Τετάρτη 29 Ιουλίου 2015

Από την εποχή των Σπηλαίων στην εποχή των Μνημονίων.




Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου


Σε κάθε περίπτωση η ιστορία είναι ο αμείλικτος κριτής σε κάθε εποχή κρίσης, όπως αυτή που διανύουμε κι αν μας «αντέξει η σκηνή θα φανεί στο χειροκρότημα» με την προϋπόθεση ότι κάποιοι θα παραμείνουν «ζωντανοί πάνω στη σκηνή» για να διηγηθούν τα γεγονότα! Αυτό πιθανόν να συμβεί κάπου στο σωτήριον έτος 2035 καλώς εχόντων των πραγμάτων και των νέων Μνημονίων που τότε μπορεί και να τελειώσουν.

Η ιστορία είναι και εποχές. Οι εποχές χαρακτηρίζονται από ονόματα όπως εποχή του Εθνάρχη, η εποχή του Ανδρέα, από σύμβολα όπως ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ, ο πυρσός της Νέας Δημοκρατίας, από γεγονότα όπως η εποχή του Πολυτεχνείου και συνοδεύονται πάντα από το ρήμα «πέρασε».

Όπως για παράδειγμα κάποτε λέγαμε για κάποιον που «μέτραγε» τα πάντα από χρήματα μέχρι το περίσσευμα φαγητού «μην τον συνερίζεσαι, πέρασε κατοχή»! Μετά από δέκα το λιγότερο χρόνια, όταν θα έχουμε εξαθλιωθεί και η ελπίδα της οικονομικής ανάκαμψης θα φανεί στο βάθος του τούνελ, οι νέες γενιές θα λένε για εμάς «μην τους βλέπετε έτσι, αυτοί πέρασαν Μνημόνια» και θα εννοούν την εποχή που τα πάντα απορυθμίστηκαν. Θα είμαστε οι άνθρωποι της εποχής των Μνημονίων όπως οι άνθρωποι της εποχής των Σπηλαίων. Εκεί θα έχουμε φτάσει μετά από την καθολική απογοήτευση που έφερε η «πρώτη φορά Αριστερά». Η εναπόθεση της νέας ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο θα επαφίεται σε λίγο στον αλήστου μνήμης πρωτεύοντα των δημοσκοπικών ευρημάτων Κύριο … Κανένα!
Οσονούπω θα είναι και πάλι πρώτος στις προτιμήσεις των απογοητευμένων πολιτών από το σύνολο των πολιτικών κομμάτων. Ήδη, αρχίζει να ξεθωριάζει η λαμπερή εικόνα, του έχοντος σήμερα την πολιτική κηδεμονία, λόγω υπογραφής νέου μνημονίου.

Όσο κι αν ακούγεται παράξενο, κανένα από τα σημερινά πολιτικά πρόσωπα που θα σπεύδουν για βοήθεια, άλλοτε ως οδηγοί και άλλοτε ως συνοδηγοί δεν θα είναι σε θέση να «ξεκολλήσουν» το καράβι από την ξέρα που βρίσκεται.

Ούτε τα κροκοδείλια δάκρυα πάνω από την ταφόπλακα που οι ίδιοι βοήθησαν να τοποθετηθεί, θα μπορούν πλέον να συγκινήσουν τους άλλοτε υποστηρικτές τους, πλην όσοι βρίσκονται στα ενδότερα των πολιτικών σχηματισμών τους και οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι τους.

Φυσικά η σωτηρία της χώρας θα έρθει όταν έρθει, και να μην την περιμένουμε από πρόσωπα που θα προέρχονται από πολιτική παρθενογένεση αλλά από τη νέα γενιά, απελευθερωμένη από τις παθογένειες του σημερινού πολιτικού συστήματος και απαλλαγμένη από τα βαρίδια της συνταξιούχου πλέον μεταπολίτευσης με καθαρό λόγο και διεκδικώντας τη συμμετοχή της σε μια κοινωνία που θα έχει μέλλον.

Φρέσκα πρόσωπα με ικανότητα στο μάνατζμεντ και πολιτική σκέψη.

Κι αυτή θα είναι η χρυσή εποχή της Νέας Ελλάδας. 

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2015

Η ερμηνεία των ανερμάτιστων, απαιτεί ψυχίατρο με πολλά διδακτορικά!





Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου


Στον «πάγο» οι «καυτές πατάτες» που ακούν στο όνομα, πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και τυχόν ρυθμίσεις για τη φορολόγηση των αγροτών.
«Ταφόπλακα» χαρακτηρίζουν τα μέτρα οι αγρότες, «κρύο» ντους θεωρούνται για ένα σημαντικό κομμάτι του πελατειακού συστήματος της κυβέρνησης, οι πρόωρες συντάξεις.

Νέα μπλόφα της κυβέρνησης ή κέρδος ολίγου πολιτικού χρόνου, πριν από τις εκλογές, θα φανεί στην τρίτη ψηφοφορία στις αρχές του επόμενου πιο «θερμού» μήνα του χρόνου.

Προσπάθεια ερμηνείας των ανερμάτιστων ρήσεων, δηλώσεων, εκφράσεων, μειδιαμάτων και υπομειδιαμάτων, των πρωταγωνιστών των τελευταίων μηνών είναι αδύνατη να εξηγηθεί και κάθε πρόβλεψη έχει αρκετά στάνταρ και πολλές παραλλαγές.
Προσπαθήστε να ερμηνεύσετε συμπεριφορές όπως:
Καταψηφίζουν, αλλά στηρίζουν.
Αμφισβητούν, αλλά δεν καταψηφίζουν.
Διαφωνούν, αλλά συμμορφώνονται.
Συμβιώνουν και παράλληλα συνωμοτούν.
Δεν διευκρινίζουν, δεν αποσαφηνίζουν και συνεχίζουν να μαχαιρώνουν  συντροφικά.
Διατυπώνονται απόψεις, χωρίς να παίρνονται θέσεις.
Χρησιμοποιείται ένα «οπλοστάσιο προσωπικών χαρακτηρισμών και αφορισμών», για να αποφεύγονται τα δύσκολα και να δίνεται χρώμα στα λεγόμενα. Επιθετικοί χαρακτηρισμοί που ανατριχιάζουν.

Στα δελτία ειδήσεων έχει παρεισφρήσει ένα νέο είδος, ως νόσος επιδημική και ονομάζεται Εσωκομματικές Ειδήσεις. Δογματικοί εναντίον υποταγμένων. Πραξικόπημα εναντίον αναγκαίου κακού. Προαπαιτούμενα εναντίον χρεοκοπίας. Ενότητα εναντίον διάσπασης.
Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα αποφανθούν αν είναι υπεύθυνες οι πολιτικές πράξεις των πρωταγωνιστών ή συνιστούν πολιτική προδοσία.

Άλλωστε να μην ξεχνάμε ότι ως λαός έχουμε την τάση να βλέπουμε παντού Εφιάλτες! Και ο εφιάλτης της χώρας που καίγεται στην κυριολεξία, είναι ο μόνος που ενώνει απλούς πολίτες, πυροσβέστες, πιλότους και τοπικούς άρχοντες.
Δυστυχώς όμως δεν έχει γίνει σεβαστό το ιερό δικαίωμα για τα «μπάνια του λαού»!
Η πολιτική αστάθεια, οι κλειστές τράπεζες, τα ψίχουλα των ΑΤΜ και ο βομβαρδισμός καταστροφολογίας, δεν επιτρέπουν πολυτέλειες διακοπών.


Παγιδευμένοι στην αβεβαιότητα του αύριο, μοναδική ελπίδα για καμιά βουτιά είναι οι κοντινές παραλίες της Αττικής. Μύκονο, Σαντορίνη, του χρόνου, αν είμαστε καλύτερα!

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2015

Είδαμε το χάρο με τα μάτια μας αλλά εμείς το χαβά μας…





Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου



Βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού, φτωχοποιημένοι, εξαθλιωμένοι, να ξενυχτάμε μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες μας για μια θετική είδηση σχετική με την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας μας. Και μετά από έξι μήνες παλινωδιών, αυτοδιαψεύσεων, δημιουργικών ασαφειών και κραυγαλέων αντιφάσεων, φάνηκε μια αχτίδα ελπίδας και σωτηρίας για τη χώρα. Μια συμφωνία, χειρότερη από ότι είχαμε φανταστεί αλλά σαφώς καλύτερη από ένα επονείδιστο grexit.

Και πριν καλά – καλά υπογραφεί η συμφωνία, άρχισαν τα όργανα της αντίδρασης. Και πιο συγκεκριμένα οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και οι «φανατικοί» των άκρων, οπαδοί της άναρχης ρήξης με κάθε τι που μας συνδέει με την Ευρώπη.

Αντιδράσεις που εδράζονται είτε στην τιμή των «όπλων», είτε στη ρητορική περί πατριωτικής υπερηφάνειας και αξιοπρέπειας, αλλά και στη διαφύλαξη των κεκτημένων από τις μέχρι τώρα γνωστές σε όλους μας συντεχνίες. Η επένδυση στην οργή και θυμό των πολιτών για το συνεχές φόρτωμα των μεγάλων βαρών, δεν είναι της στιγμής. Θα έρθει η ώρα!

Μόνο που το μόνο «κεκτημένο» σήμερα που πρέπει πρώτα να διαφυλαχτεί είναι το ευρωπαϊκό για να υπάρξουν και τα των συνδικαλιστών κεκτημένα!

Μέσα σε συνθήκες φτώχειας, μεγάλης ανεργίας, ο ακραίος πολιτικός και συνδικαλιστικός λόγος μπορούν εύκολα να μας σπρώξουν στον γκρεμό ακόμη και σε διχαστικούς εμφύλιους σπαραγμούς.

Υποχρέωση όλων μας είναι, πολιτικά κόμματα και πολίτες όλων των ιδεολογικών πεποιθήσεων να κρατήσουμε τη χώρα όρθια και να μην την αφήσουμε να κατρακυλήσει δεκαετίες πίσω. 

Να δούμε πως θα αρχίσουν να επουλώνονται οι «πληγές» που άφησαν οι μέχρι τώρα πολιτικές επιλογές, πως θα γίνει η αναδιάρθρωση της οικονομίας μας, πως θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα και όχι στο δημόσιο, γιατί η στρατιά του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων του ιδιωτικού τομέα, είναι προσάναμμα στις ορέξεις κάθε παράφρονα πολιτικού.

Με σχέδιο, και χωρίς θεωρίες παιγνίων, πρέπει να χτίσουμε γέφυρες εσωτερικής ενότητας και εξεύρεσης σοβαρών συμμάχων στον ευρωπαϊκό χώρο.

Εδώ που φτάσαμε η μόνη καλή λύση, ο μόνος δρόμος που οδηγεί στις καλύτερες μέρες, είναι ο δρόμος της ευρύτατης συνεννόησης και στελέχωσης των κρατικών δομών από τα ικανότερα στελέχη όλων των κομμάτων και της εθνικής συνεννόησης όλων μας.


Διαφορετικά, η στρατηγική, ο καθένας για την «πάρτη» του, οδηγεί σε μια μεγάλη καταστροφή. 

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2015

Γιάνη, τελικά θα μας λείψεις…!





Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου



Ο ιστορικός του μέλλοντος ίσως μπορεί να αποκωδικοποιήσει πολλά περισσότερα από όσα ο σημερινός πολίτης καταλαβαίνει λόγω δημιουργικής ασάφειας των πολιτικών, που μας εξηγούν καθημερινά το εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της χρεοκοπημένης οικονομίας και που κανένας από εμάς δεν το κατάλαβε ακόμη και μετά από το δημοψήφισμα!

Όμως το πιο δημιουργικό και πιο σαφές μήνυμα ήταν αυτό του απερχόμενου Υπουργού Οικονομικών που «κάρφωσε» στην κυριολεξία τον Πρωθυπουργό ότι τον «έστειλε» στην ανεργία κάνοντας το χατίρι των δανειστών μας, με μια ομολογουμένως πρωτότυπη έκφραση – ατάκα  «ότι οι εταίροι θα εκτιμούσαν … την απουσία του από τις συνεδριάσεις του Eurogroup». Ζούμε πρωτόγνωρες κοινωνικές συνθήκες από το κλείσιμο των τραπεζών, capital control, αβεβαιότητα, ανασφάλεια, κατάθλιψη, διολίσθηση σε χειρότερη ατομική θέση για τον καθένα μας.

Από μια άλλη σκοπιά, ζήσαμε πέντε μήνες με τον Γιάνη να ακροβατεί μεταξύ κωμικού και τραγικού, με ευφυείς διαλόγους και καυστική σάτιρα από έναν ξένοιαστο καβαλάρη. Ένα «τσαμπουκαλεμένο» αγόρι σε επικίνδυνη αποστολή!

Για να ελαφρύνουμε και λίγο το κλίμα των τελευταίων τεταμένων ημερών του δημοψηφίσματος και για όλους όσοι βαρεθήκατε να είστε βυθισμένοι απέναντι στην οθόνη της τηλεόρασης, και να διασκεδάζετε με τους μετεκλογικούς «τσακωμούς» των πολιτικών ταγών μας, δοκιμάστε να ακολουθήσετε την ανατρεπτική ατάκα του Γιάνη, με ένα ν, σε αρκετές εκφάνσεις της καθημερινότητας σας.

Φανταστείτε στον επαγγελματικό χώρο η απόλυση ενός εργαζόμενου να ανακοινώνεται από τον εργοδότη ως «οι πελάτες μας θα το εκτιμούσαν … ιδιαίτερα αν σας απολύαμε!» ή «θα το εκτιμούσαμε … εγώ και όλοι οι συνάδελφοι σου αν ξεκινούσαμε αύριο τη δουλειά χωρίς εσένα!».

Στον βαρετό της παρέας, αντί να ρίχνουμε αλάτι για να «ξεκουμπιστεί» μια ώρα νωρίτερα να του λέγαμε ευθαρσώς ότι «θα το εκτιμούσε … όλη η παρέα αν μας αδειάσεις τη γωνιά!».

Ακόμη και σε προσωπικό επίπεδο έχει εφαρμογή η περίφημη αυτή ατάκα όπως «Οι γονείς μου θα το εκτιμούσαν … αν μάζευες τα μπογαλάκια σου και γύριζες στη μαμά σου!».

Πολλές από τις λέξεις – ατάκες που έχουν χρησιμοποιηθεί στα χρόνια της κρίσης, έχουν χάσει την αξία τους. Έχουν μεταλλαχτεί, όπως αν το ΟΧΙ πήγαινε στο ευρώ ή στο πρόγραμμα. Ψήφιζε και μη ερεύνα. Εύλογη και η ατάκα της απουσίας αντί του «ξαποστέλματος»!

Άλλωστε το χιούμορ στην κρίση, ξεκίνησε και από την ατάκα του Πρωθυπουργού ότι θα φορέσει γραβάτα, αν επιτευχθεί η συμφωνία.

Δόσεις χιούμορ, για «λύσεις» καθημερινών προβλημάτων σε δύσκολους καιρούς!

Τελικά ο Γιάνης θα μας λείψει….

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2015

Ποιος το περίμενε…





Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου




Ποιος το περίμενε να βιώνουμε ότι βιώνουμε το τελευταίο διάστημα, με κλειστές τράπεζες, με «ψίχουλα» μετρητών από τα ΑΤΜ, με ουρές για «ολίγη» σύνταξη και σε πλήρη αποδόμηση της μέχρι σήμερα ισορροπημένης ζωής μας. Και να μην ακούμε κι ένα «συγνώμη» από τους εμπνευστές….

Ποιος το περίμενε να ξενυχτάμε κάθε βράδυ μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες μας περιμένοντας μια θετική είδηση για να μας «φτιάξει» την αυριανή μας μέρα.
Οι εναλλαγές από το μαύρο στο άσπρο, από το θετικό στο αρνητικό, από την ελπίδα στην απογοήτευση και από το κρύο στο ζεστό, μας εξοντώνουν ψυχικά γεμίζοντας με εφιάλτες το λιγοστό καθημερινό μας ύπνο.
Και τη μικρότερη ευθύνη την έχουν τα ΜΜΕ, συστημικά ή αντισυστημικά, όπως έχουμε συνηθίσει να τα λέμε. Τα ΜΜΕ δεν δημιούργησαν τη δύσκολη καθημερινή ζωή των Ελλήνων. Απλά την «καθρεφτίζουν». Όσο για τον «παραμορφωτικό» φακό που διαθέτουν κάποια, οι πολίτες ξέρουν να επιλέγουν την αντικειμενική πληροφόρηση και τον καλόπιστο σχολιασμό.

Ποιος το περίμενε ότι ιδεοληπτικές εμμονές των ξένων πιστωτών και ντόπιων πολιτικών θα κήρυτταν έναν ιδιότυπο κοινωνικό πόλεμο με παράπλευρες απώλειες το σύνολο του λαού.

Ποιος το περίμενε ότι η «κρίση», που οι αρχαίοι Έλληνες όταν επινόησαν τη λέξη είχαν κατά νου μια βραχεία περίοδο υψηλής έντασης, σήμερα θεωρείται μια «παγιωμένη» κατάσταση, μια περίοδος μακροημέρευσης δρακόντειων μέτρων οικονομικών και κοινωνικών με σοβαρές επιπτώσεις για τους πιο ευάλωτους πολίτες. Η ανεργία και η ύφεση θερίζουν και συχνά γινόμαστε μάρτυρες αυτοχειρίας ατόμων από τις πλέον παραγωγικές ηλικίες. Η πορνεία τραβά την ανηφόρα και η παραβατικότητα αυξάνεται.

Ποιος το περίμενε να γεμίζουν οι πλατείες εναλλάξ όπως τα μονά – ζυγά, δίκην πολυθεατρικών παραστάσεων,  με τον ίδιο στόχο. Τη σωτηρία του Ελληνικού λαού. Και αυτός ο «από μηχανής Θεός»  που πάντα μας σώζει να μην εμφανίζεται στην ώρα του!

Ποιος το περίμενε να είμαστε σήμερα χωρίς μνημόνιο και να μην έχουμε κλαρίνα και χορούς στις πλατείες.

Δεν γίνεται να τα ζούμε αυτά τα πράγματα και άλλα πολλά. Θα πρέπει να πρυτανεύσει η νηφαλιότητα, η σύνεση και η λογική από τις πιασάρικες και ανέξοδες ατάκες. Διαφορετικά το τρενάκι του Αλέξη θα μείνει με μηχανοδηγό χωρίς επιβάτες!