Ηγεσία από σόι, από τζάκι, από κομματική επετηρίδα ή από μεταγραφή!

Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

Νεποτισμός, οικογενειοκρατία, φαινόμενα μεσαιωνικά, κομματικές επετηρίδες, μεταγραφικά δικαιώματα, ευδοκιμούν στα πολιτικά δρώμενα της χώρας μας, πάντα προς το συμφέρον της αντίστοιχης δυναστείας.

Μια μοναδική Ελληνική «ιδιαιτερότητα» επινόηση ισχυρών προσώπων πολιτικής προς επαγγελματική αποκατάσταση των γόνων και προώθησης τους σε ανώτερα αξιώματα, βουλευτές, αρχηγοί κομμάτων, και άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης. Ακόμη έχουμε μετακινήσεις – κωλοτούμπες στελεχών από τη μία παράταξη στην άλλη, άλλοτε για λόγους πολιτικής επιβίωσης και άλλοτε για ταχύτατη ανέλιξης τους σε θέσεις εξουσίας.

Ανάμεσα σε αυτό το σύνολο υποψηφίων καλούνται οι ψηφοφόροι βάσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης να εκλέξουν τον αρχηγό τους. Για κάποιους από τους υποψήφιους αρχηγούς το δυνατό τους «όπλο» είναι το γνωστό οικογενειακό όνομα ή κάποιο έργο που μπορεί να έχει αφήσει κάποιος από το γενεαλογικό του δέντρο με τα πλούσια πολιτικά φυλλώματα του και για κάποιους «αδιευκρίνιστους λόγους» ο ψηφοφόρος πρέπει να πιστέψει πως ο επίγονος του, είναι ικανός συνεχιστής.

Το κριτήριο δεν είναι η ικανότητα αλλά η αναγνωσιμότητα, ελέω οικογενείας ή τζακιού. Μικρή αξία έχει σε αυτές τις περιπτώσεις η προσωπικότητα, γιατί στην οικογενειοκρατία οι « επίγονοι» περιμένουν  να λάβουν τα σκήπτρα των αξιωμάτων σχεδόν νομοτελειακά. Σε όλες τις περιπτώσεις το οικογενειακό όνομα ανοίγει τον πολιτικό δρόμο πιο εύκολα στον κληρονόμο, αλλά για κάποιους στη συνέχεια αποδεικνύεται βαρίδι.

Εις το όνομα του όποιου πατρός, θα ψηφιστεί ο υιός, είναι ένα από τα ερωτήματα που θα απαντηθούν σε λίγες μέρες, έστω κι αν αρκετοί πολίτες έχουν την άποψη ότι η οικογενειοκρατία και ο νεποτισμός αποτελούν δυστυχώς ένα από τα ισχυρότερα συμπτώματα της γενικότερης νόσου του πολιτικού μας συστήματος και πολλές φορές συνδέθηκαν με το φαινόμενο της ανάπτυξης της διαφθοράς στην πολιτική.

Φυσικά, υπάρχουν περιπτώσεις που κληρονόμοι μεγάλων ονομάτων, μεγαλούργησαν προς δόξα των προγόνων τους. αλλά είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Στην άλλη πλευρά έχουμε έναν υποψήφιο αρχηγό με κομματικές ρίζες μακρόβιες. Ένας συνασπισμός ηρεμίας και ήπιου λόγου με έντονο ευρωπαϊκό χαρακτήρα, κατάλληλος για πρώτος καπετάνιος αλλά σε «γνωστά» νερά. Έχει την τύχη να έχει την αμέριστη συμπαράσταση του μεγαλύτερου μέρους του κομματικού μηχανισμού, αλλά την ατυχία να ψηφίζει η βάση. Μια βάση που δεν ξέρει κανένας ποια θα είναι, τι μέγεθος θα έχει και αν θα ψηφίσει το «αυτόν ξέρουμε, αυτός εμπιστευόμαστε»!

Όμως τα πράγματα σήμερα έχουν αλλάξει. Ο ψηφοφόρος δεν θέλει πια κλειστά κομματικά κλαμπ να παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή του ούτε φυτώρια «γόνων» και «επιγόνων».

Γιατί ο ψηφοφόρος σήμερα έχει πια την ωριμότητα,  ώστε να κρίνει τον ταγό του, όχι από τις γνωριμίες, τις υποσχέσεις και το όνομα, αλλά από το όραμα, τις γνώσεις και τις ικανότητες του για να τον βγάλει από το τέλμα. Αδιαφορεί πλήρως η πλειοψηφία των ψηφοφόρων για το χώρο προέλευσης και πολιτικού DNA του επόμενου αρχηγού της. Ζητά απεγνωσμένα να δει αποτελέσματα. Χόρτασε από λόγια! Ισχύει και για την επιλογή του αρχηγού η γνωστή ρήση «άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει τα ποντίκια»!