Αυτά βλέπει ο κόσμος, Κυριάκο! Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Το ερωτηματολόγιο, multiple choice, που έστειλε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στα μέλη του, με στόχο να καταλάβει τις πολιτικές επιθυμίες που έχουν οι ψηφοφόροι μέλη της, προκειμένου να έρθει η ανάπτυξη, νέες θέσεις εργασίας, σίγουρα, δεν περιλαμβάνει ερώτηση για πολυθεσία ορισμένων στελεχών που επιλέγονται παράλληλα με τις πλουσιοπάροχα αμοιβόμενες θέσεις που κατέχουν, από Ελληνικά και Ευρωπαϊκά πρυτανεία να καλύψουν νευραλγικές θέσεις στον κομματικό μηχανισμό! Το αξίωμα τόπο στα νιάτα βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή. Αυτά βλέπει ο κόσμος και αποστρέφεται κάθε είδους σανό! Παραφράζοντας τον Καριωτάκη θα λέγαμε «Μα δεν υπάρχει κανείς ανάμεσα στους αξιωματούχους του κόμματος, να πεθάνει από αηδία;».
 
Κρεσέντο κυβιστήσεων από ένα κόμμα εξουσίας που θέλει να αυτοπροβάλλεται ως υπερασπιστής των μεταρρυθμίσεων, μείωση του κρατισμού και απεγκλωβισμό από τη μέχρι τώρα ομφαλοσκόπηση του πολιτικού συστήματος. Αυτά βλέπει ο κόσμος και του δίνει αναιμικά δημοσκοπικά ποσοστά της τάξεως του πέντε με έξι τοις εκατό, ενώ θα έπρεπε να ξεπερνάει τη διαφορά των δεκαπέντε μονάδων από το κυβερνών κόμμα, με τις φορομπηχτικές πολιτικές που ακολουθεί. Όταν το κόμμα του Αλέξη υιοθετήσει τη στρατηγική u-turn, των παροχών σε συντεχνιακές  ενώσεις και ασθενέστερες οικονομικές τάξεις, με έμπειρους spin doctors γαλουχημένους στην κομματική προπαγάνδα, οι δημοσκοπήσεις θα δείξουν ποσοστά διαφοράς, στατιστικού σφάλματος, μεταξύ των δύο κομμάτων. Ακόμη και το «εκτροχιασμένο» τρένο θα ξαναμπεί στις ράγες.
 
Τα κονταροχτυπήματα και η υφέρπουσα εσωστρέφεια στα τελευταίως εμφανιζόμενα «ταυτοτικά» ζητήματα όπως αλλαγή φύλου, εθνική ταυτότητα και αυτονομία ελληνικών περιοχών ή διαχωρισμός Κράτους – Εκκλησίας συρρικνώνουν την εικόνα ισχυρής και σταθερής αυριανής κυβέρνησης με αυτοδυναμία. Πολλά συγχαρητήρια θα πρέπει να δοθούν και στον δημιουργό του παραδείγματος με τον εξωγήινο που συμβούλευσε ένα παιδί να αλλάξει φύλο. Ένα παράδειγμα που χρησιμοποίησε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να υποστηρίξει την άποψη του αλλά που έδωσε την ευκαιρία στον Αλέξη για ένα κρεσέντο προοδευτισμού της Κυβέρνησης. Ένα παράδειγμα που μόνο σε παρέα φίλων λέγεται και όχι στη Βουλή.
 
Η οικονομία μας είναι σε ελεύθερη πτώση, οι θεσμοί αποσαθρώνονται, οι πολίτες συνθλίβονται από φόρους, μειώσεις μισθών και συντάξεων και είναι αρκετά εξοργιστικό να ασχολείται μια Βουλή με θέματα αποπροσανατολισμού και αριστερού, «τακτικισμού» της Κυβέρνησης. Άπαντες οι πολιτικοί μας κατώτεροι των περιστάσεων, ανίκανοι και λίγοι και με μικρές διαφορές από τα UFO, σύμφωνα με τη γνώμη των περισσότερων πολιτών. Απόδειξη τα συνεχώς αυξανόμενα ποσοστά αποχής από τις εκλογές.  
 
Αυτά βλέπει ο κόσμος και περιμένει τη σωτηρία από τον από μηχανής Θεό. Ψάχνει μαγικές και εναλλακτικές λύσεις που υπάρχουν μόνο στη σφαίρα της φαντασίας του. Ψάχνει νέα πρόσωπα, με ειλικρίνεια στα λεγόμενα, με καθαρότητα θέσεων και με προτεραιότητες εφαρμόσιμες και όχι βαθυστόχαστες αναλύσεις και ερμηνείες. Χόρτασε κάθε σανό – brand.
 
Για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο δρόμος μέχρι τις εκλογές δεν θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, ούτε «αναίμακτος» προσώπων από τα ψηφοδέλτια. Το παλιό πρέπει να δώσει τη θέσει του στο νέο και να αποκλειστούν οι καιροφυλακτούντες σαλτιμπάγκοι άλλων κομμάτων, να πιάσουν στασίδι σε ένα κόμμα που διεκδικεί την εξουσία. Ήδη έχουν αρχίσει να φαίνονται οι πρώτες «ξεσκονίστρες» προς το πρόσωπο του Αρχηγού.
 
Αυτά βλέπει ο κόσμος και το σάλπισμα της ανανέωσης από το πολλά υποσχόμενο Μητρώο στελεχών, θα σιγήσει πριν την ώρα της κάλπης, αν επαληθευτούν. 

«Ξύλινη» γλώσσα. Η «κατάρα» του πολιτικού συστήματος. Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Νέηλυς, νεόφερτος, στο χώρο της πολιτικής επικοινωνίας, προ αρκετών ετών, είχα την ευκαιρία να προσφέρω εθελοντικά τις υπηρεσίες μου στο τμήμα πολιτικού σχεδιασμού μεγάλου κόμματος που κατείχε παράλληλα και την εξουσία. Σε λίγες μέρες θα είχαμε μια νέα εκλογική αναμέτρηση με αντίπαλο κόμμα που φιλοδοξούσε την «εκθρόνιση» μας. Οι πρώτες εθελοντικές υπηρεσίες που μου είχαν ανατεθεί ήταν οι μεταφορές πολιτικών κειμένων και δελτίων τύπου από τους υπεύθυνους του τμήματος προς τους πολιτικούς προϊστάμενους τους. Παράλληλα, παρακολουθούσα από κοντά εσωτερικές συσκέψεις για να εξοικειωθώ με τα μυστικά του στρατηγικού σχεδιασμού και της επικοινωνίας ενός κόμματος εξουσίας. Παραμονές μιας μεγάλης προεκλογικής συγκέντρωσης όπου θα μιλούσε ο αρχηγός της παράταξης, ήρθε τα χέρια μου, για φωτοτύπηση, η τελική προεκλογικής ομιλία του. Μπήκα στον πειρασμό, πριν την φωτοτυπήσω, να την διαβάσω. Κι έμεινα άλαλος! Αν και είχα πανεπιστημιακή μόρφωση αλλά και άρτι αποφοιτήσας από κολλέγιο επικοινωνίας εξωτερικού, δεν έβγαζα το νόημα σε κάποιες παραγράφους. Ήξεις, αφίξεις. Στην εύλογη απορία μου η απάντηση ήταν ότι ο αρχηγός δεν ήθελε να πάρει ξεκάθαρη θέση σε κάποια θέματα!
 
Με ένα λόγο αποστεωμένο, βαρύγδουπο, αρτηριοσκληρωτικό, λόγω κομματικής ιδεολογίας, ένας απολιθωμένος λόγος που μόνο στα δημόσια έγγραφα μπορούσε κάποιος να διαβάσει, με άγνωστες λέξεις και εκφράσεις ασυνάρτητες μεταξύ τους. Ένας λόγος που δεν έλεγε τίποτα, στο μεγαλύτερο μέρος τους και φυσικά θα άφηνε αδιάφορο το κοινό όταν θα εκφωνείτο. Τελικά ο λόγος πέρασε, ο πολιτικός τον εκφώνησε, αλλά η εξουσία χάθηκε. Και από αυτή την τελική ομιλία, πλην των άλλων αιτιών. Δυστυχώς δεν την κράτησα, ούτε υπάρχει και στο διαδίκτυο.
 
Η γνωστή σε όλους μας «ξύλινη» γλώσσα, προνόμιο των πολιτικών να μιλάνε χωρίς να λένε τίποτα, δυστυχώς συνεχίζεται και στις μέρες μας. Τυποποιημένες φράσεις, κοινοτυπίες, άκαμπτη και πομπώδης γλώσσα για εντυπωσιασμό και προπαγάνδα.
 
Στην εξέλιξη της ο χαρακτηρισμός «ξύλινη» γλώσσα, χρησιμοποιείται σήμερα πλην των πολιτικών και από κλάδους πολλών τεχνοκρατών.
 
Συνήθως «ξύλινη» ονομάζουμε τη γλώσσα που περιλαμβάνει λέξεις που δεν καταλαβαίνουμε με απώτερο στόχο να μην καταλαβαίνουμε τι θέλει να πει κάποιος. Αρκετοί πολιτικοί μας, με έντονη την κομματική τους ιδεοληψία, χρησιμοποιούν την αντίστοιχη «κασέτα» λόγου ανάλογα με το μέρος που βρίσκονται. Στα πάνελ των τηλεοράσεων, στα τηλεπαράθυρα, στα ραδιόφωνα μας «φλομώνουν» με δυσνόητα νοήματα, δύσκολες λέξεις, και πολλές φορές με πολιτική δόμηση λόγου επιτηδευμένα δυσνόητη. Οι ανακοινώσεις πολλών πολιτικών κομμάτων βρίθουν από παραδείγματα «ξύλινης» γλώσσας για την επίτευξη προπαγανδιστικών στόχων. Αρκετές ανακοινώσεις ο αναγνώστης ή ο ακροατής τις θεωρεί αποτέλεσμα ψευτοκουλτούρας με μανδύα σοβαροφάνειας και τις απορρίπτει λόγω άγνοιας των λέξεων.
 
Η χρησιμοποίηση της «ξύλινης» γλώσσας από τους πολιτικούς μας είναι ένας ακόμη βασικός λόγος της απαξίωσης του πολιτικού μας συστήματος. Είναι μια γλώσσα που δεν εξελίσσεται όπως και οι πολιτικοί. Η πολυετής χρήση των λέξεων ιμπεριαλισμός, καπιταλισμός, η εργατική υπεραξία, η δικτατορία του προλεταριάτου, οι νέες μορφές πάλης και άλλες ακόμη παρόμοιες λέξεις δεν συγκινούν κανέναν σημερινό ψηφοφόρο και δεν είναι πεδίο δόξης λαμπρό για έναν πολιτικό.
 
Βέβαια η «ξύλινη» γλώσσα ενός πολιτικού διαφέρει από τη γλώσσα κενού πολιτικού λόγου. Η πρώτη είναι μόνο ακαταλαβίστικη ενώ η δεύτερη συσκοτίζει και με σκοπιμότητα αποκρύπτει το περιεχόμενο.
 
Η «ξύλινη» γλώσσα τραυμάτισε την εικόνα μεγάλου μέρους του πολιτικού συστήματος αλλά δεν την «σκότωσε» ακόμα. Οι πολιτικοί που τη χρησιμοποιούν ανήκουν στο χθες, αγχώνονται με το σήμερα και αρνούνται το αύριο. Η λήθη αναμενόμενη. 

Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Εκλεκτικές συγγένειες! Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Χούλιγκανς της πολιτικής, πολιτικοί γυρολόγοι πιάνουν στασίδι από το πρωί στα λιγοστά ευτυχώς τηλεοπτικά παράθυρα, άλλοι για να αποδομήσουν την κυβερνητική παράταξη και άλλοι για να συνεχίσουν τοαειθαλές μοντέλο παραποίησης της πραγματικότητας. Με πλούσιο το λέγειν και φτωχό το πράττειν, επιδίδονται καθημερινά στο ανεξάντλητο σπορ της πολιτικής απάτης.

Αγνωσία ή πολιτική τοξίνη, τα καθημερινά πολιτικά «αντάρτικα» στα έδρανα της Βουλής και στις ειδήσεις των ΜΜΕ.

Συνεχίζεται η ακραία ρητορική ταξίματος και η μηδενιστική αντιπολιτευτική πρακτική, των περισσότερων κομμάτων, καθόλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Με πρωταγωνιστή τον σημερινό κυβερνητικό σχηματισμό. Η χώρα χρόνια τώρα οδηγείται στα βράχια αλλά η αντιπολίτευση ακολουθεί τη μόνη στρατηγική που ξέρει, την εξόντωση των εχόντων την εξουσία. Για τα ελληνικά πολιτικά κόμματα δεν υπάρχουν αντίπαλοι, μόνο εχθροί. Προδότες, καταστροφείς, δωσίλογοι, γερμανοτσολιάδες, τρομοκράτες και αρκετοί ακόμη επιθετικοί προσδιορισμοί, με στόχο την ολοκλήρωση της απαξίωσης του συνόλου του πολιτικού προσωπικού συλλήβδην. Και δεν σκέφτονται ότι αυτή την απαξίωση τη «λούζονται»!

Οι γνωστοί μας άγνωστοι που είναι εθισμένοι στη βία και στο μπάχαλο, στις οδομαχίες και στα ακραία επεισόδια, πιστεύοντας ότι θα αντιστρέψουν τον ρουν των γεγονότων, δεν διαφέρουν και πολύ από τους πολιτικούς που ξιφουλκούν με το μαχαίρι του Βρούτου στις πλάτες του λαού.

Φυσικά, σε καμία περίπτωση δεν εξισώνουμε όσους καίνε, σπάνε χρόνια τώρα, το κέντρο της Αθήνας, με όσους «πονηρούς» πολιτικούς τάζουν λαγούς με πετραχήλια και στη συνέχεια σφυρίζουν αδιάφορα και με νέα ψέματα προσπαθούν να δικαιολογηθούν.

Στα χρόνια τα λεγόμενα μνημονιακά, άπαντες οι πολιτικοί αποδείχθηκαν απελπιστικά λίγοι και η δραματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων, μόνο έπειτα από πόλεμο μπορεί να παρομοιαστεί. Τα νηπιακά επιχειρήματα που ανταλλάσσουν ευρισκόμενοι στα έδρανα της Βουλής για την απόρριψη των ευθυνών τους και το «λούσιμο» με προσωπικές ύβρεις και χτυπήματα στο μαλακό υπογάστριο, δεν αφήνουν καμιά ελπίδα για εθνική συνεννόηση την ύστατη αυτή στιγμή.

Η υποτιθέμενη ευρωπαϊκή κουλτούρα των αστικών κομμάτων, σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο, δεν κατάφερε να «μπολιαστεί» στο DNA των δικών μας πολιτικών, όπως το «γάντι» των μονομάχων.

Ο ένας το πετάει, ο άλλος το σηκώνει! Άγραφος νόμος αν μπεις στα χωράφια του άλλου. Τα παίρνει στο κρανίο κατά την προσφιλή λαϊκή έκφραση, και σε καλεί σε μονομαχία στα αλώνια της Βουλής και στα παράθυρα των τηλεοράσεων. Βέβαια χωρίς θεατές μια και οι πολίτες, έχουν βαρεθεί να ακούνε και να βλέπουν fake μονομαχίες. Σήμερα, μετά τις Γερμανικές εκλογές, με όλα τα πολιτικά σενάρια εξελισσόμενα, με τη χώρα στη γεωπολιτική μέγγενη εταίρων, δανειστών, με την κοινωνία στα όρια εξαθλίωσης, οι πολιτικοί αρχηγοί οφείλουν να ακολουθήσουν τη στρατηγική της ελάχιστης εθνικής συνεννόησης προετοιμάζοντας πολιτικά στελέχη και ψηφοφόρους τους. Διαφορετικά, πολιτικοί και μπαχαλάκηδες, κατά το «κολιός και κολιός από το ίδιο βαρέλι». Εκλεκτικές συγγένειες!

Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Μια αριστερά, ο Θεός να την κάνει αριστερά! Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Μια αριστερά που καθημερινά καταποντίζεται δημοσκοπικά, ευνουχίζεται ιδεολογικά και κινδυνεύει να ακρωτηριαστεί πολιτικά, όταν γίνουν εκλογές, ζει με την ελπίδα να ξαναθεριέψει το πεινασμένο κτήνος του λαϊκισμού. Μια αριστερά που άλωσε, αλώθηκε και τελικά αλλοιώθηκε από μια δράκα στελεχών «χαλασμένης» γενιάς που πίστευε ότι ήταν «χαρισματική»!

Μια αριστερά στα όρια της πολιτικής φαιδρότητας με λόγο φτηνού πολιτικαντισμού και επιδόσεις ανευθυνότητας περιορίζεται πάντα σε αυτοψία μετά τις καταστροφές, με συνοδεία τηλεοπτικών συνεργειών. Το προλαμβάνειν, αγνοείται όπως και η ανάληψη πολιτικής ευθύνης.

Μια αριστερά αιθεροβάμων, ιδεοληπτική, γραφική ανερμάτιστη, ανεύθυνη, εμμονική, αφοριστική, καιροσκοπική, αμετροεπής, κυνική, οκνηρή, ξεπερασμένη, απομεινάρι μιας άλλης εποχής όπου η πολιτική των στημένων εικόνων έχει τελειώσει οριστικά και αμετάκλητα και το όραμα που προβάλλει με πάθος έχει «ξεθωριάσει» επικίνδυνα.

Μια αριστερά αναιδής,  υπερφίαλη, μαξιμαλιστική αυτάρεσκα ημιμαθής και με χιλιοφθαρμένα ιδεολογικά ρητορεύματα, κενολογίες εντυπωσιασμού αφελών, βουλιμία για νομή εξουσίας, ολέθρια για το συμφέρον του τόπου.

Μια αριστερά οπαδός του καφενόβιου κουβεντιαστού θριάμβου εικονικών επιτυχιών, εκμαυλισμό συνειδήσεων, και οβιδιακές μεταμορφώσεις εντός ζώνης βολέματος.

Μια αριστερά με λόγο ξύλινο, ιδεοληπτικό, φοβικό, συμβατικό, αραχνιασμένο, προκάτ, με στρεβλώσεις και αγκυλώσεις από τον περασμένο αιώνα να φιλοδοξεί να πείσει νέους ανθρώπους με σκέψη, γνώση και σύγχρονες ανησυχίες των αναγκών της ζωής τους.

Μια αριστερά που πολιτεύεται με διχαστικό τρόπο κριτήρια κομματικής επικράτησης, συσπείρωσης του σκληρού πυρήνα των οπαδών και διεύρυνση της εκλογικής πελατείας με συμπεριφορές και ανακλαστικά της πρώτης δεκαετίας της μεταπολίτευσης.
Το «καινούργιο κοσκινάκι» που διαμορφώθηκε βασιζόμενο σε αντισυστημικά και αντιμνημονιακά συστατικά αμφισβητείται καθημερινά.

Μια αριστερά που ενώ η χώρα μετεωρίζεται στο χείλος της αβύσσου παραμένει θιασώτης στο θέατρο του παραλόγου περιμένοντας την έλευση του από μηχανής Θεού για τη σωτηρία.

Μια αριστερά που διεκδικεί επάξια την πιστοποίηση αμοραλισμού και καιροσκοπισμού.

Μια αριστερά που αντιδρά με τον «πλέον βέλτιστο τρόπο», όταν οι παραλίες του Σαρωνικού γέμισαν με οργή τους κατοίκους και μαζούτ τη θάλασσα, και δεν βρέθηκε ένας αρμόδιος πολιτικός να αναφωνήσει «mea culpa»!

Μια αριστερά που διορίζει, τακτοποιεί χωρίς έλεγχο, σε δημόσιες θέσεις «ημέτερους», σαν να επρόκειτο για την οικογενειακή τους επιχείρηση. Η κουλτούρα των «πελατειακών σχέσεων» μπόλιασε και το DNA της αριστεράς.

Μια αριστερά που προτιμά τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, από τους μη έχοντες καμία σχέση επιχειρηματίες του ιδιωτικού τομέα, με το κράτος.

Μια αριστερά ο Θεός να την κάνει αριστερά όπως την καταντήσανε! 

Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Τολμήστε να πολιτευθείτε! Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Ο μέσος πολιτικός είναι για τον μέσο νεοέλληνα πολίτη, απατεώνας, ψεύτης, χαραμοφάης, κουτοπόνηρος, ανεπάγγελτος, ανέντιμος, εγωκεντρικά φιλόδοξος, διεφθαρμένος, κονομημένος, αναξιόπιστος, βολεψάκιας, άβουλος, κομματικό υποχείριο και αρκούντως κομπλεξικός. Πιθανόν από την ανωτέρω ταυτότητα να λείπουν αρκετά ακόμη «κοσμητικά» που εκφράζονται από πολίτες απογοητευμένους και δυσαρεστημένους από το πολιτικό προσωπικό που μας κυβερνά τα τελευταία χρόνια. Μια άποψη που ενισχύεται από τον στερεότυπο πλέον τρόπο αναφοράς των ΜΜΕ στο πρόσωπο του μέσου πολιτικού, και στα κίνητρα που τον ωθούν στην πολιτική.

Όμως ο μέσος πολιτικός «ντιλάρει» ευφυώς στο δρόμο για την εξουσία και παίζει ως καλός ηθοποιός το παιχνίδι του πολίτη που θέλγεται από σωτήρες, εξωπραγματικές υποσχέσεις, εικόνα αντί για αλήθεια, ανεδαφικές προσδοκίες, ευτελισμένες αργυρώνητες αγιογραφίες και ναρκισσιστικές γελοιότητες.

Προωθούν την ιδεολογία τους, βάσει των άγραφων νόμων της προπαγάνδας με παχιά λόγια και ακραίο λόγο, πεζοδρομιακό κατά προτίμηση τις περισσότερες φορές. Άλλωστε αυτά αρέσουν στο target group των προσωπικών ψηφοφόρων τους και ο συνήθης χαρακτηρισμός «καραγκιόζης» συνάδει απόλυτα με την ταυτότητα των ανώριμων και ακαλλιέργητων πολιτών που συνδράμουν στη θεατρική παράσταση της εκλογής τους.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να έχουμε σήμερα από το σύνολο του πολιτικού μας προσωπικού το πενήντα τοις εκατό μόνιμα εκλεγμένους εκπροσώπους στο κοινοβούλιο και άλλο ένα πενήντα τοις εκατό «εναλλασσόμενους» αναλόγως των «ρευμάτων» που πνέουν στα τηλεπαράθυρα, τις πλατείες και τους δρόμους. Όλοι διεκδικούν την εξουσία αποφεύγοντας, κατά κανόνα, τη συνάντηση με την πραγματικότητα, υποσχόμενοι τη γη της επαγγελίας και επιρρίπτοντας άμεσες και έμμεσες ευθύνες για την αποτυχία στη λεγόμενη «Πέμπτη φάλαγγα» ή σε εξωτερικούς εχθρούς. Οι βασικοί κανόνες της προπαγάνδας «πιάνουν» δουλειά και ξελασπώνουν κάθε φέρελπη σωτήρα της κοινωνίας μας.

Ο ακροβάτης για να περπατήσει πάνω στο σκοινί απαιτείται να κοιτάει πάντα μπροστά. Ούτε το χάος κάτω από τα πόδια του, ούτε ψηλά. Το ίδιο και ο σκεπτόμενος ψηφοφόρος. Να βλέπει μπροστά το αύριο το δικό του και των παιδιών του. Να κλείσει τα αφτιά του όπως οι σύντροφοι του Οδυσσέα, στις μεγαλόσχημες υποσχέσεις των πολιτικών που έχουν πιάσει μόνιμο «στασίδι» στα ψηφοδέλτια των πολιτικών κομμάτων και να δώσει την πολυπόθητη ψήφο του σε νέους αλλά ώριμους και καλλιεργημένους πολιτικούς που θα χρησιμοποιήσουν άλλη γλώσσα πλην της ξύλινης και άλλα μέσα, πλην των γνωστών μας πελατειακών σχέσεων, για να πείσουν το λαό και να κερδίσουν ψήφους. Διαφορετικά ο κάθε ψηφοφόρος ήταν, είναι και θα είναι ο ηθικός αυτουργός και συνένοχος της «κατάντιας» του πολιτικού προσωπικού που μας κυβερνά.

Σαν παλιός τεχνικός της επικοινωνίας και με την πολυετή εμπειρία μου στην πολιτική επικοινωνία θα συνιστούσα σε κάθε νέο, φρέσκο πρόσωπο, που θέλει να μπει στην αρένα της πολιτικής, να ξεκινήσει άμεσα. Τώρα. Η σημερινή πολιτική και οικονομική συγκυρία τον ευνοεί, να πάρει το βάπτισμα του πυρός. Γιατί ιδιαίτερα σήμερα; Διότι υπό τις σημερινές συνθήκες μακροχρόνιας οικονομικής ύφεσης – το χάος που λέγαμε- τα περιθώρια λάθους, οι «περίοδοι χάριτος», μειώνονται αισθητά για τους εκλεγμένους τόσο του Εθνικού Κοινοβουλίου όσο και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Το λαϊκό αίτημα για ανανέωση σε πρόσωπα εμφανίζεται εντονότατο. Και ευνοεί σαφώς τους νέους και ανεξάρτητους υποψήφιους. Όσοι εκλεγμένοι δεν έχουν να επιδείξουν έργα, δράσεις, πρωτοβουλίες, θα αντιμετωπίσουν μεγάλα προβλήματα στην επανεκλογή τους. ιδίως αν θα έχουν απέναντι τους νέους, άφθαρτους και ανεξάρτητους υποψήφιους. Νέοι υποψήφιοι πολιτικοί μη διστάζετε. Στις επόμενες εθνικές και αυτοδιοικητικές εκλογές δώστε δυναμικά το παρόν σας. Δεν θα διαψευστείτε αν επιλέξετε την τόλμη έναντι της ατολμίας, τη δράση έναντι της αδράνειας. Θα ανταμειφθείτε. Αρκεί να δείξετε αποφασιστικότητα, επιμονή και υπομονή. 

Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

«Έγκλημα» στην Αυτοδιοίκηση. Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Μετά την αναμενόμενη ψήφιση σε λίγο καιρό της απλής αναλογικής, στις επόμενες εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, θα τελεστούν τα «εγκλήματα» της ακυβερνησίας, συναλλαγής, αποδυνάμωσης του θεσμικού ρόλου Περιφερειαρχών, Δημάρχων, πλειονοψηφήσαντος δημοτικού συνδυασμού, μπλοκαρίσματος αποφάσεων και άλλα τραγελαφικά.
 
Ένα «έγκλημα», με θύματα χιλιάδες πολίτες, κυρίως ασθενέστερων κοινωνικών τάξεων, που θα βλέπουν το θεσμικό όργανο των ΟΤΑ να αδυνατεί να ανταπεξέλθει στις καθημερινές τους ανάγκες λόγω νέων εκλογικών αγκυλώσεων.
 
Πολύ απλά, η μέχρι τώρα Κυβερνησιμότητα των ΟΤΑ πάει περίπατο! Η αντίληψη της κυβέρνησης ότι με την προώθηση της απλής αναλογικής θα δημιουργηθούν συνθήκες συνεργασίας, κουλτούρα συναινέσεων, δημιουργική αντιπολίτευση και ισότιμες στρατηγικές συμμαχίες, ισοδυναμεί μεν, με τα ταυτοτικά στοιχεία της Αριστεράς, ακολουθώντας τον εκσυγχρονιστικό οίστρο της , αλλά όμως σε λάθος πεδίο εφαρμογής. Η απλή αναλογική θα μετατρέψει έναν ζωντανό και δυνατό τοπικό οργανισμό σε νεκρή φύση, σε κενό αέρος. Η επιδιωκόμενη για την κυβέρνηση συμμετοχική αυτοδιοίκηση θα μετατραπεί αναγκαστικά σε ετεροδιοίκηση για να υλοποιήσει και το πιο απλό έργο σε ένα Δήμο, μια Περιφέρεια. Οι προφανείς λόγοι αύξησης της επιρροής του Κυβερνώντος κόμματος στην Αυτοδιοίκηση και οι μικροκομματικές σκοπιμότητες θα επισύρουν σεισμικές αλλαγές και στην κυβέρνηση και στην Αυτοδιοίκηση.
 
Οι προτεινόμενες θεσμικές ασφαλιστικές δικλείδες για τη θεραπεία του αδιέξοδου της Κυβερνησιμότητας, όπως «προδιαβουλεύσεις» των τοπικών νομοσχεδίων, άρνηση ψήφου για δημιουργία πλασματικής πλειοψηφίας, δημοσιότητα των συνελεύσεων για πίεση από την κοινή γνώμη ή και τοπικά δημοψηφίσματα, θα περιπλέξουν περισσότερο το σύστημα της Κυβερνησιμότητας των ΟΤΑ.
 
Οι «μικροί παίκτες» των ΟΤΑ θα πετροβολάνε ό,τι κινείται στο όνομα της αντίδρασης τα συμβούλια.
Το μοίρασμα της τράπουλας για τον έλεγχο της αυτοδιοίκησης πρέπει να γίνει αλλιώς, διαφορετικά οι αξιωματούχοι των ΟΤΑ, θα έχουν διακοσμητικό ρόλο στις περιοχές ευθύνης τους.
 
Οι εκλογές των ΟΤΑ το 2019 θα είναι οι πρώτες … κάλπες που θα εγκαινιάσουν το νέο εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής και θα διαπιστώσουμε πόσο θα αλλάξει η λειτουργία του θεσμού αν και σύμφωνα με τη λαϊκή ρήση «χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει». Μια πραγματική «νάρκη» στα θεμέλια των ΟΤΑ.
 
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Κάμερα σε μένα! Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Μια από τις εναλλακτικές μορφές εκπαίδευσης και γνώσης, πλην των θεσμοθετημένων, θεωρείται και η σοβαρή αρθρογραφία, εργαλείο παρέμβασης και ερμηνείας γεγονότων ,από έντυπα μαζικής επικοινωνίας. Δυστυχώς, το κατ’ εξοχήν δυνατό μέσο κάλυψης μεγάλου κοινού, που λέγεται τηλεόραση, προσφέρει μόνο αποβλάκωση! Αποβλάκωση, μέσα από τα τηλεοπτικά υπερθεάματα ελληνικά και ξένα.
 Η τηλεοπτική μας εκπαίδευση θα ξεκινήσει οσονούπω, με πρωινές εκπομπές λόγου όπου η παιδεία των προσκεκλημένων τηλεμαϊντανών, κοκορομάχων, είναι αντιστρόφως ανάλογη με την τηλεθέαση που προσφέρουν. Όσο πιο χαμηλό επίπεδο συζήτησης προσφέρεται, τόσο πιο υψηλό το ποσοστό της τηλεθέασης. Η τηλεοπτική «εκπαίδευση» θα συνεχιστεί με τις μεσημεριανές εκπομπές, αγλαΐσματα ναρκισσισμού, εγωπάθειας, κυνισμού, ξεκατινιάσματος, θεοποίησης του life style και των τηλε-πωλήσεων. Ακόμη «λεξοπλάστες» φροντίζουν για την ολοκλήρωση της πνευματικής αναπηρίας των τηλεθεατών τους. Και θα ακολουθήσει το απόλυτο σκοτάδι, όπου οι εθνικοί τηλεοπτικοί σταρ αναλαμβάνουν να τα δώσουν όλα, για την πρώτη θέση της τηλεθέασης στην prime time ζώνη με κοινοτυπίες από την πεζή καθημερινότητά μας και "ξεχειλωμένα" ρεπορτάζ, ψυχογραφήματα!
Στη συνέχεια θα μας καθηλώσουν στις τηλεοπτικές οθόνες μας, προγράμματα αφιερωμένα στην επιβίωση διασήμων και άσημων, σε κακοτράχαλα μέρη και με δύσκολες συνθήκες διαμονής. Θα απολαύσουμε τους "επιπέδου" διαλόγους των πρωταγωνιστών και θα γίνει η επιμόρφωση με νέες στρατηγικές χτυπημάτων κάτω από τη ζώνη και τις μοναδικές ίντριγκες και δολοπλοκίες που οι πρωταγωνιστές σκαρφίζονται για να εξοντώσουν τους αντιπάλους τους. Δεν έχει γίνει ακόμη γνωστό, από τα τηλεοπτικά προγράμματα, αν θα υπάρξουν και μαθήματα ξένης γλώσσας, με νέες τούρκικες σειρές! Και μετά έκπληκτοι, ακούμε από τους νέους να λένε ότι ο Καραϊσκάκης ήταν γήπεδο του ’21 και ο Σολωμός ψάρι κατεψυγμένο! Ό,τι σπέρνουμε, θερίζουμε.
Και δεν τελειώσαμε ακόμη "αν τηλεφωνήσετε κατά την διάρκεια της εκπομπής θα πάρετε και τουλάχιστον πέντε ακόμη δώρα"... το σύνηθες μότο σε εκπομπές τηλε-πώλησης σε περιθωριακά κανάλια με προγράμματα τηλε-πωλήσεων, με παρουσιάσεις παντός είδους βιβλίων, κινητών και ακίνητων προϊόντων και υπηρεσιών, παραφαρμακευτικών σκευασμάτων, χρυσών κοσμημάτων σε τιμές κοροϊδίας, αλλά και πολιτικούς μονολόγους από παντογνώστες αστέρες της πολιτικής με έλλειμμα γνώσης και περίσσευμα θάρρους. Η τηλεοπτική διαστροφή σε όλο της το μεγαλείο, διανθιζόμενο από τα τηλεοπτικά σποτάκια γνωστών πολυεθνικών αλλά και ελληνικών επιχειρήσεων που τραβάνε τα μαλλιά τους όταν παρακολουθήσουν το περιβάλλον στο οποίο έχει ενταχθεί η διαφήμισή τους. Φυσικά αν παρακολουθήσει ένας τηλεθεατής, από το πρωί έως αργά το βράδυ τις διαδραστικές τηλεοπτικές εκπομπές με δώρα μετά από κλήρωση ή παιχνίδια γνώσης και με πληρωμή μέσω χρέωσης του τηλεφώνου, θα χρειαστεί καθημερινά περίπου πενήντα με εξήντα ευρώ για να "τζογάρει"!
Κάμερα σε όλους εσάς, που η οικονομική κρίση σας αναγκάζει να περνάτε καθημερινά πολλές ώρες μπροστά στην οθόνη των τηλεοράσεων και ιδιαίτερα σε όλους εσάς που έχετε τα μηχανάκια μέτρησης της τηλεθέασης στις τηλεοπτικές συσκευές σας. Αντιδράστε, ρίχνοντας μαύρο σε εκπομπές που προσβάλλουν την νοημοσύνη σας. Μόνο μ’ αυτό τον τρόπο οι υπεύθυνοι θα καταλάβουν να διορθωθούν μια και οι διαφημιζόμενοι σε αυτού του είδους τις εκπομπές θα απέχουν. Και χωρίς τους χορηγούς τηλεοπτικό πρόγραμμα δεν υπάρχει.

