Μια αριστερά που καθημερινά καταποντίζεται δημοσκοπικά, ευνουχίζεται ιδεολογικά και κινδυνεύει να ακρωτηριαστεί πολιτικά, όταν γίνουν εκλογές, ζει με την ελπίδα να ξαναθεριέψει το πεινασμένο κτήνος του λαϊκισμού. Μια αριστερά που άλωσε, αλώθηκε και τελικά αλλοιώθηκε από μια δράκα στελεχών «χαλασμένης» γενιάς που πίστευε ότι ήταν «χαρισματική»!
Μια αριστερά στα όρια της πολιτικής φαιδρότητας με λόγο φτηνού πολιτικαντισμού και επιδόσεις ανευθυνότητας περιορίζεται πάντα σε αυτοψία μετά τις καταστροφές, με συνοδεία τηλεοπτικών συνεργειών. Το προλαμβάνειν, αγνοείται όπως και η ανάληψη πολιτικής ευθύνης.
Μια αριστερά αιθεροβάμων, ιδεοληπτική, γραφική ανερμάτιστη, ανεύθυνη, εμμονική, αφοριστική, καιροσκοπική, αμετροεπής, κυνική, οκνηρή, ξεπερασμένη, απομεινάρι μιας άλλης εποχής όπου η πολιτική των στημένων εικόνων έχει τελειώσει οριστικά και αμετάκλητα και το όραμα που προβάλλει με πάθος έχει «ξεθωριάσει» επικίνδυνα.
Μια αριστερά αναιδής, υπερφίαλη, μαξιμαλιστική αυτάρεσκα ημιμαθής και με χιλιοφθαρμένα ιδεολογικά ρητορεύματα, κενολογίες εντυπωσιασμού αφελών, βουλιμία για νομή εξουσίας, ολέθρια για το συμφέρον του τόπου.
Μια αριστερά οπαδός του καφενόβιου κουβεντιαστού θριάμβου εικονικών επιτυχιών, εκμαυλισμό συνειδήσεων, και οβιδιακές μεταμορφώσεις εντός ζώνης βολέματος.
Μια αριστερά με λόγο ξύλινο, ιδεοληπτικό, φοβικό, συμβατικό, αραχνιασμένο, προκάτ, με στρεβλώσεις και αγκυλώσεις από τον περασμένο αιώνα να φιλοδοξεί να πείσει νέους ανθρώπους με σκέψη, γνώση και σύγχρονες ανησυχίες των αναγκών της ζωής τους.
Μια αριστερά που πολιτεύεται με διχαστικό τρόπο κριτήρια κομματικής επικράτησης, συσπείρωσης του σκληρού πυρήνα των οπαδών και διεύρυνση της εκλογικής πελατείας με συμπεριφορές και ανακλαστικά της πρώτης δεκαετίας της μεταπολίτευσης.
Το «καινούργιο κοσκινάκι» που διαμορφώθηκε βασιζόμενο σε αντισυστημικά και αντιμνημονιακά συστατικά αμφισβητείται καθημερινά.
Μια αριστερά που ενώ η χώρα μετεωρίζεται στο χείλος της αβύσσου παραμένει θιασώτης στο θέατρο του παραλόγου περιμένοντας την έλευση του από μηχανής Θεού για τη σωτηρία.
Μια αριστερά που διεκδικεί επάξια την πιστοποίηση αμοραλισμού και καιροσκοπισμού.
Μια αριστερά που αντιδρά με τον «πλέον βέλτιστο τρόπο», όταν οι παραλίες του Σαρωνικού γέμισαν με οργή τους κατοίκους και μαζούτ τη θάλασσα, και δεν βρέθηκε ένας αρμόδιος πολιτικός να αναφωνήσει «mea culpa»!
Μια αριστερά που διορίζει, τακτοποιεί χωρίς έλεγχο, σε δημόσιες θέσεις «ημέτερους», σαν να επρόκειτο για την οικογενειακή τους επιχείρηση. Η κουλτούρα των «πελατειακών σχέσεων» μπόλιασε και το DNA της αριστεράς.
Μια αριστερά που προτιμά τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, από τους μη έχοντες καμία σχέση επιχειρηματίες του ιδιωτικού τομέα, με το κράτος.
Μια αριστερά ο Θεός να την κάνει αριστερά όπως την καταντήσανε!
Μια αριστερά στα όρια της πολιτικής φαιδρότητας με λόγο φτηνού πολιτικαντισμού και επιδόσεις ανευθυνότητας περιορίζεται πάντα σε αυτοψία μετά τις καταστροφές, με συνοδεία τηλεοπτικών συνεργειών. Το προλαμβάνειν, αγνοείται όπως και η ανάληψη πολιτικής ευθύνης.
Μια αριστερά αιθεροβάμων, ιδεοληπτική, γραφική ανερμάτιστη, ανεύθυνη, εμμονική, αφοριστική, καιροσκοπική, αμετροεπής, κυνική, οκνηρή, ξεπερασμένη, απομεινάρι μιας άλλης εποχής όπου η πολιτική των στημένων εικόνων έχει τελειώσει οριστικά και αμετάκλητα και το όραμα που προβάλλει με πάθος έχει «ξεθωριάσει» επικίνδυνα.
Μια αριστερά αναιδής, υπερφίαλη, μαξιμαλιστική αυτάρεσκα ημιμαθής και με χιλιοφθαρμένα ιδεολογικά ρητορεύματα, κενολογίες εντυπωσιασμού αφελών, βουλιμία για νομή εξουσίας, ολέθρια για το συμφέρον του τόπου.
Μια αριστερά οπαδός του καφενόβιου κουβεντιαστού θριάμβου εικονικών επιτυχιών, εκμαυλισμό συνειδήσεων, και οβιδιακές μεταμορφώσεις εντός ζώνης βολέματος.
Μια αριστερά με λόγο ξύλινο, ιδεοληπτικό, φοβικό, συμβατικό, αραχνιασμένο, προκάτ, με στρεβλώσεις και αγκυλώσεις από τον περασμένο αιώνα να φιλοδοξεί να πείσει νέους ανθρώπους με σκέψη, γνώση και σύγχρονες ανησυχίες των αναγκών της ζωής τους.
Μια αριστερά που πολιτεύεται με διχαστικό τρόπο κριτήρια κομματικής επικράτησης, συσπείρωσης του σκληρού πυρήνα των οπαδών και διεύρυνση της εκλογικής πελατείας με συμπεριφορές και ανακλαστικά της πρώτης δεκαετίας της μεταπολίτευσης.
Το «καινούργιο κοσκινάκι» που διαμορφώθηκε βασιζόμενο σε αντισυστημικά και αντιμνημονιακά συστατικά αμφισβητείται καθημερινά.
Μια αριστερά που ενώ η χώρα μετεωρίζεται στο χείλος της αβύσσου παραμένει θιασώτης στο θέατρο του παραλόγου περιμένοντας την έλευση του από μηχανής Θεού για τη σωτηρία.
Μια αριστερά που διεκδικεί επάξια την πιστοποίηση αμοραλισμού και καιροσκοπισμού.
Μια αριστερά που αντιδρά με τον «πλέον βέλτιστο τρόπο», όταν οι παραλίες του Σαρωνικού γέμισαν με οργή τους κατοίκους και μαζούτ τη θάλασσα, και δεν βρέθηκε ένας αρμόδιος πολιτικός να αναφωνήσει «mea culpa»!
Μια αριστερά που διορίζει, τακτοποιεί χωρίς έλεγχο, σε δημόσιες θέσεις «ημέτερους», σαν να επρόκειτο για την οικογενειακή τους επιχείρηση. Η κουλτούρα των «πελατειακών σχέσεων» μπόλιασε και το DNA της αριστεράς.
Μια αριστερά που προτιμά τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, από τους μη έχοντες καμία σχέση επιχειρηματίες του ιδιωτικού τομέα, με το κράτος.
Μια αριστερά ο Θεός να την κάνει αριστερά όπως την καταντήσανε!
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου