Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016

Αλέξη, ξέρεις ποιο είναι το τελευταίο σου χαρτί;






Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου


Και δεν είναι μόνο το αγροτικό, το ασφαλιστικό, το φορολογικό, ή μόνο το προσφυγικό. Και ούτε είναι η πολύ επικίνδυνη διασύνδεση όλων αυτών με την αναμενόμενη αξιολόγηση του οικονομικού προγράμματος. Το προσφυγικό διογκώνεται, το οικονομικό φέρνει ζαλάδες και ιλίγγους σε κυβέρνηση και ιδιαίτερα στο Μαξίμου. Και η επιλογή του χαρτιού του «συμψηφισμού» που έπαιξες στις Βρυξέλλες από ότι φαίνεται δεν βγαίνει. Και δεν είναι η πιο ενδεδειγμένη λύση για την αντιμετώπιση της ελληνικής οικονομικής κρίσης. Δεν αρκούν μόνο να γίνουν στην ώρα τους τα hot spots, κέντρα καταγραφής προσφύγων και μεταναστών για να πάρουμε θετικό πρόσημο στην αξιολόγηση από την τετράδα των θεσμών. Πρέπει να γίνουν οι μεταρρυθμίσεις που όλοι ομολογούν καθυστερημένα ότι θα έπρεπε να είχαν γίνει. Αυστηρή δημοσιονομική πολιτική, περιορισμός εξόδων, κίνητρα για επενδύσεις.

Φυσικά και θα «ανοίξουν νέες πληγές» στην κοινωνία, αλλά θα σωθεί από τον ολικό ακρωτηριασμό της. Μην περιμένεις Αλέξη, από τους εταίρους να «βάλουν πλάτη» και να δεχτούν μειώσεις στα μέτρα λιτότητας, στις συντάξεις, στις εισφορές. Είναι αμετακίνητοι στις θέσεις τους για νέα λιτότητα όπως οι αγρότες στα μπλόκα. Είναι επίκαιρος άλλωστε και ο στίχος ενός τραγουδιού του προσφάτως αδικοχαμένου τραγουδιστή «όσο δέρμα κι αν πετάξεις, φίδι είσαι, δεν θα αλλάξεις». Κολλάει ταμάμ με τους «θεσμούς» ή Τρόικα!

Η σωτηρία της χώρας δεν θα έρθει με όσα μνημόνια κι αν υπογράψουμε. Η μαύρη τρύπα των μνημονίων θα καταπιεί πολλές ακόμη κυβερνήσεις, κεντροδεξιάς, κεντροαριστεράς ή ακόμη και μιας νέας αριστεράς, μετά το κλείσιμο της παρένθεσης της δικής σου «πρώτης φοράς» αριστεράς.

Αντί να περιμένουμε την επιστροφή των τεχνικών κλιμακίων της Τρόικας για να μας ενημερώσουν για τον όγκο των μέτρων που πρέπει να λάβει η χώρα για να μας δώσουν τα απαραίτητα κεφάλαια για να πληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας, παίξε το τελευταίο και μοναδικό σωτήριο χαρτί που μας απέμεινε.

Ακολούθησε τη Θατσερική συνταγή «όχι στις συντεχνίες των συνδικάτων, όχι στις συντεχνίες των πολυεθνικών» και ενίσχυσε με ειδικό καθεστώς την ραχοκοκαλιά της οικονομίας μας. Τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα. Μόνο έτσι θα βγούμε από την κρίση, κάνοντας παράλληλα τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις.

Ο κρατισμός, εμμονή της αριστεράς και τα ξένα επενδυτικά κεφάλαια, η εμμονή της δεξιάς, δεν επαρκούν να φέρουν κανενός είδους ανάπτυξη σε μια χώρα με 1,5 εκατομμύρια ανέργους και 2 εκατομμύρια συνταξιούχους.

Και οι μεγαλύτερες ξένες επενδύσεις ακόμη κι αν γίνουν, δεν θα μειώσουν τον αριθμό των ανέργων, ούτε πέντε τοις εκατό.

Αν όμως ενισχυθούν με ειδικά καθεστώτα, φορολογικό, ασφαλιστικό, χρηματοδοτήσεις, εκατοντάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις σε αναπτυξιακούς κλάδους της οικονομίας μας όπως τουρισμός, πράσινη ενέργεια, υγεία, γεωργία, κτηνοτροφία θα ενισχύσουν και τα δημοσιονομικά έσοδα και την απασχόληση σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Κάπως έτσι τα κατάφερε και η Κύπρος και βγήκε από τα μνημόνια, στις αγορές.

Διαφορετικά η πολιτική της επικοινωνίας, όσο καλά κι αν την μεταχειρίζεται η κυβέρνηση, έχει ημερομηνία λήξης.

Οι δημοσκοπήσεις έχουν αρχίσει να δείχνουν σαφέστατα τα μηνύματα των άλλοτε ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ που επιστρέφουν σιγά – σιγά στις ρίζες τους ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Αλέξη, στις εκλογές του Σεπτέμβρη κέρδισες χρόνο παράτασης και όχι χρόνο κανονικού αγώνα. Και στην παράταση έχουμε και τον «ξαφνικό θάνατο».


Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2016

«Σιγά τι έγινε αν …» Η απογοήτευση μετά την ελπίδα.





Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου


Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η ανοχή της κοινής γνώμης στα αδιέξοδα που την έχουν οδηγήσει, εδώ και ένα χρόνο, οι κυβερνήσεις της λεγόμενης πρώτης φοράς αριστεράς. Και το οξύμωρο είναι ότι ενώ δεν έχει πραγματοποιήσει καμία από τις προεκλογικές υποσχέσεις της, οι διαπραγματεύσεις της με τους δανειστές έχουν αποτύχει και οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις πάνε από το κακό στο χειρότερο, ένα σημαντικό ποσοστό πολιτών, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις,  αντιμετωπίζει τη δεινή πραγματικότητα με στωικότητα που θα ζήλευαν ακόμη και οι καταδικασμένοι σε τρις ισόβια! Πόσες χάρες να πάρουν από βασιλείς, προέδρους ή δανειστές!

Οι πολίτες κουράστηκαν να περιμένουν την ανάπτυξη τα τελευταία μνημονιακά χρόνια, να πληρώνουν φόρους, να τρομάζουν από απειλές GREXIT, επιστροφή στη δραχμή, προβλήματα μεταναστευτικού, ανεργίας, εξαγωγή κεφαλών και κεφαλαίων, απώλεια κεκτημένων, κλειστές κάνουλες χρηματοδότησης και με πολλά άλλα δυσβάσταχτα προβλήματα στους ώμους. Η απογοήτευση πλημμύρισε ολόκληρη την κοινωνία και πλέον δεν αντιδρά όποιον κάλο κι αν της πατήσεις. Τη θέση της αγανάκτησης πήρε η αδιαφορία και το γνωστό μοτό «σιγά τι έγινε αν…».

Σιγά τι έγινε αν η ολιγωρία που επέδειξε η Ελλάδα στην εφαρμογή κοινοτικών αποφάσεων, έφερε το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο.
Σιγά τι έγινε αν οι τηλεοπτικές άδειες είναι τέσσερις και η πίτα θα μοιραστεί σε νέα «τζάκια» σήμερα καθαρά και αύριο διαπλεκόμενα.
Σιγά τι έγινε αν κλείσανε οι τράπεζες, αν έχουμε capita control, αν φάγαμε τα ψέματα των προεκλογικών υποσχέσεων με το κουτάλι.
Σιγά τι έγινε αν βγούμε από την Σέγκεν και κλείσουν τα σύνορα για κανένα εξάμηνο.
Σιγά τι έγινε αν το κόμμα με. κοντά, τρία εκατομμύρια ψηφοφόρους δεν βρήκε να κάνει αρχηγό της ένα νέο άφθαρτο, αυτοδημιούργητο πρόσωπο, αλλά εξέλεξε γόνο οικογενειοκρατίας με ότι αυτό συνεπάγεται.
Σιγά τι έγινε αν το χρηματιστήριο μας ζει μέρες δραχμής με τον γενικό δείκτη να επιστρέφει στο πολιτικά λεγόμενο «βρώμικο ‘89».
Σιγά τι έγινε αν όλοι ομολογούν ότι έχουμε φτάσει σε αδιέξοδα αλλά οι υπεύθυνοι αρμενίζουν….
Σιγά τι έγινε αν οι κυβερνώντες ενδιαφέρονται για μια βιώσιμη τηλεοπτική αγορά αλλά αδιαφορούν για τη βιωσιμότητα πολλών κοινωνικών ομάδων.
Σιγά τι έγινε αν το GREXIT παραμένει ζωντανό στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Σιγά τι έγινε αν με το νέο εκλογικό νόμο που επεξεργάζεται η κυβέρνηση θα μπει και η «κουτσή Μαρία» στη Βουλή με το 2%, και θα έχουμε ασταθείς κυβερνήσεις.
Σιγά τι έγινε αν εξακολουθήσουμε να ζούμε με δανεικά, άλλωστε δεν ζητήσαμε ποτέ πνευματικά δικαιώματα για τα φώτα του πολιτισμού που τους δώσαμε.
Σιγά τι έγινε αν δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη σε ποιόν εφιάλτη μας έχουν βυθίσει, και πόσα ακόμη μνημόνια παραμονεύουν.
Σιγά τι έγινε αν κάθε λίγο και λιγάκι κλείνουν οι δρόμοι, τοπικοί και εθνικοί και πλατείες, από τέως αγανακτισμένους και νυν εξαπατημένους ψηφοφόρους. Δεν ιδρώνει το αυτί κανενός!

Πηγαίνουμε ολοταχώς για μετωπική με τα βράχια, και δεν θα είναι περίεργο στις επόμενες εθνικές εκλογές να ψηφιστεί για τρίτη φορά η πρώτη φορά αριστερά και άπαντες εν χορώ θα αναφωνούμε «σιγά τι έγινε…»!


Άλλωστε όπως είπε και ο Δημήτρης Χορν «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Συνεχώς ξεψυχάει»!

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2016


Οι «εμποράκοι» των ψεύτικων ελπίδων.




Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου


Η εικόνα των πολιτικών δεν φιλοτεχνείται μόνο όταν εκείνοι κατέχουν τα ηνία της εξουσίας ή στο χρόνο που ήταν στην αντιπολίτευση και στον τρόπο που διαχειρίστηκαν και τις δύο εξουσίες αλλά συνδιαμορφώνεται και από τη συμπεριφορά που επιδεικνύουν προϊόντος του χρόνου στο δημόσιο βίο και δημόσιο λόγο.

Για πρώτη φορά στην ιστορία της πολιτικής επικοινωνίας η εικόνα που φιλοτεχνήθηκε για ορισμένους πολιτικούς από την εποχή που ήταν στην αντιπολίτευση μέχρι και την ανάληψη της εξουσίας και τη διαχείριση της παρέμεινε σταθερά η ίδια και απαράλλαχτη. Εικόνα του σύγχρονου εμποράκου μιας πολιτικής απάτης και ψεύτικων ελπίδων.

Η άκριτη και ανεξέλεγκτη υποσχεσιολογία πολλαπλών και πλούσιων παροχών, η ενίσχυση του τέρατος του λαϊκισμού, με στόχο την υφαρπαγή της λαϊκής ψήφου για την ανάληψη της εξουσίας έφεραν καταστροφικές συνέπειες στη χώρα και αυτό ήταν η αρχή. Συνεχίζοντας, το εμπόριο ψεύτικων ελπίδων και διαστρέβλωσης της πραγματικότητας με μοναδικό στόχο τη διατήρηση της εξουσίας, έχουν οδηγήσει κατ’ εξακολούθηση μια κοινωνία στο χείλος του γκρεμού.

Επιδίωξη τους είναι να αποσοβηθεί η κατάργηση της αναμενόμενης ξεκάθαρης ήττας του μοντέλου της «πρώτης φοράς αριστεράς» και της εκλογικής συντριβής του κομματικού συνδυασμού που ανήκουν.

Η «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» που επικρατεί σε όλες τις κοινωνικές τάξεις δε φαίνεται να προβληματίζει και να επηρεάζει τη συνεχιζόμενη στρατηγική της λιτότητας, ενώ παράλληλα σχεδιάζουν και ανακοινώνουν ότι θα προβούν σε κατ’ επίφαση «προοδευτικές» διορθωτικές πολιτικές, απόλυτα όμως ενσωματωμένες στα κομματικά συμφέροντα και στους αρχικούς σχεδιασμούς τους για την πορεία της χώρας.

Και όλα αυτά αποκαλώντας τα τεχνηέντως «μετά μνημονιακή εποχή»! Άλλωστε οι ίδιοι διαλαλούν ότι θα τηρήσουν τις μνημονιακές δεσμεύσεις αλλά δεν είναι μνημονιακοί. Αν αυτό δεν είναι παράνοια και δεν έχει ανάγκη ανάλυσης από την ψυχιατρική, τότε συνιστά μοναδική ελληνική πολιτική ιδιαιτερότητα. Και δεν είναι και η μοναδική. Στην δωδεκάμηνη διακυβέρνηση τους εκδηλώθηκαν μερικά από τα πιο απρόσμενα συμβάντα όπως δημοψήφισμα capital controls, υπογραφή τρίτου μνημονίου, κρούσματα διαφθοράς σε διορισμούς ημετέρων, αύξηση ανεργίας και πολλές ακόμη «πληγές» άνοιξαν στην κοινωνία που δύσκολα θα κλείσουν.


Και δεν έχουμε δει μέχρι σήμερα ούτε ψήγμα αυτοκριτικής και πολύ περισσότερο δεν ακούσαμε από κανένα ούτε στα λατινικά το «mea culpa», ούτε στα ελληνικά ένα «συγνώμη». Φαίνεται ότι έχουν προσβληθεί όλοι από τον ιό της αφωνίας! Φυσικά η αυτοκριτική δεν υπήρξε ποτέ από τα δυνατά σημεία όλων των πολιτικών όπως η ελπίδα και ο λαϊκισμός!

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2016

Πολιτικό λίφτινγκ λογότυπου ή ουσίας για τη Νέα Δημοκρατία







Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου


Ξεκίνησε να αλλάζει πολλά από την αρχή. Πεισμωμένα, φιλόδοξα, τολμηρά και ασυμβίβαστα. Και άρχισε να κάνει το όραμα πράξη, με πρώτο και καλύτερο το πολύπαθο σήμα, λογότυπο του κόμματος που ηγείται!

Η πρώτη του διαχειριστική πράξη, και ελπίζουμε να μην είναι και η τελευταία, ένα λογότυπο κόμματος που έχει υποστεί ουκ ολίγες «βελτιώσεις» για τους εκάστοτε εμπνευστές του ή και «μερεμέτια» για τους απλούς παρατηρητές – ψηφοφόρους. Κάτι σαν επαναλανσάρισμα συσκευασίας ενός πολυκαιρισμένου προϊόντος που κούρασε τους καταναλωτές. Η αρχή του επαναλανσαρίσματος ενός κόμματος με ιστορία μισού αιώνα γίνεται για μια ακόμα φορά αρχής γενομένης από το λογότυπο του κόμματος.

Αν οι αλλαγές στο άλλοτε κραταιό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνδυαστούν και με αλλαγή ονόματος, όπως ακούγεται, τότε θα μιλήσουμε για το προθανάτιο στάδιο του. Άγαλμα θα στήσουν στους εμπνευστές των αλλαγών, οι διεκδικούντες τη συνέχεια του Καραμανλισμού.

Μέσα σε μια κοινωνία που βράζει και βρίσκεται καθημερινά στους δρόμους και στα κάγκελα, στόχος της κάθε αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι να διαχειριστεί τις πολιτικές ευθύνες και προβλήματα που απορρέουν από την πανηγυρική αποτυχία σε όλους τους τομείς, της ενός χρόνου κυβέρνησης της πρωτοδεύτερης φοράς αριστεράς. Λίφτινγκ σε λογότυπα έπονται!

Με ένα πακέτο - δέσμη ρεαλιστικών προτάσεων στους τομείς, της ανεργίας, των επενδύσεων, της παιδείας, του μεταναστευτικού, του φορολογικού και του ασφαλιστικού, χωρίς λαϊκισμούς και τσαρλατάνους πολιτικούς να καταφέρει να μεταλλάξει την παραπαίουσα ελληνική κοινωνία. Με μια νέα πολιτική ταυτότητα, με όραμα και πίστη και με προεξάρχοντες τους κοινωνικούς στόχους και όχι τους πελατειακούς. Διαφορετικά και στις επόμενες εκλογές, θα γίνεται ανάλυση των συμπερασμάτων μιας ακόμη ήττας.

Παράλληλα, η φθορά που έχουν υποστεί πολιτικά πρόσωπα «παλαιάς κοπής» επιβάλλεται να εξαφανιστεί με ένα αναγκαίο πολιτικό λίφτινγκ και από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και από τα ψηφοδέλτια της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης. Ανακυττάρωση ριζική των πολιτικών προσώπων πρώτης και δεύτερης γραμμής. Ειδικά στα τηλεοπτικά πρόσωπα!

Είναι πολιτικά προαπαιτούμενα από τους ψηφοφόρους της νέας γενιάς, που δίνουν τον τόνο των εκλογών αλλά και τον νικητή. Παλιά εισιτήρια σε νέα λεωφορεία δεν περνάνε. Διαφορετικά, οι άλλοτε ενεργοί  ψηφοφόροι της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν θα επαναπατριστούν και οι νέοι ψηφοφόροι δεν θα έχουν νιώσει διακριτές τις διαφορές ανάμεσα στο παλιό και στο νέο.
Ίσως να ψηφίσουν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης μόνο και μόνο για να φύγει η κυβέρνηση, χωρίς να το πιστεύουν ή προβλέποντας σε μερίδιο από τη νομή της εξουσίας, και στη λεγόμενη πρώτη «στραβή» να την κάνουν προς άλλα κομματικά σχήματα. Όπως και το παρελθόν, διδάσκει.


Φυσικά τα κόμματα δεν αλλάζουν ταυτότητα και χαρακτήρα από τη μια στιγμή στην άλλη. Απλά το παιχνίδι έχει αλλάξει και θα πρέπει η προσαρμογή στα νέα δεδομένα να είναι άμεση. Και δεν αρκεί ένα απλό πολιτικό λίφτινγκ στα κομματικά σύμβολα. Χρειάζεται ένα δυναμικό σχέδιο αναδιάρθρωσης εκ βάθρων για να αποκτήσει σύντομα το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης τη νέα του νικηφόρα εικόνα προς την κοινωνία, που βρίσκεται σε κώμα.