Ποιόν ενδιαφέρουν πια, οι πολιτικές μονομαχίες;

Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

Έληξε άδοξα η «μητέρα των μαχών» της Τρίτης, όπως είχε χαρακτηριστεί η προ ημερήσιας συζήτηση για τη διαφθορά και τη διαπλοκή.

Μια σοβαρή συζήτηση, η μάχη κατά της διαφθοράς, τελείωσε χωρίς χειροπιαστά αποτελέσματα. Ούτε ονόματα, ούτε ακλόνητες αποδείξεις, ούτε αδιάσειστα στοιχεία, όπως είχαν αφήσει να εννοηθεί οι πρωταγωνιστές της μάχης.

Είδαμε μόνο λεκτικά πυροτεχνήματα, προσωπικές αντεγκλήσεις, ψευδεπίγραφες διακηρύξεις επί παντός του επιστητού και μετωπική σύγκρουση με χαμηλή την ταχύτητα πρόσκρουσης. Με απλά λόγια, η μπάλα στην εξέδρα και τέλος αγώνα χωρίς νικητή. Στόχος της πολυδιαφημιζόμενης μάχης, ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης από τα πραγματικά προβλήματα που βιώνουν οι πολίτες. Προβλήματα οικονομικά και προβλήματα από το ανεξέλεγκτο πλέον προσφυγικό πρόβλημα.

Πολιτική και ηθική ισοπέδωση πολιτικών προσώπων, νυν και τέως κυβερνήσεων, ένα ανελέητο σφυροκόπημα που θύμιζε προεκλογική περίοδο για το θεαθήναι.

Η εκτόξευση βολών εκατέρωθεν έφτασε στα όρια του ξεκατινιάσματος μόνο για επικοινωνιακούς λόγους συμμετοχής στα δελτία ειδήσεων των καναλιών αλλά και για ικανοποίηση του σκληρού πυρήνα των κομμάτων, και αναπτέρωση του ηθικού των βουλευτών τους.

Η σκληρή πολιτική αντιπαράθεση ήταν πάντα «τροφή» της κοινής γνώμης, όπως στις αρένες οι μονομάχοι και τα λιοντάρια. Μόνο που πλέον ένα μικρό μέρος της κοινής γνώμης συγκινείται.

Δυστυχώς η πολιτική έγινε επάγγελμα από λειτούργημα και η «καρέκλα» για τους περισσότερους πάνω απ’ όλα.

Οι επόμενες μέρες της μάχης βρήκαν όλους τους πρωταγωνιστές της ενθουσιασμένους. Ο ένας ήταν αχτύπητος, διαβασμένος, πήρε βάφτισμα αρχηγού, ο άλλος ασυμβίβαστος με τη διαπλοκή, πολύ σκληρός για να πεθάνει πολιτικά, και πολλά άλλα κοσμητικά επίθετα που λίγο ενδιαφέρουν του πολίτες.

Οι απλήρωτοι εργαζόμενοι για πέντε μήνες και πλέον, οι εργαζόμενοι σε συνθήκες ζούγκλας που ισχύουν στην αγορά εργασίας, τα δύο εκατομμύρια εργαζομένων με μαύρα, το εξήντα τοις εκατό της ανεργίας των νέων και τα χιλιάδες λουκέτα των επιχειρήσεων, δεν απασχόλησαν κανένα στη δεκάωρη συζήτηση. Πόσο και ποιόν ενδιαφέρουν πια, οι πολιτικές μονομαχίες είναι κάτι που πρέπει να απαντηθεί.

Ημερολογιακά μπήκαμε στην άνοιξη, πολιτικά είμαστε ακόμη στο χειμώνα!

Και τα χειρότερα για όλους εμάς που παλεύουμε με τα πραγματικά «άγρια θηρία» της κοινωνίας και όχι τα γιαλαντζί της πολιτικής, έρχονται.  Υπάρχει μεγάλος κίνδυνος το προσφυγικό σε συνδυασμό με την αγανάκτηση των πολιτών από την οικονομική ασφυξία  να αποδειχτούν κερκόπορτα για τα εθνικά μας θέματα. Και τότε οι μονομαχίες θα είναι άλλου επιπέδου!