H εικόνα ενός πολιτικού και δη πρωθυπουργού δεν φιλοτεχνείται μόνο όταν εκείνος κατέχει τα ηνία της εξουσίας και στον τρόπο που τη διαχειρίζεται, συνδιαμορφώνεται από την συμπεριφορά που επιδεικνύει προϊόντος του χρόνου στον δημόσιο βίο και στον δημόσιο λόγο. Ο Κώστας Σημίτης είναι ο μακροβιότερος πρωθυπουργός στην μεταπολιτευτική ιστορία, μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου, και άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια του, με κορυφαία στιγμή την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ – έστω και αν αυτή επιτεύχθηκε με τη λεγόμενη «δημιουργική λογιστική». Ο πρώην πρωθυπουργός συνδέεται, ωστόσο, και με κάποια από τα μεγαλύτερα μεταπολιτευτικά σκάνδαλα,με κορυφαίο αυτό του Χρηματιστηρίου το 1999, που στην ουσία αποτέλεσε τη μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου υπέρ του χρηματιστικού κεφαλαίου που είχε γίνει ποτέ. Στη οχτάχρονη διακυβέρνησή του εκδηλώθηκαν, επίσης, μερικά από τα μεγαλύτερα κρούσματα διαφθοράς, τα οποία πληρώνει μέχρι σήμερα ο τόπος – εξοπλιστικά, Siemens, μαύρο πολιτικό χρήμα στα κομματικά ταμεία. Την τότε πρωθυπουργική αυλή περιέβαλαν πρόσωπα σαν τον Άκη Τσοχατζόπουλο, τον Γιάννο Παπαντωνίου ή τον Θόδωρο Τσουκάτο. Σήμερα ο Κώστας Σημίτης, που θα έπρεπε να θεωρείται τουλάχιστον ηθικά απαξιωμένος, έστω και αν όλα τα παραπάνω συντελέστηκαν εν αγνοία του (;), συμμετέχει στα εγχώρια και διεθνή κομματικά φόρα σαν «Γκουρού» της πολιτικής, κατακεραυνώνει τις μεθόδους των προκατόχων του, Παπανδρέου ή Βενιζέλου, ενώ ενίοτε προχωρά σε προφητείες «θα μπούμε στο ΔΝΤ», « ανοιχτό να γίνουν πρόωρες εκλογές» και ως από καθέδρας καθηγητής, ιδιότητα που κατείχε εξάλλου, μοιράζει διδαχές περί κακού συντεχνιασμού και μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων. Με εμφατικό ύφος τονίζει παράλληλα ότι «η κρίση δεν ήρθε από το πουθενά» αποσιωπώντας προκλητικά σε κάθε ομιλία του τις δικές του ευθύνες και ζητά από τους πολιτικούς να μιλήσουν «με ειλικρίνεια στον ελληνικό λαό», δίνοντας κάθε φορά το περί του αντιθέτου παράδειγμα. Για να είμαι δίκαιη πρέπει να πω ότι η αυτοκριτική δεν υπήρξε ποτέ το δυνατό σημείο των πολιτικών και ειδικά των πρωθυπουργών των νεότερων χρόνων. Μετά το “mea culpa” που ψέλλισε στα λατινικά κιόλας το 1988 ο Ανδρέας Παπανδρέου κανένας πολιτικός δεν παραδέχθηκε ποτέ τα λάθη και τις αδυναμίες του. Ο Κώστας Καραμανλής έχει προσβληθεί από αφωνία από τον Οκτώβριο του 2009, ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου θεωρεί τον εαυτό του αδικημένο από την ιστορία, αναζητώντας την υστεροφημία του στην διεθνή πολιτική σκακιέρα… Η περίπτωση του Κώστα Σημίτη ωστόσο είναι διαφορετική, όπως διαφορετική είναι και η αντιμετώπισή του σε σχέση με τους άλλους πρωθυπουργούς από μερίδα του Τύπου, που χαρακτήρισε «σοφή» και «χρήσιμη» την τελευταία του παρέμβαση στο Ζάππειο. Είναι, πράγματι, «χρήσιμη» η ομιλία του κ. Σημίτη γιατί είπε και αλήθειες που πονάνε το πολιτικό σύστημα, καταδικάζοντας για παράδειγμα τον λαϊκισμό, ενώ προέβη σε ομολογουμένως «σοφές» διαπιστώσεις, που το χαρακτηριστικό τους είναι, ότι είναι τόσο αποστασιοποιημένες, όσο θα ταίριαζαν σε έναν άνθρωπο που δεν έχει κυβερνήσει ποτέ αυτή την χώρα… Η ομιλία του Κώστα Σημίτη είναι «χρήσιμη» και για έναν ακόμη λόγο. Για να οξύνει τη μνήμη των Ελλήνων ψηφοφόρων που έχουν μάθει να προσπερνούν αλλά πλέον να μην ξεχνούν, γιατί -όπως είπε και ο ίδιος- «οι χίμαιρες πληρώνονται»…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου