Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου 2018

Ενότητα όλων των πολιτικών δυνάμεων. Χωρίς αστερίσκους και άνω τελείες



Ανήκεστο βλάβη σε ζωτικής σημασίας εθνικά συμφέροντα μας ενέχει, η προκλητικότητα της Τουρκίας στο Αιγαίο και στα θαλάσσια οικόπεδα της Κύπρου. Η χώρα μας περνά από μια πολύ δύσκολη καμπή και η κυβέρνηση δεν αναλαμβάνει τις δέουσες πρωτοβουλίες για την αποκλιμάκωση της κρίσης μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των διεθνών οργανισμών ΝΑΤΟ και ΟΗΕ. Αφιερώνει όλο της τον δυναμισμό στον διχασμό των κομμάτων της αντιπολίτευσης και στον προσπορισμό πολιτικών ωφελειών, στρουθοκαμηλίζοντας στα εθνικά θέματα και στους πιθανούς κινδύνους από τον επεκτατισμό των γειτόνων της. Σπέρνει στο εσωτερικό ένα επικίνδυνο εμφύλιο-  πολεμικό κλίμα!
Μετά από μια μνημονιακή οκταετία, είμαστε στο χείλος του γκρεμού όσο κι αν η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ εξωραΐζει την εικόνα. Με χαμηλή εθνική αυτοεκτίμηση, με υψηλά επιτόκια δανεισμού στην οικονομία, με ατέρμονη σκάνδαλο – φάρμακο- αερολογία στη σκιά πολιτικών σκοπιμοτήτων, είμαστε ευάλωτοι ως έθνος, είμαστε του κλώτσου και του μπάτσου, καφενειακά.
Η λύση για το Σκοπιανό φαίνεται ότι «βαλτώνει» για πολλοστή φορά. Οι Τσάμηδες συνεχίζουν τα «χορευτικά» αποζημιώσεων και εθνικών διεκδικήσεων και η Τουρκία τον «χαβά» της με το Αιγαίο και τα οικόπεδα στη θαλάσσια περιοχή της Κύπρου.
Η δειλία και η ασημαντότητα των πολιτικών ταγών μας, η συνεχιζόμενη νοοτροπία ραγιά, τα μικροπολιτικά συμφέροντα και οι διχαστικές κορώνες των βιρτουόζων θεσμικών παραγόντων, έφεραν τη χώρα σε εξαιρετικά αδύναμη θέση και στην κόψη του ξυραφιού.
Χρειάζεται από τους έχοντες την ευθύνη, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, ψυχραιμία, συνέπεια, συνεργασία, υπευθυνότητα, ρεαλισμός στην εκτίμηση της παρούσας κατάστασης, εθνικά περιθώρια συνεννόησης και όχι αντιπαραθέσεις που θυμίζουν τα αιώνια ποδοσφαιρικά ντέρμπυ. Η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής με χούλιγκανς τους πολιτικούς, δεν κοσμεί το πολιτικό σύστημα μιας ευρωπαϊκής χώρας. Πρέπει να αποβληθούν του συστήματος.
Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ζουν στα όρια της φτώχειας, περιμένοντας ένα ρεαλιστικό σχέδιο και όχι υποσχέσεις για την ενίσχυση της οικονομίας, τη μείωση της ανεργίας, το τέλος του brain drain. Η χώρα χρειάζεται ενότητα δυνάμεων για να τα καταφέρει. Μια άλλη πολιτική κατεύθυνση, ένα άλλο σχέδιο, διαφάνεια, αξιοκρατία, είναι τα αναγκαία για να μην πάνε χαμένες οι θυσίες των μνημονιακών χρόνων και για να ανοίξουν επιτέλους νέοι δρόμοι παραγωγής πλούτου, δίκαιης διανομής, αξιοπρεπούς εργασίας. Ένα πραγματικό κράτος δικαίου που σέβεται τον πολίτη .
Ελεηνολογίες, ρητορική πεζοδρομίου, αγοραίος λόγος, πολιτικός ανταγωνισμός με ατάκες κενού περιεχομένου όπως όλα στο φως, καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται, δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας ή εμείς καθαροί, οι άλλοι βρώμικοι, δεν προάγουν τον λεγόμενο πολιτικό πολιτισμό μιας χώρας, απλά, υποδαυλίζουν αυτοκτονικά, μια πολεμική ανάφλεξη με απρόβλεπτες συνέπειες. Ενότητα των πολιτικών δυνάμεων, η  μοναδική έξοδος από τα αδιέξοδα, χωρίς αστερίσκους και άνω τελείες, φυσικά!
Θανάσης Παπαμιχάηλ, Επικοινωνιολόγος

Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου 2018

Η Μεγάλη του Γκαίμπελς Σχολή. Του Θανάση Παπαμιχαήλ




Γιόζεφ Γκαίμπελς, ο σκοτεινός μετρ της προπαγάνδας, ναζιστής, δημαγωγός, συνεργάτης του Χίτλερ, εμπνευστής και ενορχηστρωτής διαβολικών προπαγανδιστικών ενεργειών, δημιούργησε τη σχολή Γκαίμπελς. Μια σχολή που πολλοί προσπάθησαν και προσπαθούν να μιμηθούν. Κάποιοι με επιτυχία και άλλοι με «χονδροκομμένες» αποτυχημένες προσπάθειες, άλλοτε με οχετούς ψηφιακής ψευδολογίας, και άλλοτε με κυβερνητικούς βερμπαλισμούς. Ο λαϊκισμός, οι ψεύτικες υποσχέσεις και τα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα αποτελούν κύρια μαθήματα κατεύθυνσης της σχολής Γκαίμπελς. Και καλοί οι κυβερνητικοί μαθητές παρά το γεγονός ότι φόρτωσαν στις πλάτες των πολιτών νέους δυσβάσταχτους φόρους, επέβαλλαν τα capital controls, στέρησαν την οικονομία από κάθε επενδυτική ρευστότητα, θριαμβολογούν για την λεκτική αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας σύμφωνα με τις αξιολογήσεις των οίκων αξιολόγησης του εξωτερικού, που σχεδόν πάντα πέφτουν έξω τις αξιολογήσεις τους! Τα δύο εκατομμύρια των Ελλήνων πολιτών που βρίσκονται στα όρια της φτώχειας, οι διορθωτικές αλλαγές που λιμνάζουν και η απούσα εμπιστοσύνη των ξένων επενδυτών είναι οι αδιάψευστοι μάρτυρες της επιτυχίας και της υπευθυνότητας των κυβερνώντων!
Η μεγάλη επιτυχία των συλλαλητηρίων έδωσε στην κυβερνώσα παράταξη τη δυνατότητα να αναδείξει ένα ακόμη ταλέντο στις «Γκαιμπελικές» μεθόδους. Με έναν ακόμη άσο στο μανίκι, που λέγεται NOVARTIS, κατάφερε να αποπροσανατολίσει την κοινωνία από το μεγάλο εθνικό θέμα, το Σκοπιανό, αλλά και μία πραγματική ευκαιρία, για παρθενορραφή στο διάτρητο ηθικό πλεονέκτημα τους. Η σπουδή της αποκάλυψης του σκανδάλου, απέδειξε πόσο φοβήθηκε τις πλατείες, όπου άλλοτε κυριαρχούσε καθοδηγώντας αγανακτισμένα πλήθη και υποκινώντας πράξεις βίας στο όνομα της οργής των αδικημένων πολιτών.
Με οδηγό τον πανικό από τον όγκο των συλλαλητηρίων και την συνεχιζόμενη δημοσκοπική κατάρρευση δεν δίστασαν για να αλλάξουν την πολιτική ατζέντα, να πετάξουν τη λεγόμενη «λάσπη» σκανδαλολογίας στον καθρέφτη, αδιαφορώντας για τη δολοφονία χαρακτήρων και υποβάθμιση της εικόνας της χώρας μας στο εξωτερικό.
Στη δίνη του πρόσκαιρου κομματικού οφέλους, της δημοσκοπικής ανάτασης και της επιδιωκόμενης διάλυσης της αντιπολίτευσης, το πολιτικό μας σύστημα, στο σύνολο του, βγαίνει τρομερά λαβωμένο, αν και οι ιθύνοντες διαλαλούν ότι έχουν «λευκό ποινικό και  πολιτικό μητρώο». Το ποινικό που προσθέτουν, είναι ατυχές. Αν είχαν ποινικό μητρώο «λερωμένο», δεν θα ήταν στη Βουλή.
Η χώρα μας, μετά από μια μνημονιακή οκταετία, βρίσκεται σε εξαιρετικά αδύναμη θέση και στην κόψη του ξυραφιού. Χρειάζεται από τους έχοντες την ευθύνη της διακυβέρνησης, ψυχραιμία, συνέπεια, συνεργασία, υπευθυνότητα, ρεαλισμό στην εκτίμηση, γέφυρες πολιτικής σταθερότητας και εθνικά περιθώρια συνεννόησης και όχι κομματικά.
Όσο για τις λεγόμενες «Γκαιμπελικές» μεθόδους, καλό είναι να τις αποφεύγει η κάθε κυβέρνηση. Υποθάλπουν  τη συζήτηση και τον διάλογο, οδηγούν στη λάσπη και σε κλοτσοπατινάδες. Στο «δόξα πατρί» της κρίσης, η φοίτηση στη μεγάλη σχολή Γκαίμπελς φιντανακίων και αλεπούδων της πολιτικής, βλάπτει σοβαρά τη Δημοκρατία. 
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Αλί και τρισαλί. Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Αλί σ’ αυτούς που θα υπογράψουν για τη Μακεδονία, θα συζητήσουν για τους Τσάμηδες, θα φοβηθούν να πατήσουν το πόδι τους στα Ίμια, θα συμφωνούν σε αλλαγή συνόρων μόνο και μόνο για να κρατήσουν την εξουσία.
Αλί σε φανερούς και αφανείς συνεταίρους – συγκάτοικους στην εξουσία που ξεπούλησαν τη δημόσια περιουσία για ενενήντα εννέα χρόνια, λες και ήταν η περιουσία του πατέρα τους.
Αλί σε όσους αντί να λένε «όχι» απαντάνε με «ναι» σε όλα τα μαγειρέματα που οι ξένοι «φίλοι» τους ετοιμάζουν. Το θράσεμα λόγων τους δεν έχει όρια. Διαφωνούν με ότι δεν τους συμφέρει, λοιδορούν και απαξιώνουν ότι μπαίνει φραγμός στα τυχοδιωκτικά πολιτικά τους σχέδια και οράματα. Ακόμη και δημοψηφίσματα!
Αλί σε όσους πιστεύουν ότι όσοι δεν παρευρέθηκαν στα συλλαλητήρια, το έκαναν γιατί επικροτούν την πολιτική τους. Πόσο βαθιά νυχτωμένοι μπορεί να είναι ή για πόσο ανόητοι πιστεύουν ότι είμαστε; Ούτε νήπια δεν ξεγελιόνται με τέτοια επιχειρήματα.
Αλί σε όσους θεωρούν ασήμαντο τον μικρό αριθμό των 140.000 χιλιάδων διαδηλωτών και δεν φέρνουν στη μνήμη τους τα «δικά» τους συλλαλητήρια των 10.000 αγανακτισμένων που έριξαν την κυβέρνηση και τους έφεραν στην εξουσία. Τόσο αμνήμονες γίνανε πλέον ή από τις πολλές «σβούρες» χάσανε τα λογικά τους;
Αλί σε όσους από τον καναπέ του σπιτιού τους, αναρτούν στα social media, φιλολογικές κορώνες περί διχασμού των πολιτών, επικράτηση πατριωτικού συμφέροντος, σύνεση, ψυχραιμία, συνεννόηση και διπλωματική συνεργασία για την επίλυση των εθνικών θεμάτων. Δεν γνωρίζουν ότι ιστορικά οι στρατηγικές της απάθειας, οδηγούν σε εθνικές ήττες και καταστροφές.
