Δευτέρα 27 Αυγούστου 2018

Σε ώτα μη ακουόντων. Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Πανηγυρίζουν με κρεσέντο λαϊκισμού και αρκετή δόση αμετροέπειας, την έξοδο από τα Μνημόνια με ή χωρίς φιέστες και διαγγέλματα. Την βάπτισαν και “καθαρή” έξοδο για να έχουν ένα ακόμη πλεονέκτημα όπως εκείνο του αλήστου μνήμης, ηθικό τους πλεονέκτημα.
Τώρα πόσο “καθαρή” είναι μια έξοδος από τα Μνημόνια που επιβαρύνεται με πλεονάσματα, για σαράντα χρόνια, από 2,2%-3,5%, με υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για ογδόντα χρόνια και μείωση των συντάξεων και του αφορολογήτου από τον επόμενο χρόνο, όλα αυτά είναι “άλλου παπά ευαγγέλιο”, την ώρα που έχει ευνουχιστεί ιδεολογικά και ακρωτηριαστεί πολιτικά.
Διατυμπανίζουν ότι βγαίνουμε από τα μνημόνια και αποκρύπτουν ότι οι “δανειστές” μας εγκατέλειψαν στο έλεος των αγορών για να μας “ξανά-μαντρώσουν”, όποτε το κρίνουν απαραίτητο. Όταν στην ασφυκτική τρίμηνη επιθεώρηση τους, δουν ότι δεν τηρούμε τα υπεσχημένα.
Αυτή είναι η αλήθεια αλλά τα στόματα είναι ραμμένα ,κλειστά χάριν των πλούσιων προνομίων της πολιτικής τάξης. Αποκαρδιωτικές εικόνες από την καθημερινότητα των πολιτών. Ούτε οι σκηνές από τα χουντικά επίκαιρα δεν τις φτάνουν.
Άδειες τσέπες, χρέη που τρέχουν, κατάθλιψη που καλύπτει κάθε μέρα και μια μεγάλη μερίδα των πληττόμενων από την κρίση συνανθρώπων μας. Σ’ αυτούς μιλάνε; Σε όλους εμάς, που δεν ακούμε, παρά μόνο τα τηλέφωνα των εισπρακτικών εταιριών και βλέπουμε τα ειδοποιητήρια αρκετών ευαγών ιδρυμάτων, όπως τράπεζες, εφορίες, ασφαλιστικά ταμεία; Σε ώτα μη ακουόντων!
«Φύγετε» είναι η μόνιμη επωδός ακόμη και των περισσότερων που τους έχουν φέρει στη θέση της εξουσίας, αδιαφορώντας ακόμη κι αν πάνε από το ένα κακό, στο χειρότερο. Η κοινωνία γνωρίζει ότι σήμερα οδηγείται σε παρακμή και αποτελμάτωση και τίποτα δεν προδικάζει , κάποια ανάκαμψη. Για να γίνει αυτό χρειάζεται ριζική αλλαγή κατεύθυνσης και αντίληψης.
Και ένα διαφορετικό εκλογικό αποτέλεσμα πριν από κάποιο, φευ, ταρακούνημα εθνικό ή κοινωνικό.
Άλλωστε κάθε τι νέο, φέρνει μέσα την ελπίδα.
Η διάψευση έρχεται πολύ αργότερα ,όταν  ψηφίζουμε όπως ψηφίζουμε
Τα αυτονόητα της αξιοκρατίας, της εμπιστοσύνης, της διαφάνειας, του πατριωτισμού έγιναν ζητούμενα.
Τα όπλα για την άσκηση της πολιτικής είναι πλέον το κράτος-πατερούλης, η κομματική πελατεία, το βόλεμα, η μετριότητα, η ανευθυνότητα.
Βερμπαλιστικές διακηρύξειςως ιμάντες μεταφοράς ενός ψεύτικου φαίνεσθαι  και της πολιτικής απομόνωσης τους.
Βέβαια, η χρεοκοπία του κράτους και η δυστυχία των πολιτών ήταν αποτέλεσμα πολιτικών πολλών ετών.
Η ευχή των περισσότερων πολιτών, που ακούγεται στα πάσης φύσεως καφενεία, παραδοσιακά και διαδικτυακά, είναι να δουν οι υπεύθυνοι πολιτικοί μας τον κόσμο ριγέ πίσω από σίδερα!
Η κοινωνία αντιλαμβάνεται αργά και σταθερά ότι η κατανάλωση κατεψυγμένων τροφών ληγμένων ιδεολόγιων δημιουργεί στρεβλώσεις και όξυνση.
Καιρός να αλλάξει το πολιτικό μενού.
Με νου και γνώση για την επόμενη μέρα.
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Χωρίς αιδώ και τσίπα! Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Φρούδα φαντασίωση, για όσους πίστεψαν ότι θα γλυτώσουν από την οργή του κόσμου και την τσιμπίδα του νόμου. Όταν υπάρχει εκατόμβη νεκρών, πολίτες που μηνύουν και εισαγγελείς που δικάζουν για αμέλειες και παραλείψεις, θα υπάρξει και  τιμωρία και προς έκτιση ποινές.
Φυσικά, η απάντηση θα δοθεί όταν έρθει η ώρα της κάλπης και των εκατοντάδων δικαστικών προσκλήσεων προς τους υπεύθυνους της τραγωδίας. Διοικητικούς και πολιτικούς προϊσταμένους.  
Δεν ζούμε σε καθεστώς σοβιέτ, για να μπορεί η εξουσία να κρύβει τις δυσάρεστες ειδήσεις με την προσπάθεια χειραγώγησης των Μέσων και να αποδίδονται ευθύνες πότε στον  ξένο παράγοντα, πότε στους χαροκαμένους πολίτες και πότε στην άναρχη δόμηση. Μόνο στους πρωτόπλαστους , Αδάμ και Εύα δεν έχουν αποδοθεί ευθύνες. Ούτε λόγος για ανθρώπινα λάθη και αστοχίες. Ούτε λόγος για μια συγγνώμη ούτε λόγος για μια παραίτηση στην ώρα της.
Μια αδύνατη πολιτεία που οι πολίτες της τον χειμώνα πνίγονται και το καλοκαίρι καίγονται.
Και το ρετιρέ της εξουσίας, πολλοί εκφράζουν τη θλίψη τους και συνεχίζουν τις μεγαλοστομίες τους. 
Ούτε δάκρυσαν, ούτε λύγισαν από το βάρος των ευθυνών ούτε έκλαψαν για τους νεκρούς.
Στρογγυλοκαθισμένοι στα δρύινα γραφεία τους,“παπαρολογούν” σύμφωνα με τη γνωστή έκφραση βουλευτή τους, ενώ οι καφενόβιοι επικοινωνιολόγοι τους συμβουλεύουν να ξεκινήσουν το γνωστό τους “τροπάρι” των παροχών κάθε είδους για την κάλυψη των δικών τους αδυναμιών.
Οι ευθύνες τους όμως είναι μεγάλες και δεν ξεχνιούνται και δεν συμψηφίζονται και δεν παραγράφονται. Θα τις πληρώσουν. Και πολιτικά και νομικά.
Ακολουθώντας μια προσφιλή μέθοδο, “στρίβειν”  διά της παραπλάνησης, οι Αξιωματούχοι που βρέθηκαν στο Μάτι του κυκλώνα, εξαπάτησαν συνειδητά ψελλίζοντας δικαιολογίες ακόμη και  τους εαυτούς τους.
Προσπάθησαν με έντεχνα σκηνοθετημένη παραπλάνηση και απότομα αναγκαία εξαπάτηση, να διώξουν τις Ερινύες για να έχουν “ύπνο ελαφρύ” τα βράδια.
Η εκατόμβη των νεκρών δύσκολαομως θα φύγει από τη σκέψη όλων μας.
Από την άλλη πλευρά, η φθίνουσα δημοσκοπική πορεία χειροτερεύει την ψυχολογία και θολώνει το μυαλό των υπεύθυνων της επικοινωνίας.
Αποτέλεσμα να βαλτώνουν για πολλοστή φορά οι ”ορντινάτσες  “ του συστήματος, να αδειάζει ο “πάγκος”, οι αναπληρωματικοί που θα μπουν στο παιχνίδι να’ ναι από “ξένο σώμα” και αρα δεν κολλάνε, με μοναδική πλέον ελπίδα τον “κουτσό”Νουρεγιέφ,  να μαγέψει το πλήθος για άλλη μια φορά.
Σε λίγες ημέρες, έρχεται η νέα διανομή “σανού” με λεκτικές ακροβασίες. Θα αποτίσουν, για ακόμη μια φορά, με περισσή αμετροέπεια φόρο τιμής, στο  αλήστου μνήμης, πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης του 2014. Χωρίς αιδώ, χωρίς τσίπα!
Θανάσης Παπαμιχαήλ
Επικοινωνιολόγος

Η γυναίκα στην πολιτική Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου


Η ίση συμμετοχή των γυναικών στις πολιτικές διαδικασίες, και η ισότιμη αντιπροσώπευση τους σε όργανα και θέσεις εξουσίας, δεν μπορεί να επιβάλλεται μόνο με αναγκαστική ποσόστωση στα ψηφοδέλτια, των Ευρωπαϊκών, εθνικών και αυτοδιοικητικών εκλογών.
Η συμμετοχή των αιρετών γυναικών σε θέσεις πολιτικής ευθύνης, είναι αναγκαία για την ενίσχυση της δημοκρατικής διακυβέρνησης και την ισορροπία της συνεισφοράς, στην πολιτική από γυναίκες πολιτικούς.
Η ποσόστωση είναι ένα μέσον για να υπάρξει μεγαλύτερη συμμετοχή των γυναικών, και όχι αυτοσκοπός. Πολιτικά κόμματα και δημοτικοί συνδυασμοί, αναζητούν γυναίκες υποψήφιους μέχρι την τελευταία στιγμή, για να κλείσουν τις τρύπες στα ψηφοδέλτια. Ειδικά με τον νέο εκλογικό νόμο περί υποχρεωτικής συμμετοχής των γυναικών σε ποσοστό 40%, οι υποψήφιοι τοπικοί άρχοντες θα βάλουν στα ψηφοδέλτια, ακόμη και τις οικιακές βοηθούς.
Όμως οι γυναίκες, για να μπορούν να «παντρέψουν» την πολιτική με τις υποχρεώσεις της οικογενειακής ζωής, χρειάζονται στήριξη από την πολιτεία και αλλαγή στάσης των κομμάτων.
Η γυναίκα σήμερα, χρειάζεται βοήθεια για να μεγαλώσει τα παιδιά της, περισσότερες προνοιακές δομές και ολοήμερα σχολεία. Ισότητα στις αμοιβές και ισότιμη συμμετοχή σε θέσεις ευθύνης.
Οι γυναίκες σήμερα είναι περισσότερες από το μισό του πληθυσμού στη χώρα μας, αλλά συμμετέχει σε πολύ μικρό ποσοστό στις πολιτικές διεργασίες του τόπου μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, από τους 325 δημάρχους στη χώρα, μόνο 25 – 30 είναι γυναίκες και τα Υπουργεία έχουν καταληφθεί στο σύνολο τους από άνδρες πολιτικούς.
Υπάρχουν βέβαια προκαταλήψεις, υπάρχουν δυσκολίες λόγω της διπλής ενασχόλησης της γυναίκας με την οικογένεια και την πολιτική, αλλά και την εργασία. Όταν όμως υπάρχει ένα ισχυρό  κίνητρο, όλα ξεπερνιούνται. Και το κίνητρο θα πρέπει να είναι ηθικό, στη διαμόρφωση των αξιών της κοινωνίας μας.
Αξιοσημείωτη είναι η στάση των ψηφοφόρων γυναικών απέναντι σε γυναίκες υποψήφιους. Η γενική εντύπωση είναι το κλασσικό «οι γυναίκες δεν ψηφίζουν γυναίκες». Είναι όμως μια ρήση που ολοένα και περισσότερο καθίσταται ξεπερασμένη. Οι γυναίκες υποψήφιοι αργά και σταθερά κερδίζουν το χαμένο έδαφος, χιλιάδων ετών απομόνωσης στην οικιακή σφαίρα, αποδεικνύοντας καθημερινά ότι, και θέλουν και μπορούν να πετύχουν στην πολιτική.
Η πρόκληση για τις γυναίκες υποψήφιες παραμένει. Να πάρει με το μέρος της τις γυναίκες ψηφοφόρους, πείθοντας ότι δεν απειλούνται από τη δική σας εικόνα.
Στη σύγχρονη εποχή της υπερπληροφόρησης, της απαξίας του ανδροκρατούμενου πολιτικού συστήματος της χώρας μας, η πρώτη συμβουλή που θα ήταν χρήσιμη σε μια γυναίκα πολιτικό, θα ήταν να είναι πάντα ο εαυτός της.
Το πολιτικό αισθητήριο του μέσου ψηφοφόρου έχει εξελιχθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αντιλαμβάνεται χωρίς δεύτερη σκέψη πότε ένας ή μία πολιτικός φοράει ξένη μάσκα στο πρόσωπο.
Με απλές λέξεις, η γυναίκα που πολιτεύεται , δεν θα πρέπει να είναι ένας διαφορετικός άνθρωπος από εκείνον που ήταν πριν πολιτευτεί. Να χτίσει το προφίλ της, πάνω στα προσωπικά της θεμέλια, χρησιμοποιώντας ως δομικά στοιχεία τα ιδιαίτερα γνωρίσματα της προσωπικότητας της.

Ουαί και αλίμονο… Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου


Ουαί και αλίμονο, όταν βαφτίζεται η ιδεολογική ανάγκη σε προσωπική επιλογή.
Ουαί και αλίμονο όταν οι παιδικές ασθένειες μιας κοινωνίας, γίνονται χρόνιες παθήσεις.
Ουαί και αλίμονο όταν οι πραγματικές τραγωδίες αντιμετωπίζονται ως λογιστικά προγράμματα.
Ουαί και αλίμονο όταν γονατογραφήματα γίνονται νόμοι
Ουαί και αλίμονο όταν το μοναδικό «ντοκτορά» που προσφέρει επαγγελματική αποκατάσταση στην εποχή της ανεργίας, είναι αυτό του «παραμυθιού».
Ουαί και αλίμονο όταν μια κοινωνία επιλέγει να διοικηθεί από ακραίους, ημιμαθείς, με ψυχώσεις αυτοδοξασίας, τελικά να έχει απαίτηση σωτηρίας από τον από «μηχανής Θεό».
Ουαί και αλίμονο όταν παρασυρόμενοι από τη σαγήνη της εικόνας, πιστεύουμε σε ουρανόσταλτα είδωλα, τρώμε αδιαμαρτύρητα «στάχτη στα μάτια», ψωνίζουμε από το «κάτω ράφι» και περιμένουμε να αφήσουν οι «εκλεκτοί» μας κάτι περισσότερο από λεκέ!
Ουαί και αλίμονο αν περιμένουμε να μοιάσουμε στους ευτυχισμένους άνδρες και γυναίκες των διαφημιστικών σποτ. Στην τηλεοπτική δημοκρατία όλοι έχουν υποχρέωση για ένα χαμόγελο έστω και ψεύτικο. Στη δική μας δημοκρατία και το χαμόγελο είναι είδος εν ανεπαρκεία.
Ουαί και αλίμονο όταν από το καινούργιο στόμα δεν ακούγονται παρά μόνο κοινοτυπίες, παρωχημένες ιδέες και κούφια λόγια από χορτασμένους ανθρώπους. Βαφτίζουν «ιδεολογικά την πολιτική», λόγω έλλειψης πολιτικής. Υπόδουλοι καιροσκόποι, επαίτες για τη συντήρηση της εκλογικής πελατείας τους.
Ουαί και αλίμονο αν οι εκλογές, πρόωρες ή στην ώρα τους, φέρουν την ωρολογιακή βόμβα, της απλής αναλογικής. Τα κόμματα θα ζητάνε τη λαϊκή ετυμηγορία κάθε τρεις και λίγο. Η δημόσια διοίκηση θα ξεχαρβαλωθεί και οι ένοικοι αυτού του τόπου θα μετακομίσουν κοντά στα εκλογικά τους τμήματα για να αποφύγουν τις συνεχείς μετακινήσεις. Θα κάνουμε «μαύρα μάτια» να δούμε σταθερή κυβέρνηση.
Ουαί και αλίμονο από αυτά που θα ακολουθήσουν με τις εορταστικές εκδηλώσεις για την καθαρή έξοδο. Βαρετή αρθρογραφία από τα φίλια ΜΜΕ, σκληρή ξύλινη γλώσσα, πομπώδεις εκφράσεις, υποσχέσεις, βερμπαλισμοί στα πρωινάδικα, αλαζονικό ύφος, ναρκισσισμός. Και φυσικά, τα γνωστά και αναμενόμενα διαγγέλματα. Είναι όμως αρκετά για να αντιμετωπίσουν την επερχόμενη ήττα τους και να δυσκολέψουν την αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατία; Όσο για το «πανηγύρι» στο ακριτικό νησί, εντάσσεται στα Αυγουστιάτικα πανηγύρια με κλαρίνα, νταούλια και ζουρνάδες!
Ουαί και αλίμονο αν η κυβέρνηση της πρώτης φοράς αριστερά που έκανε μεταστροφή λόγου και πράξης από τις ιδεοληψίες της, θελήσει να ξαναβρεί τον παλιό της εαυτό και να μας ξαναγυρίσει στο σκάφος, σε πορεία σύγκρουσης με τα βράχια!
Ουαί και αλίμονο, αν συνεχίζοντας να παρακαλάμε για την προσέλευση ξένων επενδυτών, αλλάζουμε συνεχώς νόμους και φορολογικό σύστημα, στέλνοντας τους στα δικαστήρια. Ούτε με το όπλο στον κρόταφο, δεν θα επενδύσουν.
Ουαί και αλίμονο αν κάποια αρνητική είδηση θα χαλάσει τη φιέστα της εξόδου και το πάρτι που θα ακολουθήσει στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Κανονικά θα έπρεπε να απαγορευτούν οι ειδήσεις από το εξωτερικό για να μη χαλάσει η ειδυλλιακή εικόνα του Αυγούστου με τα πλέον αισιόδοξα μηνύματα για το μέλλον της χώρας. Τώρα, αν τα πιστεύουν οι ιθαγενείς είναι απορίας άξιον.
Ουαί και αλίμονο με τα ορνιθοτροφεία και τα προϊόντα τους. Ο Γιάνης, με ένα «ν» χρησιμοποίησε το «game of chicken», ο έτερος δήλωσε ότι πέρασε η εποχή που κάναμε τη διπλωματία της «κότας». Ο θυμόσοφος λαός λέει ότι «όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες». Ο πρώτος, το πρωτότυπο, φαγώθηκε, έμεινε ο δεύτερος.

Στα όπλα, οι υποψήφιοι Αυτοδιοικητικοί! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου


Οι συζητήσεις ολοκληρώθηκαν, οι προθέσεις διαφάνηκαν, ο Νόμος κλείδωσε. Dura lex sed lex. Απλή αναλογική το νέο μοντέλο λειτουργίας της αυτοδιοίκησης. Αντιπροσωπευτικότερο εκλογικό σύστημα έκφρασης της βούλησης των πολιτών ή μικροπολιτικές σκοπιμότητες, θα το δείξει ο χρόνος και για να τα λέμε και λαϊκά, η «νεκροψία» της επόμενης μέρας. Άλλωστε όλα τα γεγονότα έχουν δύο όψεις, την πραγματική και αυτή που αντιλαμβάνονται οι «παροικούντες» εκατέρωθεν των δύο πλευρών του αυτοδιοικητικού ποταμού.

Τα νέα δεδομένα φέρνουν την αυτοδιοίκηση, μπροστά σε ένα νέο τοπίο. Σε αχαρτογράφητα νερά, σε άγνωστα μονοπάτια. Πουθενά στον κόσμο, το ίδιο εκλογικό σύστημα. Βγάλτε συμπέρασμα. Βαβέλ, η επόμενη μέρα για πολλούς. Ευχολόγια, αφορισμοί και απαισιοδοξία προς το παρόν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα δυσκολέψει την επανεκλογή αρκετών αυτοδιοικητικών αρχόντων που θεωρούσαν τις εκλογές, μια τυπική διαδικασία.

Ο αυξημένος αριθμός των αυτοδιοικητικών συνδυασμών, λόγω των δέλεαρ της απλής αναλογικής, από τους μέχρι χθες συμβούλους τους και δυνατούς ψηφοσυλλέκτες και από σήμερα επικεφαλής συνδυασμού, αποδυναμώνει τα εκλογικά ποσοστά των άλλοτε ‘’σίγουρων’’ για επανεκλογή. Κάνοντας μια προβολή στην επόμενη μέρα, θα δούμε κατακερματισμένα αυτοδιοικητικά συμβούλια, άσκηση διοίκησης βασισμένη σε συναλλαγές κάθε είδους, υποβαθμισμένο επίπεδο συμβούλων, από άποψη αυτοδιοικητικού οράματος, τεράστιες δυσκολίες να "περνάνε" ακόμα και αποφάσεις ήσσονος σημασίας, τοπικά συμφέροντα να κάνουν κουμάντο, πολίτες να αδυνατούν να λύσουν τα καθημερινά τους προβλήματα.  Τα παράπονα στον Δήμαρχο, θα απευθύνονται πλέον, στις μειοψηφούσες αυτοδιοικητικές δυνάμεις!

Γιατί οι ηττημένες δυνάμεις των εκλογών, θα αποτελούν τον ρυθμιστικό παράγοντα στη διακυβέρνηση Περιφέρειας και Δήμου. Σύμφωνα με τον νέο εκλογικό νόμο, ο πρώτος της πρώτης Κυριακής των εκλογών και δεύτερος στη δεύτερη Κυριακή, θα έχει περισσότερους συμβούλους, από τον δεύτερο της πρώτης Κυριακής και πρώτο στη δεύτερη Κυριακή. Δηλαδή ο νικητής των εκλογών θα έχει μειοψηφία στο αυτοδιοικητικό συμβούλιο. Αναπάντητο το ερώτημα κι από κλινικούς ψυχολόγους!!!

Μια καλή ιδέα θα ήταν να συμπεριληφθεί ένα παιχνίδι στο «πάμε Στοίχημα» με το ερώτημα, πόσοι εκλεγμένοι αυτοδιοικητικοί άρχοντες, μετά από 6 μήνες, αηδιασμένοι, από το νέο τρόπο διοίκησης που κλήθηκαν να υπηρετήσουν, με συναλλαγές, εκβιασμούς και παρακάλια για να πραγματοποιήσουν τα καθημερινά αυτονόητα που έχουν ανάγκη οι πολίτες, θα τα βροντήξουν και θα φύγουν…. Απόδοση στοιχήματος ένα προς δέκα χιλιάδες!
Προς το παρόν, ήχησε το εγερτήριο σάλπισμα και άπαντες οι αυτοδιοικητικοί πήραν τα όπλα. Ημερολογιακά έχουμε δέκα μήνες, στην ουσία λιγότερους από οκτώ λόγω εορτών και πανηγύρεων. Τέλος η αναμονή της προσωπικής τελικής απόφασης, η θεωρητική εκπαίδευση σε συνθήκες εργαστηρίου, τα σεμινάρια και οι διαλέξεις.
Ήρθε η ώρα της μάχης, σε πραγματικό πεδίο μάχης γιατί Εκλογές ίσον Πόλεμος. Καλό εκλογικό βόλι!