Άρθρο της Στέλλας Παπαμιχαήλ - Δημοσιογράφου
Στη μάχη των εντυπώσεων θα κριθεί η τελευταία προεκλογική εβδομάδα. Όλο το βάρος θα δοθεί στην εικόνα των δύο μονομάχων. Τα επικοινωνιακά επιτελεία εργάζονται πυρετωδώς για το στήσιμο των τελευταίων τηλεοπτικών συνεντεύξεων των αρχηγών αλλά και για την τηλεοπτική μετάδοση των ανοιχτών προεκλογικών συγκεντρώσεων, το μέγεθος των οποίων, με τη βοήθεια και ενός καλού τηλεοπτικού σκηνοθέτη πάντα, θα δώσει το ρεύμα του νικητή, επιδρώντας στο εκλογικό σώμα.
Με την εικόνα θα πρέπει να συμφωνεί και η προεκλογική ρητορική που θα τη συνοδεύει, πάντα στο πλαίσιο ενός πολωτικού κλίματος που συσπειρώνει τους οπαδούς του διπολισμού και δεν επιτρέπει τις διαρροές προς μικρότερους σχηματισμούς.
Φαβορί βέβαια σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις υπάρχει και αυτός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο έξι μέρες στην πολιτική είναι ένας επαρκής χρόνος πρώτον για να επηρεάσει τους αναποφάσιστους, δηλαδή το 10 με 15% του εκλογικού σώματος και δεύτερον για να προκληθεί το μοιραίο λάθος ή το ξαφνικό ατύχημα, που θα δώσει στον αντίπαλο πλεονέκτημα και θα καθορίσει το τελικό αποτέλεσμα.
600.000 και πλέον συμπολίτες μας που προέρχονται –σύμφωνα με τα γκάλοπ- κυρίως από τη λεγόμενη μεσαία τάξη δεν έχουν αποφασίσει τι θα ψηφίσουν, ενώ εξ αυτών ένα σημαντικό ποσοστό θα πάρει την τελική του απόφαση την τρέχουσα εβδομάδα και ένα άλλο λίγο πριν μπει στο παραβάν.
Ποιο είναι όμως εκείνο το κρίσιμο στοιχείο που μπορεί σύμφωνα με τα μέχρι τώρα δεδομένα να επηρεάσει τους εν δυνάμει ψηφοφόρους; Στη ΝΔ φάνηκε ότι η επένδυση στην στρατηγική του φόβου δεν έφερε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, πρώτον γιατί το κλίμα σε πολιτική και κοινωνία δεν είναι ίδιο με το αντίστοιχο του 2012 και δεύτερον γιατί οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι στην πλειοψηφία τους δεν στήριξαν την κινδυνολογία εξόδου από την ευρωζώνη, αντιμετωπίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ ως πιθανή αυριανή κυβέρνηση που θέλει δεν θέλει θα πρέπει να διαχειριστεί την «καυτή πατάτα».
Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως φάνηκε από την προεκλογική του καμπάνια, έδωσε αυτό που δεν έδωσε η ΝΔ, δηλαδή Ελπίδα. Η ίδια η λέξη άλλωστε είναι πιο δυνατή από την αντίστοιχη του φόβου, αν θεωρήσουμε, όπως παραδέχονται οι δημοσκόποι, ότι οι Έλληνες ψηφίζουν κυρίως με το θυμικό. Είναι ωστόσο τόσο συγκεχυμένα αυτά που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ για το μέλλον και «θολώνει» τόσο πολύ το μήνυμα της ελπίδας κάθε λίγο και λιγάκι από την πολυφωνία των προθέσεων και διαθέσεων των στελεχών του, που εξασθενεί εν τέλει η οποία δυναμική της ελπίδας.
Στον ακραίο διπολισμό που θα κυριαρχήσει μέχρι να ανοίξουν οι κάλπες, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ πιθανώς να ακολουθήσουν την μέχρι τώρα στρατηγική τους που θεωρούν ότι συσπειρώνει τους οπαδούς τους, αλλά ταυτόχρονα μάλλον απωθεί τους αναποφάσιστος του κέντρου. Οι τελευταίοι δεν πείθονται ούτε με την εικόνα, ούτε με τις υποσχέσεις, ούτε με τις συναισθηματικές διακυμάνσεις αλλά ίσως να αναζητούν κάτι πιο στέρεο. Αυτόν που θα τους δώσει απαντήσεις με βάση την κοινή λογική, από την οποία ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν σε κεντρικά ζητήματα πάρει διαζύγιο…
Αυτόν που θα απευθυνθεί ορθολογικά σε όσους κουράστηκαν από τα ίδια προεκλογικά εκβιαστικά διλήμματα που στόχο έχουν το συναίσθημα και στην περίπτωση που τους πείσει, αυξάνει εντυπωσιακά τις πιθανότητες να τον ψηφίσουν περισσότερες από μια φορές…
Φαβορί βέβαια σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις υπάρχει και αυτός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο έξι μέρες στην πολιτική είναι ένας επαρκής χρόνος πρώτον για να επηρεάσει τους αναποφάσιστους, δηλαδή το 10 με 15% του εκλογικού σώματος και δεύτερον για να προκληθεί το μοιραίο λάθος ή το ξαφνικό ατύχημα, που θα δώσει στον αντίπαλο πλεονέκτημα και θα καθορίσει το τελικό αποτέλεσμα.
600.000 και πλέον συμπολίτες μας που προέρχονται –σύμφωνα με τα γκάλοπ- κυρίως από τη λεγόμενη μεσαία τάξη δεν έχουν αποφασίσει τι θα ψηφίσουν, ενώ εξ αυτών ένα σημαντικό ποσοστό θα πάρει την τελική του απόφαση την τρέχουσα εβδομάδα και ένα άλλο λίγο πριν μπει στο παραβάν.
Ποιο είναι όμως εκείνο το κρίσιμο στοιχείο που μπορεί σύμφωνα με τα μέχρι τώρα δεδομένα να επηρεάσει τους εν δυνάμει ψηφοφόρους; Στη ΝΔ φάνηκε ότι η επένδυση στην στρατηγική του φόβου δεν έφερε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, πρώτον γιατί το κλίμα σε πολιτική και κοινωνία δεν είναι ίδιο με το αντίστοιχο του 2012 και δεύτερον γιατί οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι στην πλειοψηφία τους δεν στήριξαν την κινδυνολογία εξόδου από την ευρωζώνη, αντιμετωπίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ ως πιθανή αυριανή κυβέρνηση που θέλει δεν θέλει θα πρέπει να διαχειριστεί την «καυτή πατάτα».
Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως φάνηκε από την προεκλογική του καμπάνια, έδωσε αυτό που δεν έδωσε η ΝΔ, δηλαδή Ελπίδα. Η ίδια η λέξη άλλωστε είναι πιο δυνατή από την αντίστοιχη του φόβου, αν θεωρήσουμε, όπως παραδέχονται οι δημοσκόποι, ότι οι Έλληνες ψηφίζουν κυρίως με το θυμικό. Είναι ωστόσο τόσο συγκεχυμένα αυτά που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ για το μέλλον και «θολώνει» τόσο πολύ το μήνυμα της ελπίδας κάθε λίγο και λιγάκι από την πολυφωνία των προθέσεων και διαθέσεων των στελεχών του, που εξασθενεί εν τέλει η οποία δυναμική της ελπίδας.
Στον ακραίο διπολισμό που θα κυριαρχήσει μέχρι να ανοίξουν οι κάλπες, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ πιθανώς να ακολουθήσουν την μέχρι τώρα στρατηγική τους που θεωρούν ότι συσπειρώνει τους οπαδούς τους, αλλά ταυτόχρονα μάλλον απωθεί τους αναποφάσιστος του κέντρου. Οι τελευταίοι δεν πείθονται ούτε με την εικόνα, ούτε με τις υποσχέσεις, ούτε με τις συναισθηματικές διακυμάνσεις αλλά ίσως να αναζητούν κάτι πιο στέρεο. Αυτόν που θα τους δώσει απαντήσεις με βάση την κοινή λογική, από την οποία ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν σε κεντρικά ζητήματα πάρει διαζύγιο…
Αυτόν που θα απευθυνθεί ορθολογικά σε όσους κουράστηκαν από τα ίδια προεκλογικά εκβιαστικά διλήμματα που στόχο έχουν το συναίσθημα και στην περίπτωση που τους πείσει, αυξάνει εντυπωσιακά τις πιθανότητες να τον ψηφίσουν περισσότερες από μια φορές…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου