Άρθρο της Στέλλας Παπαμιχαήλ - Δημοσιογράφου/
Κλείνοντας τη χειμερινή σεζόν των καλλιτεχνικών σχημάτων -όσων έχουν επιβιώσει, βέβαια, στους χαλεπούς καιρούς της κρίσης- ένα είναι σίγουρο, ότι επέζησαν μόνο εκείνα που λειτούργησαν με «συμμαχίες». Τουτέστιν, δύο ή και τρία γνωστά ονόματα μπορούσαν να γεμίσουν αξιοπρεπώς τα μαγαζιά νυχτερινής διασκέδασης ή τις μουσικές σκηνές, ενώ στις περιπτώσεις όπου μόνο ένας τραγουδιστής αποπειράθηκε να ανταπεξέλθει, χωρίς άλλες καλλιτεχνικές συμπράξεις, το μαγαζί έκλεινε, προφανώς γιατί δεν κατάφερνε να προσελκύσει το απαιτούμενο κοινό για να το διατηρήσει ανοιχτό ο εκάστοτε επιχειρηματίας.
Κάπως έτσι πορεύεται από το 2011 κιόλας, με τη συμμαχική κυβέρνηση Παπαδήμου, και η πολιτική σκηνή της χώρας. Λίγο η οικονομική κρίση, περισσότερο το έλλειμμα ηγεσίας και, κυρίως, η απουσία στιβαρότητας ενός πολιτικού αρχηγού να εμπνεύσει τους ψηφοφόρους έχουν οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι η χώρα δε μπορεί να λειτουργήσει χωρίς «συμμαχικές κυβερνήσεις».
Το ίδιο πάνω-κάτω συμβαίνει και στην Ευρώπη, όπου σήμερα και ενόψει ευρωεκλογών πανθομολογείται ότι δεν υπάρχουν οι μεγάλου βεληνεκούς ηγέτες, τύπου Ντε Γκωλ, Χέλμουτ Κολ ή ακόμη και της Μάργκαρετ Θάτσερ, που μπορούσαν από μόνοι τους να σηκώσουν το βάρος του πολιτικού κόστους και δεν προσπαθούσαν να μετακυλήσουν τις ευθύνες σε συμμάχους ή συνεργάτες. Σε συμπράξεις βρίσκονται σήμερα οι κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Ιταλίας, ενώ ο μοναχικός δρόμος του Φρανσουά Ολάντ τον οδηγεί σταδιακά σε αδιέξοδα…
Στην Ελλάδα δεν είχαμε ποτέ κουλτούρα κυβερνητικών συνεργασιών, και μάλλον δεν έχουμε αποκτήσει ακόμη, αφού η κυβέρνηση ΝΔ- ΠΑΣΟΚ δημιουργήθηκε αποκλειστικά εξ’ ανάγκης, κυρίως δε, εκλογικής επιβίωσης του δεύτερου, και μπατάρει κυρίως από τη μια πλευρά.
Στη Γερμανία Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλιστές διαπραγματεύονταν επί ένα εξάμηνο για το κυβερνητικό πρόγραμμα, εδώ η περίφημη συμφωνία 6 σημείων των δύο κομμάτων δόθηκε τσάτρα-πάτρα στη δημοσιότητα και σήμερα, μάλλον, αποτελεί κουρελόχαρτο (ποιος τη θυμάται δηλαδή…).
Ελέω εκλογών και επειδή το προεκλογικό σκηνικό είναι απίστευτα ρευστό τα περισσότερα κόμματα, είτε παραδοσιακά είτε νεοσύστατα, ομνύουν στις κυβερνήσεις συνεργασίας, ενώ κάποια διαγκωνίζονται στο ποιος θα παίξει το ρόλο του ρυθμιστή, όταν με το καλό ξεκαθαρίσει το εκλογικό αποτέλεσμα.
Κορυφαία στελέχη ένθεν κακείθεν προσπαθούν να πείσουν για την ανάγκη συνεννόησης ακόμη και με μέχρι πρότινος άσπονδους αντιπάλους τους, επικαλούμενα το συμφέρον της χώρας και την εθνική ενότητα. Και επιμένουν στην επιχειρηματολογία τους, ακόμη και όταν γνωρίζουν ότι το σχήμα που θα γεννηθεί από αυτό θα είναι από παράταιρο έως εξαμβλωματικό, ας θυμηθούμε τη συμπόρευση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ στην οικονομία, τότε που ήθελαν να «σκίσουν και οι δύο τα μνημόνια».
Προσφάτως η Ντόρα Μπακογιάννη είπε πως «με το Φώτη Κουβέλη κάποια στιγμή θα ξανασυναντηθούμε», ενώ ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ έχει γίνει πόλος έλξης και για Παπανδρεϊκά στελέχη, προεξάρχοντος όπως διεφάνη και του πρώην πρωθυπουργού. Το «Ποτάμι» θέλει να πετύχει ποσοστό άνω του 5% γιατί θέλει να συμπράξει με τους πρώτους για το καλό της χώρας.
Με τον έναν η με τον άλλο τρόπο στην πολιτική σκακιέρα όλοι ελπίζουν σε μετεκλογικούς γάμους συμφέροντος και προσπαθούν αυτό να το περάσουν ως αναγκαιότητα στους ψηφοφόρους. Στην ουσία εξαπατούν τους πολίτες με την ιδέα των συμμαχιών, λόγω της δικής τους αδυναμίας να κερδίσουν την πλειοψηφία τους. Το αποτέλεσμα είναι -αν θυμηθούμε και τα τελευταία ισχνά, για τα μεγάλα κόμματα, εκλογικά ποσοστά- να κυβερνά μια μειοψηφία πολιτικών, λόγω της διαίρεσης της πλειοψηφίας των πολιτών σε πολλά κόμματα.
Αν το κίνητρό τους ήταν η χώρα, θα έβρισκαν ένα «modus operandi» μεταξύ τους, πολύ φοβάμαι, όμως, ότι εκεί τους οδηγεί η έλλειψη σοβαρών πολιτικών προτάσεων και η εκλογική-κομματική τους επιβίωση. Και ο κόσμος το έχει καταλάβει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου