Η Νέα Δημοκρατία κινδυνεύει να πάει αδιάβαστη!

Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

Σε προηγούμενο άρθρο μου με τίτλο «Τι κρύβει η κουρτίνα 2 της ΝΔ» είχα επισημάνει τη πιθανότητα διάσπασης του κόμματος της ΝΔ είτε από ατύχημα, είτε από προσχεδιασμένο σχέδιο. Και αυτό θα το βλέπαμε μόλις άνοιγε η κουρτίνα 2 την επόμενη των εκλογών. Ατύχημα έγινε, εκλογές δεν έγιναν αλλά απάντηση δε δόθηκε αν ήταν τυχαίο το ατύχημα ή προσχεδιασμένο. Μαλλιά κουβάρια γίνανε οι ιθύνοντες της εκλογικής διαδικασίας, όμως πέπλο μυστηρίου καλύπτει ακόμη τις κρυφές προθέσεις πολλών πρωταγωνιστών και κομπάρσων της εκλογικής μάχης για την ανάδειξη του Προέδρου του κόμματος. Η ΝΔ έκανε ένα μεγάλο άλμα, αλλά το έκανε στο κενό και κινδυνεύει να πάει αδιάβαστη! Στη συνέχεια θα δούμε αν ήταν ένα άλμα προσχεδιασμένο ή από ασχετοσύνη και ανικανότητα αντίληψης των επιπτώσεων του.

Σε πολιτική ανυπαρξία έχει περιέλθει πλέον το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στα μάτια των μόνιμων ψηφοφόρων αλλά και των περιστασιακών ψηφοφόρων της.

Σαράντα ένα χρόνια πρωταγωνίστησε στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου περισσότερο ως διαχειριστής των δικών της προβλημάτων και όχι της κοινωνίας, εξαιρουμένης της περιόδου διακυβέρνησης του τόπου από τον αείμνηστο ιδρυτή της και την ένταξη της χώρας στην ευρωπαϊκή πορεία. Αυτό επικαλείται συνεχώς σαράντα ένα χρόνια αλλά δεν συγκινεί πλέον.

Σαράντα ένα χρόνια μετά, κινδυνεύει να πάει αδιάβαστη. Νομοτελειακά ζυγώνει η ώρα της διάσπασης της σε ένα, δύο ή και περισσότερα μικρά κόμματα. Στα ήδη αρκετά κόμματα της λεγόμενης κεντροδεξιάς, αναμένεται να προστεθεί ένας νέος ακόμη πολιτικός φορέας που να καλύπτει το χώρο από τη δεξιά της ΝΔ μέχρι αριστερά της Χ.Α. Ένας πολιτικός χώρος που κάλυπτε το ΛΑΟΣ σε μεγάλο βαθμό πριν από τη συρρίκνωση τους.

Φυσικά οι εσωκομματικές αναταράξεις της ΝΔ αποτελούν βούτυρο στο ψωμί της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Στα απαξιωτικά επίθετα με τα οποία χαρακτήριζαν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης όπως κόμμα διαπλοκής, αδιαφάνειας, βαρονιών, φατριών και άλλων παρεμφερών προστέθηκε και αυτό της ανικανότητας. Άραγε ποιος θα την εμπιστευθεί να κυβερνήσει όταν δεν μπορεί να κάνει ούτε εσωκομματικές εκλογές. Μια μομφή αποτυχίας που θα ακολουθεί για πολύ το κόμμα της ΝΔ ιδιαίτερα αν δεν καταφέρει να την ανατρέψει κάνοντας υποδειγματικές τις νέες εκλογές αρχηγού, όποτε κι αν γίνουν!

Μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τη δυσχερή θέση στην οποία έχει περιέλθει το κόμμα της ΝΔ αλλά και για το ζοφερό μέλλον που την περιμένει, έχουν όλοι οι υποψήφιοι μνηστήρες του προεδρικού της θώκου. Άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, αλλά όλοι έχουν ευθύνη.

Η κοινωνία βρίσκεται στα κάγκελα λόγω των δύσκολων οικονομικών μέτρων και οι υποψήφιοι αρχηγοί και οι αυλές τους «ξεκατινιάζονται» μέσα από τα τηλεοπτικά παράθυρα προς τέρψη των αντίπαλων πολιτικών παρατάξεων και ιδιαίτερα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ που αφέθηκε να παίζει μπάλα μόνη της στο γήπεδο.

Η ΝΔ μοιάζει με ακυβέρνητο καράβι που πλέει στο άγνωστο και με σφοδρή καταιγίδα. Αυτονόητο είναι, αν δεν αλλάξει ρότα, έστω και την τελευταία στιγμή, να βυθιστεί όπως ο Τιτανικός ή το καλύτερο να πέσει σε ξέρα και να χάσει ένα μέρος του πλοίου και αρκετούς επιβάτες. Το τοπίο είναι θολό και ή ομίχλη πυκνή. Το καράβι ακυβέρνητο και ο καπετάνιος αναζητείται. Τεκτονικές παγκόσμιες αλλαγές απειλούν την ειρήνη και σταθερότητα της Ευρώπης αλλά και άλλων κρατών. Το να μείνουμε ως χώρα στο απυρόβλητο δεν είναι ούτε αυτονόητο, ούτε εύκολο. Αν μπούμε κι εμείς στο μάτι του κυκλώνα, αν πέσουμε στο γκρεμό, τότε κάθε εμφύλιος εσωκομματικός ή πολιτικές μάχες για την διατήρηση της εξουσίας, θα εξηγούνται με όρους ψυχιατρικής.

Κάτι που θα πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψη τους όλοι όσου έχουν την ευθύνη να παραμείνει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αξιωματική Αντιπολίτευση και όχι ελάσσονος!

Τι κρύβει η «κουρτίνα 2» την Κυριακή των εσωκομματικών εκλογών της Νέας Δημοκρατίας;

Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

Είναι πασίδηλη η ανάγκη της ύπαρξης μιας μεγάλης κεντροδεξιάς αντιπολίτευση και ο ηγέτης της που θα αναδειχθεί από την κάλπη, να έχει την αποδοχή της μεγαλύτερης πλειοψηφίας των μελών, των παραδοσιακών ψηφοφόρων του κόμματος αλλά και των «περαστικών» που είδαν «ανοιχτή» κάλπη και μπήκαν! Διαφορετικά ο κίνδυνος της διάσπασης είναι μεγάλος και η δυνατότητα του κόμματος να συνεχίσει ενωμένη την επόμενη μέρα, τίθεται «εν αμφιβόλω»!

Σε παλαιότερο άρθρο μου είχα γράψει ότι ο Έλληνας πολιτικός είναι ένα ισχυρό brand name. Κάθε κομματικός συνδυασμός για να προχωρήσει και να πετύχει τους στόχους του βασίζεται πάντα στις ικανότητες του αρχηγού του. Βέβαια και ο αρχηγός του κόμματος είναι ο «καθρέφτης» των μελών του, όπως, ότι και ο λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει.

Πρέπει να «ταυτίζεται» μαζί τους. Με το προφίλ των ψηφοφόρων που θέλει να εκπροσωπήσει.

Όμως στη σημερινή δεινή οικονομική αλλά και πολιτική κατάσταση της χώρας μας, σε συνδυασμό με τις νέες θεωρήσεις των ψηφοφόρων για την εικόνα και τα νέα προσόντα των πολιτικών της νέας εποχής, η αναγκαιότητα μιας νέας «ελίτ» πολιτικών είναι πολύ μεγάλη.

Στο σύνολο τους οι υποψήφιοι «μνηστήρες» της ΝΔ διαγκωνίζονται κατά κύριο λόγο στο πεδίο της καταλληλότητας απέναντι στον μέχρι στιγμής ανίκητο «αντίπαλο» τους τον κ. Αλέξη Τσίπρα. Προσδιορίζονται οι ίδιοι από την ταυτότητα του αντιπάλου τους. Αστείος λόγος για να ψηφίσει κάποιος, κάποιον που αυτοπροσδιορίζεται ετεροπροσδιοριζόμενος!

Από την άλλη μεριά, μεγάλο μέρος της κοινωνίας είναι στα «κάγκελα», δεν εμπιστεύεται κανένα θεσμό, καθημερινά απαξιώνει πολιτικά πρόσωπα, δεν επηρεάζεται από καμιά πηγή πληροφόρησης και ιδιαίτερα από τα λεγόμενα συστημικά μέσα και αδιαφορεί σε μεγάλο βαθμό για τα ηγετικά προβλήματα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Έτσι αρκετοί παραδοσιακοί ψηφοφόροι της ΝΔ δεν θεωρούν απαραίτητη τη συμμετοχή τους στις εσωκομματικές εκλογές, με φυσικό επακόλουθο η τελική έκβαση της μάχης να κριθεί και από «περαστικούς» ψηφοφόρους άλλων κομμάτων. Μερικοί από αυτούς ίσως κάποτε να είχαν ψηφίσει τη Νέα Δημοκρατία, αλλά με το να ψηφίσουν τον νέο αρχηγό της, δε σημαίνει ότι επαναπατρίστηκαν! Αυτό είναι ένα από τα προβλήματα της εκλογής αρχηγού από τη «βάση» όταν δεν ξέρουμε τη «βάση»!

Στη φάση που βρίσκεται η ΝΔ θα έπρεπε να κάνει το μεγάλο άλμα. Να ξαναγράψει ιστορία με επιφανή ηγετική προσωπικότητα για αρχηγό για να αφυπνίσει με δυναμική την παράταξη και τους ψηφοφόρους της. Να κυριαρχήσει το Ένας για Όλους και Όλοι για Έναν, και όχι το ο καθένας για την «πάρτη» του όπως και θα φανεί από την επόμενη των εκλογών λόγω συμμαχιών, ισορροπιών, και δεσμεύσεων των υποψηφίων αρχηγών.

Προς το παρόν αυτό που πρέπει να επιτευχθεί, είναι η ενότητα του κόμματος και η παραμονή του στη δεύτερη θέση. Και τα δύο, δεν είναι ούτε εύκολα, ούτε αυτονόητα! Τη Δευτέρα θα ανοίξει η «κουρτίνα 2»!

Unfair εκλογικό παιχνίδι, ο μεγάλος κίνδυνος για την ενότητα της Νέας Δημοκρατίας.

Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

Αυξάνονται και πληθύνονται, σε καθημερινή βάση και μέχρι να φτάσουμε στην κρίσιμη Κυριακή εκλογής του νέου Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας θα πολλαπλασιαστούν, οι υποστηρικτές και οι αρνητές των τεσσάρων ανθυποψηφίων.

Θα επιχειρήσουν να καταστήσουν ευκρινέστερο το στίγμα της διαφοροποίησής τους ως προς την προτίμησή τους για νέο αρχηγό του κόμματός τους, χρησιμοποιώντας ιδεολογικούς όρους, πολιτικά επιχειρήματα και ενδιαφέρουσες σκέψεις αναφορικά με το πώς υποχρεούται ή δύναται να ασκήσει η ΝΔ το αντιπολιτευτικό της ρόλο από εδώ και εμπρός, καθώς και ποια πρέπει να είναι η τοποθέτηση του κόμματος στον πολιτικό χάρτη της χώρας.

Μέχρι στιγμής, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων, η προεκλογική εκστρατεία όλων των ανθυποψηφίων έχει κρατηθεί σε ήρεμους τόνους και κύρια μέριμνα τους ήταν να διαφημίσουν τα χαρακτηριστικά της υποψηφιότητας τους και όχι να δυσφημίσουν τα χαρακτηριστικά των αντιπάλων.

Φυσικά δεν έλειψαν οι διάφοροι «μεχμετζίκ» των υποψηφίων να ανταλλάσσουν πολιτικές μομφές και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, σε site, σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, να επιχειρούν με δημοσκοπήσεις αμφιβόλου αξιοπιστίας να αποδομήσουν την προσωπικότητα των άλλων ανθυποψηφίων ακόμη και με προσωπικές εξόφθαλμες διαβολές.

Φυσικά, την επόμενη μέρα το πρόβλημα θα το έχουν οι υποψήφιοι της προτίμησής τους, διότι θα έχουν συγκεντρώσει πάνω τους τόση λάσπη, που ούτε οι καταρράκτες του Νιαγάρα δε θα μπορούσαν να ξεπλύνουν, αλλά και οι ίδιοι, διότι ενδέχεται να βρεθούν στο δίλημμα είτε να δοξάσουν τον αρχηγό που προηγουμένως λοιδορούσαν ως υποψήφιο, είτε να εγκαταλείψουν τη ΝΔ, ενδεχομένως και την ίδια την πολιτική και να πάνε σπίτια τους. Επιπλέον, αναλαμβάνουν το ρίσκο να προκαλέσουν τον ψηφοφόρο της ΝΔ να σκεφτεί ότι δικαίως τους μαύρισε, ή αδίκως τους ψήφισε στις τελευταίες εκλογές.

Γενικά τα ήθη και οι συμπεριφορές που επικρατούν σε αυτή την αντιπαράθεση, στη μέχρι τώρα εξέλιξη της, μπορεί να εκληφθεί ως μια μετριοπαθής έκφραση του τι πρεσβεύει ο καθένας στην υπόθεση της διαδοχής του τελευταίου Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, του κ. Σαμαρά.

Θα πρέπει να κρατηθεί σε επίπεδο πολιτικού πολιτισμού για να μην εξοργιστεί ή βάση της ΝΔ και αντιδράσει με αποχή από τα εσωκομματικά δρώμενα.

Η μέχρι τώρα στρατηγική επικοινωνίας που έχουν ακολουθήσει οι «μνηστήρες», μπορεί να έχει προκαλέσει εντυπώσεις, να έχει διαμορφώσει εκτιμήσεις, να έχει κερδίσει συμπάθειες, σίγουρα όμως δεν είναι τόσο αποτελεσματική ώστε να σηκώσει σε λίγες μέρες τον ψηφοφόρο από την πολυθρόνα του ή να θυσιάσει την εκδρομή του να πάει να ψηφίσει. Αφήστε που η σκληρή καθημερινότητα των πολιτών βάζει την εκλογή προέδρου της ΝΔ σε υποδεέστερη προτεραιότητα.

Λίγες ημέρες πριν από τις κάλπες, η προεκλογική προσπάθεια των υποψηφίων θα επικεντρωθεί στα ΜΜΕ ρίχνοντας και τα τελευταία όπλα της πολιτικής τους επικοινωνίας στη μάχη.

Όμως, θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί να μη στιγματιστεί η τελευταία τους επικοινωνιακή προσπάθεια από αίσθηση αμετροέπειας!

Unfair εκλογικό παιχνίδι, είναι μεγάλος κίνδυνος για την ενότητα της παράταξης.

Ηγεσία από σόι, από τζάκι, από κομματική επετηρίδα ή από μεταγραφή!

Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

Νεποτισμός, οικογενειοκρατία, φαινόμενα μεσαιωνικά, κομματικές επετηρίδες, μεταγραφικά δικαιώματα, ευδοκιμούν στα πολιτικά δρώμενα της χώρας μας, πάντα προς το συμφέρον της αντίστοιχης δυναστείας.

Μια μοναδική Ελληνική «ιδιαιτερότητα» επινόηση ισχυρών προσώπων πολιτικής προς επαγγελματική αποκατάσταση των γόνων και προώθησης τους σε ανώτερα αξιώματα, βουλευτές, αρχηγοί κομμάτων, και άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης. Ακόμη έχουμε μετακινήσεις – κωλοτούμπες στελεχών από τη μία παράταξη στην άλλη, άλλοτε για λόγους πολιτικής επιβίωσης και άλλοτε για ταχύτατη ανέλιξης τους σε θέσεις εξουσίας.

Ανάμεσα σε αυτό το σύνολο υποψηφίων καλούνται οι ψηφοφόροι βάσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης να εκλέξουν τον αρχηγό τους. Για κάποιους από τους υποψήφιους αρχηγούς το δυνατό τους «όπλο» είναι το γνωστό οικογενειακό όνομα ή κάποιο έργο που μπορεί να έχει αφήσει κάποιος από το γενεαλογικό του δέντρο με τα πλούσια πολιτικά φυλλώματα του και για κάποιους «αδιευκρίνιστους λόγους» ο ψηφοφόρος πρέπει να πιστέψει πως ο επίγονος του, είναι ικανός συνεχιστής.

Το κριτήριο δεν είναι η ικανότητα αλλά η αναγνωσιμότητα, ελέω οικογενείας ή τζακιού. Μικρή αξία έχει σε αυτές τις περιπτώσεις η προσωπικότητα, γιατί στην οικογενειοκρατία οι « επίγονοι» περιμένουν  να λάβουν τα σκήπτρα των αξιωμάτων σχεδόν νομοτελειακά. Σε όλες τις περιπτώσεις το οικογενειακό όνομα ανοίγει τον πολιτικό δρόμο πιο εύκολα στον κληρονόμο, αλλά για κάποιους στη συνέχεια αποδεικνύεται βαρίδι.

Εις το όνομα του όποιου πατρός, θα ψηφιστεί ο υιός, είναι ένα από τα ερωτήματα που θα απαντηθούν σε λίγες μέρες, έστω κι αν αρκετοί πολίτες έχουν την άποψη ότι η οικογενειοκρατία και ο νεποτισμός αποτελούν δυστυχώς ένα από τα ισχυρότερα συμπτώματα της γενικότερης νόσου του πολιτικού μας συστήματος και πολλές φορές συνδέθηκαν με το φαινόμενο της ανάπτυξης της διαφθοράς στην πολιτική.

Φυσικά, υπάρχουν περιπτώσεις που κληρονόμοι μεγάλων ονομάτων, μεγαλούργησαν προς δόξα των προγόνων τους. αλλά είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Στην άλλη πλευρά έχουμε έναν υποψήφιο αρχηγό με κομματικές ρίζες μακρόβιες. Ένας συνασπισμός ηρεμίας και ήπιου λόγου με έντονο ευρωπαϊκό χαρακτήρα, κατάλληλος για πρώτος καπετάνιος αλλά σε «γνωστά» νερά. Έχει την τύχη να έχει την αμέριστη συμπαράσταση του μεγαλύτερου μέρους του κομματικού μηχανισμού, αλλά την ατυχία να ψηφίζει η βάση. Μια βάση που δεν ξέρει κανένας ποια θα είναι, τι μέγεθος θα έχει και αν θα ψηφίσει το «αυτόν ξέρουμε, αυτός εμπιστευόμαστε»!

Όμως τα πράγματα σήμερα έχουν αλλάξει. Ο ψηφοφόρος δεν θέλει πια κλειστά κομματικά κλαμπ να παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή του ούτε φυτώρια «γόνων» και «επιγόνων».

Γιατί ο ψηφοφόρος σήμερα έχει πια την ωριμότητα,  ώστε να κρίνει τον ταγό του, όχι από τις γνωριμίες, τις υποσχέσεις και το όνομα, αλλά από το όραμα, τις γνώσεις και τις ικανότητες του για να τον βγάλει από το τέλμα. Αδιαφορεί πλήρως η πλειοψηφία των ψηφοφόρων για το χώρο προέλευσης και πολιτικού DNA του επόμενου αρχηγού της. Ζητά απεγνωσμένα να δει αποτελέσματα. Χόρτασε από λόγια! Ισχύει και για την επιλογή του αρχηγού η γνωστή ρήση «άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει τα ποντίκια»!