Ουαί και αλίμονο… Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

Ουαί και αλίμονο, όταν βαφτίζεται η ιδεολογική ανάγκη σε προσωπική επιλογή.

Ουαί και αλίμονο όταν οι παιδικές ασθένειες μιας κοινωνίας, γίνονται χρόνιες παθήσεις.

Ουαί και αλίμονο όταν οι πραγματικές τραγωδίες αντιμετωπίζονται ως λογιστικά προγράμματα.

Ουαί και αλίμονο όταν γονατογραφήματα γίνονται νόμοι

Ουαί και αλίμονο όταν το μοναδικό «ντοκτορά» που προσφέρει επαγγελματική αποκατάσταση στην εποχή της ανεργίας, είναι αυτό του «παραμυθιού».

Ουαί και αλίμονο όταν μια κοινωνία επιλέγει να διοικηθεί από ακραίους, ημιμαθείς, με ψυχώσεις αυτοδοξασίας, τελικά να έχει απαίτηση σωτηρίας από τον από «μηχανής Θεό».

Ουαί και αλίμονο όταν παρασυρόμενοι από τη σαγήνη της εικόνας, πιστεύουμε σε ουρανόσταλτα είδωλα, τρώμε αδιαμαρτύρητα «στάχτη στα μάτια», ψωνίζουμε από το «κάτω ράφι» και περιμένουμε να αφήσουν οι «εκλεκτοί» μας κάτι περισσότερο από λεκέ!

Ουαί και αλίμονο αν περιμένουμε να μοιάσουμε στους ευτυχισμένους άνδρες και γυναίκες των διαφημιστικών σποτ. Στην τηλεοπτική δημοκρατία όλοι έχουν υποχρέωση για ένα χαμόγελο έστω και ψεύτικο. Στη δική μας δημοκρατία και το χαμόγελο είναι είδος εν ανεπαρκεία.

Ουαί και αλίμονο όταν από το καινούργιο στόμα δεν ακούγονται παρά μόνο κοινοτυπίες, παρωχημένες ιδέες και κούφια λόγια από χορτασμένους ανθρώπους. Βαφτίζουν «ιδεολογικά την πολιτική», λόγω έλλειψης πολιτικής. Υπόδουλοι καιροσκόποι, επαίτες για τη συντήρηση της εκλογικής πελατείας τους.

Ουαί και αλίμονο αν οι εκλογές, πρόωρες ή στην ώρα τους, φέρουν την ωρολογιακή βόμβα, της απλής αναλογικής. Τα κόμματα θα ζητάνε τη λαϊκή ετυμηγορία κάθε τρεις και λίγο. Η δημόσια διοίκηση θα ξεχαρβαλωθεί και οι ένοικοι αυτού του τόπου θα μετακομίσουν κοντά στα εκλογικά τους τμήματα για να αποφύγουν τις συνεχείς μετακινήσεις. Θα κάνουμε «μαύρα μάτια» να δούμε σταθερή κυβέρνηση.

Ουαί και αλίμονο από αυτά που θα ακολουθήσουν με τις εορταστικές εκδηλώσεις για την καθαρή έξοδο. Βαρετή αρθρογραφία από τα φίλια ΜΜΕ, σκληρή ξύλινη γλώσσα, πομπώδεις εκφράσεις, υποσχέσεις, βερμπαλισμοί στα πρωινάδικα, αλαζονικό ύφος, ναρκισσισμός. Και φυσικά, τα γνωστά και αναμενόμενα διαγγέλματα. Είναι όμως αρκετά για να αντιμετωπίσουν την επερχόμενη ήττα τους και να δυσκολέψουν την αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατία; Όσο για το «πανηγύρι» στο ακριτικό νησί, εντάσσεται στα Αυγουστιάτικα πανηγύρια με κλαρίνα, νταούλια και ζουρνάδες!

Ουαί και αλίμονο αν η κυβέρνηση της πρώτης φοράς αριστερά που έκανε μεταστροφή λόγου και πράξης από τις ιδεοληψίες της, θελήσει να ξαναβρεί τον παλιό της εαυτό και να μας ξαναγυρίσει στο σκάφος, σε πορεία σύγκρουσης με τα βράχια!

Ουαί και αλίμονο, αν συνεχίζοντας να παρακαλάμε για την προσέλευση ξένων επενδυτών, αλλάζουμε συνεχώς νόμους και φορολογικό σύστημα, στέλνοντας τους στα δικαστήρια. Ούτε με το όπλο στον κρόταφο, δεν θα επενδύσουν.

Ουαί και αλίμονο αν κάποια αρνητική είδηση θα χαλάσει τη φιέστα της εξόδου και το πάρτι που θα ακολουθήσει στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Κανονικά θα έπρεπε να απαγορευτούν οι ειδήσεις από το εξωτερικό για να μη χαλάσει η ειδυλλιακή εικόνα του Αυγούστου με τα πλέον αισιόδοξα μηνύματα για το μέλλον της χώρας. Τώρα, αν τα πιστεύουν οι ιθαγενείς είναι απορίας άξιον.

Ουαί και αλίμονο με τα ορνιθοτροφεία και τα προϊόντα τους. Ο Γιάνης, με ένα «ν» χρησιμοποίησε το «game of chicken», ο έτερος δήλωσε ότι πέρασε η εποχή που κάναμε τη διπλωματία της «κότας». Ο θυμόσοφος λαός λέει ότι «όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες». Ο πρώτος, το πρωτότυπο, φαγώθηκε, έμεινε ο δεύτερος.