Εικοτολογίες. Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Η διατύπωση εικασιών ή αυθαίρετων συμπερασμάτων στην πολιτική με το «τι θα γινόταν αν», έχει μόνο νόημα ως μυθιστόρημα πολιτικής φαντασίας και προϋποθέτει ένα ασάλευτο παρόν. 

Ας κάνουμε μια περιήγηση σε μια θεματολογία που περιέχει τις εικοτολογίες «τι θα γινόταν αν». 
«Τι θα γινόταν αν» τα δημοσκοπικά ευρήματα που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, μέσω των «εξαρτημένων» από κόμματα και μεγαλοσχήμονες επιχειρηματίες ΔΕΝ ήταν μακιγιαρισμένα και μαγαρισμένα. Ήρεμη πολιτική κατάσταση, ενότητα, ομόνοια, συμφιλίωση πολιτών και άλλα πολλά θετικά. Στην πραγματικότητα, φέρνουν διχασμό, πόλωση, αντεγκλήσεις, διαξιφισμούς, επικοινωνιακά τεχνάσματα και άλλα πολιτικά παιχνίδια.

«Τι θα γινόταν αν» επιτρεπόταν το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι μόνο μετά από ψυχιατρικό έλεγχο των πολιτών και έγκριση από μια ανεξάρτητη αρχή. Καλύτερο πολιτικό προσωπικό και επιλογή με κριτήρια αξιοκρατικά από τους ψηφοφόρους. Στην πραγματικότητα έχουμε σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, τη χειρότερη εκλογική συμμετοχή πολιτικών και εγκεφαλικά νεκρούς πολίτες με δικαίωμα ψήφου!

«Τι θα γινόταν αν» η ανακύκλωση ληγμένων πολιτικών τσιτάτων, υποσχέσεων, παροχολογιών απαγορευόταν δια νόμου και τιμωρείται με ποινή αποκλεισμού το «ψεύδεσθαι ειλικρινώς». Θα είχαμε τους καλύτερους να μας κυβερνούν. Στην πραγματικότητα έχουμε «πλαστικούς» πολιτικούς, ανατροφοδότες της οικονομικής κρίσης. 

Στην καθημερινή πολιτική ζωή ακούμε, διαβάζουμε, σκεφτόμαστε άπειρες εικοτολογίες και βγάζουμε αυθαίρετα συμπεράσματα. Όμως η ιστορία δεν γράφεται με «αν»!

Ο Θανάσης Παπαμιχαήλ είναι επικοινωνιολόγος

Αλλοπρόσαλλα. Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Ανθεκτικές κατσαρίδες τείνουν να μοιάσουν αρκετά πολιτικά ανδρείκελα, τοκιστές και σουλατσαδόροι, που νέμονται το δημόσιο χρήμα, χάρη της βλακώδους αποκοτιάς μερίδας των ψηφοφόρων να τους δώσουν τη δυνατότητα να τους εκπροσωπήσουν σε θέσεις εξουσίας.
Επιστρατεύοντας τεχνάσματα μετονομασιών για καθαρά λόγους επικοινωνιακής ανάγκης, καταφέρνουν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Εξωραΐζουν τη «βασανιστική» καθημερινότητα των πολιτών, την πραγματικότητα της επιτροπείας για υψηλά πλεονεκτήματα, τη θηριώδη φορολογία, τις μεγαλοστομίες για καθαρή έξοδο από τα μνημόνια και την επαναφορά των επιδομάτων, συσσιτίων, με στόχο τη χειραγώγηση φτωχοποιημένης μερίδας της κοινωνίας και την αποφυγή του επερχόμενου πολιτικού «Βατερλό» τους.
Ψέμα στο ψέμα, έχουν αρχίσει να το πιστεύουν και οι ίδιοι και το βροντοφωνάζουν με όλη τους τη δύναμη από τα φίλια Μέσα επικοινωνίας.
Μας κοροϊδεύουν μπροστά στα μάτια μας, μετονομάζοντας την Τρόικα σε Θεσμούς, τον άλλοτε αλήτικο προπηλακισμό των Τροϊκανών, με υποδοχές υψηλού επιπέδου στα στελέχη των δανειστών στα καλύτερα ξενοδοχεία. Τα σκισίματα των μνημονίων με έναν νόμο, οι «Γερμανοτσολιάδες», οι προσκυνημένοι, τα οικονομικά προγράμματα Θεσσαλονίκης, τα «μιράκολα» από την Κίνα και τη Ρωσία, ήταν όλα αυταπάτες.
Όλα ήταν εφαλτήρια κατάληψης της εξουσίας. Και συνεχίζουν να παράγουν μεγαλοστομίες αριστεροσύνης, να επιδιώκουν ανίερες συμμαχίες και χρυσοφόρα παιχνίδια διαπλοκής με τους άλλοτε εκμεταλλευτές, «ρουφήχτρες» του αίματος των εργαζομένων, και «απομυζητές» της υπεραξίας. Ωδή στον λαϊκισμό και στα Οργουελικά παιχνίδια. Άθυρμα, στις ορέξεις της ελίτ εσωτερικού και εξωτερικού. Με τιτιβίσματα ένας εκ των δύο συνεταίρων εξουσίας, με διαγγέλματα ο άλλος πανηγυρίζουν δεόντως κυβερνητικές επιλογές αν και σε αρκετές υπάρχει αμφισημία απόψεων.
Το σήριαλ της διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, θα είχε τη χαμηλότερη τηλεπροτίμηση, αν στο άλλο κανάλι της αντιπολίτευσης θα έπαιζε ένα άλλο σήριαλ με πρωταγωνιστή που «αρέσει» στο κοινό και δυνατή κάστα των ηθοποιών που τον πλαισιώνουν. Οι ιδεολογίες της αμφισβήτησης και ο διαγκωνισμός των στελεχών με την προβολή προσωπικών θέσεων δημιουργούν μια νεφελώδη κατάσταση για την πολιτική της οριοθέτηση. Ακόμη, παίζει ρόλο και το πολιτικό φαινόμενο που ακούει στο όνομα Αλέξης Τσίπρας αλλά γι αυτό θα αναφερθούμε αναλυτικά σε ειδικό άρθρο.
Παρόλα αυτά, η διψήφια διαφορά της στις δημοσκοπήσεις από το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει την στράτευση των πολιτών όχι τόσο στο πλευρό του αρχηγού, όσο στην ανάγκη να «φύγει» η υπάρχουσα κυβέρνηση.
Ο χορός των προεκλογικών διακηρύξεων, άνοιξε. Και το χθες συγκρούεται με το σήμερα, με το βλέμμα στο αύριο. Αριστερά, δεξιά ή και αλλοπρόσαλλα.

Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Σωσίβιο διάσωσης. Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Είναι γνωστό ότι είναι μάταιο να πείσεις ένα λιοντάρι να γίνει χορτοφάγος. Είναι πολιτική αυτοχειρία να πιστεύεις ότι ο λαϊκισμός δεν είναι αλλεργικός στη λογική και στην αλήθεια. Η φόρμουλα του λαϊκισμού εφαρμόζεται σε λούπα με αφηγήματα που  ξεθωριάζουν αμέσως μετά το κλείσιμο κάθε προεκλογικής περιόδου.
Οι προεκλογικές εξαγγελίες «βαλτώνουν» για άλλη μια φορά, στο βούρκο της αναξιοπιστίας των απολιθωμάτων της πολιτικής, πιστοί θιασώτες της ατομικής συλλογικότητας τους.
Ομόσταυλα λαμόγια, οι περισσότεροι, που ισοπεδώνουν ότι δεν συμβαδίζει με τα δικά τους στερεότυπα και ότι το πεινασμένο κτήνος του λαϊκισμού δεν κατάφερε να καθυποτάξει. Στον αντίποδα, σημαντικό ποσοστό «παραπλανημένων» με αδιανόητη επιπολαιότητα, υιοθετούν άκριτα την ανέφικτη επιστροφή σε ένα ουτοπικό παρελθόν, σε μια καθαρή έξοδο από το σκοτεινό τούνελ της λιτότητας. Καθαρό δούλεμα, αβάσιμες υποσχέσεις από στρατευμένους στην ιδεολογία της παραπλάνησης. Ο μιθριδατισμός στο ψεύδος είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της ιδεολογίας τους.
 Όσο η κλεψύδρα του χρόνου των εκλογών αδειάζει, οι κινήσεις των κομμάτων πληθαίνουν, με αναμόχλευση του παρελθόντος, επαναφορά διαχωριστικών γραμμών και σκοινί – κορδόνι την επώαση του αυγού του φιδιού.
Επανέρχονται, τα γνωστά κέντρα αποσταθεροποίησης, η ταξική εκμετάλλευση, το μαχαίρι εκ νέου στο κόκκαλο και το άπλετο φως που θα φωτίσει κάθε σκοτεινή πλευρά του θέματος, κάθε φαιδρής αρλουμπολογίας. Με «χολερικές» δηλώσεις, δημοσιεύσεις, πολιτικές σκοπιμότητες παραπληροφόρησης, αυτοεξευτελισμούς και εσκεμμένα λανθασμένες οικονομικές διαγνώσεις και προβλέψεις. Φυσικά ο καθένας τρώει από το τσουκάλι που έχει μάθει. Μόνο που οι κατεψυγμένες ιδεολογίες που έχουν βγει από τα κομματικά ψυγεία, είναι ληγμένες και επικίνδυνες για την υγεία των πολιτών.
Τα κριτήρια επιλογής ψήφου των πολιτών έχουν αλλάξει. Δεν επηρεάζονται πλέον από τα Μέσα, τα οργανωμένα συστήματα των κομμάτων και την άκριτη παροχολογία, αλλά κρίνουν με βάση την καθημερινή πραγματικότητα που βιώνουν.
Στην εξάπλωση της μιζέριας, στον φτωχοποιημένο πολίτη που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, το κράτος – πατερούλης επιδομάτων, δεν είναι εργαλείο άσκησης πολιτικής και εκλογικό αφήγημα.
Η ξεδιάντροπη εξαγορά ψήφων, τα επαναλαμβανόμενα ψέματα, το αναμάσημα κοινοτοπιών και στερεότυπων, ο πλειστηριασμός παροχών, δεν θα βοηθήσουν αυτή τη φορά. Θα φέρουν πόνο, δάκρυα, αίμα και ένα τεράστιο μηδέν εις το πηλίκον. Η χώρα μας ανήκει στη Δύση, σύμφωνα με τη ρήση του αείμνηστου Εθνάρχη αλλά σήμερα όχι και πολύ μακριά από τη δύση, το τέλος της.
Μοναδικό σωσίβιο διάσωσης η σωστή κρίση των πολιτών στην επιλογή των πολιτικών.

Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος