Του Θανάση Παπαμιχαήλ,
Επικοινωνιολόγου- Διευθυντή της Think Politics
Πολλοί άνθρωποι που έχουν όνειρο και στόχο να υπηρετήσουν τον τόπο τους ως Αυτοδιοικητικοί υποψήφιοι ή Περιφερειάρχες, διστάζουν ακόμη και να προαναγγείλουν την υποψηφιότητά τους ή να ξεκινήσουν τις βασικές προετοιμασίες για την οργάνωση της εκστρατείας τους, διότι δεν έχουν λάβει δήλωση ή έστω ένδειξη υποστήριξης από το κόμμα που ανήκουν ή που προτιμούν. Δεν υπάρχει χειρότερο λάθος, ούτε και μεγαλύτερη πλάνη.
Αν λάβει κανείς χρίσμα, δε σημαίνει ότι κατοχυρώνει ως εκλογική του βάση το πλαφόν ψήφων που έλαβε το κόμμα του στις προηγούμενες Αυτοδιοικητικές εκλογές, ή στις τελευταίες βουλευτικές. Αντιθέτως, δεν είναι απίθανο να επωμιστεί τα οποιαδήποτε σημάδια κόπωσης ή φθοράς παρουσιάζει το κόμμα του. Επιπλέον, εγκλωβίζεται σε μία μονοτασική στρατηγική και χάνει την πολυσυλλεκτικότητά του. Τέλος, προβάλει ως εκπρόσωπος ενός συστήματος η αξιοπιστία και η βιωσιμότητα του οποίου ήδη αμφισβητούνται από τους πολίτες.
Μένοντας στο τελευταίο, να πούμε ότι το σύστημα συνηθίζει να χρησιμοποιεί ως υποψηφίους (ακόμη και για δήμους και νομούς) απόγονους τζακιών, μέλη της οικονομικής ή κοινωνικής elite, βρέφη του κομματικού σωλήνα που ‘χουν εξελιχτεί απλά υπηρετώντας τους προηγούμενους, ή διασημότητες (δημοσιογράφους, τηλεπαρουσιαστές, καλλιτέχνες, αθλητές κ.α.). Στην περίπτωση του Αυτοδιοικητικού υποψηφίου ωστόσο, οι πολίτες αναζητούν έναν άνθρωπο δυναμικό, αυτόνομο, αυτόφωτο, εργατικό, καταξιωμένο, που να προέρχεται από την τοπική κοινωνία, να γνωρίζει τους ανθρώπους και τα προβλήματά της.
Πάνω απ’ όλα, αναζητούν το δικό τους άνθρωπο. Εάν κάποιος υποψήφιος νιώθει πως ανταποκρίνεται σε αυτά τα κριτήρια, τότε δεν έχει ανάγκη κανένα χρίσμα, γιατί διαθέτει χάρισμα. Με το χάρισμά του ένας υποψήφιος, μπορεί να σπάσει τα μπλοκ των κομματικών υποψηφίων, να προκριθεί στο δεύτερο γύρο και από αουτσάιντερ να γίνει φαβορί. Ιδιαίτερα μετά την κατάργηση του νόμου εκλογής με το 42%. Το 51% δίνει στους ανεξάρτητους υποψήφιους δυνατότητες να πρωταγωνιστήσουν στις εκλογές του Νοεμβρίου.
Αν όμως κάποιος υποψήφιος θέλει να περιμένει την κομματική στήριξη πριν εκδηλώσει το ενδιαφέρον του, τότε θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα σε τρεις στρατηγικές:
ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ Α: Ακολουθούμε τη στρατηγική της
«αναμονής και της συστηματικής αποχής» από τα καθημερινά δρώμενα. Περνάμε το μήνυμα του «εδώ είμαστε» και «μόνο με τη δική μας υποψηφιότητα κερδίζεται η Περιφέρεια ή ο Δήμος» και αφήνουμε τις πρωτοβουλίες στα χέρια των κομμάτων. Μια στρατηγική της «ζαριάς» κι αν κάτσει, έκατσε.
ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ Β: Ακολουθούμε τη στρατηγική
«έντονης αλλά σοβαρής προβολής» της υποψηφιότητάς μας, με στόχο να βρεθούμε στις πρώτες σειρές επιλογής των μελλοντικών υποψηφίων από τα κόμματα. Παίρνουμε πρωτοβουλίες, συμμετέχουμε σε τοπικές εκδηλώσεις, κάνουμε «τραπέζια» σε πυρήνες, και βάζουμε «λυτούς και δεμένους» να επηρεάσουν τα κομματικά στελέχη που θα αποφασίσουν, χωρίς φυσικά να χαρακτηριστούμε «γλύφτες». Μια στρατηγική για υποψήφιους με γερά νεύρα. Μια στρατηγική που θυμίζει αγώνα Μαραθωνίου λόγω της μεγάλης αντοχής στο χρόνο που χρειάζεται. Ακόμη, προσοχή μην εκτεθείτε σε «επιθετική στρατηγική προβολής» γιατί υπάρχει κίνδυνος να καείτε!
ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ Γ: Ακολουθούμε τη στρατηγική του
«τετελεσμένου γεγονότος». Ανακοινώνετε την υποψηφιότητά σας, χωρίς να περιμένετε τις χρονοβόρες κομματικές διαδικασίες. Ξεκινάτε και αν δημιουργήσετε το επιθυμητό «ρεύμα» ενός νικηφόρου υποψηφίου, τότε το κόμμα σας θα το λάβει σοβαρά υπόψη και σίγουρα θα σας στηρίξει. Σε αντίθετη περίπτωση θα παίξετε μόνος. Σε αρκετές περιοχές, δήμους, οι ανεξάρτητοι υποψήφιοι έχουν καλύτερη τύχη. Διαβάστε σωστά τα τελευταία εκλογικά ποσοστά των κομμάτων και αποφασίστε.
