Για όνομα του Θεού, πόσο ακόμα… Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Πόσο ακόμα, θα ανεχόμαστε κάθε σαββατόβραδο να καίγονται τα Εξάρχεια, να βλέπουμε «κλοτσοσκούφι» μολότοφ με δακρυγόνα και εκατέρωθεν δηλώσεις για την αδράνεια των υπεύθυνων της Δημόσιας τάξης.
 
Πόσο ακόμα, θα ανεχτούμε το κατάντημα, να μπαίνει σε κλήρωση σαν σε λαχειοφόρο αγορά το εθνικό μας σύμβολο, η σημαία;
 
Πόσο ακόμα, θα παραμένουμε αραχτοί στους καναπέδες, τρώγοντας και πίνοντας και μονίμως σχολιάζοντας, τα κακώς κείμενα και περιμένοντας τον από μηχανής Θεό να κάνει κάτι;
 
Πόσο ακόμα, θα βλέπουμε τα καλοταϊσμένα και καλοβαλμένα πολιτικά δημιουργήματα μας, να μας γεμίζουν με ψεύτικα οράματα, επιμελώς επιμελημένα, με την βοήθεια ακριβοπληρωμένων ειδικών επικοινωνιολόγων;
 
Πόσο ακόμα, θα ακούμε τα παρωχημένα ιδεολογικά τους στερεότυπα «καθεστωτικού» χαρακτήρα και γελοίες παρομοιώσεις για καμήλες και φυματικές σαρανταποδαρούσες;
 
Πόσο ακόμα, θα ανεχόμαστε «κρεσέντο» πολλαπλών κυβιστήσεων και θράσεμα λόγου από επαναστάτες με περγαμηνές κομματικών αφισοκολλήσεων;
 
Πόσο ακόμα πλαστικά, αργυρώνητα ανθρωπάκια, θα εξακολουθούν να διαστρεβλώνουν την καθημερινότητα μας, χάριν της νέας και παλιάς διαπλοκής;
 
Πόσο ακόμα, θα βλέπουμε αδιαμαρτύρητα τη φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης, τη γενοκτονία της, για να επιβεβαιώσουν το ιδεολογικό τους αριστερό πρόσημο;
 
Πόσο ακόμα, θα μας εμπαίζουν, παίζοντας εντελώς αλλοπρόσαλλα με τη «δεξιά» για επενδύσεις, και την «αριστερά» με προσκυνήματα σε χώρους και κινηματογραφικά έργα μνήμης;
 
Πόσο ακόμα, η επίπλαστη πραγματικότητα που δημιουργούν, με τα φερέφωνα τους, και η αμετροέπεια τους με απύλωτο στόμα, πολλάκις προσβλητικό;
 
Πόσο ακόμα, θα ακούγεται και θα γράφεται από έγκριτους δημοσιογράφους του ηλεκτρονικού και έντυπου λόγου, ότι οι μετανάστες «αφομοιώνονται» αντί του σωστού, ενσωματώνονται;
 
Πόσο ακόμα, θα είμαστε μάρτυρες φαινομένων διανοητικής αναπηρίας, ανίατης ψηφιακής ψευδολογίας, χυδαίας γλώσσας πεζοδρομίου, κυβερνητικού βερμπαλισμού, από «αφιονισμένους» πολιτικούς που κάνουν χρήση ληγμένων παραισθησιογόνων;
 
Πόσο ακόμα, θα πληρώνουμε ένα «γερασμένο» πολιτικό σύστημα μοιράζοντας απλόχερα το «σταυρό» προτίμησης μας, είτε σε «νεόγερους» της πολιτικής, νέα στελέχη που ακολουθούν όμως προσωπικές ατζέντες, είτε σε επαγγελματίες πολιτικούς με προίκα τις διαχρονικές πελατειακές σχέσεις;
 
Πόσο ακόμα θα βλέπουμε νέους άνεργους, να δουλεύουν με εξευτελιστικούς μισθούς, μετά τις «ηρωικές» διαπραγματεύσεις που κόστισαν στην οικονομία δις, θέσεις εργασίας και πολιτική υπερφορολόγηση των επιχειρήσεων;
 
Πόσο ακόμα, ο μοναδικός αδύναμος κρίκος της ύφεσης, θα είναι ο ιδιωτικός τομέας και όχι ο Δημόσιος;
 
Πόσο ακόμα θα δεχόμαστε τις γνωστές τακτικές, από τη μία να εφαρμόζονται τα μνημόνια και να τηρούνται άπασες οι δεσμεύσεις από τους δανειστές μας και από την άλλη να κλείνετε το μάτι με «ταξικά» ρητά, ατάκες και εμμονές;
 
Πόσο ακόμα οι «κωλοτούμπες» θα εντάσσονται στην τομέα της επίκλησης εθνικής αναγκαιότητας καλύπτοντας τα συνηθέστερα προσχήματα ανεπάρκειας και επαναστατικής τακτικής;
 
Πόσο ακόμα θα αποπροσανατολίζεται η κοινή γνώμη με θέματα τύπου Αμίρ, από τα ζέοντα καθημερινά προβλήματα της ανέχειας, της ασφάλειας, μειώσεις συντάξεων, αυξήσεις φόρων;
 
Πόσο ακόμα θα μας πάρει, μέχρι να μας φωτίσει ο Θεός να πάρουμε στα χέρια μας τον έλεγχο;

Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος