Σάββατο 30 Μαΐου 2020

Η μεσαία τάξη δεν ζει πια εδώ. Του Θανάση Παπαμιχαήλ


Μετακόμισε αλλού, αν και ασφαλείς πληροφορίες λένε ότι απεβίωσε, μαζί με τον άλλοτε εκφραστή μερίδας ψηφοφόρων, μεσαίου χώρου, που έβγαζε κυβερνήσεις.
Τόνοι μελανιού έχουν χυθεί για να οριοθετηθεί αλλά και να «σηκωθεί» ο μεσαίος χώρος από τον καναπέ, για να αλλάξει την πολιτική κατάσταση της χώρας. Να βάλει «φρένο» στη διολίσθηση της κοινωνίας προς τα άκρα. Στόχος, το πολυδιαφημιζόμενο «rebranding» της κεντροδεξιάς. Τώρα ο μεσαίος χώρος πολιορκείται κι από την πρώτη φορά αριστερά, που η επιβίωση της είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την κατάληψη του μεσαίου χώρου. Διαφορετικά, έπεα πτερόεντα, και για την κεντροδεξιά και για την κεντροαριστερά με σοσιαλιστικό πρόσημο.
Σε μια χώρα όπου τα αποθέματα σανού λιγοστεύουν και οι πολιτικοί γυρολόγοι περισσεύουν, η ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας, η μεσαία τάξη, βρίσκεται «υπό καταδίωξη» και ασφυκτιά να βγάλει τα προς το «ζην» αναγκαία.
Οι πολίτες στοιβάζονται σε πολιτικά άκρα, απογοητευμένοι από τις χρόνιες παθογένειες του κέντρου. Το βλέπουμε σε όλον τον κόσμο. Από την επιλογή Τραμπ, την ψήφιση του Βρετανού Πρωθυπουργού Μπόρις Τζόνσον άλλα, και στο σύνολο των εκλεγμένων σε όλον τον κόσμο.
Μετά την οικονομική ταλαιπωρία από τα υπερδεκαετή μνημόνια και μετά την πανδημία, δεν υπάρχει ούτε μεσαίος χώρος, ούτε μεσαία τάξη. Υπάρχουν οι ανήκοντες στην «ελίτ» τάξη και οι «νεόπτωχοι». Ο άλλοτε νοικοκύρης της μεσαίας τάξης, αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της καθημερινής επιβίωσης, αγοράζει μόνο τα απαραίτητα, αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της έξωσης, ακόμη και από πατρικό του σπίτι, δεδομένης της ανάγκης να πληρώσει τους δυσβάσταχτους φόρους, που του έχουν επιβληθεί .
Με πολιτικές ηγεσίες κατώτερες των περιστάσεων και πολύ ικανότερες στη διασφάλιση των «δικών» τους πλούσιων προνομίων, αδιαφορούν ακόμη και στις μέρες μας για το «ασφυκτικό» πνίξιμο όλων των τάξεων, που ανήκουν στους μη προνομιούχους Έλληνες.
Έχουν κλειδωθεί, περιχαρακωθεί στο ναό της δημοκρατίας, στη Βουλή, ασχολούνται με τις ιδεοληψίες τους, διασταυρώνουν τα ξίφη τους, ενώ έχουν πετάξει το κλειδί έξω από το παράθυρο, μένοντας στη σιγουριά της αστυνομοκρατούμενης  περιοχής ασφαλείας τους. Ακόμη κι όταν βγαίνουν για έναν καθημερινό περίπατο στην αγορά, στα στέκια της νεολαίας, πάντα στο πλάνο αστυνομικοί ασφαλείας.
Για την κυβέρνηση, ισχύει η ρήση του Ανδρέα Παπανδρέου «το κόμμα είναι για τον ιδεατό, η κυβέρνηση για το εφικτό». Με πόνο ψυχής, μειώνουν το ΦΠΑ, μετακυλύουν τους φόρους, μοιράζουν επιδόματα και διεκδικούν ρόλο μεγαλύτερο από τη σκιά τους. Με απύλωτη και ανεύθυνη μεγαλοστομία, υπόσχονται εθνική ανάταση, οικονομική ανάπτυξη και χειροκροτούν εαυτούς και αλλήλους, για τα μέχρι τώρα κατορθώματα τους.
Για την αντιπολίτευση, το «έχουν μνήμη» οι πολίτες δεν περνάει από το μυαλό τους. Υπόσχονται και πάλι «λαγούς με πετραχήλια», σαν να μην πέρασε μια μέρα. Προτείνουν ανέφικτες λύσεις, ξέροντας ότι δεν θα κληθούν να τις πραγματοποιήσουν. Αντιμετωπίζουν τη μεσαία τάξη όπως το σκοπευτήριο της Καισαριανής, ως επισκέπτες και όχι ως προσκυνητές σε έναν τόπο μαρτυρίου. Η μεσαία τάξη, από το άλλοτε κλίμα ευφορίας, το οποίο βίωνε, έγινε κλίμα εφορίας, αβεβαιότητας για το αύριο, με κατασχέσεις και πάσης φύσεως πλειστηριασμοί και οικονομικές διώξεις.
Ζούμε το λυκόφως του μεσαίου χώρου και της μεσαίας τάξης. Έντονη είναι η δίψα της νέας τάξης των «νεόπτωχων» πολιτών, για μια νέα πολιτική δύναμη, που θα παλέψει γι αυτούς, και όχι για συλλογικότητες, τα κάθε είδους επιχειρηματικά συμφέροντα, και «αόρατους» ταξικούς εγχώριους και ξένους εχθρούς. Μια σύγχρονη κοινωνία, με ανοιχτές πόρτες, με αξιοκρατία να βασιλεύει και με λιγότερα προνόμια για τους "εκλεκτούς" του Κοινοβουλίου. Να δουν επιτέλους και τις πραγματικές ανάγκες ενός «αόρατου» λαού!
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Γυναίκες «ξυπνήστε» τον πολιτικό μέσα σας! Του Θανάση Παπαμιχαήλ



Η «ομορφιά μπορεί να σώσει τον κόσμο», σύμφωνα με τη ρήση του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, αλλά η εκπροσώπηση των γυναικών στα «κοινά» είναι από πολύ μικρή έως «αόρατη»! Στη σημερινή κυβέρνηση «μετράμε» πέντε γυναίκες σε σύνολο 51 ατόμων και από τις πέντε μόνο οι δύο σε υπουργικά καθήκοντα.
Στην Αυτοδιοίκηση, και παρά την αναγκαστική ποσόστωση του 40% στα δημοτικά ψηφοδέλτια, η γυναικεία συμμετοχή είναι πάρα πολύ μικρή, για να μην πούμε απογοητευτική. Στο σύνολο των 13 Περιφερειών, εξελέγη μία γυναίκα, ενώ στο σύνολο των 332 Δήμων της Ελλάδας, εξελέγησαν μόνο 19 γυναίκες Δήμαρχοι. Ευτυχώς που για πρώτη φορά έχουμε γυναίκα Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Οι γυναίκες αποτελούν το 51% του πληθυσμού της Ελλάδας, ωστόσο δεν βλέπουν με «καλό μάτι» ούτε τη συμμετοχή των γυναικών σε ψηφοδέλτια, ούτε ψηφίζουν γυναίκες στην κάλπη, ενώ τις ψηφίζουν στις δημοσκοπήσεις. Είναι προνομιακό το πεδίο της πολιτικής για τους άνδρες σε σχέση με τις γυναίκες. Σε παγκόσμιο επίπεδο, στις χώρες που το τιμόνι της εξουσίας, το είχαν γυναίκες, τα αποτελέσματα στην οικονομική ανάπτυξη, στη μείωση της ανεργίας και στην κοινωνική πολιτική, οι γυναίκες αποδείχθηκαν περισσότερο αποτελεσματικές από τους άνδρες συναδέλφους. Είναι αυτονόητο ότι χρειαζόμαστε εξίσου γυναίκες και άνδρες για να έχουμε ένα ισορροπημένο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό σύστημα. Απαραίτητη προϋπόθεση οι γυναίκες να «πολιτευτούν» με πρότυπα γυναικεία και όχι ανδρικά. Να ξεχωρίσουν με τις δυνατότητες τους, το ταλέντο τους, το έργο που έχουν να επιδείξουν και τις προτάσεις τους για το κοινωνικό σύνολο.
Μέσα από την πολυετή επαγγελματική μου εμπειρία, οι γυναίκες για να διεκδικήσουν μια θέση κύρους, εφόσον διαθέτουν τις κατάλληλες δεξιότητες, έχουν ένα πρόσθετο πλεονέκτημα σε σχέση με τους άνδρες. Έχουν το βασικό πλεονέκτημα της γυναικείας φύσης, την ενσυναίσθηση, τη διαλλακτικότητα, τη μεταδοτικότητα, την οργανωτικότητα, οικείο και ουσιαστικό λόγο. Οι γυναίκες πολιτικοί δεν φημίζονται για τον ξύλινο λόγο όπως το σύνολο των ανδρών συναδέλφων τους.
Το πιο σημαντικό για μια γυναίκα πολιτικό είναι να ξεκαθαρίσει ποια θα είναι η συνεισφορά της στην πολιτική διαδικασία.
Τι θέλει να επιτύχει και φυσικά να μπορεί να μεταδώσει το σχετικό μήνυμα προς το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Η πολιτική για μια γυναίκα είναι ένα επαγγελματικό πεδίο «δόξης λαμπρό», σήμερα στο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας.
Έχουν μια μοναδική ευκαιρία να συμμετέχουν στην οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας, βελτιώνοντας το επίπεδο ζωής των πολιτών, ενώ παράλληλα έχουν εργασιακά προνόμια που πολύ λίγοι επαγγελματικοί κλάδοι προσφέρουν.
Η υιοθέτηση των στερεότυπων ότι οι γυναίκες είναι αδύναμες, γκρινιάρες, συναισθηματικές και όταν ασχοληθούν με την πολιτική παραμελούν την οικογένεια και τα παιδιά, οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στο ιδιαίτερα ανδροκρατούμενο περιβάλλον.
Το νέο μίγμα του πολιτικού προσωπικού στη Βουλή, στην Αυτοδιοίκηση αλλά και σε πολλές ακόμη θέσεις εξουσίας, θα πρέπει να έχει περισσότερες γυναίκες.
Και μια τελευταία συμβουλή, για το προφίλ μιας γυναίκας. Είναι λάθος να υιοθετούν οι γυναίκες πολιτικοί, την «αρρενωπότητα» των ανδρών συναδέλφων τους, στην εμφάνιση, στην απολυτότητα, στην αυστηρότητα, στην εκφορά του λόγου.
Ελληνίδες, "ξυπνήστε" τον πολιτικό μέσα σας. Η χώρα μας, σας χρειάζεται!

Τετάρτη 13 Μαΐου 2020

Η «νέα κανονικότητα» της πολιτικής επικοινωνίας! Του Θανάση Παπαμιχαήλ


Η επικοινωνία για τους πολιτικούς, νέους και παλιούς είναι πολύ σημαντική και αναγκαία για την περαιτέρω εξέλιξη και ανέλιξη της καριέρας τους.
Ιδιαίτερα στις ημέρες μας όπου η «διά ζώσης» επικοινωνία είναι πλέον αδύνατη, απότοκο της κρίσης για τη μετάδοση του ιού. Μοναδικά μέσα επικοινωνίας τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, παραδοσιακά και διαδικτυακά. Η «νέα κανονικότητα» στην επικοινωνία των πολιτικών με τους πολίτες, επιτάσσει συμμετοχή σε πάνελ τηλεοράσεων και ραδιοφωνικών εκπομπών, αλλά και πληθώρα χρήση των facebook, twitter, Instagram και λοιπών διαδικτυακών μέσων.
Η έκθεση προσφέρει στον πολιτικό, αύξηση αναγνωρισιμότητας, μετάδοση των προσωπικών του μηνυμάτων και βελτίωση του προφίλ του, με τις παρεμβάσεις του.
Αντίθετα, η υπερέκθεση του πολιτικού σε συνδυασμό με την άγνοια των κανόνων της μιντιακής προβολής, εγκυμονούν κινδύνους για την εικόνα τους και μετατρέπουν απρόβλεπτες αστοχίες,μπούμερανγκ για την εικόνα τους. Έμπειρα πολιτικά στελέχη ανακυκλώνουν αυτονόητα, σε επίπεδο ανοησίας, εκστομούν σκέψεις, χωρίς να είναι έτοιμοι να τις εξηγήσουν, φλυαρούν ασύστολα, και αυτοθαυμάζονται για τις ιδιοφυείς μπαρούφες που «πετάνε».
Θεωρώντας ότι έχουν απέναντι τους κοινό λωτοφάγων, παρουσιάζουν το άσπρο, μαύρο, και χωρίς αιδώ.
Η μέθη της επικοινωνιακής προβολής, τους μετατρέπει σε σχολιαστές τρίτης κατηγορίας και μόνιμους θαμώνες των κάθε είδους μιντιακών καφενείων.
Η πολυτέλεια των «προσωπικών» όπως ξέραμε ανθρώπινων σχέσεων, είναι πλέον παρελθόν.
Η «αφωνία» των περισσότερων πολιτικών, στην καρδιά της κρίσης, απέδειξε ότι θα έχουν παρόν και μέλλον όσοι είναι εξοικειωμένοι με την τεχνολογία ή έχουν δίπλα τους έμπειρους γνώστες του νέου τρόπου διαχείρισης της «νέας κανονικότητας» της πολιτικής επικοινωνίας.
Οι ανήκοντες πολιτικοί στην παλιά σχολή, της εποχής του Μαυρογιαλούρου, θα αναγκαστούν να δώσουν τη θέση τους στη νέα «φουρνιά», αναπληρώνοντας τον παραγκωνισμό τους, με περίσσεια κακία και μοχθηρότητα, προς το σύστημα από το οποίο σιτίζονταν. Στη «νέα κανονικότητα» της πολιτικής επικοινωνίας, διεκδικούν ρόλο μεγαλύτερο από τη σκιά τους και το «Πρυτανείο» της πολιτικής δεν τους χωράει πλέον.
Στην αναμενόμενη μεγάλη ύφεση που θα ακολουθήσει την κρίση του κορονοϊού, οι πολίτες περιμένουν πολλά περισσότερα από πολιτικούς και αυτοδιοικητικούς παράγοντες. Σε συνθήκες πολέμου, ορατού ή αόρατου, οι πολιτικοί θα πρέπει να χτίζουν το προσωπικό τους προφίλ «πατερναλιστικά» σύμφωνα με την ορολογία που χρησιμοποίησε και ο Πρωθυπουργός μας.
Δεν απαιτούνται μεγαλόστομες διακηρύξεις, άκριτες υποσχέσεις που οδηγούν σε ανεδαφικές λύσεις. Να τηρούν ένα βασικό κανόνα της πολιτικής «Ποτέ κανένας δεν μετάνιωσε για κάτι που δεν είπε»!
Οι δηλώσεις, ατάκες των πολιτικών για να παίξουν στα δελτία ειδήσεων των καναλιών και στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, ανήκουν στο παρελθόν. Απαιτούνται ενδιαφέρουσες και σημαντικές παρεμβάσεις που συνεισφέρουν στην κοινή προσπάθεια για αλλαγή του κοινωνικού κλίματος και ανάκαμψη της οικονομίας.
Και αυτά δεν κατασκευάζονται, προκύπτουν από  τις αποφάσεις των πολιτικών.
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Τρίτη 5 Μαΐου 2020

Ένα happy end θέλουμε! Του Θανάση Παπαμιχαήλ


Συμμετέχουμε στο μεγαλύτερο ψυχιατρικό πείραμα, που έγινε ποτέ. Ένας κόσμος ολόκληρος θα μελετάται καθημερινά, για τη συμπεριφορά του, εκτός κατοικίας, και θα παραμένει εκτός ή θα ξαναγυρίζει στο «κλουβί», αν θεωρηθεί επικίνδυνος για τη δημόσια υγεία. Πειραματόζωα, κανονικά!
Οι πολιτικοί μας, υπεύθυνοι για τη σωτηρία του σώματος μας και όχι της ψυχής, θα παίζουν με τα συναισθήματα μας και τις ζωές μας, σαν να είναι τα πλήκτρα ενός πιάνου. Η καραντίνα είναι η μοναδική φαρμακευτική παρέμβαση, μέχρι να βρεθεί το εμβόλιο, για τον κορονοϊό. Γάντια, μάσκα και αυτοσχέδιες ομπρέλες προστασίας για την υγειονομική ασφάλεια, όσων έχουν ευαισθητοποιηθεί στον κίνδυνο να βρεθούν στόχαστρο του ιού και από εκεί σε κάποια ΜΕΘ, αν υπάρξει!
Τα διάφορα ΜΜΕ αναπαράγουν όλες τις «φανταχτερές» ειδήσεις όπως ομαδικοί τάφοι, αγωνίες ειδικών και άλλες ειδήσεις ίδιου περιεχομένου, που προσφέρουν επαρκή ακροαματικότητα ώστε να εξασφαλίσουν υψηλή τηλεθέαση και κατ’ επέκταση μεγαλύτερα διαφημιστικά κονδύλια. Τη σκυτάλη παίρνουν και τα μεγάλα ειδησεογραφικά σάϊτ, τα οποία φιλοξενούν και κάθε είδους συνωμοσιολογίες από αμφιβόλου προέλευσης πηγές. Μέχρι να βρεθεί το φάρμακο ή το εμβόλιο του ιού, είναι η πιο κατάλληλη πηγή που παίρνουν στα σοβαρά ΜΜΕ και καταναλωτές των ειδήσεων! Διαβάζονται και ακούγονται κοινοτυπίες, φληναφήματα, κινδυνολογία, χάνοντας όχι μόνο το μέτρο αλλά και την επαφή με την πραγματικότητα και ότι δεν μπορεί να γίνει κατανοητό με την ανθρώπινη λογική, απερινόητο!
Μετά από πενήντα ημέρες υποχρεωτικού εγκλεισμού ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού νοιώθει βαρύ το ψυχολογικό φορτίο.
Αν και εκ φύσεως, όλοι οι άνθρωποι είναι οκνηροί, και παρά το κίνητρο των επιδομάτων που δόθηκαν, όλοι περιμένουν με ανυπομονησία την επιστροφή στην κανονικότητα. Να ανοίξει η αυλαία, για να ζήσουμε όσα έχουμε ακόμη μπροστά μας. Να ζήσουμε την άγνωστη «επόμενη» μέρα, που για τους περισσότερους διαγράφεται ανασφαλής και δραματική.
Η βαριά βιομηχανία μας, ο τουρισμός, παρά τις αισιόδοξες δηλώσεις της κυβέρνησης, ότι θα πάρουμε «το πιο μεγάλο κομμάτι από μια μικρή πίτα», δεν φαίνεται να συμβαδίζει με την πραγματικότητα των αριθμών των προτιθέμενων να ανοίξουν, τουριστικά καταλύματα. Η επαναφορά του κοινωνικού τουρισμού, ίσως να υποκαθιστούσε, την αποχή του εισαγόμενου τουριστικού ρεύματος, λόγω των ανησυχιών, για υγειονομικά πρωτόκολλα και αεροπορικές συνδέσεις.
Η επιτυχημένη διαχείριση της πανδημικής κρίσης στη χώρα, θα πρέπει να συνδυαστεί με επιτυχίες στο χώρο των επιχειρήσεων.
Θα πρέπει να κρατηθούν όρθιες και δυνατές οι υγιείς επιχειρήσεις, δίνοντας χρηματοδοτήσεις και κίνητρα για να μην μειωθούν οι θέσεις εργασίας.
Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα που θα πρέπει να κερδίσει, η κυβέρνηση, μετά την θετική  αποδοχή διαχείρισης , της κρίσης. Οι πολίτες είναι φοβισμένοι, απαισιόδοξοι, επιφυλακτικοί και ανασφαλείς για την πορεία των πραγμάτων, μετά το καλοκαίρι και με το φόβο των ειδικών για το δεύτερο κύμα της πανδημίας. Το ευτύχημα είναι ότι εμπιστεύονται τους θεσμούς και το κράτος- πρόνοιας. Τα ΜΜΕ θα πρέπει να μειώσουν την «τρομοκρατική» τους ειδησεογραφία δίνοντας περισσότερο χώρο, σε ειδήσεις αισιοδοξίας των πολιτών και καλών πρακτικών που εφαρμόζονται στο εξωτερικό για την αντιμετώπιση των αρνητικών συνεπειών της πανδημίας.
Ένα happy end, θέλουμε στο κλείσιμο της αυλαίας της πανδημίας. Μόνο στις ταινίες θα το έχουμε!
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος