Ό,τι δεν ανανεώνεται, πεθαίνει. Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Σε κανένα άλλο επίπεδο δεν φαίνεται πιο ξεκάθαρα η απαξίωση που έδειξαν οι πολίτες στους πολιτικούς από αυτόν της εκπροσώπησης στο κοινοβούλιο μας.
 
Πολιτικοί κατώτεροι των περιστάσεων, μια και η «ψήφος – χαβαλέ», ή «αντισυστημική» ή η «απολιτίκ», φαίνεται ότι έπιασε τόπο βλέποντας το επίπεδο του κοινοβουλευτικού διαλόγου, να βουλιάζει ολοένα και πιο χαμηλά από συνεδρίαση σε συνεδρίαση, είτε στην ολομέλεια, είτε στις κοινοβουλευτικές συνεδριάσεις.
 
Οι βουλευτές μας χαρίζουν τηλεοπτικά σόου με τις ατάκες τους και του χαμηλού επιπέδου διαλόγου τους. Πολλάκις, πεζοδρομιακές εκφράσεις αποκορύφωμα μιας σταθερής εδώ και καιρό διαδικασίας ευτελισμού των θεσμών του κοινοβουλίου, από όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, μέσω των εκπροσώπων τους, αλλά και των υπολοίπων βουλευτών.
 
Η αγόρευση από το βήμα της Βουλής έχει γίνει από καιρό επικοινωνιακό παιχνίδι, ακόμη και από τους αρχηγούς των κομμάτων που διαγκωνίζονται για την πιο εντυπωσιακή ατάκα – ευφυολόγημα για να κερδίσουν λίγα λεπτά τηλεοπτικής δημοσιότητας, «έτοιμους» τίτλους για τις εφημερίδες και αρκετά like στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
 
Τους ακολουθούν με θρησκευτική ευλάβεια, και πολλά μέλη των κοινοβουλευτικών τους ομάδων, με ελάχιστες εξαιρέσεις που ευτυχώς υπάρχουν, αλλά δυστυχώς αποτελούν μια μικρή μειοψηφία.
 
Υπερκατανάλωση συνθημάτων, ανούσιες ρητορικές κορώνες, με μοναδικό στόχο την ευκαιριακή εντυπωσιοθηρία, χωρίς επιχειρήματα στο λόγο τους και χωρίς καμία πρόθεση να εγκύψουν με στοιχειώδη σοβαρότητα στα προβλήματα της χώρας και στην καθημερινότητα των πολιτών της.
 
Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφτεί για το ποιάς ποιότητας κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους θέλουμε. Ήρθε η ώρα να ανοίξει ένας διάλογος στην κοινωνία, γιατί αυτοί που έχουμε σίγουρα δεν μας αξίζουν, στην πλειοψηφία τους. Μήπως ένα στοιχειώδες πτυχίο ευπρέπειας και μόρφωσης θα ήταν απαραίτητο;
 
Μήπως εμείς ως πολίτες «εκτιμήσουμε» την ψήφο μας πέραν μιας ιδιοτελούς σχέσης με τον πολιτικό και πάψουμε να παρακολουθούμε απαθείς αν και συνένοχοι, τον ευτελισμό της βουλής;
 
Μήπως είναι βούτυρο στο ψωμί πολλών πολιτικών που πιστεύουν ότι η λογική της απαξίας της πολιτικής θα μας κατατρέχει μέχρι τις επόμενες εκλογές, για να πετύχουν εύκολα την επανεκλογή τους ή των διαδόχων τους υιοί και κόρες;
 
Μήπως η εμπιστοσύνη που δείχνει η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών στα πρόσωπα των αιρετών της αυτοδιοίκησης, είναι μια απάντηση στην απαξία πολλών πολιτικών προσώπων της κεντρικής πολιτικής σκηνής;
 
Μήπως έφτασε η ώρα να γεννηθεί ένα ακομμάτιστο κίνημα από νέα και ικανά στελέχη, δοκιμασμένα σε θέσεις κλειδιά της διοίκησης για να αναβαθμιστεί το επίπεδο της ελληνικής βουλής αντί της ανακύκλωσης των παλιών ή απίθανων κομματικών επιλογών, που μας προσβάλλουν ως πολίτες;
 
Μια βουλή που πολλές φορές εκπροσωπείται από ανθρώπους που δεν θα τους περνάμε – όπως συχνά λέμε- ούτε για θυρωρούς! Η τήρηση κομματικής επετηρίδας βλάπτει σοβαρά τα εκλογικά ποσοστό κάθε κόμματος!
 
Η αξιοκρατία στα μητρώα στελεχών των πολιτικών κομμάτων θα φέρει την πολυπόθητη μεταρρύθμισης τους. Διαφορετικά, ό,τι δεν ανανεώνεται, πεθαίνει!

Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Πολίτες και πολιτικοί: Ο καθένας στον κόσμο του! Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Τα τελευταία χρόνια, προ μνημονίων, η χώρα ήταν όμηρος ενός ακραίου και κούφιου ευδαιμονισμού. Η ανηθικότητα στις συναλλαγές κράτους και ιδιωτών καθώς και η φορολογική αναιμία εξελίχθηκαν σε τέχνη. Ό,τι  αξιακό υπήρχε, ξεθώριασε. Ο γρήγορος και εύκολος πλουτισμός κρατικών αξιωματούχων ανήχθη σε εξυπνάδα και μαγκιά.
 
Το πάρτι του ευδαιμονισμού ήταν και εκθαμβωτικό και μεθυστικό, μέχρι να εμφανιστεί ο Οδυσσέας, το πρώτο μνημόνιο, και χαλάσει το πάρτι των μνηστήρων της Πηνελόπης. Και άρχισαν τα όργανα της καθίζησης μαζί με τον κατήφορο, τη φτωχοποίηση, τον εξευτελισμό κράτους και πολιτών. Πάνω από οκτώ χρόνια ζούμε μια ανώμαλη προσγείωση της ζωής  μας. Αποσβολωμένοι οι πολίτες βλέπουν να βουλιάζει η ζωή τους και να απουσιάζει η επισήμανση των λαθών που μας έφτασαν μέχρι εδώ από τους υπεύθυνους πολιτικούς μας.
 
Ακούμε για νέους τρόπους καταπολέμησης της ανεργίας, της μείωσης των δυσβάσταχτων φόρων, την επιστροφή σε καλύτερες μέρες.
Ακούμε και διαβάζουμε αερολογίες, γενικότητες, κοινοτυπίες για την αντιμετώπιση της κρίσης.
 
Οι πολιτικοί μας αερολογούν, οι πολίτες αργοπεθαίνουν, όμως οι ψευδαισθήσεις ενός μελλοντικού ευδαιμονισμού συνεχίζονται, χωρίς αιδώ από τους υπεύθυνους της καταστροφής της χώρας. Πόσοι από αυτούς έχουν κατανοήσει πλήρως της σημερινή πραγματικότητα και έχουν αναθεωρήσει τις πεπατημένες στρατηγικές του παρελθόντος, που μας έφεραν στην εξαθλίωση; Πόσοι από αυτούς ετοιμάζονται για «εθελουσία» έξοδο λίγο πριν την αναγκαστική, από την ψήφο των πολιτών;
 
Οι πολίτες κουράστηκαν από το «δαφνοστεφανωμένο» παρελθόν των ηλικιακά ώριμων πολιτικών και αναζητούν νέα «φρέσκα μυαλά» για να μπορέσουν να ξεπεράσουν την ύφεση ακολουθώντας νέες αποτελεσματικές στρατηγικές διάσωσης. Διαφορετικά, το σπιράλ παρακμής και πτώχευσης της χώρας, θα εκτιναχθεί αυτονόητα και ολέθρια.
 
Η ύπαρξη ενός άλλου δρόμου, έχει πλέον «ξεριζωθεί» από τη συνείδηση των περισσότερων πολιτών, ενώ οι πολιτικοί μας πανηγυρίζουν με δημοσκοπήσεις, με μαχαίρια που βγαίνουν στη Βουλή, με μέτρημα των ενσήμων που έχουν κολλήσει. Κόντρες, κόντρες μέχρι τα άκρα από «χορτάτους» πολιτικούς που δίνουν θέαμα χωρίς άρτο, στον πεινασμένο λαό.
 
Στις μέρες μας, με αέρα στα πανιά, του παχυλού ατομικού τους εισοδήματος, να φυσά ούριος και αυξητικό, οι πολιτικοί μας άλλοτε ανεβάζουν τους τόνους και τις υποσχέσεις και άλλοτε αναζητούν άλλοθι για την κατάντια της χώρας και νέα εθνικά αφηγήματα. Μιλάνε για ανάπτυξη, νέους στόχους, μεγάλα σχέδια και ιδέες, ανταλλάσουν απόψεις σε ημερίδες και συνέδρια και «τσακώνονται» διαδικτυακά, για το κομματικό θεαθήναι. Είναι οι μόνοι που μπορεί να φιλοσοφούν μετ’ ευτελείας, μια και τα μνημόνια και τη σκληρή πραγματικότητα τα γνωρίζουν μόνο από την απαξίωση που έχουν αισθανθεί από τα συνήθη υποζύγια της κρίσης, τους πολίτες. Όσο κι αν κόπηκαν οι παροχές τους, παραμένουν ''όνειρο απατηλό'' για πολλούς από εμάς. Ούτε οι τράπεζες τους κυνηγάνε, ούτε η ανεργία τους φοβίζει και ο χρόνος τους φτάνει και περισσεύει για μεγαλοστομίες και έωλες υποσχέσεις. Αντίθετα, όλοι εμείς οι ατυχείς πολίτες, που βιώνουμε τη σκληρή πραγματικότητα, αναλωνόμαστε στα μικρά και μεγάλα προβλήματα που μας πιέζουν, ζώντας έναν «καθημερινό εμφύλιο» με την ύπαρξη μας και την κοινωνία. Περίσσιος χρόνος για όνειρα, εμπνεύσεις, ελπίδες, οράματα, αλλά και για μαθητικές «αμαρτίες» δεν υπάρχει. Η «Συννεφούλα» κόπηκε!
 
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Όλοι μαζί μπορούμε και στην πολιτική! Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Μετά από ένα μακρύ διάστημα αυτοσχεδιασμών, ανερμάτιστης και ανεδαφικής ρητορικής, για σκληρές διαπραγματεύσεις και φυσικά μετά την άτεγκτη και σκληρή στάση των δανειστών, μπήκαμε στη φάση της θρυλούμενης και πολυαναμενόμενης εξόδου της χώρας στις αγορές. Μπήκαμε στην καρδιά του καλοκαιριού, με πολιτικό και κλιματικό καύσωνα, με εξελίξεις δύσκολα προβλέψιμες και με πολλούς κινδύνους στη δοκιμαζόμενη βαλκανική γειτονιά μας. Εξελίξεις σε όλους τους τομείς, μη γραμμικές. Ο καιρός γαρ εγγύς να τις φανερώσει.
Στην οχτάχρονη μετωπική σύγκρουση με την κρίση, περάσαμε από τους «αγανακτισμένους» στους «παραιτηθείτε», με στόχο την αναβολή του απευκταίου, της συντριβής της χώρας στα βράχια της χρεωκοπίας.
Το GREXIT σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των πολλών έχει αποφευχθεί, αλλά τίποτα δεν εγγυάται τη μη επιστροφή του, χωρίς προειδοποίηση.
Η κρίση επισώρευσε αρκετά δεινά στη χώρα μας και στους πολίτες. Μας έδωσε όμως κι ένα μάθημα, που μέχρι σήμερα δεν το λαμβάνουμε σοβαρά υπόψιν. Για να σωθούμε πρέπει να δημιουργήσουμε μια «ασπίδα προστασίας». Μια ομπρέλα επιβίωσης. Ένα κοινό μέτωπο. Ένα προστατευτικό δίχτυ συνεργασίας και συναίνεσης.
Όλοι μαζί  μπορούμε να κάνουμε θαύματα. Από δενδροφυτεύσεις, συλλογή τροφίμων, φαρμάκων, ειδών ένδυσης, σχολικών ειδών, μέχρι και παροχή κοινωνικών υπηρεσιών, όπως δωρεάν φροντιστήρια και πολλές άλλες ενέργειες κοινωνικής ευθύνης.
Για να ξεπεράσουμε την κρίση χρειαζόμαστε ανάσες επιβίωσης και ενέσεις αισιοδοξίας. Όλοι μαζί μπορούμε να συμβάλλουμε στη «σωτηρία» της χώρας αλλά και ημών των ιδίων.
Γι αυτό όπου κι αν καθίσεις ακούς τα ίδια πράγματα. Χρεοκοπία, πτώχευση, αδυναμία πληρωμών, φόβος, ανασφάλεια. Δυστυχώς η μιζέρια κολλάει. Ένα κράτος πνέει τα λοίσθια, με πολίτες που παραμιλούν. Σε περίοδο κρίσης η παραδοχή της νέας κατάστασης δεν είναι εύκολη. Θελκτικό είναι μόνο το καταφύγιο στο εγγύτερο παρελθόν. Στη μνήμη μένουν ο εύκολος τρόπος εξεύρεσης χρημάτων, τα αλήστου μνήμης κεκτημένα των εργαζομένων, οι παχυλές συντάξεις και η οριζόντια κρατική επιδοματική πολιτική με ασυδοσία και ανεξέλεγκτα. Και η αδράνεια καλά κρατεί. Μόνο που όταν ένα σώμα μένει αδρανές, βουλιάζει... «Και διάγοντας τα να κλαις»… για να κλείσουμε με την νοσταλγία του χθες! Σήμερα χρειαζόμαστε ενέσεις αισιοδοξίας για να βγούμε από το ψυχολογικό ναδίρ που βρισκόμαστε. Τα προβλήματα του καθενός μας δεν αντιμετωπίζονται με συνεχείς συζητήσεις «μνημόσυνα» σε γραφεία, σαλόνια, σε καφετέριες, εστιατόρια, με συνοδεία αλκοόλ. Τα επιδεινώνουν! Και τις ενέσεις αισιοδοξίας θα τις κάνουμε ο ένας στον άλλον και χωρίς «φακελάκια». Δίνοντας τη θετική σκέψη μας στα προβλήματα του φίλου, του συναδέλφου μας. Μια άλλη γνώμη είναι πάντα περισσότερο αντικειμενική και μας βοηθάει στη ζητούμενη εξωστρέφεια που πρέπει να κυριαρχήσει σε όλους μας. Ας ξαναδούμε το ποτήρι μισογεμάτο, ας ξαναδημιουργήσουμε συνθέτοντας τις εμπειρίες του παρελθόντος με τις σημερινές μας ανάγκες. Η συνταγή για τις ενέσεις αισιοδοξίας είναι η πιο αναγκαία συνταγή για να μας βγάλει από τις σημερινές οικονομικές μας αγκυλώσεις.
Πρώτιστα όμως θα πρέπει και οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας να δείξουν πνεύμα συνεργασίας, για να διαλυθούν τα σύννεφα πολιτικής αστάθειας εντός της χώρας και πολιτικής αβεβαιότητας στο εξωτερικό. Ας μη χρησιμοποιούνται τα εβδομαδιαία δημοσκοπικά ευρήματα μακιγιαρισμένα ή μη, ως πρόσχημα εκβιασμού, πρόωρων εκλογών. Άλλωστε οι πολίτες ψηφίζουν στις δημοσκοπικές έρευνες σταθερότητα και εκλογές στην ώρα τους! Μόνο έτσι θα μπούμε στη μεταμνημόνια εποχή, της ηρεμίας, της σταθερότητας και της ανάπτυξης.
Όλοι μαζί μπορούμε να συμβάλλουμε και στην πολιτική!

Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Τα μπάνια του λαού. Η αναγκαία αξιολόγηση! Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Το γεγονός ότι η χώρα τα τελευταία χρόνια, τα λεγόμενα μνημονιακά, μετεωρίζεται στο χείλος της αβύσσου, είναι σε όλους γνωστό. Κεκτημένα ανατράπηκαν, αυτονόητα κατέρρευσαν, προσδοκίες διαψεύστηκαν. Το παρόν είναι ζοφερό και το μέλλον άδηλο. Οι πολιτικοί μας ακόμη και με ενάμιση εκατομμύριο άνεργους, με λόγια ασήμαντα,  κοινότυπα και απλές υποσχέσεις, πιστεύουν ότι μπορούν να φαντάζουν μεγαλοπρεπείς στα μάτια των πολιτών. Και φυσικά προτιμούν την υμνολογία των φίλιων μέσων και οπαδών τους, ενώ παράλληλα κατακεραυνώνουν τους πολιτικούς εχθρούς τους, ως υποχείρια των ξένων δυνάμεων!
Κυβερνητικοί ή άλλοι κομματικοί «εξωμότες» δεν φαίνονται στον ορίζοντα, πλην μιας γραβάτας με γεννητικά όργανα, σχεδιασμένη από τον μάστερ της αλαζονείας και κυνισμού.
Βιτριολική προειδοποίηση ή αυτάρεσκη μεγαλομανία. Δυστυχώς, λίπασμα για άγονα μυαλά δεν υπάρχει, και για φαινόμενα διανοητικής αναπηρίας. Γκρίνια στο  καφενείο της βουλής, στρατιωτική πειθαρχία στα έδρανα. Πειθήνια όργανα σε ομοτράπεζη σίτιση, γκουρμέ!
Προς τα Μέσα, ανερμάτιστες θριαμβολογίες προς τα έξω, πολυπρισματικές οι αναγνώσεις των δηλώσεων τους. Κυβερνητική κατατονία. Αδυναμία ενσυναίσθησης, ήτοι αντίληψη της κατάστασης του δοκιμαζόμενου πολίτη και δυνατότητα να καταλάβει το δράμα του. 
Άγραφος νόμος. Οι δάφνες για τους λίγους, τους εκλεκτούς, οι πικροδάφνες για τους πολλούς, το πόπολο που διαμαρτύρεται μέσα από το πληκτρολόγιο του ηλεκτρονικού υπολογιστή, τάμπλετ ή νέας τεχνολογίας κινητό, στο καφενείο του facebook και με ατέρμονες αερολογίες και ηλίθιες αντιπαραθέσεις. 
Μόνιμη επωδός, η ρετσινιά απασχόλησης με την πολιτική και διεφθαρμένοι άπαντες οι ασχολούμενοι με τα κοινά όλων των βαθμίδων. Από Δήμαρχοι και πάνω. 
Αυτή είναι η μεγαλύτερη δεξαμενή του εκλογικού σώματος, και το μεγαλύτερο ποσοστό  επιβραβεύει τους δημαγωγούς, τους μέτριους και την πανηγυρική ισοπέδωση άξιων και ανάξιων, και των εχόντων διαπρέψει στο κομματικό ακτιβισμό και αφισοκόλληση. Στις δημοσκοπικές έρευνες καταγράφεται η ανάγκη για εθνική και υπεύθυνη συμπεριφορά πολιτικών και πολιτών. 
Να γίνουν όλοι μια γροθιά, να στηριχτούν οι αναγκαίες τολμηρές μεταρρυθμίσεις που θα αλλάξουν την εικόνα της χώρας. Θα την εκσυγχρονίσουν. Η Βαβέλ όμως της βουλής και του πολιτικού μας συστήματος, έχει άλλη γνώμη. Συντεχνιακά, ιδεοληπτικά, ατομικιστικά κατάλοιπα, οδηγούν τη χώρα στην εξαθλίωση, στη μιζέρια, στην οπισθοδρόμηση και μακριά από τον δρόμο της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας. 
Κατά τα λοιπά και σύμφωνα με τους πολιτικούς αναλυτές των πρωινάδικων εκπομπών, οι πρόωρες εκλογές αποφεύχθηκαν, ισχύουν τα συμφωνηθέντα πλεονάσματα, θα μας «στραγγίξουν» κι άλλο, το σύνηθες πολιτικό διάγγελμα παραμένει σε πρώτη ζήτηση, οι βουλευτές μας θα κάνουν ολιγοήμερες , αλλά χωρίς το άγχος των εκλογών, διακοπές, το τέλος της ψευδαίσθησης για γύρισμα σελίδας φτάνει, και ότι απέμεινε από τις αυταπάτες θα εξοβελιστεί στο «πυρ το εξώτερον», στις επόμενες εκλογές. 
Προηγούνται τα μπάνια του λαού, σύμφωνα με τη ρήση του αείμνηστου Ανδρέα. 

*** Ο Θανάσης Παπαμιχαήλ είναι επικοινωνιολόγος

Αλέξη, τα mea culpa που δεν είπες ποτέ! Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Η εικόνα ενός πολιτικού και δη Πρωθυπουργού, δεν φιλοτεχνείται μόνο όταν εκείνος κατέχει τα ηνία της εξουσίας και τον τρόπο του τη διαχειρίζεται, συνδιαμορφώνεται και από την συμπεριφορά που επιδεικνύει προϊόντος του χρόνου στον δημόσιο βίο και λόγο.
 
Ο Αλέξης είναι ο πρώτος, κατά δήλωση, αριστερός Πρωθυπουργός της Ελλάδας, με στόχο να αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια του στην πρώτη του περίοδο με τη «δημιουργική ασάφεια» του αλήστου μνήμης Γιάνη, αλλά και της αναγνώρισης της «αυταπάτης» στη δεύτερη περίοδο της πρωθυπουργίας του και φυσικά αποσιωπώντας προκλητικά σε κάθε ομιλία του, τις δικές του ευθύνες ζητώντας από τους πολιτικούς του αντιπάλους να μιλήσουν «με ειλικρίνεια στον Ελληνικό λαό» δίνοντας κάθε φορά το περί αντιθέτου παράδειγμα.
 
Ειδικά η λέξη αυτοκριτική, δεν είναι από τα δυνατά στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν. Στα πολλαπλά λάθη του ή θα έχει προσβληθεί από αφωνία ή θεωρεί τον εαυτό του αδικημένο από τα ξένα κέντρα. Ούτε λόγος για το λατινικό «mea culpa» ο μόνος που το ψέλλισε ήταν το 1998 ο Ανδρέας Παπανδρέου. Για να οξύνουμε τη μνήμη του Πρωθυπουργού, θα του θυμίσουμε το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, το σκίσιμο του μνημονίου με ένα νόμο, τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, και γενικά τα φαραωνικά ερείπια που έχει δημιουργήσει η πολιτική των κυβερνήσεων του, σε νοικοκυραίους πολίτες που βλέπουν το βιός τους να ξεπουλιέται για πληρωμή τοκοχρεολυσίων!
 
Αλέξη, βρίσκεσαι σε ένα επικίνδυνο σταυροδρόμι. Με το κόμμα ή με την πραγματικότητα της κοινωνίας. Πρόσεξε, γιατί τα νεκρά κόμματα δεν παράγουν «ζωντανή» πολιτική. Το διακύβευμα είναι μεγάλο. Πρέπει να αποδράσεις από την ασύλληπτη κοινοτυπία του ξύλινου λόγου, του φθηνού λεονταρισμού και τις κρυφές κρίσεις πανικού. Κοινή απαίτηση όλων των πολιτών είναι η ανάληψη ευθύνης και όχι η ψευδοεπαναστατικότητα για τη συγκάλυψη λαθών και παραλείψεων.
 
Η κομματική προπαγάνδα όσο δυνατή και πειστική κι αν φαίνεται, δεν «πιάνει» σε λιμοκτονούντες εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους και εξαθλιωμένους νοικοκυραίους.
 
Καμιάς μορφής πελατειακός κρατισμός δεν διέσωσε ηγεσίες. Είναι αλλεργιογόνο για τη μεγάλη μάζα των πολιτών και δημιουργεί διαλυτικά φαινόμενα με την παύση του.
 
Ρουσφέτια, συντεχνιακά προνόμια, παράλογα επιδόματα από θερμόαιμους, ασυγκράτητους, γραφικούς λαϊκιστές, μια δράκα ολίγων, αυξάνουν την ταχύτητα της ελεύθερης πτώσης της χώρας, στη χρεοκοπία. Κι αυτό είναι δικό σου mea culpa Αλέξη.
 
Γιατί δυστυχώς στην πολιτική, δεν υπάρχει η συλλογική μετάνοια, παρά μόνο η ατομική. Είναι ενός ανδρός Αρχή, όπως και η Πρωθυπουργική μετάνοια. Και είναι προτιμότερο να γίνεται έγκαιρα, πριν μη αναστρέψιμες ιστορικές συνθήκες επιταχύνουν τον ερχομό της. 

Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Η κληρονομιά Δελαπατρίδη. Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Σφίγγουμε τα δόντια και κάνουμε υπομονή στις εξαγγελίες των νέων πρόσθετων μέτρων και δυσβάσταχτων φόρων. Παρακολουθούμε τις ασύλληπτες κοινοτυπίες του ξύλινου λόγου των υπεύθυνων, με τους φθηνούς λεονταρισμούς έναντι των δανειστών και τη τρομακτική τους ανεπάρκεια στην ανάληψη ευθυνών. Υφιστάμεθα τα πιο ισχυρά σοκ, όλα αυτά τα μνημονιακά χρόνια. Βιώνουμε όλη την γκάμα των ψυχολογικών διακυμάνσεων σαν πειραματόζωα σε εργαστήρια.

Δείχνουμε καρτερικότητα σε στρεβλώσεις και αδιέξοδα αλλά και παθητικότητα στην αντιμετώπιση των μαξιμαλιστικών απαιτήσεων που συχνά – πυκνά μας βομβαρδίζουν. Σε ένα τόσο ρευστό πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον η προβολή στο μέλλον, είναι επισφαλής. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η κοινωνία, άθυρμα στα χέρια των πολιτικών, ερωτοτροπεί με την αποχή και το άκυρο -λευκό στις επόμενες εκλογές, δίνοντας παράλληλα, προβάδισμα Πρωθυπουργικής καταλληλότητας, στον πιο γνωστό- άγνωστο πολιτικό ΚΑΝΕΝΑ!!!
 
Ιδεοληπτικοί αλλά και φιλόδοξοι, ιδιοτελείς πολιτικοί που ευδοκιμούν στα βαλτώδη νερά της ασάφειας, απάτης και αυταπάτης, ανίδεοι ταξιθέτες να διαχειριστούν τις  δυσκολίες, προτιμούν να εναγκαλίζονται τις ηδονές της εξουσίας ή να απολαμβάνουν με άνεση την ασφάλεια της αντιπολίτευσης μέσα από τα φαφλατάδικα κομματικά σχήματα. Μικρά ανθρωπάκια, σε μεγάλες θέσεις ευθύνης!
 
Χρόνια τώρα συμβιβαζόμαστε στη μετριότητα και ανεπάρκεια του απολιθωμένου πολιτικού προσωπικού, των τηλεπερσόνων, και πολιτικών τεμπέληδων, ανεπάγγελτων, ανίκανων να διαχειριστούν περίπτερο σε συνοικιακή πλατεία. Πουλάνε «φύκια για μεταξωτές κορδέλες», έωλες υποσχέσεις, και το «απραγματοποίητο» όραμα ενός νέου παραδείσου. Ενός παραδείσου της μη ατομικής ευθύνης, της ήσσονος προσπάθειας, του συνεχούς δανεισμού, αλλά και της απόδοσης των ευθυνών σε ξένα σκοτεινά κέντρα που μας επιβουλεύονται και μας ψεκάζουν!
 
Απόλυτη αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, οδηγεί σε πλήρη ανυποληψία της χώρας στο εξωτερικό, και σε επαχθέστερους όρους δανεισμού με μνημόνια και εκταμιεύσεις δόσεων με το σταγονόμετρο.
 
Νέοι, πιθανοί σαλτιμπαγκισμοί θα επιβεβαιώσουν την επιχειρηματολογία των «σκληρών» χωρών της Ευρώπης που εύχονται την αποπομπή μας από το ευρώ.
 
Τώρα είναι η ώρα των πολιτών να αξιολογήσουν με σοβαρότητα τις σημερινές πολιτικές δυνάμεις και να στηρίξουν όσες το αξίζουν και όχι όποιες δίνουν υποσχέσεις. Καιρός να ανοίξει ο δρόμος σε νέες  πολιτικές και σε νέους ανθρώπους. Αλλιώς θα συνεχίσουμε να έχουμε ανεύθυνους πολιτικούς που θα πειραματίζονται, θα τα κάνουν θάλασσα, ο λαός θα πληρώνει τα λάθη τους και η κοινωνία αντί να θάλλει, θα φυτοζωεί!
 
Διαφορετικά για άλλη μια φορά θα δικαιωθεί ο Αρμάνδο Δελαπατρίδης, ότι οι Έλληνες ψηφοφόροι δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν τους ανισόρροπους πολιτικούς, από όσους απλώς παρουσιάζουν τα πράγματα με ανισόρροπο μορφή. Ανήκεστος βλάβη!

Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος