Όλα το δείχνουν. Η επιστροφή στην κανονικότητα αργεί! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

Στη δεκαετία του ’60, υπήρξε μια αφίσα στη Γαλλία, που απεικόνιζε πρόβατα που επιστρέφουν στο μαντρί. Το σύνθημα κάτω από την αφίσα έλεγε «επιστροφή στην ομαλότητα»,  υποδηλώνοντας την υποχώρηση όλων των αντικαπιταλιστικών μαχητικών διαδηλώσεων. Αυτά στη Γαλλία. Στη χώρα μας, με την αύξηση των κρουσμάτων του κορονοϊού, υπάρχει ο κίνδυνος να ξανακούσουμε το «επιστροφή στην καραντίνα»!

Παράλογα και ηλίθια, άχρηστα ανθρωπάκια συγχρωτίζονται, ο ένας πάνω στον άλλον, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις από τη νέα έξαρση της πανδημίας.

Η «επιστροφή στην κανονικότητα» των νοικοκυριών και της επίπλαστης ευημερίας με δανεικά, είναι ένα όνειρο απατηλό, όσο κι αν οι έχοντες την εξουσία την διαλαλούν. Όσο για την μιντιακή ολιγαρχία, επιδίδεται περισσότερο στις δημόσιες σχέσεις με τους αξιωματούχους της κυβέρνησης παρά με την παρουσίαση της πραγματικής κατάστασης της κοινωνίας. Η κοινή λογική απουσιάζει ενώ αρκετοί πιστεύουν ότι είναι απλά, ένα θεωρητικό κατασκεύασμα. Αντίθετα, αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι το χρήμα που μοιράζεται υπό μορφή επιδομάτων σε πολίτες και media, είναι το καλύτερο ηλεκτρικό σίδερο, που ισιώνει ότι έχει «τσαλακωθεί», όπως μάθαμε και από την βραβευμένη ταινία «Τα παράσιτα». Μετά την άρση της τρίμηνης καραντίνας, ατοπήματα, επαμφοτερίζουσες πολιτικές ανοίγματος των συνόρων, πληγώνουν ανεπανόρθωτα την οικονομία, την κοινωνία και συρρικνώνουν την εμπιστοσύνη στο πρόσωπο της κυβέρνησης. Μειώνεται σιγά –σιγά το θετικό πρόσημο από τη διαχείριση της πανδημίας και αυξάνεται η δυσφορία για τις νέες συνταγές αντιμετώπισης του ιού.

Έρχεται ένας δύσκολος χειμώνας. Η επιστροφή στην κανονικότητα, δεν υπάρχει στο μυαλό και του πιο αισιόδοξου πολίτη. Όλα τα πολιτικά κόμματα, αντί της συνεργασίας και της ενότητας, προτιμούν να αντιπολιτεύονται με διχαστικές πολιτικές. Ενώ βλέπουμε όλοι, τα λουκέτα που έρχονται, τη φτωχοποίηση των οικογενειών, τον κίνδυνο από τον άρπαγα γείτονα, την κατάρρευση όλων των κοινωνικών αξιών, επιδίδονται σε λαϊκίστικες πολιτικές, λες και ζούμε σε μια virtual reality μιας άλλης εποχής.

Πολίτες σε απόγνωση, απελπισία, φόβο, ανασφάλεια, προσπαθούν να μαντέψουν το αύριο, την επιβίωση τους και ψάχνουν εναγωνίως να κρατηθούν έστω κι από ξεφούσκωτα πολιτικά σωσίβια.

Η εμπορική κίνηση, στην κυριολεξία «σέρνεται», το «λίπος» των νοικοκυραίων έχει τελειώσει και το μόνο που απομένει είναι η απομόνωση στο σπίτι.

Αν αυτό υποδηλώνει την επιστροφή στην κανονικότητα, τότε και οι λέξεις χάσανε την αξία τους. Για πολλούς το μένουμε σπίτι δεν θα λέει τίποτα, μια και το σπίτι θα το έχουν πάρει οι Τράπεζες!

Στην Ευρώπη, στα σαλόνια της, παίζεται μια τελευταία ζαριά. Υπό αμφισβήτηση το «μάνα εξ ουρανού» για τις ασθενέστερες οικονομικά χώρες. Το «χρυσόμαλλο δέρας» αξίας άνω των εξήντα δις ευρώ, θα αξιοποιηθεί σωστά από τους πολιτικούς ταγούς μα ή θα ικανοποιήσουν και πάλι το ισόβιο πολιτικό χούι των παροχών.

Λάθη, παλινωδίες, εσωκομματική υποχωρητικότητα, δισταγμοί, θα σηκώσουν το «χειρόφρενο», στην επιστροφή στην κανονικότητα.

Το πολιτικό μας σύστημα, θα πρέπει να προσέξει μήπως η κοινωνική αποστασιοποίηση των πολιτών, εφαρμοστεί και στον δικό του χώρο. Οι δύσκολες ημέρες που έρχονται, ευνοούν κάθε είδους υπερβολή από πλευράς των πολιτών, που βρίσκονται σε απόγνωση. Για επιστροφή στην κανονικότητα θα μιλάμε,  μόνο ως το πιο σύντομο ανέκδοτο! Αυτή είναι η αδήριτη πραγματικότητα!