Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

Οι ευέλικτες μορφές πληρωμής «του μηνιάτικου» στην επικοινωνία.

Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ - Επικοινωνιολόγου/ Συνθήκες Μεσαίωνα επικρατούν στις περισσότερες κατηγορίες εργαζομένων και μέσα σ’ αυτούς και οι εργαζόμενοι στο δικό μας χώρο, της επικοινωνίας. Καθυστερήσεις και κουρέματα μισθών και ένα καθεστώς εργασιακών συμβάσεων που τίποτα δε θυμίζει το «ένδοξο» παρελθόν του κλάδου μας. Επόμενο στάδιο, μετά από τις καθυστερήσεις καταβολής των δεδουλευμένων θα είναι η πληρωμή σε είδος, από τα διαφημιζόμενα προϊόντα της εταιρίας. Διαφημίζουμε λάδια, παίρνουμε δωρεάν ένα μέρος του μισθού μας, σε πεντόκιλα. Διαφημίζουμε σούπερ μάρκετ παίρνουμε διατακτικές αγοράς που αντιστοιχούν στο ένα τρίτο του μισθού μας. Όποιο προϊόν κι αν διαφημίζει η εταιρία, διατίθεται προς αγορά από τους ίδιους τους διαφημιστές του και με κουπόνια προσφορών. Τυχεροί οι εργαζόμενοι σε διαφημιστικές εταιρίες που διαφημίζουν κινητή τηλεφωνία, πρατήρια βενζίνης, σούπερ μάρκετ, συνεργεία κάθε είδους, ξενοδοχεία σε τουριστικές περιοχές και άλλα προϊόντα καθημερινής ανάγκης. Άλλωστε ο κανόνας είναι ένα προϊόν για να διαφημιστεί καλύτερα θα πρέπει ο πρώτος που θα το πιστέψει, να είναι ο διαφημιστής του! Τώρα, αν διαφημίζεις πίτσα, όσο καλή κι αν είναι δεν μπορεί να την τρως καθημερινά. Όσο για το επίδομα άδειας, προτείνεται να δίνουν οι εργοδότες στους εργαζόμενους, σε μεταλλικό κουτάκι «κοπανιστό αέρα» με άρωμα θάλασσας ή βουνού. Όσο για τις νέες μορφές ευέλικτης απασχόλησης στον κλάδο μας, εκτός από τη μόνιμη, μερική και εκ περιτροπής απασχόληση θα ακολουθήσουν η ετήσια (μια φορά το χρόνο) και η δίσεκτη απασχόληση. Κάντε υπομονή και θα έρθουν καλύτερες μέρες (πολιτική υπόσχεση)! Δημοσιεύθηκε στο AD BUSINESS

Δευτέρα 9 Ιουνίου 2014

Tattoo, ένα νέο διαφημιστικό Μέσον…

Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ - Επικοινωνιολόγου/ Ξεκίνησε ως underground κίνημα. Αφορούσε περιθωριακά στοιχεία και ήταν κοινωνικά απαράδεκτο για τις νέες ηλικίες. Τι κι αν ήταν σύμβολο στολισμού, κύρους για πολλές αρχαίες φυλές. Μιλάμε για το tattoo. Ένα κίνημα που φουντώνει στις μέρες μας και είναι πλέον όχι μόνο κοινωνικά αποδεκτό αλλά και της μόδας. Είναι trendy. Από εφήβους μέχρι νεογέροντες να «χτυπάνε» φράσεις, ονόματα, πουλιά, και άλλες ψυχεδελικές παραστάσεις σε φανερά και απόκρυφα σημεία του σώματος. Άλλα μόνιμα και άλλα εφήμερα. Καλοκαιρινά tattoo, αγάπης tattoo, ελευθερίας tattoo με γεράκια και αετούς και άλλα παρεμφερή. Τώρα η τέχνη tattoo την υπηρεσία των brands. Των γνωστών και φημισμένων ανά τον κόσμο διάσημων ονομάτων. Το γυμνό ανθρώπινο σώμα, διαφημιστικό όχημα που «νοικιάζεται» για μια χρονική περίοδο για να μεταφέρει το μήνυμα ή το όνομα του διαφημιζόμενου προϊόντος. Ανάλογα με το προϊόν και τη χρήση του και η θέση του στο ανθρώπινο σώμα. Μια φίρμα προφυλακτικών που θα το έβαζε, στο χέρι; Όσο για τον τιμοκατάλογο του Μέσου, αυτό καθορίζεται από το μέγεθος του tattoo, το σημείο που θα γίνει, o χρόνος παραμονής του καθώς και τη συχνότητα έκθεσης του μηνύματος και την αποκλειστικότητα στον αριθμό tattoo που θα έχει στο σώμα του ο άνθρωπος – Μέσον. Τα παραφερνάλια του νέου Μέσου είναι η επιλογή της κατάλληλης ένδυσης για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη έκθεση του tattoo και το συνεχές «φρεσκάρισμα» του. Ανταγωνιστικό Μέσον, το body painting! /Δημοσιεύθηκε στο AD BUSINESS

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2014

ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2014 Αγαπητέ Υποψήφιε, … να γιατί χάσατε!

Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ - Επικοινωνιολόγου Είναι γνωστό ότι οι εκλογές, είναι ανταγωνισμός, είναι αγώνας , είναι μάχη, οι εκλογές είναι ΠΟΛΕΜΟΣ. Μόνο η οργή, η πόλωση, και οι ξεθωριασμένες καταγγελίες δεν αρκούν για να φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα της νίκης. Χρειάζεται να υπάρχει και θετικιστική οπτική των πραγμάτων. Αυτό είναι μια πρώτη γενική πολιτική αποτύπωση των αυτοδιοικητικών εκλογών. Το έργο που είδαμε στις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ΔΕΝ το έχουμε ξαναδεί. Είναι πρώτης προβολής. Μεγάλοι χαμένοι οι περισσότεροι «εν ενεργεία» τοπικοί άρχοντες, ακόμη και Δήμαρχοι μιας θητείας, υποψήφιοι που προτίμησαν να αναμετρηθούν με κραυγαλέα συνθήματα και όχι με χαμηλούς τόνους, υποψήφιοι με «βαριά ονόματα» αλλά και με κομματικά βαρίδια, και υποψήφιοι που δεν γνώριζαν τη διδαχή της πολιτικής ιστορίας ότι τα «κάστρα πέφτουν από μέσα»! Στη δεύτερη Κυριακή των αυτοδιοικητικών εκλογών είδαμε σκηνικά ανισορροπιών, λανθασμένους υπολογισμούς, «ανάρμοστες» κομματικές συμπεριφορές, εσωκομματικά μαχαιρώματα. Αποτέλεσμα: μη «αναμενόμενες» ήττες από πολλούς εν ενεργεία Δημάρχους αλλά και νικητές υποψήφιους που τους «έλειπαν» στον πρώτο γύρω των εκλογών όλοι οι ψήφοι της αντιπολίτευσης. Και τους πήραν, είτε λόγω ανανέωσης, είτε λόγω συνεργειών, είτε λόγω προσωπικών αντεκδικήσεων. Απίστευτες «καραμπόλες»! Το θλιβερότερο όμως όλων είναι ότι στο σύνολο των Δημάρχων εξελέγησαν μόνο 12 γυναίκες ήτοι το ελάχιστο 3,5%, γεγονός που μεταφράζεται είτε σε απουσία ενδιαφέροντος από γυναίκες να διεκδικήσουν το αξίωμα, είτε σε έλλειψη εμπιστοσύνης από το εκλογικό σώμα να τις πριμοδοτήσουν. Το πιο αξιοσημείωτο των πρόσφατων εκλογών είναι ότι πρώτη φορά έχασαν τόσοι πολλοί δήμαρχοι μιας θητείας, καθώς συνήθως δίνεται και δεύτερη ευκαιρία. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι τα όρια αντοχής και ανοχής του κόσμου έχουν στενέψει και μπορούν ευκολότερα να «μαυρίσουν» υποψήφιους και να δοκιμάσουν πιο νέους και ίσως απειρότερους αλλά σε καμία περίπτωση «φθαρμένους». Πολλοί αυτοδιοικητικοί άρχοντες έπεσαν θύματα της γενικότερης πολιτικής απαξίωσης των πολιτών για τους πολιτικούς. Βρέθηκαν στο ζενίθ της αυτοδιοικητικής απαξίας και στο ναδίρ της προσωπικής εκτίμησης. Παράπλευρες απώλειες στις περισσότερες των περιπτώσεων, και οι ψηφοφόροι τους έδειξαν «κόκκινη» κάρτα με την πρώτη! Σε κάθε ήττα υπάρχουν πολλές αιτίες. Στις ήττες που υπέστησαν πολλοί αυτοδιοικητικοί σ’ αυτές τις εκλογές, την πιο μεγάλη ευθύνη έχει η επικοινωνιακή πολιτική που ακολούθησαν. Στηριγμένη η πολιτική επικοινωνία σε πετυχημένες στρατηγικές του παρελθόντος, έχασε παταγωδώς. Καταποντίστηκε για να κυριολεκτούμε. Οι ψηφοφόροι άλλαξαν, δεν θύμιζαν σε τίποτα από τις εκλογές του παρελθόντος. Αντ’ αυτού είδαμε, εντυπωσιακές ομιλίες «κονσέρβας», μηνύματα «πακεταρισμένα» άλλων εποχών, συνθήματα – κλισέ, ομοιομορφία στρατηγικών. Ετοιματζίδικα όλα, στις περισσότερες εκλογικές εκστρατείες. Καμία ταύτιση με την ταυτότητα του υποψήφιου προσώπου. Γυναίκα υποψήφια Δήμαρχος, εκφώνησε ομιλία, ίδια με αυτή που θα μπορούσε να εκφωνήσει και άνδρας υποψήφιος. Καμία διαφοροποίηση, ιδιαιτερότητα λόγω φύλου και προσωπικότητας του υποψηφίου. Ακόμη και η προβολή των υποψήφιων συμβούλων κάθε συνδυασμού προβλήθηκε με τα ίδια επίθετα όπως νέος, άφθαρτος, έμπειρος, καταξιωμένος και άλλες κοινότυπες λέξεις. Όμως οι πολίτες – ψηφοφόροι ήθελαν «προσωπικές στρατηγικές» από τον κάθε υποψήφιο, στις ομιλίες, στα συνθήματα, στον προφορικό λόγο. Ήθελαν να «πειστούν» πριν ψηφίσουν, με νέο, φρέσκο και ανθρώπινο λόγο. Με την «ατόφια» προσωπικότητα του υποψηφίου. Το εκλογικό σώμα είναι περισσότερο απαιτητικό από ποτέ. Απέδειξε ότι η κριτική του καναπέ που με τόση ευκολία του «φόρεσαν», ο μανδύας του καθοδηγούμενου ψηφοφόρου από στείρες κομματικές γραμμές, δεν απέδωσε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Το ποσοστό της αποχής απέδειξε για μια ακόμα φορά ότι πολλοί ψηφοφόροι δεν πείστηκαν και δεν προσήλθαν στην κάλπη. Οι υποψήφιοι είδαν το δέντρο αλλά έχασαν το δάσος! Θέλω να πιστεύω ότι όλοι όσοι ασχολούμαστε με την πολιτική επικοινωνία, πήραμε το μάθημα μας. Οι ψηφοφόροι άλλαξαν, αλλά το μήνυμα ελήφθη;