Οι «καρέκλες» της εξουσίας στα χρόνια της κρίσης.

Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

Στα χρόνια πριν από την οικονομική κρίση οι πολιτικοί μας προσπαθούσαν να πείσουν του ψηφοφόρους ότι μόνοι τους μπορούν να διαχειριστούν τα προβλήματα της χώρας. Στα χρόνια των μνημονίων, της τρόικας, των θεσμών, οι δανειστές μας είναι αυτοί που καθορίζουν την οικονομική πολιτική της χώρας και οι πολιτικοί απλά δημιουργούν προεκλογικά τις εντυπώσεις ότι υπάρχουν εύκολες λύσεις σε σύνθετα προβλήματα. Δημαγωγία και λαϊκισμός για να κερδίσουμε την εξουσία και να καθίσουμε στις περιβόητες «καρέκλες» εξουσίας που δεν θέλει και πολύ να μετεξελιχθούν ηλεκτρικές!

Καρέκλες και μόνο καρέκλες θέλουν οι περισσότεροι πολιτικοί μας. Κράτησαν τις καρέκλες βάζοντας υπογραφές σε «σθεναρές», «περήφανες», «αναγκαίες» διαπραγματεύσεις με στόχο τη σωτηρία μας. Φυσικά χωρίς τη γνώμη μας. Αυτοπροσδιοριζόμενοι σωτήρες μας!

Τι κι αν το ηθικό πλεονέκτημα τσαλακώνεται και μετατρέπεται σε ηθικό μειονέκτημα. Τι κι αν το αντιμνημονιακό μετατρέπεται σε μνημονιακό στην πρώτη στροφή όπως το όχι που γίνεται ναι.

Καθημερινά καταγράφονται κόκκινες γραμμές που οπισθοχωρούν σε κάθε μνημονιακή παρέμβαση των θεσμών και υψώνονται κόκκινα λάβαρα για να ενεργοποιηθούν τα αντανακλαστικά ταξικής συνείδησης αλλά μέχρι εκεί. Γιατί οι μόνες «καρέκλες» που αντιπαρατίθενται στις εκλογές των τελευταίων μνημονιακών χρόνων, είναι οι καρέκλες επιπέδου αρχηγών, οι «αρχηγικές καρέκλες» και όχι για την άσκηση της πολιτικής που ήταν και είναι προκαθορισμένη. Πολιτικές καρέκλες, αδειανά πουκάμισα μιας και τα μέτρα και οι μη ηθικές ρυθμίσεις, όπως μειώσεις μισθών και συντάξεων, αυξήσεις σε τρόφιμα και ενέργεια λόγω διαδοχικών αυξήσεων του ΦΠΑ, ήταν έργα τροϊκανών και θεσμών.  Υπακοή στα κελεύσματα των θεσμών, διαφορετικά πολλές απώλειες και μεταξύ άλλων και οι καρέκλες. Ένας κομματικός μικρόκοσμος που σώζεται γιατί δεν υπάρχει άλλη πρόταση που να συνεγείρει την κοινωνία. Κολλημένοι στις καρέκλες όλοι τους λειτουργούν με όρους σέχτας σε μια κοινωνία που έχει πέσει σε κώμα και περιμένει τον από μηχανής Θεό να την σώσει. Μια κοινωνία που «ζούσε πάνω από τις δυνάμεις της», όπως διατείνονται οι «σοφοί» πολιτικοί μας και ειδήμονες εθνοσωτήρες. Όσο για τους «καρεκλάτους» πιστεύουν ότι θα παραμείνουν στις θέσεις τους, οχυρωμένοι στις θετικές ψήφους των υποστηρικτών της εκάστοτε κυβέρνησης. Άλλωστε η αυταπάτη είναι βασικό χαρακτηριστικό των απελπισμένων.

Όμως θα έρθει η ώρα της πολιτικής ανυπακοής των πολιτών στις μη ηθικές επιλογές τους και τότε να δούμε πως θα κρατήσουν τις καρέκλες.

Δεν μπορούμε να προβλέψουμε την τύχη του νέου κινήματος που ακούει στο όνομα «παραιτηθείτε» των απλών πολιτών, χωρίς μεσάζοντες κόμματα και συνδικαλιστικές οργανώσεις.

Όποιο όμως κι αν είναι θα βάλει, όπως κάποτε οι Αγανακτισμένοι, ένα μικρό λιθαράκι στη συλλογική αντίσταση των πολιτών στις αδικίες που υφίστανται από κυβέρνηση και θεσμούς. Θα «τρίξουν» λίγο οι «καρέκλες» τους!

Όσο για την κοινωνία, επόμενη στάση θα είναι η παρανομία, είτε για να βρει να πληρώσει τις υποχρεώσεις της, είτε γυρίζοντας την πλάτη σε ειρημένα βάρη. Άλλη σωτηρία δεν περιμένει….