Η εικόνα παραμένει η ίδια απελπιστική επτά χρόνια των Μνημονίων με ελάχιστα πράγματα να προχωράνε κι αυτά σε ρυθμό «αραμπά». Η ύφεση μεγαλώνει, η ανεργία καλπάζει ανεξέλεγκτη, οι ανέστιοι πολλαπλασιάζονται, οι νέοι επιστήμονες ξενιτεύονται, οι πολίτες αγκομαχούν στην ανηφόρα της καθημερινότητας, οι συνταξιούχοι παραλύουν στο άκουσμα των νέων μέτρων και οι επενδυτές που θα μας σώσουν έχουν χάσει όλες τις πτήσεις για τον προορισμό Ελλάδα!
Οι απαιτήσεις των δανειστών για μέτρα λιτότητας καταβαράθρωσαν την στηριγμένη σε «ψεύτικα» πόδια Ελληνική οικονομία. Και οι Έλληνες πληρώνουμε το σκληρό τίμημα της έλλειψης ανάπτυξης. Οι παλαιές όμορφες ημέρες, αναπροσαρμογής μισθών και συντάξεων προς τα πάνω έμειναν στις αναμνήσεις των παλαιότερων εργαζομένων. Οι νεώτεροι εργαζόμενοι μετά βίας να βρουν αξιοπρεπή δουλειά. Στις ουρές των γραφείων ευρέσεως εργασίας για ντελίβερι ή για βοηθούς αποθηκάριου, περιμένουν αρχιτέκτονες και δικηγόροι. Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη έχει μεταλλαχθεί σε αυτοάνοσο νόσημα. Της φτώχειας!
Κάτω από αυτές τις συνθήκες ο ιδιωτικός τομέας βαδίζει οσονούπω στο να κατεβάσει ρολά μια και είναι ο κυριότερα πληττόμενος χώρος, στο «μπρα ντε φερ» μεταξύ δανειστών και κυβέρνησης. Προφανώς προέχει η σωτηρία της χώρας και η παραμονή στην Ε.Ε. των χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων με ή χωρίς αντικείμενο εργασίας. Εκτός κι αν η πρωτοδεύτερη φορά αριστερά μας εκπλήξει και πάλι μειώνοντας τον αριθμό των «εκλεκτών παιδιών» του Δημοσίου. Ουδέν κακόν αμιγές καλού όπως έλεγαν και οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Αρκεί να το ζητήσουν οι Τροϊκανοί, δηλαδή οι θεσμοί, όπως ζήτησαν και το αφορολόγητο.
Αν δεν υπάρξει σαφής στρατηγική πολιτική με το λιγότερο δεκαετή ορίζοντα, το πλοίο που λέγεται Ελλάδα θα βυθιστεί και αντί για σωσίβια ελάφρυνσης του χρέους θα μας φορτώσουν με το σύνολο των χρεών μας και με πρόσθετο τόκο για τα χαμένα χρόνια. Όσο για τους πολιτικούς μας, για λίγο λοξοδρομούν στην ειλικρίνεια και μετά επιστρέφουν στην ίδια γλώσσα, στο ίδιο απύθμενο θράσος και στα ίδια ψέματα. Οι πολίτες αργά αλλά σταθερά αποδεικνύουν ότι έχουν χάσει την εμπιστοσύνη προς το πολιτικό σύστημα και στρέφονται σε ακραίες επιλογές, αδιαφορώντας αν τις πληρώσουν ακριβά αργότερα.
Στη Ζιμπάμπουε το κατά κεφαλήν εισόδημα ανέρχεται σε 350 ευρώ το χρόνο! Είναι γνωστό ότι στην οικονομία η κατανάλωση είναι συνάρτηση με την παραγωγή. Γι αυτό και πρέπει να μας απασχολεί πως θα αυξήσουμε την παραγωγή και όχι να κλαίμε πάνω στο «χυμένο γάλα» δηλαδή στη χαμένη κατανάλωση. Αν δεν γίνουμε παραγωγικοί και δεν προχωρήσουν οι διορθωτικές μεταρρυθμίσεις, τότε θα θεωρούνται πλέον του δέοντος ελκυστικοί, οι μισθοί και οι συντάξεις Βουλγαρίας, δηλαδή στο επίπεδο των 150 ευρώ το μήνα.
Ο χρόνος πιέζει. Οι αποφάσεις πρέπει να ληφθούν άμεσα. Τα πολιτικά κόμματα θα πρέπει να σταματήσουν να σκιαμαχούν. Τα λυκόπουλα και οι γερόλυκοι της πολιτικής να «συναντηθούν», να συμμαχήσουν, να τουιτάρουν λιγότερο και να δουλεύουν περισσότερο και να μας βγάλουν από το «αυτοκτονικό» μονοπάτι που μας έχουν ρίξει. Από κοινού και ομοθυμαδόν! Διαφορετικά όσο κι αν βαφτίζουν τα νέα επαχθή βάρη ως το τέλος της μνημονιακής εποχής, να ξέρουν ότι δεν είμαστε πλέον «αμνοί». Ξυπνήσαμε!
Οι απαιτήσεις των δανειστών για μέτρα λιτότητας καταβαράθρωσαν την στηριγμένη σε «ψεύτικα» πόδια Ελληνική οικονομία. Και οι Έλληνες πληρώνουμε το σκληρό τίμημα της έλλειψης ανάπτυξης. Οι παλαιές όμορφες ημέρες, αναπροσαρμογής μισθών και συντάξεων προς τα πάνω έμειναν στις αναμνήσεις των παλαιότερων εργαζομένων. Οι νεώτεροι εργαζόμενοι μετά βίας να βρουν αξιοπρεπή δουλειά. Στις ουρές των γραφείων ευρέσεως εργασίας για ντελίβερι ή για βοηθούς αποθηκάριου, περιμένουν αρχιτέκτονες και δικηγόροι. Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη έχει μεταλλαχθεί σε αυτοάνοσο νόσημα. Της φτώχειας!
Κάτω από αυτές τις συνθήκες ο ιδιωτικός τομέας βαδίζει οσονούπω στο να κατεβάσει ρολά μια και είναι ο κυριότερα πληττόμενος χώρος, στο «μπρα ντε φερ» μεταξύ δανειστών και κυβέρνησης. Προφανώς προέχει η σωτηρία της χώρας και η παραμονή στην Ε.Ε. των χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων με ή χωρίς αντικείμενο εργασίας. Εκτός κι αν η πρωτοδεύτερη φορά αριστερά μας εκπλήξει και πάλι μειώνοντας τον αριθμό των «εκλεκτών παιδιών» του Δημοσίου. Ουδέν κακόν αμιγές καλού όπως έλεγαν και οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Αρκεί να το ζητήσουν οι Τροϊκανοί, δηλαδή οι θεσμοί, όπως ζήτησαν και το αφορολόγητο.
Αν δεν υπάρξει σαφής στρατηγική πολιτική με το λιγότερο δεκαετή ορίζοντα, το πλοίο που λέγεται Ελλάδα θα βυθιστεί και αντί για σωσίβια ελάφρυνσης του χρέους θα μας φορτώσουν με το σύνολο των χρεών μας και με πρόσθετο τόκο για τα χαμένα χρόνια. Όσο για τους πολιτικούς μας, για λίγο λοξοδρομούν στην ειλικρίνεια και μετά επιστρέφουν στην ίδια γλώσσα, στο ίδιο απύθμενο θράσος και στα ίδια ψέματα. Οι πολίτες αργά αλλά σταθερά αποδεικνύουν ότι έχουν χάσει την εμπιστοσύνη προς το πολιτικό σύστημα και στρέφονται σε ακραίες επιλογές, αδιαφορώντας αν τις πληρώσουν ακριβά αργότερα.
Στη Ζιμπάμπουε το κατά κεφαλήν εισόδημα ανέρχεται σε 350 ευρώ το χρόνο! Είναι γνωστό ότι στην οικονομία η κατανάλωση είναι συνάρτηση με την παραγωγή. Γι αυτό και πρέπει να μας απασχολεί πως θα αυξήσουμε την παραγωγή και όχι να κλαίμε πάνω στο «χυμένο γάλα» δηλαδή στη χαμένη κατανάλωση. Αν δεν γίνουμε παραγωγικοί και δεν προχωρήσουν οι διορθωτικές μεταρρυθμίσεις, τότε θα θεωρούνται πλέον του δέοντος ελκυστικοί, οι μισθοί και οι συντάξεις Βουλγαρίας, δηλαδή στο επίπεδο των 150 ευρώ το μήνα.
Ο χρόνος πιέζει. Οι αποφάσεις πρέπει να ληφθούν άμεσα. Τα πολιτικά κόμματα θα πρέπει να σταματήσουν να σκιαμαχούν. Τα λυκόπουλα και οι γερόλυκοι της πολιτικής να «συναντηθούν», να συμμαχήσουν, να τουιτάρουν λιγότερο και να δουλεύουν περισσότερο και να μας βγάλουν από το «αυτοκτονικό» μονοπάτι που μας έχουν ρίξει. Από κοινού και ομοθυμαδόν! Διαφορετικά όσο κι αν βαφτίζουν τα νέα επαχθή βάρη ως το τέλος της μνημονιακής εποχής, να ξέρουν ότι δεν είμαστε πλέον «αμνοί». Ξυπνήσαμε!
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου