Τον τίτλο από το περίφημο ποίημα του J.R. Kipling «ΑΝ» του Άγγλου λογοτέχνη και ποιητή διάλεξε η στήλη για να περάσει το δικό της αφήγημα για τα τεκταινόμενα στην πολιτική ζωή του τόπου αλλά και ως ακραία επιβεβαίωση του ξεπεσμού του συνόλου του πολιτικού μας συστήματος.
Τα στόματα άνοιξαν, οι αποκαλύψεις ξεπέρασαν κάθε όριο φαντασίας, οι ευθύνες μετατίθενται από τον Άννα στον Καϊάφα και άπαντες αποστρέφονται τα φώτα της δημοσιότητας. Κάποιοι βρίσκονται σε ομηρεία, άλλοι ανησυχούν για το πολιτικό τους μέλλον και αρκετοί για «δικαστικές διώξεις» με ποινές ανησυχητικές. Και όλο το υγιές πολιτικό προσωπικό και το σύνολο των πολιτών διερωτάται ΑΝ…
ΑΝ μια κυβέρνηση που δεν έχει τον έλεγχο «πεζοδρομίου» τολμούσε να περάσει το ένα δέκατο των φορολογικών μέτρων από το κοινοβούλιο, θα έπαιρνε ψήφο εμπιστοσύνης, αυτοβοεί και αμελλητί;
ΑΝ κάποια στελέχη «νεόγεροι» της πολιτικής που επιδιώκουν να ακολουθήσουν προσωπική ατζέντα δείχνοντας ανυπακοή στις επιθυμίες του αρχηγού του κόμματος σφυρίζοντας αδιάφορα, ο αρχηγός δεν θα πρέπει να τους βγάλει «εκτός κόμματος» πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις; Σε γνωστό κεντροδεξιό κόμμα τέτοιου είδους φαινόμενα ανθούσαν, ανθούν και συγχωρούνται. Σε κάποιες περιπτώσεις και επιβραβεύονται σε καλύτερες θέσεις.
ΑΝ μια αντιπολίτευση αλλάζει το αφήγημά της με όρους καθημερινής ή δημοσκοπικής επικαιρότητας από θέμα σε θέμα, θα μπορούσε ποτέ να πείσει για την επόμενη μέρα της δικής της διακυβέρνησης, τους πολίτες;
ΑΝ μια στρατιά Υπουργών και πρωτοκλασάτων στελεχών σε συνεργασία με τον πρόεδρο του κόμματος και πρωθυπουργό επαίρονται ότι δεν είναι κλέφτες αλλά μόνο ψεύτες θα ακούγαμε τις καθημερινές εξαγγελίες τους και στο διηνεκές τις υποσχέσεις τους ή θα τους πετάγαμε έξω, όπως τη μπάλα στην εξέδρα;
ΑΝ οι επιλογές μιας κυβέρνησης καθόριζαν ένα δυσοίωνο μέλλον για τη χώρα χωρίς την έγκριση των πολιτών θα περιμέναμε την εκάστοτε αντιπολίτευση να προτείνει εξεταστικές επιτροπές ή θα παίρναμε την χώρα στα χέρια μας με δημοκρατικές διαδικασίες φυσικά!
ΑΝ οι «ανοησίες» περί παράλληλου νομίσματος, η γραφικότητα ενός τέως υπουργού – εισηγητή της νέας δραχμής, η ελαφρότητα των υπευθύνων περί ηρωικής ρήξης, η ανοχή, το «αλισβερίσι» τα νομικά παραθυράκια είναι μόνο για τους πηγαίους τίτλους των εφημερίδων και των τηλεοπτικών ειδήσεων τότε ως πολίτες είμαστε άξιοι της κατάντιας μας και ως χώρα δεν σωζόμαστε με τίποτα!
ΑΝ είχαμε την τύχη να έχουμε στο κοινοβούλιο πολιτικούς με νοοτροπία «αστού» και όχι με νοοτροπία «χωριάτη» τότε η εικόνα του θα ήταν τότε καλύτερη. Οι «χωριάτες» πολιτικοί τα θέλουν όλα και να τα έχουν καλά με όλους. Και σχέσεις με τις ασθενείς τάξεις των πολιτών και με την πλουτοκρατία. Θεωρούν τη χώρα «τσιφλίκι» τους για να σιτίζονται γενεές δεκατέσσερις. Παντρεύουν, βαφτίζουν και κουμπαριάζουν με δεκάδες οικογένειες, μετρώντας τα κουκιά – ψηφαλάκια σε κάθε τους ενέργεια. Ύαινες της πολιτικής!
Τα στόματα άνοιξαν, οι αποκαλύψεις ξεπέρασαν κάθε όριο φαντασίας, οι ευθύνες μετατίθενται από τον Άννα στον Καϊάφα και άπαντες αποστρέφονται τα φώτα της δημοσιότητας. Κάποιοι βρίσκονται σε ομηρεία, άλλοι ανησυχούν για το πολιτικό τους μέλλον και αρκετοί για «δικαστικές διώξεις» με ποινές ανησυχητικές. Και όλο το υγιές πολιτικό προσωπικό και το σύνολο των πολιτών διερωτάται ΑΝ…
ΑΝ μια κυβέρνηση που δεν έχει τον έλεγχο «πεζοδρομίου» τολμούσε να περάσει το ένα δέκατο των φορολογικών μέτρων από το κοινοβούλιο, θα έπαιρνε ψήφο εμπιστοσύνης, αυτοβοεί και αμελλητί;
ΑΝ κάποια στελέχη «νεόγεροι» της πολιτικής που επιδιώκουν να ακολουθήσουν προσωπική ατζέντα δείχνοντας ανυπακοή στις επιθυμίες του αρχηγού του κόμματος σφυρίζοντας αδιάφορα, ο αρχηγός δεν θα πρέπει να τους βγάλει «εκτός κόμματος» πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις; Σε γνωστό κεντροδεξιό κόμμα τέτοιου είδους φαινόμενα ανθούσαν, ανθούν και συγχωρούνται. Σε κάποιες περιπτώσεις και επιβραβεύονται σε καλύτερες θέσεις.
ΑΝ μια αντιπολίτευση αλλάζει το αφήγημά της με όρους καθημερινής ή δημοσκοπικής επικαιρότητας από θέμα σε θέμα, θα μπορούσε ποτέ να πείσει για την επόμενη μέρα της δικής της διακυβέρνησης, τους πολίτες;
ΑΝ μια στρατιά Υπουργών και πρωτοκλασάτων στελεχών σε συνεργασία με τον πρόεδρο του κόμματος και πρωθυπουργό επαίρονται ότι δεν είναι κλέφτες αλλά μόνο ψεύτες θα ακούγαμε τις καθημερινές εξαγγελίες τους και στο διηνεκές τις υποσχέσεις τους ή θα τους πετάγαμε έξω, όπως τη μπάλα στην εξέδρα;
ΑΝ οι επιλογές μιας κυβέρνησης καθόριζαν ένα δυσοίωνο μέλλον για τη χώρα χωρίς την έγκριση των πολιτών θα περιμέναμε την εκάστοτε αντιπολίτευση να προτείνει εξεταστικές επιτροπές ή θα παίρναμε την χώρα στα χέρια μας με δημοκρατικές διαδικασίες φυσικά!
ΑΝ οι «ανοησίες» περί παράλληλου νομίσματος, η γραφικότητα ενός τέως υπουργού – εισηγητή της νέας δραχμής, η ελαφρότητα των υπευθύνων περί ηρωικής ρήξης, η ανοχή, το «αλισβερίσι» τα νομικά παραθυράκια είναι μόνο για τους πηγαίους τίτλους των εφημερίδων και των τηλεοπτικών ειδήσεων τότε ως πολίτες είμαστε άξιοι της κατάντιας μας και ως χώρα δεν σωζόμαστε με τίποτα!
ΑΝ είχαμε την τύχη να έχουμε στο κοινοβούλιο πολιτικούς με νοοτροπία «αστού» και όχι με νοοτροπία «χωριάτη» τότε η εικόνα του θα ήταν τότε καλύτερη. Οι «χωριάτες» πολιτικοί τα θέλουν όλα και να τα έχουν καλά με όλους. Και σχέσεις με τις ασθενείς τάξεις των πολιτών και με την πλουτοκρατία. Θεωρούν τη χώρα «τσιφλίκι» τους για να σιτίζονται γενεές δεκατέσσερις. Παντρεύουν, βαφτίζουν και κουμπαριάζουν με δεκάδες οικογένειες, μετρώντας τα κουκιά – ψηφαλάκια σε κάθε τους ενέργεια. Ύαινες της πολιτικής!
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου