Δευτέρα 30 Οκτωβρίου 2017

Η απάντηση σε μια ερώτηση θα δώσει την αυτοδυναμία στη ΝΔ. Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Ο διακαής πόθος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ηαυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές. Αν φυσικά, καταφέρει να κρατήσει τη δημοσκοπική της υπεροχή μέχρι τις εκλογές και να την αυξήσει με νέο εκλογικό «αίμα» από τις τάξεις των αναποφάσιστων ψηφοφόρων και της αποχής.
 
Μητρώα στελεχών, προσυνέδρια, μαζώξεις κομματικές, ενδοοικογενειακές διενέξεις και γενικά αθρόα προσέλευση πολιτών για τον επαναπροσδιορισμό της ζωτικής σημασίας ταυτότητας του κόμματος στη νέα εποχή. Να καθορίσουν τη νέα στρατηγική και το νέο στίγμα. Όλα καλά μέχρι εδώ.
 
Όλα τα κόμματα εξουσίας και μη, μαζεύονται, συζητάνε και αποφασίζουν πως θα οικοδομήσουν μια καλύτερη ποιότητα ζωής για τους ψηφοφόρους – πολίτες τους και φυσικά για τους ίδιους.
 
Σχολιάζουν, διαφωνούν, κρίνουν δηκτικά τα έργα των αντιπάλων αλλά ποτέ τα λάθη των ίδιων. Αρέσκονται στην κριτική αλλά ποτέ στην αυτοκριτική. Και όταν την κάνουν αυτή γίνεται επιφανειακά και χωρίς να λαμβάνεται η πρέπουσα θεραπευτική αγωγή. Γίνεται για το θεαθήναι!
 
Γενόσημα της κομματοκρατίας και της μιντιοκρατίας οι περισσότεροι πολιτικοί μας, δεν έχουν αντιληφθεί ότι οι πρακτικές και τα συστατικά που οικοδόμησαν τον παλιό κόσμο, έχουν ακυρωθεί από τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία και είναι πλέον μόνο ερείπια από τον μνημονιακό σεισμό και υλικά με μηδενική αξία. Η πλειονότητα των πολιτών θεωρεί το πολιτικό προσωπικό υπεύθυνο για τις σεισμικές δονήσεις των μνημονίων κάτι σαν το αλεξικέραυνο, που τραβάει τις δονήσεις.
 
Και όλα αυτά έχουν να κάνουν και με τον διακαή πόθο της Νέας Δημοκρατίας για την πρωτιά και την αυτοδυναμία στις εθνικές εκλογές. Και θα πρέπει να ληφθούν σοβαρά από τους υπεύθυνους σχεδιασμού της πολιτικής στρατηγικής και επικοινωνίας του κόμματος. Και πάνω εκεί να στηριχτούν κάποια συνθήματα και επικοινωνιακά αφηγήματα.
 
Για να εξασφαλίσει όμως την ευπροσηγορία του ακροατηρίου του λεγόμενου μεσαίου χώρου, που ιστορικά δίνει την αυτοδυναμία στο πρώτο κόμμα, θα πρέπει να απαντηθεί ένα ερώτημα  που βρίσκεται στα χείλη πολλών αναποφάσιστων ψηφοφόρων, και που κανένας από τους ακριβοπληρωμένους spin doctors του κόμματος δεν μπήκε στον κόπο να το απαντήσει «σταράτα»!
 
Ένα ερώτημα, που ακούνε βουλευτές, πολιτευτές, στελέχη του κόμματος από απλούς πολίτες, κάθε μέρα όπου κι αν πάνε και το ερώτημα είναι : «Γιατί να ψηφίσω όλους εσάς που μας φέρατε εδώ; Εσείς θα μας σώσετε;».  Ένα απλό και συνάμα πολύ δύσκολο προς απάντηση, ερώτημα του απλού κόσμου.
 
Από τη μια έχουμε κάποιον που πήρε με ψέματα την εξουσία και εκμεταλλεύεται την εμπιστοσύνη που του δείξαμε. Από την άλλη έχουμε κάποιους άλλους υπεύθυνους για την οικονομική τραγωδία που βιώνουμε και ζητάνε να τους ξαναψηφίσουμε για να μας σώσουν!
 
Καλά είναι τα δημαγωγικά λόγια «ψεύτης, αναξιόπιστος, Αλέξης», «καταστροφική κυβερνητική πολιτική», «ψεκασμένος υπουργός», και άλλα παρόμοια ευχολόγια και αφορισμοί, στρατευμένα στο μεγαλείο της παράταξης αλλά δεν φέρνουν αυτοδυναμία.
 
Ο ρόλος των τμημάτων του πολιτικού σχεδιασμού ενός κόμματος είναι να μελετά, να σχεδιάζει και να ενημερώνει, με τα λεγόμενα non papers, όλα τα μέλη του κόμματος που έρχονται σε επαφή με Μέσα και πολίτες, με τις κατευθύνσεις, τις προτεραιότητες και τις βασικές δεσμεύσεις. Για την πλήρη ενημέρωση των πολιτών να απαντά και στις καίριες ερωτήσεις τους, έστω κι αν σε μερικές απαντήσεις σοβούν δόσεις αυτοσαρκασμού.
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2017

Οι τηλε-ευαγγελιστές της πολιτικής και οι τελάληδες της αγοράς. Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Το φρούτο μας ήρθε από την Αμερική, όπου και ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας, ως προέκταση ενός από τα κύρια θρησκευτικά δόγματα του προτεσταντισμού. Οι ευαγγελιστές αποτέλεσαν την κυρίαρχη αμερικανική εκδοχή του. Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 στο ευαγγελικό κήρυγμα προστέθηκαν εκτός από τα θρησκευτικά και κοινωνικά μηνύματα και μηνύματα πολιτικών κινημάτων.
 
Στις μέρες μας έφτασε και στη χώρα μας, παράλληλα με την ανάπτυξη της σύγχρονης τεχνολογίας. Πρώτος διδάξας, στην αλήστου μνήμης εποχή της έναρξης της ιδιωτικής τηλεόρασης, έμπλεος οργής και γραφικότητας, πρόεδρος πολιτικού κόμματος. Ένας τηλε- ευαγγελιστής της πολιτικής προς αποφυγήν, αν και ετεροχρονισμένα, πέτυχε τον απώτερο στόχο του.
 
Στην τηλεοπτική δημοκρατία όπου ζούμε, ενδημεί ένας σημαντικός αριθμός τηλε- ευαγγελιστών της πολιτικής που κατακλύζουν τα σαλόνια μας και φιλοδοξούν να κυριαρχήσουν στις τελευταίες σκέψεις μας πριν κοιμηθούμε και να μας πουλήσουν από κρέμες, βιβλία, κινητά, φυτικά σκευάσματα υγείας, ακόμη και θερμάστρες με τριάντα βαθμούς Κελσίου υπό σκιάν!
 
Κονταροχτυπιούνται, φωνασκούν, αναλύουν με τον δικό τους τρόπο τα πάντα. Από την καθημερινότητα στην πολιτική ζωή του τόπου, τις παρεμβάσεις τους στα πολιτικά δρώμενα, τον σχεδιασμό όλων των εμπλεκομένων μερών στην πολύπαθη περιοχή της Μέσης Ανατολής, μέχρι και τις μύχιες σκέψεις του Προέδρου της Ρωσίας και του ηγέτη της Βόρειας Κορέας. Παντογνώστες, με το αζημίωτο φυσικά.
 
Ιδεολογικός προσηλυτισμός με άμεσα εμπορικά και πολιτικά οφέλη, ένα ελληνικό μιντιακό παράδοξο που χρεώνεται σε τιμές telemarketing.
 
Εκπομπές πώλησης προϊόντων ενδεδυμένες με πολιτικό περίβλημα που φαίνεται να μην προβληματίζει τους υπεύθυνους των τηλεοπτικών πραγμάτων. Ίσως προβληματιστούν αν ξεπεραστούν τα όρια και αγγίξουν εθνικά προβλήματα ή περάσουμε σε εκπομπές με θρησκευτικό προσηλυτισμό. Τότε όμως θα είναι πολύ αργά να μπουν τηλεοπτικοί κανόνες.
 
Στην ίδια κατηγορία συμπεριλαμβάνονται και οι τελάληδες της αγοράς και του τηλεοπτικού εμπορίου. Γνωστοί και καταξιωμένοι παρουσιαστές και δημοσιογράφοι, έναντι αδράς αμοιβής και ποσοστών επί των πωλήσεων, αναλαμβάνουν την «κατήχηση» του τηλεοπτικού κοινού του καναπέ, σε προϊόντα ευρείας κατανάλωσης. Από φυσικό σκεύασμα για το αδυνάτισμα, μέχρι επιγονατίδες για στραβοπατήματα. Κι όλα αυτά, μέσα στις εκπομπές λόγου και διαλόγου και ανάμεσα σε ζέοντα θέματα της καθημερινότητας, όπως συντάξεις και επιδόματα ανεργίας. Πραγματικοί τηλε – ευαγγελιστές καταναλωτικών προϊόντων. Τα μόνα τηλεοπτικά προγράμματα αρκετών τηλεοράσεων, είναι τα προγράμματα telemarketing και με πολλές επαναλήψεις. Και η αδειοδότηση των καναλιών αργεί….
 
Κράτος, ολιγάρχες των media, φιλόδοξοι πολιτικοί, ιδιώτες, έμποροι, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ρόλους και όρια στη χρήση του μέσου της τηλεόρασης. Να γνωρίζουν οι αγανακτισμένοι και ανυπόμονοι, φιλόδοξοι πολιτικοί, ότι δεν κατέχουν μόνο αυτοί το προνόμιο της μοναδικής αλήθειας και οι επώνυμοι παρουσιαστές εμπορικών προϊόντων και υπηρεσιών ότι ταυτιζόμενοι με ένα προϊόν «πουλάνε» έναντι πινακίου φακής την εικόνα τους που με τόσο κόπο και θυσίες φιλοτέχνησαν.
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Δευτέρα 16 Οκτωβρίου 2017

Αυτά βλέπει ο κόσμος, Κυριάκο! Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Το ερωτηματολόγιο, multiple choice, που έστειλε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στα μέλη του, με στόχο να καταλάβει τις πολιτικές επιθυμίες που έχουν οι ψηφοφόροι μέλη της, προκειμένου να έρθει η ανάπτυξη, νέες θέσεις εργασίας, σίγουρα, δεν περιλαμβάνει ερώτηση για πολυθεσία ορισμένων στελεχών που επιλέγονται παράλληλα με τις πλουσιοπάροχα αμοιβόμενες θέσεις που κατέχουν, από Ελληνικά και Ευρωπαϊκά πρυτανεία να καλύψουν νευραλγικές θέσεις στον κομματικό μηχανισμό! Το αξίωμα τόπο στα νιάτα βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή. Αυτά βλέπει ο κόσμος και αποστρέφεται κάθε είδους σανό! Παραφράζοντας τον Καριωτάκη θα λέγαμε «Μα δεν υπάρχει κανείς ανάμεσα στους αξιωματούχους του κόμματος, να πεθάνει από αηδία;».
 
Κρεσέντο κυβιστήσεων από ένα κόμμα εξουσίας που θέλει να αυτοπροβάλλεται ως υπερασπιστής των μεταρρυθμίσεων, μείωση του κρατισμού και απεγκλωβισμό από τη μέχρι τώρα ομφαλοσκόπηση του πολιτικού συστήματος. Αυτά βλέπει ο κόσμος και του δίνει αναιμικά δημοσκοπικά ποσοστά της τάξεως του πέντε με έξι τοις εκατό, ενώ θα έπρεπε να ξεπερνάει τη διαφορά των δεκαπέντε μονάδων από το κυβερνών κόμμα, με τις φορομπηχτικές πολιτικές που ακολουθεί. Όταν το κόμμα του Αλέξη υιοθετήσει τη στρατηγική u-turn, των παροχών σε συντεχνιακές  ενώσεις και ασθενέστερες οικονομικές τάξεις, με έμπειρους spin doctors γαλουχημένους στην κομματική προπαγάνδα, οι δημοσκοπήσεις θα δείξουν ποσοστά διαφοράς, στατιστικού σφάλματος, μεταξύ των δύο κομμάτων. Ακόμη και το «εκτροχιασμένο» τρένο θα ξαναμπεί στις ράγες.
 
Τα κονταροχτυπήματα και η υφέρπουσα εσωστρέφεια στα τελευταίως εμφανιζόμενα «ταυτοτικά» ζητήματα όπως αλλαγή φύλου, εθνική ταυτότητα και αυτονομία ελληνικών περιοχών ή διαχωρισμός Κράτους – Εκκλησίας συρρικνώνουν την εικόνα ισχυρής και σταθερής αυριανής κυβέρνησης με αυτοδυναμία. Πολλά συγχαρητήρια θα πρέπει να δοθούν και στον δημιουργό του παραδείγματος με τον εξωγήινο που συμβούλευσε ένα παιδί να αλλάξει φύλο. Ένα παράδειγμα που χρησιμοποίησε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να υποστηρίξει την άποψη του αλλά που έδωσε την ευκαιρία στον Αλέξη για ένα κρεσέντο προοδευτισμού της Κυβέρνησης. Ένα παράδειγμα που μόνο σε παρέα φίλων λέγεται και όχι στη Βουλή.
 
Η οικονομία μας είναι σε ελεύθερη πτώση, οι θεσμοί αποσαθρώνονται, οι πολίτες συνθλίβονται από φόρους, μειώσεις μισθών και συντάξεων και είναι αρκετά εξοργιστικό να ασχολείται μια Βουλή με θέματα αποπροσανατολισμού και αριστερού, «τακτικισμού» της Κυβέρνησης. Άπαντες οι πολιτικοί μας κατώτεροι των περιστάσεων, ανίκανοι και λίγοι και με μικρές διαφορές από τα UFO, σύμφωνα με τη γνώμη των περισσότερων πολιτών. Απόδειξη τα συνεχώς αυξανόμενα ποσοστά αποχής από τις εκλογές.  
 
Αυτά βλέπει ο κόσμος και περιμένει τη σωτηρία από τον από μηχανής Θεό. Ψάχνει μαγικές και εναλλακτικές λύσεις που υπάρχουν μόνο στη σφαίρα της φαντασίας του. Ψάχνει νέα πρόσωπα, με ειλικρίνεια στα λεγόμενα, με καθαρότητα θέσεων και με προτεραιότητες εφαρμόσιμες και όχι βαθυστόχαστες αναλύσεις και ερμηνείες. Χόρτασε κάθε σανό – brand.
 
Για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο δρόμος μέχρι τις εκλογές δεν θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, ούτε «αναίμακτος» προσώπων από τα ψηφοδέλτια. Το παλιό πρέπει να δώσει τη θέσει του στο νέο και να αποκλειστούν οι καιροφυλακτούντες σαλτιμπάγκοι άλλων κομμάτων, να πιάσουν στασίδι σε ένα κόμμα που διεκδικεί την εξουσία. Ήδη έχουν αρχίσει να φαίνονται οι πρώτες «ξεσκονίστρες» προς το πρόσωπο του Αρχηγού.
 
Αυτά βλέπει ο κόσμος και το σάλπισμα της ανανέωσης από το πολλά υποσχόμενο Μητρώο στελεχών, θα σιγήσει πριν την ώρα της κάλπης, αν επαληθευτούν. 

Δευτέρα 9 Οκτωβρίου 2017

«Ξύλινη» γλώσσα. Η «κατάρα» του πολιτικού συστήματος. Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Νέηλυς, νεόφερτος, στο χώρο της πολιτικής επικοινωνίας, προ αρκετών ετών, είχα την ευκαιρία να προσφέρω εθελοντικά τις υπηρεσίες μου στο τμήμα πολιτικού σχεδιασμού μεγάλου κόμματος που κατείχε παράλληλα και την εξουσία. Σε λίγες μέρες θα είχαμε μια νέα εκλογική αναμέτρηση με αντίπαλο κόμμα που φιλοδοξούσε την «εκθρόνιση» μας. Οι πρώτες εθελοντικές υπηρεσίες που μου είχαν ανατεθεί ήταν οι μεταφορές πολιτικών κειμένων και δελτίων τύπου από τους υπεύθυνους του τμήματος προς τους πολιτικούς προϊστάμενους τους. Παράλληλα, παρακολουθούσα από κοντά εσωτερικές συσκέψεις για να εξοικειωθώ με τα μυστικά του στρατηγικού σχεδιασμού και της επικοινωνίας ενός κόμματος εξουσίας. Παραμονές μιας μεγάλης προεκλογικής συγκέντρωσης όπου θα μιλούσε ο αρχηγός της παράταξης, ήρθε τα χέρια μου, για φωτοτύπηση, η τελική προεκλογικής ομιλία του. Μπήκα στον πειρασμό, πριν την φωτοτυπήσω, να την διαβάσω. Κι έμεινα άλαλος! Αν και είχα πανεπιστημιακή μόρφωση αλλά και άρτι αποφοιτήσας από κολλέγιο επικοινωνίας εξωτερικού, δεν έβγαζα το νόημα σε κάποιες παραγράφους. Ήξεις, αφίξεις. Στην εύλογη απορία μου η απάντηση ήταν ότι ο αρχηγός δεν ήθελε να πάρει ξεκάθαρη θέση σε κάποια θέματα!
 
Με ένα λόγο αποστεωμένο, βαρύγδουπο, αρτηριοσκληρωτικό, λόγω κομματικής ιδεολογίας, ένας απολιθωμένος λόγος που μόνο στα δημόσια έγγραφα μπορούσε κάποιος να διαβάσει, με άγνωστες λέξεις και εκφράσεις ασυνάρτητες μεταξύ τους. Ένας λόγος που δεν έλεγε τίποτα, στο μεγαλύτερο μέρος τους και φυσικά θα άφηνε αδιάφορο το κοινό όταν θα εκφωνείτο. Τελικά ο λόγος πέρασε, ο πολιτικός τον εκφώνησε, αλλά η εξουσία χάθηκε. Και από αυτή την τελική ομιλία, πλην των άλλων αιτιών. Δυστυχώς δεν την κράτησα, ούτε υπάρχει και στο διαδίκτυο.
 
Η γνωστή σε όλους μας «ξύλινη» γλώσσα, προνόμιο των πολιτικών να μιλάνε χωρίς να λένε τίποτα, δυστυχώς συνεχίζεται και στις μέρες μας. Τυποποιημένες φράσεις, κοινοτυπίες, άκαμπτη και πομπώδης γλώσσα για εντυπωσιασμό και προπαγάνδα.
 
Στην εξέλιξη της ο χαρακτηρισμός «ξύλινη» γλώσσα, χρησιμοποιείται σήμερα πλην των πολιτικών και από κλάδους πολλών τεχνοκρατών.
 
Συνήθως «ξύλινη» ονομάζουμε τη γλώσσα που περιλαμβάνει λέξεις που δεν καταλαβαίνουμε με απώτερο στόχο να μην καταλαβαίνουμε τι θέλει να πει κάποιος. Αρκετοί πολιτικοί μας, με έντονη την κομματική τους ιδεοληψία, χρησιμοποιούν την αντίστοιχη «κασέτα» λόγου ανάλογα με το μέρος που βρίσκονται. Στα πάνελ των τηλεοράσεων, στα τηλεπαράθυρα, στα ραδιόφωνα μας «φλομώνουν» με δυσνόητα νοήματα, δύσκολες λέξεις, και πολλές φορές με πολιτική δόμηση λόγου επιτηδευμένα δυσνόητη. Οι ανακοινώσεις πολλών πολιτικών κομμάτων βρίθουν από παραδείγματα «ξύλινης» γλώσσας για την επίτευξη προπαγανδιστικών στόχων. Αρκετές ανακοινώσεις ο αναγνώστης ή ο ακροατής τις θεωρεί αποτέλεσμα ψευτοκουλτούρας με μανδύα σοβαροφάνειας και τις απορρίπτει λόγω άγνοιας των λέξεων.
 
Η χρησιμοποίηση της «ξύλινης» γλώσσας από τους πολιτικούς μας είναι ένας ακόμη βασικός λόγος της απαξίωσης του πολιτικού μας συστήματος. Είναι μια γλώσσα που δεν εξελίσσεται όπως και οι πολιτικοί. Η πολυετής χρήση των λέξεων ιμπεριαλισμός, καπιταλισμός, η εργατική υπεραξία, η δικτατορία του προλεταριάτου, οι νέες μορφές πάλης και άλλες ακόμη παρόμοιες λέξεις δεν συγκινούν κανέναν σημερινό ψηφοφόρο και δεν είναι πεδίο δόξης λαμπρό για έναν πολιτικό.
 
Βέβαια η «ξύλινη» γλώσσα ενός πολιτικού διαφέρει από τη γλώσσα κενού πολιτικού λόγου. Η πρώτη είναι μόνο ακαταλαβίστικη ενώ η δεύτερη συσκοτίζει και με σκοπιμότητα αποκρύπτει το περιεχόμενο.
 
Η «ξύλινη» γλώσσα τραυμάτισε την εικόνα μεγάλου μέρους του πολιτικού συστήματος αλλά δεν την «σκότωσε» ακόμα. Οι πολιτικοί που τη χρησιμοποιούν ανήκουν στο χθες, αγχώνονται με το σήμερα και αρνούνται το αύριο. Η λήθη αναμενόμενη. 
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Δευτέρα 2 Οκτωβρίου 2017

Εκλεκτικές συγγένειες! Του Θανάση Παπαμιχαήλ




Χούλιγκανς της πολιτικής, πολιτικοί γυρολόγοι πιάνουν στασίδι από το πρωί στα λιγοστά ευτυχώς τηλεοπτικά παράθυρα, άλλοι για να αποδομήσουν την κυβερνητική παράταξη και άλλοι για να συνεχίσουν τοαειθαλές μοντέλο παραποίησης της πραγματικότητας. Με πλούσιο το λέγειν και φτωχό το πράττειν, επιδίδονται καθημερινά στο ανεξάντλητο σπορ της πολιτικής απάτης.

Αγνωσία ή πολιτική τοξίνη, τα καθημερινά πολιτικά «αντάρτικα» στα έδρανα της Βουλής και στις ειδήσεις των ΜΜΕ.

Συνεχίζεται η ακραία ρητορική ταξίματος και η μηδενιστική αντιπολιτευτική πρακτική, των περισσότερων κομμάτων, καθόλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Με πρωταγωνιστή τον σημερινό κυβερνητικό σχηματισμό. Η χώρα χρόνια τώρα οδηγείται στα βράχια αλλά η αντιπολίτευση ακολουθεί τη μόνη στρατηγική που ξέρει, την εξόντωση των εχόντων την εξουσία. Για τα ελληνικά πολιτικά κόμματα δεν υπάρχουν αντίπαλοι, μόνο εχθροί. Προδότες, καταστροφείς, δωσίλογοι, γερμανοτσολιάδες, τρομοκράτες και αρκετοί ακόμη επιθετικοί προσδιορισμοί, με στόχο την ολοκλήρωση της απαξίωσης του συνόλου του πολιτικού προσωπικού συλλήβδην. Και δεν σκέφτονται ότι αυτή την απαξίωση τη «λούζονται»!

Οι γνωστοί μας άγνωστοι που είναι εθισμένοι στη βία και στο μπάχαλο, στις οδομαχίες και στα ακραία επεισόδια, πιστεύοντας ότι θα αντιστρέψουν τον ρουν των γεγονότων, δεν διαφέρουν και πολύ από τους πολιτικούς που ξιφουλκούν με το μαχαίρι του Βρούτου στις πλάτες του λαού.

Φυσικά, σε καμία περίπτωση δεν εξισώνουμε όσους καίνε, σπάνε χρόνια τώρα, το κέντρο της Αθήνας, με όσους «πονηρούς» πολιτικούς τάζουν λαγούς με πετραχήλια και στη συνέχεια σφυρίζουν αδιάφορα και με νέα ψέματα προσπαθούν να δικαιολογηθούν.

Στα χρόνια τα λεγόμενα μνημονιακά, άπαντες οι πολιτικοί αποδείχθηκαν απελπιστικά λίγοι και η δραματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων, μόνο έπειτα από πόλεμο μπορεί να παρομοιαστεί. Τα νηπιακά επιχειρήματα που ανταλλάσσουν ευρισκόμενοι στα έδρανα της Βουλής για την απόρριψη των ευθυνών τους και το «λούσιμο» με προσωπικές ύβρεις και χτυπήματα στο μαλακό υπογάστριο, δεν αφήνουν καμιά ελπίδα για εθνική συνεννόηση την ύστατη αυτή στιγμή.

Η υποτιθέμενη ευρωπαϊκή κουλτούρα των αστικών κομμάτων, σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο, δεν κατάφερε να «μπολιαστεί» στο DNA των δικών μας πολιτικών, όπως το «γάντι» των μονομάχων.

Ο ένας το πετάει, ο άλλος το σηκώνει! Άγραφος νόμος αν μπεις στα χωράφια του άλλου. Τα παίρνει στο κρανίο κατά την προσφιλή λαϊκή έκφραση, και σε καλεί σε μονομαχία στα αλώνια της Βουλής και στα παράθυρα των τηλεοράσεων. Βέβαια χωρίς θεατές μια και οι πολίτες, έχουν βαρεθεί να ακούνε και να βλέπουν fake μονομαχίες. Σήμερα, μετά τις Γερμανικές εκλογές, με όλα τα πολιτικά σενάρια εξελισσόμενα, με τη χώρα στη γεωπολιτική μέγγενη εταίρων, δανειστών, με την κοινωνία στα όρια εξαθλίωσης, οι πολιτικοί αρχηγοί οφείλουν να ακολουθήσουν τη στρατηγική της ελάχιστης εθνικής συνεννόησης προετοιμάζοντας πολιτικά στελέχη και ψηφοφόρους τους. Διαφορετικά, πολιτικοί και μπαχαλάκηδες, κατά το «κολιός και κολιός από το ίδιο βαρέλι». Εκλεκτικές συγγένειες!

Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος