Με την ψυχή στο στόμα και πάλι!

Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

Προ των πυλών για άλλη μια φορά ο κίνδυνος κατάρρευσης της χώρας και μιας εθνικής καταστροφής με ευθύνη όλων μας. Μια χώρα έρμαια ενός εσμού ανίκανων πολιτικών, επαγγελματιών συνδικαλιστών και κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων.

Μια χώρα που φλερτάρει με τα βράχια, τη μιζέρια και την εξαθλίωση. Και το δράμα της έχει γίνει θέαμα για όλο τον κόσμο που το παρακολουθεί σιωπηρά από τα θεωρεία. Με την ψυχή στο στόμα κάθε μέρα ένα χρόνο και πλέον για όλα όσα για πολλά χρόνια είχαμε δεδομένα.

Τη μια «πρόσω ολοταχώς», την άλλη «όπισθεν ολοταχώς» από όσους ξέρουν, βλέπουν τι έρχεται και παίζουν κάποιο ρόλο στην ελληνική κοινωνία. Μια κοινωνία που βράζει στην κυριολεξία μέσα στην αγανάκτηση, οργή αλλά και απογοήτευση για το μέλλον που έρχεται.

Χωρίς εναλλακτική, δηλώνει όπου σταθεί και όπου βρεθεί την απαξίωση της στο πολιτικό σύστημα στο σύνολο του. Το υπάρχον πολιτικό σύστημα έχει πάψει προ πολλού να εκφράζει το μεγαλύτερο ποσοστό των συμπολιτών μας. Αυτό άλλωστε καταγράφεται και στις δημοσκοπήσεις που επαναλαμβάνεται το ίδιο πολιτικό εύρημα των τελευταίων χρόνων. Πέφτουν τα δημοσκοπικά ποσοστά του κυβερνώντος κόμματος, βγαίνει κερδισμένο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ακόμη και χωρίς να εισπράττει τη φθορά του πρώτου. Η φιλοσοφία του μεταξύ δύο κακών το μη χείρον βέλτιστον και στην πολιτική.

Ένα πράγμα όπως είναι βέβαιο. Ζούμε ιστορικές στιγμές, στην προσπάθεια μας να διασχίσουμε μια απέραντη κινούμενη άμμο, νοιώθοντας ενδόμυχα ότι βουλιάζουμε σε κάθε βήμα. Και το μοιραίο δεν θα αργήσει να έρθει αν και αφήσαμε να αποφασίζουν για το μέλλον της χώρας, τα δικό μας και των παιδιών μας, οι διάφορες μειοψηφίες! Η διαιώνιση ενός πολιτικού λάθους από απλούς πολίτες!

Απόδειξη το ποσοστό της αποχής των πολιτών στις εθνικές εκλογές που αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο. Το απολιτίκ έγινε μόδα! Αλλά αρκετά επισφαλές για το κοινό μας μέλλον. Για να δούμε θα μας κρατήσει το σχοινί για άλλη μια φορά;

Η αναγέννηση της χώρας μας ακούει μόνο στην ύπαρξη πολιτικής βούλησης για δομικές αλλαγές στο δημόσιο τομέα και στην κοινωνία. Μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται να γίνουν, πέραν των απολύσεων και μειώσεις μισθών, και που δεν έγιναν λόγω του πολικού κόστους από τις εκάστοτε κυβερνήσεις.

Σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της χώρας μας ο κόσμος στενάζει και βροντοφωνάζει ότι δεν αντέχει άλλο. Και οι έχοντες την εξουσία θα πρέπει να πάρουν παράδειγμα από την ιστορία όπου αρκετές φορές η ατομική δράση το απλού πολίτη μπορεί να επιφέρει συλλογική κοσμογονική αλλαγή.

Εκτός αν στο DNA του Έλληνα υπάρχει το σύνδρομο αδράνειας και αυτοκαταστροφής.

Όσο για τους «κοψοχέρηδες», γεμίσαμε. Δεν υπάρχει χρόνος για νέα πειράματα! Όσο για την ψυχή στο στόμα κάθε μέρα όλοι εμείς φταίμε με τις επιλογές μας.