Τρίτη 28 Νοεμβρίου 2017

Οι καρέκλες της Αυτοδιοίκησης... «Ηλεκτρικές» καρέκλες!



Η διαχείριση μιας αυτοδιοικητικής καρέκλας, δεν διαφέρει από τη διαχείριση μιας «ηλεκτρικής» καρέκλας που συνοδεύεται τις περισσότερες φορές από «πολιτικό» θάνατο, κοινωνικό διασυρμό και οικονομική εξόντωση του αυτοδιοικητικού στελέχους.
 
Μια αυτοδιοικητική καρέκλα, ακόμη και πολυθρόνα, από εργαλείο υλοποίησης οραμάτων εξυπηρέτησης επωφελών κοινωνικών στόχων, μπορεί «εν μία νυκτί» να μετατραπεί σε φλεγόμενη «βάτο», αλλά που από μέσα της δεν θα ακουστεί η φωνή του Βιβλικού «Θεού», αλλά του δημόσιου κατήγορου που θα σας «κάτσει στο σκαμνί»!
 
Ζούμε και βιώνουμε πονηρούς και καχύποπτους καιρούς. Ο χώρος της αυτοδιοίκησης, καιρό τώρα, θεωρείται χώρος διαφθοράς, «πρωταθλητές» οι Δήμοι και Περιφέρειες και οι τοπικοί άρχοντες διεφθαρμένοι και αναξιόπιστοι.
 
Προκατάληψη, δυσπιστία σε κάθε οικονομική διαχείριση, συνεχείς έλεγχοι από διάφορους φορείς, κλονισμός της εμπιστοσύνης των πολιτών προς τον εγγύτερο θεσμό του κράτους, τον θεσμός της αυτοδιοίκησης. Τώρα πως ο χώρος της αυτοδιοίκησης είναι ο πιο διεφθαρμένος χώρος, όταν διαχειρίζεται μόνο το 2,5% του δημόσιου χρήματος, είναι μια ερώτηση που δεν έχει ακόμη απαντηθεί από τους έχοντες και κατέχοντες τον υπόλοιπο 97,5% του δημόσιου χρήματος! Γι αυτούς έχει θεσπιστεί, ο περιβόητος νόμος «περί ευθύνης Υπουργών» και ούτε γάτα, ούτε ζημιά! Αυτοί στο απυρόβλητο!
 
Σε αρκετούς Δήμους και Περιφέρειες, ο καταλογισμός ευθυνών είναι «προ των πυλών», για λόγους υπονοιών οικονομικών σκανδάλων, και ανύπαρκτων καταγγελιών.
 
«Τρίζει» η καρέκλα αρκετών αυτοδιοικητικών και δεν αισθάνονται καλά τελευταία με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα περί «αμαρτωλής» αυτοδιοίκησης. Νοιώθουν με την πλάτη «κολλημένη» στον τοίχο, ακόμη και στο fb με τις υβριστικές αναρτήσεις που διαβάζουν καθημερινά.
 
Οι νόμοι είναι σκληροί και οι ελεγκτές της Δημόσιας Διοίκησης άτεγκτοι, αν και πολλές φορές οι εκθέσεις ελέγχου τους είναι αόριστες και πλημμελείς και χωρίς τα εχέγγυα αμερόληπτης και αντικειμενικής κρίσης. «Μαύρο πρόβατο» όμως αυτοδιοίκηση και αυτοδιοικητικός. Συκοφάντηση στα μάτια των πολιτών.  Πάνε με το γράμμα του  νόμου, με αποτέλεσμα να «τυλίγουν» σε μια κόλλα χαρτί αρκετούς αυτοδιοικητικούς και στη συνέχεια οι φυσικοί δικαστές να ρίχνουν «καμπάνες» πολλών ετών και κατασχέσεις περιουσιών. Η δικαστική δίωξη ακολουθεί τον αυτοδιοικητικό και πολλά χρόνια μετά τη λήξη της αιρετής θητείας του. Δικηγόροι, δικαστήρια, έξοδα που δεν έχουν τελειωμό. Το γεγονός ότι σήμερα ένας αυτοδιοκητικός χαίρει εκτίμησης από τους δημότες του ως οικονόμος, αποτελεσματικός, καθαρός, έντιμος και ειλικρινής, δεν τον εξασφαλίζει από μια «στραβή» που μπορεί να συμβεί. Πολλά είναι τα παραδείγματα όπου παύθηκαν εν μία νυκτί ή κάθισαν στο «σκαμνί» από παραλείψεις μόνιμων υπαλλήλων, άλλων κρατικών υπηρεσιών, απρόβλεπτες φυσικές καταστροφές, παράνομες χωματερές, σκουπίδια που ξεχειλίζουν, κακοτεχνίες δρόμων, ανύπαρκτος φωτισμός, παράνομες επιχειρήσεις που δρουν ακόμη και στα όρια του Δήμου, κακοτεχνίες των προηγούμενων αρχών και άλλα πολλά, γνωστά σε όλους μας.
 
Η καρέκλα της Αυτοδιοίκησης είναι μια πολύφερνη νύφη για πολλούς που ορέγονται πολιτικά αξιώματα. Όμως έρχεται με «προίκα» μια  βραδυφλεγή βόμβα  που πάντα «σκάει». Αλλοίμονο στα χέρια όποιου «σκάσει»! Μοιάζει με «καυτό» μπαλάκι που το πετάς γρήγορα για να μην σε κάψει.
 
Στα προσόντα κάθε υποψήφιου για την αυτοδιοικητική καρέκλα, θα πρέπει να προστεθούν οι δεξιότητες, διορατικότητας, ελιγμών, καπατσοσύνης, γρήγορων αντανακλαστικών και μεγάλης τύχης!
Και δεν έχει θεσπιστεί ακόμη, το επίδομα βαρέως και ανθυγιεινού επαγγέλματος.
 
Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες και Αυτοδιοικητικούς!
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Δευτέρα 20 Νοεμβρίου 2017

Αλέξη, το πολύ το «κύριε ελέησον» το βαριέται ο λαός!



Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει με την πολιτική επικοινωνία της κυβέρνησης. Δεν φτάνει που σε καθημερινή βάση κάνει το «μαύρο – άσπρο», απαντά μόνο σε ότι τη συμφέρει και βγάζει «σκελετούς» από τα ντουλάπια, όπως διαφθορά, offshore, αντιδεξιά σύνδρομα και άλλα για αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης, αλλάζοντας ατζέντες όπως τα πουκάμισα, συνεχίζει δυναμικά, να δρα και μέσω διαγγελμάτων!
 
Πριν προλάβει να ολοκληρωθεί ο δεύτερος γύρος των εκλογών της κεντροαριστεράς, μια από τις στρατηγικές αστοχίες του δεύτερου υποψήφιου, να μην παραιτηθεί από τη διεκδίκηση και να «ταλαιπωρήσει» το εκλογικό σώμα εκ νέου, δεδομένου ότι στο τέλος θα χάσει πανηγυρικά, ο Πρωθυπουργός  θεώρησε να χρησιμοποιήσει την προσφιλή του μέθοδο των διαγγελμάτων, ανακοινώνοντας τη διανομή μου κοινωνικού μερίσματος στις αδύναμες κοινωνικές ομάδες.
 
Η αρχή των διαγγελμάτων έγινε από τα πολλαπλά διαγγέλματα της αλήστου μνήμης εποχής του δημοψηφίσματος και των εκλογών του Σεπτεμβρίου του ’15, της παροχής της «13ης σύνταξης» σε χαμηλοσυνταξιούχους πριν από ένα χρόνο, και πριν λίγες μέρες το νέο Πρωθυπουργικό διάγγελμα για τη διανομή κοινωνικού  μερίσματος, διανθισμένο με νέες υποσχέσεις, για «καθαρή» έξοδο από τα μνημόνια, νέους λεονταρισμούς απέναντι στους δανειστές, και μεταφορά της ευθύνης της φτωχοποίησης της μεσαίας τάξης στις προηγούμενες κυβερνήσεις.
 
Καμία αναφορά στην υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης, στην κατάρρευση της από τις άστοχες οικονομικές πολιτικές της κυβέρνησης και στη συρρίκνωση του αποταμιευτικού «λίπους» των άλλοτε νοικοκυραίων.
 
Καμία αναφορά στα νέα δυσβάσταχτα μέτρα που ψήφισαν, στον ορυμαγδό νέων φόρων, αλλά υπέρ προβολή του «αντίδωρου ελεημοσύνης».
 
Έριξε το χαρτί του κοινωνικού μερίσματος, παρέλειψε όμως να πει ότι για να πετύχει το υπερπλεόνασμα εφάρμοσε σκληρά μέτρα, μετά από απαίτηση των δανειστών και όχι από την οικονομική ανάπτυξη του τόπου. Μάλλον ζει σε άλλη χώρα και δεν βλέπει την κατάντια της Ελληνικής κοινωνίας, ή τρέμει την εξέλιξη του νέου φορέα της κεντροδεξιάς.
 
Ο νέος Ανδρέας, που θα ήθελε πάντα να γίνει και να λεηλατήσει ότι απέμεινε από την εκλογική πελατεία του άλλοτε ισχυρού ΠΑΣΟΚ, δεν του «έκατσε»! Ο νέος φορέας, θα κόψει εκτός από τον εκλογικό αέρα του ΣΥΡΙΖΑ και ένα σημαντικό ποσοστό της τάξης του 10% και πάνω από τους επαναπατρισθέντες στο χώρο του νέου φορέα. Το όνειρο να ηγηθεί ενός μεγάλου φορέα της κεντροαριστεράς, θα παραμείνει μια αυταπάτη όπως αυτή που πρόσφερε στους ψηφοφόρους του.
 
Από κόσκινο θα περάσει ο ίδιος, αλλά και οι υποψήφιοι βουλευτές του στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν.
 
Θα ξαναγυρίσουν στο δικό τους χώρο, στο «σπίτι» τους. Μια κομματική «καμαρούλα» μια σταλιά, που λέει και το γνωστό άσμα.
 
Τα συνεχή πολιτικά διαγγέλματα, δίκην πολιτικών πυροτεχνημάτων, βλάπτουν σοβαρά την εικόνα του πρωταγωνιστή, μετατρέποντας τον από σωτήρα σε αποσυναγωγό. Ακόμη κι όταν μοιράζονται μποναμάδες για ευπαθείς ομάδες, μετά από αφαίμαξη της μεσαίας και παραγωγικής τάξης.
 
Το αριστερό «εύσημο» δεν σηματοδοτείται με τέτοιου είδους αφηγήματα.
 
Το επόμενο αναμενόμενο διάγγελμα, αν δεν επιτευχθούν όσα έχουν προαναγγελθεί, περί εξόδου από τα μνημόνια, ανάπτυξη, εισροή επενδύσεων, θα είναι διάγγελμα ρήξης και προσφυγής σε πρόωρες εκλογές.
 
Τα πολιτικά οφέλη από διαγγέλματα, έχουν και τα όρια τους. Άλλωστε είναι γνωστό ότι «το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται κι ο παπάς». Φανταστείτε τα πολλαπλά διαγγέλματα από επαγγελματία πολιτικό, πόσο τα βαριέται ο λαός!
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Δευτέρα 13 Νοεμβρίου 2017

Για όνομα του Θεού, πόσο ακόμα… Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Πόσο ακόμα, θα ανεχόμαστε κάθε σαββατόβραδο να καίγονται τα Εξάρχεια, να βλέπουμε «κλοτσοσκούφι» μολότοφ με δακρυγόνα και εκατέρωθεν δηλώσεις για την αδράνεια των υπεύθυνων της Δημόσιας τάξης.
 
Πόσο ακόμα, θα ανεχτούμε το κατάντημα, να μπαίνει σε κλήρωση σαν σε λαχειοφόρο αγορά το εθνικό μας σύμβολο, η σημαία;
 
Πόσο ακόμα, θα παραμένουμε αραχτοί στους καναπέδες, τρώγοντας και πίνοντας και μονίμως σχολιάζοντας, τα κακώς κείμενα και περιμένοντας τον από μηχανής Θεό να κάνει κάτι;
 
Πόσο ακόμα, θα βλέπουμε τα καλοταϊσμένα και καλοβαλμένα πολιτικά δημιουργήματα μας, να μας γεμίζουν με ψεύτικα οράματα, επιμελώς επιμελημένα, με την βοήθεια ακριβοπληρωμένων ειδικών επικοινωνιολόγων;
 
Πόσο ακόμα, θα ακούμε τα παρωχημένα ιδεολογικά τους στερεότυπα «καθεστωτικού» χαρακτήρα και γελοίες παρομοιώσεις για καμήλες και φυματικές σαρανταποδαρούσες;
 
Πόσο ακόμα, θα ανεχόμαστε «κρεσέντο» πολλαπλών κυβιστήσεων και θράσεμα λόγου από επαναστάτες με περγαμηνές κομματικών αφισοκολλήσεων;
 
Πόσο ακόμα πλαστικά, αργυρώνητα ανθρωπάκια, θα εξακολουθούν να διαστρεβλώνουν την καθημερινότητα μας, χάριν της νέας και παλιάς διαπλοκής;
 
Πόσο ακόμα, θα βλέπουμε αδιαμαρτύρητα τη φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης, τη γενοκτονία της, για να επιβεβαιώσουν το ιδεολογικό τους αριστερό πρόσημο;
 
Πόσο ακόμα, θα μας εμπαίζουν, παίζοντας εντελώς αλλοπρόσαλλα με τη «δεξιά» για επενδύσεις, και την «αριστερά» με προσκυνήματα σε χώρους και κινηματογραφικά έργα μνήμης;
 
Πόσο ακόμα, η επίπλαστη πραγματικότητα που δημιουργούν, με τα φερέφωνα τους, και η αμετροέπεια τους με απύλωτο στόμα, πολλάκις προσβλητικό;
 
Πόσο ακόμα, θα ακούγεται και θα γράφεται από έγκριτους δημοσιογράφους του ηλεκτρονικού και έντυπου λόγου, ότι οι μετανάστες «αφομοιώνονται» αντί του σωστού, ενσωματώνονται;
 
Πόσο ακόμα, θα είμαστε μάρτυρες φαινομένων διανοητικής αναπηρίας, ανίατης ψηφιακής ψευδολογίας, χυδαίας γλώσσας πεζοδρομίου, κυβερνητικού βερμπαλισμού, από «αφιονισμένους» πολιτικούς που κάνουν χρήση ληγμένων παραισθησιογόνων;
 
Πόσο ακόμα, θα πληρώνουμε ένα «γερασμένο» πολιτικό σύστημα μοιράζοντας απλόχερα το «σταυρό» προτίμησης μας, είτε σε «νεόγερους» της πολιτικής, νέα στελέχη που ακολουθούν όμως προσωπικές ατζέντες, είτε σε επαγγελματίες πολιτικούς με προίκα τις διαχρονικές πελατειακές σχέσεις;
 
Πόσο ακόμα θα βλέπουμε νέους άνεργους, να δουλεύουν με εξευτελιστικούς μισθούς, μετά τις «ηρωικές» διαπραγματεύσεις που κόστισαν στην οικονομία δις, θέσεις εργασίας και πολιτική υπερφορολόγηση των επιχειρήσεων;
 
Πόσο ακόμα, ο μοναδικός αδύναμος κρίκος της ύφεσης, θα είναι ο ιδιωτικός τομέας και όχι ο Δημόσιος;
 
Πόσο ακόμα θα δεχόμαστε τις γνωστές τακτικές, από τη μία να εφαρμόζονται τα μνημόνια και να τηρούνται άπασες οι δεσμεύσεις από τους δανειστές μας και από την άλλη να κλείνετε το μάτι με «ταξικά» ρητά, ατάκες και εμμονές;
 
Πόσο ακόμα οι «κωλοτούμπες» θα εντάσσονται στην τομέα της επίκλησης εθνικής αναγκαιότητας καλύπτοντας τα συνηθέστερα προσχήματα ανεπάρκειας και επαναστατικής τακτικής;
 
Πόσο ακόμα θα αποπροσανατολίζεται η κοινή γνώμη με θέματα τύπου Αμίρ, από τα ζέοντα καθημερινά προβλήματα της ανέχειας, της ασφάλειας, μειώσεις συντάξεων, αυξήσεις φόρων;
 
Πόσο ακόμα θα μας πάρει, μέχρι να μας φωτίσει ο Θεός να πάρουμε στα χέρια μας τον έλεγχο;
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Δευτέρα 6 Νοεμβρίου 2017

«Πας Προφήτης μετά Χριστόν εστί…». Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Αυτό ταιριάζει στους σημερινούς και αυριανούς αρθρογράφους, πολιτικούς αναλυτές, ειδικούς επικοινωνιολόγους που μας «πρήζουν» καθημερινά με τις βαθυστόχαστες και εμπεριστατωμένες αναλύσεις και προβλέψεις για τις επόμενες εθνικές εκλογές. Ακόμη και για το χρόνο έχουμε προβλέψεις. Μόνο την ακριβή ημερομηνία δεν μας έχουν γνωστοποιήσει.
 
Μοιράζεται το πλεόνασμα, άρα ακολουθούν εκλογές. Βγαίνουμε τον Αύγουστο από τα Μνημόνια, τον Οκτώβριο θα έχουμε εκλογές. Αρχές του ’19 μειώνονται οι συντάξεις, όπως έχουν υπογράψει οι κυβερνώντες, άρα εκλογές θα κάνουν πριν τον κόφτη. Αυτές και άλλες πιο «σίγουρες» αναλύσεις καθορίζουν το χρονοδιάγραμμα των εκλογών και συνεχίζουμε με τα πιθανά εκλογικά αφηγήματα των κυβερνώντων και της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
 
Πολλά ερωτήματα εγείρονται από το συνονθύλευμα των αναλύσεων που βομβαρδιζόμαστε τον τελευταίο καιρό και θα συνεχίσουμε να τα υφιστάμεθα.
 
Όσο για τα δημοσκοπικά ευρήματα, τα περισσότερα είναι και μακιγιαρισμένα και «μαγαρισμένα» από τον εκάστοτε εντολέα που παίζει το δικό του παιχνίδι. Και τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων παράγουν fake αναλύσεις και λανθασμένες στρατηγικές από τους ειδικούς των κομμάτων.
 
Η αχίλλειος πτέρνα των προβλέψεων της έκβασης των επόμενων εκλογών είναι οι λάθος ιδεοληπτικές αναγνώσεις της πραγματικότητας για λόγους πολιτικού κονσομασιόν, ψυχολογικής στήριξης ενός στενού πυρήνα στελεχών και οπαδών.
 
Με πολιτικά ευχολόγια, πολιτική αφέλεια, ανακύκλωση ληγμένων τσιτάτων και αφυδατωμένο λόγο, η καινούργια Ελλάδα δεν γεννιέται.
 
Η συνταγή της επιτυχίας των προηγούμενων εκλογών, «ψεύδεσθε και στη συνέχεια απαλλάσσεσθε λόγω αυταπάτης», δεν έχει πλέον πέραση! Επίθετα όπως οργή, διαμαρτυρία, μηχανισμοί, αγανάκτηση και ετικέτες όπως κεντροδεξιά, μεσαίος χώρος, κεντροαριστερά, αποφασισμένοι και αναποφάσιστοι και άλλοι παρόμοιοι χαρακτηρισμοί, λειτουργούν αυτάρεσκα και ομφαλοσκοπικά, ως οχήματα της αχαλίνωτης αντιπαλότητας, του διχαστικού λόγου και της αυταρχικής προπαγάνδας των πολιτικών κομμάτων.
 
Το συμπέρασμα είναι ένα: Κανένας πολιτικός αναλυτής ή δημοσκόπος δεν μπορεί με βεβαιότητα να προβλέψει την εκλογική συμπεριφοράτων περίπου τεσσάρων εκατομμυρίων ψηφοφόρων που ζουν σήμερα στα όρια της φτώχειας.
 
Μπορεί με την ψήφο τους να δείξουν αγανάκτηση, να τιμωρήσουν, να αδιαφορήσουν, να ξαναπιαστούν κορόιδα, να εξαγοραστούν για ένα κομμάτι ψωμί ή ακόμη να πιαστούν στον ύπνο με αιφνίδιες στρατηγικές μικροπαροχών.
 
Μετά από τρία μνημόνια, απίστευτες μειώσεις μισθών και συντάξεων, αυξήσεις άμεσων και έμμεσων φόρων, λεηλασία ιδιωτικής πρωτοβουλίας και έντονης φτωχοποίησης της μεσαίας τάξης παρατηρείται μια απάθεια και μια σιωπηλή υποταγή των άλλοτε αγανακτισμένων πολιτών.
 
Πλέον, στην πολιτική, οι ευθύγραμμες και λογικές εξελίξεις έχουν σταματήσει προ πολλού να ισχύουν. Οι κοινωνίες άλλαξαν και οι ψηφοφόροι είναι πλέον απρόβλεπτοι. Οι κάθε είδους ειδικοί στην επικοινωνία και στις αναλύσεις θα πρέπει να αλλάζουν κι αυτοί τον τρόπο σκέψης τους, για να μην εκπλήσσονται κάθε φορά με το αποτέλεσμα. Η κοινή λογική είναι είδος προς εξαφάνιση, στην πολιτική. 
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος