Συμβουλές για μια αποτελεσματική πολιτική ομιλία 'Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ-Επικοινωνιολόγου

Έμπειροι συγγραφείς ομιλιών λένε ότι η αρχή σε μια ομιλία παρουσιάζει τη μεγαλύτερη δυσκολία. Άπαξ και βρείτε πώς θα ξεκινήσετε, τα υπόλοιπα έρχονται. Οι δυσκολίες προκύπτουν από το ότι παίζονται πολλά. Το κοινό αποφασίζει αν του αρέσετε ή αν είστε έντιμος στα πρώτα δευτερόλεπτα της ομιλίας και σας χαρίζει μόνο 30 δευτερόλεπτα προσοχής πριν αρχίσετε να χάνετε κάποιους. Θα σας ακούσει προσεκτικά για περίπου μισό λεπτό. Ύστερα, κάθε δευτερόλεπτο που περνά όλο και περισσότεροι αποσύρονται. Στα δυο λεπτά το κοινό συνήθως δεν ακούει προσεκτικά, σκέφτεται άλλα πράγματα ή απλώς τίποτα, εκτός αν του έχετε δώσει έναν καλό λόγο να σας ακούει για άλλα 30 δευτερόλεπτα. Το μορφωτικό επίπεδο συνδέεται άμεσα με το κατά πόσο σας ακούει προσεκτικά. Γιατροί, δικηγόροι και όσοι έχουν πανεπιστημιακή μόρφωση μπορούν να ακούν προσεκτικά για περισσότερη ώρα, σύμφωνα με μελέτες.

Η αρχή μιας ομιλίας κατευθύνει τη σκέψη των κοινού. Με κάθε πρόταση, μια ομιλία κατευθύνει και καθοδηγεί το κοινό της να δει ένα πρόβλημα ή να σκεφτεί ένα ζήτημα με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Με μια καλή αρχή «στενεύετε» με κάθε σας πρόταση τον τρόπο που σκέφτεται το κοινό κάνοντάς το πολύ γρήγορα να συμφωνήσει ομόφωνα πάνω σε ένα ζήτημα. Με την αρχή της ομιλίας σας πρέπει να δημιουργήσετε, να καθιερώσετε έναν τρόπο να σας ακούει το κοινό, χρησιμοποιώντας καθοδηγητικές «πινακίδες» που το βοηθούν να κατανοήσει την επιχειρηματολογία σας ή φράσεις που το βοηθούν να ακούσει και να αντιληφθεί καλύτερα όσα λέτε, όπως επαναλαμβανόμενα το: «είμαι ένας από εσάς ».

Η αρχή μιας ομιλίας μπορεί να βοηθήσει τον ομιλητή να συνδεθεί με το κοινό, να ενωθεί μαζί του. Όταν συμβεί αυτό, ο ομιλητής γίνεται η «φωνή της συλλογικής συναίνεσης», η φωνή έκφρασης των ανησυχιών και προσδοκιών του κοινού. Μια καλή αρχή αποκαλύπτει την ανθρώπινη πλευρά του ομιλητή, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στο κοινό να τον πιστέψει και να τον εμπιστευτεί. Η αρχή δίνει τον τόνο μιας ομιλίας, δημιουργεί την ατμόσφαιρα. Δύσκολα θα προχωρήσετε ξεκινώντας από τρία αστεία σε ένα σοβαρό ζήτημα: οι αλλαγές στον τόνο μπορεί να κάνουν το κοινό να νιώσει άβολα. Θα τους ακούσετε να αναστενάζουν και να μετακινούνται στις καρέκλες τους διότι αλλάξατε τον τόνο ενώ είχαν συνηθίσει στον αρχικό κωμικό τόνο.

Μια καλή αρχή πρέπει αμέσως, δυνατά και καθαρά να κατευθύνει τη σκέψη του κοινού σε μια προκαθορισμένη κατεύθυνση. Ο Winston Churchill ξεκίνησε μια ραδιοφωνική ομιλία τον Μάιο του 1940, όταν η γερμανική επίθεση στη Μεγάλη Βρετανία έδειχνε αναπόφευκτη, λέγοντας: «Έχουμε καθήκον όχι μόνο να κερδίσουμε τη μάχη, αλλά να κερδίσουμε τον πόλεμο». Κατηύθυνε έτσι το κοινό του ακριβώς εκεί που ήθελε! Γι’ αυτό ακριβώς κάθε ομιλία που μπαίνει κατευθείαν στην καρδιά του ζητήματος κερδίζει το χειροκρότημα,

ευθέως, μεστά, ξεκάθαρα και με φράσεις που μένουν. Σε μια εποχή που πολύ δύσκολα κερδίζεται η προσοχή ενός κοινού, πρέπει να μπείτε κατευθείαν στο θέμα. Χωρίς χασομέρι, χωρίς στήσιμο σκηνικών, χωρίς υπερβολική άνεση και αστεία: κατευθείαν στο θέμα! Δεν υπάρχει όμως και η ανάγκη να εκφράσετε ευχαριστίες.

Ειλικρινά, οι λίστες ευχαριστιών έχουν παραγίνει και συνήθως κουράζουν το κοινό. Περιορίστε τις ευχαριστίες στο ελάχιστο και μνημονεύστε ανθρώπους και επιτεύγματα στο κυρίως σώμα της ομιλίας προβάλλοντας τον καθένα ξεχωριστά, χρησιμοποιώντας την ιστορία τους αποδεικτικά στην επιχειρηματολογία σας. Έτσι πετυχαίνετε μ’ έναν σμπάρο δυο τρυγόνια: ευχαριστείτε και τεκμηριώνετε με τις ίδιες λέξεις και ταυτόχρονα. Ευχαριστείτε όσους θέλατε να ευχαριστήσετε κερδίζοντας την ίδια στιγμή μεγαλύτερη απήχηση και κάνοντας μεγαλύτερη εντύπωση.

Πόσο θα βοηθήσει η πολιτική επικοινωνία, στις ερχόμενες εκλογές τα κόμματα. Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

Ως «πολιτικός σεισμός», μπορούν πλέον να χαρακτηριστούν οι τελευταίες ημέρες, οι ημέρες που ακολούθησαν την "μαύρη" ημέρα των Τεμπών, με τους δεκάδες νεκρούς από λάθη ανθρώπων, αλλά και από παραλείψεις πολιτικών προσώπων. Στις ημέρες που περνάμε, το ενδιαφέρον είναι στραμμένο στο «ρήγμα» που προκάλεσε την τραγωδία. Οι προσπάθειες των κομματικών σχηματισμών να επιρρίψουν τις ευθύνες οι μεν στους προηγούμενους και οι άλλοι στους επόμενους, έπεσαν στο κενό.

Οι πολίτες έχουν βγάλει το δικό τους συμπέρασμα, σύμφωνα με τις έρευνες. Φταίνε όλοι, όσοι είχαν την εξουσία τα τελευταία δέκα έως είκοσι χρόνια. Η ακολουθούμενη πολιτική επικοινωνία των κομμάτων, με δηλώσεις, μαρτυρίες και δημόσια έγγραφα, για τις διαχρονικές τους ευθύνες, παίζει  τελικά το μικρότερο ρόλο στη διαμόρφωση της εικόνας του πολιτικού συστήματος στο σύνολο του, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις.

Ο κόσμος δεν θέλει να ακούσει, θέλει να εκφράσει συναισθήματα οργής, θυμού, απαξίωσης και τιμωρίας προς το σύστημα, αδιαφορώντας για την προεκλογική περίοδο που έχει ξεκινήσει προ πολλού και με άγνωστη, μέχρι στιγμής, την ημερομηνία των εκλογών. Με  καθημερινές διαδηλώσεις, από ένα  πλήθος ανθρώπων όλων των ηλικιών και τάξεων και από οργανωμένες από κόμματα και συνδικαλιστικές οργανώσεις εκδηλώσεις, οργής και θυμού.

Η ύπαρξη ενός νέου πολιτικού αγώνα στους δρόμους «ριζώνει» μέρα με τη μέρα στη συνείδηση των πολιτών, με την κρίση εμπιστοσύνης στα κόμματα εξουσίας να μεγαλώνει καθημερινά. Από την πλευρά των πολιτικών κομμάτων, ακούμε μια ρητορική χωρίς απήχηση και διλήμματα που δεν «βγαίνουν», δεν προβληματίζουν ούτε και τους "δικούς" τους και ακυρώνονται την επόμενη μέρα.

Σε λίγους μήνες, θα στηθούν οι κάλπες και η ώρα του απολογισμού φτάνει και θα έχει ολέθρια αποτελέσματα για όσους προσπαθήσουν να «θολώσουν» την πραγματικότητα αντί να την «φωτίσουν», μετακυλώντας τις ευθύνες στην προσπάθεια να ξεφύγουν από το "κάδρο". Το μόνο που θα πετύχουν τελικά, είναι να μεγιστοποιήσουν την οργή και τον θυμό των ψηφοφόρων.

Επιπλέον, σε μια χώρα που έχει χρεοκοπήσει ηθικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, πολιτικά και οικονομικά, αυτό που χρειάζονται οι Έλληνες είναι μια νέα διέξοδος ελπίδας, για το αύριο το δικό τους και των παιδιών τους. Εγγυήσεις, για μην υπάρξουν νέα φαινόμενα διαφθοράς, ασυνεννοησίας, υποκλοπών, αδράνειας, μεταθέσεως ευθυνών και όλων των γνωστών παθογενειών που μας ταλανίζουν τα τελευταία χρόνια, μνημονιακά και μη.

Όταν όλα αλλάζουν προς το χειρότερο, όπως αλλάζουν και οι ζωές μας τα τελευταία δέκα χρόνια, θα πρέπει οι πολιτικοί να αλλάξουν τη στάση απέναντι στους πολίτες και στα προβλήματα τους.

Το προεκλογικό σύνθημα της Δημοκρατικής Συμμαχίας, που όμως δεν μπήκε στη Βουλή, αξίζει να το ξαναθυμηθούμε «Φταίει το κράτος όχι εσύ. Άλλαξε το»! Μια αλήθεια, ένα πολιτικό μήνυμα με βάθος, ουσία και περιεχόμενο. Τελικά οι πολίτες δεν το πίστεψαν!

Ίσως να ακουστεί και σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία, αλλά στις επικείμενες εκλογές όση προσπάθεια κι αν κάνουν τα κομματικά  και επικοινωνιακά επιτελεία, για έξυπνες στρατηγικές, η οργή, ο θυμός και η απαξία των ψηφοφόρων, θα δώσουν μεγάλα ποσοστά στην αποχή και στην αντισυστημική ψήφο. Ιδιαίτερα από τα νέα τμήματα του εκλογικού σώματος, που θα ψηφίσει για πρώτη ή και για δεύτερη φορά. Η επικοινωνία των κομμάτων μέσα από τα παραδοσιακά και τα νέα μέσα, θα αποδώσει σε αυτές τις εκλογές ή θα την «πνίξει» η οργή και ο θυμός των πολιτών;

 

«Ευχαριστώ για την τιμή αλλά…!» Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

«Να υπουργοποιηθεί κανείς ή να μην υπουργοποιηθεί» είναι το ερώτημα που  πλανάται στα χείλη πολλών πρωτοκλασάτων πολιτικών, μετά τα τελευταία γεγονότα.

Μπορεί ένα από τα οδόσημα της ζωής ενός πολιτικού να είναι και ένας υπουργικός θώκος αλλά οι εποχές δεν είναι κατάλληλες. Μια θέση που δίνει προστιθέμενη αξία στην εικόνα ενός πολιτικού, αυξάνει το εύρος των πελατειακών του σχέσεων με τους πολίτες- ψηφοφόρους, όμως φορτώνει με άγχος, νεύρα, πίεση, απογοητεύσεις αλλά και νομικές διώξεις αν «κάτσει στραβή στη βάρδια του». Και δόξα τον Θεό  δεν  μας λείπουν οι "στραβές"!

Σε μια στιγμή από την τάξη των «επιτυχημένων», των «ελίτ» υπουργών, στην τάξη των «αποτυχημένων» των «αποδιοπομπαίων» και αποσυνάγωγων!

Πολλά τα παραδείγματα πρωτοκλασάτων  υπουργών που παύτηκαν ή παραιτήθηκαν σε μια στιγμή, είτε είχαν ολική ευθύνη, είτε μερική, είτε εκτελούσαν εντολές ανωτέρων. Τελικό τους κέρδος, η αναφορά στις «προσωπικές» τους κάρτες, κάτω από το όνομα, το «τέως υπουργός» και αυτό με ψιλά γράμματα.

Μοναδική βάρκα σωτηρίας, ο γνωστός σε όλους εμάς νόμος περί ευθύνης υπουργών, που ερμηνεύεται κατά το δοκούν ανάλογα με την «στραβή» και μπορεί και να αφήσει ακάλυπτα τα νώτα και τις υπογραφές.

Ζούμε και βιώνουμε καχύποπτους και πονηρούς καιρούς. Ο χώρος της κεντρικής πολιτικής σκηνής θεωρείται από τους πολίτες χώρος διαπλοκής και διαφθοράς. Προκατάληψη, δυσπιστία σε κάθε οικονομική διαχείριση από την αντιπολίτευση, σε κάθε υπογραφή που μπαίνει σε σχέδια νόμου, αναθέσεις έργων ακόμη και στην κατάθεση επερωτήσεων στη Βουλή. Η υποχρεωτική «εθελουσία» έξοδος από τα υπουργικά έδρανα στη Βουλή και από τα κυβερνητικά κλιμάκια, παραμονεύει.

Η διαχείριση μιας κυβερνητικής καρέκλας, δεν διαφέρει από τη διαχείριση μιας «ηλεκτρικής» καρέκλας και συνοδεύεται πολλές φορές από πρόωρη «πολιτική συνταξιοδότηση» ή και ξαφνικό «πολιτικό θάνατο», με συνέπειες αρνητικής υστεροφημίας και ολοκληρωτικής απαξίωσης.

Μια κυβερνητική καρέκλα μπορεί να μετατραπεί «εν μία νυκτί» σε φλεγόμενη βάτο και αντί για τη φωνή της ανώτερης θεϊκής δύναμης, να ακουστεί η φωνή του δημόσιου κατήγορου με ή χωρίς το "γουνάκι", που θα προτάσσει το «κάτσε στο σκαμνί»!

Αν θέλετε να μην υποστείτε  τέτοιου είδους δοκιμασία, και να μείνετε στο απυρόβλητο ή να μη χαρακτηριστείτε «μαύρο πρόβατο» για το κόμμα σας, παραμείνετε ασφαλείς στις θέσεις σας μέχρι να προσγειωθεί το αεροσκάφος, όπως λένε και στα αεροπλάνα κατά την προσγείωση. Στην πρόταση «αν θέλετε μια κυβερνητική καρέκλα, απαντήστε απλά. Ευχαριστώ για την τιμή  που μου κάνετε αλλά…»! Η πολιτική σας μακροημέρευση δεν κινδυνεύει πλέον.

Η απλή λογική μας λείπει, για την επιτυχία της απλής αναλογικής! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

Το νέο εκλογικό σύστημα  της απλής αναλογικής εγκαινιάστηκε στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2019 και εφαρμόστηκε από τις αυτοδιοικητικές αρχές, επιφέροντας το «χάος» στους Δήμους και Περιφέρειες!

Διορθώθηκε κάποια στιγμή και με αυτόν τον τρόπο κατάφεραν οι αυτοδιοικητικές αρχές να κάνουν και κάποια έργα. Στις επόμενες εθνικές εκλογές θα εφαρμοστεί και πάλι στην λεγόμενη πρώτη κάλπη, με πολλές αμφιβολίες για την δημιουργία κυβέρνησης συνεργασίας. Και θα ακολουθήσει και η δεύτερη κάλπη με την ενισχυμένη αναλογική, για να υπάρξει κυβέρνηση.

Και η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου.

Φταίει το εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής, ή φταίει η έλλειψη απλής λογικής από το σύνολο του πολιτικού μας συστήματος; Ένα πολιτικό σύστημα που «βλέπει» όλα τα θετικά της απλής αναλογικής όταν δεν «βλέπει» αυτοδυναμία για το ίδιο.

Από το 2012 μέχρι και το 2019 είχαν οικοδομηθεί κυβερνήσεις συνεργασίας, με αναλογική μοιρασιά θέσεων εξουσίας και γνωρίσαμε από πρώτο χέρι τις παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος. Ασυμφωνία σε όλα!

Η απλή αναλογική προϋποθέτει πνεύμα συναίνεσης, συνεργασίας, αμοιβαίων ιδεολογικών υποχωρήσεων από τα πολιτικά κόμματα, με παράλληλη σταθερή και οργανωμένη δημόσια διοίκηση για την προστασία της χώρας από οικονομική αστάθεια και αντιμετώπιση εσωτερικών και εξωτερικών κινδύνων. Πράγματα δύσκολα για το πολιτικό μας σύστημα.

Στις αυτοδιοικητικές εκλογές, η σύνθεση των αυτοδιοικητικών συμβουλίων αδυνατούσε να συμφωνήσει για τα αυτονόητα. Τα αναπτυξιακά έργα παρέμειναν στις καλένδες και ο επικεφαλής ήταν «έρμαιο» των απαιτήσεων της αντιπολίτευσης, μείζονος και ελάσσονος.

Στις μέρες μας, η αυτοδύναμη κυβέρνηση είχε μια ακόμη «στραβή στη βάρδια της». Μια ανείπωτη τραγωδία με δεκάδες νεκρούς από ανθρώπινο λάθος και από διαχρονικές κρατικές παραλείψεις, λάθη, αβελτηρίες. Το σύνολο των πολιτικών μας κομμάτων, ιδιαίτερα της αντιπολίτευσης, αντί να σκύψουν πάνω σε ένα υπαρκτό διαχρονικά, πολιτικό πρόβλημα που κόστισε δεκάδες ζωές επιδόθηκε σε αντεγκλήσεις, κοκορομαχίες, φωνασκίες και μετακύλιση ευθυνών, από τον Άννα στον Καϊάφα, στην κυριολεξία.

Το ίδιο θα είχαμε κι αν ακόμη δεν είχε ξεκινήσει άτυπα η προεκλογική περίοδος και με όποιο πολιτικό σύστημα κι αν είχαμε. Είναι στο DNA τους!

Το λεγόμενο πνεύμα σύμπνοιας και συνεργασίας ακόμη και σε ζωτικά θέματα πάει περίπατο όταν πρόκειται για το στενό κομματικό συμφέρον.

Αλαζονικές συμπεριφορές, αδιαλλαξία και όξυνση των πολιτικών παθών ακόμη και «πτώση» της κυβέρνησης. όπως και έγινε πριν από λίγα χρόνια. με αποτέλεσμα την ταλαιπωρία και οργή των πολιτών.

Σε αντίθεση με τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης όπου επικρατεί ο πολυκομματισμός αλλά υπερτερεί το πνεύμα συμπόνιας και συνεργασίας όταν πρόκειται για το κοινό καλό.

Έχει αποδειχθεί και αποδεικνύεται σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής ότι η κουλτούρα των πολιτικών μας είναι ασύμβατη με την έννοια της συνεργασία και αντίθετη στην πραγματική αξία της απλής αναλογικής.

Δεν φταίει το εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής,

το έλλειμμα της απλής λογικής φταίει, πολιτών και πολιτικών.