κοινής λογικής. Η αβεβαιότητα εξέλιξης της πανδημίας δεν προσφέρεται για πολιτική ξύλευση, εκατέρωθεν.

Αντιδικίες, και  εμμονικές προκαταλήψεις φέρνουν ακραία πόλωση, τοξικότητα και ανήκουστα πράγματα.

Εφιάλτες και άσχημα όνειρα, που βγαίνουν κάθε μέρα, στις εντατικές των νοσοκομείων.

Με τέτοιους μπακάλικους τρόπους, η κοινωνία δεν πάει μπροστά. Απλά κυνηγάει την ουρά της, αδιαφορώντας αν οι νίκες των πρωταγωνιστών της εξουσίας, είναι αιματηρές.

Χρειάζεται από όλους σύνεση και συμβιβασμός στην τρέχουσα κατάσταση. Θα έρθει η ώρα του τελικού λογαριασμού και οι πολίτες θα κρίνουν ποιος κράτησε την κοινωνία όρθια και υγιή και ποιος με ψευδείς και επικίνδυνες θεωρίες προέτρεπε σε ανεύθυνες και ανορθολογικές πολιτικές. Οι διαξιφισμοί μεταξύ κεντροδεξιάς ,κεντροαριστεράς και αριστεράς, για την διαχείριση της πανδημίας, αποδεικνύουν για άλλη μια φορά ότι από τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου μας εκλείπει η κοινή λογική. Θέλει κότσια και... κοχόνες να είσαι λογικός αντί για ιδεοληπτικά φανατικός!

Το επόμενο πεδίο αναμέτρησης των μονομάχων εξουσίας και λοιπών παρατηρητών, θα είναι τα εμβόλια για τον κορονοϊό. Αναμένονται νέοι λογαριασμοί, που θα κάνουν τους λογαριασμούς του Ζήκου να φαίνονται παρωχημένοι. Τροφή για σκέψη  σεναριογράφων, της τηλεόρασης και του θεάτρου! 

 

Απαιτείται δημιουργική αφύπνιση των κομμάτων. Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

 

Είναι γεγονός ότι το δεύτερο κύμα της πανδημίας υποτιμήθηκε από τους έχοντες την εξουσία. Δεν το περιμένανε τόσο έντονο, πέσανε έξω στις προβλέψεις μετάδοσης του ιού από την «απείθαρχη» νεολαία και τους ψεκασμένους αρνητές της πανδημίας, άφησαν την υγεία και την κοινωνία ανοχύρωτη, σπατάλησαν τον χρόνο από τον Μάιο μέχρι σήμερα, δεν πήραν τα απαραίτητα μέτρα, υποτίμησαν τον κίνδυνο της διασποράς των κρουσμάτων, δεν μέτρησαν σωστά τα κρεβάτια ΜΕΘ. Το αποτέλεσμα είναι ότι βρισκόμαστε μπροστά στον κίνδυνο της κοινωνικής κατάρρευσης, με αποτελέσματα και ορατά, με το κλείσιμο των επιχειρήσεων και αόρατα με την επιβαρυμένη ψυχική υγεία των πολιτών από την ανασφάλεια του αύριο και από την διάρκεια του lockdown. Οι ευθύνες της κυβέρνησης είναι δεδομένες, είτε τις αποδέχεται είτε όχι. Τέλος, ο αυτοθαυμασμός της. Όμως, βρισκόμαστε σε πόλεμο, με την πανδημία του κορονοϊού.

Προέχει η αντιμετώπιση της και όχι η επιθετική αντιπολίτευση από τα κόμματα του κοινοβουλίου. Το δριμύ κατηγορώ για τα λάθη και τις παραλείψεις του κυβερνώντος κόμματος, μπορούν να περιμένουν για την επόμενη μέρα όταν θα έχει ηττηθεί η πανδημία.

Προφανώς όμως για την προπαγάνδα, ιδιαίτερα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι πιο εύκολο να επιτίθεται στην κυβέρνηση, από το να προτείνει λύσεις για να αντιμετωπιστεί η δύσκολη κατάσταση της κοινωνίας.

Τώρα η αντιπολίτευση, βρήκε την ευκαιρία να κάνει απολογισμό της δικής της θητείας και των πεπραγμένων της. «Εμείς αφήσαμε τόσα κρεβάτια στις ΜΕΘ, εμείς κάναμε τόσες προσλήψεις σε ιατρικό προσωπικό, εμείς αφήσαμε γεμάτα ταμεία, εμείς, εμείς, εμείς…». Αυτοκριτική δεν έχουμε ακούσει, ούτε από το κυβερνών κόμμα, ούτε από το σύνολο της αντιπολίτευσης.

Όλα, καλώς καμωμένα, από όλους.

«Επακούμβηση», στο γεγονός ότι η πανδημία έχει οδηγήσει την παγκόσμια οικονομία σε ύφεση και ότι το μεγαλύτερο μέρος του «μαξιλαριού» των τριάντα επτά δισεκατομμυρίων ευρών είναι δεσμευμένο για άλλες τρέχουσες υποχρεώσεις του κράτους, δεν λαμβάνονται υπόψη. Φτάσανε ακόμη και σε σημείο η αξιωματική αντιπολίτευση να ζητά μετ’ επιτάσεως από την κυβέρνηση να αφήσει τα ηνία, για να τα πάρουν αυτοί που ξέρουν! Είναι έτοιμοι, να αναλάβουν αύριο κυβερνητικές ευθύνες, με πρόγραμμα απόλυτα κοστολογημένο και ρεαλιστικό. Όπως το άλλοτε πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Και για να σοβαρευτούμε. Η αξιωματική αντιπολίτευση βρίσκεται σε δημοσκοπικό κατήφορο, πολιτική παρακμή, ιδεολογική εσωστρέφεια, έχοντας μια άκρως υποκειμενική αντίληψη πραγματικών αναγκών της κοινωνίας.

Προσπαθούν με λεκτικές ακροβασίες να επικαιροποιήσουν το παρελθόν λόγω αδυναμία να δημιουργήσουν κάτι νέο. Οι πολίτες θα αργήσουν να ξεχάσουν την ιδεοληπτική και αλλοπρόσαλλη διακυβέρνηση τους.

Μαξιμαλιστικές φανφάρες και μηνύματα λέγονται εύκολα όταν είσαι εκτός παιχνιδιού, στην εξέδρα και υλοποιούνται δύσκολα όταν μπεις στο παιχνίδι. Στο πεδίο της μάχης, της καθημερινότητας των πολιτών. Αυτό θα έπρεπε να το ξέρουν από την θητεία τους στην κυβέρνηση. Άλλο το επιθυμητό και άλλο το εφικτό, σύμφωνα με ρήση του ηγέτη που έχουν «αγιοποιήσει».

Στις μέρες μας, μια στείρα αντιπολίτευση, σε αστοχίες, λάθη και παραλείψεις της κυβέρνησης, είναι το τελευταίο που έχει ανάγκη η κοινωνία. Είναι ένα κίνημα κατά της λογικής, με καταστροφικά αποτελέσματα.

Ο εχθρός, δεν είναι απέναντι, στο «άλλα» έδρανα της βουλής. Ο εχθρός είναι αόρατος, παραμένει και εκτρέφεται από τον φανατικό λαϊκισμό ακραίων ομάδων, συνωμοσιολόγων, και όσων ορέγονται την εξουσία, αδιαφορώντας για την υπακοή σε νόμους και θεσμούς.

Η αντιπολίτευση πρέπει να σταθεί στο ύψος της. Αυτό θα εκτιμηθεί από τους πολίτες όταν στηθούν οι κάλπες!

Δημιουργική αφύπνιση απαιτείται όλων των πολιτικών μας κομμάτων, για να νικήσουμε τον ιό και να σώσουμε την κοινωνία.