Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ
Επικοινωνιολόγου - Δ/ντή της THINK POLITICS
Ε, λοιπόν όχι! Δεν είναι αλήθεια ότι στην πολιτική «είναι όλοι ίδιοι»! Δεν είναι αλήθεια ότι τα δύο μεγάλα κόμματα δεν έχουν καμία διαφορά.
Θυμάμαι πριν από μερικά χρόνια, παραμονές των εκλογών του 2004, τον τρόπο με τον οποίο τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ υποδέχονταν και αποδέχονταν σταδιακά τη νέα πραγματικότητα που διαφαινόταν μπροστά στα μάτια τους, την αναμενόμενη ήττα του κόμματός τους στις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Θυμάμαι ότι απουσίαζε η θλίψη από την έκφρασή τους και στη θέση της διέκρινα μια συγκρατημένη αποφασιστικότητα: «μπορεί να χάσουμε αυτές τις εκλογές, αλλά θα κερδίσουμε τις επόμενες». Δεν έχει σημασία αν αυτή η πρόβλεψη δεν επαληθεύτηκε πλήρως. Αυτό που έχει σημασία –και μάλιστα μεγάλη εφόσον πρόκειται για πολιτική- είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί έμπαιναν σε μια μάχη χαμένη με τον αέρα του νικητή. Ετοιμάζονταν να χάσουν έχοντας την αίσθηση ότι αφήνουν την κορυφή μόνο προσωρινά. Γιατί πίστευαν –και πιστεύουν- ότι η κορυφή είναι το σπίτι τους. Και ότι είναι αναπόφευκτο να επιστρέψουν και πάλι σε αυτήν.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή είναι η στάση του νικητή. Του νικητή που μπορεί να γνωρίσει και ήττες στην πορεία του, που μπορεί να έχει και απογοητεύσεις. Όμως, θέλει τη νίκη, τη διεκδικεί κάθε στιγμή και πιστεύει βαθιά μέσα του ότι αυτή η νίκη του αξίζει. Γι αυτό και βγαίνει τελικά κερδισμένος.
Τίθεται, λοιπόν, το ερώτημα: έχει παρατηρήσει κανείς αυτή τη στάση μεταξύ των στελεχών της Νέας Δημοκρατίας; Έχει ακούσει κανείς τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος να διατηρούν σε τέτοιο βαθμό την ψυχραιμία τους, να είναι αποφασισμένα ότι η εξουσία είναι το δικό τους λιμάνι, είναι ο τόπος τους, ότι εκεί πρέπει να επιστρέφουν πάντα; Προσωπικά βιώνω το ακριβώς αντίθετο.
Με έκπληξη και αγανάκτηση πολλές φορές, βλέπω γύρω μου στελέχη που έχουν εγκαταλείψει τη μάχη πριν αυτή ακόμη αρχίσει. Βλέπω ανθρώπους που ελπίζουν να χαρούν το σήμερα όσο περισσότερο μπορούν γιατί πιστεύουν ότι ζουν ένα όνειρο χωρίς αύριο. Βαθιά μέσα τους έχουν πιστέψει στην ήττα. Σε μια ήττα που –ας μου επιτραπεί να πω- δεν είναι καθόλου μα καθόλου σίγουρη. Καθίσταται, όμως, βεβαία λόγω του χαμηλού φρονήματος που επικρατεί στα μετόπισθεν. Το λέει και το τραγούδι: «Όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει, στρατιώτη μου τον πόλεμο το χάνει». Και σήμερα η Νέα Δημοκρατία κινδυνεύει να χάσει όχι επειδή της αξίζει, όχι επειδή δε μπορεί να κυβερνήσει και άλλα τέτοια γλαφυρά που ακούγονται κατά καιρούς. Κινδυνεύει να χάσει επειδή η ίδια η καρδιά της Νέας Δημοκρατίας, τα στελέχη της, μικρά και μεγάλα δυστυχώς, δεν πιστεύουν στην παράταξή τους, δεν πιστεύουν στη νίκη της.
Αυτό το κλίμα πρέπει να αλλάξει και μάλιστα γρήγορα. Είναι απόλυτη ανάγκη να επιλεγεί μια επικοινωνιακή στρατηγική νίκης, μια στρατηγική που θα απευθύνεται πρωτίστως στο εσωτερικό της παράταξης, ώστε να το ενημερώσει, να το εμψυχώσει και να αφυπνίσει στην καρδιά του την ελπίδα και την προσμονή της νίκης. Με νέο αέρα, με νέα προοπτική είναι απολύτως εφικτή η ανατροπή του σημερινού σκηνικού, είναι εφικτή η νίκη που περιμένει ο κόσμος της Νέας Δημοκρατίας.
1 σχόλιο:
Αγαπητέ Θανάση Παπαμιχαήλ, θεωρητικά, είναι όπως τα καταγράφεις. Θεωρητικά μόνον. Γιατί στην Ελλάδα υπάρχει πρώτα από όλα ένα τεράστιο έλλειμμα πολιτικής σκέψης από τη μια πλευρά και από την άλλη μια εξαιρετικά «ανήλικη» κοινωνία, οδυνηρά καθυστερημένη σε πολλές κρίσιμες παραμέτρους.
Και μιας που είχαμε πρόσφατα και την επέτειο της 25ης Μαρτίου, θα σημειώσω πως το «κακό» ξεκινάει από τη σύσταση του Ελληνικού Κράτους. (ορισμένοι αντί-ιστορικά εμμένουν στον όρο «του νέου Ελληνικού Κράτους» αλλά αυτό είναι εσφαλμένο γιατί δεν υπήρξε ποτέ άλλο).
Και ξεκινάει με τη σύστασή του γιατί εκεί ουσιαστικά η Επανάσταση του 21 υφίσταται μία συντριπτική ήττα και αντί στο νεαρό κράτος να επικρατήσουν οι Διαφωτιστές που εμπνέονταν από τα οράματα της Γαλλικής Επανάστασης, των Καρμπονάρων κ.α. επικρατούν τελικά οι Κοτζαμπάσηδες και η Εκκλησία που μέχρι και σήμερα κρατάνε όσο μπορούν πιο χαμηλά τον ποιοτικό πήχη της Κοινωνίας μας σε όλα τα επίπεδα και κυρίως βέβαια στο Πολιτικό.
Το κείμενό σου, επαναλαμβάνω ορθό θεωρητικά, ξεκινά από το δεδομένο πως οι δύο παρατάξεις που έχουν κυριαρχήσει τα τελευταία 30 χρόνια μπορούν να προσφέρουν.
Μπορούν; Το μεν ΠΑΣΟΚ μετά από 20 τόσα χρόνια διακυβέρνησης ουδέποτε ήρθε σε ρήξη με τις αγκυλώσεις που λειτουργούν ως τροχοπέδη στην πρόοδο και τον Ευρωπαϊκό Εκσυγχρονισμό (με εξαίρεση την πρώτη θητεία Σημίτη) η δε Νέα Δημοκρατία, έδωσε το πιο πυκνό και πολλά υποσχόμενο σύνθημα των τελευταίων χρόνων, αυτό της «Επανίδρυσης του Κράτους» αλλά τελικά αντ’ αυτού αποδόμησε ότι είχε απομείνει βυθίζοντας τη χώρα στα σκάνδαλα και πραγματοποιώντας –με το καλημέρα σας- ένα πρώτης τάξεως έγκλημα όταν το 2004 έβαλε τη χώρα στην Παρατήρηση μόνο και μόνο για να «πικάρει» το ΠΑΣΟΚ. Κάτι, που ενόχλησε βαθύτατα την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, γεγονός που έχει συσκοτιστεί πλήρως.
Η Νέα Δημοκρατία, κατά τη δική μου εκτίμηση και έτσι όπως βλέπω τα πράγματα από εκτός συνόρων που βρίσκομαι τα τελευταία 7 χρόνια είναι η χειρότερη διακυβέρνηση που υπήρξε ποτέ (δεν λογαριάζω την χουντική συμμορία διότι δεν πρόκειται για περίοδο νομιμότητας) .
Το δε ΠΑΣΟΚ δεν νομίζω πως θα μπορέσει να ξεπεράσει τον εαυτό του και να κάνει το άλμα στον 21ο αιώνα, όσο και αν οι προθέσεις του Γιώργου Παπανδρέου είναι ειλικρινείς-κάτι που το πιστεύω. Και ειλικρινής είναι ο Γ.Π. και έχει το Know How και την Παιδεία. Ομάδα όμως δεν υπάρχει.
Είμαι πάρα πολύ απαισιόδοξος για το μέλλον του τόπου μας, που επιμένει να ζει σε μύθους και ιστορικά παραμύθια με μία κοινωνία ανίκανη να δει τις πραγματικότητες σε όλο το φάσμα.
Από τα λεγόμενα εθνικά θέματα (Μακεδονία για παράδειγμα) μέχρι τα διάφορα συντεχνιακά κεκτημένα και από αυτά μέχρι το σοβαρότερο όλων, αυτό της Παιδείας.
Και μέσα σε όλο αυτό το παρακμιακό σκηνικό η Κυβέρνηση, κυνηγάει....κουκούλες.
Έλεος!
Δημοσίευση σχολίου