Και η Bασίλω πρώτη, για επανεκκίνηση, για rebranding! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος-Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

 

"Όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη" σύμφωνα με μια λαϊκή παροιμία και γιατί όχι και πρώτη για το γνωστό πλέον σε όλους μας rebranding δηλαδή επανεκκίνηση και φιλοτέχνηση ενός νέου προφίλ της. Όπως ακριβώς ενός πολιτικού ανδρός, με στόχο την επανάκαμψή του στο πολιτικό γίγνεσθαι, με την προϋπόθεση ό,τι ο χρόνος θα έχει σβήσει από τη συλλογική μνήμη της κοινωνίας, όλα τα λάθη του παρελθόντος. Επιστροφή στην πολιτική με νέο προφίλ είτε του σωτήρα είτε του φιλάνθρωπου είτε του αντισυστημικού. Από όλα έχει ο μπαχτσές του rebranding, 

Η επανεκκίνηση των πολιτικών, κυρίως ηγετών, για τη βελτίωση της δημόσιας εικόνας τους είναι αρκετά σύνηθες τα τελευταία χρόνια και στην προσπάθεια τους είναι αρωγός η έκρηξη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που είναι ζωτικής σημασίας για την αλλαγή της εικόνας, των ιδεών, της φήμης και φυσικά για την προσέγγιση ενός ευρύτερου και πιο στοχευμένου  κοινού. 

Έχει αποδειχθεί ότι τα παραδοσιακά μέσα δεν είναι αρκετά αποτελεσματικά για τη μεταμόρφωση της εικόνας ενός πολιτικού ηγέτη και για την επανεφεύρεση του εαυτού του. Η επανεκκίνηση ενός πολιτικού προσώπου είναι μια τάση όταν το πολιτικό τοπίο αλλάζει συνεχώς και οι νέες απαιτήσεις των πολιτών υποχρεώνουν πλέον σε πολιτικές, για την ικανοποίηση των αναγκών τους. Τα παραδείγματα πολλά, από πασίγνωστα στελέχη της διεθνούς πολιτικής σκηνής, που έχουν εκμεταλλευτεί τις νέες τεχνικές επικοινωνίας για να υποστηρίξουν τη νέα εικόνα τους, τις νέες θέσεις και τα αφηγήματα τους και να αλληλοεπιδρούν με το κοινό στόχο που τους ενδιαφέρει. 

Ακόμη έχουμε και μεγάλες ομάδες κοινού που αλλάζουν τον τρόπο ζωή τους όπως οι κινέζοι που πίνουν πλέον καφέ αντί για τσάι με στόχο να φιλοτεχνίσουν ένα φιλοδυτικό προφίλ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση μπορεί και να μιλάμε για ένα εθνικό καταναλωτικό rebranding! 

Όμως πολλές φορές συγχέεται η επανεκκίνηση ενός πολιτικού προσώπου με την εξέλιξή , το "φρεσκάρισμα" της εικόνας του, μετά από "προικοδότηση" του με νέα αξιώματα. Η αλλαγή της πολιτικής πορείας του δεν πρέπει να θεωρηθεί επανεκκίνηση αλλά βελτίωση και εξέλιξη της καριέρας.

Η επανεκκίνηση εγκυμονεί κινδύνους για ένα πολιτικό ηγέτη όταν δεν ακολουθήσει ένα πλήρες επικοινωνιακό πρόγραμμα, με σωστή στρατηγική και πλήρη αξιοποίηση όλων των προβλεπομένων και αναγκαίων εργαλείων, από συνθήματα, λογότυπα, φωτογραφίες μέχρι έξυπνες προωθητικές ενέργειες για την αποτελεσματική βελτίωση της εικόνας του και με στόχογια να τον ξαναεμπιστευτούν οι πολίτες. 

Και για να επανέλθουμε στην Βασίλω, αν θέλει να έχει ένα επιτυχημένο rebranding, θα πρέπει να αλλάξει σε πρώτη φάση κάποια ταυτοτικά στοιχεία όπως το όνομα της και το αφήγημα που την ακολουθεί. Και μετά βλέπουμε!

 

Δε χρειάζεται μόνο ξεκαθάρισμα το πολιτικό τοπίο της χώρας αλλά και το τηλεοπτικό! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου Συγγραφέα Οδηγώ ν Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

 

Στην τηλεοπτική δηµοκρατία όπου ζούµε, ενδηµεί ένας τεράστιος αριθµός ειδών, που κατακλύζουν τα σαλόνια µας και φιλοδοξούν να κυριαρχήσουν στις πρώτες και τελευταίες σκέψεις µας πριν κοιµηθούµε. Μιλάω, φυσικά, για τους διάφορους «παραθυράτους-σχολιαστές», τους θαµώνες των τηλεοπτικών παραθύρων που, για τους δικούς του λόγους ο καθένας ,κονταροχτυπιούνται, φωνασκούν και «αναλύουν» πρωί-βράδυ στους δέκτες µας.

Μια γρήγορη µατιά στο τηλεοπτικό τοπίο µας γεννά την αίσθηση ότι αυτοί οι παραθυράτοι -σχολιαστές είναι τόσο πολλοί που χάνεται κανείς… Όµως, µια πιο προσεκτική παρακολούθησης µας αποκαλύπτει ότι πολύ εύκολα αυτό το πλήθος µπορεί να χωριστεί σε κατηγορίες, που είναι οι εξής:

1. Μόνιµοι σχολιαστές, στα πλαίσια της παντός είδους ενηµέρωσης. Πολιτική, οικονομία, αγορά, μόδα, κους-κους. Είναι αυτοί που έχουν «πιάσει στασίδι» από το πρωί. Είναι µισθοδοτούµενοι από τα κανάλια µε τα οποία διατηρούν αποκλειστικές συνεργασίες, ενώ, πολύ συχνά, δεν είναι µόνο τα Μέσα οι εργοδότες τους. Κάποιες φορές, δηλαδή, είναι αυτοί που κυρίως κατηγορούνται ότι τελούν διατεταγμένη υπηρεσία, ότι είναι τα φερέφωνα κάποιου κόµµατος ή άλλης εξουσίας. Πάντως, δε θα πρέπει να αγνοήσουµε και αυτούς που δρουν µεν αυτοβούλως, αλλά έχουν –τουλάχιστον στο πίσω µέρος του µυαλού τους- την ελπίδα ότι οι απόψεις που εκφράζουν θα τους κερδίσουν την εύνοια κάποιου κέντρου εξουσίας από το οποίο σύντοµα µπορούν να περιµένουν ανταλλάγµατα.

2. «Εκ των έσω- σχολιαστές. Είναι  παρουσιαστές του ίδιου καναλιού, µε δική τους εκποµπή σε άλλη ζώνη, οι οποίοι το παίζουν «το πρωί παρουσιαστής, το βράδυ σχολιαστής». Στο σπίτι τους παίζεται το παιχνίδι, να µη δώσουν ένα χεράκι στο γείτονα;

3. «Παπαγαλάκια» Το γνωστό πτηνό, µετά το Χρηµατιστήριο µετοίκησε στην τηλεόραση. Πρόκειται για σχολιαστές «βαλτούς», οι οποίοι εµφανίζονται για να διασπείρουν τις θέσεις και απόψεις των εντολέων τους ως δήθεν δικές τους.

4. Φιλόδοξοι πολιτικοί- δημοσιογράφοι σχολιαστές, δευτεροκλασάτοι και κάτω, που θέλουν να αυξήσουν την αναγνωρισιµότητά τους –και τις µετοχές τους στην πολιτική- µέσα απ’ το «γυαλί». 
5. Ελεύθεροι επαγγελµατίες -δημοσιογράφοι
σχολιαστές, που προσκαλούνται για να καταθέσουν την άποψή τους ως «ειδικοί». Σαφέστατος στόχος τους να ψαρέψουν πελάτες, γεγονός που συχνά αποβαίνει σε βάρος της ειλικρίνειας της γνώµης που εκφράζουν.

6. Σχολιαστές -άφωνοι και άγνωστοι, σε πολλαπλά παράθυρα Μέχρι να τους µάθουµε έχουν ξεπεταχτεί καµιά δεκαριά ακόµη. Μπορεί να τη βγάλουν ως «παράθυρο» σε µια ολόκληρη εκποµπή χωρίς να πουν σχεδόν τίποτα. Απλώς κάθονται, παίρνουν το σοβαρό ύφος τους και γεµίζουν το χώρο -για να δείξουµε ότι έχουµε πλουραλιστική εκποµπή, που δίνει το λόγο σε πολλούς. Οι σχολιαστές «άφωνοι» δεν είναι µια συµπαγής κατηγορία. Μέσα της µπορεί να εντοπίσει κανείς εύκολα πλήθος από επιµέρους κατηγορίες, όπως:

Γραφικοί, που δεν έχουν τίποτα ουσιαστικό να πουν, αλλά, ως γνήσια γραφικοί τύποι, πουλάνε µόνο µε την εµφάνιση τους και βγάζουν θεαµατικότητες.
Μαϊντανοί ,που πάνε παντού έστω και για λίγο.
Ευκαιριακοί, που δεν εµφανίζονται τόσο συχνά, µόνο ανάλογα µε το θέµα που ανακύπτει.

Και ποιος είναι ο κυρίαρχος αυτού του "τηλεοπτικού κόσµου"; Μα φυσικά, ο παρουσιαστής της εκποµπής, που µπορεί να είναι οι Ειδήσεις ή µια εκποµπή συζήτησης µε πάνελ. Ο παρουσιαστής που παίζει το ρόλο της «πόρτας». Η «πόρτα» για να σε βάλει µέσα θα πρέπει πρώτα να σε ελέγξει αλλά και στη συνέχεια να σε παρακολουθεί, ότι τα λες, ότι φωνάζεις αρκετά, ότι σταµατάς όταν στο ζητάει, κυρίως όταν πρέπει να πέσουν οι διαφηµίσεις. Ο κουµανταδόρος της συζήτησης…

Σε κάθε περίπτωση, η κυριαρχία των ίδιων πάντα σχολιαστων, εδω και πολλά χρόνια στο τηλεοπτικό τοπίο µας είναι απόλυτη, σε σηµείο που σχεδόν αποκλείονται οι φρέσκιες, οι αυθεντικές φωνές.

Συμπέρασμα δε χρειάζεται μόνο ξεκαθάρισμα το πολιτικό τοπίο της χώρας αλλά και το τηλεοπτικό!

 

Τα πολιτικά «πάνελ» εγκυμονούν κινδύνους. Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου Συγγραφέα Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

 

Το περιβάλλον των  media έχει αλλάξει. Οι συνεντεύξεις των πολιτικών, η συμμετοχή τους σε τραπέζια διαλόγου, τα γνωστά πάνελ, εγκυμονούν κινδύνους.

 

Μία λάθος φράση, μία νωχελική κίνηση του σώματος, ένας μορφασμός και ακόμη μια αμήχανη στιγμή αφωνίας, μπορεί να "γκρεμίσουν" καριέρες. Μια τέτοια αποτυχία ενός πολιτικού, ταξιδεύει με αστραπιαία ταχύτητα και απαιτείται άμεση στρατηγική αντίδραση, στο πλαίσιο της διαχείρισης δύσκολων καταστάσεων σε πραγματικό χρόνο.

 

Φυσικά, ανθρώπινα είναι τα λάθη και για όσους εκπαιδεύτηκαν πριν από κάποια χρόνια να απαντούν μόνο με «ξύλινο» λόγο και με παρωχημένα πολιτικά μοντέλα, θα πρέπει να αναθεωρήσουν τα μέχρι τώρα μιντιακά στερεότυπα. Η δυναμική των σύγχρονων media καταργεί τις μέχρι χθες ασφαλείς ζώνες των πολιτικών προσώπων 

που κάθονται σε ένα τραπέζι πολιτικού λόγου ή στα τηλεπαράθυρα. Και τα πολιτικά λάθη δεν συγχωρούνται ούτε δίνεται δεύτερη ευκαιρία «να μάθει από τα λάθη του». Η εκπαίδευση στη σωστή επικοινωνία ενός πολιτικού προσώπου είναι θέμα αυτοπεποίθησης απέναντι σε έναν κόσμο που απαιτεί κάτι παραπάνω από προσαρμοστικότητα και σωστή πληροφόρηση.

Ο κάθε πολιτικός πρέπει να επανεφεύρει τον εαυτό του, με βάση τις τεχνικές της διαρκούς εξέλιξης του. Η διαχείριση επικοινωνιακών κρίσεων δεν είναι πλέον εργαλεία προβολής αλλά όπλα επιβίωσης και όποιος δεν το έχει συνειδητοποιήσει έγκαιρα, απλώς να περιμένει την επόμενη επικοινωνιακή κρίση, σε κάποιο τηλεπαράθυρο, να του δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα αν δεν τον διαλύσει πολιτικά.

Πολλές φορές μια λάθος φράση, μπορεί να ακολουθήσει τον πολιτικό σε ολόκληρη την πολιτική του ζωή και είναι σίγουρο ότι ούτε με το γνωστό mea culpa φτάνει για να συγχωρεθεί το λάθος, ούτε αντιμετωπίζεται με έτοιμες ατάκες η χιούμορ που μπορεί να κάνουν και μεγαλύτερη ζημιά.

 

Όσοι ακολουθήσουν επικοινωνιακές συμβουλές του περασμένου αιώνα όπως «παραμείνετε ψύχραιμοι» και «αφήστε το να ξεχαστεί», κινδυνεύουν να καταστρέψουν την εικόνα τους ή να απωλέσουν την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων τους.

 

Την επόμενη φορά, που θα σας καλέσουν σε «πάνελ» ή σε τηλεπαράθυρα, φροντίστε 

να έχετε εκπαιδευτεί από έναν έμπειρο «προπονητή» για να μην έχετε δυσάρεστα αποτελέσματα.  Και όπως λέει και μία λαϊκή ρήση «Μην πάτε για μαλλί και βγείτε….»! Τα παραδείγματα πολλά.

 

Η αρνητική δημοσιότητα απαιτεί ψυχραιμία, συντονισμό και γρήγορα αντανακλαστικά! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος- Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

 

Από την αρχή που ο πολιτικός αναλαμβάνει ένα δημόσιο αξίωμα θα έπρεπε να γνωρίζει, εκτός από το να "βουτάει" τη γλώσσα του στο μυαλό πριν μιλήσει και τα πιθανά είδη κρίσεων, που μπορεί να τον πλήξουν. Και θα έπρεπε να είναι έτοιμος να χαράξει την προσωπική επικοινωνιακή του στρατηγική. Να γνωρίζει, ποια κοινά και με ποια μηνύματα θα πρέπει πρώτα να ενημερωθούν και ποιοι, από την ομάδα του θα αναλάβουν το δύσκολο έργο της επικοινωνίας και με ποια στρατηγική, αμυντική ή επιθετική, εμποδίζοντας μια άσχημη κατάσταση να γίνει χειρότερη.

 

Η άστοχη η λανθασμένη φράση ενός δημόσιου προσώπου όταν φύγει από το στόμα του όπως και η σφαίρα από την θαλάμη του όπλου, δεν γυρίζουν πίσω  ούτε μαζεύονται. Ο λόγος του είναι στη διάθεση της  κλίνης του μυθικού Προκρούστη! 

 

Σκάνδαλα, κάθε είδους, "σφραγισμένα" σε συρτάρια. Λέξεις συχνά συνυφασμένες στα εξώφυλλα εφημερίδων, περιοδικών και στους τίτλους των ειδήσεων στα ηλεκτρονικά μέσα. Έκτακτες ειδήσεις στο διαδίκτυο. Τι μπορεί να πάει «στραβά» στην καθημερινότητα ενός πολιτικού; Τα πάντα. .

Από απροσεξία, από αμέλεια, από υπέρμετρο εγωισμό, από ατυχία, από, από,  από... Από εκατοντάδες αιτίες. Την κάθε είδους αποκάλυψη ακολουθεί ο πανικός και τις περισσότερες φορές η παραίτηση ή η περιθωριοποίηση στα αζήτητα της πολιτικής σκηνής. Η πολιτική ειλικρίνεια και το θάρρος ανάληψης της ευθύνης σπανίζουν. 

Πάντα ακολουθούν ,σιωπή και μισές αλήθειες και "σπασμένα" συγγνώμη, mea culpa  στην πολιτική γλώσσα!

Οι απειλές για την εικόνα ενός δημόσιου προσώπου προέρχονται από διάφορα μέτωπα εσωτερικά και εξωτερικά λασπολογία, ανταγωνισμός ή ακόμα και κάποιος λανθασμένος χειρισμός από την πλευρά του, με αποτέλεσμα να πιαστεί ανακόλουθος με τα λεγόμενα του η ακόμη το χειρότερο, με τη "γίδα" στην πλάτη! Μια κρίση αρνητικής δημοσιότητας, μια «στραβή στη βάρδια», όπως ελέχθη, μπορεί να βλάψει την εικόνα του πολιτικού και να δώσει προβάδισμα στους ανταγωνιστές του, αμηχανία στους υποστηρικτές του και να προκαλέσει το λεγόμενο «boomerang  effect», επηρεάζοντας ακόμη και τους ουδέτερους ψηφοφόρους.

Ανεξάρτητα από το τέλος της κάθε κρίσης, πανδημία, πλημμύρες, φωτιές, σεισμοί, ροζ , οικονομικά  σκάνδαλα, λεκτικά ατοπήματα η πρόληψη και η άμεση αντίδραση του δημόσιου προσώπου μπορεί να αποβεί ακόμα και θετική για την εικόνα του. Οι αρνητικές κρίσεις απαιτούν ψυχραιμία, συντονισμό και γρήγορα αντανακλαστικά.

Στις μέρες μας, οι κρίσεις αποτελούν περισσότερο μια πραγματικότητα παρά μια κακή είδηση  ή μια στραβή στη βάρδια. Αυτό θα πρέπει κάθε δημόσιο πρόσωπο να το ακολουθεί, και να συνειδητοποιήσει ότι με κατάλληλο σχεδιασμό, είναι δυνατόν να μετατρέψει την αρνητική πλευρά της κρίσης, σε θετική. Μια κρίση είναι ένας «κίνδυνος» και μια «ευκαιρία» που πρέπει να συνειδητοποιηθεί από κάθε πολιτικό για να διαφυλάξει την πολιτική του πορεία, από τα διάφορα «πλήγματα» που μπορεί να "τσαλακώσουν" την εικόνα του. Μπορεί να "σιδερώσει" την εικόνα του μετά και από την μεγαλύτερη κρίση! Να την "ισιώσει"!

Η συνήθης αμέλεια των πολιτικών, να βάλουν στο κάδρο της πολιτικής τους πορείας και την πιθανότητα να «σκάσει» πρόβλημα, τους βρίσκει παντελώς απροετοίμαστους. Πώς να διαχειριστούν το πρόβλημα, την αρνητική δημοσιότητα, πως θα ξεφύγουν από τον κίνδυνο. Πελαγοδρομούν ανάμεσα στις προτεινόμενες συμβουλές από φίλους, γνωστούς, ανίκανους κομματικούς και γενικά ερασιτέχνες της επικοινωνίας.