Το πολιτικό καζάνι στη χώρα βράζει, αλλά οι υπεύθυνοι δεν "ακούν" το σφύριγμα! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος-Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

 

Το πολιτικό καζάνι στη χώρα βράζει. Υποθέσεις σκανδάλων, αστοχιών και παραλείψεων έχουν δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μείγμα που απειλεί να διαρρήξει την ήδη εύθραυστη σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στην κοινωνία και το πολιτικό σύστημα. Παρ’ όλα αυτά, οι υπεύθυνοι μοιάζουν να μην ακούν το σφύριγμα. Η προειδοποίηση είναι εδώ — αλλά η πολιτική τάξη επιλέγει να σιωπά ή να υποβαθμίζει τη σοβαρότητα της στιγμής.

Οι πολίτες ζητούν δικαιοσύνη, διαφάνεια και ειλικρίνεια. Ζητούν πολιτική ευθύνη, όχι επικοινωνιακές διαχειρίσεις. Αντί όμως να αναζητηθούν λύσεις, η αντιπαράθεση μετατρέπεται σε θέαμα. Οι πολιτικοί λόγοι γίνονται συνθήματα, οι πράξεις σπάνιες, και το ουσιαστικό περιεχόμενο χάνεται μέσα σε αλληλοκατηγορίες και επικοινωνιακές ασκήσεις.

Η κοινωνία δεν αντέχει άλλη απαξίωση. Οι πολίτες βλέπουν τα λάθη να συγκαλύπτονται, τις ευθύνες να μετακυλίονται και τις εξηγήσεις να περιορίζονται σε επικοινωνιακές φράσεις. Η καθημερινότητα δυσκολεύει, οι νέοι απομακρύνονται, η συμμετοχή μειώνεται. Κι όμως, η πολιτική σκηνή δείχνει εγκλωβισμένη σε μια αυτάρεσκη ρουτίνα, όπου η αυτοκριτική θεωρείται αδυναμία και η ανάληψη ευθύνης, πολιτικό ρίσκο.

Το ζητούμενο  δεν είναι ποιος θα φωνάξει πιο δυνατά, αλλά ποιος θα ακούσει. Χρειάζεται πολιτική ψυχραιμία, ουσιαστικός διάλογος και γενναία αυτοκριτική. Αν δεν υπάρξει εκτόνωση, αν δεν ανοίξει ο δρόμος για συνεννόηση και ανανέωση, το καζάνι θα ξεχειλίσει — και τότε οι εξελίξεις θα είναι απρόβλεπτες, ίσως και ανεξέλεγκτες.

Η πραγματική πρόκληση σήμερα δεν είναι να αποφευχθεί η κριτική, αλλά να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη. Η εκτόνωση του πολιτικού κλίματος δεν θα έρθει με επιθέσεις, αλλά με ειλικρίνεια, διαφάνεια και συνεννόηση. Όταν η κοινωνία βράζει, η σιωπή των θεσμών γίνεται συνένοχη. Όταν το πολιτικό σύστημα αρνείται να ακούσει, η οργή βρίσκει άλλους δρόμους έκφρασης — απρόβλεπτους και επικίνδυνους.

Η ιστορία έχει δείξει ότι κανένα σύστημα δεν άντεξε για πολύ όταν αγνόησε τους πολίτες του. Αν θέλουμε πραγματική σταθερότητα, χρειάζεται επανεκκίνηση στη σχέση πολιτικής και κοινωνίας. Γιατί το καζάνι βράζει — και αυτή τη φορά, το σφύριγμα δεν πρέπει να αγνοηθεί. Η πολιτική οφείλει να ξαναγίνει χώρος ευθύνης, όχι σκηνή αντιπαραθέσεων.  Αλλιώς, το σφύριγμα θα πάψει να είναι προειδοποίηση και θα γίνει κραυγή.

 

(Από τη σειρά των άρθρων "Σκέψεις ενός  Επικοινωνιολόγου")