Του Θανάση Παπαμιχαήλ - Επικοινωνιολόγου
Ο Έλληνας πολιτικός, παρά την απαξίωση του επαγγέλματος του τον τελευταίο καιρό είναι από μόνος του ένα ισχυρό brand name.
Και δεν μιλάμε μόνο για τους τριακόσιους της Βουλής αλλά και για όλους όσοι ασχολούνται με τα κοινά όπως Περιφερειάρχες, Αντιπεριφερειάρχες, Δήμαρχοι, Αντιδήμαρχοι και μέλη δεκάδων οργανισμών και συνδικαλιστές.
Ο πολιτικός του 2011, δεν μοιάζει με τον πολιτικό της δεκαετίας του Γκόρτσου και του Μαντά, πρωταγωνιστές των αγαπημένων ελληνικών ταινιών της δεκαετίας του ’60 και ’70.
Ο σύγχρονος πολιτικός του 2011 πρέπει να έχει μεγαλύτερη προστιθέμενη αξία στην εικόνα του, να πιστεύει με πάθος στο όραμα του, να παίρνει ρίσκο, να δημιουργεί το νέο που έχει ανάγκη ο πολίτης.
Ο σύγχρονος πολιτικός δεν φοβάται να πει την αλήθεια στον ψηφοφόρο του, να σπάει τους κανόνες που πρέπει να σπάσουν, να προτιμά τα δύσκολα.
Να φροντίζει τον εαυτό του κρατώντας τον πάντα σε φόρμα για να είναι πάντα στην πρώτη γραμμή.
Να ακούει περισσότερο, να μιλάει λιγότερο και να προσέχει την υπερ-έκθεση του στα Μέσα. Φυσικά, για να υπάρχει θα πρέπει να ακούγεται.
Το brand ενός πολιτικού λειτουργεί σε δύο επίπεδα. Και στο είναι και στο φαίνεσθαι.
Όλοι οι σημερινοί πολιτικοί για να παραμείνουν στη σκηνή θα πρέπει να κάνουν επανασχεδιασμό της εικόνας τους. Το γνωστό μας re-branding.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου