Άνοιγμα στην κοινωνία και άλλες ιστορίες για αγρίους! Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Άνοιγμα στην κοινωνία από όλα τα κόμματα του Κοινοβουλίου, τώρα που μπήκαμε σε μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο. Προσοχή όμως να μην «ξεχειλώσουν» από το πολύ άνοιγμα! Παχιά και μεγάλα λόγια από πιστούς θιασώτες μιας «χαλασμένης» πολιτικής. Το τελευταίο σαββατοκύριακο είχαμε δύο «ανοίγματα στην κοινωνία», ένα από την αξιωματική αντιπολίτευση στο ετήσιο συνέδριο της και από στόματος Αρχηγού, και ένα από το κυβερνών κόμμα στο Περιφερειακό Αναπτυξιακό Συνέδριο παραγωγικής ανασυγκρότησης Δυτικής Αττικής, από τον Υπουργό Επικρατείας.
 
Απευθυνόμενοι στους μόνιμους κωπηλάτες στις κομματικές γαλέρες και σε όλα τα μέλη των πληρωμάτων, τους παρότρυναν να βγουν στην κοινωνία και ακολουθώντας τη στρατηγική «στόμα με στόμα» να πουλήσουν την πολιτική τους πραμάτεια! Ουαί κι αλλοίμονο.
 
Η κοινωνία περιμένει στη γωνία. Με απαξία, ωχαδερφισμό, αδιαφορία και απάθεια. Πολλάκις με ύβρεις και προπηλακισμούς. Και αυτό, τα εκάστοτε ηχεία της πολιτικής το ξέρουν. Άλλωστε, δεν είναι όλα τα «μαντρόσκυλα» ανθεκτικά στη φόλα!
 
Άνοιγμα στην κοινωνία, είτε διά ζώσης, είτε μέσω των νέων τεχνολογιών και ερωτηματολογίων, η βασική προτεραιότητα κάθε πολιτικού κόμματος που σέβεται τον ψηφοφόρο του. Μαζί αποφασίζουμε, όπως μαζί τα φάγαμε!
 
Η συνέχεια γνωστή. Τα περισσότερα αιτήματα των πολιτών δεν συνάδουν με τις πολιτικές αρχές του κόμματος και άρα μη αποδεκτά. Στον κάλαθο!
 
Το άνοιγμα στην κοινωνία πραγματοποιείται και με περιοδείες και επισκέψεις σε διάφορες περιοχές και οργανωμένους συλλόγους, όπου συγκεντρώνονται μια «τυφλή» κομματική πελατεία και μεγάλος αριθμός από αγκιστρωμένα ψάρια που δεν χρειάζονται δόλωμα.
 
Εκεί σηκώνεται για περιορισμένο χρόνο η σημαία της νίκης του κόμματος και γίνονται αποδεκτά τα πεπραγμένα της πολιτικής ως Ευαγγέλια, από πολιτικούς αργόσχολους, κηφήνες! Στόχος το «Υπάρχω» του πολιτικού σχηματισμού και «όσο με στηρίζεις θα υπάρχω», παραφράζοντας το λαϊκό άσμα. Κάθε άνοιγμα της κοινωνίας για να είναι επιτυχημένο, θα πρέπει να ακολουθείται κι από ορυμαγδό υποσχέσεων γενικών και ειδικών στην κοινωνική ομάδα που απευθύνεται. Το κρεσέντο των κυβιστήσεων θα ακολουθήσει. Είναι σε όλους γνωστό και αποδεκτό.
 
Άνοιγμα στην κοινωνία για προέλκυση και νέων υποψήφιων που θα κοσμήσουν τα ψηφοδέλτια σε Εθνικές Εκλογές και Αυτοδιοικητικές. Νέα εκλογή οργάνων με ευρύτερη νομιμοποίηση από τη βάση, με ελεύθερη συμμετοχή. Αυτό στη θεωρία, γιατί στην πράξη οι πολίτες ενώ αποστρέφονται πολλά από τα γνωστά πολιτικά ονόματα τους ψηφίζουν ανελλιπώς κάθε φορά. Ανάγκη ψυχιατρικής εξέτασης. Φαυλικές, κυκλικές και γνώριμες ψηφοδοσίες με κύριο γνώρισμα το «όλοι το ίδιο είναι». Η στοχοπροσήλωση των κομμάτων σε ανοίγματα στην κοινωνία, πολλές φορές συγχέεται με το άνοιγμα στον κομματικό μηχανισμό τους, για τη στελέχωση των οργάνων του κόμματος. Γαρνιτούρα είναι τις περισσότερες φορές τα νέα πρόσωπα στα ψηφοδέλτια. Ο κομματικός μηχανισμός στηρίζει πάντα έναν «δικό» του παλαιό κατά προτίμηση.
 
Για τα κυβερνώντα κόμματα το άνοιγμα στις κοινωνίες συνοδεύεται σχεδόν πάντα με άγρια γιούχα και ακατονόμαστες ύβρεις. Πολιτική αυτοχειρία τις περισσότερες φορές αντί δίαυλος αμφίδρομης επικοινωνίας. 

Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Οι φυλές των πολιτικών, καθρέφτης των πολιτών. Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Στην πολιτική ιστορία της χώρας μας δεν έλειψαν οι πάσης φύσεως χαρακτήρες των πολιτικών. Από ειλικρινείς, ικανούς, οξυδερκείς αλλά και ιδιοτελείς και διψασμένους για εξουσία.
 
Κάποιοι απολιτίκ, άλλοι αποτέλεσμα του μεταμοντέρνου life style της μεταπολιτευτικής εποχής. Άλλοι, με ιδεολογικά κίνητρα και άλλοι εκμεταλλευόμενοι την πολιτική ενασχόληση για να βελτιώσουν την επαγγελματική ή κοινωνική θέση τους, ή ακόμη και άμεση εξασφάλιση υψηλών αμοιβών και προνομίων. Μια γρήγορη ματιά σε ολόκληρο το χώρο της ελληνικής πολιτικής σκηνής θα μπορούσαμε ένα διαπιστώσουμε τις εξής φυλές των πολιτικών.
 
Επαγγελματίες πολιτικοί με μακροημέρευση άνω των τριών ή τεσσάρων θητειών σε θώκους εξουσίας της κεντρικής πολιτικής σκηνής ή στην αυτοδιοίκηση. Κολλημένοι στην εξουσία για λόγους «επαγγελματικής» ενασχόληση. Αδιάψευστοι μάρτυρες οι προερχόμενοι εκ οικογενειοκρατίας, πελατειακών σχέσεων, σχέσεων διαπλοκής, συνδικαλισμού. Άρρηκτη, ζέουσα και διαχρονική η σχέση τους με την εξουσία.
 
Οι πολιτικοί μιας χρήσεως, που για συγκεκριμένους λόγους εποχής, ιδεολογικούς, οικονομικούς, κοινωνικούς, ακόμη και εκλογικού συστήματος, κατάφεραν να πείσουν τους πολίτες και να εκλεγούν. Όσοι ασχολήθηκαν έμπρακτα για το καλό των υπολόγων που τους ψήφισαν παρέμειναν για μια ακόμη θητεία. Όσοι «παρασύρθηκαν» από τα μεγαλεία της θέσης, γίνανε «κομπάρσοι» στο πολιτικό σύστημα.
 
Οι «αιώνιοι» πολιτευτές, οι λεγόμενοι στο twitter, followers, ακόλουθοι των κομμάτων που συμπληρώνουν τα ψηφοδέλτια και που πιθανόν κάποτε να έφτασαν στην πηγή να πιούν νερό, αλλά έγινε ξαφνική διακοπή! Είναι η πολυπληθέστερη μάζα των πολιτικών που συνωστίζεται σε κομματικές συγκεντρώσεις, στους προθαλάμους κομματικών γραφείων και γύρω από πρωτοκλασάτα στελέχη κομμάτων, ελπίζοντας να καταλάβουν μια θέση ευθύνης στις χιλιάδες πολιτικές θέσεις που ελέγχει το κόμμα εξουσίας.
 
Παρατρεχάμενοι και νεροκουβαλητές. Το είδος ευδοκιμεί κυρίως σε κόμματα εξουσίας. Υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν ότι θα βρουν στο διάβα τους «κόκκινα χαλιά». Δεν είχαν ακούσει οι αφελείς για τον λεγόμενο κομματικό μηχανισμό που προωθεί τα «δικά» του παιδιά, αφήνοντας στο παρασκήνιο τους «νεροκουβαλητές» αφισών, ψηφοδελτίων και άλλων κομματικών εντύπων. Κάποιες φορές συμπληρώνουν και τα ψηφοδέλτια παίρνοντας ελάχιστους σταυρούς μιας και ο «εκλεκτός» του κόμματος θα είναι ο μόνος εκλεγμένος. Οι παρατρεχάμενοι και νεροκουβαλητές διαφέρουν από την κατηγορία των «γκρουπούσκυλων», δεδομένης της αδυναμίας τους να έχουν διαφορετική άποψη σε θέματα ιδεολογικά, οργανωτικά, κοινωνικά.
 
Όσο για τη «θρυλούμενη» ανανέωση στο ποιος θα κάθεται στις καρέκλες εξουσίας, αυτή γίνεται σε ένα σημαντικό ποσοστό στα πρόσωπα, αλλά καθόλου στις ιδέες και στον τρόπο διακυβέρνησης. Το γνωστό σε όλους μας πολιτικό κόστος, είναι η τροχοπέδη σε κάθε νέα πρωτοβουλία και προσέγγιση ενός ακανθώδους προβλήματος.
 
Νέοι και παλιοί πολιτικοί, σιωπούν κάθε φορά που χρειάζεται να υψώσουν το ανάστημα τους, στρογγυλεύοντας το λόγο, αποκρύπτοντας τη γνώμη τους.
 
Πολλές φορές η διαφοροποίηση του πολιτικού εντός του κόμματος του, έχει ως στόχο την εξαργύρωση με θέση και αξιώματα.
 
Η ρήση του αείμνηστου πολιτικού Ευάγγελου Αβέρωφ «όποιο αρνί ξεφύγει από το μαντρί, το τρώει ο λύκος» αναβάλει και τη σκέψη ακόμα για διαφοροποίηση.
 
Στην εποχή μας, όπως έχει «ρωγμές» ο πολιτικός καθρέφτης, λόγω απαξίωσης, με τον ίδιο τρόπο πληρώνουν και οι πολίτες τα λάθη των πολιτικών επιλογών τους.
 
Η δημοσιονομική και οικονομική ασφυξία που μας επιβάλλεται από τους «δανειστές», μας υποχρεώνει στην υλοποίηση μεταρρυθμιστικών μέτρων από σοβαρούς πολιτικούς και όχι από τους φωνακλάδες θαμώνες των πρωινάδικων εκπομπών, οι φυλές των οποίων έχουν αναλυθεί σε προηγούμενο άρθρο μου. 

Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Σιγά τα ωά…! Του Θανάση Παπαμιχαήλ

«Στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται αλλά δεν γίνονται και πράγματα που γίνονται αλλά δεν λέγονται». Μια πολιτική ατάκα του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή που ο νυν Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, φαίνεται ότι δεν ασπάζεται.
 
Η πολιτική «θυσία» για πολλούς και «αποστρατεία» για κάποιους άλλους της Ντόρας Μπακογιάννη το αποδεικνύει. Η από-οικογενειοποίηση του κόμματος που ηγείται θα έχει και συνέχεια ή θα σταματήσει στα του «οίκου» του; Σε μια περίοδο που υπάρχει ανάγκη μέγιστης δυνατής συσπείρωσης, οι νέες κομματικές «γκρίνιες» και συζητήσεις που έχουν προκληθεί, βοηθούν την εικόνα αξιόπιστης εναλλακτικής πρότασης εξουσίας του κόμματος του; Στην παρούσα συγκυρία αυτό βρήκαν οι επικοινωνιακοί σύμβουλοι του ως το πιο δυνατό πολιτικό αφήγημα, μετά το δυσνόητο αφήγημα περί «νέου πατριωτισμού», που ακούσαμε στο προσυνέδριο της Θεσσαλονίκης;
 
Το μόνο πρόβλημα στο εσωτερικό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν αν θα υπουργοποιηθεί η αδελφή του αν και όταν γίνει Πρωθυπουργός. Έτσι θα σπάσει τα αυγά της κομματικής νομενκλατούρας και του νεποτισμού;
 
Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια της οικογενειακής διαμάχης και τώρα παίρνει και διαστάσεις κομματικές. Ο έχων το πάνω χέρι βάζει τους κανόνες και καθορίζει το παιχνίδι. Μόνο που δεν πρέπει να ξεχνά τη ρήση του θυμόσοφου λαού «Όποιος σκάβει το λάκκο του άλλου, τελικά πέφτει ο ίδιος μέσα» και το γνωστό σε όλους μας «γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος»!
 
Πως θα αντιμετωπίσει την επομένη που θα είναι στην κυβέρνηση, τη μη υπουργοποίηση γόνων παλιών πολιτικών που έχουν δυνατά εκλογικά και κοινωνικά ερείσματα; Εσωκομματική αντιπολίτευση, αυθωρεί και παραχρήμα!
 
Σε όλα τα κόμματα υπάρχουν τα λεγόμενα πολιτικά βαρίδια. Χρειάζεται όμως σωστός στρατηγικός σχεδιασμός για την απόρριψη τους, χωρίς να κοστίσουν στη συνοχή του κόμματος. Πολύ περισσότερο όταν το κόμμα βρίσκεται στην εξώπορτα της εξουσίας. Μια λάθος στρατηγική κίνηση μπορεί να του κοστίσει την είσοδο. Οι ενδοπαραταξιακές σχέσεις δεν θα πρέπει να ακολουθούν τον κανόνα, πολιτική με συναίσθημα. Η πίκρα για τη μη στήριξη μας δεν θα πρέπει να οδηγεί σε ρήξεις. Στην πολιτική όπως διαβάζουμε και στις «Αρχές του Πολέμου» του κινέζου στρατηγού Σουν Τζου, είναι σοφό να κρατάμε τους αντιπάλους κοντά. Να γνωρίζουμε τις επόμενες κινήσεις του.
 
Στη συγκεκριμένη περίπτωση η επίθεση εναντίον της οικογενειοκρατίας, είναι πέραν από κάθε λογική και πολύ άδικη για μια πολιτική προσωπικότητα, με πολύ σημαντική πορεία στην ελληνική πολιτική σκηνή.
 
Οι υπουργοί δεν εκλέγονται απ’ ευθείας από το λαό αλλά διορίζονται από τον εκάστοτε Πρωθυπουργό. Αυτός παρουσιάζει το Υπουργικό Συμβούλιο και όλα τα διορισμένα πολιτικά πρόσωπα που χρειάζεται για να στελεχώσουν τον κρατικό μηχανισμό. Ανεξήγητη η βιασύνη αποκλεισμού ενός προσώπου, με το πρόσχημα της οικογενειοκρατίας, εκτός κι αν έχουν συμφωνηθεί θέσεις εκτός των Ελληνικών συνόρων και εντός των Ευρωπαϊκών. Ίδωμεν!
 
Ακόμη, πολλές είναι οι εκπλήξεις που παρουσιάζονται σε επίπεδο προσώπων με την αξιοκρατία και την οικογενειοκρατία να μπαίνουν σε δεύτερο επίπεδο!
 
Όσο για τις Ιφιγένειες που δεν θα συμμετέχουν στο Υπουργικό Συμβούλιο, σιγά τα ωά! Χορτάσανε….
 
Τελικά, και η πολιτική ατάκα του αείμνηστου πολιτικού ηγέτη «Αυτή η χώρα είναι ένα απέραντο τρελοκομείο» έχει τους εκφραστές της ακόμη και σήμερα!
 
Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος

Όταν... Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Όταν από ιστορικό ατύχημα βρεθείς στην καρέκλα της εξουσίας.

Όταν ενδύεσαι εσωτερικά με αντικομφορμισμό και εξωτερικά με Armani.

Όταν για μια χούφτα χειροκροτήματα, από περιθωριοποιημένες ομάδες, λόγω λόγου, γεμάτου από εμμονές, λαϊκισμούς, δαιμονοποιήσεις και δογματισμούς.

Όταν τα παρωχημένα ιδεολογικά στερεότυπα, οι τετριμμένες δικαιολογίες, γελοίες παρομοιώσεις και τα επικοινωνιακά τερτίπια, παίζουν το ρόλο αναπνευστήρα πολιτικής επιβίωσης.

Όταν τα μόνα επαναστατικά ένσημα, είναι η κομματική αφοσίωση και το delivery αφισών, flyers τοξικών κομματικών αποβλήτων.
 
Όταν οι αγανακτισμένοι του Συντάγματος και υπερασπιστές των φτωχών, υπογράφουν, το πιο επαχθές μνημόνιο μαζί με τις χαρτοπετσέτες που μπερδεύτηκαν ανάμεσα και σήμερα μοιράζουν χαρτζιλίκια.
 
Όταν οι δολοφόνοι χαρακτήρων και οι τότε άγγελοι της διαφάνειας βρίσκουν καταφύγιο σήμερα σε μονόπλευρες αλήθειες και σε μονοπάτια προπαγάνδας ολοκληρωτικών συστημάτων.
 
Όταν φορώντας τη λεοντή του ασυμβίβαστου, με λάθος ιδεοληπτικές αναγνώσεις της πραγματικότητας, προκλήθηκε οικονομική πανωλεθρία και ευρωπαϊκή αβεβαιότητα.
 
Όταν ασήμαντα πρόσωπα, μικρού μεγέθους και ελάχιστου ειδικού βάρους αναλαμβάνουν να διεκπεραιώσουν υψηλά διαβαθμισμένες ενέργειες.
 
Όταν με ελιτιστικό πνεύμα, υφολογικές υπερβολές, ξεπερασμένη ιδεολογική κουλτούρα, αφυδατωμένο λόγο, χτίζετε κοινωνίες που νοσούν ψυχικά.
 
Όταν στοκάρετε τις ρωγμές των κομματικών αρμών με νεολογισμούς, χιονοστιβάδες λαϊκισμού και ασαφή λόγια.
 
Όταν οι «Εμποράκοι» των ψεύτικων ελπίδων παρέα με τα καλοπληρωμένα τρολς και αργυρώνητους κονδυλοφόρους δεν πείθουν κανέναν πλέον και συγκεντρώνουν «μούντζες» ως αρνητικό πρόσημο στα πραγματοποιηθέντα.
 
Όταν το καλογυαλισμένο «τίποτα» συνδυάζεται με τη λογική του «ανάλαφρου» αρθρώνεται πολιτικός λόγος, δίκην Ποντίου Πιλάτου.
 
Όταν μια δράκα νοματαίων του χαβαλέ χώρου, έχουν αναλάβει τη διαπαιδαγώγηση με φούμο και βαριοπούλες κι αυτό θεωρείται ακτιβισμός και μόδα.
 
Όταν πολλαπλασιάζονται τα φαινόμενα αυτοδικίας λόγω ατιμωρησίας των υπεύθυνων ταραχοποιών και συγκάλυψης των ενεργειών τους από άλλοτε συνοδοιπόρους.
 
Όταν το αυτονόητο ηθικό πλεονέκτημα μιας πολιτικής παράταξης γίνεται προπαγανδιστικό αφήγημα στρατηγικής επικοινωνίας του.
 
Όταν η σκανδαλολογία, οι ύβρεις και η ακραία πόλωση κοσμούν σε καθημερινή βάση τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και την πρωτοκαθεδρία των τηλεοπτικών ειδήσεων των καναλιών.
 
Όταν μετά από κάθε δημοσκόπηση ανοιγοκλείνουν οι ψαλίδες της διαφοράς μεταξύ των πρωταγωνιστών της πολιτικής ζωής και χύνονται τόνοι μελάνης για τις πρόσκαιρες αναλύσεις.
 
Όταν οι τηλεοπτικές άδειες εισέρχονται για μια ακόμη φορά στην τελική ευθεία, θα αλλάξουν κάτι στην καθημερινότητα των πολιτών ή μόνο τα οικονομικά των βαρόνων;
 
Όταν «ξεκατινιάζονται» στο Ναό της Δημοκρατίας, το κάνουν για τον φτωχό λαό ή για την προβολή των ίδιων μέσω τηλεθέασης;
 
Όταν συμπάσχουν με τα θύματα των καταστροφικών καιρικών φαινομένων, γιατί συμμετέχουν μόνο με λόγια συμπόνιας και αγάπης και με την παροχή κρατικών χρημάτων; Βατράχια έχουν στην τσέπη τους;

Όταν, όταν, όταν… τότε η αποστοίχηση από την κοινωνία είναι το μόνο μαθηματικά βέβαιο επακολούθημα. Το βραβείο του αδίστακτου αμοραλιστή θα απονεμηθεί σε άλλο χρόνο. Αποδρομή από την καρέκλα της εξουσίας αναμενεται οσονούπω.

Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος