Ενώ η κοινωνία ωριμάζει, μέρος του πολιτικού προσωπικού και τηλεοπτικού τοπίου, σαπίζουν…!

 Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ - Επικοινωνιολόγου

Η αναγέννηση της χώρας και η συνέχιση της ευρωπαϊκής προοπτικής της, απαιτεί πρώτιστα αρκετές μεταρρυθμίσεις και ριζικές αλλαγές στην ποιότητα του “πολιτικού προσωπικού” και δευτερευόντως στην τηλεοπτική “ξηρασία” που βιώνουμε.

Στις ερχόμενες εθνικές εκλογές το πρώτο είναι ανέφικτο λόγω λίστας με βάση την κατάταξη των βουλευτών στις εκλογές του Ιανουαρίου. Αλλά και το δεύτερο ζητούμενο είναι αδύνατον λόγω περιορισμένου χρόνου για οποιαδήποτε αλλαγή είναι επιτακτική. Διαιωνίζεται, για μια ακόμη φορά, η αναπαραγωγή του παρελθόντος σε αντίθεση με την κοινωνία που έχει ωριμάσει και περιμένει το Νέο. Και στην ποιότητα του πολιτικού προσωπικού και στον τηλεοπτικό διάλογο που στην κυριολεξία δεν υποφέρεται.

“Κάθε λιμάνι και καημός” έλεγε ένα σουξέ παλαιότερης εποχής. Κάθε τηλεοπτικό κανάλι και μια διαφορετική Ελλάδα. Ένας διαφορετικός γυάλινος κόσμος ανάλογα με τα κομματικά γυαλιά των συμμετέχοντων και με τα στενότερα “συμφέροντα” που εξυπηρετεί κάθε κανάλι.

Συστημικά, αντισυστημικά, μνημονιακά, αντιμνημονιακά, κάνοντας ακόμη και επαναβάπτιση, θεσμοί αντί για Τρόικα, συμφωνία αντί για μνημόνιο και άλλα τραγελαφικά… όπως, ψηφίζουμε αλλά δεν στηρίζουμε, στηρίζουμε αλλά δεν ψηφίζουμε. Κουλουβάχατα! Και όλα αυτά τα ζούμε καθημερινά. Με ρεπορτάζ και εκπομπές που άλλοτε σε κάνουν να αισιοδοξείς και άλλοτε σε σπρώχνουν σε βαθειά κατάθλιψη, περιμένοντας το μοιραίο τέλος και το δικό σου και της χώρας. Σε κατακλύζουν εκ διαμέτρου αντίθετα συναισθήματα χαράς, λύπης και απελπισίας, ανάλογα με το ποιο κανάλι βλέπεις. Τα μόνα βασικά χαρακτηριστικά όλων των καναλιών είναι η υπέρμετρη αυτοπεποίθηση της αλήθειας, η διεκδίκηση του αλάθητου, ο ξερολισμός, η αλαζονεία και οι τηλεοπτικοί μαϊντανοί ενός πολιτικού συστήματος που έχει ζαλιστεί από τις πολλές κυβιστήσεις και έχει υποστεί έναν ανελέητο πολιτικό λυντσάρισμα.

Στα τηλεοπτικά καφενεία, στασίδι υπάρχει μονο για “γραφικούς” που πουλάνε τηλεθέαση. Με περισπούδαστο ύφος, βάζουν τις κασέτες των πολιτικών θέσεων του κόμματος που εκπροσωπούν και άλλοτε με ειρωνικό άλλοτε με καταγγελτικό τρόπο φωνασκούν, λαϊκίζουν, διακόπτουν άκομψα κάθε “παραθυράτο” γείτονα που έχει διαφορετική άποψη. Σε κάνουν να αναρωτιέσαι από που “ψωνίζουν τα ληγμένα!” Όλα για την τηλεθέαση κυρίως στην υπερβολή της. Ανάλυση της πολιτικής με όρους παραπολιτικής. Όσο για τους σοβαρούς, έγκριτους και πραγματικούς γνώστες των προβλημάτων της χώρας όλοι αυτοί περιορίζονται σε ρόλο κομπάρσου!

Η απουσία μέτρου, υπευθυνότητας και ψυχραιμίας είναι τα μόνιμα χαρακτηριστικά της παθογένειας που μαστίζει το τηλεοπτικό μας τοπίο.

Μόνο που όλο και περισσότεροι πολίτες έχουν ωριμάσει και καταλαβαίνουν τα παιχνίδια που παίζονται και βρίσκουν διέξοδο στα social media για πιο αντικειμενική ενημέρωση.

Στους μήνες που θα ακολουθήσουν προβλέπονται πολλά δεινά, ιδιαίτερα για αρκετές από τις ευπαθείς κοινωνικές τάξεις.

Η φτωχοποίηση θα συνεχιστεί, η ανεργία θα αυξηθεί, η απογοήτευση θα γιγαντωθεί, η εξαθλίωση θα επιταθεί και ο κοινωνικός ιστός θα διαρραγεί.

Για το που έχει οδηγηθεί η χώρα, τεράστια ευθύνη έχουν οι πολιτικοί αλλά και τα Μέσα.

Και μόνο οι πολίτες, με την ψήφο τους στις επικείμενες εκλογές, μπορούν να διορθώσουν την πορεία του καραβιού, αλλάζοντας μόνο καπετάνιο, ενώ αξιωματικούς και πλήρωμα σε άλλες εκλογές που θα πραγματοποιηθούν χωρίς λίστα. Ελπίζουμε ότι κάποτε θα ξεκινήσει το Re-think Politics!