Στην παρούσα φάση! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

Στην παρούσα φάση, η πολιτική συγκυρία αποκαθιστάται στις πραγματικές διαστάσεις του παρελθόντος, δεδομένης της μείωσης των κρουσμάτων του κορωνοϊού και της αυξητικής τάσης των εμβολιασμένων πολιτών.

Στην παρούσα φάση, ο πολίτης ενδιαφέρεται αποκλειστικά για τον μικρόκοσμο του, την επιβίωση του, το μέλλον του. Δεν υπάρχει κάποιο άλλο αφήγημα, εθνικό ή συλλογικό και περιορίζεται στα δικά του, τα προσωπικά του.

Στην παρούσα φάση, η αναμέτρηση, οι αντεγκλήσεις, τα χτυπήματα πάνω και κάτω από τη μέση με τα γνωστά μας τρολς, δίνουν και παίρνουν μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Θύματα ακόμη και οι γυναίκες των πολιτικών μας, λόγω έλλειψης πολιτικών επιχειρημάτων.

Στην παρούσα φάση, η άσκηση της πολιτικής από το κυβερνών κόμμα, βασίζεται σε έναν μεγαλοϊδεατισμό για λόγους δημοσκοπικής υπεροχής και άκρατης υποσχεσιολογίας, για ένα ευοίωνο μέλλον. Αντίθετα, στο χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης και των λοιπών προοδευτικών δυνάμεων, η στείρα αντιπολίτευση και η εμμονική «άρνηση» σε κάθε κυβερνητική πρόταση, αποδεικνύουν τον βαθμό απελπισίας τους για την επόμενη ημέρα.των εκλογών Ο κίνδυνος των πρόωρων εκλογών είναι η μεγαλύτερη "απειλή" για τα σημερινά τους κοινοβουλευτικά προνόμια.

Στην παρούσα φάση, οι εσωκομματικές συγκρούσεις, ο πόλεμος φραξιών, γκρουπούσκουλων, μνηστήρων, διαμορφώνουν ένα νέο πολιτικό σκηνικό. Ακούγονται και γράφονται βαριές κουβέντες μεταξύ των άλλοτε συντρόφων, πριονίζοντας στην κυριολεξία το κλαδί που κάθονται. Ειδικά, στο χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τα πράγματα είναι πολύ τεταμένα.

Πραγματικά βρίσκονται άπαντες στην κόψη του ξυραφιού, διαμορφώνοντας μια εικόνα πολύ κατώτερη για να την εμπιστευθεί ο Έλληνας ψηφοφόρος. Χωρίς καθαρές θέσεις, καθαρά πρόσωπα, νέα ταυτότητα και προσγειωμένα οραματικό πρόγραμμα, εξουσία δεν φαίνεται στον ορίζοντα.

Αν δε κάνουν το λάθος να θέσουν και θέμα ηγεσίας, τότε είναι πολύ πιθανό, να μείνουν και εκτός Κοινοβουλίου. Καλός ή κακός, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι στην παρούσα φάση το πιο δυνατό asset, του κόμματος, ο πιο έμπειρος πολιτικός και αποδεκτός από τους ψηφοφόρους του κόμματος του.

Στην παρούσα φάση, φαίνεται ότι κάποιες πολιτικές ιδεολογίες που πρωταγωνίστησαν τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη, κινδυνεύουν να μπουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Τη θέση τους παίρνουν «μεταμφιεσμένες» πολιτικές δυνάμεις, άλλων ιδεολογιών, που εκμεταλλεύονται την έκρηξη των ανισοτήτων που δημιούργησε η παγκοσμιοποίηση και την καλύτερη και πιο αποτελεσματική διαχείριση των έντονων προβλημάτων της πανδημίας. Και ο "νοών νοείτω"!

 

Στην παρούσα φάση, η ρητορική για την οικονομία, στην μετά covid -19 εποχή, παίζει πρωτεύοντα ρόλο μαζί με την αντιμετώπιση της υψηλής ανεργίας, την κόπωση από τη λιτότητα των τελευταίων δέκα ετών και τις επιπτώσεις της πανδημικής κρίσης στο αύριο της Ελλάδας.

Προσώρας, το μεγάλο στοίχημα είναι τα τουριστικά έσοδα από το φετινό καλοκαίρι.

Θα γίνει η αναμενόμενη «αποσωλήνωση» της τουριστικής βιομηχανίας;

 

«Δι ασήμαντον αφορμήν». Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

«Δι ασήμαντον αφορμήν» έχουν διαπραχθεί δεκάδες ειδεχθή εγκλήματα, ομηρικοί καυγάδες, ανέλεγκτες συγκρούσεις μεταξύ οικογενειών ακόμη και ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος είχε αφορμή, μια ασήμαντη αφορμή.

Μια δολοφονία του διαδόχου του θρόνου της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, υπήρξε η «μοιραία» αφορμή για την έναρξη του.

Συμπληρώνονται περίπου δύο χρόνια της νέας διακυβέρνησης και ενάμιση χρόνος από το ξέσπασμα της λαίλαπας του κορονοϊού. Φτάσαμε στην αρχή του τέλους της πανδημίας και στην αρχή της επιστροφής στην κανονικότητα όπου υπάρχει κίνδυνος να «ξεβολέψει» πολλές κυβερνήσεις, που θα πρέπει να εγκαταλείψουν τον μέχρι σήμερα τρόπο διακυβέρνησης λόγω πανδημίας και να επιστρέψουν στις συνήθεις πολιτικές πρακτικές παρελθόντων ετών.

Οι πολιτικές διαχείρισης της πανδημίας δίνουν πλέον την πρώτη θέση, στην υλοποίηση του κυβερνητικού προγράμματος, για το οποίο είχαν ψηφιστεί, εγκαταλείποντας σε μεγάλο βαθμό τις έκτακτες νομοθετικές διαδικασίες για τον περιορισμό της εξάπλωσης της πανδημίας.

Σε όλες τις χώρες αλλά και στα καθ’ ημάς, η προσαρμογή στην κανονικότητα, δημιουργεί νέα προβλήματα στις σχέσεις της κυβέρνησης με τους πολίτες, αλλά και στις εσωκομματικές ομαδοποιήσεις και εστίες αντιδράσεων, με τα στελέχη που την στηρίζουν και ιδιαίτερα με ένα μικρό αλλά σημαντικό αριθμό βουλευτών, που λειτουργούν με γνώμονα τις διαθέσεις των πολιτών, που τους εξέλεξαν.

Οι μεταρρυθμίσεις και εξαγγελίες που είχε στο προεκλογικό της πρόγραμμα η κυβέρνηση και που μείνανε στα χαρτιά, λόγω της πανδημίας, έφτασε η ώρα να πάρουν το δρόμο της υλοποίησης.

Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Η συνεπιμέλεια τέκνων, οι καταργήσεις πανεπιστημιακών τμημάτων, σε περιοχές της επαρχίας, η αστυνόμευση του πανεπιστημιακού ασύλου, ο νέος εργασιακός νόμος και άλλες μεταρρυθμίσεις «υψηλού» ή «χαμηλού» πολιτικού ενδιαφέροντος και "βάρους", που πήραν ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή, δεν ξέρουμε τι επιπτώσεις θα έχουν σε βάθος δύο ετών, μέχρι αν έρθει η ώρα των εκλογών, σύμφωνα με τον εκλογικό ορίζοντα, που ο Πρόεδρος της Κυβέρνησης επαναλαμβάνει συνεχώς.

Στις μετρημένες στα δάχτυλα, αντιδράσεις βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος καθώς και η σύσσωμη αλλά ατελέσφορη αντίδραση των αντιπολιτευτικών δυνάμεων, ιδιαίτερα για τον εργασιακό νόμο, δεν φαίνεται να προβληματίζουν ιδιαίτερα την Κυβέρνηση.Δεν άνοιξε μύτη!

Με επικοινωνιακά τεχνάσματα, η Κυβέρνηση κρατάει τη δημοσκοπική της πρωτιά, υποβάθμισε και αντιμετώπισε με χαμηλούς τόνους τους «αντάρτες» των επίμαχων νομοθετημάτων και απαξίωσε τις μεγαλοστομίες της αξιωματικής αντιπολίτευσης περί της «μητέρας των μαχών» για τον εργασιακό νόμο, λόγω της περιορισμένης συμμετοχής  διαδηλωτών και ψήφισης πολλών άρθρων του νομοσχεδίου.

Όσο για τους χειρισμούς της Κυβέρνησης στα εξωτερικά θέματα, η αδυναμία του συνόλου των κομμάτων της αντιπολίτευσης να προβάλλουν προγραμματικό λόγο , παρά μόνο ένα κράμα αρνήσεων και προτάσεων καταστροφής, χωρίς ειρμό και σύνεση, δίνουν στην Κυβέρνηση τη δυνατότητα να παίζει μπάλα μόνη της, σε ποδοσφαιρικούς όρους.

Όσον αφορά για την πιθανότητα πρόωρων εκλογών, θα γίνουν, αν γίνουν, «δι ασήμαντον αφορμήν»!

 Όπως, αν δεν ικανοποιηθούν κάποια αιτήματα απαλλαγής, καλοκαιριάτικα από τις μάσκες ή για τους όρους λειτουργίας των Αυγουστιάτικων Πανηγυριών ή ακόμη κι αν σημαντικός αριθμός βουλευτών δεν ικανοποιηθεί από τα «αντισταθμιστικά» μέτρα για τις περιφέρειες τους. Αφορμές υπάρχουν πάντα! Αρκεί να το θέλει και η Κυβέρνηση.

 

Τα προσόντα ενός σύγχρονου πολιτικού! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ-Επικοινωνιολόγος

 Σε προηγούμενο άρθρο μου είχα γράψει ,πως ο Έλληνας πολιτικός είναι ένα ισχυρό brand name. Άλλωστε κάθε κράτος για να προχωρήσει βασίζεται πάντα στις ικανότητες των πολιτικών που αποφασίζουν. Αυτοί είναι οι κύριοι υπεύθυνοι αν η επιχείρηση που λέγεται κράτος προχωράει μπροστά ή όχι. Βέβαια, οι πολιτικοί ενός κράτους είναι ο «καθρέφτης» του λαού όπως ευφυώς έχει λεχθεί. Μέχρι σήμερα, τα απαραίτητα προσόντα ενός πολιτικού ήταν λίγο πολύ γνωστά. Πολιτική προίκα, πελατειακές σχέσεις, συγκυρίες, τύχη και άλλα γνωστά.

Η οικονομική κρίση, έφερε στο προσκήνιο την πολιτική κρίση και οι πολίτες / ψηφοφόροι έχουν αλλάξει. Ιδιαίτερα στη χώρα μας. Η αναγκαιότητα μιας νέας «ελίτ» πολιτικών, πολιτικών της νέας εποχής είναι πολύ μεγαλύτερη από πολλές άλλες χώρες. Δεν χρειάζεται ειδική ανάλυση για τους λόγους που έχουν οδηγήσει τους πολίτες/ ψηφοφόρους σε νέες θεωρήσεις για την εικόνα και τα νέα απαραίτητα προσόντα των πολιτικών της νέας εποχής που βιώνουμε. Μερικά από τα προσόντα ενός πολιτικού της νέας εποχής είναι:

• Συνδυάζει την τεχνοκρατική γνώση με την πολιτική του θέση.
Ο πολιτικός της νέας εποχής, της νέας «κοπής» συνδυάζει την γνώση, την μεθοδικότητα, την σκληρή δουλειά με τα δεδομένα της πολιτικής και δεν υπολογίζει το πρόσκαιρο πολιτικό κόστος. Έχει όραμα, στόχους, και τα υπερασπίζεται με πυγμή. Δεν κάνει πίσω στις πρώτες αντιδράσεις μερίδας πολιτών ή συντεχνιών. Με τις τεχνοκρατικές του γνώσεις σε συνδυασμό με την πολιτική του εμπειρία δημιουργεί νέες κοινωνικές δομές.

• Βρίσκει το σωστό timing.
Πολλές πολιτικές πρωτοβουλίες θα μπορούσαν να είχαν υλοποιηθεί, αν η χρονική στιγμή ήταν η κατάλληλη και δεν ήταν λάθος. Ανώριμη κοινωνία, ερασιτεχνική στρατηγική ενημέρωσης, ετεροχρονισμός των προτεραιοτήτων των πολιτών, ατυχής στιγμή και πολλά άλλα. Ο πολιτικός της νέας εποχής δεν βιάζεται αλλά ούτε αργοπορεί. Τα πάντα σωστά και στην ώρα τους.

• Δεν αποκρύπτει τα προβλήματα και δεν τα αγνοεί.
Ξέρει ότι οι πολίτες δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με την αγγλοσαξονική φράση «go with the flow» πάω με το κοπάδι και δεν είναι αμβλύνοες! Ξέρει ακόμη ότι η εποχή των επικοινωνιακών ψιμυθιωμάτων ανήκει στην παλιά εποχή. Ο κόσμος μας είναι σε μετάβαση με υψηλές τις ταχύτητες των ραγδαίων αλλαγών.

• Αναγνωρίζει τα λάθη και τις παραλείψεις του.
Μην διεκδικείτε το αλάθητο. Μόνο ο Πάπας το έχει. Αναγνωρίστε τα λάθη και τις παραλείψεις που σας ακολουθούν από το πρόσφατο πολιτικό παρελθόν σας. Η παραδοχή δεν σημαίνει αδυναμία. Αντίθετα, η δημόσια υπεράσπιση ενός «αποδεδειγμένου» λάθους μπορεί να επιφέρει επικρίσεις και από τον τύπο και από τους πολίτες. Προσέχει να μην «πέφτει» σε λάθη αλλά και να μην τον ξεπερνούν οι εξελίξεις.

• Απαντάει άμεσα στην ερώτηση δημοσιογράφου ή πολίτη.
Πέρασε «ανεπιστρεπτί» η εποχή των σχολίων και των προλόγων, πριν δοθεί μια αμφίσημη τις περισσότερες φορές απάντηση από τον πολιτικό. Οι πολίτες «χόρτασαν» από θεωρητικές κουβέντες άνευ ουσίας. Απαιτούν άμεσες και ξεκάθαρες απαντήσεις.

• Αντιμετωπίζει τις κρίσεις με επιδέξιο και ψύχραιμο τρόπο και δεν φοβάται να χάσει κάποιες μάχες κατά τη διάρκεια της πολιτικής του καριέρας. Άλλωστε είναι γνωστή η Ιαπωνική παροιμία «Στην πολιτική πέσε 7 φορές σήκω 8». Γνωρίζει τη μεγάλη δύναμη των media, το πόσο αδηφάγα είναι για σκάνδαλα κάθε τύπου και δεν πέφτει σε παγίδες. Η αφέλεια δεν δικαιολογείται σε έναν πολιτικό της νέας εποχής. Όπως δεν «συγχωρείται» να μπει κάποιος στην πολιτική χωρίς να έχει «κολλήσει ένσημα» όπως χαρακτηριστικά λέγεται.

• Γνωρίζει πολύ καλά την ημερομηνία λήξης της πολιτικής του σταδιοδρομίας.
Η «χρυσή» εποχή ενός πολιτικού είναι μια δεκαετία. Μέσα σ’ αυτό τον χρόνο θα «ξεδιπλωθούν» όλες οι ικανότητες του και θα κάνει πράξη ότι υποσχέθηκε. Δεν ξεχνάει ότι δεν υπάρχει κανείς που είναι αναντικατάστατος. Ξέρει όσο πιο γρήγορα αποφασίσει την έξοδο του από την πολιτική, τόσο περισσότερο θα διαφυλάξει την υστεροφημία του. Ακόμη, η εμπειρία του έχει διδάξει ότι ένας από τους κινδύνους της μακροχρόνιας άσκησης εξουσίας είναι να πιστέψει στο τέλος στον ίδιο του τον μύθο. Μια ψευδαίσθηση και μόνο!

 

Το πολιτικό σκηνικό αλλάζει! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

 Στην αρχή της διεύρυνσης της κομματικής βάσης των πολυσυλλεκτικών κομμάτων, φαίνεται ότι οδηγεί το τέλος των παραδοσιακών ιδεολογιών, μια διαδικασία που ξεκίνησε αργά και σταθερά πριν από την εμφάνιση της μνημονιακής ,δεκαετής κρίσης και εξελίσσεται ραγδαία κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών.H επιθυμία για «υβριδικά» κόμματα δηλαδή ολίγον από κάθε ιδεολογία  και μακριά από την «καθαρότητα» που προέβαλλε μέχρι χθες. Διαφορετικά η επαφή με την εξουσία ανέφικτη.

Κάποτε η μετακίνηση ενός πολιτικού προσώπου από τον έναν πολιτικό χώρο στον άλλον, θεωρείτο «αποστασία». Αντίθετα σήμερα είναι απλά μια «μεταγραφή» όπως συμβαίνει στις αθλητικές ομάδες ή ακόμη και συστράτευση σε έναν κοινό σκοπό, σύμφωνα με τη δήλωση του αρχηγού του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η αλήθεια είναι ότι στην πολιτική, άλλοτε πληρώνεσαι για να κάνεις τη μεταγραφή με μια θέση εξουσίας, και άλλοτε για να εξασφαλίσεις τη θέση σου στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Το «είδα το φως το αληθινό» και μπήκα είναι άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε!

Μια ματιά στους τελευταία εκλεγμένους στο Κοινοβούλιο, επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές και αρκετές εξόφθαλμες παραφωνίες προσώπων που έχουν σαν αποτέλεσμα να «βγαίνουν στα κάγκελα» κορυφαία και μη, στελέχη των μεγάλων κομμάτων.

Σε «ατομικό» επίπεδο, η ανάγκη πολιτικής επιβίωσης, αναγκάζει να κάνουν τη γνωστή «κολοτούμπα»  πηγαίνοντας εκεί όπου λοιδορούσαν αλλά και το κόμμα να τους συγχωρεί και να ανοίγει τις αγκάλες του!

Φυσικά για αρκετούς γηγενείς πολιτευτές αλλά και εκλεγμένους, που έχουν «μουσκέψει» κομματικές φανέλες, οι προσχωρήσεις «ξένων» θεωρούνται χτύπημα κάτω από τη ζώνη και απειλή, σε θέσεις στα ψηφοδέλτια και σε κυβερνητικά έδρανα. Επιβραβεύονται όσοι επιδίδονται στο άλμα επί κοντώ!

Όταν ένα κόμμα θέλει να «ξανοιχτεί» και προς άλλες πολιτικές κατευθύνσεις και δεξαμενές ψηφοφόρων, πρέπει πρώτα να στεγανοποιήσει το δικό του κομματικό ακροατήριο και τις περισσότερες φορές ,να το κανακέψει με το δέλεαρ της πιθανής εξουσίας.

Η στρατηγική των δύο γραμμών, κεντροδεξιά – δεξιά ή κεντροαριστερά – αριστερά  αλλιώς «πατάω σε δύο βάρκες» εγκυμονεί κινδύνους «πνιγμού»! Δεν βγαίνει τις περισσότερες φορές.

Τα νέα φλερτ των δύο κομμάτων εξουσίας, με το γνωστό κόμμα του κέντρου δημιουργούν έναν νέο ρευστό σκηνικό και κανένας δεν μπορεί να προβλέψει που θα κάτσει η μπίλια. Οι εσωκομματικές εκλογές για την αρχηγία του κόμματος, δημιουργούν νέες συνθήκες και η τελική επιλογή του προσώπου, του νικητή, θα βάλει τα θεμέλια της νέας συνεργασίας του κόμματος.

Φυσικά, ένας εκλογικός αιφνιδιασμός, θα ανατρέψει κάθε πρόβλεψη για την εξέλιξη του πολιτικού σκηνικού.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι είμαστε μπροστά στο τέλος των ιδεολογιών, στο «ξεπάγωμα» του πολιτικού σκηνικού και στις νέες δυνατότητες για νέα κυβερνητικά σχήματα.

 

Ηγεσίες Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ-Επικοινωνιολόγος

 

Από σόι, από τζάκι, από κομματική επετηρίδα από μεταγραφή. Θέση προσήκουσα από τα προσόντα του κάθε υποψηφίου, για μια από τις θεσμικές θέσεις που αφθονούν.

Νεποτισμός, οικογενειοκρατία, φαινόμενα φεουδαρχικά, κομματικές επετηρίδες, κομματικοί σωλήνες, μεταγραφικά δικαιώματα, ευδοκιμούν στα πολιτικά δρώμενα της χώρας μας, πάντα προς το συμφέρον της αντίστοιχης δυναστείας και φυσικά προς όφελος του λαού!

Μια μοναδική Ελληνική ‘’ιδιαιτερότητα’’ επινόηση των εκάστοτε ισχυρών πολιτικών προσώπων είτε προς επαγγελματική αποκατάσταση των γόνων και προώθησής τους σε ανώτερα αξιώματα, είτε σε μετακινήσεις, μεταγραφές από τη μια παράταξη στην άλλη, για λόγους πολιτικής επιβίωσης σε θέσεις εξουσίας. Κάποτε λεγόταν "αποστασία", στις μέρες μας απλά "μεταγραφή"!

Ανάμεσα σε αυτό το σύνολο υποψηφίων ηγετών, καλούνται οι πολίτες να εκλέξουν τον καταλληλότερο ακόμη και από τον "Κανέναν"!

Σε όλες τις περιπτώσεις, το οικογενειακό όνομα, είναι το πιο ασφαλές εφαλτήριο ανόδου. Ανοίγει τον πολιτικό δρόμο, σχεδόν νομοτελειακά. Μικρή αξία έχει η προσωπικότητα, γιατί για κάποιους ‘’αδιευκρίνιστους’’ λόγους, οι πολίτες-ψηφοφόροι πιστεύουν πως ο κληρονόμος του ονόματος, ο επίγονος, είναι και ικανός συνεχιστής.

Στη συνέχεια, αν θα μεγαλουργήσει προς δόξα του προγόνου του ή θα καταβαραθρωθεί, θα το δείξει η ιστορία και στη  δεύτερη περίπτωση θα τη πληρώσουν και οι ψηφοφόροι του και οι  μη.

Τα μνημόνια καραδοκούν.

Στην άλλη πλευρά έχουμε ηγεσίες με κομματικές ρίζες, μακρόβιες, που έχουν το προνόμια της αμέριστης συμπαράστασης του μεγαλύτερου μέρους του κομματικού μηχανισμού και με το σκεπτικό ‘’ αυτόν ξέρουμε, αυτόν εμπιστευόμαστε, να μας οδηγήσει στις θέσεις ευθύνης’’.

Το αποτέλεσμα της επιλογής ηγεσίας, είτε ελέω τζακιού είτε κομματικού σωλήνα, είναι ορατό και αυξανόμενο σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Αποτέλεσμα, η απαξίωση από το πολιτικό σώμα και η αποχή να αυξάνεται με ρυθμό γεωμετρικό. Έφτασε το ποσοστό της, πάνω από το σαράντα της εκατό, στο σύνολο του εκλογικού σώματος και ανεβαίνει ραγδαία. Αποχή από την κάλπη, μια στείρα πολιτική πράξη αλλά πράξη.

Οι ψηφοφόροι δεν θέλουν πια κλειστά κομματικά κλαμπ, να παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή τους ούτε φυτώρια ‘’γόνων’’ και επιγόνων’’. Όσοι δείχνουν την εκλογική τους δυσφορία, με την αποχή, θέλουν ένα διαφορετικό σύστημα  διακυβέρνησης όχι ένα διαφορετικό πολιτικό σύστημα. Αυτό, για να μην μπερδεύει κάποιους το ποσοστό της αποχής, με ιδέες ‘’επαναστατικές’’!

Οι ψηφοφόροι έχουν πια την ωριμότητα, να κρίνουν τις ηγεσίες όχι από το όνομα, τις υποσχέσεις και το παρελθόν τους αλλά από το όραμα, τις γνώσεις και τις ικανότητες, να τους βγάλει από το τέλμα.

Αδιαφορούν πλήρως για το πολιτικό DNA του ηγέτη και τον κρίνουν καθημερινά για τα έργα του.

Οι πολίτες χόρτασαν από λόγια, από στείρα και εμμονική άρνηση, από στρεβλή και λειψή ενημέρωση , από μεγαλοϊδεατισμούς και αμφιβόλου αξιοπιστίας υποσχέσεις, για ένα καλύτερο αύριο.

Δεν θέλουν να θεωρούνται από τις ηγεσίες, ως κομπάρσοι αλλά ως πρωταγωνιστές, ως συν δημιουργοί του αύριο.!