Αλέξης Τσίπρας, ένα brand με ... ημερομηνία λήξης.

Άρθρο της Στέλλας Παπαμιχαήλ - Δημοσιογράφου

Δημοσκοπικά ο «μήνας του μέλιτος» για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει μάλλον περάσει, καθώς οι περισσότεροι δείκτες στην αποδοχή των κυβερνητικών πολιτικών έχουν μειωθεί, με σημεία αιχμής τους χειρισμούς στην οικονομία, την ασφάλεια και το μεταναστευτικό.  Την ίδια ώρα, ο Αλέξης Τσίπρας απολαμβάνει υψηλά ποσοστά δημοτικότητας και δείχνει ότι παίζει σε γήπεδο χωρίς αντίπαλο. Το προφίλ των υπολοίπων αρχηγών της αντιπολίτευσης είτε φθίνει όπως του Αντώνη Σαμαρά, είτε παραμένει στάσιμο, όπως του Σταύρου Θεοδωράκη ή του Βαγγέλη Βενιζέλου.

Τα κυβερνητικά λάθη διαδέχονται το ένα το άλλο, οι προεκλογικές με τις μετεκλογικές αντιφάσεις διογκώνονται συνεχώς και η αγωνία για την συμφωνία με τους εταίρους έχει χτυπήσει «κόκκινο». Ωστόσο, ο πρωθυπουργός παραμένει το ισχυρό χαρτί της κυβέρνησης και η φθορά δεν τον έχει αγγίξει, παρότι δεν «ευνοείται» από ανέφελη κριτική των μέσων ενημέρωσης, όπως συνέβαινε στο παρελθόν με τους προηγούμενους προκατόχους του.

Στις πλέον επώδυνες κυβερνητικές επιλογές, όπως η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου για την μεταφορά των ταμειακών διαθέσιμων φορέων του δημοσίου για τις έκτακτες ανάγκες της οικονομίας, ο Αλέξης Τσίπρας δεν βγήκε μπροστά για να την  υπερασπιστεί και άφησε τον Δημήτρη Μάρδα να βγάλει το φίδι από την τρύπα.

Στο παραλήρημα των φραστικών και άλλων ατοπημάτων Υπουργών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ για την τρομοκρατία, τους λαθρομετανάστες, την άμυνα της χώρας, την παιδεία και την οικονομία, δηλαδή στο σύνολο της πολιτικής, ο Αλέξης Τσίπρας με την παρουσία του και τις παρεμβάσεις του μοιάζει ο πλέον σοβαρός. Κάτι σαν το ρητό, στους τυφλούς ο «μονόφθαλμος».

Μοιάζει σαν τον μαέστρο που θέλει να διευθύνει μια ορχήστρα, στην οποία ωστόσο ο κάθε μουσικός παίζει στους δικούς του ρυθμούς και τόνους και στο τέλος το τραγούδι φαλτσάρει…  Τα νταούλια βαράνε ασυντόνιστα, κάνοντας μόνο φασαρία, και τελικά εμείς χορεύουμε στο ζουρνά του Ντράγκι, της Μέρκελ και της παρέας τους.

Όπως και να χει η αποτυχία της ορχήστρας πάντα χρεώνεται στον μαέστρο, έστω και αν εκείνος φρόντισε να δείξει ότι είχε καλή πρόθεση να φέρει σε πέρας την παράσταση….