Oι Μνηστήρες περισσεύουν, η Ηγεσία απούσα, το Κόμμα στην "εντατική"! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

Υπάρχουν στιγμές στην πολιτική ζωή ενός κόμματος που η εικόνα μιλάει από  μόνη της. Ηγεσία απούσα, στελέχη σε παράταξη μάχης και μια παράταξη που μοιάζει περισσότερο με θάλαμο ανάνηψης  παρά με ζωντανό πολιτικό οργανισμό. 

Όταν οι μνηστήρες περισσεύουν, δεν έχουμε έκρηξη ενδιαφέροντος, έχουμε διάλυση κέντρου βάρους. Γιατί όπου δεν υπάρχει στιβαρή ηγεσία, υπάρχει κενό. Και το κενό πάντοτε γεμίζει από θόρυβο, όχι από προοπτική.

Το κόμμα θυμίζει ασθενή διασωληνωμένο, που αντί για θεραπεία δέχεται διαρκώς ενέσεις προσωπικών ατζεντών. Ο καθένας δηλώνει έτοιμος να «αναλάβει», αλλά κανείς δεν δείχνει ικανός να ενώσει. Ο πολιτικός διάλογος υποκαθίσταται από υπόγειες διαρροές, τα κομματικά όργανα παρακάμπτονται, και η κοινωνία παρακολουθεί μια εσωτερική σύγκρουση που δεν παράγει ούτε πολιτική, ούτε ελπίδα.

Ένα κόμμα που βρίσκεται «στην εντατική» δεν χρειάζεται απλώς νέες φιλοδοξίες. Χρειάζεται οξυγόνο πολιτικής ουσίας, καθαρό στρατηγικό στόχο και ένα αφήγημα που να μιλά στους πολίτες. Αντί γι’ αυτό, πολλές φορές βλέπουμε μια εσωστρέφεια που παγιδεύει την παράταξη σε μικροπολιτικές διαμάχες, σε προσωπικές στρατηγικές και σε έναν διαρκή αγώνα εντυπώσεων. 

Ο δημόσιος λόγος κατακερματίζεται και ο πολίτης αδυνατεί να δει το συλλογικό όραμα πίσω από τις προσωπικές φιλοδοξίες.

Όταν η ηγεσία λείπει, εμφανίζεται το κενό εξουσίας. Και το κενό αυτό ποτέ δεν μένει άδειο. Το καλύπτουν πρόσωπα που αναζητούν ρόλο, στελέχη που δοκιμάζουν τα όριά τους, ομάδες που προσπαθούν να επιβάλουν την ατζέντα τους. Όμως ένα κόμμα δεν αναγεννάται με πολλούς «ενδιαφερόμενους» αλλά με λίγους αποφασισμένους και με μια ηγεσία που μπορεί να μετατρέψει τη διαφωνία σε δημιουργική ζύμωση, όχι σε εσωτερικό πόλεμο.

Αν το κόμμα θέλει πραγματικά να βγει από την εντατική, πρέπει να σταματήσει να λειτουργεί σαν ανοιχτή αγορά φιλοδοξιών. Να αποδείξει ότι υπάρχει συλλογικό σχέδιο, ότι οι προτάσεις προηγούνται των προσώπων, ότι η χώρα έχει λόγους να το ακούσει ξανά. Και αυτό δεν το κάνουν οι πολλοί πρόθυμοι, αλλά οι λίγοι αποφασισμένοι.

Γιατί στο τέλος, οι πολίτες δεν αναζητούν άλλον έναν μνηστήρα. 

Αναζητούν ηγεσία. Και αυτή, σήμερα, λείπει κραυγαλέα.