Αρκεί το γράφημα της «πρόθεσης ψήφου»; Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

Πλανώνται πλάνην οικτρά όσα πολιτικά κόμματα δίνουν πλέον μεγάλη βαρύτητα σε δημοσκοπικά ευρήματα. Σχεδόν καθημερινά εμφανίζονται δημοσκόποι στα κανάλια, παρουσιάζοντας δημοσκοπήσεις και ερμηνεύοντας τις απαντήσεις των πολιτών, δίκην ερμηνείας των χρησμών της Πυθίας. Σας θυμίζω τη γνωστή της απάντηση όταν ρωτήθηκε για το φύλο ενός παιδιού.  "Άρρεν ου Θήλυ"! Ανάλογα με το που θα βάλετε το κόμμα θα το βρείτε!!!

Με πίνακες, γραφήματα, πίτες και τα συναφή γραφιστικά, διαβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Πρώτο κόμμα, δεύτερο κόμμα, τρίτο κόμμα και στο τέλος «πρόθεση ψήφου», «εκτίμηση ψήφου», «μετά την αναγωγή των αναποφάσιστων» και πάει λέγοντας.

Η πρώτη θέση άλλοτε παίζει με «αυτοδυναμία» και άλλοτε εξαφανίζεται και τη θέση της παίρνει η λέξη «συνεργασία»!

Όμως πάντα στον Πλανήτη Γη, οι δημοσκοπικές εταιρίες κρατούν έναν κρυφό άσο στο μανίκι τους. Το ποσοστό του στατιστικού λάθους, όταν πέσουν έξω στις προβλέψεις τους. Από την άλλη πλευρά, είναι γνωστό το παιχνίδι των πολιτών – ψηφοφόρων στις έρευνες, που παίζουν το «άλλα λέω κι άλλα κάνω» όταν έρχεται η ώρα της κάλπης.

Ένα μεγάλο μέρος των πολιτών – ψηφοφόρων, που απαντάνε στις έρευνες, θα προτιμήσουν την ημέρα της κάλπης, να μείνουν στον καναπέ του σπιτιού τους ή να πάνε για καφέ, αν είναι ηλιόλουστη η ημέρα. Και φυσικά δεν το λένε στους δημοσκόπους.

Οι δημοσκοπήσεις πολλές φορές παίζουν περισσότερο προπαγανδιστικό ρόλο υπέρ κάποιου κόμματος ή ακόμη για να παραλύσουν κάθε διάθεση αντίδρασης σε όσα συμβαίνουν, δημιουργώντας τάσεις αδράνειας των πολιτών.

Η χειραγώγηση της κοινής γνώμης, γίνεται πιο εύκολα όταν στηρίζεται και σε δημοσκοπικά ευρήματα. Και η συνεχής επανάληψη των συγκεκριμένων ευρημάτων, μετατρέπει στα μάτια των πολιτών – ψηφοφόρων τις «αδυναμίες» και αστοχίες μιας πολιτικής δύναμης, σε πλεονέκτημα. Άλλωστε, τα ίδια συμβαίνουν παντού, είναι το αφοπλιστικό επιχείρημα!

Είναι γνωστό ότι ο κόσμος αλλάζει με ταχύτητα φωτός, αντίθετα το πολιτικό μας σύστημα παραμένει στις δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα. Έχουμε πολιτικό σύστημα δύο αιώνων!

Οι νέοι απορρίπτουν τους πολιτικούς γιατί δεν παίρνουν απαντήσεις, στα σύγχρονα ερωτήματα τους. Οι συνταγές του παρελθόντος δεν τους ικανοποιούν. Και όλα αυτά, τα δείχνουν οι έρευνες της κοινής γνώμης, αλλά το πολιτικό σύστημα μένει μόνο στο γράφημα της πρόθεσης ψήφου!

Και για να κερδίσουμε τις εκλογές ένας τρόπος, ένα αφήγημα υπάρχει. Το «δώσε κι εμένα μπάρμπα».

Οι παροχές κάθε είδους από τους έχοντες την κυβέρνηση και οι μεγάλες και άκριτες υποσχέσεις από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ανεβάζουν την πρόθεση ψήφου!

Όμως, ένα απρόοπτο γεγονός μπορεί να ανατρέψει ακόμη και δημοσκοπικές διαφορές δέκα μονάδων και κόμματα με μεγάλα ποσοστά πρόθεσης ψήφου,, απόρθητα κάστρα, να χάνουν με μεγάλες διαφορές την εξουσία. Τα παραδείγματα πολλά!

Ακόμη, είναι σύνηθες το φαινόμενο, η αναποτελεσματικότητα μιας κυβέρνησης να μην εισπράττεται από την αξιωματική αντιπολίτευση, για λόγους ανευθυνότητας της αντιπολίτευσης, σύμφωνα πάντα με τις έρευνες!

Στις εκλογές, τη νίκη τη δίνει ένα μικρό ποσοστό, όχι μεγαλύτερο του 10%, των πολιτών ψηφοφόρων που δεν ενθουσιάζονται από κόμματα και αρχηγούς, παραμένουν ψύχραιμοι και μελετάνε το αύριο το δικό τους και των παιδιών τους και δεν ιχνηλατούνται από καμία δημοσκοπική εταιρία. Και δεν είναι οι λεγόμενοι στις έρευνες, «αναποφάσιστοι», είναι οι «σκεπτόμενοι» πολίτες που ανήκουν σε όλα τα κόμματα και δεν εκδηλώνονται σε καμιά έρευνα!!!

 

Η «αφωνία» των πολιτικών εκπομπών. Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

Κάποτε οι ενημερωτικές εκπομπές ανέβαζαν και κατέβαζαν κυβερνήσεις και διαμόρφωναν την εικόνα των πολιτικών στα μάτια της κοινής γνώμης.

Σήμερα, η μεγάλη πτώση στην τηλεθέαση τις εξοβέλισε από τα λεγόμενα «μεγάλα» κανάλια και κάποιοι λίγοι πολιτικοί, δεύτερης και τρίτης διαλογής, συμμετέχουν σε πάνελ τηλεοπτικών εκπομπών των «μικρών» καναλιών.

Ο ρόλος και λόγος τους είναι περιορισμένος, στη λεγόμενη κομματική προπαγάνδα και στην αυτοπροβολή τους. Οι πολίτες έχουν γυρίσει προ πολλού την πλάτη σε τέτοιου είδους εκπομπές που έπονται ή προηγούνται των εκπομπών τηλεμάρκετινγκ.

Είναι κοινή διαπίστωση ότι η τηλεόραση μας δεν «περνάει» όπως παλιά, πολιτικά μηνύματα. Ακόμη και στα δελτία ειδήσεων, η αντικειμενική αποτύπωση της πολιτικής πραγματικότητας, το λεγόμενο ρεπορτάζ, καταλαμβάνει ένα μικρό μέρος του συνολικού χρόνου. Η υπόλοιπη διάρκεια του πολιτικού δελτίου είναι αφιερωμένη σε «στοχευμένες» συζητήσεις με τους κάθε λογής «ειδικούς» στα πάνελ που καλούνται να μας διαφωτίσουν καταθέτοντας την άποψη τους δίκην οπαδικής προπαγάνδας.

Αποτέλεσμα, τα δελτία ειδήσεων να μετατρέπονται σε «δελτία απόψεων», καταφέρνοντας να υποβιβάσουν τη διαδικασία, να υποβαθμίσουν την ουσία και να αναγάγουν την πιο ενδιαφέρουσα είδηση σε μια απλή διαδικασία ή σε απλή ανταλλαγή «τσιτάτων» μεταξύ των αντιμαχόμενων πολιτικών παρατάξεων.

Αποτέλεσμα, να μειώνεται η αξιοπιστία κάθε πολιτικής εκπομπής, από μεγάλη μερίδα πολιτών.

Και αναρωτιέσαι «γιατί»;

Γιατί πρέπει να πληρώσω τόσο ακριβά το τίμημα για να ενημερωθώ για το τι συμβαίνει στον κόσμο;

Γιατί να θεωρείται καλύτερη η ενημέρωση από το διαδίκτυο;

Είμαστε σε μια μακρά προεκλογική περίοδο. Έχουμε μπροστά μας εθνικές και αυτοδιοικητικές εκλογές και θέλουμε να έχουμε πλήρη και αντικειμενική ενημέρωση και όχι μονοθεματικές και άκρως "κομματικές" ειδήσεις. Θέλουμε πραγματικές ειδήσεις και τηλεοπτικές εκπομπές διαλόγου, υψηλού πολιτικού πολιτισμού.

Δυστυχώς, τα τηλεοπτικά μας κανάλια, έχουν προγραμματίσει στο prime time τους, σήριαλ μυθοπλασίας, αφήνοντας στις πρωινές εκπομπές να καλύψουν τα πολιτικά δρώμενα.

Οι εκπομπές διαλόγου δεν έχουν τηλεθέαση και δεν φέρνουν κέρδη από τις διαφημίσεις στα ταμεία των μεγάλων καναλιών. Οι πολιτικοί "έδιωξαν" τους πολίτες από την παρακολούθηση των πολιτικών εκπομπών, με τις φωνές, τους καβγάδες και το ξεκατίνιασμα τους, μέσα στο σαλόνι των υποψηφίων πελατών τους! Η λαϊκή ρήση «έβαλαν τα χέρια τους και έβγαλαν τα μάτια τους» ταιριάζει γάντι. Η "αφωνία" των πολιτικών εκπομπών θα συνεχιστεί και στο μεγαλύτερο μέρος  της νέας προεκλογικής περιόδου!

 

Αυτοδιοίκηση. Το "ανθρώπινο" πρόσωπο της πολιτικής! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ-επικοινωνιολόγου

Οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν. Και για να αλλάξει η πολιτική ηγεσία, θα πρέπει ο λαός να γίνει πολίτης.

 
Δύσκολα πράγματα ειδικά όταν οι πολιτικές ηγεσίες πολλών χωρών μοιάζουν με «παιδικές χαρές». Κάποιος θα πρέπει να τους σταματήσει πριν καταλήξει το μεγαλύτερο μέρος των λαών να κάνει «ελεύθερο κάμπινγκ» σε πάρκα, παγκάκια, εισόδους κλειστών καταστημάτων, δρόμους και κάτω από γέφυρες!
 

Μας διοικούν, παγκόσμια, απίστευτοι πολιτικοί που με τις πράξεις τους ανατροφοδοτούν και επιταχύνουν την κάθε είδους κρίση, ενώ μετατρέπουν τα αποτελέσματα ακόμη και δημοψηφισμάτων κατά το δοκούν ,αν δεν το μετατρέπουν σε ψήφο εμπιστοσύνης προς το πρόσωπο τους!

 
Η χώρα μας αντιμετωπίζει τεράστια οικονομικά, κοινωνικά  και υγειονομικά προβλήματα, πληθώρα προκλήσεων όπως η ακρίβεια. η ενέργεια, το προσφυγικό, η αποχαλίνωση εξωτερικών παραγόντων με τις επεκτατικές τους βλέψεις και οι πολιτικοί ταγοί μας συνεχίζουν να  υπόσχονται περισσότερα από όσα θα μπορούσαν να προσφέρουν. Σύνηθες το φαινόμενο, ψέματα, αυταπάτες, πελατειακές σχέσεις, διαπλοκή, ασυνέπεια λόγων και έργων. Στις τηλεοράσεις ασκείται «κατευθυνόμενη πολιτική» ποδοπατώντας πολλές από τις αξίες μιας κοινωνίας.
 

Ενεργά αντανακλαστικά, παρά την κρίση, επιδεικνύει η τοπική αυτοδιοίκηση αποδεικνύοντας ότι σε δύσκολους καιρούς είναι το «αποκούμπι» ενός ταλαιπωρημένου λαού. Το απέδειξε κατά τη διάρκεια της πανδημίας με τις δράσεις και τις πρωτοβουλίες και με μειωμένους προϋπολογισμούς.

Είναι πραγματικά το "ανθρώπινο" πρόσωπο της πολιτικής γιατί στην αυτοδιοίκηση η αξιοκρατία κυριαρχεί.

 
Αξιοκρατία. Μια λέξη ξένη για τον τόπο, τόσο “απόμακρη” που αναγκάζει κάθε χρόνο σε φυγή χιλιάδες Έλληνες που βλέπουν να ανέρχονται σε αξιώματα και να καταλαμβάνουν καίριες θέσεις κάθε λογής κομματικά στελέχη, τα οποία μάλιστα δεν είναι λίγες οι φορές που εκλέγονται ακόμη και στο ελληνικό κοινοβούλιο με μόνο προσόν την κομματική ταυτότητα. Με αποκλειστικό “όχημα” την υποταγή στο κόμμα, ήτοι την κομματική πειθαρχία, δεν είναι λίγες οι φορές που ο εκάστοτε πολιτικός αρχηγός συνθέτει με αυτή την λογική τα ψηφοδέλτια που “κατεβάζει” στις εκλογές , επιβραβεύοντας πρόσωπα που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα επιλέγονταν ούτε για θυρωροί της πολυκατοικίας τους.
 
Η περίπτωση εξάλλου των εκλογών, αποκλειστικά με λίστα είναι ο ιδανικότερος τρόπος για να απομακρύνεις τους άξιους και να επικροτήσεις όσους είναι αρεστοί στην εξουσία γιατί συνήθως την κολακεύουν και καταφέρνουν να γίνουν απαραίτητοι κυρίως γιατί αποφεύγουν να πουν επώδυνες αλήθειες.
 
Παράλληλα, με τον ίδιο τρόπο που ο κομματικός μηχανισμός διορίζει σε θέσεις ευθύνης θαυμαστές τηλεοπτικών προσώπων, ο Έλληνας ψηφοφόρος που σιχτιρίζει για τον νεποτισμό και την κομματοκρατία στις εθνικές εκλογές ψηφίζει είτε με βάση το ξεπερασμένο ιδεολογικό δίπολο αριστερά δεξιά, είτε με βάση  την "τσέπη" του και την ψευδαίσθηση ποιος είναι καλύτερος στον λαϊκισμό και την παροχολογία, είτε με το μοιρολατρικό μότο “το μη χείρον βέλτιστον” η αλλιώς να φύγουν οι παλιοί για να δοκιμάσουμε τους νεότερους. Η κατηγορία αυτών των κριτηρίων δημιουργεί δε τις καλύτερες συνθήκες για να επωάσει τους λεγόμενους ψηφοφόρους “κοψοχέρηδες”, τους μετανιωμένους εκλογείς που κατόπιν εορτής αντιλαμβάνονται το λάθος τους και δεσμεύονται ότι δεν θα ξαναψηφίσουν φθαρμένα πρόσωπα και συνδυασμούς αλλά σπανίως το τηρούν.
 
Αχτίδα φωτός ωστόσο τα τελευταία χρόνια αποτελεί η διαφοροποίηση στην ψήφο για τις τοπικές, δημοτικές και περιφερειακές εκλογές που φαίνεται να γίνεται με περισσότερο αξιοκρατικά και εκλογικευμένα κριτήρια, όπως ο πιο αξιόπιστος, ο πιο κατάλληλος, ο πιο άφθαρτος, ο πιο έμπειρος, ο πιο προσοντούχος, αυτός που έχει φρέσκες ιδέες και όχι αναγκαστικά ο νεότερος σε ηλικία, σε αντίθεση με το πιο κομματικός, ο πιο φαύλος, ο περισσότερο επιρρεπής στην παροχολογία, αυτός που πουλάει περισσότερο επικοινωνιακά αλλά στην ουσία αναπαράγει τα ίδια μονότονα κλισέ των προηγουμένων.
Το μοντέλο Μαυρογιαλούρου και Γκόρτσου στην τοπική αυτοδιοίκηση φαίνεται να ξεψυχά και να δίνει τη θέση του σε πιο υγιή αντανακλαστικά ψηφοφόρων που βλέπουν τον δήμο ως το ευρύτερο σπίτι τους που πρέπει να προστατεύσουν από τα λαμόγια του παρελθόντος, πολιτικάντηδες που λυμαίνονταν τον τόπο τους και δεν δίστασαν να τον καταστρέψουν. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που και τα ίδια τα κόμματα κρατούν αποστάσεις από τους υποψηφίους των εκλογών της τοπικής αυτοδιοίκησης, δεν δίνουν πλέον το περίφημο χρίσμα και όταν το κάνουν συνήθως ο κόσμος γυρνά την πλάτη σε αυτόν που θα το λάβει, προτιμώντας περισσότερο ανεξάρτητες υποψηφιότητες που δεν παραπέμπουν σε κομματικό παρελθόν και ανέλιξη σε κομματική ιεραρχία. Στις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση φαίνεται λοιπόν ότι έχει εμπεδωθεί στον κόσμο το κριτήριο της καταλληλότητας με βάση τα προσόντα και την αξιοσύνη, κάτι που είναι πλέον απαραίτητο να συμβεί και στις εθνικές εκλογές, εκεί που διακυβεύονται πλέον τεράστια συμφέροντα για το μέλλον του τόπου, οικονομικά και κοινωνικά.
 
Φαίνεται λοιπόν ότι ο λαός γίνεται σοφότερος όσον αφορά τις επιλογές που κάνει ψηφίζοντας για δήμαρχο ή για περιφερειάρχη, μένει τώρα να αναλάβει και την πρόκληση των εθνικών εκλογών, επιλέγοντας ηγέτες που πραγματικά μπορούν να αναλάβουν ευθύνες και κόστη χωρίς να λαϊκίζουν και να μοιράζουν φρούδες ελπίδες. Οψόμεθα!
 
Το "ανθρώπινο" πρόσωπο της πολιτικής από αυτοδιοικητικούς και όχι από πολιτικούς!

Κόλαση είναι οι άλλοι άνθρωποι"! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ-Επικοινωνιολόγου

Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες από μεγάλο αριθμό ατόμων. Άλλοτε πρόσφυγες και άλλοτε οικονομικούς μετανάστες. O φόβος του άλλου, του διαφορετικού, αυτού που δεν το νιώθουμε ως δικού μας και το πολεμάμε, άλλοτε λεκτικά, άλλοτε με εχθρικές συμπεριφορές, άλλοτε με φράκτες, όπως στα σύνορά μας, στοιχειώνει και το φετινό καλοκαίρι. 

Εδώ η ρήση του Ζαν Πολ Σαρτρ «Κόλαση είναι οι άλλοι άνθρωποι» βρίσκει σάρκα και οστά, συνθλίβοντας παράλληλα την ιδέα της ειρηνικής συνύπαρξης παρά τη διαφορετικότητα στην θρησκεία, τις ιδέες, την κουλούρα, την αποδοχή. Την εμμονή της εναντίωσης στον ξένο, τον αλλότριο και τον διαφορετικό τη συναντάμε φυσικά σε όλες στις δυτικές κοινωνίες, ιδιαίτερα λόγω της οικονομικής κρίσης αν και επαίρονται για την αλληλεγγύη και τον πολιτισμένο τρόπο συμπεριφοράς τους. Εδώ οι εχθρικές συμπεριφορές δεν εκφράζονται, βεβαίως, ούτε με πόλεμο ούτε με εκτόξευση απειλών απέλασης, αλλά με απαγορευτικούς νόμους, ρατσιστικές συμπεριφορές και σχόλια που στόχο έχουν να προσβάλουν και να υποτιμήσουν το διαφορετικό. 

Ο άλλος δεν είναι καλοδεχούμενος γιατί απλά δεν μας μοιάζει εξωτερικά, είναι μαύρος ή κίτρινος, δεν είναι καθολικός ή ορθόδοξος, δεν τρώει γαλοπούλα κατά τον προσφιλή τρόπο που την μαγειρεύουμε εμείς τα Χριστούγεννα και δεν θα γίνει ποτέ άξιος να συνυπάρξει ως σύζυγος για τον γιο ή την κόρη μας. 

Αυτό το τελευταίο «αξίωμα» πραγματεύτηκε, πριν λίγα χρόνια, η γαλλική κωμωδία με τον χαρακτηριστικότατο τίτλο «Θεέ μου τι σου κάναμε», που "έσπασε" ταμεία στους ελληνικούς κινηματογράφους, αφού προηγούμενα είχε σημειώσει τη μεγαλύτερη  εισπρακτική επιτυχία και στην Γαλλία. 

Με βασική ιδέα τον φόβο του ξένου, η ταινία μέσα από ένα πνευματώδες και σπαρταριστό χιούμορ, που κακά τα ψέματα δεν μπορεί να βγάλει το ίδιο καλά ο αμερικανικός κινηματογράφος, αναδεικνύει ανάγλυφα το πώς όλοι μας συνειδητά η ασυνείδητα προβάλλουμε ένα τείχος προστασίας απέναντι στο καινούργιο και διαφορετικό, υιοθετώντας ρατσιστικά συνήθως σχόλια και πως, τελικά, ο μόνος τρόπος να το ξεπεράσουμε είναι να το παραδεχθούμε! Να αναγνωρίσουμε, δηλαδή, ότι εκούσια ή ακούσια είμαστε όλοι, ανεξαρτήτως εθνικότητας, φυλής ή θρησκεύματος, ρατσιστές… 

Το ίδιο και με το θεατρικό έργο και ελληνικό σήριαλ "Συμπέθεροι από τα Τίρανα". Μια συντηρητική μεγαλοαστική  οικογένεια στην επαρχία, πρέπει ξαφνικά να αποδεχθεί στους κόλπους της, τον εκλεκτό γαμπρό που επέλεξε η κόρη τους, έναν Αλβανό συμφοιτητή της, στο Λονδίνο. Σήριαλ, με απίθανο χιούμορ, με έξοχους χαρακτήρες, δυνατή ερμηνεία ρόλων που βασίζονται στην εύστοχη ατάκα,  με γνωστούς και συμπαθέστατους ηθοποιούς, που κέρδισε από την αρχή υψηλή τηλεθέαση. Νομίζω ότι είχα πολύ καιρό να γελάσω αλλά και να προβληματιστώ τόσο, όσο βεβαίως επιτρέπουν οι συνθήκες μέσα από ένα εβδομαδιαίο  ωριαίο σήριαλ .Στις  καλοκαιρινές επαναλήψεις των τηλεοπτικών καναλιών έχει και πάλι την τιμητική του και σας συνιστώ να το απολαύσετε!