Οι "παγίδες" των αυτοδιοικητικών εκλογών του 2028 κάνουν δύσκολη τη μάχη για δημάρχους και περιφερειάρχες! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές του 2028 θα είναι διαφορετικές από κάθε προηγούμενη αναμέτρηση. Ο νέος εκλογικός νόμος αλλάζει τα πάντα: καταργείται η δεύτερη Κυριακή και θεσπίζεται η δεύτερη προτίμηση. Μια φαινομενικά τεχνική αλλαγή που όμως κρύβει σημαντικές πολιτικές παγίδες — και για τους υποψηφίους, και για τους πολίτες.

Η εκλογή δημάρχων και περιφερειαρχών από την πρώτη Κυριακή μετατρέπει την αναμέτρηση σε αγώνα «μιας βολής». Από την πρώτη Κυριακή "όλα ή τίποτα"!  Δεν θα υπάρχει περιθώριο διόρθωσης, ούτε δεύτερη ευκαιρία για συμμαχίες ή μετακινήσεις ψηφοφόρων.  Όποιος δεν καταφέρει να πείσει από την αρχή, θα μείνει εκτός παιχνιδιού. 

Αυτό σημαίνει ότι οι προεκλογικές καμπάνιες πρέπει να είναι πιο στοχευμένες, με καθαρό μήνυμα και ουσιαστική παρουσία σε κάθε γειτονιά.

 

Η δεύτερη προτίμηση, από την άλλη, δημιουργεί νέα δεδομένα.  Οι ψηφοφόροι θα μπορούν να δηλώσουν και ποιον θεωρούν τη «δεύτερη καλύτερη» επιλογή τους. 

Αυτή η καινοτομία μπορεί να ενισχύσει πρόσωπα που εκπέμπουν μετριοπάθεια και ενότητα, ενώ θα περιορίσει όσους στηρίζονται αποκλειστικά σε κομματικά στρατόπεδα ή ακραίες τοποθετήσεις. Οι υποψήφιοι που θα επενδύσουν σε γέφυρες και όχι σε αντιπαραθέσεις, είναι πιθανό να βγουν κερδισμένοι.

 

Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε τη συγκυρία: οι αυτοδιοικητικές θα γίνουν μόλις έναν χρόνο 

μετά τις εθνικές εκλογές. Το πολιτικό κλίμα της εποχής θα επηρεάσει αναπόφευκτα τη στάση των πολιτών.  Είτε ως επιβράβευση, είτε ως μήνυμα δυσαρέσκειας.

Οι πολίτες θα στείλουν με την ψήφο τους και πολιτικό μήνυμα προς το πολιτικό σύστημα!

Ως επαγγελματίας της επικοινωνίας προτείνω στους υποψήφιους αυτοδιοικητικούς

δημάρχους και περιφερειάρχες  να προσπαθήσουν να πείσουν τους πολίτες ότι στην αυτοδιοικητική κάλπη ψηφίζουν τον καλύτερο και πιο αποτελεσματικό υποψήφιο για τον τόπο τους και όχι για το κόμμα τους.  

 

Οι εκλογές του 2028 προμηνύονται ως οι πιό απρόβλεπτες των τελευταίων ετών. Όχι μόνο για το ποιός θα κερδίσει αλλά και για το πόσοι θα καταφέρουν να διαβάσουν σωστά τους νέους κανόνες!

 

Πολιτική. Ευκαιρία ή παγίδα; Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγος Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

Η πολιτική είναι ευκαιρία αλλά και ευθύνη. Χωρίς προετοιμασία μπορεί να γίνει παγίδα. Στην κοινή γνώμη, η ενασχόληση με την πολιτική συνοδεύεται από εικόνες εξουσίας, επιρροής και παχυλών προνομίων. Μοιάζει με ένα πεδίο γεμάτο προνόμια και λίγοι μιλούν για το τίμημα, τις θυσίες που δεν φαίνονται και τους κινδύνους προσωπικούς, πολιτικούς, ηθικούς, ψυχολογικούς που ελλοχεύουν.

Όποιος σκέφτεται να μπει στην πολιτική αξίζει να γνωρίζει την αλήθεια, για να μην παραπλανηθεί και για να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει τα προβλήματα μέσα σε ένα χώρο που αλλάζει συνεχώς και δοκιμάζει ακόμη και τους πιο καλοπροαίρετους.

Ως επαγγελματίας της πολιτικής επικοινωνίας συνεργάζομαι με ανθρώπους που θέλουν να γίνουν ή είναι ήδη πολιτικοί. Νοιώθω υποχρέωση να καταγράψω και να επισημάνω όσα συνήθως αποσιωπούνται στις κλειστές πόρτες , τα αθέατα ρίσκα που παραμονεύουν και τους υπόγειους κραδασμούς που συνοδεύουν την επιλογή με την πολιτική. Η πολιτική είναι ακριβό σπορ. Καμία επαγγελματική βοήθεια δεν αρκεί αν κάποιος δεν έχει κατανοήσει τι πραγματικά σημαίνει να εκτεθεί δημόσια.

Όταν αποφασίσετε να εκτεθείτε, η ιδιωτικότητα τελειώνει. Κάθε επιλογή από το που θα πατε διακοπές, μέχρι σε ποιο σχολείο θα φοιτήσει το παιδί σας, αποκτά πολιτικό φορτίο. Από την εμφάνιση σας μέχρι τις σχέσεις σας με την οικογένεια σας, τους φίλους σας, βρίσκονται μέσα σε έναν μεγεθυντικό φακό.

Η πολιτική δεν είναι μόνο ένας αγώνας ιδεών. Είναι πρώτα απ’ όλα αγώνας αντοχής και κάποιοι δεν αντέχουν, όχι γιατί δεν είναι καλοί, αλλά γιατί δεν ξέρουν τι να περιμένουν. Στην πολιτική το απρόβλεπτο είναι αυτονόητο. 

Η πολιτική δεν είναι ένα γήπεδο που όλοι παίζουν τίμια. Προσωπικές φιλοδοξίες, μικροπολιτικές σκοπιμότητες, μηχανισμοί, συμφέροντα και δίκτυα εξουσίας, εγκυμονούν κινδύνους νομικούς, ηθικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς.

Ζούμε στην εποχή των social media και χρειάζεται μεγάλη προσοχή από ένα πολιτικό πρόσωπο στην καθημερινότητα του.

Η απογοήτευση στην πολιτική δεν προέρχεται από τους αντιπάλους, αλλά από τους λεγόμενους «συντρόφους», «συμμάχους» που πιστεύεις ότι σε στηρίζουν αλλά τελικά αποδεικνύονται ανταγωνιστές.

Στην πολιτική πολλοί ξεκινούν με όραμα αλλαγής των "κακώς" εχόντων και αρκετοί καταλήγουν με μοναδικό γνώμονα την διατήρηση της εξουσίας.

Η δύναμη στην πολιτική, μπορεί να "μεθύσει" και να αλλοιώσει τις προθέσεις ή να αποκαλύψει τον πραγματικό χαρακτήρα του πολιτικού. Θέλει μεγάλη προσπάθεια για να αποφευχθούν οι πιθανές αρνητικές συνέπειες και οι συνεχείς δοκιμασίες του χαρακτήρα.

Αν η πολιτική είναι για εσάς συνειδητή επιλογή, γνωρίζετε το πλήρες πλαίσιο, και είστε έτοιμος για όλα αυτά, αξίζει να μπείτε. 

Διαφορετικά όπως λέει και μια παροιμία "αν δεν αντέχετε τη ζέστη, 

βγείτε από την κουζίνα"!

 

Η Βουλή των παλαιμάχων: η εξουσία κουράζει αλλά δεν αφήνεται! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος -Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

Στη μηχανική η "κόπωση υλικού" είναι ένας όρος που περιγράφει τη σταδιακή φθορά ενός υλικού από συνεχή πίεση. Στην αρχή το υλικό φαίνεται στιβαρό, ανθεκτικό, αμετάβλητο. 

Με το χρόνο, μικρές αόρατες ρωγμές αρχίζουν να εμφανίζονται και κάποια στιγμή το υλικό "σπάει". Μήπως και οι πολιτικοί μας κινδυνεύουν από την ίδια κόπωση, μετά από μακροχρόνια συνεχή παρουσία στη Βουλή, πίεση δημοσιότητας και από τις συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις; 

Η ιστορία δείχνει ότι μικρό μέρος των πολιτικών μας αποχωρούν συνειδητά από την πολιτική σκηνή, στην ώρα τους. Οι περισσότεροι μένουν μέχρι να τους αποσύρει η κάλπη ή να τους ξεπεράσει η κοινωνία. Ο λόγος είναι ότι η εξουσία κουράζει, είναι βάρος, αλλά και γλυκιά έλξη. 

Κόπωση υλικού είναι νόμος στη μηχανική. Στην πολιτική όμως είναι επιλογή. Σπάνια βλέπουμε εθελούσια αποχώρηση πολιτικού. Αντίθετα βλέπουμε δεκάδες πολιτικούς ,"κουρασμένοι" να επιμένουν να κρατούν καρέκλες που δεν τους ανήκουν πια. Αποτέλεσμα, η Βουλή να  μοιάζει με "σύλλογο παλαιμάχων" παρά με εργαστήρι ιδεών. Τα κουρασμένα βλέμματα, η φτωχή γλώσσα και τα επαναλαμβανόμενα κλισέ, το αποδεικνύουν.

Η κοινωνία όμως  ζητάει κάτι διαφορετικό. Ζητάει ανανέωση, νέα πρόσωπα, νέες ιδέες, νέο όραμα. Γιατί όπως και στα υλικά, η ανανέωση σώζει! Στην πολιτική η ανανέωση δεν είναι πολυτέλεια, είναι ανάγκη. Αν στις επιλογές των πολιτών υπήρχε μηχανισμός ανανέωσης προσώπων, τότε δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Αλλά γνωρίζουμε ότι ψηφίζονται, οι ίδιοι και οι ίδιοι, τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα, για τους γνωστούς πελατειακός λόγους. Απαιτούνται, έντονη κουλτούρα ανανέωσης και  όρια θητειών για να μην καταλήγει η κόπωση σε θεσμικό αδιέξοδο.

 

 Όσο οι πολιτικοί φθείρονται, η κοινωνία ψάχνει για νέες δυνάμεις και οι ηγέτες κρίνονται πολλές φορές, από το χρόνο που αποφασίζουν να αποσυρθούν και όχι μόνο  από το έργο το οποίο έχουν πραγματοποιήσει. Στους περισσότερους πολιτικός η οικειοθελής αποχώρηση, μοιάζει με σπάνιο φαινόμενο. 

Η πολιτική ως επάγγελμα, το περίφημο βιβλίο του max Weber εμπνέει και διαμορφώνει τη ζωή των πολιτικών μας περισσότερο από έναν αιώνα μετά!

(Άρθρο από τη σειρά των άρθρων "Σκέψεις ενός Επικοινωνιολόγου).