Τα τελευταία χρόνια, προ μνημονίων, η χώρα ήταν όμηρος ενός ακραίου και κούφιου ευδαιμονισμού. Η ανηθικότητα στις συναλλαγές κράτους και ιδιωτών καθώς και η φορολογική αναιμία εξελίχθηκαν σε τέχνη. Ό,τι αξιακό υπήρχε, ξεθώριασε. Ο γρήγορος και εύκολος πλουτισμός κρατικών αξιωματούχων ανήχθη σε εξυπνάδα και μαγκιά.
Το πάρτι του ευδαιμονισμού ήταν και εκθαμβωτικό και μεθυστικό, μέχρι να εμφανιστεί ο Οδυσσέας, το πρώτο μνημόνιο, και χαλάσει το πάρτι των μνηστήρων της Πηνελόπης. Και άρχισαν τα όργανα της καθίζησης μαζί με τον κατήφορο, τη φτωχοποίηση, τον εξευτελισμό κράτους και πολιτών. Πάνω από οκτώ χρόνια ζούμε μια ανώμαλη προσγείωση της ζωής μας. Αποσβολωμένοι οι πολίτες βλέπουν να βουλιάζει η ζωή τους και να απουσιάζει η επισήμανση των λαθών που μας έφτασαν μέχρι εδώ από τους υπεύθυνους πολιτικούς μας.
Ακούμε για νέους τρόπους καταπολέμησης της ανεργίας, της μείωσης των δυσβάσταχτων φόρων, την επιστροφή σε καλύτερες μέρες.
Ακούμε και διαβάζουμε αερολογίες, γενικότητες, κοινοτυπίες για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Οι πολιτικοί μας αερολογούν, οι πολίτες αργοπεθαίνουν, όμως οι ψευδαισθήσεις ενός μελλοντικού ευδαιμονισμού συνεχίζονται, χωρίς αιδώ από τους υπεύθυνους της καταστροφής της χώρας. Πόσοι από αυτούς έχουν κατανοήσει πλήρως της σημερινή πραγματικότητα και έχουν αναθεωρήσει τις πεπατημένες στρατηγικές του παρελθόντος, που μας έφεραν στην εξαθλίωση; Πόσοι από αυτούς ετοιμάζονται για «εθελουσία» έξοδο λίγο πριν την αναγκαστική, από την ψήφο των πολιτών;
Οι πολίτες κουράστηκαν από το «δαφνοστεφανωμένο» παρελθόν των ηλικιακά ώριμων πολιτικών και αναζητούν νέα «φρέσκα μυαλά» για να μπορέσουν να ξεπεράσουν την ύφεση ακολουθώντας νέες αποτελεσματικές στρατηγικές διάσωσης. Διαφορετικά, το σπιράλ παρακμής και πτώχευσης της χώρας, θα εκτιναχθεί αυτονόητα και ολέθρια.
Η ύπαρξη ενός άλλου δρόμου, έχει πλέον «ξεριζωθεί» από τη συνείδηση των περισσότερων πολιτών, ενώ οι πολιτικοί μας πανηγυρίζουν με δημοσκοπήσεις, με μαχαίρια που βγαίνουν στη Βουλή, με μέτρημα των ενσήμων που έχουν κολλήσει. Κόντρες, κόντρες μέχρι τα άκρα από «χορτάτους» πολιτικούς που δίνουν θέαμα χωρίς άρτο, στον πεινασμένο λαό.
Στις μέρες μας, με αέρα στα πανιά, του παχυλού ατομικού τους εισοδήματος, να φυσά ούριος και αυξητικό, οι πολιτικοί μας άλλοτε ανεβάζουν τους τόνους και τις υποσχέσεις και άλλοτε αναζητούν άλλοθι για την κατάντια της χώρας και νέα εθνικά αφηγήματα. Μιλάνε για ανάπτυξη, νέους στόχους, μεγάλα σχέδια και ιδέες, ανταλλάσουν απόψεις σε ημερίδες και συνέδρια και «τσακώνονται» διαδικτυακά, για το κομματικό θεαθήναι. Είναι οι μόνοι που μπορεί να φιλοσοφούν μετ’ ευτελείας, μια και τα μνημόνια και τη σκληρή πραγματικότητα τα γνωρίζουν μόνο από την απαξίωση που έχουν αισθανθεί από τα συνήθη υποζύγια της κρίσης, τους πολίτες. Όσο κι αν κόπηκαν οι παροχές τους, παραμένουν ''όνειρο απατηλό'' για πολλούς από εμάς. Ούτε οι τράπεζες τους κυνηγάνε, ούτε η ανεργία τους φοβίζει και ο χρόνος τους φτάνει και περισσεύει για μεγαλοστομίες και έωλες υποσχέσεις. Αντίθετα, όλοι εμείς οι ατυχείς πολίτες, που βιώνουμε τη σκληρή πραγματικότητα, αναλωνόμαστε στα μικρά και μεγάλα προβλήματα που μας πιέζουν, ζώντας έναν «καθημερινό εμφύλιο» με την ύπαρξη μας και την κοινωνία. Περίσσιος χρόνος για όνειρα, εμπνεύσεις, ελπίδες, οράματα, αλλά και για μαθητικές «αμαρτίες» δεν υπάρχει. Η «Συννεφούλα» κόπηκε!
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου