Μπορούμε να δούμε την καρυδόψιχα και όχι το καρύδι ολόκληρο; Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Δάσκαλος και για πολλούς οραματιστής ο Αμερικανός μυθολόγος Τζόζεφ Κάμπελ, έδωσε τη διαφορά μεταξύ απαισιόδοξου και αισιόδοξου, με τον εξής αστείο τρόπο «Ο αισιόδοξος βλέπει μόνο την καρυδόψιχα, ο απαισιόδοξος το καρύδι ολόκληρο».

Είναι γεγονός ότι διάγουμε μια από τις δυσκολότερες περιόδους των τελευταίων δεκαετιών. Και οικονομικά και εθνικά. Με επιδόματα, με κοινωνικά μερίσματα, ένα μεγάλο ποσοστό των πολιτών προσπαθεί να τα βγάλει πέρα. Η αχτίδα φωτός στην άκρη του τούνελ είναι πολύ αχνή για να ζωντανέψει τη χαμένη ελπίδα, από τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες, τις λαϊκίστικες τακτικές, από τη σοσιαλιστική λαίλαπα της κυβέρνησης της «πρώτης φοράς αριστεράς».

Στη μακρόχρονη ελληνική ιστορία το καινούργιο, το ελπιδοφόρο, οι ανατροπές, ξεκίνησαν από τις δύσκολες καταστάσεις. Όμως η πρωτόγνωρη οικονομική κρίση έχει αφήσει βαθιές πληγές στην κοινωνία μας. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας έχουν στερηθεί παντελώς τους πόρους επιβίωσης και προσπαθούν με αξιοπρέπεια να αντιμετωπίσουν τις απρόβλεπτες αντιξοότητες της σκληρής πραγματικότητας και τα πολυποίκιλα προβλήματα.

Αλήθεια, μπορούν να δουν με αισιοδοξία, το αύριο της δικής τους ζωής, αλλά και της χώρας με όσα συμβαίνουν με τους «λαίμαργους» γείτονες μας;

Με μοναδικά όπλα τις διαχρονικές αξίες και τα ιδανικά της φυλής μας, όπως οι έννοιες της αλληλεγγύης, της φιλανθρωπίας, της ομοψυχίας και με τις κάθε είδους γιορταστικές εκδηλώσεις όπως Θερμοπύλες, Ναυμαχία Σαλαμίνας και ήρωες του  '21, μπορούν να σταθούν όρθιοι απέναντι σε ένα αδηφάγο και γραφειοκρατικό δημόσιο;

Η νέα κυβέρνηση καλά τα πάει μέχρι στιγμής, πράγμα το οποίο αποτυπώνεται και στις πολλαπλές δημοσκοπήσεις. Όμως, τα νέα προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει, όπως το μεταναστευτικό και οι μεταρρυθμίσεις που έχει υποσχεθεί, άσυλο και ασφάλεια  των πολιτών, δεν αντιμετωπίζονται με τα καλά λόγια των πολιτικών και τα πλούσια αισθήματα ολίγων πολιτών, αλλά απαιτούνται συγκεκριμένες λύσεις να υιοθετηθούν.

Στην πολιτική ζυγαριά κόστους – οφέλους, δεν συγχωρούνται, αδράνεια και ερασιτεχνισμοί με κυβερνητικές υπογραφές.

Η άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας είναι μια δυναμική διαδικασία, καθώς τα δεδομένα αλλάζουν και μεταβάλλονται από απρόβλεπτους εξωγενείς παράγοντες.

Για να μπορέσει η νέα κυβέρνηση να διαχειριστεί με επιτυχία τα δύσκολα θέματα της επικαιρότητας εσωτερικά και εθνικά, και για να μπορέσουν οι πολίτες αυτής της χώρας να δουν την καρυδόψιχα και όχι το καρύδι με το σκληρό κέλυφος, θα πρέπει να μπουν κάποια «φρένα»!

«Φρένο» στις ανόητες κραυγές των λεγόμενων «τουρκοφάγων» και υιοθέτηση των ήπιων τόνων και της λογικής.

«Φρένο» στις κάθε είδους υστερικές κραυγές και απαιτήσεις κομμάτων και συνδικαλιστικών ενώσεων για εξωπραγματικές παροχές.

«Φρένο» στην καθημερινή ταλαιπωρία εμπόρων και πολιτών από τις πορείες και διαδηλώσεις των κάθε είδους μειοψηφιών.

Οι ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής πρέπει κάποτε να τελειώσουν και όσοι βαυκαλίζονται  ότι μετρούν περισσότερο από ότι μετρούν να μείνουν στα «κυβικά τους»!

Πρέπει όλοι να ακολουθήσουμε το δρόμο της σύνεσης και της συνεργασίας. Να τηρηθεί με θρησκευτική ευλάβεια η ενότητα του λαού, γιατί ο διχασμός καιροφυλακτεί και θα φέρει πολλά δεινά, στη ζωή μας και στα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας.

Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Φιλανθρωπίες με το αζημίωτο. Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Στις μέρες μας, το θεάρεστο έργο της φιλανθρωπίας εξυπηρετείται από το κράτος, με τα υπερπλεονάσματα του και από τις επιχειρήσεις με τη λεγόμενη εταιρική κοινωνική ευθύνη. Κρατικοί μποναμάδες, καλοί Σαμαρείτες και Αι – Βασίληδες, ευδοκιμούν πάντα με την έλευση της φτώχειας και είναι καλοδεχούμενοι από τους πολίτες. Όμως τι κρύβεται πίσω από την προβολή του φιλανθρωπικού τους έργου; Είναι OPUS DEI, έργο Θεού ή έργο πολιτικού και οικονομικού μάρκετινγκ;

«Ου γνώτο η δεξιά σου, τι ποιεί η αριστερά σου» λέει η εκκλησία και «κάνε το καλό και ρίχτο στο γιαλό» λέει ο θυμόσοφος λαός. Όμως οι επικοινωνιολόγοι των κομμάτων, οι διαφημιστές των επιχειρήσεων λένε «ρίχτο στην TV» με τα γνωστά σε όλους μας διαφημιστικά σποτάκια και τις βαρύγδουπες δηλώσεις των πολιτικών.

Και όλα με το αζημίωτο. Οι πολιτικοί κάνουν τον καλό Σαμαρείτη από τα πλεονάσματα της υπερφόρτωσης φορολογικών βαρών των πολιτών, και οι Αι – Βασίληδες των επιχειρήσεων με την αύξηση των πωλήσεων των προϊόντων τους, τη βελτίωση της θετικής εικόνας της επιχείρησης και τα μεγαλύτερα κέρδη. Προωθητικές ενέργειες πολιτικού και επιχειρηματικού μάρκετινγκ κοινωφελών σκοπών, με στόχο την ικανοποίηση μερίδας ψηφοφόρων και διασφάλιση σχέσεων εμπιστοσύνης με ευρύτερα κοινωνικά σύνολα.

Οι κρατικοί μποναμάδες, στις γιορτινές μέρες των Χριστουγέννων, είναι ένα έθιμο που κρατάει πολλά χρόνια. Αντίθετα οι  ανιδιοτελείς προσφορές των επιχειρήσεων έχουν ενσκήψει ως λαίλαπα εταιρικής κοινωνικής ευθύνης, στο χώρο της επικοινωνίας τα τελευταία χρόνια. Αυτή είναι η πραγματικότητα χωρίς τα επικοινωνιακά «φτιασιδώματα». Αντίθετα, τα οφέλη και τα πλεονεκτήματα που απορρέουν από την εφαρμογή των δράσεων της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης δεν δημοσιοποιούνται για να τα γνωρίζουμε και να καταλήγουμε σε κάποια πολύ χρήσιμα συμπεράσματα. Άξιζαν τον κόπο, πιάσανε το στόχο τους, έβγαλαν το κόστος των μεγάλων διαφημιστικών κονδυλίων και δαπανήθηκαν;

Αυτά για τις επιχειρήσεις. Όσο για τους κρατικούς μποναμάδες, η αποτελεσματικότητα τους θα φανεί στην πρώτη δημοσκόπηση ή στην κάλπη, αν γίνουν εντός ολίγου χρόνου πρόωρες εκλογές.

Προσωπικά, θα ήθελα μια κοινωνία χωρίς καλούς Σαμαρείτες και κρατικούς μποναμάδες, επιδομάτων πείνας ή κατ’ ευφημισμό 13ης σύνταξης.

Οι επιχειρήσεις είναι υπόλογοι των πράξεων τους και γνωρίζουν το μερίδιο ευθύνης τους, στο περιβάλλον και στις κοινωνικές ανισότητες. Η εταιρική κοινωνική ευθύνη αποτελεί επιχειρηματική ηθική ευθύνη αλλά και μια νέα πρακτική του μάρκετινγκ που αποσκοπεί να αποδώσει ως πρόσθετο εργαλείο βελτίωσης όλων των συστατικών ενός πετυχημένου μείγματος μάρκετινγκ. Από την αύξηση των εσόδων έως την αναβάθμιση της εταιρικής εικόνας.

Όσο για τη συνεχιζόμενη στρατηγική, όλων των κυβερνήσεων, της διανομής μερίσματος που προέρχονται από την υπερφορολόγηση, είναι αντικείμενο πολλών συζητήσεων. Ενόψει των γιορτινών ημερών του χρόνου που σε λίγο θα είναι παρελθόν, ο κρατικός μποναμάς θα δοθεί, γιατί έχουν δοθεί υποσχέσεις.

Με την ίδια συνταγή, η αντιπολίτευση ετοιμάζει την επιστροφή της ενώ η κυβέρνηση την μακροημέρευση της.

Καρέκλες εξουσίας «ηλεκτρικές καρέκλες»! Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Η διαχείριση μιας κυβερνητικής καρέκλας, δεν διαφέρει από τη διαχείριση μιας «ηλεκτρικής» καρέκλας και συνοδεύεται, τις περισσότερες φορές, από «πολιτικό θάνατο». Στην πιο ανώδυνη περίπτωση, οικονομική εξόντωση, και κοινωνικό διασυρμό στην πιο επώδυνη.

Είναι μια πολύφερνη νύφη, που ορέγονται πολλοί, και θυσιάζουν πολλές φορές ακόμη και την υστεροφημία τους. Μπορεί να μετατραπεί «εν μία νυκτί» σε φλεγόμενη βάτο, και αντί για τη φωνή της ανώτερης θεϊκής δύναμης, να ακουστεί η φωνή του δημόσιου κατήγορου που θα προτάσσει το «κάτσε στο σκαμνί».

Τα κυβερνητικά αξιώματα στις μέρες μας, κατακτώνται με τις ακόλουθες δεξιότητες. Πίστη προς το κόμμα, υπακοή στον αρχηγό, διορατικότητα, ελιγμοί, καπατσοσύνη, γρήγορα αντανακλαστικά, μεγάλη τύχη, ευλυγισία μέσης και ιδεολογίας. Πρόσθετα προσόντα, όπως  ένσημα σε αφισοκολλήσεις, ακόλουθοι περιοδειών αρχηγού, χειροκροτητές, δεν είναι υποχρεωτικά, αλλά θα εκτιμηθούν σε περίπτωση ισοψηφίας. Φυσικά προηγούνται οι αποτυχημένοι των ψηφοδελτίων, οι γνωστοί σε όλους πολιτευτές!

Συμμετοχή σε διάφορα κομματικά μητρώα, δεν λαμβάνονται σοβαρά στην τελική επιλογή, όπως και συμμετοχή σε κάθε είδους κλαδικά ψηφοδέλτια, εμπορικά επιμελητήρια, συλλόγους μηχανικών, δικηγόρων, ιατρών κλπ. Η επιλογή είναι ενός ανδρός και το πολύ κάποιων μελών της οικογένειας του.

Φυσικά, οι κομματικές ισορροπίες εγγυώνται την μακροημέρευση της κυβέρνησης.

Όμως, αγαπητοί μνηστήρες των διαφόρων κυβερνητικών εδράνων, να διαβάσετε τις πρώτες σειρές του άρθρου με ιδιαίτερη προσοχή. Ζούμε και βιώνουμε καχύποπτους και πονηρούς καιρούς. Ο χώρος της κεντρικής πολιτικής σκηνής θεωρείται από τους πολίτες χώρος διαπλοκής και διαφθοράς.

Προκατάληψη, δυσπιστία σε κάθε οικονομική διαχείριση, συνεχής έλεγχος από την αντιπολίτευση, σε κάθε υπογραφή που μπαίνει σε σχέδια νόμου και κλονισμός της εμπιστοσύνης προς απώτερους στόχους των εχόντων την εξουσία. Η «εθελουσία» έξοδος από τα κυβερνητικά κλιμάκια παραμονεύει.

Μοναδική βάρκα σωτηρίας ο νόμος περί ευθύνης Υπουργών, που όμως διαφοροποιείται ριζικά και αφήνει ακάλυπτα τα νώτα και τις υπογραφές.

Και δυστυχώς δεν έχει προβλεφθεί, για το χρόνο παραμονής στα υπουργικά έδρανα, αποζημίωση για πολιτική βλάβη, ούτε έχει ενταχθεί ο χρόνος στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα για μεγαλύτερη σύνταξη.

Μπορεί ένα από τα οδόσημα της ζωής ενός πολιτικού να είναι και ένας υπουργικός θώκος, αλλά οι εποχές δεν είναι πλέον κατάλληλες. Μια θέση που δίνει προστιθέμενη αξία στην εικόνα ενός πολιτικού, αλλά που τον φορτώνει με άγχος, νεύρα, πίεση, γκρίνιες, απογοητεύσεις.

Πολλά είναι τα παραδείγματα που πρωτοκλασσάτοι υπουργοί παύτηκαν εν μία νυκτί, μέσα στο αεροπλάνο, μετά από μια «στραβή» που τους έτυχε στη βάρδια τους. Μοναδικό κέρδος η αναφορά στις προσωπικές τους κάρτες, κάτω από το όνομα, το «τέως υπουργός» και με ψιλά γράμματα !

Σε μια στιγμή από την τάξη των «ελίτ» στην τάξη των «αποτυχημένων» των «αλήτ»!

Σύμφωνα με τα όσα γράφονται στις παραπολιτικές στήλες πολλών εφημερίδων, ο ανασχηματισμός της νέας κυβέρνησης των 6 μηνών, είναι «προ των πυλών», για λόγους βελτίωσης της ταχύτητας του κυβερνητικού έργου, ασυνεννοησίας, αδυναμίας υλοποίησης κυβερνητικών εξαγγελιών, αλλά και αλλαγής προσώπων για κομματικές και ιδεολογικές ισορροπίες.

Αρκετές φορές η Οδύσσεια ενός πολιτικού, ξεκινάει από την προαγωγή του και μετακίνηση του από τα έδρανα της Βουλής, στα υπουργικά.

Αν θέλετε να μείνετε στο απυρόβλητο, να μην χαρακτηριστείτε «μαύρο πρόβατο» και να μην πέσετε τα χέρια αδίστακτων «συκοφαντών», παραμείνετε ασφαλείς στις θέσεις σας. Είναι δύσκολοι οι καιροί για τους μετέχοντες σε κυβερνητικά συμβούλια.

Απαντήστε απλά «Ευχαριστώ για την τιμή, αλλά…».

Ο Θανάση Παπαμιχαήλ είναι επικοινωνιολόγος