Οι «καυτές πατάτες» του νέου Αρχηγού του ΚΙΝΑΛ. Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

Προσώρας έχουν αποφευχθεί εσωτερικές διενέξεις και αναταραχές ανάμεσα στους υποψήφιους μνηστήρες, της αρχηγίας του ΚΙΝΑΛ. Το ενδεχόμενο παραμένει ανοιχτό, μέχρι Δευτέρα πρωί, αμέσως μετά την ανακοίνωση του νικητή και της συμπεριφοράς των «χαμένων» της εσωκομματικής διαμάχης, που θα κληθούν να υπηρετήσουν την ενότητα του κόμματος. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα που ο κερδισμένος πάει «ταμείο», όπως λένε και στο στοίχημα.

 

Η δυναμική, που αναδείχθηκε προεκλογικά του ΚΙΝΑΛ, θα πρέπει ο νέος Αρχηγός να την παγιώσει και να την αυξήσει, δημιουργώντας ένα ρεύμα επαναπατρισμού ψηφοφόρων από τα κόμματα εξουσίας, που τους πήραν "δανεικούς". Σε δεύτερη φάση, οι πολίτες περιμένουν από τον νέο Αρχηγό να προχωρήσει στον μετασχηματισμό της δομής του κόμματος και στην επιλογή των νέων προσώπων. Αν η ανθρωπογεωγραφία των στελεχών παραμείνει η ίδια και οι «αυλοκόλακες» συνεχίσουν να παίζουν τον πρώτο ρόλο, να είναι οι «έμπιστοι της αυλής», στις πρώτες δημοσκοπήσεις, τα ποσοστά θα κατρακυλήσουν. Η κοινωνία θέλει στο νυν ΚΙΝΑΛ και άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ, εκτός από τον νέο Αρχηγό και νέο, άφθαρτο, δυναμικό στελεχιακό δυναμικό.

 

Η ΝΔ ,αντίστοιχα, είχε το Μητρώο των Στελεχών, ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσίασε το δικό του think tank, την ομάδα διοίκησης. Αν στο ΚΙΝΑΛ, γίνει από τον νέο Αρχηγό, για την διατήρηση κομματικών ισορροπιών, απλά ανακύκλωση απαξιωμένων, παλαιών στελεχών, το αποτέλεσμα θα είναι αρνητικό το πρόσημο και στην εικόνα του κόμματος και ιδιαίτερα στον νέο Αρχηγό.

 

Το Κίνημα Αλλαγής, θα πρέπει να συνεχίζει να προβάλλει το ελκυστικό αφήγημα, των ολοκληρωμένων προτάσεων ακολουθώντας την πολιτική της αειμνήστου Φώφης Γεννηματά, μη μπαίνοντας στον πειρασμό των ατέρμονων πολιτικών αντιπαραθέσεων, για αντιπολίτευση εντυπωσιασμού χωρίς ουσία.

 

Είναι τεράστια η ευθύνη του νέου Αρχηγού, αν χαθεί μια μοναδική ευκαιρία, να δοθεί οριστικό «χτύπημα» στην απόλυτη ηγεμονία του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στο χώρο της κεντροαριστεράς.

 

Η πρώτη στάση ΚΙΝΑΛ, γράφει  Αξιωματική Αντιπολίτευση, στις επόμενες εκλογές. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα.

 

Το Αύριο και η Συνεργασία, τα κλειδιά επιτυχίας του ΚΙΝΑΛ. Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

 Με άνοιγμα στην κοινωνία, η εσωκομματική διαδικασία στο Κίνημα Αλλαγής, ενόψει της επικείμενης εκλογής αρχηγού. Μέλη και φίλοι του Κινήματος, ψηφίζουν.

Τα προγνωστικά δίνουν και παίρνουν, με μοναδικό άγνωστο το εκλογικό σώμα, που θα πάει στην κάλπη. Ανάλογα με τον αριθμό των ψηφοφόρων που θα ανταποκριθεί στο κάλεσμα, θα έχουμε και τον νικητή των εκλογών, όπως προβλέπουν οι αναλυτές. Θα είναι ο ένας από τους τρεις πρώτους στις δημοσκοπήσεις, οι άλλοι βάζουν απλά τις βάσεις, για το πολιτικό μέλλον τους. Παχιά και μεγάλα τα λόγια από τους θιασώτες μιας "άλλης" εποχής.

Βέβαια, σε σχέση με τις προηγούμενες εσωκομματικές εκλογές, πριν από τέσσερα χρόνια, το πολιτικό τοπίο  για το ΚΙΝΑΛ είναι καλύτερο. 

Το κυβερνών κόμμα, έχει φθορά από τη διετή διακυβέρνηση, την πανδημία, τις φωτιές

και τα «βαρίδια» που δεν της επιτρέπουν να τρέξει τις μεταρρυθμίσεις, όπως θα ήθελε. Από την άλλη, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης βολοδέρνει σε μια στασιμότητα,

κάνοντας συνεχώς στείρα αντιπολίτευση, χωρίς προτάσεις. Απευθυνόμενο στους μόνιμους κωπηλάτες, στις κομματικές του γαλέρες, παροτρύνοντας τους να βγουν στην κοινωνία, ακολουθώντας τη στρατηγική μιας «προοδευτικής διακυβέρνησης» που δεν έχει πελάτες! Μια ουτοπική ιδεολογία. Αυτά αφορούν τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας.

Η συγκυρία για το "αύριο" του Κινήματος Αλλαγής είναι ευνοϊκή, αρκεί να διατυπωθούν από τους ενδιαφερόμενους, προτάσεις και θέσεις ρεαλιστικές, καθαρές, χωρίς αστερίσκους, ψιλά γράμματα και εσωκομματικούς συμβιβασμούς. Το άνοιγμα στην κοινωνία είτε δια ζώσης, είτε μέσω των νέων τεχνολογιών, θα πρέπει να έχει σε πρώτη προτεραιότητα, το νέο αφήγημα της ισχυροποίησης της παράταξης, τη σημαία της νίκης του κόμματος, και το "αύριο", με όρους πρωταγωνιστή και όχι κομπάρσου.

Φληναφήματα για την αναγέννηση του παλιού ΠΑΣΟΚ, ακούγονται σαν ψευτοδιλήμματα και χρήζουν ψυχιατρικής εξέτασης. Εκτός κι αν λέγεται και "Λάζαρος" ! Η στοχοπροσήλωση στο παρελθόν, συγχέεται με το άνοιγμα στον παλιό κομματικό μηχανισμό, ορυμαγδό ανέφικτων μαξιμαλιστικών υποσχέσεων και θα ακολουθηθεί από κρεσέντο κυβιστήσεων την επόμενη μέρα. Έτσι σίγουρα, δεν έρχονται νέοι ψηφοφόροι,, απλά απευθύνεται στην υπάρχουσα κομματική πελατεία και σε μεγάλο αριθμό αγκιστρωμένων ψαριών, που δεν χρειάζονται δόλωμα. Αλλά δεν αρκούν.

"Φρέσκοι "ψηφοφόροι στην κάλπη των εθνικών εκλογών ούτε για δείγμα. Για να συγκινηθεί η κοινωνία, θα πρέπει οι μνηστήρες της διαδοχής να συμφωνήσουν για την ενότητα του κόμματος, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα των εσωκομματικών εκλογών, να καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι και να σχεδιάσουν την στρατηγική προσέλκυση νέων ψηφοφόρων και τον επαναπατρισμό των παλιών ,στις τάξεις του Κινήματος Αλλαγής, παρουσιάζοντας ένα νέο ελκυστικό προφίλ του κόμματος.

Τα κρίσιμα σημεία, τα κλειδιά της επιτυχίας για την επίτευξη των στόχων, αξιωματική αντιπολίτευση σε πρώτη φάση και ανάληψη εξουσίας μετέπειτα, είναι το "αύριο" του κόμματος και η συνεργασία όλων!

Κ.Ι.ΝΑΛ. Ηγεσία από σόι ή από την κομματική επετηρίδα; Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

Νεποτισμός, οικογενειοκρατία, φαινόμενα μεσαιωνικά, κομματικές επετηρίδες, μεταγραφικά δικαιώματα ευδοκιμούν στα πολιτικά δρώμενα της χώρας μας, πάντα προς το συμφέρον της αντίστοιχης δυναστείας.

Προ των πυλών, ένας ακήρυχτος πόλεμος, στην εσωκομματική μάχη, του άλλοτε πανίσχυρου κόμματος, με μικρές αντεγκλήσεις, άτονες δημόσιες δηλώσεις, διαφωνίες και ανεπαίσθητα ύπουλα χτυπήματα, υπόγεια και κάτω από τη μέση. Μέχρι στιγμής.

Άπαντες οι μνηστήρες, παγιδευμένοι στην αβεβαιότητα του αριθμού της προσέλευσης ψηφοφόρων στην κάλπη και με αριθμούς προς ανάλυση, εφιάλτης για κάποιους και χαράς ευαγγέλια για κάποιους άλλους. Προς το παρόν, επικαλούνται στις ομιλίες τους, ενότητα για την επαύριον των εκλογών, αν και έχουν άλλα σχέδια, ξεχνώντας τη γνωστή φράση με το αρνί και το μαντρί. Όσο για το λύκο, όλοι τον ξέρουμε.

Όσο για το «μπάχαλο» της διαφαινόμενης ασυνεννοησίας που επικρατεί μεταξύ των μισής ντουζίνας υποψηφιοτήτων, με κυρίαρχο ζητούμενο το ντιμπέιτ, δείχνει ότι όλοι «πονάνε» περισσότερο για την προσωπική τους εικόνα, παρά για την παράταξη.

Η εκλογή νέου αρχηγού, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα αν η παράταξη ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο περιοριζόμενη σε μια μάχη χαρακωμάτων για την διαφύλαξη της τρίτης θέσης έστω και με μεγαλύτερα ποσοστά, επαναλαμβάνοντας τις τετριμμένες θέσεις και προτάσεις για τα μεγάλα προβλήματα που ταλανίζουν τους πολίτες. Ήδη στην πρώτη δημοσκόπηση "τσίμπησε" ένα μικρό ποσοστό.

Στη φάση, όμως που βρίσκεται το ΚΙΝΑΛ θα πρέπει να κάνει το μεγάλο άλμα. Είναι μοναδική ευκαιρία. Να ξαναγράψει την ιστορία του, με αυτό ή άλλο όνομα, αλλά με επιφανή ηγετική προσωπικότητα για αρχηγό, αφυπνίζοντας με δυναμική την παράταξη και τους ψηφοφόρους της.

Να κυριαρχήσει το Ένας για όλους και Όλοι για Έναν, και όχι ο καθένας για την «πάρτη» του όπως πιθανόν να φανεί από την επόμενη των εκλογών , λόγω συμμαχιών, ισορροπιών και δεσμεύσεων των υποψήφιων αρχηγών.

Κι αυτό θα συμβεί μόνο αν έχουμε εκλογή αρχηγού με διαφορά ψήφων από την πρώτη Κυριακή.

Ναι, από την πρώτη Κυριακή. Κι αυτό δεν είναι απίθανο, για όσους γνωρίζουν πόσα «κουκιά» που θα πέσουν στην κάλπη και από πού μπορεί να προέλθουν!

Η μέχρι τώρα στρατηγική επικοινωνίας που έχουν ακολουθήσει οι «μνηστήρες», δεν είναι τόσο αποτελεσματική ώστε να σηκώσει σε λίγες μέρες τον ψηφοφόρο από τον καναπέ, να πάει στην κάλπη.

Πρέπει να πιστέψει η μεγάλη πλειοψηφία των οπαδών-ψηφοφόρων ότι στις επόμενες εκλογές, η δεύτερη θέση είναι εφικτή και είναι στο χέρι τους, από την πρώτη Κυριακή, των εσωκομματικών εκλογών!

Φυσικά η τήρηση των κανόνων ενός πολιτικού πολιτισμού που επικρατούν σε αυτή την αντιπαράθεση, μπορεί να εκληφθεί και ως μια μετριοπαθής έκφραση του τι πρεσβεύει ο κάθε υποψήφιος στην υπόθεση της διαδοχής.

Λίγες μέρες πριν από την κάλπη, όλοι είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί για να μην στιγματιστεί η επικοινωνιακή τους προσπάθεια, από αίσθηση αμετροέπειας.

Το unfair εκλογικό παιχνίδι της διαδοχής, είναι μεγάλος κίνδυνος για την ενότητα της παράταξης και την εικόνα των υποψηφίων.

Άλλωστε ότι κι αν γίνει, σε προσωπικό επίπεδο, όλοι κερδισμένοι θα βγουν από αυτήν τη μάχη.

 

Διαδικτυακά ξεκατινιάσματα και όχι μόνο! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

Από τα tweets του δίπολου εμβολιαστών – αντιεμβολιαστών που αναρτούν ότι υβριστικό και προσβλητικό υπάρχει καθημερινά, μέχρι και εξυπνακίστικες συζητήσεις σε τηλεοπτικά πάνελ και συνεντεύξεις με ανιαρές προσωπικές επιθέσεις, ένα είναι το ζητούμενο. Άμεσα πολιτικός πολιτισμός, κυρίως ιντερνετικός, για να μας γλυτώσει από ξεκατινιάσματα και χυδαιότητες που ακούγονται και γράφονται "επιτοίχια" παντού.

Σε διαδικτυακούς τοίχους διαβάζουμε ακατονόμαστες βρισιές, εξευτελισμούς και δολοφονίες χαρακτήρων, με την πιο εύκολη δικαιολογία ότι πολεμούν για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, για την αγωνιστική τους δράση,  και γιατί έφτασε ο κόμπος στο χτένι, με όσα γίνονται από κόμμα που κυβερνά και που έχει μετασχηματιστεί, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις τους, σε Ανώνυμη Εταιρία!

Σπάνια αναγνωρίζουν ότι έχουν παρεκτραπεί, σπανιότερα ζητούν συγνώμη και κάποιες φορές «απολαμβάνουν» τον χαμό που δημιούργησαν, μετρώντας τα like κάτω από την ανάρτηση τους. Δεν γνωρίζουν το «κοκκίνισμα», ούτε από σεβασμό, ούτε από ντροπή.

Όταν προκύπτουν διαφωνίες με τις αναρτήσεις, τότε το επίπεδο του πολιτικού ευτελισμού, βρίσκει τον πάτο του ιντερνετικού διαλόγου. Κυριολεκτικά χαμαιτυπείο! Πλεονασμός θράσους, αναξιοπρέπειας, ανευθυνότητας και αφασίας, ακόμη κι από πρωτοκλασάτα στελέχη των πολιτικών κομμάτων.

Αρκετές φορές περνάνε τις "κόκκινες" γραμμές ακόμη και μέσα από την προστασία που παρέχει ο υπολογιστής, βγάζοντας τις μύχιες πλευρές του εαυτού τους, ξεχνώντας ακόμη και την υποτιθέμενη αστική ευγένεια τους.

Δηλητηριάζουν με τις αναρτήσεις και την απαξιωτική περιρρέουσα ατμόσφαιρα που δημιουργούν, τις σκέψεις  φίλων και οπαδών τους, που αισθάνονται μια καθολική υποβάθμιση της ποιότητας του πολιτικού πολιτισμού.

Η συμπεριφορά μεγάλου μέρους του πολιτικού προσωπικού, δυστυχώς ή ευτυχώς, έχει να κάνει και με την Παιδεία του, αλλά και με τον τρόπο που τα βγάζει πέρα στις πιο «επώδυνες», δύσκολες συζητήσεις, ζωντανές ή διαδικτυακές.

Όσο πλησιάζει η ημέρα των εκλογών, είτε πρόωρων είτε μετά την συμπλήρωση της τετραετίας, τα φαινόμενα του ξεκατινιάσματος θα πολλαπλασιάζονται ιδιαίτερα από τους έχοντες την ευθύνη της στρατηγικής επικοινωνίας των κομμάτων εξουσίας. Τα χτυπήματα κάτω από τη μέση, τα ψεύδη, οι δολοφονίες χαρακτήρων, θα είναι σε πρώτη ζήτηση από τα αδηφάγα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας.

Θα δικάζουν και θα καταδικάζουν, με το πληκτρολόγιο, τους πάντες, χωρίς αποδείξεις και με επιχειρήματα χαρτορίχτρας, με μοναδικό γνώμονα το συμφέρον του φίλιου πολιτικού κόμματος και των μέσων που ανήκουν στον κομματικό αστερισμό τους.

Αντί επιλόγου, παραφρασμένος ένας στίχος του Κώστα Καβάφη που συχνά πυκνά χρησιμοποιούμε «Και αν δεν μπορείς να κάνεις τη (διαδικτυακή) ζωή σου όπως τη θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς... Μην την εξευτελίζεις…».

Δεν φταίμε σε τίποτα οι υπόλοιποι.

Ιντερνετικός πολιτικός πολιτισμός.

Το κυριότερο διακύβευμα των επόμενων εκλογών!

 

Πώς να κερδίσετε σε μια «κούρσα» διαδοχής, τη θέση του αρχηγού. Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

 Η ιστορία έχει δείξει ότι οι αλλαγές αρχηγών κομμάτων γίνονται μετά από μία βαριά ήττα που έχει δυσκολίες στη διαχείριση ή μετά από δυσκολίες των αρχηγών να κρατήσουν την ενότητα του κόμματος, λόγω της διαφαινόμενης ήττας στις εκλογές ή σε παραιτήσεις για λόγους υγείας. Τα δαχτυλίδια της διαδοχής δίνονται με πολλούς τρόπους, άμεσους ή έμμεσους.

Η αντικατάσταση του αρχηγού θεωρείται επιβεβλημένη και αναγκαία για τη νέα αρχή και εσωτερική ανασυγκρότηση του κόμματος και έτσι αρχίζει το παιχνίδι της διαδοχής. Η πολιτική «πιάτσα», ανέκαθεν θεωρούσε ότι είναι πολύ δύσκολο να γίνει κάποιος αρχηγός κόμματος, αν δεν είναι από οικογενειακό τζάκι, δηλαδή κληρονομικό δικαίωμα, για να δοθεί το το δαχτυλίδι της διαδοχής.

Για να υπάρξει ενδιαφέρον στο παιχνίδι, μπαίνουν στην "κούρσα" της διαδοχής, ορισμένα ονόματα πρωτοκλασάτων στελεχών των κομμάτων, να «παίξουν» ως διάδοχοι, δελφίνοι, εν δυνάμει αρχηγοί.

Όμως τα τελευταία χρόνια, κάτι άλλαξε. Στις εσωκομματικές εκλογές του σημερινού κυβερνώντος κόμματος, όλοι ζήσαμε ανατροπές και στην τελική έκβαση της μάχης, να παίρνει το δαχτυλίδι, το αουτσάιντερ. Σε στοίχημα, όποιος πόνταρε τότε, στο όνομα του νικητή, θα έπιανε τον πρώτο λαχνό του τζόκερ μετά από πέντε τζακ ποτ!

Στις μέρες μας η απροσδόκητη απώλεια της μοναδικής υποψήφιας για την προεδρία του τρίτου κοινοβουλευτικού κόμματος, έφερε στο προσκήνιο όχι έναν, ούτε δύο, αλλά έξι υποψήφιους αρχηγούς, ο καθένας με την ιστορία και τις χάρες του.

Αν θέλαμε να παραμείνουμε στην ιστορία της διαδοχής αρχηγών κομμάτων, δεν χρειαζόταν να περιμένουμε τα αποτελέσματα της κάλπης. Οι εκλογές θα ήταν μια τυπική διαδικασία. Η οικογενειοκρατία κερδίζει. Το brand name του υποψήφιου μετράει πάντα πού περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

Όσο όμως το πολιτικό σύστημα αλλάζει, οι ψηφοφόροι ξυπνάνε, υπάρχουν απαιτήσεις, δεν αρκεί πλέον το όνομα να δώσει το στέμμα της διαδοχής.

Ειδικά για τον υποψήφιο αρχηγό, με το βαρύ πολιτικό όνομα, θα πρέπει να απαντήσει τουλάχιστον σε δύο πολύ απλές ερωτήσεις των ψηφοφόρων. Με ποιόν θα συμμαχήσει την επόμενη μέρα των εκλογών, αν χρειαστεί, και το κυριότερο αν υπάρξει κίνδυνος να τους οδηγήσει εκ νέου σε μνημόνιο! Αυτά είναι τα δύο ναρκοπέδια που πρέπει να ξεπεράσει. Για τους άλλους υποψήφιους, ισχύει πάντα το πρώτο ερώτημα και υπό ερωτήματα με βάση το παρελθόν και τις ικανότητες, δεξιότητες και παρελθόν ενός εκάστου.

Στις εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη του αρχηγού κόμματος και σε περίπτωση μεγάλου αριθμού υποψηφίων, ισχύει ότι και στους αγώνες δρόμου μεγάλων αποστάσεων και επιβάλλεται να γνωρίζει ο υποψήφιος, το σύστημα των «λαγών», αν τους χρειάζεται και πως θα δουλέψει μαζί τους.

Ακόμη θα πρέπει να γνωρίζει, το μέγεθος του κοινού που ψηφίζει, τους κομματικούς μηχανισμούς, να έχει «κολλήσει» κομματικά και επαγγελματικά ένσημα, να έχει καλές σχέσεις με τα ΜΜΕ, να δουλεύει με επαγγελματίες στην προεκλογική εκστρατεία, που έχουν επιλεγεί με αξιοκρατικούς όρους και όχι συναισθηματικούς. Με εκλεκτούς και όχι κολλητούς!

Και το κυριότερο. Να είναι έτοιμος για τα πάντα. Να μην ξαφνιάζεται από τίποτα. Το παιχνίδι της διαδοχής είναι πάντα βρώμικο. Τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη πολλαπλασιάζονται όσο πάμε προς την κάλπη, οι απόπειρες εξαγοράς και δωροδοκίες συνεργατών εντείνονται και οι προσπάθειες πολιτικής εξόντωσης, πληθαίνουν. Όταν μπαίνεις σε ναρκοπέδιο, κινείσαι με ελιγμούς.