Η "αμνησία" Αυτοδιοικητικών όταν πιάσουν "καρέκλα" στην Κεντρική Εξουσία! Άρθρο του Θανάσης Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος- Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

 

Η σχέση της τοπικής αυτοδιοίκησης με τη κεντρική εξουσία υπήρξε ανέκαθεν προβληματική. 

Παρά τις διακηρύξεις για αποκέντρωση, οικονομική αυτοτέλεια, αυτονομία και ενίσχυση του ρόλου των Δήμων και Περιφερειών, οι τοπικοί θεσμοί λειτουργούν περισσότερο ως διαχειριστές "εντολών"  της κάθε κυβέρνησης, παρά ως θεσμοί με δική τους βούληση και ευθύνη.

Η Αυτοδιοίκηση ενώ είναι ο θεσμός που βρίσκεται πιο κοντά στον πολίτη, κατανοεί άμεσα τα προβλήματα και έχει τη δυνατότητα να προσφέρει λύσεις ευέλικτες και προσαρμοσμένες στις πραγματικές ανάγκες, λειτουργεί σαν εκτελεστικός βραχίονας των διαφόρων υπουργείων και μέσα σε ένα θεσμικό πλαίσιο γεμάτο ασάφειες και αγκυλώσεις. 

Πολύ απλά γιατί το κράτος -υπερκηδεμόνας δεν εμπιστεύεται την τοπική αυτοδιοίκηση. 

Στην κυριολεξία δεν την αφήνει να ανασάνει. Αποκέντρωση στα λόγια αλλά συγκεντρωτισμός στην πράξη. 

Ακόμη πιο οξύμωρη είναι η στάση αρκετών προσώπων που ενώ ξεκίνησαν από την τοπική αυτοδιοίκηση και γνώρισαν από πρώτο χέρι της δυσκολίες μόλις κατέλαβαν θέσεις στην κεντρική εξουσία υιοθέτησαν πλήρως τη λογική της απόστασης, και της απαξίας από το χώρο που τους ανέδειξε πολιτικά. 

Στην πολιτική -όπως και στη ζωή-η πορεία ενός ανθρώπου κρίνεται όχι από τις θέσεις που καταλαμβάνει αλλά από τη μνήμη και την ευγνωμοσύνη που δείχνει για το από  που ξεκίνησε. Σύνηθες  είναι το φαινόμενο, στελέχη που αναδείχθηκαν μέσα από την αυτοδιοίκηση μόλις φόρεσαν το "κουστούμι" του βουλευτή ή υπουργού, λησμόνησαν εντελώς τη διαδρομή τους.

Ξέχασαν τα μικρά αλλά ζωτικά προβλήματα της καθημερινότητας που τους απασχολούσαν όπως δρόμοι με λακκούβες, σχολεία χωρίς φύλαξη, την γάγγραινα της γραφειοκρατίας. 

Ξέχασαν την πιο ουσιαστική μορφή της πολιτικής, τον άνθρωπο, τον πολίτη. Γιατί στις μεγάλες "καρέκλες" ο πολίτης δεν είναι πρόσωπο, με όνομα, ανάγκες και φωνή αλλά στατιστικό στοιχείο και κατηγορία κοινού! Η μνήμη όμως δεν είναι πολυτέλεια για ένα πολιτικό είναι καθήκον. 

Όταν κάποιος που έχει βιώσει τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας και αρνείται να τις υπερασπιστεί από τη νέα του θέση, τότε το πρόβλημα δεν είναι μόνο πολιτικό αλλά και αξιακό. 

Ως  Επαγγελματίας στο χώρο της επικοινωνίας για περισσότερες από δύο δεκαετίες, δίπλα στην αυτοδιοίκηση γνώρισα τι σημαίνει "πολιτική με πρόσωπο".  Έμαθα πως η εμπιστοσύνη των πολιτών χτίζεται μέρα με τη μέρα και όχι με μεγάλα λόγια αλλά με μικρές πράξεις. Με συνέπεια με παρουσία και με ενσυναίσθηση.

 Όποιος ανέβηκε πολιτικά, χάρη στην Αυτοδιοίκηση έχει χρέος να της μείνει πιστός. Να την υπηρετεί στην πράξη και από τις πιο υψηλές θέσεις. Διαφορετικά απλά θα περάσει και θα χαθεί...  Η πολιτική δεν είναι σκαλοπάτι για προσωπική ανέλιξη. 

Είναι κύκλος ευθύνης που ξεκινά από την κοινωνία και επιστρέφει σε αυτήν. 

Η Αυτοδιοίκηση χρειάζεται ουσιαστική θεσμική αναγνώριση, πραγματικούς πόρους και ανθρώπους που δεν ξεχνούν όταν ανέβουν πολιτικά σκαλοπάτια.

Δεν έχει ανάγκη ούτε από "προστάτες" ούτε από αμνήμονες πολιτικούς, που ξεχνούν τις ρίζες τους.

(Άρθρο από τη σειρά των άρθρων "Σκέψεις ενός Επικοινωνιολόγου")!