Αλί στους υπηρεσιακούς διορισμένους γραφειοκράτες που διαστρεβλώνουν με χαλκευμένα στοιχεία την πραγματικότητα, χάριν της προφύλαξης της εικόνας των χορηγών τους, ακόμη κι όταν οι σπόνσορες των θέσεων τους πνέουν τα λοίσθια!
Αλί σε πολιτικούς ταγούς που κομπορρημονούν και διεκδικώντας το αλάθητο διατυμπανίζουν ότι η εξωτερική πολιτική δεν γίνεται με συλλαλητήρια αλλά με εθνικά υπεύθυνες θέσεις και εθνική συνεννόηση. Βλέπουν σήμερα ότι υπάρχει εθνική συνεννόηση, εθνική στρατηγική και κυβερνητική εθνική ευαισθησία; Ενός ανδρός αρχή, είναι οι κυβερνητικές αποφάσεις. Ο λαός μόνο να στηρίζει με αίμα και θυσίες. Και η αντιπολίτευση στην απέξω!
Αλί σε όσους πιστεύουν ότι το μέτωπο λογικής και συναίνεσης όλων των προοδευτικών κομμάτων θα γίνεται a la cart. Μόνο στα θέματα που βολεύουν την κυβέρνηση και ιδιαίτερα στο Μακεδονικό. Στην παιδεία, στην υγεία, στην οικονομία να αλωνίζει μόνη της χωρίς να δίνει λογαριασμό. Κι αυτό λέγεται μέτωπο λογικής ή παραλόγου;
Αλί και τρισαλί σε όσους δεν πήραν το βαθύτερο μήνυμα των δύο συλλαλητηρίων και ελαφρά τη καρδία το αποκωδικοποίησαν. Θα πρέπει να τους προβληματίσει.
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Δευτέρα 5 Φεβρουαρίου 2018

Το «πέρασμα» από τον Ρουβίκωνα. Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Στη Ρωμαϊκή εποχή απαγορευόταν για τους Ρωμαίους στρατηγούς να διαβούν τον ποταμό Ρουβίκωνα με τις λεγεώνες τους, για λόγους αποτροπής ενδεχόμενου πραξικοπήματος ή εμφυλίου πολέμου. Στις μέρες μας η υπέρβαση του Ρουβίκωνα είναι πολλές φορές αναγκαία.
Για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που στοχεύει στην αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές η διεύρυνση, το «πέρασμα» από τον Ρουβίκωνα είναι επιβεβλημένη. Δεν φτάνει η συνεχιζόμενη σκληρή αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, ούτε η ανευθυνότητα και ο τυχοδιωκτισμός που καταλογίζεται στον οικοδεσπότη του Μεγάρου Μαξίμου, ούτε πολύ περισσότερο η αφωνία και απουσία ήχου από τις τηλεοπτικές κάμερες κατά την συνάντηση. Οι εκλογές κερδίζονται από στελέχη που τρέχουν από καφενείο, σε καφενείο, από συγκέντρωση σε συγκέντρωση, από ΜΜΕ σε ΜΜΕ. Αν υπολογιστεί ότι ένα μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων αποφασίζει πάνω στην κάλπη, τότε οι κομματικές προσωπικές αντιπαραθέσεις δεν παίζουν και σπουδαίο ρόλο.
Κομματική διεύρυνση και άνοιγμα εισόδου στελεχών από όμορους κομματικούς χώρους.
Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να πάρει χαρακτηριστικά κυβερνησιμότητας θα πρέπει να διευρύνει ακόμη περισσότερο την ταυτότητα του ως πολυσυλλεκτικό, με ανοιχτό προφίλ, με διαχωριστικές κομματικές γραμμές που τέμνονται.
Θα πρέπει οι αρχές και ιδέες του κόμματος να συνάδουν με αυτές της κοινωνίας για να ενδυναμώνουν το ηγετικό προφίλ του αρχηγού της παράταξης. Με διείσδυση στις τοπικές κοινωνίες, με μηχανισμούς προσέλκυσης στελεχών από συγγενείς ιδεολογικά χώρους, με διάλογο χωρίς «όρους» και προϋποθέσεις. Οι «δικές» μας αρχές βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και ευήκοα ώτα, καταφέροντας σημαντικό πλήγμα ακόμη και διάλυση του αντιπάλου. Η επιρροή στον κομματικό μηχανισμό αντίπαλων κομμάτων σημαίνει βαθύτερη διείσδυση στον κοινωνικό ιστό, μεγιστοποίηση επικοινωνιακών ωφελημάτων, αποτελεσματικότερη απόδοση των πολιτικών μηνυμάτων και καλύτερη στοχοποίηση. Το έλλειμμα εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση, η φτωχοποίηση μεγάλου ποσοστού των Ελλήνων πολιτών, η ανακολουθία της οικονομικής ανάπτυξης με τις άδειες τσέπες, αποτελούν τα καλύτερα επιχειρήματα για την διείσδυση στις τοπικές κοινωνίες μέσω της αυτοδιοίκησης και των συνδικαλιστικών ενώσεων με παράλληλη επισήμανση των κοινών στόχων για βελτίωση του βιοτικού επιπέδου και έξοδο από την οικονομική και πολιτιστική κρίση.
Στο θέμα των Σκοπίων ο Πρωθυπουργός επιδιώκει την μέγιστη δυνατή συναίνεση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, με στόχο την επίλυση ενός χρόνιου ακανθώδους προβλήματος, αλλά και τη διεύρυνση της αποδοχής του κόμματος του σε όμορους χώρους, ευελπιστώντας την συγκατοίκηση σε επόμενες εκλογές. Η εκ βαθέων εξομολόγηση – δήλωση του Προέδρου της βουλής «περί οριζόντιας διαφοροποίησης του κοινοβουλευτικού σώματος» δεν αφήνει περιθώρια άλλης ερμηνείας.
Ο σχεδιασμός είναι προφανής. Διχάζουμε τα κόμματα της αντιπολίτευσης και στη συνέχεια προσεταιριζόμαστε στελέχη και ομάδες τους, μια και η κινητικότητα στελεχών από τα κόμματα είναι καθημερινά και πιο εύκολη.
Και από συμπαγή κόμματα γίνονται αποκόμματα! Και από εν δυνάμει Πρωθυπουργοί γίνονται αποσυνάγωγοι!
Για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήρθε η ώρα για μια ριψοκίνδυνη απόφαση διεύρυνσης, με γνώμονα την αυτοδυναμία. Διαφορετικά ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιβιώσει στην κυβέρνηση με έτερο κόμμα  της κεντροαριστεράς.  
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Η αποστοίχιση των πολιτών από τους πολιτικούς. Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Σκιαμαχίες όλων των πολιτικών κομμάτων για τους πραγματικούς λόγους φτωχοποίησης της κοινωνίας. Λίγο ή πολύ αδικαιολόγητα, πολλαπλασίασαν τα προβλήματα της ζώσας πραγματικότητας που βιώνουμε. Οι στρατηγικές, οι τακτικισμοί και οι αρχιτεκτονικές εκλογικές τους μεθοδεύσεις δεν κατάφεραν να επιλύσουν τα καυτά προβλήματα που ζει κάθε οικογένεια, κάθε επιχείρηση, τριετής και πάνω άνεργοι,  εργαζόμενοι σε μορφή ευέλικτης εργασίας που δεν καλύπτει τα βασικά της επιβίωσης.
Όλοι φοβούνται το αύριο, μην ξέροντας τι τους ξημερώνει. Διαφωνίες, ανικανότητες, εγωισμοί, προσωπικές φιλοδοξίες ταλανίζουν το πολιτικό σύστημα, που ζει τον δικό του πολιτικό μύθο. Η απεικονιζόμενη στα πρόσωπα των πολιτών εθνική θλίψη και ολική κατάθλιψη είναι στους πολιτικούς ορατές σαν πίνακες ζωγραφικής, εποχής μνημονίων!
Σήμερα, αυτό που μονοπωλεί το ενδιαφέρον των κυβερνητικών είναι το «λίφτινγκ» των προσώπων τους, ενόψει του αναμενόμενου ανασχηματισμού, της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η κατάρτιση των εθνικών ψηφοδελτίων της κεντροαριστεράς, το Ιδρυτικό Συνέδριο και των υπολοίπων κοινοβουλευτικών κομμάτων, οι τρόποι παραμονής τους στη Βουλή!
Με απλά λόγια, όλοι για την «καρέκλα» της εξουσίας ή ακόμη και του απλού βολέματος στη θέση του ενός από τους τριακόσιους. Αυτά είναι τα προαπαιτούμενα της εκπλήρωσης κάθε προσωπικής φιλοδοξίας και όχι οι καρποί γνήσιου πατριωτισμού και προσφοράς, για μεγάλη μερίδα των πολιτικών μας.
Το κενό μεταξύ της προσφοράς από τους πολιτικούς και ζήτησης από τους πολίτες λειτουργεί ως ασανσέρ. Μειώνεται κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου με υπέρμετρες προσφορές πολιτικών και εξωπραγματικές απαιτήσεις πολιτών και διευρύνεται σε μεγάλο βαθμό αμέσως μετά τις εκλογές.
Στα μνημονιακά χρόνια η οικονομική κρίση έχει διαφοροποιήσει ριζικά τα αιτήματα των πολιτών. Από τη μια η αναζήτηση εργασίας, η χρηματική κάλυψη των βασικών αναγκών από τους πολίτες και η εγγενής αδυναμία εξυπηρέτησης από τους πολιτικούς, έχουν διαρρήξει τις σχέσεις των άλλοτε συναλλασσομένων.
Από την άλλη, η ανάγκη κάθαρσης διαφάνειας και λογοδοσίας του πολιτικού συστήματος, ανέδειξαν τις παθογένειες του και τις ευθύνες του απέναντι στην φτωχοποίηση του μεγαλύτερου ποσοστού των πολιτών. Οι πολίτες τους απαξίωσαν απέχοντας από κάθε εκλογική διαδικασία και καθυβρίζοντας τους καθημερινά μέσα από τα όπλα των social media. Η αποστοίχηση των πολιτών από τους πολιτικούς μετά τα κρεσέντα των κυβιστήσεων.
Στις εκλογές οι πολίτες ψηφίζουν το λιγότερο κακό, συμβιβάζονται με τον υποψήφιο που θα κάνει τη μικρότερη ζημιά και τα τελευταία χρόνια ψηφίζουν, καταψηφίζοντας.
Η δεκαετία της οικονομικής κρίσης έφερε δραματικές αλλαγές στην εκλογική συμπεριφορά των πολιτών. Κάτι που σε άλλες χώρες χρειάστηκαν αρκετά περισσότερα χρόνια.
Η επανένταξη των απεχόντων από τις εκλογικές διαδικασίες είναι αρκετά δύσκολη και μόνο νέοι πολιτικοί με όραμα και έμπνευση, μπορεί να τους ξαναφέρουν στην κάλπη. Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, δύσκολα να την ανοίξει σε πολιτικό στις μέρες μας.
Το πολιτικό μας σύστημα θα πρέπει να αντλήσει χρήσιμα διδάγματα από τις αλόγιστες πολιτικές που έφεραν τα μνημόνια. Με πρώτο δίδαγμα την ποιότητα του πολιτικού λόγου, με μαξιμαλιστικές υποσχέσεις επαναστατικούς θούριους και απειλές για λιντσαρίσματα και κρεμάλες εγχώριων και ξένων πολιτικών.
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος