Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ - Επικοινωνιολόγου
Η οικογενειοκρατία και ο νεποτισμός αποτελούν δυστυχώς ένα από τα ισχυρότερα συμπτώματα της γενικότερης νόσου του πολιτικού μας συστήματος και πολλές φορές συνδέθηκαν με το φαινόμενο της ανάπτυξης της διαφθοράς στην πολιτική.
Στη κεντρική πολιτική σκηνή κυριάρχησαν για χρόνια τα λεγόμενα «πολιτικά τζάκια», ενώ αρκετές φορές προσπάθησαν να παρεισφρήσουν και στον χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης. Το «όπλο» των υποψηφίων που προέρχονται από αυτά είναι συνήθως το γνωστό όνομα του πατρός ή κάποιο έργο που μπορεί να έχει αφήσει εκείνος και για κάποιους «αδιευκρίνιστους λόγους» ο ψηφοφόρος πρέπει να πιστέψει πως ο επίγονος του είναι ικανός συνεχιστής…
Το κριτήριο δεν είναι η ικανότητα αλλά η αναγνωσιμότητα, ελέω οικογενείας. Μικρή αξία έχει σε αυτές τις περιπτώσεις η προσωπικότητα, γιατί στην οικογενειοκρατία οι « επίγονοι» περιμένουν να λάβουν τα σκήπτρα των αξιωμάτων σχεδόν νομοτελειακά. Οι ψηφοφόροι και ο κομματικός μηχανισμός που κληρονομούσαν μέχρι σήμερα αποδεικνύονταν κατά κανόνα αρκετά για την εκλογή σε κάποιο αξίωμα, ενώ η εύκολη πρόσβαση στα ΜΜΕ, που επίσης κληροδοτείται, λειτουργούσε προς την ίδια κατεύθυνση.
Τα πράγματα όμως σήμερα έχουν αλλάξει. Ο ψηφοφόρος δεν θέλει πια κλειστά κλάμπ να παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή του, ούτε φυτώρια « γόνων» και « επιγόνων»
Γιατί ο ψηφοφόρος σήμερα έχει πια την ωριμότητα, ώστε να κρίνει τον ταγό του, όχι από τις γνωριμίες, τις υποσχέσεις και το όνομα, αλλά από το όραμα, τις γνώσεις και τις ικανότητες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου