Στο ποίημα του Καβάφη «Περιμένοντας τους Βαρβάρους» ο ποιητής επιχειρεί την πρώτη του έξοδο από τα μικρά δράματα της έγκλειστης ψυχής προς το κοινωνικό επίπεδο. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, διάσημος αρθρογράφος εφημερίδας παγκόσμιας κυκλοφορίας, έγραψε πριν από χρόνια ότι «οι αλυσίδες συνηθειών, είναι πολύ ελαφριές για να τις νοιώσουμε, μέχρι να γίνουν πολύ βαριές για να τις σπάσουμε».
Στα καθ’ ημάς τώρα. Ζούμε εδώ και αρκετό καιρό σε «καραντίνα» λόγω της επιδημίας του κορωνοϊού. Με sms και χαρτάκι, κυκλοφορούμε και πληρώνουμε πρόστιμα, αν παρανομήσουμε. Με την υγεία των πολιτών δεν παίζουμε, είναι το πρόσχημα που επικαλούνται οι δικοί μας «Βάρβαροι». Κι εμείς, το συνηθίσαμε και με γενναιότητα το αντιμετωπίζουμε. Αναγκαίο καλό, σύμφωνα και με το γνωστό σύνθημα πολιτικού κόμματος που συγκυβέρνησε αλλά στη συνέχεια διαλύθηκε.
Στην καθημερινή ενημέρωση μας, ακούμε την ίδια ερώτηση από τους δημοσιογράφους. Πότε θα έχουμε άρση των περιοριστικών μέτρων. Πότε θα επιστρέψουμε στην καθημερινότητα. Πότε θα βγαίνουμε έξω, χωρίς το φόβο του «μπαμπούλα» και άλλα που αφορούν την «επόμενη» μέρα. Μέχρι σήμερα, απαντήσεις δεν παίρνουμε αλλά κάτι μεσοβέζικες δηλώσεις του τύπου, «θα δείξει η καμπύλη του κορωνοϊού», «εξαρτάται από το πόσο πειθαρχημένα παιδιά είμαστε», «θα α ξαναπούμε μόλις περάσουν οι επόμενες κρίσιμες μέρες»!
Στην αγορά των κλισέ υπεκφυγής, υπάρχει υλικό για όλα τα θέματα.
Προσωπικά, τρέμω στην ιδέα της άρσης των περιοριστικών μέτρων, και της επιστροφής στην κανονικότητα για όσα θα ακολουθήσουν.
Τρέμω στην ιδέα ότι θα μιλάμε για το παρόν, την καθημερινή επιβίωση, τα προβλήματα ατομικών χρεών και αδυναμίες υποχρεωτικών πληρωμών φόρων και υποχρεώσεων. Ούτε κουβέντα για πιθανό ελπιδοφόρο μέλλον.
Τρέμω στην ιδέα ότι θα ξαναγεμίσουν οι τηλεοπτικές οθόνες, με τα πρόσωπα των γνωστών αγνώστων πολιτικών ταγών μας, λέγοντας τα γνωστά τους πολιτικά τροπάρια. Οι μέχρι σήμερα, επιστήμονες γιατροί, ερευνητές και επιδημιολόγοι, που μας κρατούσαν σε ένα υψηλό επίπεδο την ποιότητα των τηλεοπτικών εκπομπών, θα περάσουν στην ιστορία.
Τρέμω στην ιδέα ότι θα ξαναρχίσουν πάλι οι ατελείωτες συζητήσεις των πολιτικών αρχηγών στο Κοινοβούλιο με τις γνωστές αντιπαραθέσεις και κοκορομαχίες. Οι πρόσφυγες, οι μετανάστες, οι ρομά και άπαντες οι κατατρεγμένοι της κοινωνίας, θα γίνουν και πάλι εργαλεία φθηνού ανθρωπισμού και ανέξοδης επίδειξης αντιαυταρχισμού.
Τρέμω στην ιδέα ότι η γλώσσα του σώματος, θα πρέπει να επικαιροποιηθεί για τους πολιτικούς. Το βασικό τους όπλο, η χειραψία με τον πολίτη, συνταξιοδοτήθηκε. Με τους αγκώνες η «ζωντανή» επαφή.
Τρέμω στην ιδέα ότι οι καλοκάγαθες προθέσεις και ο άδολος ανθρωπισμός των εχόντων την εξουσία, δεν αρκούν να καθησυχάσουν τα άγχη και αγωνίες των χιλιάδων νέων ανέργων. Ούτε τα κάθε είδους επιδόματα και ενισχύσεις που θα δοθούν.
Τρέμω στην ιδέα ότι θα ξεκινήσουν και πάλι οι κλοπές και οι ληστείες λόγω ύπαρξης οικονομικής δραστηριότητας και θα αποτελούν πλέον, μέρος των καθημερινών ειδήσεων. Με τα «μούτρα» στη δουλειά θα πέσουν οι επαΐοντες του κλάδου.
Τρέμω στην ιδέα ότι το άνοιγμα των μικρών καταστημάτων δεν θα «ανοίξει» και την αγορά. Χρήμα δεν υπάρχει, άνθρωποι θα κυκλοφορούν φοβισμένοι και θα περιορίσουν τις αγορές στα απολύτως αναγκαία.
Τρέμω στην ιδέα ότι και για την πιθανότητα να ξαναπάμε σε εκλογές για δήθεν ανεπαρκή πολιτική νομιμοποίηση ώστε να παρθούν νέα μέτρα, ίσως και μνημόνια, για την αντιμετώπιση της κρίσης. Στο μέσον του ποταμού δεν αλλάζεις άλογο. Ότι σου έλαχε.
Τρέμω στην ιδέα μήπως μετά την άρση των μέτρων εκφράσουμε και πάλι τον τελευταίο στίχο του Κώστα Βάρναλη «Και τώρα τι θα γέννουμε χωρίς τα μέτρα. Η καραντίνα ήταν μια κάποια λύση»!
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου