Στην άκρη, στην άκρη… «λεκιάζει»! του Θανάση Παπαμιχαήλ

Δεν είναι όλα τα πολιτικά κόμματα ίδια. Υπάρχουν και τα χειρότερα, λίγο πριν πάρουν τον δρόμο των δεινοσαύρων. Κάποια χρησιμοποιούν τη διχαστική λογική, μετατρέποντας την υπέρ τους, κάποια άλλα για να πλήξουν την εικόνα των αντιπάλων τους, δεν φείδονται στη χρήση της προσβλητικής αρνητικής διαφήμισης.

Αρχέγονος πολιτικός κανόνας, η αρνητική διαφήμιση για να πληγεί ο αντίπαλος. Όσο πιο δημιουργική και έξυπνη η διαφήμιση, τόσο καλύτερο το αποτέλεσμα .

Στην πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα, χρησιμοποιήθηκε μια κινηματογραφική ταινία,  για να στηρίξει με ένα σενάριο μυθοπλασίας, την υποψηφιότητα ενός  υποψήφιου Προέδρου. Μια σατυρική κωμωδία, λίγο τραβηγμένη από τα μαλλιά, με τον ξένο τίτλο «wag the dog» και μεταφρασμένο στα ελληνικά «Ο Πρόεδρος, ένα ροζ σκάνδαλο και ένας πόλεμος». Στόχος η ανατροπή της αρνητικής εικόνας του  υποψήφιου Προέδρου, με την «κατασκευή» ενός φανταστικού πολέμου. Η κοροϊδία των πολιτών- ψηφοφόρων σε όλο της το μεγαλείο. Πολλά τα παραδείγματα της αρνητικής διαφήμισης των πολιτικών μας κομμάτων. Αλλά κομψά και δημιουργικά, «σφάζουν» με το βαμβάκι και άλλα άγαρμπα και φθηνά  με στόχο να «λεκιάζουν»!

Σε αυτή την κατηγορία, του «λεκιάσματος», λόγω περιεχόμενου, εντάσσεται και το νέο διαφημιστικό σποτ, με την ξανθιά παρουσιάστρια -επαναστάτρια και τη βροχή των ευρώπουλων! Το στόρι της ταινίας, είναι μια οπτική καταγραφή όλων όσων έχουν γραφτεί και λεχθεί, από φίλια στην αντιπολίτευση Μέσα, για το «λιβάνισμα» άλλων Μέσων στο πρόσωπο του πολιτικού αντιπάλου της και ο αδιαφανής χρηματισμός φίλιων ΜΜΕ. Ο λόγος που έγινε σενάριο και η «πρόχειρη» παραγωγή του διαφημιστικού σποτ.

Τους ξέφυγε μόνο το «λέκιασμα» μιας ομάδας επαγγελματιών δημοσιογράφων. Όλοι στο ίδιο τσουβάλι. Εργοδότες Μέσων και εργαζόμενοι που υπακούουν  σε εντολές, λόγω χρηματισμού.

Φυσικά, το διαφημιστικό σποτ, έγινε talk of the town, με την αρνητική φόρτιση που πήρε από τα Μέσα. Όμως, ο απώτερος στόχος επετεύχθη. Μια μεγάλη μερίδα τηλεθεατών, πήρε το μήνυμα της αδιαφάνειας μοιράσματος ενός μεγάλου ποσού, είκοσι εκατομμυρίων ευρώ, σύμφωνα με την αντιπολίτευση.

Η κυβέρνηση θα πρέπει να δώσει άμεσα τη λίστα και τα ποσά που έλαβαν οι ωφελούμενοι, αν θέλει να απαντήσει αποτελεσματικά στις κατηγορίες. Διαφορετικά, θα το βρίσκει μπροστά της κάθε λίγο και λιγάκι. Είναι θέμα διαφάνειας και ηθικής τάξης.

Το μόνο πρόβλημα που δημιούργησε το σποτ, ήταν το «λέκιασμα» ενός μεγάλου αριθμού εργαζομένων στα Μέσα. Εκεί, θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικοί για να μη ξεσηκώσουν αντιδράσεις.

Άλλωστε, στην καθημερινότητα όλων των Μέσων χρησιμοποιούνται θεμιτά και αθέμιτα μέσα για τη στήριξη των φίλιων πολιτικών κομμάτων αλλά και προσώπων. Διαφθορά προσώπων, σκάνδαλα, μίζες, εκστρατείες λάσπης, αφερέγγυες υποσχέσεις συμπληρώνουν το πάζλ της αρνητικής πληροφόρησης για ίδιον όφελος των δημιουργών, σε πρωτοσέλιδα και δελτία ειδήσεων..

Η χειραγώγηση της κοινής γνώμης, μέσω των αρνητικών ειδήσεων, η σπίλωση προσώπων, είναι «έργα» που πουλάνε μέσω των media. Είμαστε θύματα «ινστρουχτόρων» πολιτικοοικονομικών συμφερόντων και βομβαρδιζόμαστε με ήσσονος σημασίας θέματα, ενώ μας «κρύβουν» τα κύρια. Αν δεν είχαμε την παράπλευρη προσβολή του δημοσιογραφικού επαγγέλματος, δεν θα μπαίναμε στην κόπο να «χυθεί» τόσο μελάνι για ένα κομματικό διαφημιστικό με αρνητικό πρόσημο.

Στην άκρη, στην άκρη, «λεκιάζει» είναι ένα γνωστό σύνθημα της αγοράς, για την προστασία των θαμώνων, από επαφή με κάτι που "λερώνει" .Η ταύτισή του με το πολιτικό μας σύστημα, επικίνδυνη!

Η επικοινωνία αναζητεί σωσίβιο σωτηρίας. Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Μια πρωτόγνωρη κατάσταση προέκυψε στην επικοινωνία και νέες συνθήκες δημιουργήθηκαν, μετά το πρώτο σοκ από την πανδημία.

Η αλήθεια είναι ότι τα δεδομένα και οι εξελίξεις είναι τόσο ρευστά, που η δημιουργία διαφορετικών σεναρίων, από πλευράς προσωπικής, επιχειρηματικής και πολιτικής επικοινωνίας είναι πλέον, μια καθημερινή αβεβαιότητα. Σε αυτή τη νέα εποχή της επικοινωνίας, επικρατεί επιφυλακτικότητα και απαιτείται ευελιξία προσαρμοστικότητα και συνεχή παρακολούθηση και πρόβλεψη, με τις συνθήκες που καθημερινά διαμορφώνονται.

Ζούμε σε μια νέα πραγματικότητα, αρχής γενομένης, από την προσωπική επικοινωνία μας. Ο εναγκαλισμός, ο δια χειραψίας χαιρετισμός, και άλλες τρυφερές στιγμές των ζευγαριών, αποτελούν παρελθόν. Πρωτόκολλα υγείας ακόμη και σε οίκους ανοχής! Ούτε λόγος για πάρτι, λουλουδοπόλεμο σε πολιτιστικά κέντρα, στριμωξίδι σε χώρους αναψυχής. «Παγώσαμε» ως έλλογα όντα και μαζί μας «πάγωσε» η αγορά και το σύμπαν ολόκληρο.

Στις επιχειρήσεις, οι νέοι τρόποι εργασίας που ήρθαν στο προσκήνιο, άλλαξαν και την επικοινωνία μεταξύ των στελεχών. Το γνωστό σε όλους μας creative brain storming, δημιουργικό ανακάτεμα ιδεών, που απαιτεί φυσική παρουσία, γίνεται πολύπλοκο και χρονοβόρο, μέσω των νέων μέσων επικοινωνίας. Οι τηλεδιασκέψεις δίνουν και παίρνουν. Στις εταιρίες επικοινωνίας και διαφήμισης, στις οποίες εμπεριέχεται σε μεγάλο βαθμό, η προσωπική επαφή, η αμεσότητα της πληροφορίας, ο διάχυτος ενθουσιασμός, δίνουν τη θέση τους, στην ψυχρή και αποδυναμωμένη κουλτούρα, του messenger και του skype.

Απλά, κατ’ ευφημισμόν έχει ονομαστεί σαν smart working. Τα κλειστά, για περισσότερο από εβδομήντα μέρες, καταστήματα και η φοβία της κυκλοφορίας των πολιτών με το άνοιγμα τους, δημιούργησαν μια νέα πραγματικότητα. Νέες αγοραστικές συμπεριφορές έχουν διαμορφωθεί, τόσο στο on line όσο και στο off line εμπόριο, με κερδισμένο όλων, το on line.

Ακόμη και στις κρατικές υπηρεσίες είδαμε τεράστιες επικοινωνιακές αλλαγές, πολλές φορές και «βίαιες», λόγω του ψηφιακού μετασχηματισμού.

Μια νέα πραγματικότητα διαμορφώνεται σε όλα τα επίπεδα, στην επικοινωνία των ανθρώπων, ανά της γης.

Η αβεβαιότητα, μαζί με τα αυξημένα απαγορευτικά, σε κάθε μας βήμα, από ταξίδια, διακοπές, κυκλοφορία με τα μαζικά μέσα, ακυρώσεις πολλών events ακόμη και γάμων, τα πάντα στον χώρο της επικοινωνίας, επανακαθορίζονται. Η χαρτογράφηση των νέων κανόνων επικοινωνίας, είναι αδύνατη. Τα γνωστά μας brands, οι μάρκες που ζουν μαζί μας, θα πρέπει να ξανασκεφτούν τη στρατηγική επικοινωνίας, που θα πρέπει να ακολουθήσουν από σήμερα. Θα πρέπει να περάσουν το μάρκετινγκ και την επικοινωνία, σε στρατηγικές είτε χαμηλών τιμών, hard selling, είτε στη γνωστή στρατηγική της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης.  Με αυτά τα «κουστουμάκια» επικοινωνίας θα πρέπει να ντύσουν τα προϊόντα και υπηρεσίες τους.

Τα δύσκολα στην επικοινωνία, είναι μπροστά.

Το πρώτο στάδιο της πανδημίας, έφερε αρκετό «μούδιασμα» και φόβο. Μπαίνουμε σε μια επόμενη φάση με πλοηγό την ελπίδα και τους «ειδικούς» της υγείας.

Η διατάραξη της κανονικότητας και  στην πολιτική επικοινωνία και ποιος θα είναι ο νέος ρόλος της σε τέτοιες πρωτοφανείς συνθήκες, είναι στο επίκεντρο του πολιτικού μας συστήματος. Όλα τα γνωστά και δοκιμασμένα εργαλεία επικοινωνίας, όπως η προσωπική επαφή, οι συγκεντρώσεις και άλλα, έχουν ακυρωθεί, ενώ παράλληλα οι γνώσεις των περισσότερων πολιτικών στη χρήση των νέων μέσω επικοινωνίας, είναι «νηπιακού» επιπέδου. Αναζητούνται νέοι τρόποι επικοινωνίας με τους πολίτες, προς άγραν ψήφων.

Ο Θανάσης Παπαμιχαήλ είναι Επικοινωνιολόγος

Αφιλτράριστα και «γαλλικά»! Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Το εγχειρίδιο του «πολιτικού βωμολόχου», χωρίς ίχνος αιδούς από σημαντική μερίδα του πολιτικού μας κόσμου, θα γινόταν best seller όποτε κι αν αυτό εκδοθεί.

Ένα απάνθισμα της νεοελληνικής κακογουστιάς από εκπροσώπους του πολιτικού κόσμου, στολίζει καθημερινά τα πρωτοσέλιδα του εντύπου και ηλεκτρονικού τύπου.

Πολιτική με «γαλλικά», με προσβλητικές και υβριστικές δηλώσεις, γνήσιες «γαλλικές» εκφράσεις, σεξουαλικά υπονοούμενα, λαϊκά καντήλια, από μορφωμένους αλλά χωρίς παιδεία, πολιτικούς και αυτοδιοικητικούς ταγούς μας. Στόχος, να μπουν στο μάτι των αντιπάλων, να κάνουν τον «καμπόσο» στους κομματικούς τους φίλους, να αναπαραχθούν, να «γράψουν» στις τηλεοπτικές ειδήσεις. Κάτι σαν το αλατοπίπερο στην ύλη, των μέσων ενημέρωσης.

Οι χειροδικίες, στους χώρους «λατρείας» της πολιτικής όπως Βουλή, δημοτικά συμβούλια, τηλεοπτικά πάνελ, έχουν πολύ καιρό να απασχολήσουν τα δελτία ειδήσεων. Έχουμε να δούμε τέτοιες σκηνές, μη ενταγμένες στον πολιτικό πολιτισμό μας, από την αλήστου μνήμης εποχή, πρωινής εκπομπής, με χειροδικία και κατάβρεγμα πολιτικών προσώπων.

Αντίθετα, αθυροστομίες, ειρωνείες, φωνασκίες, χειρονομίες, αγριάδα και βίαιες αποχωρήσεις, είναι καθημερινά φαινόμενα, αλλά δεν συγκινούν κανέναν πλέον. Γίνανε συνηθισμένα.

Και όλα αυτά, όταν υπάρχει ο αδηφάγος φακός της δημοσιότητας, για να κλέψουν λίγα λεπτά δημοσιότητας σε τηλεοπτικά προγράμματα και στις παραπολιτικές στήλες των εντύπων.

Και όλα αυτά για το ευ αγωνίζεσθαι, στην πολιτική και αυτοδιοικητική σκακιέρα. Φυσικά δεν μιλάμε για το σύνολο του πολιτικού κόσμου. Υπάρχουν και οι σοβαροί πολιτικοί που πριν εκστομίσουν μια λέξη, τη βουτάνε πρώτα στο μυαλό.

«Μιλάνε» με επιχειρήματα, με ορθό πολιτικό λόγο, χωρίς να περιλαμβάνουν στο λεξιλόγιο τους, κουτσαβάκικες εκφράσεις, ύβρεις, φράσεις εντυπωσιασμού και ατάκες βόθρου.

Σε πιθανές παρατηρήσεις για την απρεπή εκφορά του λόγου, είναι γνωστό το μοτο «απολογούμαι μόνο στους ψηφοφόρους μου» δηλαδή δεν απολογείται σε κανέναν!

Οι ηγέτες των πολιτικών και αυτοδιοικητικών ομάδων, καθώς και  το σύνολο του δημοσιογραφικού κόσμου, θα πρέπει να πάρουν μέτρα προφύλαξης, για να μην μετεξελιχθεί ο δημόσιος λόγος σε απόλυτη ισοπέδωση, σε αρένα κακογουστιάς, με «γαλλικά» του υποκόσμου αλλά και με υπονοούμενα σεξιστικά και προσβλητικά. Για να μην επιβαρυνθεί περισσότερο η ήδη προβληματική εικόνα του πολιτικού συστήματος. Οι ηγέτες να γίνουν «κόφτες» των συνεργατών τους που ηδονίζονται με τα «γαλλικά» και τα μέσα, έντυπα και ηλεκτρονικά, να σταματήσουν να προβάλλουν ανελλιπώς και σε περίοπτη θέση τον κακόγουστο λόγο, τις υβριστικές ατάκες, να για κερδίσουν μερικά ακόμη «ψίχουλα» τηλεθέασης και πώλησης εντύπων, αδιαφορώντας για την αμετροέπεια, τη θρασύτητα και τον χλευασμό που εκπέμπουν, απαξιώνοντας το πολιτικό προσωπικό, που είναι και οι πελάτες τους.

Μερίδιο ευθύνης έχουμε κι εμείς οι πολίτες που μας αρέσουν οι εξυπνακίστικες φαρμακερές ατάκες ενός πολιτικού, αδιαφορώντας για το παραγόμενο έργο στην κοινωνία.

Ας φροντίσουμε όλοι, να μπει ένα χαλινάρι στη γλώσσα πολλών πολιτικών που στοχεύουν να ικανοποιήσουν διχαστικές και έντονης οξύτητας αντιπαλότητες και να κερδίσουν το σταυρό της προτίμησης των φανατικών οπαδών του κόμματος τους στις επόμενες εκλογές.
Καλλιέργεια πολιτικού ήθους και επιμόρφωσης, είναι αναγκαία για την ανύψωση του επιπέδου του πολιτικού προσωπικού μιας Χώρας.

Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Το ''κλειστό επάγγελμα" του πολιτικού, πρέπει να "ανοίξει"! Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Διαβάζοντας τα «πόθεν έσχες» των πολιτικών και αυτοδιοικητικών ταγών μας, αποδεικνύεται ότι το πιο προσοδοφόρο επάγγελμα, είναι η ενασχόληση με την πολιτική. 

Είτε από τα κομματικά γεννοφάσκια, είτε από την αδυναμία να βρεθεί μια τόσο καλά αμειβόμενη και άνετη θέση εργασίας,μετά από πολύχρονες σπουδές είτε ως γόνος πολιτικού τζακιού!

Σύμφωνα με το Μαρξ Βέμπερ, η ενασχόληση με την πολιτική, σημαίνει συμμετοχή σε έναν αγώνα ισχύος, με σκοπό τον επηρεασμό της διοίκησης ενός κράτους.

Αυτός ο ορισμός της πολιτικής ως επάγγελμα ανήκει σε παλαιότερες εποχές όπου η πολιτική ήταν λειτούργημα και οι πολιτικοί έμπαιναν πλούσιοι στην πολιτική και έβγαιναν πάμφτωχοι, αν δεν πέθαιναν στην ψάθα έχοντας όμως αφήσει πλούσια κληρονομιά, σε ιδέες και έργο!

Στις μέρες μας το αξίωμα βουλευτή, τοπικού άρχοντα, εξελίσσεται σε ένα «κλειστό επάγγελμα» με την οικογενειοκρατία να διαπερνά οριζόντια και κάθετα 

όλα τα κόμματα εξουσίας, αντιμετωπίζοντας την "καρέκλα" της εξουσίας, ως γονική παροχή.

Ρίχνοντας μια ματιά στη βουλευτική αποζημίωση κάθε ενός από τους τριακόσιους βουλευτές μας, βλέπουμε ότι έχουν μηνιαίο εισόδημα κοντά στα επτά χιλιάδες ευρώ, 

έχουν με λίζινγκ αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού και επιδότηση ενοικίου για τους επαρχιώτες βουλευτές. Επίσης, παίρνουν πιο εύκολα δάνεια από τράπεζες και πολλάκις χωρίς εγγυήσεις και βοηθάνε με τις γνωριμίες τις προσωπικές τους δουλειές. Πάνω – κάτω ίδια είναι και τα προνόμια των αυτοδιοικητικών αρχόντων μας. 

Διαχρονικά, το επάγγελμα του πολιτικού είναι ένα «κλειστό» ανδρικό επάγγελμα για λίγους, μια και το ενδιαφέρον των γυναικών δεν είναι αυτό που θα περίμενε κανείς, 

όταν οι γυναίκες συμμετέχουν στο σύνολο του πληθυσμού σε ποσοστό πάνω του πενήντα τοις εκατό.

Η συμμετοχή σε ψηφοδέλτια αποτελεί για πολλούς γόνους,«προίκα», περιουσιακό στοιχείο με κληρονομικό δικαίωμα. 

Οι περισσότεροι νεοεισερχόμενοι στην πολιτική,προέρχονται από κομματικές οργανώσεις και χρειάζεται  να διαθέτουν μεγάλα ποσά για τις προεκλογικές τους εκστρατείες, απέναντι στους κληρονόμους των πολιτικών τζακιών και δυναστειών.Υπάρχουν και αυτοί που συμπληρώνουν τα ψηφοδέλτια,δεν εκλέγονται αλλά διορίζονται σε κρατικές θέσεις την "επόμενη"των εκλογών,με αμοιβές υψηλές! Όλοι κερδισμένοι. 

Νέοι, όχι κατ’ ανάγκη σε ηλικία,πρέπει  να ασχοληθούν με την πολιτική όπως πετυχημένοι επαγγελματίες, καταξιωμένες γυναίκες,να μην  αποφεύγουν την ενασχόληση με το γνωστό «δεν κάνω εγώ για την πολιτική». Εννοούν προφανώς, ότι καταδικάζουν τις γνωστές πρακτικές των πολιτικών όπως υπόγειες συναλλαγές, χάϊδεμα αφτιών, ρουσφετολογία, κομματικούς μικροσυμβιβασμούς. Αποτέλεσμα, η κρίση του πολιτικού μας συστήματος να διαιωνίζεται.

Καθημερινά ακούγονται πολλές φωνές για το «άνοιγμα» του πολιτικού επαγγέλματος. Όλοι ζητάνε να μπει «νέο αίμα» στις τάξεις όλων των κομμάτων,αν και εξακολουθούν να ψηφίζονται εκ νέου και αρκετοί από τους "παλιούς" πολιτικούς.Οι λόγοι πολλοί,πελατειακές σχέσεις,ρουσφέτια,συναλλαγές και άλλα γνωστά.

Χρειάζονται πολιτικοί με παιδεία, τεχνοκράτες, με νέες ιδέες και με στόχο να αλλάξουν την άποψη των πολιτικών «όλοι το ίδιο είναι». 

Να «σκύψουν» πάνω στα προβλήματα των πολιτών και να δώσουν λύσεις, χωρίς να υπολογίζουν το πολιτικό κόστος.

Στη χώρα μας όπου από εκλογές σε εκλογές, σε μεγάλο ποσοστό ανακυκλώνονται τα ίδια πρόσωπα,

 θα πρέπει να αναδειχθούν νέα πρόσωπα και ιδίως γυναίκες. που θα φέρουν ένα διαφορετικό πολιτικό ήθος και  κύρος στον θεσμό, 

έχοντας θέληση και δυνατότητα να συμβάλλουν στην πραγματική αλλαγή του πολιτικού μας συστήματος. 

Και υπάρχουν τέτοια πρόσωπα.

 Αρκεί, να "ξυπνήσει ο Πολιτικός" μέσα τους!!!

Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος