Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2018

Τέλος χρόνου. Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Τέλος χρόνου για όσους πολιτικούς δεν υιοθετούν τη φράση του  συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη «Ν’ αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω», με αποτέλεσμα να αποφεύγουν την ανάληψη ευθύνης λόγω πολιτικού κόστους και να την μεταθέτουν στους πολίτες. Μαύρο δαγκωτό στις ερχόμενες εκλογές.
Τέλος χρόνου στις προβλέψεις των δημοσκόπων για ευθύγραμμες και λογικές εξελίξεις στην πολιτική σκακιέρα. Οι κοινωνίες άλλαξαν και οι ψηφοφόροι έγιναν απρόβλεπτοι. Η κοινή λογική είναι είδος προς εξαφάνιση στην πολιτική και το απρόσμενο κερδίζει. Ένας στους τέσσερις ψηφοφόρους ζει στα όρια της φτώχειας. Μπορείτε να προβλέψετε με βεβαιότητα την ψήφο του;
Τέλος χρόνου σε όσους αρέσκονται στην κριτική, αλλά ποτέ στην αυτοκριτική. Σχολιάζουν, λοιδορούν, διαφωνούν τα έργα των αντιπάλων τους, αλλά ποτέ τα λάθη των ίδιων. Η πλειονότητα των πολιτών θεωρεί το σύνολο του πολιτικού προσωπικού υπεύθυνο για τις σεισμικές δονήσεις των μνημονίων και την φτωχοποίηση μεγάλης μερίδας των πολιτών. Τα εκλογικά σωσίβια σωτηρίας, ελάχιστα.
Τέλος χρόνου για τους επαγγελματίες της πολιτικής με προϋπηρεσία μόνο σε βουλευτικά έδρανα και αυτοδιοικητικούς θώκους. Όσοι δεν μας έσωσαν τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, θέλουν παράταση νέας τετραετίας να μας σώσουν ή να συνταξιοδοτηθούν με πλήρεις αποδοχές;
Τέλος χρόνου η γνωστή σε όλους ξύλινη γλώσσα των πολιτικών, προνόμιο να μιλάνε χωρίς να λένε τίποτα. Τυποποιημένες φράσεις, κοινοτυπίες, βαρύγδουπες δηλώσεις για εντυπωσιασμό και προπαγάνδα.
Τέλος χρόνου στους χούλιγκανς της πολιτικής, στους γυρολόγους κομμάτων, στους «πιανωστασιδήδες» στα τηλεοπτικά παράθυρα για να συνεχίσουν το αειθαλές μοντέλο παραποίησης της πραγματικότητας.
Τέλος χρόνου στην ακραία ρητορική ταξίματος. Στην παλάμη και ούτω βοήσωμεν! Στα λεγόμενα μνημονιακά χρόνια άπαντες οι πολιτικοί αποδείχθηκαν απελπιστικά αναξιόπιστοι. Ταξίματα που μείνανε ταξίματα!
Τέλος χρόνου στις ιδεολογίες αριστεράς και δεξιάς, μιας ξεπερασμένης γενιάς. Ιδεολογίες με κοινό παρονομαστή, τους διορισμούς, τα επιδόματα, την τακτοποίηση των «ημετέρων». Κοινό το DNA τους.
Τέλος χρόνου και για την Αυτοδιοίκηση μετά το «έγκλημα» της απλής αναλογικής. Ακυβερνησία, συναλλαγή, αποδυνάμωση του θεσμικού της ρόλου. Ένα προμελετημένο έγκλημα χωρίς να ακολουθηθεί η τιμωρία των ενόχων. Θα την πληρώσουν, όσοι την πληρώνουν πάντα. Οι πολίτες που τους ψηφίζουν.
Τέλος χρόνου και στην κυοφορία του Θείου Βρέφους. Γεννήθηκε για να μας δώσει φώτιση και να μας σώσει.
Τέλος χρόνου και νομοτελειακά. Καλές γιορτές και Καλή Χρονιά!
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2018

Οι «καλοί Σαμαρείτες». Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Ευδοκιμούν πάντα με την έλευση της φτώχειας και η προβολή του έργου τους έχει σαν στόχο το θεάρεστο έργο της κυβερνητικής φιλανθρωπίας, να υπακούει στις αρχές της μεταστροφής της κοινής γνώμης. Πιο απλά, όταν ένας πολιτικός «στριμώχνεται» είτε δημοσκοπικά, είτε από ομάδες πίεσης πολιτών με γιλέκα ή χωρίς, τότε ανοίγει το κουτί των παροχών. Δίνει επιδόματα, δίνει μετρητά, δίνει «ανάσες» με δόσεις για να πάρει την εύνοια των πολιτών και μικροποσοστά ανόδου στη δημοσκοπική πίτα. 
Όταν είναι και χρόνος εκλογών, πλημμυρίζουμε από «καλούς Σαμαρείτες» της κεντρικής πολιτική σκηνής, της αυτοδιοίκησης, αλλά και του ιδιωτικού τομέα με το εφεύρημα της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης. Στη χώρα της φαίδρας πορτοκαλέας, ένα στα τέσσερα τηλεοπτικά σποτάκια των διαφημίσεων προσφέρουν καθημερινά γεύματα, τρόφιμα, είδη ένδυσης και υπόδησης ακόμη και πετρελαίου θέρμανσης από ιδιωτικές εταιρίες, δημοτικές επιχειρήσεις και τηλεοπτικούς σταθμούς.
Καλοδεχούμενα θα πείτε όταν το επίσημο κράτος ενδιαφέρεται μόνο για την αναδιανομή της φτώχειας και τον αφανισμό της μεσαίας τάξης.  Εσαεί προεκλογικά χρησιμοποιείται από την εκάστοτε κυβέρνηση, η διανομή επιδομάτων ως σωσίβιο διάσωσης της από το «μαύρισμα» στην κάλπη. Όσο για τους ιδιώτες επιχειρηματίες που προσφέρουν τα χριστουγεννιάτικα καλούδια, έχουν στόχους καθαρά εμπορικούς. Να προτιμηθούν τα προϊόντα ή οι υπηρεσίες τους από τους λίγους εναπομείναντες οικονομικά ενεργούς καταναλωτές, έναντι των ανταγωνιστών τους. Αυτή είναι η πραγματικότητα χωρίς «φτιασιδώματα» επικοινωνιακά. Και δυστυχώς οι πολίτες δεν έχουν ικανότητες απεγκλωβισμού από τέτοιες νοοτροπίες παθητικής κατήχησης και μεταμόρφωσης της σε ενεργά υποκείμενα αποδοχής ή μη. Φυσικά και τα «πρόθυμα» ΜΜΕ παίζουν σημαντικό ρόλο στο κεφάλαιο της αξιοπρέπειας των ασθενέστερων ομάδων των πολιτών.
Το ζητούμενο είναι να υπάρχουν κοινωνίες και χωρίς «καλούς Σαμαρείτες» που φέρνουν «μετρητά» όταν πιέζονται και κάθε είδους παροχές όταν στήνονται κάλπες. Όσο για το νέο φρούτο της κοινωνικής εταιρικής ευθύνης, καλό θα είναι να απέχει της έντονης μαζικής προβολής.
«Ου γνωστό η δεξιά σου τι ποιεί η αριστερά σου» λέει η εκκλησία. «Κάνε το καλό και ρίχτο στο γιαλό» λέει ο θυμόσοφος λαός. Δεν λέει ρίχτο στην τηλεόραση και σε prime time ζώνη.
Και δεν τελειώσαμε εδώ, όπως λένε και στο τελεμάρκετινγκ. 
Όσοι παρακολουθείτε τηλεοπτικά προγράμματα με παρουσιαστές Αι- Βασίληδες και καλούς Σαμαρείτες κερδίζετε μετρητά ζεστά και λαϊκά με ένα απλό τηλεφώνημα ή με αγορά μιας φριτέζας!
Στο μίζερο «σήμερα» ότι αποκομίσετε από όποια πηγή προσφέρεται, είναι ευπρόσδεκτο και αναγκαίο. Ακόμη και οι προσκλήσεις για το άναμμα των Χριστουγεννιάτικων δέντρων υποκαθιστούν το ρεβεγιόν των προ κρίσης ετών, στις μεγάλες πίστες. 
Παράλληλα μπορεί να δώσει και τη «φώτιση» σε πολλούς συμπολίτες μας για να καταλάβουν επιτέλους ότι Αι- Βασίληδες και καλοί Σαμαρείτες δεν χρειάζονται όταν ένα κράτος πατάει γερά στα πόδια τους. 
*Ο Θανάσης Παπαμιχαήλ είναι επικοινωνιολόγος

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2018

Μπούρδα Καραβάγγο… Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Η θετική σκέψη ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες, θα γυρίσει ο τροχός και άλλα τέτοια «αφυδατωμένα» από την πολυετή κρίση που μαστίζει τη χώρα μας, θα ακούσουμε με την έλευση του νέου χρόνου με τις περισσότερες εκλογικές αναμετρήσεις.
Στο λυκόφως της θητείας της η κυβέρνηση θα προσπαθήσει με τα πολλαπλά επιδόματα να κρατήσει το φρόνιμα της αισιοδοξίας σε υψηλά επίπεδα και με τις υποσχέσεις διορισμού στο δημόσιο τα εκλογικά ποσοστά της.
Αντίθετα, η αντιπολίτευση κομπορρημονεί, ότι το νέο έτος θα είναι το έτος της «Τσιπροανατροπής» μιας και η λογική της «ψήφου χαβαλέ – απολιτίκ και αντισυστημικής» πέρασε ανεπιστρεπτί.
Η μόνη σωστή επιλογή των υγιώς σκεπτόμενων πολιτών για την ασφαλή πορεία της χώρας, είναι η ψήφος στην αντιπολίτευση, παρότι παραμένει εγκλωβισμένη στον «μικρόκοσμο» της, στις παθογένειες του παρελθόντος και στην παρασκηνιακή καμαρίλα.
Οι πολίτες προσδοκούν τη γέννηση μιας καινούργιας Ελλάδας με το νέο χρόνο, όμως με τα επαναχρησιμοποιούμενα υλικά κατεδάφισης, μόνο αρχιτέκτονες με διανοητική αναπηρία μπορούν να την σχεδιάσουν!
Μπαίνουμε σε λίγο σε έναν νέο χρόνο με μια κυβέρνηση που «παραπαίει» δημοσκοπικά, με αδυναμία να βγάλει όλα τα «κάστανα από τη φωτιά» όπως Μακεδονικό, ασφαλιστικό, φυγή νέων επιστημόνων και άλλα, χωρίς να τολμά να βάλει το χέρι της στο «λάκκο με τα φίδια» του δημοσιονομικού προβλήματος.
Με κυβερνητικούς βερμπαλισμούς, εξωραΐζουν με ωραία λόγια την καθημερινότητα των πολιτών, λέγοντας τους ότι  ό,τι βλέπουν είναι μια μαγική εικόνα!
Οι αυτοχειρίες ανήκουν στο παρελθόν, οι πλειστηριασμοί αφορούν την ελίτ, η παραβατικότητα στην κοινωνία είναι αυταπάτη, η ανομία στα πανεπιστήμια είναι έργο της αντιπολίτευσης και άλλα τέτοια χοντροειδή ψέματα.Κρατώντας το κοντάρι αμοραλισμού και οπορτουνισμού, θέλει να «πετάξει» ψηλά στις εκλογές για άλλη μια φορά. Ίσως με κάποιο «θαύμα» θα μπορούσε να συμβεί κι αυτό, άλλωστε στη χώρα μας τα πάντα είναι δυνατά. Αν πραγματικά μετά από τόσα χρόνια κρίσης, υπάρχουν ακόμα πολίτες που πιστεύουν ότι θα γυρίσουμε πίσω στα χρόνια της ευδαιμονίας λόγω των δανεικών, τότε οι τρόφιμοι των φρενοκομείων είναι περισσότερο γνωστικοί.
Οι μόνοι που μπορούν να αισιοδοξούν «φλύαρα» για το νέο χρόνο είναι οι πολιτικοί μας με τους παχυλούς μισθούς και επιδόματα, ή οι βολεμένοι λόγω ειδικών συνθηκών.
Όλοι τους ζουν σε άλλο κόσμο, σε άλλη χώρα. Η μόνη ελπίδα των απλών πολιτών που «ματώνουν» για να τα βγάλουν πέρα με τις περικοπές μισθών, αυξήσεις φόρων και αφαίμαξη των οικονομικών τους, είναι η αλληλεγγύηπου πρόσφατα αποκαλύφθηκε λόγω κρίσης. Η ανυπαρξία της κρατικής αρωγής και ο φόβος ότι ίσως βρεθούμε στην ίδια θέση με τον άνεργο και άστεγο συμπολίτη μας, έφερε σε πρώτο πλάνο το ΕΜΕΙΣ και όχι το ΕΓΩ.
Σε λίγες μέρες φεύγει ο παλιός χρόνος και έρχεται ο νέος και δεν γνωρίζουμε τι «καλούδια» θα μας φέρει. Και δεν υπάρχει κάποιος να πει το «ειδοποία ρε μπούρδα Καραβάγγο, ειδοποία, άνθρωποι κάτω. Το φελέκι σου…» όπως στην ελληνική ταινία «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα».
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2018

Ανατολίτικα παζάρια στην Αυτοδιοίκηση. Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Οι αυτοδιοικητικές εκλογές πλησιάζουν, και στο μυαλό των υποψηφίων κυριαρχούν δύο ρήματα. Το «συνεχίζω» το έργο μου από τους νυν αυτοδιοικητικούς άρχοντες και το «αλλάζω» από τους νέους που επιβουλεύονται την καρέκλα της εξουσίας. Στον αντίποδα, ο νέος εκλογικός νόμος που επιδιώκει συναινέσεις, συνεργασίες και συγκλίσεις προγραμμάτων από τους υποψήφιους αυτοδιοικητικούς άρχοντες.
Προβλέπεται αδυναμία συγκατοίκησης, τουλάχιστον στον πρώτο χρόνο της νέας δημοτικής θητείας. Ελπίδες να βρεθεί κοινός σχηματισμός υπάρχουν, αλλά στοιχηματικά δεν αποδίδει μεγάλα ποσοστά. Μοναδικοί βιρτουόζοι των δημοτικών συμφωνιών με τον νέο νόμο της απλής αναλογικής, οι συντάκτες του. Αθύρματα στις επιδιώξεις του κόμματος που δεν έχει ισχυρά ερείσματα στην αυτοδιοίκηση και φοβάται να χρεωθεί πιθανή πανωλεθρία το βράδυ των εκλογών.
Αποτέλεσμα, εκατοντάδες υποψήφιοι στην αυτοδιοίκηση, ευφάνταστα σενάρια συνεργασιών, μικροπολιτικές σκοπιμότητες, δόλιες διατάξεις για άδολη απλή αναλογική. Ανάμεσα τους και γελοία υποκείμενα που παριστάνουν τους «καμπόσους» με στόχο να καταγράψουν «μικρές» δυνάμεις που θα τους δώσουν προνόμια ανάληψης θέσεων ευθύνης, λόγω ιδιαιτεροτήτων του νέου νόμου.
Υποψηφιότητες καταγραφής και όχι αιχμής για τις πρώτες θέσεις στις προτιμήσεις των πολιτών. Ζώνες ασφαλείας και κόκκινες γραμμές δεν υπάρχουν για να προφυλάξουν τους πολίτες από αδίστακτους καταφερτζήδες στην καλύτερη περίπτωση, ή στυγνούς εκβιαστές στη χειρότερη.
Κίνδυνος να «μπατάρει» το πλοίο της αυτοδιοίκησης με τόσους επιβάτες επιρρεπείς σε κομματικές εμφυλιοπολεμικές διδαχές και ισοπέδωσης των πάντων.
Σωσίβιο διάσωσης η εκλογική επικράτηση σοβαρών υποψηφιοτήτων, από την πρώτη Κυριακή των εκλογών και με ποσοστά πάνω από πενήντα πέντε τοις εκατό. Εξασφάλιση της κυβερνησιμότητας από την πρώτη Κυριακή, με ικανό αριθμό συμβούλων.
Διαφορετικά, ανίερες συμμαχίες, ραδιουργίες, αλισβερίσια, και καθημερινοί αλήτικοι προπηλακισμοί ικανών στελεχών της αυτοδιοίκησης. Αυτοδιοικητικό Bata clan. Ένα ακόμη από τα λαμπρά σφάλματα της κυβέρνησης, που θα το πληρώσουν οι πολίτες, αν κι αυτή τη φορά  ψηφίσουν ό,τι δεν αξίζει! Ψηφίσουν υποψήφιους με κριτήρια κομματικά, συναισθηματικά και του life style, κριτήρια που δεν αποτελούν τεκμήρια σωφροσύνης και επίγνωσης, με αποτέλεσμα ο φαύλος κύκλος των «ανίκανων» να συνεχιστεί. Το δυστύχημα είναι ότι η απλή αναλογική της αυτοδιοίκησης διαφέρει από την απλή αναλογική της κυβερνητικής πολιτικής σκηνής.
Όταν στην τελευταία δεν συναινούν  τα κόμματα, επαναπροκηρύσσονται εκλογές, ενώ στην τοπική αυτοδιοίκηση αυτό δεν προβλέπεται. Αν δεν συμφωνούν, τότε δεν θα γίνεται τίποτα, ούτε και αποκομιδή απορριμμάτων. Όσο για τις δράσεις κοινωνικής πολιτικής, θα διαγραφούν από τα αυτοδιοικητικά κιτάπια. Οι κυβερνώντες συνιστούν σε όσους διαφωνούν με το νέο εκλογικό νόμο του ΚΛΕΙΣΘΕΝΗ «ξύδι» για την πνευματική τους οστεοπόρωση. Έρχονται τα ανατολίτικα παζάρια για όσους αυτοδιοικητικούς κερδίσουν τις εκλογές με «πλειοψηφίες τσέπης»! Εκλογές κινητικότητας αυτοδιοικητικών στελεχών σε θέσεις ευθύνης όπως χαρακτηρίζονται από ειδικούς οι επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές.
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2018

Χαλινάρι στη γλώσσα. Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Πολιτική με «γαλλικά» και χωρίς ίχνος αιδούς από αρκετά μεγάλη μερίδα του πολιτικού μας κόσμου, αναμένεται με τη νέα χρονιά, λόγω επικείμενων πολλαπλών εκλογικών αναμετρήσεων. 
Εκρήξεις, προσβλητικές και υβριστικές δηλώσεις, «γαλλικές» εκφράσεις, λαϊκά καντήλια, σεξουαλικά υπονοούμενα, θα αποτελέσουν ένα απάνθισμα της νεοελληνικής κακογουστιάς, από εκπροσώπους του πολιτικού κόσμου. Αυτοδιοικητικούς και της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Στόχος να αναπαραχθούν, να «γράψουν» σε πρωτοσέλιδα εφημερίδων και τηλεοπτικών ειδήσεων. Κάτι σαν αλατοπίπερο στην ύλη του τηλεοπτικού και έντυπου προγράμματος των μέσων ενημέρωσης. 
Πιθανώς χειροδικίες, αναμενόμενες αλλά και μη ενταγμένες στον πολιτικό πολιτισμό μας, σε αντίθεση με αθυροστομίες, ειρωνείες, φωνασκίες, αγριάδες και βίαιες αποχωρήσεις από τα πάνελ των πολιτικών συζητήσεων. Κυνηγάνε τον αδηφάγο φακό της δημοσιότητας για να κλέψουν λεπτά δημοσιότητας σε τηλεοπτικά προγράμματα και στις παραπολιτικές στήλες των εντύπων.
Και όλα αυτά για το ευ αγωνίζεσθαι στην πολιτική και αυτοδιοικητική σκακιέρα. Ιδιαίτερα «γαλλικά» θα ακουστούν και στις τοπικές κοινωνίες, λόγω των αυτοδιοικητικών εκλογών που έχουν χαρακτηριστεί ως εκλογές με υψηλή κινητικότητα στελεχών σε θέσεις ευθύνης, χάριν του νέου εκλογικού νόμου της απλής αναλογικής. 
Φυσικά δεν μιλάμε για το σύνολο του πολιτικού κόσμου. Υπάρχουν και σοβαροί εκπρόσωποι απ’ όλα τα κόμματα που «μιλάνε» με επιχειρήματα, ορθό πολιτικό λόγο και δεν έχουν στο καθημερινό τους λεξιλόγιο ατάκες, φράσεις εντυπωσιασμού, και ύβρεις.
Υπάρχει κίνδυνος, στη νέα εκλογική χρονιά, να μετεξελιχθεί ο δημόσιος λόγος σε απόλυτη ισοπέδωση, σε αρένα κακογουστιάς με «γαλλικά» ακόμη και με υπονοούμενα διαφθοράς, σεξιστικά, προσβλητικά. Αποτέλεσμα επιζήμιο για την εικόνα των πολιτικών και ιδιαίτερα  με εικόνα που δεν θα λέγαμε ότι είναι και η καλύτερη στους πολίτες. 
Μεγάλο μέρος ευθύνης έχουν και τα μέσα, έντυπα και ηλεκτρονικά που προβάλλουν ανελλιπώς και σε περίοπτο θέση τον κακόγουστο λόγο, τις υβριστικές ατάκες, για να κερδίσουν την εύνοια των αναγνωστών και επισκεπτών τους. Για ψίχουλα τηλεθέασης και πώλησης εντύπων, αδιαφορώντας για την αμετροέπεια, την θρασύτητα, και τον χλευασμό που εκπέμπουν, απαξιώνοντας το πολιτικό προσωπικό που είναι και πελάτες τους. 
Μερίδιο ευθύνης έχουμε κι εμείς, οι πολίτες, που μας αρέσουν οι θεϊκές ή φονικές ατάκες ενός πολιτικού, ακόμη κι αν είναι αυτοσαρκασμού.
Μια εξυπνακίστικη ατάκα μπορεί να μας οδηγήσει να βάλουμε σταυρό στον πολιτικό, αδιαφορώντας για το παραγόμενο, ή μη έργο του στην κοινωνία. 
Ακόμη, εκλιπαρούμε για μια selfie φωτογραφία μαζί του και νοιώθουμε υπερηφάνεια όταν την ποστάρουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. 
Στις επικείμενες, εντός του νέου έτους, τετραπλές εκλογές, εκτός από τα «θα» των υποψηφίων, θα κυριαρχήσουν έντονοι διάλογοι, πολιτικές κόντρες και φαρμακερές ατάκες.
Ας ελπίσουμε να μπει χαλινάρι στη γλώσσα πολλών πολιτικών που στοχεύουν σταυρό προτίμησης από τους πολίτες. 
Είναι αναγκαία η καλλιέργεια πολιτικού ήθους και επιμόρφωσης. 
***Ο Θανάσης Παπαμιχαήλ είναι επικοινωνιολόγος

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2018

Τον ψηφίζουμε χωρίς να τον γνωρίζουμε! Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Στον κύριο… ΚΑΝΕΝΑ φαίνεται να παγιώνεται η εναπόθεση της ελπίδας των Ελλήνων πολιτών για ένα καλύτερο αύριο, όπως επιβεβαιώνεται σε τακτική βάση από δημοσκοπικά ευρήματα.
Η πλειοψηφία των ερωτηθέντων δηλώνει απογοητευμένη, τόσο από τον Πρωθυπουργό όσο και από τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, και ψηφίζει ως καταλληλότερο τον κύριο ΚΑΝΕΝΑ.
Εκφράζει ένα μεγάλο ποσοστό, την αγωνία του ότι , κανένας δεν είναι ικανός να λύσει τα προβλήματα και ότι τα χειρότερα είναι μπροστά μας.
Το ποσοστό είναι συντριπτικό και εξηγεί σε μεγάλο βαθμό το ποσοστό της αποχής των τελευταίων εθνικών εκλογών.
Η ατμόσφαιρα που επικρατεί στην κοινωνία παρά τις εκ διαμέτρου αντίθετες διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης, είναι απαισιοδοξίας και εντείνεται από την εικόνα που κυριαρχεί στην αγορά με τα καταστήματα να βάζουν λουκέτο καθημερινά, τις θέσεις εργασίας να «εξανεμίζονται» μαζικά, με μόνες θέσεις που αυξάνονται να είναι οι λεγόμενες «όρθιες θέσεις» και ελαστικών ωραρίων. Παράλληλα η εξαέρωση του κοινωνικού ιστού από φόρους, πολιτικές λιτότητας, πορείες , κοινωνικές εντάσεις, ανασφάλειες, δεν επιτρέπουν ελπίδες ανάτασης της κοινωνίας. Στο βωμό των μνημονίων και παρά τις μεγαλόσχημες δηλώσεις περί καθαρής εξόδου, η ταφόπλακα παραμένει αμετακίνητη. Δεν υπάρχει η ψυχολογία που θα αλλάξει τη ρότα του πλοίου που ακούει στο όνομα «Τιτανικός».
Ακόμα και το τελευταίο οχυρό που λέγεται εργασιακά δικαιώματα, με τους ίδιους τους ταγούς του συνδικαλιστικού κινήματος να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, έχει αλωθεί. Άλλωστε οι περισσότεροι από αυτούς έχουν εξασφαλίσει θέσεις υπουργικές, βουλευτικές, ή έχουν εξασφαλίσει ένα σίγουρο μέλλον στις παρυφές ή στα ενδότερα των κομμάτων τους.
Την ίδια ώρα, μεσούσης μιας πρωτόγνωρης εθνικής κρίσης με αλυτρωτικές διαθέσεις των γειτόνων μας και πλειοψηφίες - κουρελού, αναδεικνύεται μια νέα «συμμαχία» πολιτικών προσώπων που δηλώνουν διατεθειμένοι να ψηφίσουν alacart τα εθνικά μας θέματα και την παραμονή των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην κυβέρνηση. Διαφορετικές συμμαχίες προθύμων για κάθε ψηφοφορία.
Σε κάθε περίπτωση, ο αμείλικτος κριτής, ο λαός θα ψηφίζει στις δημοσκοπήσεις τον ΚΑΝΕΝΑ, μέχρι αυτός να πάρει σάρκα και οστά.
Ένα μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων της κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς, τον αναζητεί εσπευσμένα. Η κοινωνία πάντα θα αναζητά ανατροπή του μοντέλου αντιπροσώπευσης, ρήξη με το σύστημα και τη δομή διακυβέρνησης και σε κάθε εκλογική αναμέτρηση προσδοκά το «πρόσωπο» που θα διεμβολίσει τους υπάρχοντες πολιτικούς φορείς.
Φυσικά το κριτήριο των πολιτών δεν αποτελεί πάντα τεκμήριο σωφροσύνης και επίγνωσης , με αποτέλεσμα τις λανθασμένες επιλογές, που δίνουν για άλλη μια φορά το δημοσκοπικό προβάδισμα στον ΚΑΝΕΝΑ!
Μια χώρα παραδομένη σε ακραίους, άφρονες, οπορτουνιστές, ημιμαθείς, παρτάκηδες, επαγγελματίες πολιτικούς, με ψυχώσεις αυτοθαυμασμού, έχει εναποθέσει τις ελπίδες επιβίωσης της, σε ένα φανταστικό ουρανόσταλτο πρόσωπο που ακούει στο όνομα ΚΑΝΕΝΑΣ. Παρασυρμένοι από τη σαγήνη της δημοσκοπικής εικόνας του ΚΑΝΕΝΑ αρκετοί από εμάς θα θέλαμε να οικειοποιηθούμε το όνομα ΚΑΝΕΝΑΣ!
Η επιτυχία στις εκλογές σίγουρη, εφικτή ακόμη και η αυτοδυναμία!

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2018

Από κόσκινο… Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Από κόσκινο θα περάσουν οι πολίτες τους υποψήφιους όλων των θεσμικών βαθμίδων από υποψήφιους βουλευτές, περιφερειάρχες, δημάρχους, ακόμη και συμβούλους.
Όλες οι αμαρτίες του κόσμου, τους χρεώνονται καθημερινά. Τα προνόμια, οι ασυλίες και η γενικότερη απαξίωση του πολιτικού κόσμου. Την πρωτοκαθεδρία την έχει το Kοινοβούλιο και πολύ λιγότερο η Αυτοδιοίκηση.
Στις προσεχείς εκλογές αναμένονται δύο σημαντικές κινήσεις των ψηφοφόρων που προβληματίζουν όλα τα κομματικά επιτελεία και πολιτικά πρόσωπα. Η αποχή από την κάλπη, που αναμένεται να ξεπεράσει και τα τελευταία ποσοστά των προηγούμενων εκλογών και το ποσοστό ανανέωσης των πολιτικών προσώπων.
Είναι γεγονός ότι ένας μεγάλος αριθμός ψηφοφόρων θα εκδηλώσει τη δυσαρέσκεια του, επιλέγοντας πρωτοεμφανιζόμενους υποψήφιους. Θα δυσκολέψει σε μεγάλο βαθμό η επανεκλογή παλαιών  υποψηφίων, λόγω της συνεχούς παρουσίας και παραμονής στις θέσεις εξουσίας. Πολλοί από αυτούς θεωρούνται από τους πολίτες μέρος του οικονομικού προβλήματος που βιώνουν.
Τα κόμματα εξουσίας θα νοιώσουν εκλογικά τους κραδασμούς, από τις πολιτικές επιλογές που οι πολίτες τους χρεώνουν. Περισσότερους εκλογικούς κραδασμούς, θα αισθανθούν όσοι έχουν συμμετάσχει ενεργά στη διακυβέρνηση. Οι πολίτες τους θεωρούν υπαίτιους, όλων των πληγών που έχουν δεχτεί. Το μόνο που θα κυριαρχήσει είναι, «δεν είμαστε όλοι ίδιοι» και ότι η δική τους μεμονωμένη περίπτωση αξίζει μιας θετικής αντιμετώπισης ως προς τα ατομικά πολιτικά χαρακτηριστικά που παρουσιάζει.
Από κόσκινο θα τους περάσουν οι πολίτες, στην κυριολεξία, πριν αποφασίσουν να δώσουν την ψήφο τους.
Οι μέχρι τώρα τεχνικές της λιανικής ψηφοθηρίας «τρέχοντας σε γάμους, βαφτίσια, κηδείες, πανηγύρια και φιέστες δεν αρκούν, αφήστε που για πολλούς υποψήφιους χαρακτηρίζονται ως επικίνδυνες αποστολές. Μπορεί να κινδυνεύσει ακόμη και η σωματική τους ακεραιότητα. Το «γιουχάισμα» είναι ελαφράς μορφής απαξίωση. Συνεπώς, αρκετά πολιτικά πρόσωπα θα κληθούν να δώσουν αγώνα πολιτικής επιβίωσης, εμπιστευόμενοι την εμπειρία τους και βασιζόμενοι στο ένστικτο αυτοπροστασίας, που θα τους βοηθήσει να ανταποκριθούν με επιτυχία στην κρίσιμη πρόκληση των προσεχών εκλογών, εθνικών και αυτοδιοικητικών. Για να μην ισχύσει η γνωστή παραδοχή «εζυγίσθη, εμετρήθη και ευρέθη ελλιπής»!
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2018

Ένα αστέρι πέφτει, πέφτει… Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Δημοσκοπικά οι «μήνες του μέλιτος»  για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Οι περισσότερες έρευνες δείχνουν τον ΣΥΡΙΖΑ να κυμαίνεται στο 18-22%, ενώ τους ΑΝΕΛ να είναι κάτω και από τις 2 ποσοστιαίες μονάδες. Ακόμη και η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ βρίσκεται από πάνω. Οι περισσότεροι δείκτες των κυβερνητικών πολιτικών έχουν μειωθεί. Εσωστρέφεια, γκρίνια, ανορθόδοξα χτυπήματα, ανασφάλεια πολιτών, στοιχεία διαφθοράς στο μεταναστευτικό, αμφισιμία σε συμφωνίες εθνικών θεμάτων, κόπωση προσώπων συμπληρώνουν το παζλ της κυβερνητικής φθοράς.
Τα κυβερνητικά λάθη διαδέχονται το ένα το άλλο , οι μετεκλογικές τους αντιφάσεις διογκώνονται συνεχώς και η αγωνία για την έξοδο στις αγορές και την κατάληξη της συμφωνίας των Πρεσπών έχουν χτυπήσει «κόκκινο». Ωστόσο, ο Πρωθυπουργός παραμένει το ισχυρό χαρτί της κυβέρνησης, ο τροφοδότης λογαριασμός των δημοσκοπικών ευρημάτων του ΣΥΡΙΖΑ. Η φθορά φαίνεται να τον αγγίζει λιγότερο παρότι δεν «ευνοείται» από ανέφελη κριτική των Μέσων Ενημέρωσης. Σε πλέον επώδυνες κυβερνητικές επιλογές όπως μείωση των συντάξεων, διαμάχες υπουργών, παραλήρημα φραστικών και άλλων ατοπημάτων πρωτοκλασάτων Υπουργών του, δεν παίρνει θέση και τους αφήνει να βγάζουν το φίδι από την τρύπα, μόνοι τους.
Το παίζει σοβαρός και απόμακρος από τη σκληρή καθημερινότητα. Άλλωστε, μόνο αυτός είναι ισόβιος και οι «λοιποί» αναλώσιμοι. Και δεν χωράει αμφιβολία γι’ αυτό. Μόνος του κρατάει όλη την ομάδα στο γήπεδο της πολιτικής και «παίζει» να κερδίσει και το παιχνίδι.
Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. 
Μοιάζει με τον μαέστρο που θέλει να διευθύνει μια ορχήστρα, στην οποία ο κάθε μουσικός παίζει τον δικό του ρυθμό και φαλτσάρει διαρκώς.
Παρόλα αυτά, να βαράνε τα νταούλια ασυντόνιστα ένα μεγάλο ποσοστό Ελλήνων ψηφοφόρων χορεύει στον ρυθμό του ζουρνά των ξένων φίλων μας.
Φυσικά, η αποτυχία της ορχήστρας είναι δεδομένη και όταν θα έρθει η ώρα των εκλογών, θα στείλει τον λογαριασμό στον μαέστρο, έστω κι αν εκείνος έκανε τα πάντα για να φέρει σε πέρας την παράσταση.
Η ημερομηνία λήξης της αρχηγίας του από κυβέρνηση και από το κόμμα είναι προδιαγεγραμμένη.
Η πολυεπίπεδη κρίση που μαστίζει τη χώρα, με την απρόσμενη συνέχεια της, θα επηρεάσει σε σημαντικό βαθμό τα κριτήρια επιλογής των πολιτικών από τους πολίτες. Το νοσηρό πολιτικό κλίμα που ζούμε μεταπολιτικά και οι παρενέργειες του, νομοτελειακά θα εκλείψουν, διαφορετικά θα εκλείψει η χώρα.
Νέα πολιτικά κύτταρα υγιή και απαλλαγμένα από τις παθογένειες του σημερινού πολιτικού συστήματος,  θα αποτελέσουν το αντιβιοτικό για την ίαση της κοινωνίας μας.
Οι πολίτες θα στραφούν σε πρόσωπα που προσφέρουν «λογικές και συναισθηματικές διασφαλίσεις».
Οι νέοι πολιτικοί μας πρέπει να «ξανά επικοινωνήσουν» με τους πολίτες, να χτίσουν νέες σχέσεις εμπιστοσύνης, με νέο, πιο ξεκάθαρο positioning , με νέες καινοτόμες ιδέες και πειστικές απαντήσεις στα μεγάλα προβλήματα της καθημερινότητας.
Κάτω από τις σημερινές συνθήκες η «επανεκκίνηση» της εικόνας του σύγχρονου πολιτικού, είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία. Γιατί, ένας νέος «Αλέξης» καιροφυλακτεί και εγκυμονεί νέους κινδύνους.
 
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2018

Ο Θεός να μας φυλάει! Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Ένας ακήρυχτος πόλεμος στους κόλπους της συγκυβέρνησης με δηλώσεις, παρεμβάσεις, φήμες, διαρροές, χτυπήματα στο μαλακό υπογάστριο, αλλά και γλυκόλογα, ευγένεια, χαμόγελα, λίγο πριν την τελική εξόντωση, στην τελική σύγκρουση.
Οι θρονιασμένοι στους υπουργικούς θρόνους θα εξοβελιστούν, όταν θα έρθει η ώρα και τη θέση τους θα πάρουν νέοι, επίδοξοι συμπορευτές της εθνικής συμφωνίας των Πρεσπών. Χρυσόσκονη πολιτικών διεργασιών στον αέρα, που θα καθίσει οσονούπω. Μέχρι να έρθει η περιβόητη συμφωνία στη Βουλή για να ψηφιστεί από ένα ετερόκλητο πλήθος διαφορετικής ιδεολογικής προέλευσης βουλευτών. Για να μην κλονιστεί η εμπιστοσύνη προς την κυβέρνηση, να μην περάσει η πρόταση μομφής, αν κατατεθεί από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να ψηφιστούν τα ευνοϊκά για την κυβέρνηση οικονομικά αντίμετρα και να καθυστερήσει όσο γίνεται περισσότερο η αντίστροφη μέτρηση για τις εθνικές εκλογές. Κάθε λίγο έχουμε να αναζωπυρώνονται οι «φωτιές» από εσωτερικές κυβερνητικές αντεγκλήσεις και ο Πρωθυπουργός προσπαθεί να τις «σβήσει» εν τη γεννέση τους. Υπεύθυνος εμπρηστής πάντα, ο ίδιος όμως δεν συλλαμβάνεται, ούτε αποπέμπεται. Μέχρι στιγμής μετράμε δύο θύματα. Πρωτοκλασάτους υπουργούς που βρέθηκαν στο δρόμο του. Τους έκαψε πάραυτα.
Στις μέρες μας η ανάγκη προσωπικής επιβίωσης, είναι ισχυρότερη από ιδεολογίες και σκουριασμένες πολιτικές επετηρίδες. «Πονάνε» περισσότερο για την προσωπική τους εικόνα, παρά για την εικόνα της παράταξης. Δεν τους προβληματίζει το «μπάχαλο» της ασυνεννοησίας, η διακωμώδηση των ανέφικτων υποσχέσεων τους από τους πολίτες, απλά ανησυχούν για την επόμενη μέρα και το ρόλο που θα έχουν.
Ενδιαφέρονται περισσότερο για τον εαυτό τους, παρά για τη δουλειά που έχουν επιλεγεί από τους πολίτες, να κάνουν. Από την άλλη πλευρά, οι πολίτες είναι στην κυριολεξία στα κάγκελα, αλλά έχοντας πάρει αρκετή δόση ψεκασμού ύπνωσης, οραματίζονται επιδόματα, συσσίτια και εράνους, κάθε είδους. Για τους πολιτικούς είναι αριθμοί προς ανάγνωση ανεργίας, κόκκινων δανείων, οφειλετών δημοσίου και κάτω από τα όρια της φτώχειας.
Νομοτελειακά, η έκρηξη δεν θα αργήσει, θα έρθει και τότε θα μετράμε «θύματα». Από ιδεολογίες μέχρι εθνικές καταστροφές.
Όταν παίρνεις την μπουκιά από το στόμα πεινασμένου θηρίου, να είσαι σίγουρος ότι θα σε δαγκώσει. Κι αυτό δεν είναι προβοκατόρικη υπερβολή, είναι σίγουρα μια πιστοποίηση ίσως ανατριχιαστική, αλλά σίγουρα ρεαλιστική. Το ραβδί της Κίρκης δεν βρίσκεται πλέον στα χέρια των πολιτικών για να μεταμορφώσουν, για να αλλάξουν την εικόνα για μια καλύτερη ζωή των πολιτών. Πρόλαβαν και άλλαξαν μόνο τη δική τους ζωή, πριν τους το πάρουν από τα χέρια. Οι διαχειριστές της χώρας και επονομαζόμενοι «ξένοι ευεργέτες» για το καλό μας!
Στην τρέχουσα πολιτική κατάσταση, τα πάντα είναι αίολα, βαριά και ασήκωτα. Στο ύψος των περιστάσεων, ο μόνος που μπορεί να σταθεί είναι ο αλήστου μνήμης των δημοσκοπήσεων ΚΑΝΕΝΑΣ.
Οι βασικοί πυλώνες της διαφθοράς ζουν και βασιλεύουν ακλόνητοι και ένας μεγάλος αριθμός «κομματικών συμμοριών» έχουν αρχίσει να καταλαμβάνουν το κράτος με αντικαταστάσεις του διοικητικού προσωπικού.
Στην οικονομία χιλιάδες επιχειρήσεις πτώχευσαν και παραδίνουν καθημερινά τα κλειδιά, ενώ όσες ακόμη επιβιώνουν είναι με «μηχανική» υποστήριξη στην εντατική τραπεζών με ελάχιστο οξυγόνο ρευστού χρήματος.
Θα πάμε με αυτούς καπεταναίους, με τη βάρκα της ελπίδας και το νέο χρόνο. Ο Θεός να μας φυλάει!
Θανάσης Παπαμιιχαήλ, Επικοινωνιολόγος
 

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2018

Φταίμε και εμείς, φταίνε και οι άλλοι! του Θανάση Παπαμιχαήλ



Ως λαός έχουμε μια λανθάνουσα εντύπωση ότι λόγω της ιστορικής κληρονομιάς μας στον τομέα της πολιτικής φιλοσοφίας αλλά κυρίως λόγω των πολιτικών δυσκολιών, ενίοτε τραγωδιών που βίωσαν το έθνος και η χώρα μας από τις ημέρες της Εθνικής Απελευθέρωσης έως σήμερα έχουμε αναπτύξει μια εξαιρετική αίσθηση να αντιλαμβανόμαστε τις συμβαίνει εις βάθος στο χώρο της πολιτικής. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι κάθε οδηγός ταξί, θαμώνας καφενείου, παραδοσιακού και διαδικτύου, κάθε εργαζόμενος ακόμη και σε «όρθιες θέσεις» εργασίας, κάθε συγγενής και κοινωνικός μας γνώριμος πιστεύει πως είναι δεινός πολιτικός αναλυτής, μοναδικός γνώστης των κρυμμένων πολιτικών επιδιώξεων και προφήτης όλων των μελλοντικών εξελίξεων. Πάντα ως πομπός, ποτέ ως δέκτης μηνυμάτων πολιτικής πληροφορικής.
Το ισχύον σύστημα ενημέρωσης των πολιτών δια μέσου όλων των ΜΜΕ τους έχει εθίσει στην επιφανειακή κατανόηση της πολιτικής επικαιρότητας, με συνθήματα και ατάκες.
Στη συνέχεια, γίνεται προσπάθεια να «ερμηνευθούν» και να αναλυθούν πολιτικά. Τις περισσότερες φορές όσο ελκυστικά κι αν είναι τα ευφυολογήματα, ακολουθούνται από πρόχειρα σχόλια και απαξιωτικές αιχμές.
Στη χώρα μας, οι πολίτες της δεν έχουν εκπαιδευτεί να ασχολούνται με τις πολιτικές εξελίξεις στο επίπεδο της δεύτερης κατανόησης, που διεισδύει στην καρδιά του θέματος και μένουν στην επιφάνεια, στην πρώτη ανάγνωση.
Στην τελευταία συνεδρίαση ενός πολιτικού κόμματος εξουσίας, κυριάρχησε στα Μέσα και κατ’ επέκταση στην ενημέρωση των πολιτών, αντί των πολιτικών αναλύσεων των πρωτοκλασάτων πολιτικών, η φράση ενός υπουργού για φυλακίσεις πολιτικών αντιπάλων, επιδιώκοντας μ’ αυτό τον τρόπο την τρομοκράτηση των πολιτικών του αντιπάλων. Ζήτησε «επώνυμο αίμα» πολιτικών.
Και όλα αυτά σε μια χώρα, όπου οι πολίτες ισχυρίζονται ότι είναι πολιτικά προβληματισμένοι, συνειδητοποιημένοι και σκεπτόμενοι. Φανταστείτε, να είχαν άλλη άποψη.
Πολίτες, που στην πλειοψηφία τους πιστεύουν ότι η κάθε εκλογική αναμέτρηση είναι η πιο σημαντική από τις προηγούμενες κι όμως ψηφίζουν για άλλη μια φορά τους πιο «ασήμαντους» για να τους εκπροσωπήσουν.
Πυροβολούν το «παλιό», ζητωκραυγάζουν το «νέο», χωρίς να γνωρίζουν τι ακριβώς πρεσβεύει.
Όλα αυτά τα γνωρίζουν τα πολιτικά μας κόμματα και τα εργαλειοποιούν στην κατάλληλη στιγμή.
Εργαλειοποιούν, την ποδοσφαιρική «κούπα», δίνοντας την σε ομάδα περιοχής που θα γείρει την εκλογική ζυγαριά προς το μέρος τους.
Εργαλειοποιούν, τα κατώτερα ένστικτα  ομάδας πολιτών για ιδιοτελείς σκοπούς και λόγους.
Εργαλειοποιούν, ακόμη και αυτοχειρίες πολιτών, αλλά και καταστροφές από την κλιματική αλλαγή.
Εργαλειοποιούν, διαστρεβλώνοντας δηλώσεις με διαστρέβλωση λέξεων.
Εργαλειοποιούν, κάθε εκλογικό σύστημα, για να κερδίσουν εντυπώσεις και δυνατότητες παρέμβασης.
Εργαλειοποιούν τις ανάγκες των πολιτών μετατρέποντας τις ως «λίπασμα» παροχών και ανέφικτων υποσχέσεων.
Εργαλειοποιούν τα πάντα, αρκεί να υπάρχει υποψία ψήφου.
Ας μην αναρωτιόμαστε λοιπόν τι φταίει για το κατάντημά μας.
Φταίμε κι εμείς, φταίνε και οι άλλοι όπως λέει και το γνωστό μας άσμα.
***Ο Θανάσης Παπαμιχαήλ είναι επικοινωνιολόγος

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2018

Εντολή λαού. Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Ποιος θα επικρατήσει. Σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. Κυριάκος ή Αλέξης; Αλλά αυτό ήταν πάντα η γοητεία και πρόκληση της πολιτικής. Μπήκανε στο χορό, θα χορέψουν όπως τους βαράνε τα νταούλια, οι εγχώριοι πολίτες, οι αγορές, οι δανειστές και οι κάθε είδους «νταβατζήδες» σύμφωνα με την ατάκα επιφανούς πολιτικού προσώπου που πρωταγωνιστεί στο πολιτικό σήριαλ «ο χορός της σιωπής», όλα τα μνημονιακά χρόνια.
Όσο για το μαντήλι του μνημονιακού χορού, όσοι το κράτησαν, βρέθηκαν «φαρδιά πλατιά» σε κάδους απορριμμάτων. Τα κλασικά κλαψουρίσματα τους δεν βρίσκουν πρόθυμους πολίτες να τα ακούσουν. Θεωρούνται πολιτικές αδυναμίες.
Με τσιρίδες, αφορισμούς, λασπομαχίες, και τους λεγόμενους τζάμπα μάγκες, προσπαθούν να κερδίσουν λίγους δημοσκοπικούς πόντους για να χειραγωγήσουν και να συσπειρώσουν παλιούς και νέους ψηφοφόρους. Επί ματαίω. Τα δημοσκοπικά ευρήματα παραμένουν σε ρυθμό ασανσέρ. Πότε ο ένας πάνω, πότε ο άλλος. Η διάκριση μεταξύ επιθυμητού και εφικτού δεν είναι δυνατή πέραν ολίγων ημερών.
Τα πάντα ρει και κανένας δεν μπορεί να προβλέψει που θα κάτσει η μπίλια. Περισσότερες είναι οι πιθανότητες να κερδίσεις στο τζόκερ, παρά να μαντέψεις τα εκλογικά ποσοστά των δύο  μονομάχων.
Τον έναν δεν τον θέλουμε, τον άλλον δεν τον γουστάρουμε. Δεν τον θέλουμε για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Πιο κερδισμένη η αποχή από το μεγάλο κύμα των αναποφάσιστων.
Οι συμμαχίες εύθραυστες, οι συσχετισμοί δυνάμεων ρευστοί, οι ιδεολογικές διαφορές ανυπέρβλητες και οι πρωταγωνιστές αμάθητοι για πολλά περιθώρια συνεργειών για κυβερνησιμότητα αν δεν  κερδηθεί το στοίχημα της αυτοδυναμίας. Το πολιτικό σύστημα και το οικονομικό μοντέλο της χώρας μας θα ταλαντεύονται αενάως αν Κυριάκος και Αλέξης δεν τα βρουν.
Ήδη τα επιτελεία των μονομάχων, παίρνουν τη «θέση μάχης» που αναλογεί στον καθένα, ενόψει των πολλαπλών εκλογών που θα ακολουθήσουν μέσα στο νέο χρόνο. Με καθημερινές πολιτικές ασκήσεις εντυπωσιασμού, προσπαθούν να καθορίσουν την ατζέντα και να πλασαριστούν ως επαΐοντες στο πολιτικό κονσομασιόν της ψυχολογικής στήριξης των αθεράπευτα εραστών κάθε είδους ψηφοφορίας. Δημοσκόποι και πολιτικοί αναλυτές βλέπουν «πόρτα» και στους δύο μονομάχους από μεγάλο ποσοστό του συνόλου των ψηφοφόρων.
Κάποιος θα κερδίσει τη «μούντζα», κάποιος την ταμπέλα του «δεν τραβάει» με το αρνητικό πρόσημο να πάει σύννεφο και για τους δύο. Προσπάθειες ετεροπροσδιορισμού των δύο, σε κάποιους άλλους δεν «δουλεύει» και δεν δημιουργεί δυναμική στην κοινωνία. Η πόλωση σε όλη της την μεγαλοπρέπεια. Φυσικά το φαινόμενο «ο ένας μου μυρίζει, ο άλλος μου ξινίζει» δεν συνιστά μνημονιακή πολιτική ιδιαιτερότητα. Είναι ένα σύμπτωμα που έχει τις ρίζες του στην πρώτη δεκαετία της μεταπολίτευσης, με τον τότε γνωστό μας δικομματισμό.
Καθημερινά οι ηγέτες μας, με τα λεγόμενα τους, μας έχουν καθηλωμένους στην αβεβαιότητα για το αύριο. Είμαστε σε κατάσταση «εκτάκτου ανάγκης», σύμφωνα με το γνωστό λαϊκό άσμα, που κρατάει μεγάλο χρονικό διάστημα, έχει ριζώσει και απειλεί να μονιμοποιηθεί και παράλληλα θα οδηγήσει τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας μας, να αντιδράσει με απρόβλεπτες εκ νέου συνέπειες. Μόνη λύση, μια νέου τύπου δημοκρατική συνεργασία όλων όσων βάζουν το συμφέρον των πολιτών πάνω από το κομματικό και προσωπικό συμφέρον. Εντολή λαού. Βρείτε τα!
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος
 


Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2018

Ο μεσαίος χώρος πεθαίνει, μαζί με την μεσαία τάξη. Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Τόνοι μελανιού χύνονται για να οριοθετηθεί αλλά και να «σηκωθεί» ο μεσαίος χώρος από τον καναπέ, για να αλλάξει την πολιτική κατάσταση στη χώρα. Να μπει «φρένο» στη διολίσθηση στα άκρα της κοινωνίας. Να γίνει ένα «rebranding» της κεντροδεξιάς. Έπεα πτερόεντα. Δεν υπάρχει μεσαίος χώρος, ούτε μεσαία τάξη. Η ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας μας άφησε χρόνους, με τα μνημονιακά προγράμματα που εφαρμόζονται οκτώ χρόνια τώρα.
Με πολιτικές ηγεσίες κατώτερες των περιστάσεων και πολύ ικανότερες στη διασφάλιση των «δικών» τους προνομίων, αδιαφορώντας για το ασφυκτικό «πνίξιμο» της μεσαίας τάξης από τα μέτρα των «δανειστών» που και με μεγάλη ευκολία ψήφισαν. Το κλίμα ευφορίας το οποίο βίωνε η μεσαία τάξη, έγινε κλίμα εφορίας με κατασχέσεις, πλειστηριασμούς και «διακονίας» έξω από εκκλησίες και δημαρχεία. Και οι πολιτικοί μας, διεκδικούν ρόλο μεγαλύτερο από τη σκιά τους, μοιράζοντας απλόχερα στους πολίτες επιδόματα και στην κοινωνία κακομοιριά και κλαψουρίσματα για εθνική ανάταση, με απύλωτη και ανεύθυνη μεγαλοστομία και λαϊκά, μπούρδες! Έχουν κλειδωθεί, περιχαρακωθεί στο ναό της δημοκρατίας, στη Βουλή, ασχολούνται με τις ιδεοληψίες τους και έχουν πετάξει το κλειδί έξω από το παράθυρο, μένοντας στη σιγουριά της αστυνομοκρατούμενης περιοχής ασφαλείας τους. 
Ο άλλοτε νοικοκύρης της μεσαίας τάξης, αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της έξωσης από το ίδιο του το πατρικό σπίτι, δεδομένης της αδυναμίας να επιβιώσει αυτός και η οικογένειας του ή να πληρώσει τους δυσβάσταχτους φόρους.
Οι διαφορές μεταξύ νεοφιλελευθερισμού, φιλελευθερισμού κρατικοδίαιτης ή ελεύθερης αγοράς τον αφήνουν παγερά αδιάφορο. Δίψα για έναν αληθινό πολιτικό άνδρα, που θα παλέψει γι αυτό και όχι για τις συλλογικότητες, συντεχνίες, και «αόρατους» ταξικούς εγχώριους και ξένους εχθρούς.
Ο πολύ φορτωμένος με γνώσεις νέος, που «έφαγε» χρόνια και περιουσίες για να πάρει όλα όσα γνωστικά εφόδια χρειάζεται να έχει στη σύγχρονη κοινωνία ένας νέος εργαζόμενος, βρίσκει κλειστές πόρτες και την αναξιοκρατία να βασιλεύει. Απαξιώνει την πολιτική και τους πολιτικούς και βρίσκει διέξοδο στις εκτός των συνόρων ευκαιρίες. 
Όμως, οι πολιτικοί μας, δεν αφήνουν την πραγματικότητα να τους χαλάσει την ωραία εικονική πραγματικότητα που ζουν. Με υποσχέσεις που οι ίδιοι δεν πιστεύουν, με άπειρες στρεβλώσεις των επιχειρημάτων τους, με παλαιομοδίτικες ιδεοληπτικές απόψεις να πρυτανεύουν και με μοναδικό φόβο στις συλλογικότητες του πεζοδρομίου, ξιφουλκούν κατά πάντων στήνοντας ψεύτικα σκηνικά έναντι εικονικών εχθρών. Και τις περισσότερες φορές προτείνουν θεραπεία χειρότερη από τη νόσο.
Ενώ τα αποθέματα σανού λιγοστεύουν και οι πολιτικοί γυρολόγοι περισσεύουν.
Οι πολίτες στοιβάζονται στα πολιτικά άκρα, απογοητευμένοι από τις χρόνιες παθογένειες του κέντρου. Το βλέπουμε σε όλο τον κόσμο. Από την ψήφιση του Τράμπ, μέχρι το σύνολο των ευρωπαίων πρωθυπουργών. 
Η μεσαία τάξη, πεθαίνει αν δεν πέθανε οριστικά και μαζί της ο μεσαίος χώρος. Γιατί ο μεσαίος χώρος δεν είναι μόνο η ιδεολογία που τον χαρακτηρίζει αλλά και άλλα κοινωνικοοικονομικά στοιχεία. 
Οι επόμενες εκλογές θα χαρακτηριστούν ως το λυκόφως του μεσαίου χώρου και της συμμετοχής του στο εκλογικό αποτέλεσμα, γιατί η μεσαία τάξη μετακόμισε αλλού!
*** Ο Θανάσης Παπαμιχαήλ είναι Επικοινωνιολόγος. 

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2018

Χυλός. Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Η παραμονή των πολιτικών ηγεσιών τα τελευταία χρόνια, είναι ο πυρήνας του προβλήματος της πολυεπίπεδης κρίσης που ενέκυψε στη χώρα μας. «Μπουρλοτιέρηδες» αξιωματούχοι, με άλλοθι το εργαλείο που αλλάζει τις λέξεις για να ελέγχουν τις έννοιες , επαγγέλλονται την κανονικότητα για να παραμείνουν στις καρέκλες της εξουσίας. 
Γράφει ο Θανάσης Παπαμιχαήλ*
Παραδοσιακοί, συντηρητικοί απεκδύονται την εικόνα τους και ενδύονται την εικόνα του προοδευτικού κεντροαριστερού, μπολιάζοντας τον κορμό τους με προσωπικότητες απο άλλες, εχθρικές μέχρι χθες, ιδεολογικές παρατάξεις. 
Πραγματικός εισοδισμός, απόβαση σε ξένα εδάφη για την επίτευξη πολιτικών σκοπιμοτήτων, αδιαφορώντας πλήρως για το μείγμα του κόμματος τους. Πρωτοφανή «μπαχαλοποίηση» της πολιτικής ζωής του τόπου. Μια φαρσοκωμωδία που βιώνει η χώρα, κάτω από την ηγεσία των κύριων πολιτικών δυνάμεων. Μοναδικός στόχος να βάλουνε πόδι σε ξένα εδάφη, αλιεύοντας ψήφους για τη δημιουργία ενός ευνοϊκού εκλογικού αποτελέσματος. Όλα στο μίξερ. Όλα χυλός.
Όσον αφορά για τις επιλογές, μόνο έκπληξη δεν προκαλούν. Διάβασαν την αέναη επιθυμία, «τελειωμένων» πολιτικών προσώπων ,που η ελπίδα της επανόδου σε θέσεις εξουσίας δεν έσβησε ποτέ, γνωρίζοντας ότι η παρατεταμένη παραμονή τους στα αζήτητα, θα έδινε το τελικό χτύπημα εξόδου από την πολιτική, και απέστειλαν την πρόσκληση εισόδου στο αντίπαλο  στρατόπεδο, που έγινε πάραυτα αποδεκτή. Το πάθος για την καρέκλα εξουσίας θα αποβεί επιζήμιο και γι αυτούς, αλλά και για τους εμπνευστές του εγχειρήματος. Γάμοι από συνοικέσια ,με προδιαγεγραμμένη την ημερομηνία των διαζυγίων.
Μια πρακτική που ενώ θα έπρεπε να εγγραφεί σαν ένα παράδειγμα αποφυγής και επικοινωνιακά ως άνθρακες ο θησαυρός, στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης υιοθετήθηκε και από έναν ακόμη πολιτικό αρχηγό που φιλοδοξεί να κυβερνήσει αυτοδύναμος.
Προϋπόθεση αυτοδυναμίας φαίνεται ότι είναι η σύμπραξη νέων προσώπων από άλλους πολιτικούς χώρους. Παίρνουμε «δανεικούς» παίκτες για να πάρουμε τον αγώνα, και στη συνέχεια τους επιστρέφουμε. Η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής, λόγω αδυναμιών να πετύχουν το αυτονόητο. Να πείσουν τους ψηφοφόρους πολίτες με το περιεχόμενο των προτάσεων τους και όχι με τις «μεταγραφές» πολιτικών προσώπων.Ολα στο μίξερ.Ολα χυμός.
Κι αυτό συνιστά ανανέωση, διεύρυνση και ευαγγελισμό του «νέου», ενώ στην ουσία είναι πρωτοφανής η αδυναμία να ανανεωθεί. Απλά, εμπλουτίζουμε το κόμμα με υλικά κατεδάφισης των αντίπαλων κομμάτων. Με επαγγελματίες πολιτικούς που το μοναδικό τους όραμα είναι, τα προνόμια της καρέκλας.
Με επαγγελματίες πολιτικούς, από πλαστελίνη, που παίρνουν σχήμα και μορφή από τον πλάστη που τους επέλεξε. Μια ανακύκλωση πολιτικών προσώπων που επιβεβαιώνει τον απόλυτο ευτελισμό του πολιτικού μας συστήματος. Όλα στο μίξερ. Όλα χυλός. 
*Ο κ. Παπαμιχαήλ είναι επικοινωνιολόγος

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2018

Πολιτικοί στη Δ.Ε.Θ. Έχει νόημα; Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Ο καθένας το «μακρύ και το κοντό» του και ο παραπλανημένος από προηγούμενες Δ.Ε.Θ. λαός, το Βατερλό του. Κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια από τους αξιότιμους αρχηγούς των πολιτικών μας κομμάτων. Ανεβαίνουν στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης και «πριμοδοτούν» την εκλογική τους πελατεία, με κατασκευασμένες και παραπλανητικές ειδήσεις.
Μια άλλη μορφή των γνωστών μας fake news από τους επικριτές των ψεύτικων παραπλανητικών ειδήσεων. Τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες πολιτικών παροχών που δεν υλοποιήθηκαν ούτε στο πιο μεγάλο βάθος χρόνου. Απλά, οι δημιουργοί, πολιτικοί ταγοί μας, μετά τις υποσχέσεις που έδωσαν, προσπαθούν να δικαιολογήσουν την αθέτηση τους. Δεν ανήκουν στη χώρα των «ψευδολόγων», απλά πιστεύουν ότι θα καταφέρουν να κάνουν τα αδύνατα δυνατά. Στη συνέχεια, αποδίδουν τις ευθύνες σε θεσμούς, νέους εξωγενείς παράγοντες, ακόμη και στην κακιά μας μοίρα.
Και οι πολίτες αποκαμωμένοι από τα καθημερινά προβλήματα, παίρνουν βαθιές ανάσες από τις κάλπικες ελπίδες των πολιτικών, τα ολιστικά τους σχέδια, τη δίκαιη ανάπτυξη και τους λοιπούς βερμπαλισμούς. Έπεα πτερόεντα, μέχρι την επόμενη Δ.Ε.Θ. όπου θα ξανακούσουμε για τη «γη της επαγγελίας». 
Αυτοκριτική δεν ακούμε μέσα από τις ομιλίες που εκφωνούν. Όσοι τους ακούν, δεν την χρειάζονται. Φίλοι τους είναι. Όσο για τους άλλους τους αδιάφορους, τους «απέναντι», δεν υπάρχει λόγος. Ούτως ή άλλως δεν τους πιστεύουν. Άλλωστε το πανηγυράκι στη Δ.Ε.Θ. σε λίγο τελειώνει και γυρίζουμε στη σκληρή πραγματικότητα. Στο ζοφερό παρόν, στη σκληρή αντιπολίτευση με υστερικές τσιρίδες, στο κλίμα δυσθυμίας των πολιτών. Των «αφρόνων» ψηφοφόρων, που και στην επόμενη εκλογική διαδικασία θα παραμένουν εκτός κάλπης ή κατ’ εξακολούθηση «άφρονες». Με επιλογές που πάνε τη χώρα και κατ’ επέκταση τη ζωή τους από το κακό στο χειρότερο. Και καταδικάζουν μια κουρασμένη, εξοντωμένη κοινωνία, να διοικείται από μειοψηφίες και να ανέχεται την πρωτοκαθεδρία μειονοτήτων σε αρκετά κοινωνικά και θεσμικά ζητήματα.
Η φαρσοκωμωδία στη Δ.Ε.Θ. είναι ακόμη και οι στημένες συνεντεύξεις Τύπου, από όλους τους αρχηγούς που υποτίθεται ότι θα τους «ανακρίνουν» αδέκαστοι δημοσιογράφοι. Την πρώτη ώρα επιλέγονται ερωτήσεις «βούτυρο στο ψωμί» του ερωτώμενου, στη συνέχεια αδιάφορες και γενικόλογες ερωτήσεις, απαγόρευση στους «μη δικούς μας» να ρωτήσουν και κλείνουμε τη συνέντευξη με νέες υποσχέσεις, φούμαρα και «πάλης αγώνες».
Χιλιοπαιγμένα ρεπερτόρια από όλους τους «σωτήρες» του λαού. Κακόγουστη στοχευμένη προπαγάνδα σε ώτα μη ακουόντων. Τα ποσοστά τηλεθέασης των ομιλιών τους αδιάψευστοι μάρτυρες. Και το ακροατήριο κομματικά στελέχη, φρεσκοδιορισμένοι, «κηπουροί και γλάστρες» κατά την προσφιλή φράση σε προηγούμενη κυβέρνηση και όσων είδαν «φως βολέματος» και μπήκαν. 
Προσωπικά πιστεύω ότι ο θεσμός της Δ.Ε.Θ. θα αναβαθμιστεί αν εκλείψουν οι ομιλίες των πολιτικών στο Βελλίδειο. Μην ξεχνάμε ότι είναι εμπορική έκθεση. Θα γλιτώσουμε και από τα έξοδα των μετακινήσεων ανδρών των σωμάτων ασφαλείας, των κρατικών αξιωματούχων και της επανόρθωσης της πόλης από τις καταστροφές. Θα ησυχάσει και η πόλη από την κάθοδο των μυρίων υπαιτίων των δεινών!
Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2018

Το εφήμερο «σήμερα»! Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Σήμερα διανύουμε μια περίοδο κρίσιμων πολιτικών εξελίξεων, με ανοιχτό το ενδεχόμενο αιφνίδιας προσφυγής στη λαϊκή ετυμηγορία και τα επικοινωνιακά επιτελεία των κομμάτων αποδίδονται σε «μιντιακούς» και «διαδικτυακούς» αγώνες ξεκατινιάσματος, για να πετύχουν λίγα λεπτά δημοσιότητας.
Η οκταετής μνημονιακή περίοδος της οικονομικής κρίσης και πολιτικής απαξίωσης, δεν τους δίδαξε τίποτα. Γυρίσαμε πίσω στις αλήστου μνήμης εποχές όπου ο κόσμος του σκότους επιβουλεύεται τον κόσμο του φωτός, εμείς ή αυτοί και άλλες βαρύγδουπες διχαστικές δηλώσεις. Η γοητεία της αθωότητας και του ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς, έδωσαν τη θέση τους στην πολιτική ανηθικότητα μιας άνθουσας ημετεροκρατίας και ενός «μυθεύματος» από τις παραδόσεις της αριστεράς. Χαλίκια στα παπούτσια της εξουσίας, που νεφελοβατεί επικίνδυνα με απρόβλεπτες εξελίξεις σε εθνικά θέματα.
Όσο για τους πολίτες, αυτοί κοιμούνται στον ύπνο τον αξύπνητο και θα ξυπνήσουν για να ξανακοιμηθούν, μετά τον αναμενόμενο εκλογικό μετεωρισμό τους. Μια εκλογική αδράνεια, αφού το ένστικτο της επιβίωσης τους, αργεί να ξυπνήσει. Βέβαια είναι παγκοίνως γνωστό ότι το κριτήριο των πολιτών στις εκλογές, δεν αποτελεί πάντα τεκμήριο σωφροσύνης και επίγνωσης. Των κριτηρίων επιλογής πολιτικών από τους πολίτες, προηγείται το προσωπικό, οικογενειακό, συντεχνιακό συμφέρον τους. Ιδεολογίες και προσωπικά συναισθήματα, έρχονται σε δεύτερη μοίρα!
Άλλωστε, οι πολιτικοί μας ταγοί το γνωρίζουν καλά και θα το αποδείξουν με τις δεκάδες προεκλογικές παροχές που θα ανακοινώσουν στη Δ.Ε.Θ.
Εμμένοντας παράλληλα ότι είναι οι μοναδικοί που διαθέτουν τη συνταγή, των καλύτερων ημερών. Και οι πολίτες παρασυρμένοι από τη σαγήνη της τηλεοπτικής εικόνας, θα τα πιστέψουν, εγκλωβισμένοι στην νοοτροπία της παθητικής κατήχησης και μεταμορφωμένοι σε ενεργά υποκείμενα πολιτικής.
Επανάληψη των αναπαλαιωμένων «τίποτα» και λαϊκότερα, στάχτη στα μάτια!
Ο πολιτικός κρετινισμός σε όλο του το μεγαλείο. Φυσικά υπάρχουν και πολίτες που δεν τρώνε «σανό» καμιάς πολιτικής μάρκας και λειτουργούν αδιάφορα, αμέτοχα, ανενεργά. Σε αυτούς οφείλεται και στο ότι μας κυβερνάνε μειοψηφίες και υφιστάμεθα  τις ιδιαιτερότητες όλων των μειονοτήτων. Ενώ θα έπρεπε οι πολίτες και να συμμετέχουν σε κάθε εκλογική διαδικασία, και οι παρατηρήσεις τους να θεωρούνται «λίπασμα» στις αποφάσεις των πολιτικών. Διαφορετικά ο κάθε πολίτης γίνεται άθυρμα στις φιλοδοξίες κάθε πολιτικού κόμματος.
Οι παροικούντες τη Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι εφεδρείες πολιτικής αξιοπρέπειας δεν υπάρχουν. Ραδιουργίες, μικροπολιτική διαχείριση, λασπομαχίες, υπονομεύσεις, χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, δολοφονίες χαρακτήρων, τοξικό κλίμα πόλωσης,  είναι η εργαλειοθήκη που θα χρησιμοποιηθεί στην προεκλογική περίοδο.
Οι εκλογικές προβλέψεις με ορίζοντα αρκετών μηνών είναι αδύνατες, η συμπεριφορά του εκλογικού σώματος κυκλοθυμική και πιθανός αουτσάιντερ και νέος άγνωστος υποψήφιος Χ μη ορατός στον εγγύς ορίζοντα.
Όμως τίποτα δεν είναι αδύνατο. Οι πολιτικές συνθήκες αλλάζουν πιο γρήγορα από τους ανθρώπους, όπως είπε και ο Μακιαβέλι. Αυτά, στο εφήμερο «σήμερα»!
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2018

Τα ταμπούρλα της προπαγάνδας στη ΔΕΘ. Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Παρά το κλίμα δυσθυμίας των πολιτών και τη γενική διαπίστωση ότι ένα ζοφερό παρόν δεν προδικάζει ένα λαμπρό μέλλον, τα ταμπούρλα της προπαγάνδας στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, θα χτυπήσουν δυνατά και πάλι, με στόχο τον «άφρονα» ψηφοφόρο. Με παροχολογίες, υποσχέσεις και αρκετές πολιτικές υστερικές τσιρίδες, τα νέα αφηγήματα θα προσπαθήσουν να μετατοπίσουν τη δημόσια συζήτηση, από τα δύσκολα καθημερινά προβλήματα, προς τη δική τους ασφαλή ιδεολογική ζώνη.
Με βάση αρχής διαλόγου, την καθαρή έξοδο από τα μνημόνια και τον πιθανό «παράδεισο» που περιμένει τους πολίτες. Νέα αφηγήματα ελπίδας, σε μια κοινωνία εξοντωμένη, μια επιχειρηματικότητα δυσφημισμένη, μια νεολαία εξορισμένη, μια πολιτική ηγεσία γονατισμένη, μια ασφάλεια εξαφανισμένη και μια χώρα υποθηκευμένη.
Και το κυριότερο, καθαρή έξοδος χωρίς οδηγίες επιβίωσης για την επόμενη μέρα. Ταξίδι σε αχαρτογράφητα νερά με ένα σκαρί «χιλιομπαλωμένο» με πολιτικές ιδεολογίες μόνο και μόνο για να παίρνει άδεια ναυσιπλοΐας. Στο πρώτο κύμα θα μπατάρει.
Τα ταμπούρλα της προπαγάνδας, θα παίζουν και πάλι το γνωστό ρεπερτόριο με τα γνωστά κέντρα αποσταθεροποίησης, το μαχαίρι στο κόκκαλο, την ταξική εκμετάλλευση, θα φωτίσουν κάθε σκοτεινή πλευρά της αλήστου μνήμης NOVARTIS & SIEMENS, θα ξαναζεστάνουν το αβγό του φιδιού, και θα διχάσουν με συνθήματα και αφορισμούς, προσφέροντας μια αποχαυνωτική μελλοντική ευμάρεια.
Προσπάθεια νέας συλλογικής τύφλωσης με νέας «κοπής» πολιτικά τεχνάσματα.
Ωμές, αταβιστικές συνταγές στην προσπάθεια απάλυνσης της φτωχοποίησης μιας μεγάλης μερίδας πολιτών. Μια δοκιμασμένη από το παρελθόν προσέγγιση με αρκετές δόσεις εμπρηστικής ρητορικής, λαϊκίστικες λύσεις ως βραχυχρόνια παυσίπονα επιβίωσης. Νέα αρχή από μηδενικό σημείο εκκίνησης λόγω των πολλών λαθών και αστοχιών κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης. Όσο κι αν αμύνονται των λαθών τους προβάλλοντας σκοπιμότητες, συμβιβασμούς και αυταπάτες.
Τα ταμπούρλα της προπαγάνδας, θα παίζουν το εμβατήριο της νέας αρχής μπροστά σε χιλιάδες διαδηλωτές, άλυτα προβλήματα, βίαιες αντιδράσεις από τα «δικά» τους παιδιά, κυνικές δηλώσεις από αλλοτινούς συντρόφους και με μεγάλη δόση ιλαρότητας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η αναβίωση παρηκμασμένων μουσικών παρτιτούρων δεν ακούγεται ευχάριστα στα ώτα, ακόμη και των μη ακουόντων!
Τα ταμπούρλα της προπαγάνδας θα παίξουν την «ανθρώπινη συμφωνία» για περισσότερη δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, ισότητα, δίκαιη κατανομή πλούτου, αύξηση κατώτατου μισθού, 13η σύνταξη, περικοπές σε φόρους και άλλα πολλά συναφή, με τα «θέλω» των ψηφοφόρων. Η κάλπη θα δείξει αν θα κερδίσουν ψηφοφόρους ή αν η δημοσκοπική τους επώδυνη ήττα θα επιβεβαιωθεί.
Τα ταμπούρλα της προπαγάνδας θα παίζουν σε επανάληψη το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης του 2015. Κυριολεκτώ δεν αλληγορώ, αλλά κι εσείς μην κολλάτε σε λεπτομέρειες!
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2018

Σε ώτα μη ακουόντων. Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Πανηγυρίζουν με κρεσέντο λαϊκισμού και αρκετή δόση αμετροέπειας, την έξοδο από τα Μνημόνια με ή χωρίς φιέστες και διαγγέλματα. Την βάπτισαν και “καθαρή” έξοδο για να έχουν ένα ακόμη πλεονέκτημα όπως εκείνο του αλήστου μνήμης, ηθικό τους πλεονέκτημα.
Τώρα πόσο “καθαρή” είναι μια έξοδος από τα Μνημόνια που επιβαρύνεται με πλεονάσματα, για σαράντα χρόνια, από 2,2%-3,5%, με υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για ογδόντα χρόνια και μείωση των συντάξεων και του αφορολογήτου από τον επόμενο χρόνο, όλα αυτά είναι “άλλου παπά ευαγγέλιο”, την ώρα που έχει ευνουχιστεί ιδεολογικά και ακρωτηριαστεί πολιτικά.
Διατυμπανίζουν ότι βγαίνουμε από τα μνημόνια και αποκρύπτουν ότι οι “δανειστές” μας εγκατέλειψαν στο έλεος των αγορών για να μας “ξανά-μαντρώσουν”, όποτε το κρίνουν απαραίτητο. Όταν στην ασφυκτική τρίμηνη επιθεώρηση τους, δουν ότι δεν τηρούμε τα υπεσχημένα.
Αυτή είναι η αλήθεια αλλά τα στόματα είναι ραμμένα ,κλειστά χάριν των πλούσιων προνομίων της πολιτικής τάξης. Αποκαρδιωτικές εικόνες από την καθημερινότητα των πολιτών. Ούτε οι σκηνές από τα χουντικά επίκαιρα δεν τις φτάνουν.
Άδειες τσέπες, χρέη που τρέχουν, κατάθλιψη που καλύπτει κάθε μέρα και μια μεγάλη μερίδα των πληττόμενων από την κρίση συνανθρώπων μας. Σ’ αυτούς μιλάνε; Σε όλους εμάς, που δεν ακούμε, παρά μόνο τα τηλέφωνα των εισπρακτικών εταιριών και βλέπουμε τα ειδοποιητήρια αρκετών ευαγών ιδρυμάτων, όπως τράπεζες, εφορίες, ασφαλιστικά ταμεία; Σε ώτα μη ακουόντων!
«Φύγετε» είναι η μόνιμη επωδός ακόμη και των περισσότερων που τους έχουν φέρει στη θέση της εξουσίας, αδιαφορώντας ακόμη κι αν πάνε από το ένα κακό, στο χειρότερο. Η κοινωνία γνωρίζει ότι σήμερα οδηγείται σε παρακμή και αποτελμάτωση και τίποτα δεν προδικάζει , κάποια ανάκαμψη. Για να γίνει αυτό χρειάζεται ριζική αλλαγή κατεύθυνσης και αντίληψης.
Και ένα διαφορετικό εκλογικό αποτέλεσμα πριν από κάποιο, φευ, ταρακούνημα εθνικό ή κοινωνικό.
Άλλωστε κάθε τι νέο, φέρνει μέσα την ελπίδα.
Η διάψευση έρχεται πολύ αργότερα ,όταν  ψηφίζουμε όπως ψηφίζουμε
Τα αυτονόητα της αξιοκρατίας, της εμπιστοσύνης, της διαφάνειας, του πατριωτισμού έγιναν ζητούμενα.
Τα όπλα για την άσκηση της πολιτικής είναι πλέον το κράτος-πατερούλης, η κομματική πελατεία, το βόλεμα, η μετριότητα, η ανευθυνότητα.
Βερμπαλιστικές διακηρύξειςως ιμάντες μεταφοράς ενός ψεύτικου φαίνεσθαι  και της πολιτικής απομόνωσης τους.
Βέβαια, η χρεοκοπία του κράτους και η δυστυχία των πολιτών ήταν αποτέλεσμα πολιτικών πολλών ετών.
Η ευχή των περισσότερων πολιτών, που ακούγεται στα πάσης φύσεως καφενεία, παραδοσιακά και διαδικτυακά, είναι να δουν οι υπεύθυνοι πολιτικοί μας τον κόσμο ριγέ πίσω από σίδερα!
Η κοινωνία αντιλαμβάνεται αργά και σταθερά ότι η κατανάλωση κατεψυγμένων τροφών ληγμένων ιδεολόγιων δημιουργεί στρεβλώσεις και όξυνση.
Καιρός να αλλάξει το πολιτικό μενού.
Με νου και γνώση για την επόμενη μέρα.
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Χωρίς αιδώ και τσίπα! Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Φρούδα φαντασίωση, για όσους πίστεψαν ότι θα γλυτώσουν από την οργή του κόσμου και την τσιμπίδα του νόμου. Όταν υπάρχει εκατόμβη νεκρών, πολίτες που μηνύουν και εισαγγελείς που δικάζουν για αμέλειες και παραλείψεις, θα υπάρξει και  τιμωρία και προς έκτιση ποινές.
Φυσικά, η απάντηση θα δοθεί όταν έρθει η ώρα της κάλπης και των εκατοντάδων δικαστικών προσκλήσεων προς τους υπεύθυνους της τραγωδίας. Διοικητικούς και πολιτικούς προϊσταμένους.  
Δεν ζούμε σε καθεστώς σοβιέτ, για να μπορεί η εξουσία να κρύβει τις δυσάρεστες ειδήσεις με την προσπάθεια χειραγώγησης των Μέσων και να αποδίδονται ευθύνες πότε στον  ξένο παράγοντα, πότε στους χαροκαμένους πολίτες και πότε στην άναρχη δόμηση. Μόνο στους πρωτόπλαστους , Αδάμ και Εύα δεν έχουν αποδοθεί ευθύνες. Ούτε λόγος για ανθρώπινα λάθη και αστοχίες. Ούτε λόγος για μια συγγνώμη ούτε λόγος για μια παραίτηση στην ώρα της.
Μια αδύνατη πολιτεία που οι πολίτες της τον χειμώνα πνίγονται και το καλοκαίρι καίγονται.
Και το ρετιρέ της εξουσίας, πολλοί εκφράζουν τη θλίψη τους και συνεχίζουν τις μεγαλοστομίες τους. 
Ούτε δάκρυσαν, ούτε λύγισαν από το βάρος των ευθυνών ούτε έκλαψαν για τους νεκρούς.
Στρογγυλοκαθισμένοι στα δρύινα γραφεία τους,“παπαρολογούν” σύμφωνα με τη γνωστή έκφραση βουλευτή τους, ενώ οι καφενόβιοι επικοινωνιολόγοι τους συμβουλεύουν να ξεκινήσουν το γνωστό τους “τροπάρι” των παροχών κάθε είδους για την κάλυψη των δικών τους αδυναμιών.
Οι ευθύνες τους όμως είναι μεγάλες και δεν ξεχνιούνται και δεν συμψηφίζονται και δεν παραγράφονται. Θα τις πληρώσουν. Και πολιτικά και νομικά.
Ακολουθώντας μια προσφιλή μέθοδο, “στρίβειν”  διά της παραπλάνησης, οι Αξιωματούχοι που βρέθηκαν στο Μάτι του κυκλώνα, εξαπάτησαν συνειδητά ψελλίζοντας δικαιολογίες ακόμη και  τους εαυτούς τους.
Προσπάθησαν με έντεχνα σκηνοθετημένη παραπλάνηση και απότομα αναγκαία εξαπάτηση, να διώξουν τις Ερινύες για να έχουν “ύπνο ελαφρύ” τα βράδια.
Η εκατόμβη των νεκρών δύσκολαομως θα φύγει από τη σκέψη όλων μας.
Από την άλλη πλευρά, η φθίνουσα δημοσκοπική πορεία χειροτερεύει την ψυχολογία και θολώνει το μυαλό των υπεύθυνων της επικοινωνίας.
Αποτέλεσμα να βαλτώνουν για πολλοστή φορά οι ”ορντινάτσες  “ του συστήματος, να αδειάζει ο “πάγκος”, οι αναπληρωματικοί που θα μπουν στο παιχνίδι να’ ναι από “ξένο σώμα” και αρα δεν κολλάνε, με μοναδική πλέον ελπίδα τον “κουτσό”Νουρεγιέφ,  να μαγέψει το πλήθος για άλλη μια φορά.
Σε λίγες ημέρες, έρχεται η νέα διανομή “σανού” με λεκτικές ακροβασίες. Θα αποτίσουν, για ακόμη μια φορά, με περισσή αμετροέπεια φόρο τιμής, στο  αλήστου μνήμης, πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης του 2014. Χωρίς αιδώ, χωρίς τσίπα!
Θανάσης Παπαμιχαήλ
Επικοινωνιολόγος

Η γυναίκα στην πολιτική Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου


Η ίση συμμετοχή των γυναικών στις πολιτικές διαδικασίες, και η ισότιμη αντιπροσώπευση τους σε όργανα και θέσεις εξουσίας, δεν μπορεί να επιβάλλεται μόνο με αναγκαστική ποσόστωση στα ψηφοδέλτια, των Ευρωπαϊκών, εθνικών και αυτοδιοικητικών εκλογών.
Η συμμετοχή των αιρετών γυναικών σε θέσεις πολιτικής ευθύνης, είναι αναγκαία για την ενίσχυση της δημοκρατικής διακυβέρνησης και την ισορροπία της συνεισφοράς, στην πολιτική από γυναίκες πολιτικούς.
Η ποσόστωση είναι ένα μέσον για να υπάρξει μεγαλύτερη συμμετοχή των γυναικών, και όχι αυτοσκοπός. Πολιτικά κόμματα και δημοτικοί συνδυασμοί, αναζητούν γυναίκες υποψήφιους μέχρι την τελευταία στιγμή, για να κλείσουν τις τρύπες στα ψηφοδέλτια. Ειδικά με τον νέο εκλογικό νόμο περί υποχρεωτικής συμμετοχής των γυναικών σε ποσοστό 40%, οι υποψήφιοι τοπικοί άρχοντες θα βάλουν στα ψηφοδέλτια, ακόμη και τις οικιακές βοηθούς.
Όμως οι γυναίκες, για να μπορούν να «παντρέψουν» την πολιτική με τις υποχρεώσεις της οικογενειακής ζωής, χρειάζονται στήριξη από την πολιτεία και αλλαγή στάσης των κομμάτων.
Η γυναίκα σήμερα, χρειάζεται βοήθεια για να μεγαλώσει τα παιδιά της, περισσότερες προνοιακές δομές και ολοήμερα σχολεία. Ισότητα στις αμοιβές και ισότιμη συμμετοχή σε θέσεις ευθύνης.
Οι γυναίκες σήμερα είναι περισσότερες από το μισό του πληθυσμού στη χώρα μας, αλλά συμμετέχει σε πολύ μικρό ποσοστό στις πολιτικές διεργασίες του τόπου μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, από τους 325 δημάρχους στη χώρα, μόνο 25 – 30 είναι γυναίκες και τα Υπουργεία έχουν καταληφθεί στο σύνολο τους από άνδρες πολιτικούς.
Υπάρχουν βέβαια προκαταλήψεις, υπάρχουν δυσκολίες λόγω της διπλής ενασχόλησης της γυναίκας με την οικογένεια και την πολιτική, αλλά και την εργασία. Όταν όμως υπάρχει ένα ισχυρό  κίνητρο, όλα ξεπερνιούνται. Και το κίνητρο θα πρέπει να είναι ηθικό, στη διαμόρφωση των αξιών της κοινωνίας μας.
Αξιοσημείωτη είναι η στάση των ψηφοφόρων γυναικών απέναντι σε γυναίκες υποψήφιους. Η γενική εντύπωση είναι το κλασσικό «οι γυναίκες δεν ψηφίζουν γυναίκες». Είναι όμως μια ρήση που ολοένα και περισσότερο καθίσταται ξεπερασμένη. Οι γυναίκες υποψήφιοι αργά και σταθερά κερδίζουν το χαμένο έδαφος, χιλιάδων ετών απομόνωσης στην οικιακή σφαίρα, αποδεικνύοντας καθημερινά ότι, και θέλουν και μπορούν να πετύχουν στην πολιτική.
Η πρόκληση για τις γυναίκες υποψήφιες παραμένει. Να πάρει με το μέρος της τις γυναίκες ψηφοφόρους, πείθοντας ότι δεν απειλούνται από τη δική σας εικόνα.
Στη σύγχρονη εποχή της υπερπληροφόρησης, της απαξίας του ανδροκρατούμενου πολιτικού συστήματος της χώρας μας, η πρώτη συμβουλή που θα ήταν χρήσιμη σε μια γυναίκα πολιτικό, θα ήταν να είναι πάντα ο εαυτός της.
Το πολιτικό αισθητήριο του μέσου ψηφοφόρου έχει εξελιχθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αντιλαμβάνεται χωρίς δεύτερη σκέψη πότε ένας ή μία πολιτικός φοράει ξένη μάσκα στο πρόσωπο.
Με απλές λέξεις, η γυναίκα που πολιτεύεται , δεν θα πρέπει να είναι ένας διαφορετικός άνθρωπος από εκείνον που ήταν πριν πολιτευτεί. Να χτίσει το προφίλ της, πάνω στα προσωπικά της θεμέλια, χρησιμοποιώντας ως δομικά στοιχεία τα ιδιαίτερα γνωρίσματα της προσωπικότητας της.