Θανάσης Παπαμιχαήλ
Επικοινωνιολόγος

Αν. Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Τον τίτλο από το περίφημο ποίημα του J.R. Kipling «ΑΝ» του Άγγλου λογοτέχνη και ποιητή διάλεξε η στήλη για να περάσει το δικό της αφήγημα για τα τεκταινόμενα στην πολιτική ζωή του τόπου αλλά και ως ακραία επιβεβαίωση του ξεπεσμού του συνόλου του πολιτικού μας συστήματος.
Τα στόματα άνοιξαν, οι αποκαλύψεις ξεπέρασαν κάθε όριο φαντασίας, οι ευθύνες μετατίθενται από τον Άννα στον Καϊάφα και άπαντες αποστρέφονται τα φώτα της δημοσιότητας. Κάποιοι βρίσκονται σε ομηρεία, άλλοι ανησυχούν για το πολιτικό τους μέλλον και αρκετοί για «δικαστικές διώξεις» με ποινές ανησυχητικές. Και όλο το υγιές πολιτικό προσωπικό και το σύνολο των πολιτών διερωτάται ΑΝ…
ΑΝ μια κυβέρνηση που δεν έχει τον έλεγχο «πεζοδρομίου» τολμούσε να περάσει το ένα δέκατο των φορολογικών μέτρων από το κοινοβούλιο, θα έπαιρνε ψήφο εμπιστοσύνης, αυτοβοεί και αμελλητί;
ΑΝ κάποια στελέχη «νεόγεροι» της πολιτικής που επιδιώκουν να ακολουθήσουν προσωπική ατζέντα δείχνοντας ανυπακοή στις επιθυμίες του αρχηγού του κόμματος σφυρίζοντας αδιάφορα, ο αρχηγός δεν θα πρέπει να τους βγάλει «εκτός κόμματος» πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις; Σε γνωστό κεντροδεξιό κόμμα τέτοιου είδους φαινόμενα ανθούσαν, ανθούν και συγχωρούνται. Σε κάποιες περιπτώσεις και επιβραβεύονται σε καλύτερες θέσεις.
ΑΝ μια αντιπολίτευση αλλάζει το αφήγημά της με όρους καθημερινής ή δημοσκοπικής επικαιρότητας από θέμα σε θέμα, θα μπορούσε ποτέ να πείσει για την επόμενη μέρα της δικής της διακυβέρνησης, τους πολίτες;
ΑΝ μια στρατιά Υπουργών και πρωτοκλασάτων στελεχών σε συνεργασία με τον πρόεδρο του κόμματος και πρωθυπουργό επαίρονται ότι δεν είναι κλέφτες αλλά μόνο ψεύτες θα ακούγαμε τις καθημερινές εξαγγελίες τους και στο διηνεκές τις υποσχέσεις τους ή θα τους πετάγαμε έξω, όπως τη μπάλα στην εξέδρα;
ΑΝ οι επιλογές μιας κυβέρνησης καθόριζαν ένα δυσοίωνο μέλλον για τη χώρα χωρίς την έγκριση των πολιτών θα περιμέναμε την εκάστοτε αντιπολίτευση να προτείνει εξεταστικές επιτροπές ή θα παίρναμε την χώρα στα χέρια μας με δημοκρατικές διαδικασίες φυσικά!
ΑΝ οι «ανοησίες» περί παράλληλου νομίσματος, η γραφικότητα ενός τέως υπουργού – εισηγητή της νέας δραχμής, η ελαφρότητα των υπευθύνων περί ηρωικής ρήξης, η ανοχή, το «αλισβερίσι» τα νομικά παραθυράκια είναι μόνο για τους πηγαίους τίτλους των εφημερίδων και των τηλεοπτικών ειδήσεων τότε ως πολίτες είμαστε άξιοι της κατάντιας μας και ως χώρα δεν σωζόμαστε με τίποτα!
ΑΝ είχαμε την τύχη να έχουμε στο κοινοβούλιο πολιτικούς με νοοτροπία «αστού» και όχι με νοοτροπία «χωριάτη» τότε η εικόνα του θα ήταν τότε καλύτερη. Οι «χωριάτες» πολιτικοί τα θέλουν όλα και να τα έχουν καλά με όλους. Και σχέσεις με τις ασθενείς τάξεις των πολιτών και με την πλουτοκρατία. Θεωρούν τη χώρα «τσιφλίκι» τους για να σιτίζονται γενεές δεκατέσσερις. Παντρεύουν, βαφτίζουν και κουμπαριάζουν με δεκάδες οικογένειες, μετρώντας τα κουκιά – ψηφαλάκια  σε κάθε τους ενέργεια. Ύαινες της πολιτικής!

Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος